Ιούνιος 2021

Μάριος Καρύδης
Delgres - 4:00 A.M. (PIAS, 2021)
«Τα μπλουζ δεν είναι θλιμμένη μουσική. Μπορεί να μιλάνε για απάνθρωπες καταστάσεις και απώλειες, αλλά το ρεζουμέ είναι η ελπίδα.» Μέσα από αυτή την οικουμενική αλήθεια, το Παριζιάνικο αυτό τρίο φωνάζει στα Κρεολή για τους κολασμένους αυτής της Γης που πνίγονται σε αφιλόξενα ύδατα, για άλλους φτωχοδιάβολους που ξυπνάνε στις 4 τα χαράματα για να υπομείνουν τα χίλια-μύρια στις φάμπρικες για ένα ξεροκόμματο, για όλους τους ανώνυμους ήρωες του «Αόρατου Ανθρώπου» του Ραλφ Έλισον που προσπερνάμε καθημερινά γιατί βιαζόμαστε να πάμε… κάπου. Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρος πως, όπως κι εγώ, δεν μιλάτε Κρεολή. Οπότε η μίξη παραδοσιακών μουσικών από διάφορες Γαλλικές αποικίες όπως της Γουαδελούπης (απ’ όπου και κρατά η σκούφια τους) με τα μπλουζ της Νέας Ορλεάνης και της Αφρικής, με ολίγη από προφανή και καλοδουλεμένη Ευρωπαϊκή ποπ, δεν θα σας κάνουν μαύρη και άραχλη την ψυχή. Τουναντίον θα σας ξυπνήσουν τα πιο πανανθρώπινα συναισθήματά σας, χαμένα στη μετάφραση της κόλασης άλλων ανθρώπων, υποκρινόμενοι πως την αντιλαμβανόμαστε.

Μαριάννα Βασιλείου
Iceage - Seek Shelter (Mexican Summer, 2021)
«Γεια σου Elias, how you doin’?» (και πετάρισμα βλεφαρίδων) - «Τι να κάνω Μαριάννα μου, εδώ να στην Λισσαβόνα, βγάλαμε μόλις νέο άλμπουμ με τα παιδιά, είχαμε και τον Sonic Boom των Spacemen 3 στα κομμάτια και στην παραγωγή τους μαζί με τον Nis Bysted αυτή τη φορά, φέραμε και γκόσπελ χορωδία και θυμήθηκα τις θρησκευτικές αναζητήσεις μου, μέχρι και τραγούδι για την Αγία Καικιλία, την προστάτιδα της μουσικής έγραψα, μη σου πω ότι με έχει πιάσει και ο ρομαντισμός μου, πλέον δεν τραγουδάω σαν να φτύνω χολή και γενικά είμαι πιο αισιόδοξος, πλέον θέλω να χορεύω στην πίστα αντί να στριμώχνομαι στα στενά γύρω από το κλαμπ, να σ’ το φέρω να το ακούσεις;» - «Ήδη το έχω ακούσει καλέ μου και είναι το Κάτι καλό του Μαΐου στο Mic» - «Σ’ ευχαριστώ ντάρλινγκ, μεγάλη μου τιμή και θα περιμένω να σε δω πάλι στην πρώτη σειρά στο επόμενο live μας, απλά σε παρακαλώ μη μου πετάξεις πάλι το σουτιέν σου στη μούρη» - «Εγώ δεν ξέρω τίποτα σχετικά» - «Ναι αλλά ξέρω εγώ» (και πονηρό μειδίαμα).

Χίλντα Παπαδημητρίου
Adrian Crowley - The watchful eye of the stars (Chemikal Underground, 2021)
Πόσο συχνά σας τυχαίνει, τα τελευταία χρόνια εννοώ, να ακούσετε έναν καινούργιο δίσκο για δεύτερη φορά; Εμένα, σπάνια, ενώ η τρίτη-τέταρτη επανάληψη συνήθως σημαίνει ότι βρήκα τον δίσκο της χρονιάς. Βάση αυτής της λογικής, ο ένατος δίσκος του Δουβλινέζου Adrian Crowley, The watchful eye of the stars, θα είναι μάλλον για μένα ο δίσκος της δεκαετίας.
(…) Όλος ο δίσκος μυρίζει αγριεμένη θάλασσα κι αρμύρα, τρίζει από τη μελαγχολία των μικρών παραθαλάσσιων πόλεων, κι αναδεικνύει τον Adrian Crawley στον πιο συναρπαστικό σύγχρονο επίγονο μιας μακριάς σειράς singer/songwriters που περιλαμβάνει στις τάξεις της τους Nick Drake, Jeff Buckley, Townes van Zandt, King Creosote, Kris Kristofferson.

