Ιούλιος 2022

Μιχάλης Βαρνάς

Ibibio Sound Machine - Electricity (Merge, 2022)

Λίγες μέρες πριν, στο τζόκινγκ, καθώς πλησίαζε η καταλυτική ημερομηνία παράδοσης του κειμένου στον αρχισυντάκτη του MiC αναρωτιόμουν για τα άλμπουμ που μου άρεσαν τον τελευταίο καιρό. Σε μια καλή μέρα μπορεί να σκεφτώ τρία τέσσερα. Επειδή όλες οι μέρες δεν είναι καλές μπορεί να μην σκεφτώ και κανένα. Όπως συνέβη τον προηγούμενο μήνα. Τι συμβαίνει άραγε; Παραξένεψα τόσο; Ιδέα δεν έχω. Ας μην φορτώσω στα υπαρξιακά μου ότι κάθε χρόνο λιγοστεύουν τα άλμπουμ που θα ενθουσιαστώ. Που θα αγοράσω τον δίσκο, να το πω διαφορετικά. Σε αυτό ακριβώς το σημείο πέφτω πάνω στο ‘17 18 19’ των Ibibio Sound Machine. Κι αρχίζω να ανεβάζω στροφές. Χωρίς υπερβολές το ‘Electricity’ είναι το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο φέτος. Πάλι Λονδίνο, πάλι μετανάστες δεύτερης γενιάς και Λονδρέζοι από παλιά, πάλι Αφρική. Πάλι ωραίες μουσικές, που αν θέλετε τη γνώμη μου η χώρα μας σνομπάρει. Είτε συναυλιακά, είτε στα μουσικά και ηλεκτρονικά έντυπα. Εκτός κι αν υπάρχει κάποιο υπόγειο κίνημα φίλων Ibibio Sound Machine, διοργανωθεί συναυλία στο Περιστέρι στο γήπεδο του Ατρομήτου και σκάσουν μύτη 25000 φανατικοί.

Το ‘Electricity’ είναι δίσκος για το καλοκαίρι αλλά και για τον χειμώνα όταν θέλουμε να θυμόμαστε το καλοκαίρι. Είναι για το τρέξιμο, για το αυτοκίνητο αλλά και για τα σπίτια με ανοιχτά παράθυρα. Αν δεν σας έπεισα, και πάλι φίλοι.

Νάνσυ Σταυρίδου

Foals – Life is Yours (Warner/ADA, 2022)

Τρεις και ο κούκος έμειναν οι Foals μετά την αποχώρηση του και του Edwin Congreave στα πλήκτρα, αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να κυκλοφορήσουν το 7ο άλμπουμ τους έχοντας όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τρεις συνεργάτες στην παραγωγή. Τι είναι λοιπόν το “Life is Yours” των Foals; Ένα πάρτι, το απόλυτο soundtrack του καλοκαιριού - για την παραλία, για τις διαδρομές με το αμάξι, για το πλοίο, το δωμάτιο και φυσικά για τα μπαράκια! Άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος τους όταν το έγραψαν κατά τη διάρκεια του lockdown, να μας ανεβάσουν τη διάθεση ακολουθώντας μια ξεκάθαρα disco-pop μουσική κατεύθυνση με ανεβαστικά vibes, υπέροχες μπασογραμμές και προσεγμένες συνθέσεις. Είναι διαφορετικό, αλλά είναι Foals, έχει δηλαδή τη δική του προσωπικότητα αλλά ο ήχος παραμένει δικός τους.

Παραμένει δυστυχώς και ένα συναυλιακό απωθημένο – κάνε ένα σκόντο βρε Γιάννη να σε δούμε κάποια στιγμή στην πατρίδα σου!

Καλό καλοκαίρι να έχουμε!

