Ιούνιος 2020

Μαριάννα Βασιλείου
Fiona Apple - Fetch the Bolt Cutters (Epic, 2020)
Ελάχιστα πιο παλιά κυκλοφορία (βγήκε προς τα τέλη του Απριλίου που μας πέρασε) την οποία άκουσα όμως πολύ επισταμένα τον Μάιο. Ίσως γιατί το θέμα του είναι η λύτρωση: να βρεις το αναγκαίο εργαλείο και να το χρησιμοποιήσεις για να λυτρωθείς. Από την αρρώστια, από το θάνατο, από την απώλεια, από το πένθος, από την πανδημία, από την αγάπη, από την οδύνη. Η Fiona τα ξέρει όλα αυτά, τα έχει ζήσει, τα τραγουδάει για να τα ξορκίσει. Κι εγώ, που τους μήνες της καραντίνας τους πέρασα μόνη μου κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα σε νοσοκομεία και δίπλα σε φέρετρα, χρειαζόμουν απεγνωσμένα μια κάποιου είδους λύτρωση. Για αυτό μάλλον και γαντζώθηκα τόσο πάνω στο “Fetch the Bolt Cutters” – μήπως και με κάποιον τρόπο η μουσική καταφέρει να με σώσει, όπως πάντα γινόταν στη ζωή μου.

Tάσος Βαφειάδης
Manos Milonakis - The seagull (Piano and Coffee Records, 2020)
Τον πολυοργανίστα Μάνο Μυλωνάκη τον γνωρίσαμε μαζί με τον Γιώργο Παπαδόπουλο, όταν έφτιαξαν τους Your Hand in Mine, ένα από τα καλύτερα μουσικά σχήματα που εμφανίστηκαν στη χώρα τα τελευταία 15 χρόνια. Μετά τη διάλυσή τους, ο Μυλωνάκης συνέχισε να ασχολείται με τη μουσική και πριν δυο μήνες μας παρουσίασε τη νέα του δουλειά με τίτλο “The seagull”.
“O γλάρος” είναι η μουσική που έγραψε για το κλασικό, ομότιτλο θεατρικό έργο του Άντον Τσέχοφ, που, σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου, ανέβηκε το 2015 στη Ρουμανία και το 2018 στην Ελλάδα. Όπως είπε ο σκηνοθέτης, «αν δεν ήταν η μουσική που έγραψε ο Μάνος Μυλωνάκης για την παράσταση, η σύλληψή μου για το έργο δε θα είχε βρει το οργανικό της πλαίσιο». Δεκατρείς μινιμαλιστικές, ατμοσφαιρικές, μελαγχολικές συνθέσεις απαρτίζουν το άλμπουμ, που στέκεται υπέροχα και χωρίς την οπτική απόλαυση του έργου.

Χρυσόστομος Τραπραΐλης
Eternal Champion - Terminus Est (Self-released, 2019)
Εδώ έχουμε μια μη αναμενόμενη κίνηση από το πιο hot ίσως όνομα των τελευταίων ετών στο επικό metal. Δίχως καμιά προειδοποίηση, οι Eternal Champion κυκλοφόρησαν τον περασμένο Δεκέμβρη μια κασέτα sword and synth (όπως το χαρακτηρίζουν οι ίδιοι) υλικού, ένα instrumental και καθαρά ηλεκτρονικό EP δυο κομματιών. Πρόκειται ουσιαστικά για μια βόλτα από τα λημέρια της ευρύτερης dungeon synth σκηνής με έμφαση στη μελαγχολική/ηρωική soundtrack υφή (και συγκεκριμένα στις πιο λυρικές στιγμές του Πολυδούρη) πασπαλισμένη με σπειροειδή διαστημικά πλήκτρα. Πολύ πιο λεπτοφυές και ρομαντικά βλοσυρό από τη μέση κυκλοφορία της σκηνής, με έμφαση στην κυκλικότητα και την ανακύκλωση άρτιων θεμάτων, το “Terminus Est” αποτελεί μια από τις πολύ καλές στιγμές φαντασιακού ηλεκτρονικού ήχου.
Bandcamp