Μαρία Φλέδου
Gruff Rhys - Seeking New Gods (Rough Trade, 2021)
Το καινούριο άλμπουμ του σούπερ αγαπημένου και πάντα υπέροχα δημιουργικού Gruff Rhys είναι η ιστορία ενός αρχαίου κινέζικου ηφαιστείου, αλλά θα μπορούσε να είναι και η (αυτο)βιογραφία η δική του, η δική μου, του κάθε ανθρώπου καθώς ταξιδεύει στον τόπο και χρόνο αφήνοντας πίσω τον παλιότερο του εαυτό για να συνεχίσει την διαδρομή με τον μελλοντικό και πάει λέγοντας.
Όπως λέει ο ίδιος, είναι ένα άλμπουμ για την μνήμη και τον χρόνο, τα ίχνη που αφήνει πάνω σε ένα παντοτινό γεωγραφικό τοπίο η παρουσία όσων πέρασαν και εξακολουθούν να περνάνε από αυτό. Σκοπός του είναι ιδανικά να φτιάξουμε κι εμείς την δική μας ιστορία για κάποιο αρχαίο ηφαίστειο και κυρίως η διαδικασία αυτή να μας κάνει να νοιώσουμε κάτι.
Το 'Seeking New Gods' είναι ένα πολύ όμορφο και ευαίσθητο άλμπουμ και ο Gruff Rhys έχει αυτή την ικανότητα να δημιουργεί φανταστικές και έντονες εικόνες με τα τραγούδια του, κάπως σαν μικρά animated μιούζικαλ. Εδώ το πετυχαίνει σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά κάθε φορά που έρχεται το φινάλε του 'Distant Snowy Peaks' θέλω να τα παρατήσω όλα και να τρέξω κι εγώ μαζί του προς την κορυφή του ηφαιστείου (μου) looking for truth and wisdom in the snow...

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
NewDad - Waves EP (Fair Youth, 2021)
Ο γέρος ναυτικός έφτυσε το ταμπάκο που εδώ και ώρα μασούσε με ικανοποίηση. Επιτέλους! Το φως μέσα στο πανέμορφο King’s Head είχε λιγοστέψει τόσο, που μόλις και μπορούσες να διακρίνεις το σκαληνό τρίγωνο πάνω στο χάρτη που ξεκινούσε από το κουκλίστικο λιμάνι του Galway, έκανε το γύρο της Ιρλανδίας μέχρι τα νερά του του Dundalk, για να καταλήξει στο Reading κι από ‘κει πάλι πίσω. Η ρότα του καραβιού των NewDad ήταν ό,τι καλύτερο για νέους, αλλά και γερόλυκους, όπως οι Just Mustard και οι Heart Throbs. Το θαλασσινό μέρος του ταξιδιού θα άρχιζε με το πρώτο φως και καπετάνιο τον Chris Ryan, που είχε για κάμποσα χρόνια μουσκέψει σε χαρτογραφημένα shoegaze και slo-fi νερά. Τώρα όμως ήταν ώρα για ξεκούραση. Κοίταξε μελαγχολικά τα παπούτσια του κι ύστερα φύσηξε τη φλόγα του κεριού. Άξαφνα η νοσταλγία της νύχτας τρύπωσε σα μουσική στο νου του.

Άρης Μπούρας
Pet Shop Boys - Discovery: Live in Rio 1994 (Parlophone, 2021)
Επειδή το τελευταίο διάστημα περάσαμε οι περισσότεροι από εμάς αρκετά δύσκολους μήνες, κι επειδή η pop μουσική και οι γνώριμες μελωδίες λειτουργούν πάντοτε καταπραϋντικά και ευφραίνουν καρδία, η επανακυκλοφορία ετούτη των Neil Tennant and Chris Lowe λειτουργεί όχι μόνο θεραπευτικά, αλλά σε κάνει να χοροπηδάς μαζί με μερικές χιλιάδες ακόμη Βραζιλιάνους, να χειροκροτάς μαζί τους, να ζητωκραυγάζεις (καθότι μας ‘λείψαν και πολύ τα live είναι η αλήθεια). 21 κομμάτια λοιπόν συγκεντρώνονται εδώ, αποθεώνοντας την eurodance και rave κουλτούρα των ‘90s, με θεατράλε ύφος, ακουστικές κιθάρες να εναλλάσσονται με disco beat και ένα τσουβάλι αγαπημένα track. Ανάμεσα τους και η υπέροχη διασκευή στο “Girls & Boys” των Blur, καθώς και μερικά περάσματα από dance pop anthems όπως τα “Mr. Vain”, “Rhythm Of The Night” και “I Will Survive”. Στο πάνθεον της pop κουλτούρας!