Χριστίνα Κουτρουλού

Charli XCX - Crash (Atlantic Records, 2022)

Η Charli XCX αφήνει πίσω τη ζωή της καραντίνας και το άλμπουμ ‘How I'm Feeling Now’ (2020), επιστρέφοντας με την πιο ποπ εκδοχή της. Το ‘Crash’, εμπνευσμένο τόσο από την ομώνυμη ταινία του David Cronenberg (1996), όσο κι από καλλιτέχνες όπως η Janet Jackson ή οι Boy Meet Girl, μπαίνει στην κλαμπίστικη υφή της μουσικής με διάθεση για μπλεξίματα: 1980s synth pop, dance, electro, αλλά και indie pop, ακόμα και italo disco με eurodance συσπάσεις. Η Βρετανίδα καλλιτέχνις αφήνεται σε βιωματικές ιστορίες, μα και σε περσόνες τις οποίες θα ήθελε να έχει, χαμένη στις πολύπλευρες πτυχές του έρωτα, του σεξ και των διαπροσωπικών σχέσεων. Άλλοτε δαίμονας, άλλοτε άγγελος, πότε φταίχτης και πότε θύμα, κρατά την κυριαρχία του εαυτού της σε όλους τους ρόλους, αφήνοντας μια «γεύση» σάρκας και μετάλλου. Βέβαια, αν και παραδίδει μαθήματα bitchness βλέμματος, απέχει αρκετά από το κύρος άλλων ποπ σταρ, κυρίως γιατί –όπως φαίνεται και στα βιντεοκλίπ– κυριαρχεί μια αγωνία να συμβεί το κάτι παραπάνω από το «έχω αφομοιώσει καλά τις επιρροές μου». Κάτι τέτοιο, πάντως, δεν σημαίνει ότι λείπουν πολλά πράγματα από το ‘Crash’. Αντιθέτως, είναι απόδειξη του πώς ένας dance δίσκος μπορεί να ακούγεται ακόμα περιπετειώδης, μετά από τόσους ανάλογους που έχουμε πια ακούσει.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Sun’s Signature - Sun’s Signature (Partisan Records, 2022)

Τι κάνεις για να ντεμπουτάρεις κάτω από νέο όνομα, ύστερα από δεκατρία χρόνια σιωπής, έχοντας υλικό μονάχα για ένα ΕΡ πέντε τραγουδιών; Καταρχάς, «εξαναγκάζεις» σε συνύπαρξη την ατμοσφαιρική pop δωματίου με τα σάουντρακ, το trip hop και τα φλαμένκο, έχοντας όμως ως άξονα τα 4AD 80s. Για να αποφύγεις ανώφελα ρίσκα, πατάς γερά στη βάση των Cocteau Twins, αφού η μουσική τους περισσότερο νιώθεται, παρά απλά ακούγεται. Επίσης, δεν έχεις κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσεις ακυκλοφόρητα τραγούδια που έγραψες πριν μια δεκαετία. Φωνάζεις καλούς φίλους να σε στηρίξουν, όπως τους κιθαρίστες Steve Hackett (Genesis), Martin Shellard (Spiritualized) και Alex Lee (Goldfrapp, Massive Attack), τον κιμπορντίστα Thighpaulsandra (Julian Cope, Coil) και τον μπασίστα Sean Cook (Massive Attack, The Flies, Spiritualized). Εντάξει, δεν αγχώνεσαι. Στο κάτω κάτω σε λένε Elizabeth Fraser και θα είσαι για πάντα μία από τις πιο μυθικές φωνές στην μουσική με θητεία στους Cocteau Twins και συμμετοχή στους This Mortal Coil και έχεις ως έτερο ήμισυ στους Sun’s Signature το ίδιο που έχεις και στη ζωή σου, δηλαδή τον πατέρα του ενός παιδιού σου και ντράμερ Damon Reece (Spiritualized, Echo & the Bunnymen, Massive Attack, Lupine Howl). Τι κι αν τελικά δε σου βγήκε ο παλμός της δεκαετίας του ’80, αλλά σκέτη εκείνη η ήπια και αναγωγική ατμοσφαιρική μελαγχολία τους; Μα, κι αυτή πολύτιμη εξακολουθεί να ακούγεται…

