Ιούλιος 2020

Χίλντα Παπαδημητρίου
GIRL SKIN - Shade is on the other side (Julian Records, 2020)
Ο πρώτος δίσκος των Girl Skin κυκλοφόρησε μέσα στην καραντίνα και ήταν από τις μουσικές που με ηρεμούσαν εκείνες τις μέρες (μαζί με τον ήχο κυμάτων που σκάνε από το YouTube). Μετά από ψάξιμο ανακάλυψα ότι το συγκρότημα που έχει έδρα το Μπρούκλιν –εξ ου και η ομοιότητα με τους Woods, άραγε;— ήταν πολύ φρέσκο, μόλις είχε ηχογραφήσει τον δίσκο αυτό στην κρεβατοκάμαρα του ιδρυτή, τραγουδιστή και συνθέτη, Sid Simons. Αν πρέπει να δώσω έναν τίτλο στη μουσική τους θα την ονόμαζα chamber pop – έναν όρο αρκετά παρακινδυνευμένο, αφού συχνά παραπαίει σε γλυκερά αποτελέσματα. Οι Girl Skin σταματούν ένα βήμα πριν την corny αισθητική χάρη στα περίτεχνα φωνητικά, μια ανάμνηση της χρυσής εποχής της βρετανικής folk˙ επιπλέον, οι στίχοι έχουν έντονα γλυκόπικρη αίσθηση η οποία σε συνδυασμό το βιολί της Ruby Wang αφήνουν μια μελαγχολική σφραγίδα στο συνολικό αποτέλεσμα. Ο Simons αναφέρει ως σημείο αναφοράς του το “All things must pass” και το “The Man Who” (των Travis). Αυτό εξηγεί πολλά.
Από το άλμπουμ διαλέγω το “Forever & Always” για το βιολί της εισαγωγής που είναι τόσο μα τόσο κέλτικο.

Άρης Μπούρας
Owen Pallett - Island (Domino, 2020)
Τον Owen Pallett αν δεν τον έχεις συναντήσει στις solo κυκλοφορίες του, σίγουρα κάπου θα τον έχεις πετύχει κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών. Κι αυτό καθότι έχει συνεργαστεί με μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα της σύγχρονης μουσικής, όπως οι Arcade Fire, The Hidden Cameras, Fucked Up, Beirut, The National, Sigur Rós, The Last Shadow Puppets, Daphni, Frank Ocean… κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Πρόκειται για έναν μικρό περιζήτητο μάγο των εγχόρδων, με κλασικές σπουδές κι αστείρευτο ταλέντο. Στο παρόν πέμπτο προσωπικό του άλμπουμ, ο Καναδός μουσικός τραγουδά και παίζει πιάνο, ακουστικές κιθάρες ή βιόλα, συνοδεία επιλεγμένων guest μουσικών και της The London Contemporary Orchestra στην εκτέλεση των εγχόρδων. Γλυκό και μελαγχολικό, όπως το πρώτο καλοκαιρινό σούρουπο, με όμορφους και συχνά αυτο-σαρκαστικούς στίχους, το “Island” ακούγεται ως ενιαίο σύνολο δίχως διακοπή.

