Φεβρουάριος 2023

Γιώργος Παπαδόπουλος

Veslemes -O EXORCISMOS (Veego Records, 2023)

Ο ‘Εξορκισμός’ είναι ένα θαρραλέο μουσικό χωνευτήρι που ακτινοβολά την ιδιαίτερη αισθητική του δημιουργού του. Από το εξώφυλλο ακόμα σε βάζει στο κλίμα και σου δημιουργεί μια κάποια ανυπομονησία να ακουμπήσεις τη βελόνα στον δίσκο. Μπορεί να μην έχει πολλές ξεχωριστές στιγμές αλλά αυτό που με κυρίευσε εξαρχής ήταν αυτή η μακάβρια, απόκοσμη ατμόσφαιρα και η ιδιαίτερη αισθητική που διαπερνά όλο τον δίσκο και τον στιγματίζει. Μια σχεδόν καλτ ατμόσφαιρα βιντεοταινίας διαχέεται κατά την διάρκεια της μουσικής που είναι ικανή να σε σηκώσει άνετα από τον καναπέ μόλις τελειώσει και η δεύτερη πλευρά και σαν υπνωτισμένος να το βάλεις με την ίδια ευχαρίστηση από την αρχή ξανά. Αν μη τι άλλο χαρακτηρίζεται από άποψη συνολική, ολοκληρωμένη και βαθιά προσωπική, τόσο που σχεδόν δείχνει σαν να αδιαφορεί ελαφρώς και για την άποψη του αποδέκτη-ακροατή καθιστώντας το με αυτό το τρόπο έναν κυρίως αντιεμπορικό δίσκο. Αν ταχθείς σε όλα τα παραπάνω υπέρ, τότε θα βρεις έναν δίσκο που σε ξαφνιάζει ευχάριστα, μακριά από τα τετριμμένα, άξιο λάφυρο για τη δισκοθήκη σου.

Μιχάλης Τσαντίλας

Γιώργος Περού - Primavera (Ανεξάρτητη κυκλοφορία, 2022)

Τρίτος μεγάλος δισκογραφικός σταθμός για τον Γιώργο Περού, μετά το ντεμπούτο ‘Δύο Κόσμοι’ (2014) και τη μουσική που έγραψε για το θεατρικό ‘Οι 12 Ένορκοι’ (2016). Το ‘Primavera’ φέρνει όντως την άνοιξη, με ζεστούς φολκ και ποπ τόνους και δροσερά χορωδιακά φωνητικά να κεντούν τα 11 όμορφα τραγούδια. Στίχοι, μουσική, ενορχήστρωση, μίξη, όλα υπογράφονται από τον ίδιο τον τραγουδοποιό. Και το ποιοτικό άλμα που αποτυπώνεται εδώ τού πιστώνεται εξ ολοκλήρου.

Γιάννης Πλόχωρας

The Tubs - Dead Meat ( Trouble In Mind, 2023)

Indie κουαρτέτο από το Κάρντιφ που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του LP ‘Dead Meat’, όπου ακούμε αυτά που οι ίδιοι κράτησαν εντρυφώντας στην ανεξάρτητη αμερικανική/αυστραλέζικη σκηνή των 80s, θυμίζοντας τους πάντες χωρίς ν αντιγράφουν κανέναν! Διαλέγω ν’ ακούσουμε το εισαγωγικό, χειμαρρώδες «Illusion Pt II» -οι πυκνοπλεγμένες μελωδίες από τις δύο κιθάρες στα δύο κύρια ριφφ του κομματιού μου φάνηκαν μια γλυκιά, ξεχασμένη επί Πασόκ, ανάμνηση.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Fucked Up - One Day (Merge Records, 2023)

Καλό το post-hardcore, αλλά ακόμα καλύτερο όταν θυμίζει τους Hüsker Dü ή, έστω, τον Bob Mould στα προσωπικά του. Τώρα, αν είναι τέτοιο από Καναδούς που αποτινάζουν τα concept άλμπουμ στεγανά τους και τις δωδεκάωρες συναυλίες τους, ηχογραφούν τον πιο σύντομο σε διάρκεια δίσκο τους και δηλώνουν μέσες - άκρες “I Think I Might Be Weird”, χμ, κι αυτό σίγουρα ακούγεται πολύ ενδιαφέρον.

Δηλαδή μιλάμε για Fucked Up κατάσταση; Ναι, ως όνομα, αλλά όχι ως αποτέλεσμα. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα.