Αντώνης Ξαγάς
International Music - Ententraum (Staatsakt, 2021)
Που πας… συγκροτηματάκι σε τέτοιους καιρούς με τέτοιο όνομα, τόσο τετριμμένο, μη-γκουγκλίσιμο (sic) και κεκαλυμμένα φιλόδοξο; Το φερέλπιδο τρίο από τα πάλαι ποτέ βιομηχανικό Έσσεν, την έδρα της ατσάλινης Krupp, στο δεύτερο του άλμπουμ εμφανίζεται ως κάτι παραπάνω από «καλό για… γερμανικό», με ένα μείγμα μουσικής το οποίο ανταποκρίνεται στην συνθήκη της «διεθνούς μουσικής» ενσωματώνοντας τοπικό παραδοσιακό κράουτ, εισαγόμενα νεο (που τα λες πια παλαιο)-ψυχεδελικά πνεύματα, progressive ιδέες και σουρεάλ στίχους, σε ένα αποτέλεσμα που το λες και «ίντυ του σήμερα» (ήτοι κορφολόγημα λίγο από πολλά, ‘κουλές’ και ετερόκλητες αναφορές/παραπομπές). Κι αυτό δεν το λέω απαραίτητα για καλό. Ούτε όμως και για κακό…

Νάνσυ Σταυρίδου
Night Traveler - Dreams You Don’t Forget (Wilder Records, 2021)
Έβλεπα πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για τους πρωτοπόρους της διαφήμισης το οποίο επισήμανε ανάμεσα σε άλλα τη δύναμη που ασκεί στον καταναλωτή το αίσθημα της νοσταλγίας. Αυτή ακριβώς τη γλυκόπικρη αίσθηση μου άφησε το ντεμπούτο άλμπουμ των Αμερικανών Night Traveler και έτσι από τον Απρίλιο που κυκλοφόρησε δεν έχω πάψει στιγμή να απολαμβάνω καθένα από τα 13 κομμάτια του δίσκου. Οι φωνές των 2 παιδιών από το Austin του Texas δένουν τόσο αρμονικά με τις ατμοσφαιρικές μελωδίες που έχουν γράψει, έχοντας σαφείς επιρροές από την αγαπημένη δεκαετία του 80 ενώ ταυτόχρονα παραπέμπουν στην επίσης αγαπημένη μπάντα των The War on Drugs. Οι ονειρικές κιθάρες συνοδεύουν την αφήγηση και δημιουργούν το ιδανικό soundtrack για ένα σαββατοκύριακο μακριά από τις σκοτούρες και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ψυχοφάρμακο τολμώ να πω και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να αποδράσετε έστω και νοητά στο υπέροχο μουσικό road trip του Adam Fischer και του Hunter Glaske.

Τάσος Βαφειάδης
Sons of Kemet - Black to the future (Impulse!, 2021)
Η αλήθεια είναι πως έχω ελάχιστα τζαζ ακούσματα, οπότε είμαι «εκτός έδρας» όταν βρίσκομαι σε τζαζ λημέρια και πιθανόν δεν εκτιμώ τους καλλιτέχνες όπως πρέπει. Ωστόσο, ακούγοντας τον πρόσφατο δίσκο των Sons of Kemet, δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος. Το αντίθετο μάλιστα. Το κουαρτέτο από το Λονδίνο που απαρτίζεται από έναν σαξοφωνίστα, έναν τουμπίστα και δυο ντράμερ, ανακατεύει στις σωστές αναλογίες τζαζ, καλύψο και αφρικανική μουσική και μας προσφέρει μια εξαιρετική δουλειά. Επηρεασμένοι από το περσινό κίνημα Black Lives Matters οι Sons of Kemet, μαζί με μια πλειάδα σημαντικών μουσικών, μας παρουσιάζουν ίσως την καλύτερη δουλειά της δεκαετούς καριέρας τους.