Αντώνης Ξαγάς
Κατερίνα Κυρμιζή - Κάκτοι ΙΙ (Ανεξάρτητη κυκλοφορία, 2020)
Αν… ήμουν αρχισυντάκτης σε μουσικό περιοδικό και ανέθετα σε συντάκτη/τρια να γράψει λίγα λόγια για τον νέο δίσκο της Κατερίνας Κυρμιζή, θα απαγόρευα δια ροπάλου την χρήση λέξεων όπως «μπλουτζίν», «σοκολάτα» (με ή χωρίς τριαντάφυλλα) και κάθε επίθετο που τελειώνει σε «-ένια». Και όχι μόνο επειδή από τις αναφορές αυτές έχουν περάσει κάτι χρόνια και όχι τόσο επειδή η δημιουργός έχει κόψει «ριζοσπαστικά» γέφυρες με τον τότε ήχο (δεν το έχει …). Η οποία ωστόσο έχει πια αναλάβει για τα καλά τα ηνία, και στο στιχουργικό αλλά και στο συνθετικό κομμάτι, συμπληρώνοντας με αυτό το ΕΡ τους προ διετίας «Κάκτους Ι» (κλείνοντας ίσως και λογαριασμούς…), τα 6 δε κομμάτια είναι δουλεμένα χειροτεχνικά με μεράκι και λεπτομέρεια (ίσως μερικές φορές σε υπερβολικό βαθμό) με ένα μελωδικό ένστικτο το οποίο δεν υποπίπτει στην μοδάτη αλαφρότητα του καιρού που προσπαθεί σώνει και καλά να «πιάσει τις τάσεις» και ακούγεται φωτεινό και όλο χρώματα, ακόμη και όταν θέλει να είναι μελαγχολικό.

Δημήτρης Κάζης
Paul Weller - On sunset (Polydor, 2020)
O Paul Weller υπάρχει τόσα χρόνια που έχει γίνει σαν τον αγαπημένο σου πίνακα στον τοίχο του σπιτιού: τον θεωρείς δεδομένο και δεν τον βλέπεις καν αλλά είναι πάντα εκεί και καθορίζει την αισθητική σου. Θεωρητικά δεν αφορά πλέον κανέναν εκτός από τους συνδρομητές του Uncut (o Weller, όχι ο πίνακας) αλλά η αξία του είναι αναμφισβήτητη. Και από καιρού σε καιρό βγάζει και κανένα πανέμορφο τραγούδι που σε κάνει να χαμογελάς με ανάμεικτα συναισθήματα: α ρε Paul, μεγαλώσαμε και γω και συ αλλά το μέταλλο είναι ακόμα εδώ.

Tάσος Βαφειάδης
A.A. Williams - Forever Blue (Bella Union, 2020)
Η αλήθεια είναι πως, τώρα που ουσιαστικά ξεκίνησε το καλοκαίρι και άρχισαν τα μπάνια (του λαού), δεν είμαστε για σκοτεινά άλμπουμ και πεσιμιστικές διαθέσεις, αλλά έναν τέτοιο δίσκο δεν μπορούμε να τον παραβλέψουμε.
Η Λονδρέζα A.A. Williams περίπου στα 20 της βρήκε μια παρατημένη κιθάρα στο δρόμο μ’ ένα σημείωμα που έγραφε, «Σε παρακαλώ πάρε με, απλά χρειάζεται δουλειά». Από τότε άρχισε δειλά, δειλά να γράφει τραγούδια και να τα ερμηνεύει σε κοινό. Ποτέ όμως δεν ξέχασε τις κλασικές σπουδές και το τσέλο της. Χωρίς να βιαστεί, ξεκίνησε πρώτα να κάνει περιοδείες και όταν ένιωσε αρκετά έτοιμη, ηχογράφησε μαζί με τον σύζυγό της και μπασίστα Thomas Williams, στο σπίτι τους, το μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτου δίσκου της με τίτλο “Forever blue”. Ένα πολύ ώριμο άλμπουμ που όσο το ακούς απορείς αν, όντως, είναι ο πρώτος που κυκλοφορεί.
Η Α.Α. Williams μας παρουσιάζει έναν εξαιρετικό δίσκο, που θα διακινδυνεύω από τώρα να τον βάλω στους καλύτερους της χρονιάς. Όπως θα λέγαμε, «Παγωτό ΑΑ ποιότητας»!

