Φεβρουάριος 2024

Μιχάλης Βαρνάς

YĪN YĪN - Mount Matsu (Glitterbeat Records, 2023)

Αν θες να μαντέψεις τη καταγωγή των YĪN YĪN έχοντας ως κριτήριο το όνομα τους και τις μουσικές τους (τρία άλμπουμ) θα ποντάρεις σε πολυκοσμική καταγωγή. Τα μέλη των YĪN YĪN θα έλεγε κανείς ότι έχουν ταξιδέψει στην Δύση από την Ιαπωνία ή το Βιετνάμ. Θα μπορούσαν όμως να είναι και Τεξανοί σαν τους Khruangbin ή από την Αριζόνα όπως οι Calexico.

Στη τελική κανείς δε θα πόνταρε στο Μάαστριχτ κι ότι είναι Ολλανδοί. Μία επέκταση της ιστορικής συνθήκης με μουσικά κριτήρια.

Η μουσική των YĪN YĪN δεν εμπεριέχει στίχους, όπως το συναντάμε σε αρκετά συγκροτήματα πλέον, κι αυτό μάλλον τους βολεύει να την εμπλουτίζουν με πολλά χρώματα κι αρώματα από την ανατολή ως τη δύση. Εφόσον κι αναφέρθηκαν οι συμπαθέστατοι Khruangbin οι οποίοι είναι πιο γνωστοί κι έρχονται και στα μέρη μας, χωρίς καμιά υπερβολή οι YĪN YĪN είναι πιο εμπνευσμένοι και λιγότερο βαρετοί.

Θα πρότεινα μαζί με το ‘Mount Matsu’ και το προηγούμενο τους ‘The Age Of Aquarious’ στο οποίο απουσιάζουν οι κοινοτοπίες με τη νέο ντίσκο, οι οποίες έχουν απλωθεί σαν μάστιγα σχεδόν σε κάθε ποπ άλμπουμ.

Μαριάννα Βασιλείου

Future Islands - People Who Aren't There Anymore (4AD, 2024)

Samuel T. Herring, ζούμε ζωές παράλληλες, εσύ στην Αμερική κι εγώ στην Ευρώπη: γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά, το 1984, μόλις με μία μέρα διαφορά (εσύ στις 13 κι εγώ στις 14 Απριλίου), θαυμάζουμε τον Σωκράτη και τη φιλοσοφία του, χορεύουμε με την ψυχή μας χωρίς να μας νοιάζει αν γελάνε μαζί μας, αγαπήσαμε ανθρώπους πιο πολύ από τη ζωή μας και ζήσαμε την απόλυτη ευτυχία μαζί τους – κι ας μην είμαστε πια μαζί τους. “It’s perfect/ So it’s done”, όπως τραγουδάς κι εσύ στο “Corner of My Eye”. Εσύ τραγουδάς για τις ζωές μας κι εγώ ακούω τις ζωές μας στα τραγούδια σου – γι’ αυτό σ’ αγαπώ τόσο μα τόσο πολύ.

Μαρία Φλέδου

EMF - The Beauty and the Chaos (EMF Recordings, 2024)

Περίπου πριν έναν χρόνο οι EMF κυκλοφόρησαν το ‘Go Go Sapiens’, τον πρώτο τους δίσκο μετά από 28 σχεδόν χρόνια, με την βοήθεια του κοινού, της παλιάς τέχνης–κόσκινο του songwirting genious/producer/κιθαρίστα Ian Dench, των αναλλοίωτων φωνητικών του James Atkin, των αυθεντικά 90s samples του πάλαι ποτέ raving hearthrob Derry Brownson. Και με ένα νέο rhythm section αφού ο Mark Decloedt αποφάσισε να κρεμάσει τις μπαγκέτες του οριστικά το 2017 και ο αγαπημένος Zac Foley δυστυχώς μας άφησε μία πρωτοχρονιά, 22 χρόνια πριν…

Τέσταραν λοιπόν τα νερά και έκαναν πριν μια βδομάδα την επίσημη επιστροφή τους με ένα self-release σε παραγωγή του Ralph Jezzard, υπεύθυνου για το ‘Unbelievable’ , αλλά και τα δύο πρώτα τους άλμπουμ.

