Ιούλιος 2021

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Ivo Perelman/Nate Wooley - Polarity (Burning Ambulance Music, 2021)
Ο Ivo Perelman είναι Βραζιλιάνος αυτοσχεδιαστής σαξοφωνίστας ο οποίος έχει δεκαετίες στο κουρμπέτι και είναι φλεγόμενος. Παίζει ασταμάτητα και μανιωδώς με πάρα πολύ κόσμο αν και ο πιο στενός του συνεργάτης είναι ο σπουδαίος πιανίστας Matthew Shipp με τον οποίο έχει κυκλοφορήσει δεκάδες δίσκους. Εδώ σε ένα ντουέτο με τον επίσης σπουδαίο τα τελευταία χρόνια Nate Wooley στην τρομπέτα όπου τα δύο όργανα ίπτανται και βγάζουν κυκλωτικές ιαχές που μοιάζουν να περιέχουν το pattern της δημιουργίας.

Δημήτρης Τσιρώνης
No Cellphone Talk - Dreadrecords (Dynamike Records, 2021)
Έλα τώρα που δεν το 'χουμε σκεφτεί; Σε τι κόσμο ζούμε που δεν μπορούμε να "παρατήσουμε" το κινητό μας σε μια τσάντα μακριά απ' την ξαπλώστρα την ακριβή και δανεική. Να χαλαρώσουμε έτσι όπως ονειρευόμασταν μέσα στις πρόσφατες καραντινάτες μοναξιές μας. Μια ανθρώπινη αιώνια στιγμή με μόνους ήχους τα καλοκαιρινά έντομα, τα λέμε και τζιτζίκια και καλοκαιρινούς λικνιστικούς ρυθμούς. Λίγη άμμος είναι μόνο, πολύς ήλιος και ένα "ταξίδι" που ίσως ν' αξίζει πολύ περισσότερο απ' όσο του δίνουμε σημασία.

Νάνσυ Σταυρίδου
Wolf Alice - Blue Weekend (Dirty Hit, 2021)
Οι Wolf Alice είναι από τις μπάντες που δεν με ενθουσίαζαν μέχρι τώρα μουσικά, αλλά τους εκτιμώ καθώς σε κάθε δουλειά τους δείχνουν να μην επαναπαύονται στην επιτυχία που κατέκτησαν, να πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά και να παρουσιάζουν με τόλμη κάτι διαφορετικό χωρίς όμως να χάνουν τη μουσική τους ταυτότητα. Και αυτό είναι ιδιαίτερα αισθητό στο “Blue Weekend” έχοντας πλέον στο πλευρό τους τον καταξιωμένο παραγωγό Markus Dravs με τη βοήθεια του οποίου ξεφεύγουν αρκετά από τον τόσο βρώμικο, ερασιτεχνικό και εφηβικό ήχο τους δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην αιθέρια φωνή της Ellie Rowsell η οποία ξέρει πλέον πώς να τη χειρίζεται με αυτοπεποίθηση και δεξιότητα.  Το αποτέλεσμα είναι 11 εξαιρετικές συνθέσεις που δεν μοιάζουν τόσο μεταξύ τους, δημιουργούν όμως μια όμορφη συνολικά ατμόσφαιρα με ευχάριστες εναλλαγές από τη χαρά στη λύπη και από την ηρεμία στην ένταση.
Και επιτέλους ξεκολλήσανε από τις οργισμένες κιθάρες οι οποίες κυριαρχούσαν στα προηγούμενα LP και –δε λέω– κάνουν αναμφισβήτητα τη δουλειά τους στα live, αλλά αφού έχουν ιδέες και γνώσεις, γιατί να επαναλαμβάνονται;

Τάσος Βαφειάδης
Desperate Journalist - Maximum Sorrow! (Fierce Panda Records, 2021)
Για να πω την αλήθεια, επειδή το τρίτο άλμπουμ των Desperate Journalist δεν με εντυπωσίασε, όταν είδα ότι στο τέταρτό τους (που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες) το πρώτο τραγούδι έχει τίτλο “Formaldehyde”, είπα ότι θα το βάλουμε στη φορμόλη! Ωστόσο, με το πρώτο κιόλας άκουσμα, άλλαξα γνώμη. Η παρέα από το Λονδίνο, που κινείται κάπου ανάμεσα σε All About Eve και Lush, μας παρουσιάζει ένα δεμένο μουσικά άλμπουμ, με πολύ ωραίες συνθέσεις που μόνο «μέγιστη θλίψη» δεν μας προκαλεί!