Μαρία Φλέδου
Drab City - Good Songs For Bad People (Bella Union, 2020)
Μετά από μία δεκαετία φαίνεται πως ο παραγωγός Chris Dexter (aka oOoOO) βρίσκει την απήχηση που του άξιζε. Οι Drab City είναι το καινούριο του γκρουπ με την παραγωγό Islamiq Grrrls (με την οποία συνεργάστηκε και στο παρελθόν) και αυτό το πρώτο τους άλμπουμ δείχνει ότι υπάρχει μέλλον στην μεταξύ τους πορεία. Με λίγα λόγια ο Chris άφησε πίσω για την ώρα τουλάχιστον τα samples και τα remixes για κάτι πιο 'καθαρό' και ίσως και συναισθηματικό, σίγουρα δημιουργικά αυθεντικό. Αν τον έχετε υπ' όψη θα αναγνωρίσετε στοιχεία του ήχου του και μέσα στο 'Good Songs For Bad People'. Αν πάλι σας ήταν και οι δύο μέχρι τώρα άγνωστοι, τόσο το καλύτερο. Ακούστε το άλμπουμ ως ένα από τα highlights της δύσκολης χρονιάς που διανύουμε και αφήστε το μουσικό τους παρελθόν για αργότερα.

Ελένη Φουντή
Luke Vibert - Luke Vibert presents… Amen Andrews (Hypercolour, 2020)
Yay! Ο Luke Vibert, η αγαπημένη μου παλιοσειρά της βρετανικής electronica, επιχειρεί φέτος θηριώδες χατ τρικ στη Hypercolour. Τρεις δίσκοι από τον πρωτοπόρο της drill 'n' bass "Plug" (και "Wagon Christ" κλπ - από ψευδώνυμα να φαν κι οι κότες), που κάνουν φύλλο και φτερό τα ριζώματα της dance σκηνής. Εδώ, στον πρώτο της σειράς, ο Vibert ανασταίνει το alias "Amen Andrews", με το οποίο έριξε παλιότερα πολύ jungle ξύλο στη Rephlex. Συνεχίζει βλέπω. Κάθε κομμάτι είναι ολοζώντανο, breakcore να το πιεις στο ποτήρι, από έναν δημιουργό που το ακούς κάθε στιγμή ότι του τρέχουν η όρεξη και η έμπνευση από τα μπατζάκια. Τι να πρωτοβάλω τώρα στην κασέτα του μήνα; Γίνεται να μπει όλο το άλμπουμ με σημείωση "ξύπνα κι εσύ τη γειτονιά με αυτή την jungle μπόμπα που θα κάνει και τα πλακάκια να αναστενάξουν"; Όχι ε; Μήπως το "Bass Kick" με την επείγουσα προειδοποίηση από τα εφ-εμ για τον θόρυβο που έρχεται ακολουθούμενο από τις ARE YOU READY FLOWERS sοulful αϊντιεμοειδείς ριπές στο "Ready"; Τι; Είναι δύο κομμάτια; Ε τότε να βάλω το εναρκτήριο "Pressure", που με το που το άκουσα είπα ΚΑΝΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΕΤΣΙ. Και είναι.

Mιχάλης Βαρνάς
Daniel Haaksman - Black Atlantica Edits (BBE Music, 2020)
Ο τίτλος του άλμπουμ βασίζεται στο βιβλίο του Paul Gilroy “The Black Atlantic: Modernity and Double Consciousness” (1993). Ο Gilroy μελετάει την επίδραση που είχε και έχει η διασπορά της μαύρης φυλής μέσω του Ατλαντικού στην κουλτούρα της δύσης και την διπλή συνείδηση των μαύρων στους νέους τόπους που βρέθηκαν.
Δεν παύει να είναι επίκαιρο το έργο. Ένα ερώτημα προκλητικό για τους απανταχού εθνικιστές θα ήταν το εξής: Πόσο λευκός νομίζεις πως είσαι ρε φίλε; Το ίδιο θα μπορούσε να ερωτηθεί και σε έναν μαύρο. Πόσο μαύρος νομίζεις πως είσαι;
Ο Daniel Haaksman είναι dj και παραγωγός και το “Black Atlantica Edits” είναι η δική του προσέγγιση κυρίως σε ήχους Αφρικάνικους και της Νότιας Αμερικής. Αν τα θεωρήσουμε ρεμίξ θα αδικήσουμε το αποτέλεσμα που δεν έχει σχέση με πανεύκολες επεξεργασίες για τα κλαμπ στις οποίες κυριαρχούν οι αφαιρέσεις και τα μπιτ.