Ελένη Φουντή
John Pope Quintet - Mixed With Glass (New Jazz And Improvised Music Recordings, 2021)
"Ό,τι καλύτερο μετά το να σου παίζει λάιβ στα γενέθλια ο Ornette Coleman" σχολίασε κάποιος στο bandcamp. Εντάξει, μην υπερβάλλουμε κιόλας, αλλά ότι αυτό το κουιντέτο πίνει νερό στο όνομα του Coleman (αλλά και του Mingus) και φτιάχνει τούρμπο δυναμική, σύγχρονη και ορεξάτη τζαζ, ναι και με το παραπάνω. Ο John Pope από το Newcastle συνθέτει, αυτοσχεδιάζει, παίζει μπάσο, συμμετέχει σε ένα σωρό σχήματα, συνεργάζεται με τον Evan Parker, τον Joe McPhee, τον Han Bennink κλπ (που δεν είναι καθόλου λοιποί, αλλά αντίθετα όλος ο καλός ο κόσμος) και αρχίζει πλέον να ξεχωρίζει ως ένας από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς της γενιάς του στη Βόρεια Αγγλία. Αυτό που μου αρέσει στο "Mixed With Glass", πέρα από το απροσδόκητο ροζ εξώφυλλο, είναι πως τα πράγματα βρίσκονται in limbo μεταξύ αυτοσχεδιασμού και σύνθεσης, φόρμας και ελευθερίας, παλιού και νέου. Σαν να ακούς τους Art Ensemble of Chicago στα 70s σε ένα live studio session παρέα με millennials που τους μεγάλωσαν με swing, hard bop και free jazz και βάζουν στη ζούλα και λίγο indie rock. Τζαζ γνωστή - άγνωστη, τζαζ σύγχρονη, τζαζ για να περάσουμε καλά.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Βruit≤ - The machine is burning and now everyone knows it could happen again (Self-release, 2021)
Πρώτος full length δίσκος για τους Γάλλους και σε κάνει να αναρωτιέσαι –ομολογουμένως ευχάριστα– για το πόσο ακόμα μπορεί να δώσει το κουρασμένο post-rock ιδίωμα καλούς δίσκους. Κι όμως οι Bruit≤ είναι αυτή η δισκογραφική περίπτωση post-rock που συμβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο και αποτελεί απαραίτητο μουσικό λάφυρο της φετινής σοδιάς. Και αν πρέπει να ακούσεις έναν και μόνο “παραδοσιακό” post-rock δίσκο, τότε άκου αυτόν. Η συνταγή μεν γνωστή, οι διάρκειες των τραγουδιών μεγάλες, η περιρρέουσα αισθητική αρκετά οικεία, παρόλα αυτά ο δίσκος σε κερδίζει σχεδόν από τα πρώτα λεπτά. Όμορφος και συναισθηματικός χτίζει τον μύθο του και την ηχητική του πρόταση στιβαρά και δυνατά κερδίζοντας ολοένα και περισσότερες ακροάσεις με τον καιρό. Κάπως σαν οι δυναμικές της μουσικής των Bruit≤ να συμβαδίζει κατευθείαν με τις δικές μου αυτόν τον καιρό. Αν συμβεί και σε σένα θα το καταλάβεις κατευθείαν από την αρχή και θα κουρδιστείς και εσύ πάνω τους ανακαλύπτοντας έτσι έναν όμορφο δίσκο για φέτος.

Χάρης Συμβουλίδης
Γιάννης Παπαδόπουλος - Mirrorself (Puzzlemusik, 2021)
Τζαζ διαθέσεις, ξανοίγματα προς τη σύγχρονη λόγια κουλτούρα (λέγε με και «κλασική» μουσική), λυρισμός και δραματικότητα ανακατεμένα με έναν τρόπο που ίσως παραπέμπει σε soundtrack για κινηματογραφική ταινία. Γνωστός μας ως πιανίστας στους Next Step, ο Γιάννης Παπαδόπουλος καταθέτει τώρα ένα σόλο ντεμπούτο, το οποίο στελεχώνουν οι συνοδοιπόροι του στο γκρουπ Ντίνος Μάνος (μπάσο) & Βασίλης Ποδαράς (ντραμς), με εξτρά συμμετέχοντες σε βιολί, βιόλα και τσέλο. Μερικές φορές τα πράγματα κλίνουν προς ένα μικροσύμπαν ήδη γνώριμο από τους Next Step, αλλά πιο συχνά απηχώνται προσωπικές ηχητικές ανησυχίες, καθώς ο Παπαδόπουλος επιχειρεί εδώ –όπως ο ίδιος γράφει στα συνοδευτικά της έκδοσης– να αντικρίσει το μουσικό του είδωλο στον καθρέφτη. Στην πορεία, βέβαια, επικρατεί η αίσθηση μιας ευθείας. Και είναι κάτι που σε έναν βαθμό κουράζει, έστω κι αν οικοδομείται με παιξίματα σταθερώς δημιουργικά. Σε κάθε περίπτωση μένει ένα αξιόλογο άλμπουμ· το οποίο πότε λιγότερο, πότε περισσότερο διατηρεί το χάρισμα της αμεσότητας.