Μαρία Φλέδου

Sharon Van Etten-We’ve Been Going About This All Wrong (Jagjaguwar, 2022)

Το βασικό και πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της Sharon Van Etten πιστεύω είναι η συνοχή μεταξύ των δίσκων της και όχι και τόσο η όποια ροή θα βρούμε μέσα στον καθένα ξεχωριστά. Λες και πριν τελειώσει τον έναν έχει δει όραμα για το πώς περίπου θα είναι ο επόμενος και το πόσες ακόμη αναπάντεχες εξελίξεις θα της φέρει αυτή η ζωή (ώστε να τις κάνει δίσκους). Εδώ έχουμε μεν άλλον έναν δίσκο που προέκυψε μέσα από τις γνωστές συνθήκες των τελευταίων δύο χρόνων, αλλά από την άλλη έχουμε το επόμενο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας μίας μουσικού η οποία ποτέ δεν κρύφτηκε από την πραγματικότητα όσο κι αν σκληρή υπήρξε μαζί της, την αντιμετωπίζει κάνοντας την τραγούδια. Ειλικρινά από τότε που τα ανακάλυψα όλα αυτά, μετά από καθόλου τυχαία πρόταση του Greg Dulli, τους παραλληλισμούς πιστεύω εύκολα τους κάνετε, απλώς παραδίνομαι σε ό,τι κάνει χωρίς καν να νοιώθω την ανάγκη να το αναλύσω ή να το αξιολογήσω. Το ‘We’ve Been Going About This All Wrong’ είναι σε στιγμές αλλοπρόσαλλο στο mood, κάπως ελαφρύτερο στιχουργικά χωρίς αυτό να του στερεί κάποιο ‘βάθος’ και φυσικά πολύ όμορφο.

Κι αν ο Greg δεν έχει ήδη προσθέσει το ‘Headspace’ στα επερχόμενα σετλιστς, θα βρω ευκαιρία του το προτείνω.

Μαριάννα Βασιλείου

Zola Jesus – Arkhon (Sacred Bones, 2022)

Η Zola Jesus έπαθε FKA Twigs και Adele μαζί. Κι αν αυτό ακούγεται παράξενο για τη βασίλισσα της goth pop, υπενθυμίζω το δεύτερο συνθετικό του είδους που υπηρετεί και τονίζω ότι αυτό που έπαθε μόνο κακό δεν είναι. Σε παραγωγή Randall Dunn (γνωστού από τις δουλειές του με τους Sunn O))), την Anna von Hausswolff και τους Kayo Dot) και με συμμετοχή του πολύ Matt Chamberlain (σταθερού συνεργάτη της αγαπημένης μου Tori Amos) στα ντραμς, η Nika Roza Danilova βγάζει με νέους τρόπους τη δημιουργικότητα από μέσα της, επιλέγοντας αυτή τη φορά να συνεργαστεί με άλλους αντί να πάρει όλο το δίσκο πάνω της. Ο νιχιλισμός του “Do That Anymore” αναιρείται από τα ψήγματα ελπίδας του “Sewn”, η εκμετάλλευση των μουσικών από τον καπιταλισμό του “Lost” συναντά την κάθαρση του “Desire” και ο ήχος και η φωνή της Zola Jesus εξαπλώνονται και εξελίσσονται, χωρίς να χάνουν ούτε στιγμή το σκοτάδι τους.