Μαριάννα Βασιλείου
Run the Jewels - RTJ4b (BMG, 2020)
Η σχέση μου με το hip hop είναι αυτή που έχω με το metal – εκτιμώ την αξία τους μεν, δεν τα παρακολουθώ συστηματικά δε. Υπάρχουν βέβαια κάποια metal και hip hop ονόματα των οποίων τη μουσική ακούω φανατικά – και τότε είναι που αναρωτιέμαι μήπως κατά βάθος είμαι φαν του εκάστοτε είδους και απλά δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Κι αν για το metal το όνομα αυτό είναι οι Gojira, για το hip hop είναι οι Run the Jewels. Η τέταρτη λοιπόν δουλειά των RTJ κυκλοφορεί εν μέσω του #BlackLivesMatter αναβρασμού, είναι ένα συγκλονιστικό κάλεσμα στα όπλα και αποτελεί μια ευθεία επίθεση στη ρατσιστική βία, στη συστημική φτώχεια και στην κοινωνική αδικία εντός των οποίων διαβιούμε. Κοινώς, πρόκειται για ένα δείγμα της πλέον ουσιαστικής πολιτικής μουσικής του αιώνα μας: κοίτα την άβυσσο, αλλά μην τη συνηθίσεις ποτέ.

Δημήτρης Τσιρώνης
Speaker Music - Black Nationalist Sonic Weaponry (Planet Mu, 2020)
Η αντίδραση πρέπει να ‘ναι φρέσκια, σαν την ντομάτα στην ελληνική σαλάτα, ζουμερή, μυρωδάτη κι εύγευστη. Έχοντας μόνο μια κυκλοφορία πέρσι τον Δεκέμβρη, ο Speaker Music, πίσω από τον τόσο αδιάφορο τίτλο του, without excess αλλά with empathy πραγματώνει μια προσπάθεια ηλεκτρονικής minimal/micro-dub cut & paste πετυχημένης τεχνικής, αποτίνοντας φόρο τιμής σε όλη τη σημερινή κοινωνική επανάσταση κι εξέγερση υπέρ της ισότητας μαύρων και λοιπών.
Ο “μάστορας” του ήχου DeForrest Brown Jr δηλώνει εν γένει καλλιτέχνης και θεωρητικός κι από αναγκαιότητα μουσικός. Το ηχητικό κομψοτέχνημά του στέκει σαν μια ημερολογιακή καταγραφή με τη χρήση όλων των τεχνικών εναλλακτικής ηλεκτρονικής μουσικής, speech-political sampling, hi tech funk/soul και techno. Διαβάστε μόνο τους τίτλους που ξερνάνε χωρίς καμιά ποίηση τις κοινωνικές του θέσεις και μαζί κατεβάστε το πολυσέλιδο pdf που συλλέγει απόψεις Black theorists & poets σε γραπτή μορφή.
Κυκλοφορία με ψυχή που συνδυάζει την αγωνία των έγχρωμων, την τεχνολογία των λευκών, την Ευρωπαϊκή φιλελεύθερη ιδεολογία, την έννοια και τον ήχο της αφροαμερικάνικης soul και ξεφεύγει ακόμα παραπέρα από την κοινωνικό-οικονομική αποτυχία του σήμερα κοστίζοντας μόνο 7.99 βρετανικές λίρες στην ψηφιακή μορφή του. Σύντομα κοντά σας και σε μαύρο (sic) βινύλιο… Αφήστε τα υλικά κι απολαύστε μια φρέσκια τεχνική συνδυασμού μουσικού copy/paste με δελτία ειδήσεων και παράλληλα με έντονη ρομαντική θύμηση της εποχής KLF και Plunderphonics.