Κώστας Καρδερίνης
Κωστής Δρυγιανάκης: New Moon | May 11 [1tracktape New Moon Series, 2021]
«οἴμοι˙ τί δ’ οἴμοι; θνητά τοι πεπόνθαμεν» [αλίμονο! τι αλίμονο; πάθαμε ότι οι θνητοί! / Ευριπίδη Βελλερεφών]. Έχει σχέση το μυστήριο του θανάτου με την αθέατη και σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού; Οι κύκλοι της σελήνης και οι μικρές παραλλαγές τους είναι ανάλογοι με τον αέναο κύκλο ζωής - θανάτου και την αφθαρσία της ύλης, όπως καταφαίνεται στα πανάρχαια βιβλία των νεκρών. Αυτή είναι η 14η κυκλοφορία της σειράς της νέας σελήνης, κυκλοφορίες-κύκλοι που συμβαίνουν στην έναρξη κάθε καινούργιου φεγγαριού, σειρά που για κάποιον ανεξήγητο και σκοτεινό λόγο μου θυμίζει την εσχάτως αναστημένη / αναγεννημένη καταξιωμένη Made to Measure [vol. 1 - vol. 20, 1984-2021].
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κωστής Δρυγιανάκης [απ]ασχολείται με το επέκεινα [blown into breeze (2013), άδηλα καί κρύφια (2015)]. Δεν γεννάται ζήτημα εξορκισμού του αναπόφευκτου αλλά πρόκειται για διαδικασία αποδοχής της γνωστής αρχέγονης φιλοσοφίας ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Ο ίδιος κι όμως κάθε φορά διαφορετικός κύκλος [οπτικό-μουσικό μουρμούρισμα του τροχού κεραμικής] περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ για τον κεραμίστα Έκτορα Μαυρίδη [Επιστροφή στη Γη] που θα δούμε στο τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης [25 Ιουνίου ως 4 Ιουλίου 2021, σε θερινά σινεμά και επιγραμμικές προβολές]. Ντοκιμαντέρ το οποίο επενδύει με μετά-οπτικά ηχο-τοπία ο Κωστής. Διαλογιστείτε το!

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Francois J. Bonnet & Stephen F. O’Malley - Cylene Suisse redux (Mego, 2021)
Ο Jim O’Rourke (γιατί παραδόξως με αυτόν ασχολούμαστε) είναι ένας πολυσχιδής μουσικός, εξαιρετικά δημιουργικός και εργασιομανής. Που όμως δε μου αρέσει πάντα , μερικές φορές νιώθω ότι ο ενθουσιασμός και η σιγουριά της εμπειρίας (ναι ακόμα και αυτή δεν είναι πάντα προτέρημα) τον παρασέρνει σε ευκολίες και βιασύνες. Όταν όμως αποφασίζει να τα δώσει όλα φαίνεται η αξία του. Η μουσική των Bonnet και O’Malley που επεξεργάζεται και κάνει δική του εδώ, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχει παράξει ποτέ. Μοιάζει μάλιστα (και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό) με τις πιο απόκοσμες και σκοτεινές ambient παρεκτροπές των Techno Animal.

00:00 Delgres - Lundi Μardi Μercredi
03:20 Iceage - Love Kills Slowly
07:27 Adrian Crowley - Northbound stowaway
13:56 Gruff Rhys - Mausoleum Of My Former Self
18:46 NewDad - I Don't Recognise You
23:14 Pet Shop Boys - Girls & Boys (Live in Rio 1994˙ 2021 Remaster)
27:59 International Music - Wassermann
31:46 Night Traveler - Bad Enough
35:40 Sons of Kemet - To Never Forget The Source
38:33 John Pope Quintet - Misha, A Miner
47:56 Bruit≤ - Renaissance
56:39 Yiannis Papadopoulos - Mirrorself
1:03:52 Costis Drygianakis - New Moon
1:24:34 François J. Bonnet & Stephen F. O'Malley - Cylene Suisse Redux (Assembled by Jim O'Rourke)