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
Kings of Convenience - Peace or Love (ΕΜΙ, 2021)
Ο παραμυθάς άρχισε να αφηγείται ξανά την ίδια ιστορία, εκείνη που έτρεχε πίσω στην τελευταία χρονιά που η χρονολογία ξεκίνησε από τον αριθμό 1. Ούτε κι ο ίδιος ήξερε αν ήταν πραγματικότητα ή φαντασία το New Acoustic Movement, όμως ήταν αγαπημένο του. Άσε που, πλέον, ένιωθε βολικά με όσα είχαν δει τα μάτια του στα κλιπάκια των “Misread”, “Boat Behind”, “Toxic Girl” και “I'd Rather Dance With You”. Εντάξει, ίσως επειδή είχε ακούσει I Am Kloot και Simon & Garfunkel. Γιατί, όμως, να έχει τόση σημασία αν μια ιστορία είναι αληθινή;
Μπήκε απευθείας στο ψητό, προσπερνώντας το ψευτο-δίλημμα Ειρήνη ή Αγάπη. Λες και γίνεται να έχεις το ένα δίχως το άλλο… Είπε πως οι φίλοι Bøe και Øye ξεκίνησαν από τους λόφους του Μπέργκεν προσπαθώντας να πείσουν με απολύτως αρμονικές φωνές τους γύρω τους ότι η Ησυχία Είναι ο Νέος Θόρυβος, κι αφού έκαναν Διαδήλωση σε Έναν Άδειο Δρόμο, Διακήρυξαν την Εξάρτησή τους από την indie folk-pop, παρά τα σκιρτήματα για τα 70s, τη bossa nova και τη jazz. Κάπως έτσι, σύντομα, ολοκλήρωσε τα λόγια της ιστορίας, αφήνοντας τη «νέα» μουσική να μιλήσει, που, ακόμα κι αν η αμφιβολία την κράτησε στα συρτάρια δώδεκα χρόνια, μοιάζει να μην υπολείπεται σε τίποτα από όσα ήδη γνωρίζαμε και περιμέναμε. Άλλωστε, επειδή είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι καλό να ακούγεται απλό, μια τέτοια επανάληψη όχι μόνο δε βλάπτει κανέναν, αλλά ακούγεται πανέμορφη.

Μαρία Φλέδου
Desperate Journalist - Maximum Sorrow! (Fierce Panda, 2021)
Για τους και τις Desperate Journalist έχω γράψει πολλές φορές και επίσης έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια, μουσικά και προσωπικά. Όμως ο λόγος που ξαναγίνονται πρόταση του μήνα είναι ότι κάθε κυκλοφορία τους είναι καλύτερη από ότι ελπίζω να είναι.
Με το "In search of the miraculous" του 2019 κατά τη γνώμη μου βρήκαν όχι μόνο τον ήχο τους αλλά και την αυτοπεποίθηση που τους άξιζε. Αυτό το επιβεβαιώνει αλλά και επαυξάνει το "Maximum sorrow", το τέταρτο πλέον άλμπουμ τους. Το πιο ευχάριστο για μένα ακούγοντας το "Maximum sorrow", είναι πως δεν υπάρχουν άνισα κομμάτια και τα singles που κυκλοφόρησαν για την προώθηση του δεν είναι απαραίτητα τα κομμάτια που υπερισχύουν των υπολοίπων, αλλά περισσότερο είναι τρία δείγματα που εκπροσωπούν το ύφος και τις διαφορετικές πλευρές της πιο τολμηρής αν όχι καλύτερης ως τώρα δουλειάς τους.

Μαριάννα Βασιλείου
Wolf Alice - Blue Weekend (Dirty Hit, 2021)
Γλυκές μελωδικές αρμονίες που θυμίζουν ABBA και οδυνηροί στίχοι για το πώς η αγάπη μπορεί να σου ρημάξει την καρδιά από την άλλη. Ερμηνεία που θυμίζει Polly Jean Harvey της εποχής του “Stories…” από τη μια και μελωδίες που παραπέμπουν σε πρώιμους Goldfrapp από την άλλη. Funk και metal στοιχεία από τη μια και θυμωμένοι στίχοι για την αγανάκτηση που σου προξενεί η αμφισβήτησή σου ως μουσικού και ως γυναίκας από τους δήθεν επαΐοντες από την άλλη. Έμπνευση από Pink Floyd και το “Mother” από τη μια και θεματολογία για την δήθεν αυτάρκεια που έχουμε όλοι και όλες, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε φοβισμένα παιδιά σε σώματα ενηλίκων από την άλλη. Indie alt rock στα καλύτερά του από τη μια και η πιο ευαίσθητη δουλειά των Wolf Alice από την άλλη. Ό, τι καλύτερο για αυτό το καλοκαίρι.