Αντώνης Ξαγάς
The Weeknd - After hours (Universal, 2020)
«No tears for the creatures of the night»… Προσωπικά η μελαγχολία του κλάμπερ μετά από ακόμη μία νύχτα αδιέξοδου χορού και κατανάλωσης ουσιών που ξημερώνει σε μια ακόμη μέρα «blinding» εκτυφλωτική χωρίς αγάπη στοργή και προδέρμ μου ήταν ανέκαθεν ένα ξένο συναίσθημα… Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με πολυεκατομμυριούχο τύπο, όπου σε αυτή την ματαιότητα προστίθεται η αποξένωση του σταρ και η μοναξιά των δύσκολων ωρών της καραντίνας σε ένα 800 τετραγωνικών σούπερ ρετιρέ διαμέρισμα στο Ελ-Έι. Ποιος όμως είπε ότι η αισθητική απόλαυση στην μουσική πρέπει οπωσδήποτε να περνάει όπως και δήποτε από μια προσωπική εμπλοκή; Και να μην απολαύσουμε μια δραματική διασταύρωση R&B, trap και τυρένιων (sic) 80s συνθιών;
(Τα παλιά τα καλά χρόνια της «μουσικοκριτικής» θα προσθέταμε για τον δίσκο και πόσα σινγκλ έβγαλε, πόσες εβδομάδες έκατσαν σε ποιο νούμερο σε ποιο τσαρτ, πόσες χρειάστηκαν να ανέβουν και πόσες να κατέβουν, πόσα τεμάχια πούλησαν και πόσα ρεκόρ έσπασαν. Ευτυχώς (;) τα χρόνια άλλαξαν (;))

Χριστίνα Κουτρουλού
Raed Raees - Raed1 EP (Just Gazing Records, 2020)
Μπορεί ένα EP να μην αποτελεί απολύτως ολοκληρωμένη δουλειά, πάντως δίνει μια μικρή γεύση για το τι μπορεί να προσδοκά κανείς από κάποιον καλλιτέχνη. Στην περίπτωση λοιπόν της Ελληνογερμανίδας Raed Raees, μέλος και της κολεκτίβας Dr34m34ter, ο πήχης μπαίνει με το καλημέρα σας ψηλά. Στα είκοσι λεπτά του ‘Raed1’, αφήνεται με ιδιαίτερα σημάδια φρεσκάδας η αίσθηση της εναλλακτικής electronica και των hip hip επιρροών. Τα φωνητικά προσδίδουν μιαν καθαρότητα, ενώ τα beats έρχονται με τον αέρα του «easy listening», αλλά ταυτόχρονα τον αποφεύγουν κι εντέχνως. Επίσης, το autotune τοποθετείται σε μια πλήρως ισορροπημένη δόση: σαν να προϋπάρχει της φωνής, η οποία ενίοτε παιγνιδίζει μαζί του με κύματα. Αν μη τι άλλο μαρτυρά μια προσήλωση, που εξαργυρώνεται στην αφοσίωση του οράματος της καλλιτέχνιδας.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Rina X Sin Boy - MM (AlphaPopOriginal, 2020)
Η μόνη ένσταση που έχω είναι η διάρκεια. Νομίζω ότι είναι υπερβολικά τα 20 κομμάτια. Με τα μισά θα είχαμε ένα συναρπαστικό ποπ άλμπουμ με κλεφτές ματιές στην ελεκτροπόπ των 80ς. Από κει και πέρα για άλλη μια φορά βλέπουμε ότι με τραγούδια όπως το ‘Sari’, το ‘Gg’, το ‘Zeus’, το ‘Poseidon’ κ.ά. καλούμαστε επιτυχώς να απομακρυνθούμε από τις οθόνες των υπολογιστών και να χοροπηδήσουμε από τη χαρά μας. Εγώ πάντως συνεχίζω να χορεύω στο δρόμο μόνος μου όποτε τ’ ακούω απ’ τα διερχόμενα καγκουράμαξα.