Το ‘The Beauty and the Chaos’  ξεκινάει με το ‘Hello People’, θα το έλεγα rework – μεταφορά του ‘Children’ 35 χρόνια μετά σε έναν κόσμο grown up, όπου το ‘Peace, Love and Unity’ κάθε άλλο παρά επικράτησε, και κατευθείαν σε βάζει στο νόημα του άλμπουμ. Ένα trip down memory lane με αuτοαναφορές, χιούμορ, πολιτικές και κυρίως, tunes! Πάει πίσω στις ρίζες τους, στο ‘Forest of Dean’, στην DIY χορευτική σκηνή των late 80s που ήρθε μαζί με το ίντι (και όπου ίντι δίπλα έχει ροκ) και εγκαινίασε τα 90s και μας υπενθυμίζει σε δέκα κομμάτια ότι οι EMF τα έκαναν όλα και τα έμπλεξαν όλα ήδη μία φορά, σε τρεις δίσκους και ένα EP: techno και house, punk, industrial, funk, πλήκτρα αλλά και εκπληκτικές κιθάρες.

Και αυτό εξακολουθούν να κάνουν.

Ναι, οι EMF είναι 50άρηδες πια, ο κόσμος είναι γεμάτος μίσος για το ‘άλλο’, μας κυβερνούν κατά βάση τέρατα, ο πλανήτης φωνάζει βοήθεια, το μέλλον δείχνει δυστοπικό και τα πάρτυ στους αγρούς μοιάζουν με μακρινό όνειρο, αλλά όπως λέμε και ξαναλέμε, θα έχουμε πάντα την μουσική.

Ευκαιρία λοιπόν να τους πάρει η μουσική ιστορία σοβαρά και να τα ξανακάνουμε κι εμείς όλα μαζί τους άλλη μία φορά από την αρχή - ή αν είστε νεότεροι ποτέ δεν είναι αργά, reach for the lasers. (Love is gonna save us).

Ηρακλής N. Κοκοζίδης

Sprints - Letter To Self (City Slang, 2024)

Το 2024 μας έκανε μουσικό ποδαρικό το καταπληκτικό και λίγο πολύ αναμενόμενο ντεμπούτο των Δουβλινέζων Sprints. Τρία νεαρά αγόρια και η πληθωρική σε παρουσία Karla Chubb, ύστερα από ποικίλες μουσικές αναζητήσεις, κατέληξαν στα ηχητικά τους πατήματα παρακολουθώντας μία συναυλία των Savages. Ηχογράφησαν μία σειρά από ενδιαφέροντα singles και EPs, τα οποία συγκεντρώθηκαν αργότερα στην κατατοπιστική συλλογή «The Back Catalogue» το 2022 και δημιούργησαν εύλογα στους θιασώτες του εναλλακτικού ήχου αισθήματα προσμονής.

Η δικαίωση ήρθε στις αρχές του Ιανουαρίου με την κυκλοφορία του «Letter To Self», υπό την σκέπη της εκλεκτικής γερμανικής ετικέτας City Slang και αφού προηγήθηκαν νωρίτερα δύο προπομποί δυναμίτες, τα «Literary Mind» (εμπνεόμενο από την σαπφική ποίηση) και «Adore Adore Adore». Οι αγχωτικοί ρυθμοί των μεγαλουπόλεων, οι κοινωνικές ανισότητες και οι διαπροσωπικές σχέσεις αποτελούν τον καμβά της θεματολογίας των στίχων, ενώ ο έντονος προβληματισμός βρίσκει διέξοδο στις καθηλωτικές ερμηνείες της Karla και κορυφώνεται από τα γεμάτα τσαμπουκά και τσαγανό ηλεκτρικά ξεσπάσματα. Όλες οι συνθέσεις είναι ισάξιες μεταξύ τους και προκαλούν εκρήξεις αδρεναλίνης.