Άρης Μπούρας
Dean Blunt - Black Metal 2 (Rough Trade, 2021)
Καταρχάς, όπως είχε πει κάποτε κι ο φίλτατος Αντώνης Ξαγάς, και ετούτος ο δίσκος του Dean Blunt ουδεμία σχέση έχει με black metal. Κατά δεύτερον, είναι η φυσική τρόπον τινά συνέχεια του “Black Metal” που κυκλοφόρησε πριν από 7 χρόνια. Ίσως λιγότερο σκοτεινό, ίσως περισσότερο ποπ, πάντοτε όμως με μια αινιγματική, πειραγμένη προσέγγιση. Σταθερά avant-garde, με μυστηριώδη sample και υπνωτικές λούπες, που μάλλον δε προλαβαίνουν να σε υπνωτίσουν και τόσο, καθότι τα περισσότερα κομμάτια κινούνται το πολύ στα 2 με 3 λεπτά το καθένα, ο δίσκος αποτελεί ένα ιδιαίτερο συνονθύλευμα από urban, hip hop, dub, εξαίρετα δείγματα rock τραγουδοποιίας, post punk ή post whatever. Κινείται αργόσυρτα, σαγηνευτικά, με τη γνώριμη προβοκατόρικη και βαριεστημένη του φωνή, που εναλλάσσεται όμως συχνά με υπέροχα γυναικεία φωνητικά. Στα συν του άλμπουμ, τα έγχορδα που ανοίγουν και κλείνουν το “Black Metal 2”, τα οποία αγγίζουν μια τελειότητα στην οποία δεν μας έχει συνηθίσει.

Χριστίνα Κουτρουλού
Genesis Owusu - Smiling With No Teeth (House Anxiety Records, 2021)
Μπορεί το όνομα του Genesis Owusu να φιγουράρει στη δισκογραφία από το 2017, ωστόσο η πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά έμελλε να εμφανιστεί φέτος. Το ‘Smiling With No Teeth’ είναι μια απόλυτα ειλικρινής αφήγηση προσωπικών βιωμάτων του 23χρονου δημιουργού, γεμάτη παραλληλισμούς, σαρκασμό, αλλά και ευθύτητα. Η κατάθλιψη, η επιβίωση στην καθημερινότητα των λευκών (ο Owusu γεννήθηκε στη Γκάνα, μεγάλωσε όμως στην Αυστραλία), η εμπορευματοποίηση στη μουσική βιομηχανία, μα και η υποκρισία απέναντι στα ζητήματα της ψυχικής υγείας, εξιστορούνται με την αντίθεση πιο ρυθμικών μοτίβων, με τα οποία και εμπλουτίζεται η όλη αφήγηση. Παράλληλα, οι χιπ χοπ ρίμες εναλλάσσονται με πιο στάνταρ τραγουδιστικές ερμηνείες, ενώ ο ήχος περιστρέφεται από funk μέχρι soul και jazz, φιλοξενώντας και ορισμένα post-punk ψήγματα. Αν μη τι άλλο, λοιπόν, αυτό είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πρώτο βήμα. Ένας δίσκος συγκροτημένος, με γνώση για το τι θέλει να πει και για την κατεύθυνση που επιθυμεί να ακολουθήσει.

