Ιούλιος 2023

Μαρία Φλέδου

Dream Wife – Social Lubrication (Lucky Number, 2023)

Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Dream Wife ανεβάζουν κι άλλο την ένταση διατηρώντας την θετική τους ενέργεια και ουρλιάζοντας χαμογελαστά στα μούτρα της πατριαρχίας. Συνεχίζουν να γράφουν την μουσική υπόκρουση της καθημερινότητάς τους, να μιλάνε για σχέσεις, φιλίες, αγάπη και σεξ και να αυτοσαρκάζονται και δεν φοβούνται να μιλήσουν ευθέως και για τα 'χιλιοειπωμένα' που κάποι@ δεν βαρεθήκαμε ακόμη να ακούμε, κατονομάζοντας τα ένα ένα: σεξισμός, κατάχρηση εξουσίας, τοξική αρρενωπότητα εντός και εκτός μουσικής σκηνής. Όλα αυτά, απολαμβάνοντας με το παραπάνω αυτό που κάνουν.

Μπορεί από άποψη συνοχής να μην είναι ένα τέλεια ισορροπημένο άλμπουμ και να αλλάζει διάθεση λίγο άτσαλα μερικές φορές, όμως το ‘Social Lubrication’ είναι τολμηρό, φρέσκο και απολαυστικό τόσο στα θυμωμένα όσο και στα πιο ατμοσφαιρικά του και με τις ευλογίες πλέον και της Kathleen Hanna ως 'μία από τις πιο συναρπαστικές μπάντες αυτή τη στιγμή', οι Dream Wife έχουν ήδη κάνει τικ αρκετά κουτάκια.

Μαριάννα Βασιλείου

Protomartyr - Formal Growth in the Desert (Domino, 2023)

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ή που να μην πρόκειται να υποστεί απώλεια στη ζωή. Με τη σειρά του, ο πόνος της απώλειας του πατέρα ή της μητέρας (ειδικά αν είχες καλή σχέση μαζί τους) είναι κάτι απερίγραπτο αν δεν τον έχεις βιώσει. Είναι από τους πόνους που σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν θα ξαναχαμογελάσεις ποτέ στην ζωή σου - όσο και αν σε ένα νοητικό επίπεδο ξέρεις πολύ καλά ότι θα το ξανακάνεις. Απλά η πρόκληση είναι να εξαναγκάσεις με κάποιον τρόπο τον εαυτό ή την εαυτή σου να το κάνει, κόντρα στο σκοτάδι που σου πλακώνει την ψυχή. “She’d want me to try and find happiness in a cloudless sky” τραγουδάει o Joe Casey για την πεθαμένη μητέρα του - και είναι ένα κάλεσμα από τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει στο επέκεινα για να ψάξουμε τη χαρά και την ευτυχία, χωρίς να τα ξεχάσουμε και χωρίς ποτέ να σταματήσουμε να τα αγαπάμε ωστόσο.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Spoon - Memory Dust EP (Matador Records, 2023)

Με την αυτοπεποίθηση στα ύψη, ο Britt Daniel δήλωσε για το περυσινό “Lucifer on the Sofa” ότι «ο τρόπος που παίξαμε ήταν απλά καλύτερος από κάθε άλλη φορά» και πρακτικά δικαιώθηκε, αφού το άλμπουμ ήταν υποψήφιο για το best rock album Grammy. Δεκαέξι μήνες αργότερα, αφού οι πέντε τύποι από το Τέξας «Ξεσκόνισαν τις Μνήμες τους», δούλεψαν πάνω σε δύο τραγούδια που δεν τα κατάφεραν να συμπεριληφθούν στο δίσκο και πάνω στη διασκευή του “She's Fine, She's Mine” του Bo Diddley που κυκλοφόρησε ακριβώς πριν από 68 χρόνια, μπλέκοντας πολύ όμορφα σε ένα extended play το indie rock με το blues rock. Αν, λοιπόν, καθώς περπατάτε, δείτε να περνά δίπλα σας κάποιος τουρίστας με ακουστικά που φοράει μπλουζάκι με το μότο “Keep Austin Weird”, κλείστε του το μάτι με νόημα. Μάλλον ξέρετε πολύ καλά τι ακούει.