Βασίλης Παπαδόπουλος

J. Mascis – What Do We Do Now (Sub Pop Records, 2024)

‘Can’t Believe We’re Here’ η πρώτη επιλογή για τη νέα χρονιά. Δεν ξέρω αν πρέπει να ξοδευτείτε για να ακούσετε ακόμη ένα άλμπουμ του J. Mascis ή των Dinosaur Jr. Όμως μιλάμε για εφηβικές αγάπες που ποτέ δεν ξεχνιούνται.

Ο Πουλικάκος είχε πει ότι για ένα καλό ροκ τραγούδι χρειάζεσαι 3 άντε 4 το πολύ καλά ακόρντα. Προσθέστε ένα δύο πολύ καλά σόλο και λίγα ντραμς, και έχετε αυτό το πολύ καλό τραγουδάκι που ξεχωρίζει απ΄ το δίσκο. Τον οποίο δίσκο το Pitchfork τον ψιλοέθαψε, ενώ το The Quietus λέει ότι ο J. Mascis φτιάχνει απλά ωραία τραγούδια, όπως ένας ξυλουργός φτιάχνει καρέκλες, αλλά θεωρεί ότι αυτό δεν είναι πια καθόλου ροκ και μάλλον έχει δίκιο. Οι εποχές του ‘Freak Scene’ και του ‘Just like Heaven’ παρήλθαν μάλλον ανεπιστρεπτί. Βγάζουμε τον δίσκο με το κοριτσάκι στο εξώφυλλο και το τσιγάρο στο στόμα και αναρωτιόμαστε: Πως φθάσαμε ως εδώ1 Το ροκ πέθανε και πότε;

Ξαναβάζουμε την καρέκλα–τραγούδι και ανάβουμε τσιγάρο. Είναι πράγματι καλό, π’ ανάθεμά το.

ΥΓ: Λίγο πριν κλείσει τούτο εδώ το σημείωμα, μας βγάζει το YouTube πρόταση το πολύ καλό νέο τραγούδι (‘Permaglow’) του Peter Garrett των Midnight Oil. Ελεος πια με τους δεινόσαυρους.

Αντώνης Ξαγάς

Ντίνος Σαδίκης – Πίσω Από Τη Σκιά (Labyrinth of Thoughts, 2024)

Η συγκυρία (όχι με την έννοια της τυχαιότητας ασφαλώς) φέρνει τον νέο δίσκο του Ντίνου Σαδίκη (όχι ένα ακόμη «Γέλιο των πολλών …ΙΙΙ») να κυκλοφορεί ταυτόχρονα με τη επανέκδοση του ιστορικού δίσκου των Εν Πλω. Ας μην συγκαλέσουμε όμως μια άτυπη κατ’ αντιπαράσταση εξέταση, αυτή θα αδικήσει και το παρόν αλλά και το παρελθόν. Ωστόσο αυτή η παραλληλία αποκαλύπτει ένα νήμα που παρά τις λίγες ‘κομβικές’ του στιγμές (4 δίσκους σε 30 χρόνια, δεν την λες και σταχανοβίτικη παραγωγικότητα) έχει μια σπάνια συνέχεια και συνέπεια, η οποία ξεκινά από το θεμελιώδες ανθρώπινο επίπεδο, με μια σταθερή πίστη σε συνοδοιπόρους, συνεργάτες και φίλους, στους οποίους ανοίγει και δημιουργικό περιθώριο έκφρασης (τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου είναι γραμμένα από τον Χρήστο Παππά). Κι ας ξενίσουν ίσως μερικές απόπειρες ξανοίγματος σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια και σε ραπ εκφοράς φωνητικά, οι κιθάρες εξακολουθούν να ηλεκτρίζονται και να χάνονται σε θορυβώδεις στροβιλισμούς (ειδικά αν τις βιώσεις ζωντανά) και συνειδητοποιείς ότι η ευθύβολη πρωτοπρόσωπη στιχουργική και το πυρετιασμένο ελληνικό (και όχι απλά ελληνόφωνο) ροκ του Σαδίκη έχει ακόμη τη θέση του σε μια διαρκώς ανεπίκαιρη επικαιρότητα ανελέητης πληροφόρησης.