Δημήτρης Τσιρώνης
Alpha Steppa - Raise The Ark (Steppas, 2020)
Σαν μέσα από την καραντίνα μια αχτίδα πετάχτηκε. Έστριψε αρκετά μέσα στο λαβύρινθο της δήθεν Άνοιξης και έφτασε στα χέρια μας με την μορφή διπλού δίσκου. Χωρίς πολύχρωμες τυμπανοκρουσίες. Τίμια και αρκετά δυνατά! Καθώς άρχισε να γυρνάει στο πικάπ το μυαλό σχεδίασε μια ξυπνητή ονείρωξη. Πολλά μικρά δισκάκια μάλλον μόνο με τις dub εκτελέσεις, φορητό μηχάνημα, ερημική παραλία και ενυδάτωση από κάθε λογής υγρά!
Ένα βήμα μπροστά απ’ ότι έχει παρουσιάσει ο παραγωγός Alpha Steppa μέσα από τα δέκα χρόνια λειτουργίας της Steppas Records. Πεντακάθαρα φωνητικά παράλληλα με σύγχρονους dub ρυθμούς, έξυπνο hip hop και bass music. Με στίχους που έχουν κάτι να πουν και ερμηνείες από διάφορους νέους καλλιτέχνες απ’ όλον τον κόσμο. Ένα εκλεκτικό κράμα δέκα ορχηστρικών dub εκτελέσεων που στέκονται περήφανα μόνες τους δίπλα σε δώδεκα sound system τραγούδια ενός καλοκαιριού μια από τα ίδια κατά τ’ άλλα!
Bandcamp

Χίλντα Παπαδημητρίου
Tony Allen & Hugh Masekela - Rejoice (World Circuit, 2020)
Αυτές οι ηχογραφήσεις που ξεκίνησαν το 2010 στο Λονδίνο, απαθανάτισαν τη μοναδική συνάντηση των δύο ιερών τεράτων της αφρικανικής μουσικής σκηνής. Ο δίσκος είχε μείνει ανολοκλήρωτος μέχρι το 2019, οπότε ο παραγωγός του Tony Allen, Nick Gold, έβαλε τις τελευταίες πινελιές, με γνώμονα τις ιδέες του Hugh Masekela, του θρυλικού Νοτιοαφρικανού τρομπετίστα που είχε πεθάνει το 2018. Το ‘Rejoice’ κυκλοφόρησε φέτος τον Μάρτιο, ένα μήνα πριν τον θάνατο του Tony Allen, και είναι ένα soulful μείγμα του afrobeat με το bebop, με κάποια στοιχεία του township jive. Ο Tony Allen συχνά ανέφερε πόσο είχε επηρεαστεί από τους ντράμερ του bebop, Art Blakey και Max Roach, ενώ ο Masekela ζώντας εξόριστος στη Νέα Υόρκη, συμμετείχε στην τοπική σκηνή από τις αρχές των ‘60ς. Χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς έτοιμα κομμάτια, οι δυο απίστευτοι Αφρικανοί μουσικοί μπήκαν στο στούντιο και οπλισμένοι με αυτές τις jazz επιρροές τους και το προσωπικό μουσικό τους όραμα, έγραψαν το άλμπουμ που αποτελεί συγχρόνως ένα φόρο τιμής στον Νιγηριανό Fela Kuti – ο οποίος στάθηκε η αφορμή της γνωριμίας τους. Στον δίσκο συμμετείχαν αρκετοί μουσικοί της σύγχρονης jazz σκηνής του Λονδίνου, όπως ο Steve Williamson στο τενόρο σαξόφωνο, ο Lewis Wright στο βιμπράφωνο, κα. Το αποτέλεσμα μάς υπενθυμίζει ότι jazz still matters όταν καταφέρνει να κρατήσει τις αποστάσεις της από το lounge.

Mιχάλης Βαρνάς
Onipa - We No Be Machine (Strut, 2020)
Οι Onipa γεννήθηκαν επί σκηνής μεταξύ Λονδίνου και Γκάνας. Το όνομα τους σημαίνει «άνθρωπος» σε μια αρχαία διάλεκτο της Γκάνας. Ο άνθρωπος είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τους όπως δηλώνεται και από το τίτλο του άλμπουμ, είτε αυτός ζει στην Ευρώπη, είτε στην Αφρική. Η διάθεση τους είναι κυρίως χορευτική. Τα φωνητικά και τα κρουστά ξεχωρίζουν ενώ με τον ηλεκτρονικό χαρακτήρας που χτίζουν την μουσική τους δημιουργούν ένα μείγμα ρετρό αφρικάνικης ποπ και παραδοσιακής μουσικής της Γκάνας το οποίο ακούγεται δελεαστικότερο όταν το αναφέρουμε ως afro-futurism. Ξεχωριστό άλμπουμ και ως προς τον ήχο και ως προς τη θεματολογία του με πολύ ωραίο εξώφυλλο.
Πόσο όμως afro-futurism ήταν το ‘Electric Africa’ του Manu Dibango με τον Bill Laswell το 1985;