Τάσος Βαφειάδης

Various – Endless coloured ways: The songs of Nick Drake (Chrysalis Records, 2023)

Ποιος θα του το έλεγε; Εκεί που το 1973 δεν τον άκουγε κανένας, το 2023 θα κυκλοφορούσε άλλος ένας δίσκος αφιέρωμα σε αυτόν.

Ένας δίσκος tribute είναι αφορμή να μάθουν όσοι δεν ξέρουν τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη και όσοι τα ξέρουν, ν’ ακούσουν μια διαφορετική πρόταση για (κάποια από) αυτά. Κάπως έτσι λειτουργεί και η τελευταία συλλογή για τον Nick Drake. Στο παρελθόν έχουν κυκλοφορήσει 4-5 ανάλογα άλμπουμ για τον τραγουδοποιό, με πρώτο το “Brittle days” του 1992 και προτελευταίο το “Green leaves” από το περιοδικό Mojo πριν πέντε χρόνια (είχε μαζέψει πολλές διασκευές και ο Μπάμπης Αργυρίου σ’ ένα ωραίο mixtape). Θεωρώ πως στα προηγούμενα tribute οι περισσότεροι καλλιτέχνες απέτυχαν να διαφοροποιηθούν σημαντικά από την πρώτη εκτέλεση. Ίσως δεν ήθελαν, ίσως το φάντασμα του Drake να έστεκε απειλητικά από πάνω τους, ίσως και τα δύο.

Το “Endless coloured ways” περιέχει 25 ιδιαίτερα φρέσκες διασκευές από περισσότερους από 30 καλλιτέχνες όπως ο Ben Harper, ο John Parish, η Emeli Sandé, η Meshell Ndegeocello, ο Craig Armstrong, η Liz Phair, ο David Gray, οι Fontaines D.C., η AURORA κ.ά. Νομίζω πως τα περισσότερα τραγούδια του Nick Drake έχουν τέτοια δυναμική που και μέτρια να είναι η εκτέλεση, θα σου αρέσει. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να προτιμήσω κάποια διασκευή από την αυθεντική ερμηνεία, αλλά στο άλμπουμ υπάρχουν πολύ καλές εκτελέσεις που αξίζουν ν’ ακουστούν και να μεταδοθούν.

Κώστας Καρδερίνης

Original Soundtrack - What The Hell Happened To Blood, Sweat & Tears? (Omnivore, 2023)

Τι στον διάτανο συνέβη με τους Blood, Sweat & Tears όταν έκαναν τουρ πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα; Εκβιάστηκαν το 1970 από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για να περιοδεύσουν σε Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία και Πολωνία; Πόσες και ποιες δυσάρεστες εκπλήξεις έκρυψε αυτή η καταραμένη περιοδεία; Γιατί το όνομά τους ως μουσικό γκρουπ δεν αναφέρεται στους τίτλους τέλους της κωμωδίας ‘Η τροτέζα και ο πρωτάρης’; Γιατί το ιδρυτικό μέλος και ντράμερ τους, Bobby Colomby, άφησε το συγκρότημα αλλά κράτησε το όνομα BS&T; Γιατί δίστασε τόσο πολύ να υπογράψει το σάουντρακ αυτού του ντοκιμαντέρ; Γιατί τελικά ενέδωσε στο ασφυκτικό πρέσινγκ του σκηνοθέτη John Scheinfeld [‘The U.S. vs. John Lennon’, ‘Who Is Harry Nilsson (And Why Is Everybody Talkin’ About Him?)’, ‘Chasing Trane: The John Coltrane Documentary’]; Οι τίτλοι των προηγούμενων ντοκιμαντέρ του είναι μια απάντηση;

Όλα αυτά και πολλά άλλα απίθανα και αφάνταστα βρίσκονται στο εν λόγω πόνημα που αξιοποίησε το πρωτότυπο υλικό ενός ντοκιμαντέρ περιοδείας που δεν τελείωσε ποτέ. Εν αναμονή του ντοκουμέντου αυτού ακούμε και ξανακούμε το διπλό σάουντρακ που κυκλοφόρησε την 21η Απριλίου τρέχοντος. Στο πρώτο κομμάτια της περιοδείας. Στο δεύτερο πρωτότυπη μουσική του Colomby [και του David Mann] παιγμένη από τους σημερινούς BS&T! Κάτι έρχεται...