Ελπίζουμε όχι πάλι το… 2034 (καλά να’μαστε)

Ελένη Φουντή

Watara Matara - And? (Αυτοέκδοση, 2024)

Μάλλον τονίζονται στην προπαραλήγουσα. Θα τους ρωτούσα, αλλά λογικά θα μου απαντούσαν "όπως σε βολεύει πες το". Είναι ο Watara σε beats, loops κλπ και ο Matara σε μπάσο, κιθάρα, πιάνο. Επίσης midi και spoken word και οι δύο. Αυτά λέει το Bandcamp, αλλά στα άδυτα του θεσσαλονικιώτικου underground τριγυρνούν ως Kappa (Κώστας Καραμανλής - και πρόκειται περί συνωνυμίας) και Βαγγέλης Τηλέγραφος. Ο Kappa, πρώην Solar Music Library και νυν Kappa Music Library ασχολείται αρκετά χρόνια πια με το παραγνωρισμένο production music, δισκογραφεί και τα βράδια παίζει έξω ως DJ. Τον Βαγγέλη, πρώην DJ, μουσικό παραγωγό και drummer στους Lazy Aftershow και Metronomic Head Move μεταξύ άλλων, δεν θα τον πετύχετε εύκολα έξω, καθώς την τελευταία δεκαετία ζει στην Αγγλία. Η φιλία τους όμως αντέχει.

Αν οι τίτλοι κομματιών όπως "Still Got The Booze For You" και "Amen And When" υπονοούν ότι περνάνε καλά χωρίς όρια, περιμένετε να ακούσετε το τσέλο της Μαρίας Ανισέγκου στο "Oh Who" και τα σαξόφωνα των Saxanomaly στο "Octactly". Η αλήθεια είναι ότι εγώ τα ακουστικά όργανα θα τα ήθελα πιο δυνατά στο mix και το jungle το έχουν ξαμολήσει και μας κυνηγάει. Στην πρώτη ακρόαση υπήρξαν στιγμές που ήθελα να ανέβω στο δέντρο να σωθώ, αλλά η επανάληψη αποκάλυψε γρήγορα τη χημεία ανάμεσα στο δαιμονισμένο breakbeat του ενός και τον instrumental library/soundtrack προσανατολισμό του άλλου. Είναι ωραία στον μικρόκοσμο της freestyle electronica κι ακόμα περισσότερο χωρίς κόμπλεξ. Κι ακόμα περισσότερο όταν τη μουσική την πιάνει και κανένας λόξιγκας ή κανένα στραμπούληγμα πού και πού. Είναι κομπλιμάν αυτό, άμα τους ακούσετε θα καταλάβετε τι εννοώ.

Νάνσυ Σταυρίδου

La Nouvelle Musique - Premonitions (La Nouvelle Musique, 2024)

Ένα ζευγάρι στη ζωή, η Joanna Beck και ο Ian de Sylva με έδρα το Λονδίνο, συνεργάζεται για πρώτη φορά επαγγελματικά και κυκλοφορούν μαζί το πρώτο τους άλμπουμ στις αρχές της χρονιάς. Ο τίτλος του “Premonitions” με παρέπεμψε αυτόματα σε ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι των Simple Minds και ίσως να μην είναι τυχαία η διασκευή που έκαναν στο “New Gold Dream”. Μπορεί και να το διαπιστώσω σε κάποια μελλοντική τους συνέντευξη, προς το παρόν η μπάντα φαίνεται να είναι στα πρώτα της βήματα και ό,τι πληροφορίες έχω καταφέρει να συλλέξω είναι από τα δικά τους διαδικτυακά μέσα.

Αυτοχαρακτηρίζονται μουσικά ως κινηματογραφική ψυχεδέλεια με στοιχεία γαλλικού ρετρό, δεν θα τους χαλάσω το χατίρι, indie pop θα έλεγα πιο απλά με αρκετά ενδιαφέρον ήχο ο οποίος ναι μεν είναι σύγχρονος, ταυτόχρονα όμως όλο και κάτι θυμίζει από το παρελθόν. Οι μελωδίες είναι γλυκόπικρες, σκοτεινά κουπλέ με κιθαριστικές εξάρσεις στο ρεφραίν και τη φωνή της Joanna να εναλλάσσεται από αιθέρια σε πιο φολκ.