Χριστίνα Κουτρουλού
sponty. - Οδός Ενδορφίνων (Ανεξάρτητη κυκλοφορία, 2020)
Στο ελληνικό χιπ χοπ, δεν είναι εύκολο να βρεις ολόκληρα κομμάτια στα οποία να μπορείς να σταθείς. Αλλά στο νέο του άλμπουμ, ο sponty. παραδίδει πέντε τραγούδια χτισμένα μέσα σε λιτές παραγωγές, αποφεύγοντας τη συνήθη στον χώρο αυτοαναφορικότητα, φτύνοντας σε κάθε στίχο από μιαν αληθινή συνθήκη. Κάνοντάς σε, έτσι, να μην προλαβαίνεις να μείνεις μονάχα σε μια-δυο ρίμες. Η καθημερινή (κοινωνική μα και προσωπική) τοξικότητα, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, η εργασιακή εκμετάλλευση, η συστημική καταστολή των ελευθεριών: ο ο sponty. δεν παίζει απλά τον «κοινωνικό παρατηρητή», καθώς το ραπ έρχεται από τα κάτω, παίρνει θέση ανοιχτά και ταξικά, ανταποκρίνεται σε όσους το έχουν ανάγκη, μη θέλοντας εντέχνως να χαϊδέψει κανενός τα αυτιά.

Γιάννης Πλόχωρας
ΦΑΛΚΟΝΕΡΑ - Ζαλάδα στην Ελλάδα (bandcamp, 2020)
Το πανκ δεν πέθανε. Τίποτα δεν πεθαίνει, γενικότερα. Οι ζωές ολονών μας ανακυκλώνουν αέναα μουσικές, καταστάσεις, συναισθήματα. Εξαπανέκαθεν. Πανκ στο μπιγκ μπανγκ, πανκ στις υπερχορδές, πανκ στις μαύρες τρύπες, πανκ στην ιουρασική, πανκ στο μεσαίωνα, πανκ το '76...
Μια συντροφιά σ’ ένα παλιό αθηναϊκό εργοστάσιο τρέχει διάφορα μουσικά σχήματα ως Patari records και κυκλοφορεί, αρχικά ψηφιακά, τις ηχογραφήσεις που προκύπτουν. Οι Φαλκονέρα, στις δυο ηχογραφήσεις τους, ένα περσινό ep τριών κομματιών και το φετινό ολοκαίνουργιο lp τους, ακούγονται να παίζουν με ντραμς, μπάσο, δυο κιθάρες και κήμπορντς/φαρφίζα. Α κι ένα μικρόφωνο που πότε θυμώνει και πότε σαρκάζει.
Παρατήρησα ότι όσοι φίλοι τρέξαμε να μοιραστούμε τα οκτώ κομμάτια του Ζαλάδα στην Ελλάδα, που κρατάνε δεκαεπτά κομπλέ λεπτά, κολλήσαμε, χωρίς γιατί. Μήπως αυτό το φετινό homage στο πρώιμο ελληνικό πανκ, θα θέλαμε πολύ να ταν η αλήθεια και τότε, σαν τους Σεξ Πίστολς; Κι έστω. Στο τώρα όμως; Ισχύει;
...Χωρόχρονε πού είμαστε; Α, ναι. Αθήνα, 2020. Φαλκονέρα και Ζαλάδα στην Ελλάδα, δεν είμαι καλά. Πανκ, ρε. Πανκ για πάντα.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Kooba Tercu - Proto Tekno (Rocket Recordings, 2020)
Ωραίο πράγμα να βλέπεις τις εγχώριες μπάντες να προκόβουν. Οι Kooba Tercu είχαν καταστήσει σαφές από την αρχή της πορείας τους ότι είναι φτιαγμένοι για ξεχωριστά μουσικά μονοπάτια. Με τον νέο δίσκο τους στην ιδιαίτερη και εκλεκτική Rocket Recordings απλά επιβεβαίωσαν την αρχική υπόθεση και μας παρέδωσαν έναν δυνατό δίσκο γεμάτο εξάρσεις, βρώμικα παραμορφωμένα riffs και ισόποση παράνοια. Χαρισματικοί συνθέτες - μάστορες του motorik-proto-tekno-rock καταφέρνουν και κάνουν έναν φαινομενικά πιασάρικο και προσβάσιμο δίσκο για όλα τα αυτιά με δύσκολα όμως επιμέρους μουσικά στοιχεία, ήχους και περιρρέουσα fuzz-αριστή ατμόσφαιρα. Δυνατό κατόρθωμα για δυνατές ακροάσεις, ένα απαραίτητο rock δισκογράφημα για την συλλογή σας.