Μιχάλης Βαρνάς

Donny McCaslin – I want more (Edition Records, 2023)

Ο Donny McCaslin συμμετείχε στο τελευταίο άλμπουμ του David Bowie, το ‘Blackstar’. Χωρίς να γνωρίζω τι πιστεύει ο ίδιος για αυτό το παράσημο, αν το κρύβει στη τσέπη του ή το φοράει καρφίτσα στο πέτο, οτιδήποτε γράφεται για εκείνον έπειτα από το ‘Βlackstar’ ξεκινάει με τη φράση που διαβάσατε κι από μένα. Υπήρχε και πριν τον Bowie με πολλούς δίσκους και συνεργασίες αλλά φαίνεται ότι δύσκολα θα αποφευχθεί η αναφορά στη συνεργασία του με τον Ziggy ότι κι αν κυκλοφορήσει.

Με τα πιο στενά όρια μιλάμε απλά για μοντέρνα τζαζ. Αλλά πόσο σημασία έχει αυτή η λεπτομέρεια που είναι και σχετική; Μόνο για τους τυπικούς και για την τοποθέτηση του δίσκου σε κάποιο ράφι. Η μουσική του McCaslin δεν είναι για ήσυχα απογεύματα, νουάρ φιλμ και μοιραίες γυναίκες. Είναι για νυχτερινές ακροάσεις. Πιο πολύπλοκες καταστάσεις, για γυναίκες που χορεύουν ακόμη και με τενόρο σαξόφωνο ή φλάουτα. Έχει ένταση και δύναμη και κάτι το φευγάτο. Το άγγιγμα του Bowie; Υπερβολές, αλλά μας αρέσουν.

Χίλντα Παπαδημητρίου

PJ Harvey – I Inside of Old Year Dying (Partisan Records, 2023)

Την ικανότητα της Pauline να «πλέκει στιχάκια» την είχαμε αντιληφθεί από το σωτήριο έτος 1992, τη χρονιά που κυκλοφόρησε το ‘Dry’ και μας άφησε άφωνους. Ευτυχώς δεν ήταν απ’ αυτούς που ξεπετούσαν ένα δίσκο κάθε χρόνο, κι έτσι ανυπομονούμε για τις καινούργιες κυκλοφορίες της. Το ‘I Inside of Old Year Dying’ βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου (αν και υπάρχουν αναφορές στον Σαίξπηρ και τους ρομαντικούς Άγγλους ποιητές) σ’ ένα ποιητικό μυθιστόρημα που έγραψε η Pauline στη διάλεκτο του Ντόρσετ, της πατρίδας της, και βγήκε στα βιβλιοπωλεία πέρυσι. Το βιβλίο μιλάει για τη μυστηριώδη και ανεξιχνίαστη περιπλάνηση της μικρούλας Ira-Abel Ralwes στα δάση της περιοχής και στην εφηβεία, στους τρόμους του αληθινού κόσμου και των παραμυθιών. Και απ’ ό,τι έχει πει η ίδια σε συνεντεύξεις της, είναι η δικιά της ανάγκη για περιπλάνηση σε διαρκώς καινούργια μουσικά κι εκφραστικά πεδία.

Από ένα άλμπουμ που δεν φαλτσάρει ούτε για μια στιγμή, επιλέγω το ‘Lwonesome Tonight’, επειδή η μικρή Ira-Abel μιλάει με τον Έλβις κι επειδή την σχεδόν παιδική φωνή της Pauline συνοδεύει μια σκέτη ακουστική κιθάρα.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Anohni and the Johnsons - My Back Was A Bridge For You To Cross (Secretly Canadian, 2023)

Πολυαγαπημένη η Anohni εδώ στο MiC, υπάρχει κριτική για κάθε σχεδόν δίσκο της και ως Anohni και ως Antony and the Johnsons. Κυρίως από τον δεύτερο δίσκο τους ‘I’m a bird now’ και το ‘Hope there’s someone’ κάθε κυκλοφορία της/τους είναι γεγονός. Ηδη δε από το ‘Hopelessness’ και την δημόσια διακήρυξη της θηλυκότητάς της, μοιάζει να αναγεννήθηκε και να βρίσκει την κατεύθυνσή της. Επτά χρόνια μετά επανέρχεται ως Anohni (πλέον) and the Johnsons.