Όμορφη δουλειά.

Γιάννης Πλόχωρας

Αντώνης Νικολάου - Πολύτιμη Λήθη (OliveTree, 2024)

Σα να ξορκίζει την ύπουλη διάβρωση της καθημερινότητας, ο Αντώνης Νικολάου στο ‘Πολύτιμη Λήθη’, μας εισάγει στη μυστική ζωή του, χωρίς ν' αποκαλύπτει τίποτα πέρα απ' το σαν τί την αισθάνεται και πώς τον καθορίζει. Οι μουσικοί που επιστρατεύει ζωγραφίζουν την ανάτασή του πάνω στον μουσικό καμβά της νιού έιτζ/τζαζ/έντεχνης αισθητικής που άνθισε στα 80s/90s με λεπτεπίλεπτες, σαφείς πινελιές χωρίς λιπαρά, έπαρση και φιοριτούρες, η Ζωή Μάντζου ως κύρια ερμηνεύτρια αποδίδει τους στίχους υπαινικτικά κι απέριττα χωρίς μελούρες ή ακκισμούς κι η ακρόαση αφήνει τη βεβαιότητα ότι ο στόχος επετεύχθη: Ένας άνθρωπος εκφράστηκε.

Τάσος Βαφειάδης

Louis Cato – Reflections (Αυτοέκδοση, 2023)

Ο πολυοργανίστας Louis Cato είναι (πλέον) αρκετά αναγνωρίσιμος στις ΗΠΑ, μια που από το 2022 είναι ο αρχηγός της μπάντας που παίζει στην εθνικής εμβέλειας βραδινή εκπομπή “Late Show” του Stephen Colbert. Εκτός όμως από το μεροκάματο εκεί, έχει και άλλες ανησυχίες. Έτσι, μετά το ντεμπούτο άλμπουμ που έβγαλε το 2016, κυκλοφόρησε τον δεύτερο δίσκο του, πέρσι. Παίζοντας όλα τα μουσικά όργανα, ο Cato μας παρουσιάζει επτά δικές του συνθέσεις και μία διασκευή του “Miss you” των Rolling Stones, κινούμενος κάπου ανάμεσα στη φανκ και τη σόουλ.

Ένα ενδιαφέρον άλμπουμ που μου κάνει μεγάλη εντύπωση πως δεν βρέθηκε κάποια εταιρία για να το εκδώσει και το κυκλοφόρησε μόνος του ο Cato στις ψηφιακές πλατφόρμες. Mόνο και μόνο για το εξαιρετικό στιχουργικά και μουσικά “Unsightly room”, αξίζει την προσοχή μας.

Κώστας Καρδερίνης

Dimitris Tassoudis - Boy with a suitcase (Aυτοέκδοση, 2024)

Ο Δημήτρης Τασούδης δεν είναι μόνον ντράμερ. Παίζει πιάνο, μελόντικα, σύνθια, αυτοσχεδιάζει και μπλέκει ήχους και εικόνες στις συνθέσεις του. «Το αγόρι με τη βαλίτσα» του Μάικ Κένι [ή Κέννυ], σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, του έδωσε βήμα, σκηνικό και ευκαιρία να ταξιδέψει στη φαντασία των παιδιών, μικρών και μεγάλων. Να κοινωνήσει σε μας με τρόπο παραστατικό τη διαχρονική υπεραξία της συνάντησης πολιτισμών, πολιτισμοί που διαπλέκονται ακόμη και υπό αντίξοες συνθήκες. Μα, μήπως ήταν ανέκαθεν αντίξοες αυτές οι συνθήκες; Η κυκλοφορία του τζαζάτου σάουντρακ είναι αφιερωμένη στον Δημήτρη Κυριακού.