Νάνσυ Σταυρίδου
Jason Isbell & the 400 Unit - Reunions (Southeastern, 2020)
Ένα θέμα που αντιμετωπίζω με την americana ως μουσικό είδος είναι ότι, ναι μεν συνήθως λειτουργεί λυτρωτικά για τους δημιουργούς της καθώς βγάζουν τα εσώψυχά τους μέσα από μελαγχολικές βιωματικές ιστορίες, αλλά για κάποιους ακροατές όπως εγώ, όταν το μουσικό μοτίβο επαναλαμβάνεται, καταντά βαρετό. Κάτι τέτοιο βέβαια δε συνέβη ακούγοντας το 7ο άλμπουμ του Jason Isbell με τη γνωστή μπάντα του τους 400 Unit, κυρίως επειδή το rock στοιχείο κυριαρχεί στον ήχο προκαλώντας μου μια νοσταλγία για τα 90s, αλλά αναμφισβήτητα επειδή οι τόσο εύστοχες μουσικές εναλλαγές καθιστούν το καθένα από τα 10 τραγούδια του δίσκου ξεχωριστό.
Έτσι λοιπόν, τον καιρό της καραντίνας ο νηφάλιος εδώ και αρκετά χρόνια Jason Isbell, παραμένει δραστήριος και δημιουργικός τολμώντας να επανασυνδεθεί με πρόσωπα και καταστάσεις από το μακρινό του παρελθόν αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό χωρίς αυτή την επικριτική ματιά που κουβαλούσε μέχρι τώρα, ενώ παράλληλα στηρίζει τα μικρά δισκοπωλεία κυκλοφορώντας την δουλειά του πρώτα σε φυσική μορφή και έπειτα ηλεκτρονικά μέσα από τις διαθέσιμες live streaming πλατφόρμες. Η συμφιλίωση με τα φαντάσματα του παρελθόντος που αναφέρει συχνά πυκνά στους στίχους του φαίνεται να έχει επιτευχθεί οριστικά.

Δημήτρης Κάζης
Kendiros Therioudas - ExCentric (Self Released, 2020)
O Κέντιρος Θεριούδας (κατά κόσμον Θανάσης Καρυπίδης) είναι δάσκαλος βιολιού στο Δημοτικό Ωδείο της Δράμας. Πέρα από την κλασική του παιδεία έχει ακούσματα που εκτείνονται από τα δημοτικά μέχρι την electronica περνώντας από το ροκ, το indie, την dance σκηνή και το ambient. Όλα αυτά με κάποιο τρόπο βγαίνουν στα τραγούδια του σαν φρέσκο, αυτόφωτο και πολύ fun άκουσμα. Το ‘Excentric’ που κυκλοφόρησε στις 11/5 είναι η πρώτη του δισκογραφική δουλειά και αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Το soundtrack του καλοκαιριού που έρχεται. Disclaimer: είναι φίλος μου.
Bandcamp

Μάνος Μπούρας
The Lickerish Quartet - Threesome Vol. 1 (Label Logic, 2020)
Και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, υπάρχουμε κι εμείς που θεωρούμε τους Jellyfish ένα από τα σπουδαιότερα γκρουπ στην ιστορία της ποπ, με δύο μονάχα άλμπουμ στο ενεργητικό τους, το ένα καλύτερο από το άλλο (μεταφορικά και κυριολεκτικά, το δεύτερο από το πρώτο). Το να ξαναβρεθούν μαζί τα μέλη τους είναι ένα από τα όνειρά μας, αλλά επειδή αυτό δε φαίνεται να είναι εφικτό - οι δύο κεφαλές του σχήματος δεν μιλούν μεταξύ τους - το να σχηματίσουν νέα μπάντα οι τρεις από τους τέσσερις είναι ότι πλησιέστερο στο στόχο μας, οπότε voila! Δε μιλάμε για ολοκληρωμένο άλμπουμ (ακόμα, ελπίζω), αλλά τα τέσσερα κομμάτια του ep είναι τόσο εξαιρετικά ώστε αξίζει να παρουσιαστεί εδώ. Ειδικά το πλέον των έξι λεπτών Lighthouse Spaceship πληροί όλα τα ποιοτικά στάνταρ που αναμένουμε από τους συγκεκριμένους μουσικούς, και πρόκειται για ένα μικρό συνθετικό διαμάντι. Αναμένουμε ακόμη περισσότερα από το γκρουπ πάραυτα!