Μαριάννα Βασιλείου

Iggy Pop – Every Loser (Gold Tooth, 2023)

Θα μπορούσε να συνεχίσει τις υπαρξιακές μπαλάντες και τους τζαζ πειραματισμούς του – αλλά ο Iggy εν τέλει δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκυλί της κολάσεως που στα 75 του όχι μόνο γρυλίζει ακόμα, αλλά δαγκώνει άγρια. Και τα δόντια του φτάνουν ως το κόκκαλο. Δίσκος επιστροφή στις ρίζες, επιτομή του “raw power” και του “lust for life”, βρομόστομος, ενεργητικός και εθιστικός – αυτό είναι ο Iggy Pop και αυτό θα υπηρετεί ως το τέλος της ζωής του μέχρι να πάει να βρει τον Lou και τον David προς τέρψη τόσο δική του όσο και δική μας.

Μαρία Φλέδου

Dave Rowntree – Radio Songs (Cooking Vinyl, 2023)

Εν όψει της επόμενης επανασύνδεσης των Blur αυτό το καλοκαίρι, ο Dave Rowntree γίνεται το τρίτο ( και τελευταίο μάλλον αφού το τέταρτο το κέρδισε η τυροκομία) μέλος τους που κυκλοφορεί σόλο δίσκο και δεν φαίνεται να τον πολύ απασχολεί το αν το πρώτο θα επισκιάσει το δεύτερο ή αν το timing είναι σωστό, άλλωστε η μουσική κάθε άλλο παρά αποκλειστική του ασχολία είναι τα τελευταία 20 χρόνια.

Το 'Radio Songs' όπως υπονοεί ο τίτλος του, δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο ύφος, ούτε όμως γίνεται και υπερβολικά τολμηρό στους μουσικούς πειραματισμούς του, αν και θεματολογικά γίνεται σε στιγμές τολμηρά σκοτεινό. Ακούγεται καλύτερα κομμάτι-κομμάτι.

Θα ακούσετε τραγούδια που άνετα θα μπορούσαν να κολλήσουν σε κάποιο άλμπουμ των Blur και κάποια πολύ διαφορετικά..

'Γίναμε οι άνθρωποι για τους οποίους (οι Blur) γράφαμε κάποτε τραγούδια' έλεγε πρόσφατα σε μία ραδιοφωνική του συνέντευξη. Στο δικό του άλμπουμ πάντως, κεντρικός χαρακτήρας είναι ο ίδιος ο Rowntree.

 Το 'Radio Songs' δεν είναι από τα πρότζεκτ που επιζητούν κάποια επιβεβαίωση, αλλά μία συλλογή από προσωπικές ιστορίες/εμπειρίες που ο ίδιος ένιωσε πως ήρθε πια η ώρα να μοιραστεί: μία ενδιαφέρουσα μουσική βιογραφία.

Νάνσυ Σταυρίδου

Dylan Gers & Noah Yorke – Red Skies (Sly-tone ltd, 2022)

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το ‘Red Skies’ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα γράψω για αυτό καθώς δεν το χορταίνω! Μόλις τελειώνει, το ακούω ξανά και ξανά! Πρόκειται για μια συνεργασία δύο νέων μουσικών με διάσημους μπαμπάδες. Από τη μια ο γιος του Janick Gers, κιθαρίστα των Iron Maiden, και από την άλλη, ο γιος του Thom Yorke των Radiohead. Και αν οι πατεράδες τους δεν κατάφεραν ποτέ να με συγκινήσουν ιδιαίτερα, το πέτυχαν με ένα και μοναδικό τραγούδι τα παιδιά τους.

Το ‘Red Skies’ δεν είναι ένα περίπλοκο μουσικό κομμάτι, αντιθέτως αυτό που σε αγγίζει είναι η απλότητα στη σύνθεσή του και η μελωδική του διάθεση η οποία αποκαλύπτεται από την εισαγωγή και το κουπλέ συνοδευόμενο από κιθάρες, γίνεται εντονότερη στο αιθέριο ρεφραίν και κορυφώνεται στη γέφυρα λίγο πριν αυτό ολοκληρωθεί με τη συμβολή πάντα της ονειρικής φωνής του Gers.

Μια πολύ σοβαρή προσπάθεια η οποία μου τράβηξε άμεσα την προσοχή κυρίως ως προς την εναρμόνιση της μελωδίας και η οποία εύχομαι πραγματικά να συμπεριληφθεί στο επερχόμενό του άλμπουμ.