Μακάρι το θέμα του έργου να ήταν παρωχημένο, μακάρι να ήταν ανεπίκαιρο, μακάρι οι φτωχοί άνθρωποι με το σκούρο δέρμα που περνούν από τη χώρα μας θέλοντας να φύγουν μακριά από την μακάβρια πραγματικότητα του πολέμου, να μην θεωρούνταν ένοχοι μέχρι αποδείξεως της αθωότητάς τους. [Μιχάλης Σιώνας]

Στις μέρες μας, οι Έλληνες είναι η εμπροσθοφυλακή στην εισροή των προσφύγων και πολλοί από αυτούς έχουν επιδείξει γενναιοδωρία πνεύματος, που αποτελεί παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαι περήφανος που συμμετέχω με τον δικό μου τρόπο και θα ήμουν ακόμη πιο περήφανος εάν το έργο μου γινόταν μέρος της συζήτησης. [Mike Kenny]

Ο Δημήτρης Κυριακού, καθηγητής Θεολογίας, διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης, απεβίωσε 19 Φεβρουαρίου 2018, 54ων, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Η διαδρομή του στην εκπαίδευση υπήρξε πλούσια και αξιοπρόσεκτη, κυρίως μέσα από τη διεύθυνση του Μουσικού Σχολείου, την ουσιαστική αναβάθμιση του οποίου επεδίωξε αδιάλειπτα προσφέροντας ταυτόχρονα στην ποιοτική, καλλιτεχνική ανάταση της πόλης.

Χάρης Συμβουλίδης

Vijay Iyer, Linda May Han Oh & Tyshawn Sorey - Compassion (ECM, 2024)

Ήταν αναμενόμενο ότι η νέα δουλειά του Vijay Iyer για την ECM θα γινόταν δεκτή με ...ομοβροντία αστεριών και αριθμών από τον τζαζ Τύπο, ο οποίος υπερβάλλει σταθερά στις βαθμολογίες του, όντας συνυπεύθυνος για το κατάντημα που βιώνει αυτή η πρακτική αξιολόγησης στον 21ο αιώνα (για να μη λέμε μόνο για το Pitchfork, ζωή σε μας). Εν μέρει, πάντως, είναι και κατανοητό, καθώς ο 52χρονος Αμερικανός με τις ινδικές/ταμίλ ρίζες έχει καταστεί κάτι σαν εγγύηση στο σχετικό στερέωμα, παραδίδοντας δίσκους με σταθερό ποιοτικό αποτύπωμα.

To «Compassion» τον βρίσκει να επανενώνεται με τη Μαλαισιανή κοντραμπασίστρια Linda May Han Oh και τον Αμερικανό ντράμερ Tyshawn Sorey (οι τρεις τους είχαν κάνει και το «Uneasy», το 2021): μαζί, ξαναθέτουν σε κίνηση μια ήδη κατακτημένη παικτική χημεία, η οποία τους επιτρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά, με τρόπους που λάμπουν στα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, όπως π.χ. στο "Maelstrom" ή στη διασκευή που αποτολμούν στο "Nonaah" του Roscoe Mitchell. Εδώ, λοιπόν, υπάρχει αναμφίβολο χάρισμα –και ακούγεται.

Εξίσου φανερό, πάντως, είναι και το αισθητικό ταβάνι της προσπάθειάς τους, που προτιμά να μείνει στη χιλιοπερπατημένη πλευρά του ECM ήχου. Την οποία και κανακεύουν, αρκούμενοι στη στιλιστική creative music αριστεία, αντί να της θέσουν προκλήσεις ή να τη στρέψουν προς διαδρομές πιο αναπάντεχες. Εξακολουθούν, ασφαλώς, να προσφέρουν «κάτι καλό». Μπορούσαν και για περισσότερα, όμως.

Δημήτρης Όρλης

Thodoris Ziarkas - Collection of Sand (Αυτοέκδοση, 2024)