Τάσος Βαφειάδης

Lia Hide – The missing fourth guest (Conch Town Records, 2022)

“Ο αγνοούμενος τέταρτος καλεσμένος” θα μπορούσε να είναι ένα λογοπαίγνιο-αναφορά στο γεγονός ότι είναι το τέταρτο άλμπουμ της ιδιαίτερα παραγωγικής Lia Hide, ωστόσο παραπέμπει στην εναρκτήρια φράση του «Τίμαιου» του Πλάτωνα όπου ο Σωκράτης αναζητεί τον τέταρτο εκ των συνδαιτυμόνων («εἶς, δύο, τρεῖς: ὁ δὲ δὴ τέταρτος ἡμῖν, ὦ φίλε Τίμαιε, ποῦ τῶν χθὲς μὲν δαιτυμόνων, τὰ νῦν δὲ ἑστιατόρων;). Η Λία (η οποία είναι Ελληνίδα) ανάμεσα στα μαθήματα φωνητικής που παραδίδει, τα μεταπτυχιακά που παρακολουθεί και τις συναυλίες που κάνει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, βρίσκει χρόνο για να ηχογραφεί και τις ενδιαφέρουσες προσωπικές της δουλειές. Το τελευταίο της άλμπουμ είναι ίσως και το πιο καλό και μεστό που έχει κυκλοφορήσει. Χαρακτηρίζεται από έναν «πικάντικο» συνδυασμό σκοτεινής ηλεκτρονικής μουσικής και ποπ διάθεσης. Ως εκ τούτου, θα πρότεινα τον δίσκο σε όποιον του αρέσουν τα γλυκόξινα και γενικά οι ανάμικτες γεύσεις!

Χάρης Συμβουλίδης

Jasmine Morris - Astrophilia (NonClassical, 2022)

Μια συνθέτρια από τις Ηνωμένες Πολιτείες στέκεται απέναντι στην κοσμολογία των Βίκινγκς και φτιάχνει έναν δίσκο που λαμβάνει ως τίτλο του την εξεζητημένη ελληνική λέξη «αστροφιλία» (η οποία υποδηλώνει την ερασιτεχνική αστρονομία). Αν μη τι άλλο υπάρχει μπόλικη ίντριγκα σε όλα τούτα, που διαχέεται έπειτα και στους τίτλους των συνθέσεων –με το "Jotunheim", για παράδειγμα, να απηχεί τον τόπο όπου λεγόταν πως κατοικούν οι Γίγαντες και το "Nidavellir" την επικράτεια των Νάνων.

Επιχειρώντας να κουβαλήσει τη γοητεία των αρχαίων νορδικών μύθων σε ένα σύγχρονο λόγιο περιβάλλον, η Jasmine Morris επιστρατεύει ηλεκτρονικά, την ιδιαίτερη φωνή της Γιαπωνέζας τραγουδίστριας Mieko Shimizu, ένα βρετανικό κουαρτέτο με σημαντική εμπειρία στην κλασική μουσική (Tippett Quartet, ήτοι δύο βιολιά, βιόλα και τσέλο) κι έναν αναγνωρισμένο Σουηδό folk ειδήμονα (Per Runberg), ο οποίος αναλαμβάνει να παίξει μερικά όργανα εποχής παραδοσιακά συνδεδεμένα με την εποχή των Βίκινγκς.

Το «Astrophilia» καταλήγει να χάνεται στις δαιδαλώδεις ηχητικές εξερευνήσεις στις οποίες παραδίδεται, κάτι που ίσως μπορούσε να αποφευχθεί αν η Jasmine Morris δεν φοβόταν να εμπλέξει παραπάνω τη φωνή με τα όργανα. Στην πορεία, πάντως, κατορθώνει και προσφέρει συγκινήσεις με ενδιαφέρουσα απόκοσμη αίσθηση (σαν τελετουργία), οι οποίες στέκονται υποβλητικά σε ένα παράδοξο μεταίχμιο: μεταξύ νεωτερικότητας και αρχαιότητας, μεταξύ λογιοσύνης και λαϊκότητας.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Sir Chloe – Company (Atlantic Records, 2022)