Υ.γ. το single περιλαμβάνει και το ‘Red Cloud’, στο ίδιο μουσικά ύφος αλλά αρκετά υποδεέστερο θα έλεγα.

Μιχάλης Βαρνάς

José James - On & On - On & On (Rainbow Blonde Records, 2023)

Ο Φεβρουάριος είναι ο πιο δύσκολος μήνας για τη στήλη. Διότι ψάχνεις νέους δίσκους μέσα στη παγωνιά κι αφού ακόμη δεν έχεις συνέλθει από τον καταιγισμό των λιστών με τα καλύτερα της προηγούμενης χρονιάς. Μουσικές που δεν είχες ακούσει όλη τη χρονιά ενώ πίστευες πως σε γενικές γραμμές τα καλύτερα τα γνώριζες. Μέγα σφάλμα που οδηγεί και σε επιπλέον βαθύτερα συμπεράσματα του τύπου μήπως είμαι τυπικό δείγμα ξερόλα; Το μήνυμα της πολιτικής προστασίας σπάει τη σιωπή και τις υπαρξιακές μου ανησυχίες. Είναι ξεκάθαρο: Ντύσου ζεστά, φτιάξε καφέ και άκου το αφιέρωμα του José James στην Erykah Badu.

Θα ήταν καλύτερα έτσι νομίζω, πριν προλάβουν τα στοιχηματικά σάιτ να μπουν χορηγοί.

Το ‘On&On’ είναι το μοναδικό άλμπουμ που έχω ακούσει παραπάνω από μία φορά τον καινούριο χρόνο. Με την ευκαιρία έκανα μια επανάληψη και στις αυθεντικές εκτελέσεις. Οι οποίες μου άρεσαν περισσότερο χωρίς όμως αυτό να μειώνει τη προσέγγιση του James. Θα έλεγα μάλιστα ότι μου άρεσε περισσότερο από το αφιέρωμα στον Bill Withers και στην Billy Holiday.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Meg Baird – Furling (Drag City Records, 2023)

Για το πρώτο ‘Κάτι Καλό’ του νέου έτους είχα κρατήσει ένα υπόλοιπο από το 2022. Καλό παιδί, πάει θα τον φάει η λήθη των 3 χιλιάδων και κάτι προβολών, καθώς μια φίλη μου είπε ότι στα τέλη Ιανουαρίου 2023 βγαίνει το καινούριο της Meg Baird. Ποια είναι αυτή; Ομολογώ δεν την είχα ακούσει, ή αν την είχα ακούσει την είχα προσπεράσει αδιάφορα. Αμερικάνα από τη Φιλαδέλφεια, που τραγουδούσε από τις αρχές του 2000 με τους Espers. Η Meg Baird προχώρησε με προσωπική καριέρα πάνω στα ίδια μονοπάτια της British folk rock των Pentagle και Fairport Convention που αγαπούσε, βγάζοντας 3 δίσκους έως το 2015 χωρίς να πει κάτι το ιδιαίτερο, σε όσους δεν εντρυφούν στη folk σκηνή της Αμερικής. Φαίνεται όμως ότι η άλλη αγάπη της για την ψυχεδέλεια την έφερε στη Δυτική Ακτή. Συνεργάσθηκε με την αρπίστρια Mary Lattimore στο ‘Ghost Forests’, που κάποιοι το χαρακτήρισαν ambient/new age, τέλος πάντων ακαταχώριστα όμορφο, και φέτος δικαιώθηκε μάλλον η φίλη με την επιμονή της. Πράγματι το ‘Furling’, που μόλις βγήκε, είναι ο καλύτερος δίσκος της μέχρι στιγμής. Με επιρροές από τη σκηνή της αναβίωσης, θυμίζει τη Hope Sandoval στις ποπ εκδοχές του δίσκου (‘Will you follow me home?’, ‘Star hill song’), ενώ άλλους θα τους σαγηνέψουν οι πιο σκοτεινές στιγμές του (‘Ashes, ashes’, ‘Ship Captains’, ‘Cross Bay’). Διαλέγουμε μια ποπ εκδοχή για να σωθούμε από τον αβάσταχτο λυρισμό των σκοτεινών στιγμών.

Τάσος Βαφειάδης

The Prefabricated Quartet – So Vague; So Clear (Panorama Records, 2022)

Θυμάμαι ν’ ακούω το “Side the sail”, το ντεμπούτο των Prefabricated Quartet, το 2007 και να εντυπωσιάζομαι. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το σάουντρακ της ταινίας “Τρεις στιγμές” του Πέτρου Σεβαστίκογλου και από τότε πολύ σπάνια εμφανίζονται, όπως όταν πλαισιώνουν με ζωντανή μουσική την προβολή της βουβής ταινίας ορόσημο για τον κινηματογράφο, “Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι”.