Ο Θοδωρής Ζιάρκας έχει κυκλοφορήσει ορισμένα κομμάτια τα τελευταία χρόνια, αλλά το ντεμπούτο αυτό στον (αυτοσχεδιαστικό) jazz χώρο ήρθε μάλλον απροσδόκητα στην αρχή της χρονιάς. Το “Collection Of Sand” ηχογραφήθηκε πριν από την πρόσφατη επιστροφή των Valia Calda, το συγκρότημα με το οποίο κυρίως δραστηριοποιείται ο Ζιάρκας τα τελευταία περίπου 10 χρόνια, και έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τα όσα ακούγονται από το συγκρότημα στο “Homeland”. Μόλις πέντε κομμάτια ακούμε εδώ, με όμορφες μελωδίες και ταιριαστούς αυτοσχεδιασμούς, που απλώνονται σε διάρκεια και διατηρούν ως επί το πλείστον μια λιτή ενορχηστρωτική προσέγγιση του τρίο κοντραμπάσο-τύμπανα-κλαρινέτο. Σε ένα μόνο κομμάτι συμμετέχει ο αδερφός και συμπαίκτης του Νίκος Ζιάρκας με το κρητικό λαούτο, στο οποίο επίσης ο έτερος Ζιάρκας πιάνει τη λύρα οδηγώντας το “Silence” σε μια αξιόλογη κορύφωση, που έρχεται βέβαια νωρίς και κάπως αποσπασμένη από το υπόλοιπο σύνολο αυτού του πολύ καλού δίσκου.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Ambrose Akinmusire - Owl Song (Origami Harvest/Nonesuch Records, 2023)

Αν κάποιος έλεγε πως οι σύγχρονοι δρόμοι της jazz είναι αρκετά διαφορετικοί από εκείνους του παρελθόντος, φαινομενικά θα είχε δίκιο, αλλά ουσιαστικά θα φανέρωνε πως η σχέση του με τη μουσική αυτή δεν υπήρξε ποτέ στενή. Κι αυτό διότι, όσο κι αν αλλάζει και εμπλουτίζεται η έκφρασή της, ο άξονας γύρω από τον οποίο ανέκαθεν εκινείτο ήταν η αμφισβήτηση κάθε υπαρκτής φόρμας και η αναζήτηση νέων δρόμων -και όχι τόσο τρόπων- έκφρασης. Γι’ αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό ο βιρτουόζος τρομπετίστας Ambrose Akinmusire να θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους διαδόχους του Miles Davis, ο οποίος ενσωματώνει στον ήχο του ό,τι προστάξει η έμπνευσή του: από ambient, και μινιμαλισμό, μέχρι blues, soul, postbop, Latin ή τον ήχο της Νέας Ορλεάνης. Στο πρώτο του τρίο άλμπουμ συνοδεύεται από τον εξαιρετικό και γνώριμό του κιθαρίστα Bill Frisell και τον ντράμερ Herlin Riley (Wynton Marsalis). Το παίξιμο των τριών μουσικών, παρά το ότι αυτοί παίζουν μαζί για πρώτη φορά, ακούγεται σφιχτοδεμένο και ιδιαίτερα συναισθηματικό, κάτι που όλοι ήδη γνωρίζουμε καλά σε ποιον οφείλεται.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Gidon Kremer – Songs of Fate (ECM New Series, 2024)

Και να που το 2024 (τουλάχιστον δισκογραφικά) ξεκινάει χωρίς καμιά υπερβολή συγκλονιστικά. Δηλαδή μιλάμε πράγματι για απίστευτο γκολ από την ECM! Έχουμε να κάνουμε με τον Λετονό Gidon Kremer, έναν πάρα πολύ σημαντικό βιολιστή με ιδιαίτερα οξυμένη και δουλεμένη προσωπική αισθητική. Σε αυτόν τον δίσκο εκτός από το παίξιμό του απολαμβάνουμε και τις ικανότητες του όσον αφορά το concept. Την επιμέλεια δηλαδή μιας ανθολόγησης συνθετών της Βαλτικής, την Λιθουανή Raminta Serksnyte, τον επίσης Λιθουανό Giedrius Kuprevicius, τον Λετονό Jekabs Jancevskis , αλλά και τον Πολωνο-Εβραίο Mieczyslaw Weinberg. Εκτός από τον Gidon Kremer ακούμε και την ορχήστρα του την Kremerata Baltica και την εξαιρετική σοπράνο Vida Mikneviciute. Σπουδαία μουσική υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης και λεπτού πάθους που σαρώνει τους διαχωρισμούς μεταξύ μοντέρνου και παλαιού. Ένας ρομαντισμός που δεν ταβανιάζει και αφήνει χώρο στις διαφάνειες.