Σήμερα κυκλοφορεί ο δίσκος ‘My Back Was A Bridge For You To Cross’, αλλά ήδη μας έχει δώσει ένα δύο κομμάτια. Το ‘Sliver of ice’, το πιο προσωπικό, είναι η επιλογή μας για τον μήνα. Βαρύ κομμάτι, θρήνος για κάποιον αγαπημένο. Μια σταλίδα δροσιάς στη γλώσσα, θύμησες μιας ευτυχίας που έχει απωθηθεί στη λήθη (oblivion). Δεν είναι τραγούδι αγάπης, το αντικείμενο αυτής έχει ήδη φύγει. Πλέον έχει μείνει μόνο η απάθεια, το τελευταίο στάδιο του αποχωρισμού. Και μετά από αυτό τι; Καμία δεν ξέρει. Ούτε η Anohni. Το κομμάτι μένει ανολοκλήρωτο. Παραμένει μόνο η διαπίστωση I love you so much more. Και ίσως τίποτε άλλο πέρα από αυτή. Γλυκόπικρο.

Νάνσυ Σταυρίδου

Sigur Rós – Átta (Von Dur/BGM, 2023)

Αφορμή για να επισπεύσω την ακρόαση του 8ου, όπως αναφέρει και ο τίτλος του, στούντιο άλμπουμ των Sigur Rós, ήταν η πρόσφατη ζωντανή τους εμφάνιση στο Ηρώδειο. Είναι ίσως η πρώτη φορά σε συναυλία όπου τα κομμάτια τα οποία με συνεπήραν και με συγκίνησαν περισσότερο, μου ήταν άγνωστα καθώς δεν είχα προλάβει ακόμα να τα ακούσω.

Η μουσική λοιπόν του ‘Átta’ είναι εντελώς κινηματογραφική, είναι το soundtrack της ψυχής του κάθε ακροατή καθώς σου δίνει χώρο να συνοδεύσεις με τις δικές σου εικόνες τις λυρικές μελωδίες του - είναι απλά ένα ποίημα. Δεν έχει τις post rock εντάσεις και κορυφώσεις που είχαν ενδεχομένως κάποιες παλιότερες δουλειές τους, είναι όμως άκρως συναισθηματικό, ονειρικό και ταξιδιάρικο.

Είναι το άλμπουμ το οποίο θα ήθελα να ακούσω από τους Sigur Ros το 2023. Μια πανέμορφη μουσική εξέλιξη με πρωταγωνιστή για άλλη μια φορά το σπάνιο εργαλείο το οποίο λειτουργεί σαν ξεχωριστό μουσικό όργανο – τη φωνή του Jónsi – και μια αίσθηση ενότητας η οποία προέρχεται από την London Contemporary Orchestra με την οποία έγινε η ηχογράφηση του ‘Átta’. Ένα συμφωνικό έργο με όγκο, βάθος και στιβαρότητα που με κάνει να αισθάνομαι τυχερή που έζησα έστω και ένα μικρό μέρος από το μουσικό του μεγαλείο ζωντανά.

“Takk Sigur Ros”.

Χάρης Συμβουλίδης

Τάνια Γιαννούλη - Solo (Rattle, 2023)

Με το «Solo», η Τάνια Γιαννούλη πραγματοποιεί ένα σχέδιο που κυοφορείται εδώ και αρκετά χρόνια, μα φαίνεται ότι χρειάστηκε τον γερμανικό καταλύτη του ‘Enjoy Jazz Festival’ (2020), προκειμένου να μπει σε ράγες. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει κι ένα πρόσωπό της συμβατό μεν με όσα ξέραμε από τις συνεργασίες με τον Rob Thorne και τον Paulo Chagas ή από τις δουλειές με το τρίο της και τους Tania Giannouli Ensemble, μα συνάμα και διαφορετικό.

Εδώ, δηλαδή, αναδεικνύονται περισσότερο τα πατήματά της στον κόσμο της κλασικής μουσικής (από όπου και προέρχεται, άλλωστε), τα οποία ισορροπούν με πιο γνώριμες τροχιές, που έχουμε μάθει να εγγράφουμε σε ένα μοντέρνο τζαζ πλαίσιο. Ισορροπία εκφραζόμενη και από την ασπρόμαυρη φωτογραφία που κοσμεί το εξώφυλλο, καθώς επικοινωνεί και τη δύναμη της απλότητας μιας «μοναχικής» ηχογράφησης, αλλά και τα πεδία αναζήτησης στα οποία ξεχύθηκε η δημιουργός.