Αν και είχαν να ηχογραφήσουν 14 χρόνια, οι Prefabricated Quartet δεν έχουν χάσει καθόλου τη φόρμα τους, δεν μας απογοητεύουν και μας παρουσιάζουν έναν πολύ καλό δίσκο. Το νέο τους άλμπουμ, όπως και το ντεμπούτο, βρίσκεται σε ένα ποστ-ροκ ύφος με αρκετά φωνητικά, έγχορδα και κύριες διαφορές την πολύ γλυκιά φωνή της Πελαγίας Χατζηνικήτα και τις θρακιώτικες γκάιντες! Όπως και το “Side the sail” (με τη φοβερή σιδερένια βίδα και το παξιμάδι για όσους το έχουν) βρίσκεται σε μια εξαιρετική χάρτινη συσκευασία, η οποία από μόνη της, σε μια εποχή ψηφιακής παραζάλης, είναι λόγος να αγοράσεις το CD.

Μάριος Καρύδης

Orchestra Gold – Medicine (Self Released, 2023)

«Βρισκόμαστε στο 1976 κι εγώ είμαι χαμένος στα σοκάκια του Μπαμακό στο Μαλί. (Ποιος ξέρει πως βρέθηκα εκεί). Γοητευμένος από έναν τραχύ και βρώμικο ήχο μιας funky τοπικής μουσικής που εισέβαλλε βίαια στα αυτιά μου, μπαίνω σε ένα μπαρ. Η ατμόσφαιρα μέσα είναι ομιχλώδης από τα τσιγάρα και μεθυσμένη από ψυχεδελικές κιθάρες, τζαζ τρομπέτες και μπασογραμμές. Όλες και όλοι χορεύουν, δεκάδες παντελόνια καμπάνες και πολύχρωμα φορέματα στροβιλίζονται σε ένα μεταδοτικό ρυθμό που καθοδηγείται από μια ιδρωμένη, μαύρη τραγουδίστρια και την soul φωνή της. Οι επιβλητικές τσιρίδες της και ο μυσταγωγικός χορός της με κάνουν να ψάχνω επίμονα το τσιγαριλίκι του Fela Kuti ή την κάπα του James Brown δίπλα της... Αυτό ήταν, βάλσαμο, παρασύρθηκα...» Αυτή θα μπορούσε να είναι μια ερμηνεία του πίνακα “Sugar Shack” του Ernie Barnes, που χρησιμοποιήθηκε για το εξώφυλλο του “I Want You” του Marvin Gaye, την ίδια χρονιά που «βρέθηκα» στο Μπαμακό, αλλά δεν είναι. Είναι μια παραλλαγή μιας παλιάς επίσημης περιγραφής της Orchestra Gold από το Όκλαντ (και της τραγουδίστριάς τους από το Μαλί Mariam Diakite). Η συνέχεια της ιστορίας αυτής είναι δική σας...

Άρης Μπούρας

Waajeed - Memoirs Of Hi-Tech Jazz (Tresor, 2022)

Από τις πολύ αξιοσέβαστες περιπτώσεις μουσικών παραγωγών και καλλιτεχνών του Detroit, ο Waajeed κυκλοφόρησε το “Memoirs Of Hi-Tech Jazz” για την Βερολινέζικη Tresor τις τελευταίες εβδομάδες του 2022. Με samples, ήχους και ρυθμούς που φέρνουν στην επιφάνεια τη χαρά και το ήθος της μαύρης κοινότητας της πόλης του, που παρά τις αδικίες, τη βία, τους προβληματισμούς και την φορές δύσκολη καθημερινότητα συνεχίζει να απολαμβάνει τη ζωή. Μουσικά τώρα, αυτό που θα βρείτε σε τούτα εδώ τα κομμάτια, είναι μελωδική jackin house από τα παλιά, Detroit -ασφαλώς- techno, αλλά και εμπνευσμένες πινελιές hip-hop και r’n’b μουσικής δίπλα σε hi-tech jazz, όπως εύγλωττα προδίδει και ο τίτλος του άλμπουμ. Κυλάει νεράκι.