Χάρης Συμβουλίδης
Skyzoo - All The Brilliant Things (First Generation Rich/Mello Music Group, 2021)
Κάθε νέα κάθοδος του Νεοϋορκέζου Skyzoo στη χιπ χοπ δισκογραφία ενισχύει την αίσθηση «εγγύησης» που έχει εδραιώσει, για ένα μίνιμουμ ποιότητας και ενδιαφέροντος. Το ίδιο συμβαίνει και με τη φετινή του δουλειά, η οποία μπορεί να μην είναι τόπος εκπλήξεων, μα σε κρατάει κοντά της για όσο διαρκεί. Τζαζ ενορχηστρώσεις μπλεγμένες με καλοσχηματισμένα beats, «παλιοσχολίτικες» boom bap και east coast διαθέσεις, χαλαρό, εκφραστικό ραπάρισμα, συνεργασίες με άγνωστα ονόματα που όμως δεν συμμετέχουν για το τυπικό του πράγματος, στίχοι από τους οποίους δεν λείπει το χιούμορ (βλέπε "I Was Supposed To Be A Trap Rapper")· αλλά και ορισμένα φοβερά samples, σαν το "Everybody Loves The Sunshine" του Roy Ayers (1976), το οποίο παρεισφρύει στο "Something To Believe In". Αυτός είναι, με δυο πινελιές, ο κόσμος του All The Brilliant Things. Το οποίο δεν φιλοδοξεί να αποτιμηθεί ανάμεσα στους πιο πρωτότυπους και σημαντικούς δίσκους του τρέχοντος έτους, πάντως είναι ταμάμ όσον αφορά «κάτι καλό να ακούσετε» από την καλοκαιρινή σοδειά του 2021.

Ελένη Φουντή
The Psychedelic Freaks - Passing Through The Doorways Of Your Mind (La Sape Records, 2021)
Σας αρέσει το "Bitches Brew"; (ε ναι πες, προφανώς, εσύ είσαι η έξυπνη κι εμείς οι χαζοί δηλαδή); Λοιπόν, ναι σε όλους μας αρέσει, αλλά γιατί έχουν κολλήσει τόσο οι δείκτες εκεί; Γιατί παρά την οργιώδη εξέλιξη της ευρύτερης τζαζ - ροκ σκηνής δεν μπορούμε να στρέψουμε το μυαλουδάκι μας αλλού; Γιατί στην πραγματικότητα λίγα πράγματα έχουν υπάρξει τόσο ριζοσπαστικά για την εποχή τους όσο η διαδρομή του Miles Davis από τα τέλη των 60s μέχρι το 1975, με αποτέλεσμα η δισκογραφία να ανατρέχει συνεχώς σε αυτό το θαύμα για ερείσματα, για έμπνευση, για.. κουράγιο. Ακούγεται παρηγορητικό και πράγματι έτσι το εννοώ, καθώς κάθε σύγκριση μοιάζει να κουβαλάει την εγγενή κατάρα της ήττας. Όμως και κάθε τίμια αναμέτρηση φέρει τη ρομαντική λάμψη του underdog. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρόν ντεμπούτο των The Psychedelic Freaks, νέου σχήματος του αυστραλού μπασίστα και παραγωγού Horatio Luna, εκρηκτικό σύγχρονο δείγμα fusion jazz - rock, acid στα σημεία και ισχυρά funk. Κυρίως funk. Διαβάζω στην περιγραφή του δίσκου στο bandcamp ότι το σχήμα του Luna έχει επηρεαστεί από τον Hendrix και τον Zappa μέχρι τον James Brown και την Alice Coltrane. Ωραία πράγματα, δεν θα διαφωνήσω, όμως είναι Ιούλιος, έχει διαολεμένη ζέστη και αρκετά είπαμε. Πνίξτε το αγαπημένο σας ποτό στον πάγο, βάλτε το "To The Funk Valley" και απενεργοποιήστε τον πλανήτη.