Νέα, πολύ νέα και ατίθαση η κατά κόσμον Dana Foote που έφτιαξε με συμμαθητές της τους Sir Chloe και ήδη αναζητούν την καριέρα στη μουσική βιομηχανία του Brooklyn της Νέας Υόρκης, αφήνοντας πίσω τους το Vermont της California απ΄ όπου ξεκίνησαν. Με μουσικές καταβολές και σπουδές προτίμησε να ακολουθήσει το όνειρό της να φτιάξει ένα ροκ συγκρότημα. Πρότυπά της από τους Velvet Underground και τους Pixies, έως τους πιο σύγχρονους Cage the Elephant και Mitski, έπαιζε support στους Alt-J και τους Portugal. Τhe Man. Ήδη ξεκίνησαν τη δική τους περιοδεία στην Αμερική, θα έρθουν και στην Ευρώπη φέτος και είναι ακόμη κάπου μόλις στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας της ζωής της. Αλλά έτσι δεν είναι η πορεία μιας wanna be rock’n’roll starlet; Έχει φθάσει μερικά εκατομμύρια views στο YouTube και τις άλλες μουσικές πλατφόρμες με την πρώτη της κυκλοφορία (‘Party Favors’) το 2020. Φέτος έβγαλε ένα - δύο τραγούδια στο διαδίκτυο, υπόσχεται πολλά, κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει. Γράφω τρέχοντας για να την προλάβω, αλλά δεν την φθάνω, είναι πολύ νέα. Ο καιρός θα δείξει, εμείς όμως αρκούμαστε σήμερα να την ακούμε, να τη θαυμάζουμε και να ελπίζουμε ότι δεν θα μας προδώσει θαμπωμένη από τα φώτα και τη λάμψη μιας εφήμερης πολιτιστικής βιομηχανίας.

Μάνος Μπούρας

Martin Courtney - Magic Sign (Domino, 2022)

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: θεωρώ τους Real Estate από τα πιο αγαπημένα μου σχήματα των τελευταίων χρόνων - ετοιμαζόμουν να γράψω της τελευταίας δεκαετίας, αλλά διαπιστώνω ψάχνοντας ότι δισκογραφούν εδώ και δεκατρία χρόνια, ξεχνώντας στιγμιαία πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος... Με πέντε άλμπουμ στο ενεργητικό τους, το ένα καλύτερο από το άλλο, παραδίδουν μαθήματα υψηλής ποπ αισθητικής, του είδους που ακουμπάει τόσο στην μακρά παράδοση της power pop τραγουδοποιίας μα σπέρνοντας εντός του και ανάλαφρες γεύσεις από americana ή και soft rock.

H επεισοδιακή αποχώρηση του Matt Mondanile από το γκρουπ έχει αναστατώσει τις ισορροπίες εντός του σχήματος, από την άλλη όμως έχουμε τουλάχιστον τρία μέλη (πρώην και νυν) που μας δίνουν παράλληλα τη μουσική τους, κρατώντας αναλλοίωτα τα γνωστά ποιοτικά τους στάνταρ. ο Martin Courtney ήταν ανέκαθεν από τους βασικούς τους συνθέτες, κι αυτό το δεύτερό του σόλο άλμπουμ θα μπορούσε να είναι μια ακόμη συλλογική δουλειά των Real Estate, με τη διαφορά ότι η ενορχήστρωση του ‘Magic Sign’ είναι πιο λιτή, πιο απλοϊκή, ίσως και στοιχειώδης. Αυτό δεν ενοχλεί καθόλου, αφήνει τα τραγούδια να λάμψουν και να γοητεύσουν όσους κινούνται μουσικά στο ίδιο μουσικό μήκος κύματος. Είπα "κύματος", οπότε θα κλείσω με ένα προφανές κλισέ: δοκιμάστε το σαν καλοκαιρινό άκουσμα και δεν θα χάσετε. Μπορεί το γκρουπ (υποθέτουμε και τα μέλη του) να μας έρχεται από το New Jersey, μα είναι σίγουρο ότι μπορεί να φέρει την Καλιφόρνια στην καρδιά σας. Ή και τη Βοϊδοκοιλιά, εδώ που τα λέμε...