Αντώνης Ξαγάς

Agar Agar – Player non player (Grönland, 2023)

Απόπειρα μίμησης παλιού –και μάλλον αηδέστατου- στυλ ‘δισκοκριτικής’ (που ευελπιστώ να έχει εκλείψει): βάζουμε στο μπλέντερ 80s συνθετικές ρυθμολογίες, τις σπάμε με 90’s breakbeats, προσθέτουμε δόσεις τέκνο και μια εσάνς indie pop ίδιας εποχής, κάμποση μελαγχολία (από εκείνη την ευφορική όχι την βαριά) με αποστασιοποιημένα φωνητικά και χτυπάμε καλά. Στο τέλος προσθέτουμε και λίγο… άγαρ άγαρ για να πήξει το μείγμα (άσχετο, αλλά να μην κάνουμε και μια παραπομπή στο όνομα του σχήματος;). Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ο νέος δίσκος του εκ Παρισίων ορμώμενου δίδυμου αγοριού-κοριτσιού, δεύτερος δίσκος μετά από πέντε χρόνια, διάστημα-αιώνα για τα σημερινά βιαστικά μέτρα 5 ετών. Συμπαθητικό το αποτέλεσμα, κι ας μην έχει μέσα ένα άσμα σαν το «Sorry About the Carpet», από τα electro-pop κομμάτια που έχω ακούσει περισσότερο τα τελευταία χρόνια…

Χάρης Συμβουλίδης

Somatic Responses - Rhinog Fawr (Heol Ddu, 2023)

Οι αδερφοί John & Paul Healey δρουν ως Somatic Responses ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αλλά, ενώ ξεκίνησαν με hardcore techno, στράφηκαν τελικά προς ό,τι εύστοχα περιγράφουν στο Bandcamp τους ως «dark ambient, drone & soundscapes». Στα μονοπάτια αυτά, βέβαια, έχουν βγάλει πλέον πλειάδα δίσκων, που αναπόφευκτα μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, δίχως να ξεπερνούν σε εντυπώσεις το ‘Augmented Lines’ του 2000. Αλλά το φετινό ‘Rhinog Fawr’ ανατοποθετεί τα εκφραστικά τους μέσα με μια φρέσκια ματιά και ενάργεια, αντανακλώντας την έμπνευση που τους παρείχε το κακοτράχαλο (και γενικώς δύσβατο) ουαλικό βουνό, το οποίο χάρισε στον δίσκο το όνομά του. Το δε εξώφυλλο είναι χαρακτηριστικό του τοπίου, που τονίζεται ακόμα περισσότερο χάρη στην ασπρόμαυρη αποτύπωσή του. Οι διαθέσεις κινούνται σε ό,τι θα λέγαμε (με κάποια ακρίβεια, λόγω συχνής κακοχρησίας) ambient και το αποτέλεσμα, αν και δεν φιλοξενεί εκπλήξεις, κατορθώνει αν μη τι άλλο να σε «μουσκέψει» στην επιδιώκομενη ατμόσφαιρα.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Somatic Responses - Rhinog Fawr (Heol Ddu, 2023)

Σχεδόν τρεις δεκαετίες οι Somatic Responses χύνουν οξέα στο μυαλό μας με τους πάμπολους ηλεκτρονικούς δίσκους τους, που κινούνται κυρίως σε "σκληρές" περιοχές από techno και πέρα. Συνεχίζουν και τώρα το 2023 με αυτό το ambient άλμπουμ να έχουν πράγματα να πουν με έναν ήχο απλό, καθόλου πρωτότυπο αλλά πολύ προσεγμένο όσον αφορά τη δημιουργική του διαχείριση και επίσης χωρίς να ξεχνιέται το acid ακόμα και μέσα στα beatless ηχοτοπία.

Κώστας Καρδερίνης

AoA-impro Groupb - Live at Pariser Platz (Evil Rabbit, 2022)

Το AoA-impro γκρουπ συγκροτήθηκε στο Βερολίνο για να στηρίξει την προσπάθεια συγκέντρωσης πόρων υπέρ της συμμαχίας των ευρωπαϊκών μουσικών ακαδημιών. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι εταίροι μας όχι μόνον δεν υποβιβάζουν τα πτυχία αυτών ή ανάλογων σχολών αλλά ενθαρρύνουν νέους θεσμούς που θα διασφαλίσουν, ει δυνατόν, την οικονομική τους ανεξαρτησία. Ως πρώτη εκδήλωση αυτού του ευαγούς σκοπού/εκκολαπτόμενου θεσμού, το συγκεκριμένο λάιβ έλαβε χώρα στην πλατεία Pariser που κείται δίπλα στην Πύλη του Βρανδεμβούργου.