Μιχάλης Βαρνάς
BLK JKS - Abantu/Before Human (Glitterbeat Records, 2021)
Οι BLK JKS είναι από την Νότια Αφρική και η μουσική τους είναι μια ευφάνταστη μίξη δυτικού ροκ και παραδοσιακής μουσικής από τα μέρη τους και την Δυτική Αφρική. Απόγονοι του Hugh Masekela μόνο που στην τελική μίξη η afrobeat μεταλλάχτηκε σε afrorock. Αν δεν με πιστεύετε εκτός από το Abantu/Before Human’ σας προτείνω τη διασκευή τους στο κλασσικό ‘The Boy’s Doin’ It’ του Hugh Masekela. Πολλά τραγούδια σαν το ‘iQ(w)ira – Machine Learning Vol.1’ δεν θα ακούσετε φέτος. Το προηγούμενο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2009. Δε βιάζονται σίγουρα για ένα Best Of.
Σε άλλα νέα στη Νότιο Αφρική πριν λίγες μέρες έφτασαν τα 26000 κρούσματα ημερησίως, ο εμβολιασμός δεν υπερβαίνει το 5% του πληθυσμού γιατί τα εμβόλια φτάνουν εκεί πέρα με το σταγονόμετρο. Δεν είμαστε μόνοι πάνω στον πλανήτη, ας μην τον λησμονούμε.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Rhiannon Giddens & Francesco Turrisi - They’re calling me home (Nonesuch, 2021)
Υποτίθεται ότι στις μηνιαίες προτάσεις μας για το Κάτι Καλό να Ακούσω, διαλέγουμε καινούργιους, περίεργους, ρηξικέλευθους δίσκους – άρα τι δουλειά έχει μια συλλογή από παραδοσιακά τραγούδια, ανάμικτα με νοσταλγικές νέες συνθέσεις; Ο δίσκος ηχογραφήθηκε από την Αμερικανίδα τραγουδοποιό και τον Ιταλό σύντροφό της στο Δουβλίνο, στη διάρκεια της πανδημίας, και αποπνέει την ατμόσφαιρα νοσταλγίας για τα χαμένα πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε αυτονόητα: τα ταξίδια, τις μετακινήσεις, τις συναυλίες, τις αγκαλιές και τα φιλιά. Με άξονες την επιστροφή στην πατρίδα και τον θάνατο, το ζευγάρι ερμηνεύει μελωδίες που έχουν ζυμωθεί με τις αναμνήσεις τους: μια άρια του Monteverdi (Si Dolce è’l Tormento), ένα ιταλικό νανούρισμα (Nenna Nenna), τα γνωστά μας gospel I shall not be moved και Amazing Grace, τα οποία αποκτούν μια ασυνήθιστη επικαιρότητα για τόσο πολυακουσμένα τραγούδια. Ο δίσκος περιέχει και μερικές συνθέσεις του ζεύγους, όπως το Avalon. Με μπάντζο, τσέλο, φλάουτο, την κιθάρα του Κονγκολέζου Niwel Tsumbu να ντύνουν τη σπάνια φωνή της Giddens, έχουμε ένα δίσκο που θα μπορούσε να ονομάζεται: Πώς προσεγγίζουμε τη folk και την παράδοση χωρίς να θυμίζουμε διοπτροφόρους, βαρετούς καθηγητές μουσικολογίας.

Αντώνης Ξαγάς
Warsaw Village Band/Kapela Ze Wsi Warszawa - Waterduction/Uwodzenie (Karrot Kommando, 2021)
Πως τον λεν, πως τον λεν, τον ποταμό, εν προκειμένω Βιστούλα, ή Βίσλα στην τοπική γλώσσα, κι έχει κι αυτός τα μυστικά του, όπως όλοι οι ποταμοί, στις όχθες των οποίων, από παλαιοτάτων καιρών κάθονταν οι άνθρωποι και ατενίζοντας την… πάντα ρει ροή τους στοχάζονταν για τη ζωή τους, για τα μυστικά του σύμπαντος κόσμου και για τον χρόνο που περνάει και χάνεται σαν νερό. Και η μουσική του πολυμελούς αυτού σχήματος εμπνεόμενη από τον τόσο καθοριστική για την πολωνική εθνική ταυτότητα ποταμό, διάστικτη μεν από τα όργανα που χαρακτηρίζουν τον ήχο του σχήματος, όπως το τσέμπαλο και το dulcimer και φυσικά τις γυναικείες φωνητικές αρμονίες, ωστόσο ούτε τα κρουστά ούτε τα πνευστά αφήνονται να καλπάσουν σαν άτια στην ανοιχτή πολωνική πεδιάδα (όπως συμβαίνει π.χ. στο καταπληκτικό δίσκο τους από το 2002 ‘Wiosna Ludu’) λες και το ίδιο το ρέμα του νερού να το επιτάσσει έτσι αργό, σκοτεινό ακόμη και πένθιμο…

00:00 Ivo Perelman & Nate Wooley - Nine Short
01:25 Dreadrecords - No Cellphone Talk
04:57 Wolf Alice - Lipstick On The Glass
09:02 Desperate Journalist - Personality Girlfriend
13:04 Kings of Convenience -  Fever
16:44 Desperate Journalist - Utopia
21:03 Wolf Alice - Safe From Heartbreak (if you never fall in love)
23:25 Dean Blunt - Vigil
25:48 Genesis Owusu - Gold Chains
29:20 Skyzoo - I Was Supposed To Be A Trap Rapper
33:29 The Psychedelic Freaks - To the Funk Valley
37:59 BLK JKS - Iq(W)ira, Machine Learning Vol. 1
44:01 Rhiannon Giddens (with Francesco Turrisi) - Avalon
47:50 Warsaw Village Band/ Kapela Ze Wsi Warszawa - Waterduction/Udodzenie