Μιχάλης Τσαντίλας

Γιάννης Διονυσίου - Πρώτη Βόλτα (Όγδοο, 2022)

Σε ένα στούντιο μπαίνουν ένας πεπειραμένος και σταθερά πηγαίος στιχουργός (Κώστας Φασουλάς), επτά μελοποιοί από διάφορες γενιές και καταβολές (Φώτης Σιώτας [επιμελείται και τις ενορχηστρώσεις], Νίκος Χρηστίδης, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Ορέστης Κολέτσος, Κώστας Παρίσσης, Βασίλης Κορακάκης, Πάρις Περισυνάκης) και ένας νέος και ενδιαφέρων ερμηνευτής (Γιάννης Διονυσίου). Από εκεί βγαίνουν με ένα άλμπουμ αναγνωρίσιμα λαϊκό μεν, όχι ακριβώς ορθόδοξο -ως τέτοιο- δε. Ένα άλμπουμ με τραγούδια στέρεα, και με σαφή λόγο ύπαρξης.

Αντώνης Ξαγάς

Καταχνιά - Νιαούρισμα της Γάτας (Kataxnia Diy Records, 2022)

Η Καταχνιά είναι και πάλι εδώ, κι ας είναι καλοκαιριάτικα, και μεταφορικά και κυριολεκτικά, με μια συνέχεια που δείχνει συνέπεια και όχι εμμονή, το σχήμα από την Θεσσαλονίκη φτάνει πλέον στον τέταρτο του δίσκο. Περισσότερο δείχνει ότι η απεγνωσμένη αλλά μαχητική απαισιοδοξία των στίχων μεταφράζεται σε μια οργισμένη αισιοδοξία της πράξης και της δημιουργίας, μια ζωτική ανάγκη ειδικά σε καιρούς όπου η καταστολή και η «ασφάλεια» και ο στυγνός ατομικισμός προβάλλεται ως κοινωνική ευθύνη, η εσωτερικευμένη ορθολογικοποιημένη υποταγή ως «ελευθερία», ενίοτε ακόμη και ως «εναλλακτικότητα». Η ‘γάτα’ μπορεί να νιαουρίζει, ωστόσο εδώ οι φωνές βρυχώνται, οι κιθάρες τις συναγωνίζονται, τα έγχορδα δίνουν καίριες πινελιές ενώ κάτω από την σκληρή… κόρα υπάρχει μια σαφής μελωδική ψίχα (καιρό ήθελα να κάνω το φτηνό τούτο λογοπαίγνιο) η οποία αποκαλύπτεται γυμνή σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο σε κομμάτια όπως το «Ετών 16». Ραντεβού στις καταλήψεις και στα «αγχωμένα παζάρια επιβίωσης» λοιπόν κι ας μην είμαστε πια 16…

Χρήστος Αναγνώστου

Greg Puciato – Mirrorcell (Federal Prisoner, 2022)

Αν το όνομα του καλλιτέχνη δεν σας λέει κάτι θυμηθείτε ότι ήταν στα φωνητικά στους Dillinger Escape Plan. Αν και αυτούς δεν τους θυμάστε δεν πειράζει γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πιο ανάλαφρο σχετικά. Για την ακρίβεια μιλάμε για έναν οικογενειακό δίσκο που τον βάζεις να παίζει και ξεκινάει το ταξίδι των διακοπών σου. Έχει μια φοβερή 90s χροιά και μια οικειότητα που μόνο οι Turnstile μας έβγαλαν τα τελευταία χρόνια. Επιλέξτε όποιο κομμάτι θέλετε να συνοδέψει το τοπίο που θα περνάει μπροστά από το παρμπρίζ σας, εμείς θα παίξουμε το ‘Lowered’. Επίσης μπορείτε άνετα να ερωτευτείτε στην ακροθαλασσιά με το ‘Rainbows Underground’. Τώρα αν το ακούσετε και δεν συμφωνήσετε με κάτι από τα παραπάνω μάλλον δεν θα έπρεπε να γράψω το κείμενο αμέσως μετά την συναυλία των Autechre στο Ηρώδειο, όπου σχεδόν το ένα τρίτο του κοινού έφυγε πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο μισάωρο.