Άρης Μπούρας
The Soft Pink Truth - Shall We Go On Sinning So That Grace May Increase? (Thrill Jockey, 2020)
Ο Drew Daniel, το έτερον ήμισυ του πειραματικού σχήματος των Matmos, επιστρέφει μετά από 6 χρόνια με το προσωπικό του σχήμα, τους Soft Pink Truth, και μας προσφέρει ένα εξαιρετικό άλμπουμ με 9 κομμάτια που κινούνται στον ευρύτερο χώρο του ηλεκτρονικού ήχου. Μακριά από τις ανατρεπτικές φάνκι φόρμες που τον είχαμε πρωτογνωρίσει το 2002, καλεί θαυμάσιους φίλους μουσικούς και τραγουδιστές/-στριες, αναδιπλώνοντας ένα χαλί πάνω στο οποίο κινείται άλλοτε η ambient μουσική κι άλλοτε η γαλήνια jazz μαεστρία του, δίπλα σε απαλές δονήσεις που φλερτάρουν με την deep house μουσική. Ατμοσφαιρικό και απόλυτα θεραπευτικό.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Mrs Piss - Self Surgery (Sargent House, 2020)
Οι Μrs Piss είναι η συνεχής μουσική αναζήτηση της Chelsea Wolfe για νέους ηχητικούς δρόμους. Εδώ, συμπράττει με την φίλη της drummer, Jess Gowrie και μαζί αφήνονται ελεύθερες να παίξουν μουσική όπως την νιώθουν την δεδομένη στιγμή. Το αποτέλεσμα είναι άλλο ένα μαύρο, ακατέργαστο, σχεδόν μεταλλικό, post-punkίζον ροκ μικρό δισκάκι συνυφασμένο με την trademark gothic αισθητική της Wolfe. Αρκετά πιο ωμό και πιο χύμα το EP αυτό αν και μικρό σε διάρκεια στέφεται με επιτυχία και αλλεπάλληλες ακροάσεις για να το χορτάσουμε.

Μαρία Φλέδου
Kooba Tercu - Proto Tekno (Rocket Recordings, 2020)
Οι Kooba Tercu είναι πλέον στην Rocket και μόλις κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που ταιριάζει απόλυτα στην φιλοσοφία της αγαπημένης δισκογραφικής. Στο ‘Proto Tekno’ δεν υπάρχουν περιθώρια αόριστων ψυχεδελικών πειραματισμών, ούτε noise χωρίς λόγο. Από το πιο κλασσικά alternative-early-90's-esque ίντρο 'Benzoberry' και το ατμοσφαιρικό και σκοτεινότερο instrumental 'Filter Feeder', ως το industrial-psych πρώτο single 'Qasan', το υπνωτι(στι)κό 'Boiler' λίγο πριν το τέλος και όλα τα υπόλοιπα, κάθε κομμάτι βάζει πολύ προσεγμένα (και όχι επιτηδευμένα) δικά του όριά και μπαίνει στον δικό του ξεχωριστό χώρο, κάθε ήχος έχει τον σκοπό του και το αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο παρά χαοτικό. Εκ των πραγμάτων λοιπόν η επιλογή ενός κομματιού δεν θα μπορούσε να είναι αυστηρά ενδεικτική του συνολικού ύφους του άλμπουμ, αλλά ελπίζω πως θα σας βάλει στο mood να το ακούσετε ολόκληρο τώρα.