Χρυσόστομος Τσαπραΐλης
Μνήμα - Νεκρώσιμος Ακολουθία (Ανεξάρτητη κυκλοφορία, 2020)
Το αθηναϊκό σχήμα με το απόλυτα λειτουργικό (για το χώρο όπου κινείται) όνομα αποδεικνύεται όλο και πιο παραγωγικό χρόνο με το χρόνο. Η “Νεκρώσιμος Ακολουθία”, αισίως τρίτη κυκλοφορία τους για τη χρονιά που διανύουμε, ακολουθεί το έγχορδο παρακλάδι της ποικιλόμορφης πορείας τους. Ακραίο, καταιγιστικό black metal που προσεγγίζει τα όρια του noise, με φαινότυπο ρέουσας αλυσίδας, και μια νευρόσπαστη μηχανικής υφής διάθεση που διαποτίζει ακόμη και τους ελάχιστους θύλακες ηρεμίας. Τα φωνητικά πλέουν στο δαιμονικό άκρο του φάσματος και θυμίζουν περισσότερο ψιθυριστά βδελύγματα παρά έλλογη άρθρωση, ενώ για άλλη μια φορά το συγκρότημα κάνει άρτια χρήση ηχογραφημένης ορθόδοξης λειτουργίας (όπως έκαναν κάποτε οι προπάτορες Necromantia). Με μια πειραγμένη εκδοχή του γνωστού πίνακα “Judith Slaying Holofernes” της Artemisia Gentileschi στο εξώφυλλο, η “Νεκρώσιμος Ακολουθία” διαρκεί ένα τέταρτο: όσο χρειάζεται για να κατέβει το φέρετρο στο χώμα και να σκεπαστεί.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Eric Whitacre, Joby Burgess - Marimba Quartets (Signum Classics, 2020)
Μικρός σε μέγεθος δίσκος (20κατι λεπτά όλο κι όλο), μεγάλης όμως εκφραστικής πνοής. Ένας συνθέτης γράφει κάποια χορωδιακά έργα και ζητάει από ένα περκασσιονίστα να τα μετατρέψει σε κομψοτεχνήματα για κουαρτέτο με μαρίμπες...! Η μαρίμπα είναι ένα όργανο με τόσο υπέροχο ήχο που πρέπει να είναι κάποιος εντελώς ούγκανος για να προκαλέσει κάτι απωθητικό ηχητικά αγγίζοντας την. Όμως εδώ ακούμε κάτι πολύ ανώτερο. Τέσσερα υπερβατικά δαντελωτά κοσμήματα που χορεύουν έναν αβαρή χορό.

00:00 GIRL SKIN – Forever & always
03:57 Owen Pallett - A bloody morning
09:45 Κατερίνα Κυρμιζή - Πότε θα ρθεις;
13:29 Paul Weller - On sunset
19:41 A.A. Williams - Melt
25:35 Drab City - Live Free & Die When It's Cool
28:47 Luke Vibert - Pressure
32:43 Daniel Haaksman, Master Chivero, Peter Muparutsa - Black september (Daniel Haaksman edit)
39:01 Run the Jewels (feat. Gangsta Boo)- Walking in the snow
42:55 Speaker Music - African American Disillusionment With Northern Democracy Continues to Smolder in Every Negro Who Has Settled Up North Af
45:24 Sponty - Nηνεμίες
47:43 ΦΑΛΚΟΝΕΡΑ - Υπερήφανα Παιδιά Μικροαστών
50:00 Kooba Tercu - Qasan
57:23 Μνήμα - Invocation
1:00:57 Eric Whitacre, Joby Burgess - Sleep (Arr. for Marimba Quartet)