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Low Texture – Improliving (Submersion, 2022)

Ορίζοντας τη δική τους υπόσταση σε ένα περιβάλλον που προσπαθεί να γράψει αυτοβούλως τη μοίρα τους, η Χρύσα Τσαλταμπάση, ο Sakis Gallo και ο Βασίλης Γκογκίδης μετρούν τους σφυγμούς της καθημερινότητας μέσα από την drone 'n' dream αλληλεπίδρασή τους.

Το θεσσαλονικιώτικο τρίο των Low Texture τόσο στο single με το οποίο μας πρωτοσυστήθηκε δισκογραφικά πέρυσι, ‘Sea of Sand’, όσο και στο προ μηνών πλήρους διαρκείας άλμπουμ τους, ‘Imroliving’, μοιάζει να διαμορφώνει το λεξιλόγιο της επικοινωνίας των μερών του μέσα από την τριβή σε πραγματικό χρόνο. Εκεί προκύπτει η όποια ανάγκη, εκεί και οι λύσεις, οι οποίες (λύσεις) επαφίενται στην αρμονική τροφοδοσία μεταξύ θορύβου και μελωδίας, με τα επουράνια νευρωτικά φωνητικά της Τσαλταμπάση να έχουν πάντοτε τυλιγμένο γύρω τους ένα δωρικό, διάφανο πέπλο από τις ονειροπόλες συχνοτικές αντηχήσεις των Gallo (κιθάρα) και Γκογκίδη (κιθάρα, μπάσο, θέρεμιν, ηλεκτρονικοί θόρυβοι). H δε ambient διαρρύθμιση δημιουργεί δωμάτια εδώ κι εκεί, στα οποία θαρρείς ότι τα μέλη του γκρουπ πηγαινοέρχονται, για να βρεθούν στο τέλος σε έναν κοινό και αδιαίρετο χώρο.

Σαν σε μυστικιστική τελετουργία οι Low Texture ξεδιπλώνουν την υποβλητικότητά τους, σε μια περίοδο που περισσότερο από ποτέ εδώ και καιρό διαφαίνεται η αδυναμία των ανθρώπινων αποφάσεων και προβλέψεων να κυριαρχήσουν πάνω στη ροή της πραγματικότητας.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Porcupine Tree - Closure/Continuation (Music for Nations, 2022)

13 χρόνια δισκογραφικής απουσίας είναι πολλά. Δημιουργούν απαιτήσεις και προσδοκίες. Και παρόλο που η μουσική σχέση με τον Steven Wilson ποτέ δεν σταμάτησε να τροφοδοτείται μέσω των άλλων του μουσικών τέκνων , όπως και να το κάνουμε η άποψη και η ιστορία που φέρει το όνομα Porcupine Tree είναι στοιχεία που δίνουν μια διαφορετική βαρύτητα.

Ο νέος δίσκος περνάει τα πρώτα τεστ και ευτυχώς δεν συνεχίζει από εκεί που είχαν μείνει πριν από 13 χρόνια δισκογραφικά. Δημιουργεί μεν έναν ελαφρώς ανανεωμένο, πολύ οικείο δε ήχο, ο οποίος καθάπτεται του prog παρελθόντος, αντλεί από την “ατμοσφαιρική” μουσική αναζήτηση της προηγούμενης δεκαετίας και ολοκληρώνεται και δένει με τις ποπ ανησυχίες του Wilson.