Ελένη Φουντή
Threadbare - Silver Dollar (NoBusiness Records, 2020)
Jazz και hard rock όταν τα βρίσκουν, ανασταίνουν και νεκρούς. Μας το έχει αποδείξει ο Ginger Baker, φυσικά οι θρυλικοί Last Exit του Peter Brötzmann με τον Sonny Sharrock, τον Bill Laswell και τον Ronald Shannon Jackson, αλλά και ο John Zorn (όταν έχει όρεξη). Ακούγοντας το Ασημένιο Δολάριο, βλέπω ότι η συμμαχία καλά κρατεί και στο Σικάγο, αλλά εδώ, σε μια κίνηση υψηλού ρίσκου, ο παλιός της μπάντας Jason Stein (μπάσο κλαρινέτο) κάνει ένα βήμα πίσω και αφήνει τα μεταφυσικά κόλπα στους νεότερους Ben Cruz (κιθάρα) και Emerson Hunton (ντραμς), οι οποίοι υπογράφουν όλες τις συνθέσεις του δίσκου, με επίκεντρο όμως τον Stein ερμηνευτικά. Θα τον αναστήσουν τον Λάζαρο οι Threadbare; Νομίζω ναι και μάλιστα διατηρώντας μια free jazz βάση. Δεν είναι fusion αυτή η δουλειά. Είναι σύγχρονη τζαζ από ανθρώπους που εκτός από τον Anthony Braxton έχουν στην καρδιά τους το "Dazed And Confused" των Led Zeppelin, αλλά και τους πρώτους δίσκους των Black Sabbath. Η δε λιθουανική NoBusiness είναι σίγουρα τοπ 10 τζαζ εταιρεία των τελευταίων δέκα περίπου χρόνων. Αρκετά είπα, Λάζαρε δεύρο έξω!

Γιάννης Αβραμίδης
Underwater Chess - “Tennjers” (Fromagig, self released, 2020)
+
Million Hollers - “The Millionth Holler” (A Toast To Hedonism, Mantra Records, 2020)
+
Bora Barx - “Sit Stay Heal” (Head Tilt, self released, 2020)
Tales from your local underground church..
Για τους Underwater Chess, έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν· πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν την καλύτερη {κατά την [(καθόλου) ταπεινή] μ άποψη (smiley)} δουλειά τους. Το ΄Fromagig΄ είναι μια live ηχογράφηση που συγκεντρώνει ισορροπημένα όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το project: ηλεκτροακουστικά ηχοτοπία, lo-fi χιπχοπογκρούβια, νταρκίλα, ritualistic drones, προτοτέκνο και άλλα ωραία.
Οι Million hollers είναι παλιοί και καλοί φίλοι. Κυκλοφόρησαν πρόσφατα την 3η τους δουλειά, σε παραγωγή Θ. Dzingovic, στην οποία καταγράφουν την αργοχαρτμπρεηκοπανκομπλπουζοουισκοσουαμποπριμιτιβποπ φάση τους με αλήτικη, καλαίσθητη ακρίβεια.
Η Bora Barx είναι ο Πάνος από Underwater Chess + η Λαμπρινή και ο Δημήτρης από Million Hollers + η Μαρία η Σιδέρη και κυκλοφόρησαν, επίσης αυτήν την βδομάδα, την παρθενική τους δουλειά.
Τέρμα εξωστρεφές, proggy, πλουραλιστικό και ματζόρε (σαν να λέμε το αντίθετό μου, ένα πράμα), το album με κατάφερε εν τέλει (εγώ πάλι δεν ξέρω αν το κατάφερα), κερδίζοντάς με κάπου μεταξύ τριπίλας και πανκοσύνης.
Ξέρω, δεν στρέχει τριπλή πρόταση, αλλά δεν μου πάει η καρδιά να χωρίσω τις δουλειές και να διαλέξω μία, sorry.

00:00 Fiona Apple - I want you to love me
03:56 Manos Milonakis - Treplev's waltz
06:33 Eternal Champion - Flight over the battle at Orythia
13:55 The Weeknd - Blinding lights
17:12 Raed Raees - Own
20:55 Rina X Sin Boy - Gg
23:50 Alpha Steppa - Break all the walls and build dubs
27:44 Tony Allen & Hugh Masekela - We've landed
32:14 Onipa feat. Pendo & Leah Zawose - Safari A Muziki
37:40 Jason Isbell and the 400 Unit - Overseas
42:42 Kendiros Therioudas - Retro discotheque
46:19 The Lickerish Quartet - Lighthouse spaceship
52:30 The Soft Pink Truth - Sinning
58:30 Mrs. Piss - Knelt
1:02:23 Kooba Tercu - Benzoberry
1:06:10 Threadbare - Silver dollar
1:12:15 Underwater Chess - Tennjers