Ο όγκος υλικού στο «Solo» αποδεικνύεται μεγάλος, με τη διάρκεια να φτάνει στα 71 λεπτά. Δεν τη λες και την πιο «φιλική» για την Εποχή του Spotify, εντούτοις η ροή κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Κάτι με καίρια σημασία για έναν δίσκο στηριζόμενο στον αυτοσχεδιασμό, γιατί έτσι πλάθεται ένα συνεκτικό σύνολο, όπου λάμπει –πάνω από όλα τα επιμέρους στοιχεία– ο τρόπος με τον οποίον η Γιαννούλη αντιλαμβάνεται όχι μόνο την ατόφια μουσική, μα και τον ήχο. Είναι αυτός ο τρόπος, λοιπόν, που προικίζει με ομορφιά τις καθάριες δομές των παιξιμάτων της, αλλά και τις μινιμαλιστικές μελωδίες που πηγάζουν από το πιάνο, κουβαλώντας μνήμες από τον Erik Satie και από το εκλεκτό σύμπαν του Ketil Bjørnstad.

Αντώνης Ξαγάς

Blakaut - Μουσική Για Υπόγεια (Ανεξάρτητη Κυκλοφορία, 2023)

Η δυστοπία, αν και νοηματικά θεωρείται το αντίθετο της ουτοπίας, στην πραγματικότητα (ακόμη και την στενά γραμματική) είναι ίσως η… πραγματική της βιωμένη έκφανση (και τούτο, όχι μόνο επειδή πολλές ιστορικές δυστοπίες ξεκίνησαν ως εφαρμοσμένες ουτοπίες). Γιατί η δυστοπία δεν διαβιεί απαραίτητα σε κάποιο ασαφές μακρινό-φανταστικό μέλλον, σε ένα… 1984 (προ πολλού παρελθόν από κάθε άποψη), μπορεί να είναι στο «εδώ και τώρα». Σε αυτό το πνεύμα μας καλωσορίζει «στην Ελλάδα του 2023» ο Blakaut, «στην εποχή που ο "Θεός" δεν ξοδεύει μπλε για να μην τον βλέπουμε, αλλά κόκκινο, σαν το αίμα από τα άψυχα κορμιά μεταναστών που πνίγονται στο νεκροταφείο του Αιγαίου και της Μεσογείου, κόκκινο σαν το αίμα από τις δολοφονημένες γυναίκες» γράφει στο συνοδευτικό σημείωμα του καινούργιου του δίσκου. Καινούργιου; Διόλου. Άλλη μια ψηφίδα στο συνθετικό σκοτεινό σύμπαν του δημιουργού, σε ένα συνεκτικό έργο που έχει ξεκινήσει να οικοδομείται από το 2017. Αιχμηρά μπίτια, απροσδόκητα σαμπλ, στιχουρχική άνευ λόγου αλλά και μετά λόγου. Και καμία ακτίνα φωτός και αισιοδοξίας. Ωστόσο ελπίδα υπάρχει. Μια ελπίδα η οποία έρχεται «από τα κάτω», από τα υπόγεια, από τις μικρές (αυτο)οργανούμενες κοινότητες, τις (μικρο)ομάδες που ίσως, ίσως λέμε, εκούσια ή ακούσια, σαν φτερά πεταλούδας στην χαοτική συναρμογή που βαφτίζουμε πραγματικότητα, να καταφέρουν να δράσουν σαν πυρήνες κρυστάλλωσης που λέμε και στη Χημεία, για κάτι μεγαλύτερο, κόντρα στην καταθλιπτική πραγματικότητα. Ουτοπία;

Άρης Μπούρας

Laurent Garnier - 33 Tours Et Puis S'en Vont (Cod3 QR, 2023)

Δε ξέρω εάν η φράση “ευχάριστη έκπληξη” είναι δόκιμη στην προκειμένη περίπτωση, του νέου άλμπουμ του Laurent Garnier δηλαδή, αλλά εδώ και δυόμιση ώρες που ακούω το “33 Tours Et Puis S'en Vont”, ομολογώ πως δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Με τα περισσότερα κομμάτια να κινούνται στα 10 περίπου λεπτά έκαστο και τον ρυθμό να κατέχει πρωτεύοντα ρόλο, ο ζωντανός θρύλος της γαλλικής techno σκηνής προσφέρει ένα συναρπαστικό ηλεκτρονικό ταξίδι. Στιβαρή house, krautrock, άλλοτε μελωδική κι άλλοτε πιο σκληρή, σκοτεινή techno, συνυπάρχουν απολαυστικά στα 17 αυτά κομμάτια της digital version του άλμπουμ. Στα επιπρόσθετα θετικά η συμμετοχή του Alan Vega (βλέπε Suicide) που φέρνει λίγο περισσότερη post-punk χροιά, η “In Your Phase” hip-hop παρέμβαση του 22Carbone, αλλά και το πέρασμα ενός άλλου σπουδαίου της γαλλικής techno, του Scan X. Χορταστικό και συναρπαστικό συνάμα, ακούγεται -πολύ- δυνατά.