Το σύνολο κρίνεται παραπάνω από ικανοποιητικό και ενώ δεν είναι ο δίσκος που θα σε ταρακουνήσει να σε ρίξει κάτω από τον καναπέ, ωστόσο δείχνει ότι έχει το απαιτούμενο βάθος που μπορεί τελικά στην πορεία να κερδίσει έξτρα πόντους.

Άρης Μπούρας

Anthony Naples + DJ Python - Air Texture VIII (Air Texture, 2022)

Από τη Νέα Υόρκη και την Air Texture, μας έρχεται το νούμερο οκτώ της πολύ ενδιαφέρουσας αυτής σειράς συλλογών, που πρωτοέκανε την εμφάνισή της το 2011. Αυτή τη φορά, την επιλογή των καλεσμένων αναλαμβάνουν οι παραγωγοί/DJs Anthony Naples και DJ Python από το Brooklyn. Στα 18 κομμάτια, οι συνεπιμελητές εξετάζουν την έννοια της μετανάστευσης στον ηλεκτρονικό ήχο και τους καλλιτέχνες της, με ήχους, πάτερν και μελωδίες, που με τη σειρά τους ορίζουν το ταξίδι του ακροατή.

Η συλλογή περνάει από διάφορα είδη μουσικής με κύριο άξονα τα εγκεφαλικά ως επί το πλείστον ρυθμικά μοτίβα. Ambient, techno, deep house, dub και φυσικά reggaeton, συνυπάρχουν αρμονικά, με τους James Bangura, DINA, Beta Librae, Huerco S., Aurora Halal & DJ G, Parris, Mr. Curtains και Waon-P να είναι μερικοί μόνο από τους παραγωγούς που προσφέρουν τα κομμάτια τους, δίπλα στα δυο track των Anthony Naples + DJ Python. Ακούγεται απολαυστικά, κατά τις νυχτερινές κυρίως ώρες.

Ελένη Φουντή

Caterina Barbieri - Spirit Exit (Light-years, 2022)

Τι να κάνει και η Caterina Barbieri; Έκατσε και αυτή στο σπίτι της στην πανδημία και όπως όλος ο κόσμος έγραψε μουσική. Όμως βέβαια η Caterina δεν είναι όλος ο κόσμος. Ούτε μισοτελειωμένες δουλειές λοιπόν ολοκλήρωσε, ούτε κάποια κλειστοφοβική αμπιάνς αποφάσισε να μας μεταδώσει (και ειλικρινά το εκτιμώ, δεν αντέχουμε άλλο), ούτε κάποια κραυγή αγωνίας εκφράζει, ούτε ένα δυστοπικό, δυσοίωνο, δυσαρμονικό, δυσ-[προσθέστε εδώ τη μαύρη μαυρίλα της αρεσκείας σας] μέλλον μας δείχνει. Όχι. Έβαλε κάτω αυτά τα καλειδοσκοπικά, ρετροφουτουριστικά modular synths που φτιάχνει (απολογούμαι για την επίκληση του ρετροφουτουρισμού. Ούτε εμένα μου λέει κάτι ο όρος, αλλά η μουσική της πραγματικά μιλάει για το αύριο με τη στόφα της αρχοντιάς του 70s prog και του τσαμπουκά της παλιάς καλής synthwave techno) και τα έντυσε με έγχορδα και φωνητικά. Δεν χρειάζεται να γράψω ότι άντλησε έμπνευση από την Emily Dickinson και την Τερέζα της Άβιλας, αυτά θα τα βρείτε και στο press release. Θα πω μόνο ότι καταλαβαίνεις πως αξίζει ένας δίσκος όταν φεύγει αέρας, σαν σφηνάκι, πριν προλάβεις να αναστοχαστείς τι σε βρήκε.