Το AoA-impro γκρουπ συνίσταται από την εκ Δρέσδης βοκαλίστρια Almut Kühne, τον Μιλανέζο κοντραμπασίστα Antonio Borghini, την Ελληνο-αυστριακή δεξιοτέχνη του γαλλικού κόρνου Έλενα Μαργαρίτα Κακαλιάγκου, τον Νορβηγό περκασιονίστα-συνθέτη Dag Magnus Narvesen και τον διεθνούς φήμης, καθ’ ημάς πρωτοπόρο, κλαρινετίστα – σαξοφωνίστα Φλώρο Φλωρίδη. Μεταξύ τους είχαν συνυπάρξει ως αυτοσχεδιαστές σε διάφορες στιγμές και μουσικές συναντήσεις, αλλά εδώ πρώτη φορά συμπράττουν όλοι μαζί.

Η πολυετής εμπειρία και τριβή με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό είναι φανερή σε όλους τους συμπαίχτες. Η άνεση και η φυσικότητα της συνεύρεσής τους επίμαρτυρειται και από την εξαίρετη χημεία που πετυχαίνουν επί σκηνής. Για μάς τους άτυχους, που δεν είμασταν παρόντες σε μια τόσο εμβληματική εναρκτήρια εκδήλωση, υπάρχει τούτη δω η καταγραφή σε σύμπακτο δίσκο ώστε να ευφρανθούμε ακουστικώς, να φαντασιωθούμε νοητικώς, και να απαιτήσουμε να σταματήσει πάραυτα η υποβάθμιση των πτυχίων και να αρχίσει η έμπρακτη στήριξη, η ανεξαρτησία και ο πολλαπλασιασμός των ακαδημιών που προετοιμάζουν τις επόμενες γενιές αυτοσχεδιαστών, σε όλες τις καλές τέχνες και τα γράμματα.

Είθε οι εννέα Μούσες να γίνουν Μαινάδες και να κατασπαράξουν κάθε/μια/τι υπονομευτή/τρια/τικό του καλλιτεχνικού μας μέλλοντος. Αρά κι ευχή συνάμα, αναπέμπω.

Ελένη Φουντή

Kali Malone feat Stephen O'Malley & Lucy Railton - Does Spring Hide Its Joy (Ideologic Organ, 2023)

Φαινόταν από καιρό ότι η Kali Malone κατευθύνεται φορτσάτη στα επάνω ράφια του μινιμαλισμού. Μετά το εξαιρετικό "Living Torch", η Αμερικανίδα αφήνει στην άκρη το εκκλησιαστικό όργανο στο οποίο την έχουμε συνηθίσει, πιάνει το synthesizer και κυκλοφορεί έναν τριπλό δίσκο επικής διάρκειας, σίγουρα το πιο φιλόδοξο εγχείρημά της έως τώρα. Στο "Does Spring Hide Its Joy" η Malone ενώνει δυνάμεις με τον μουσικό εγκέφαλο Stephen O'Malley (Sunn O))), Æthenor, Nazoranai, Khanate κλπ) στην κιθάρα και την τσελίστρια Lucy Railton. Οι ηχογραφήσεις έγιναν κατά τη διάρκεια του lockdown του 2020 στο Βερολίνο και εννοιολογικά χαρτογραφούν τη σχέση των συναισθημάτων με τον χρόνο και τον χώρο, μια σχέση ιδιαίτερα φορτισμένη δεδομένης της ρευστότητας της περιόδου. Το έργο είναι ένα τρίωρο υποβλητικό drone-ambient session και χωρίζεται σε τρεις πράξεις που αποτελούν παραλλαγές του βασικού θέματος. Οι διαφοροποιήσεις είναι λεπτές αλλά διακριτές (και δηλωτικές της επίδρασης της Pauline Oliveros). Δεν χρειάζεται προσπάθεια να προσεγγιστεί ο ήχος, γιατί ο ήχος βρίσκει μόνος του τον ακροατή και εκεί έγκειται η επιτυχία του εγχειρήματος. Οι τρεις μουσικοί ακούν ο ένας τον άλλο και αλληλεπιδρούν στη λογική ενός jazz trio, με αποτέλεσμα ένα συναισθηματικό αλλά καλά σμιλεμένο αμάλγαμα και μία πραγματικά σπουδαία και ολοκληρωμένη εμπειρία ακρόασης.