Ελένη Φουντή

Pan Afrikan Peoples Arkestra - 60 Years (The Village, 2023)

Θέλετε να πούμε ότι έχει παραγίνει με τις επανεκδόσεις, το αρχειακό υλικό κλπ στη μουσική; Να το πούμε. Να πούμε όμως και για περιπτώσεις όπως ο Horace Tapscott, η δουλειά του οποίου κυκλοφορεί μια ζωή καθυστερημένα, αλλά πάντως από αυτά τα κανάλια βγαίνει. Πρωτοπόρος πιανίστας και συνθέτης από τα 60s, αλλά ολίγον τι παραμελημένος από τους τζαζόφιλους της εποχής (σε μεγάλο βαθμό επειδή η μουσική του άρχισε να κυκλοφορεί με δέκα χρόνια καθυστέρηση και μιλάμε μόλις για ένα μέρος της), τον Tapscott τον ακούμε τελευταία χάρη στη βρετανική Mr Bongo, την γαλλική Dark Tree κ.ά. Το 1961 ίδρυσε στο Λος Άντζελες τους Pan-Afrikan Peoples Arkestra, που ξεκίνησαν επτά άτομα σε ένα γκαράζ, έγιναν δεκαοκτώ, βγήκαν στους δρόμους και μετά τις ταραχές Watts του 1965, τους σημάδεψαν με όπλο και τους φακέλωσε το FBI ως ταραξίες (well that escalated quickly που λέμε και στη Θεσσαλία). Δεν ξέρω τι συνέβη τελικά με το FBI, πάντως ο Tapscott έφτιαξε αυτό το σχήμα ως πλατφόρμα προβολής και διατήρησης της μαύρης μουσικής και πολιτιστικής ενδυνάμωσης. Black empowerment στις φτωχογειτονιές, στις φυλακές, στα νοσοκομεία και στα κέντρα της κοινότητας. Οι Arkestra του Tapscott έπαιζαν παντού στο Λος Άντζελες για λίγα ή καθόλου χρήματα, ρίχνοντας γέφυρες ανάμεσα στο big band, το bebop, τη spiritual jazz, τα blues και τα πιο avant κλιμάκια. Ο Tapscott αποχαιρέτησε τα εγκόσμια το 1999, αλλά οι Arkestra συνεχίζουν και μετράνε συνεργασίες με 300 μουσικούς. Και βλέπουμε. 60 χρόνια ζωής πάντως είναι αφορμή για πάρτυ. Παρτάρουμε λοιπόν με το "60 Years" που κυκλοφορεί από τη The Village (την τρέχουν μέλη του σχήματος, άρα ουσιαστικά έχουμε αυτοέκδοση), μία από τις σημαντικότερες τζαζ κυκλοφορίες της χρονιάς (μάλλον και των τελευταίων χρόνων), κατάθεση ελευθερίας και δύναμης στους πολλούς.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Khanate – To be cruel (Sacred Bones, 2023)

Όταν άκουσα για πρώτη φορά το “Leng Tch'e” των Naked City (John Zorn) είχα πάθει πολιτισμικό σοκ. Απ’ ότι είχα ακούσει μέχρι τότε ήταν το πιο σκληρό, αργό και βασανιστικό ροκ που έχει υπάρξει (χωρίς υπερβολή). Ε γύρισαν μετά από πολλά χρόνια σήμερα και οι Khanate (πιθανόν το καλύτερο σχήμα όπου συμμετέχει ο Steven O'Malley) να μας θυμίσουν αυτό το αργόσυρτο σκληροπυρηνικό, μέσα στο κατράμι, σοκ. Ναι, είναι ακόμα σοκ. Με φωνή δαιμονική, με feedback ηλεκτρικής κιθάρας, με ηλεκτρικό μπάσο και με τύμπανα. Πτώση στον Καιάδα.