Ιούνιος 2022

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Just Mustard - Heart Under (Partisan Records, 2022)

Όσο δε μου αρέσει η μουστάρδα στο κρέας, τόσο την προτιμώ μόνη στη μουσική και μάλιστα ιδιαίτερα αν προέρχεται από τη μουσταρδομάνα Dundalk της Ιρλανδίας. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το νέο προϊόν έχει βελτιωμένη και σαφώς πιο δυνατή την αρχική του 2018 “Wednesday” γεύση, με βαρύγδουπες 80s μπασογραμμές (του Rob Clarke) και πεντανόστιμα dreamy shoegaze φωνητικά (της Katie Ball). Γι’ αυτό και πλέον το συνιστούν ανεπιφύλακτα οι καταξιωμένοι γευσιγνώστες The Cure και My Bloody Valentine, αλλά και ο, εν προκειμένω, αρχιμάγειρας David Wrench της σχολής των Audiobooks, που υπογράφει την παραγωγή της νέας μοναχικής μουστάρδας με γεύση “Heart Under”. Εγγυημένο αποτέλεσμα! Το ‘πε και ο David Noonan: «Αυτή δεν είναι απλά μια guitar-based μουστάρδα».

Νάνσυ Σταυρίδου

Arcade Fire - WE (Columbia, 06/05/2022)

Καταρχάς αισθάνομαι την ανάγκη να υπερασπιστώ το προηγούμενο άλμπουμ των Arcade Fire, το “Everything is Now” το οποίο καταδικάστηκε όχι μόνο από τους κριτικούς σαν ένας κακός μουσικός πειραματισμός αλλά και από τους φανς καθώς ήταν πράγματι μια εμπορική αποτυχία. Θέλω όμως να υπενθυμίσω σε όλους ότι οι καλλιτέχνες είναι πάνω από όλα άνθρωποι οι οποίοι μεγαλώνουν, αλλάζουν, βαριούνται και δε γίνεται να θεωρούνται διαρκώς πρωτοπόροι και να κυνηγάνε την ουρά τους.

Κάπως έτσι λοιπόν, κλείνω την όχι και τόσο τυχαία παρένθεση, για να καθησυχάσω και να ενημερώσω τους ενδεχομένως δυσαρεστημένους και άπιστους ότι οι Arcade Fire επανήλθαν με την πιο ποπ δουλειά τους (κάποιοι λένε ότι είναι η καλύτερή τους) και με ήχους που παραπέμπουν σε σπουδαίους δημιουργούς όπως ο David Bowie, οι Queen, ακόμα και οι ABBA!

Ετοιμαστείτε για 40 λεπτά μουσικής ευεξίας με 7 μουσικά “anthems” και φανταστείτε τον εαυτό σας σε μια αρένα να συμμετέχει σε ένα ξέφρενο πάρτι ΜΑΖΙ με τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι στίχοι είναι πιο επίκαιροι από ποτέ και σκέφτομαι ότι απευθύνονται κυρίως στους συνομήλικους πιστούς συνοδοιπόρους τους καθώς εκφράζουν τα εσωτερικά τους άγχη σχετικά με τις απρόβλεπτες αλλαγές και καταστάσεις οι οποίες συμβαίνουν όλο και πιο συχνά στον κόσμο και πως αυτές θα επηρεάσουν τη ζωή των παιδιών τους.

Η λύση βρίσκεται διαχρονικά στην αγάπη χωρίς όρους και στην ανάγκη να βάλουμε στην άκρη το εγώ και να δώσουμε προτεραιότητα στο εμείς. Αυτό είναι το βασικό μήνυμα που θέλουν οι Arcade Fire να περάσουν έστω και αν ο τίτλος του “WE” είναι επηρεασμένος από μια δυστοπική ρωσική νουβέλα.

Τελικά η πανδημία έδωσε χρόνο για εσωτερικές αναζητήσεις και μεγάλες εμπνεύσεις και οδήγησε στο όμορφο αυτό soundtrack της ζωής μας.

Μαριάννα Βασιλείου

Stars - From Capelton Hill (Last Gang Records, 2022)

“If I never see London again/ Say goodbye for me/ I love that city/ We landed at Heathrow at dawn/ An ocean meant nothing back then/ You woke and kissed me/ And I've got to let it go/ I need you, I need you, I need you to be strong/ We can't let the past catch up with us for long/ I need you baby to tell me things will be good/ I need you, I want you, I want you to be strong/ We can't let the past catch up with us for long/ I need you baby to move to the future with me/ It's the only way we're gonna get free/ We walked on the heath in the snow/ Counted evеry last light in the town/ Don't you remembеr?/ We stayed till the summer was high/ And the shadows were long on the lawn/ We were gone by September/ Why did we have to go?/ If I never see London again/ Say goodbye for me/ I love that city” – ή αλλιώς, πώς οι Stars γράφουν τραγούδια που μιλούν για τη ζωή μας χωρίς να μας ξέρουν καν.

Βασίλης Παπαδόπουλος

The Cactus Blossoms – One day (Walkie Talkie Records 2022)

Καταξιωμένοι/ες καλλιτέχνες/ιδες, λιγότερο ή περισσότερο, ιδίως της τελευταίας 20ετίας έβγαλαν πρόσφατα δισκάρες. Κάποιοι εξ αυτών έρχονται και απ΄ τα μέρη μας, στο συναυλιακό χαμό του καλοκαιριού που έρχεται. Χαράς ευαγγέλια. Από τη στήλη εδώ όμως ας δώσουμε βήμα σε λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες, όπως τα αδέλφια Jack Torrey και Page Burkum που απαρτίζουν τους The Cactus Blossoms. Στην τρίτη κανονική κυκλοφορία τους, τέταρτη, αν λογαριάσει κανείς και μια δική τους έκδοση του 2011, δείχνουν να έχουν βρει πλέον για τα καλά το δρόμο τους. Παίζουν country – americana, έχοντας βαθιά μέσα τους το Roy Orbison, τους Everly Brothers, τον Johny Cash και τον συντοπίτη τους από τη Μιννεάπολη της Μινεσότα, τον Bob Dylan. Βγαίνουν κι αυτοί από τη μιζέρια του covid, βίωσαν από κοντά το ‘Ι can’t breathe’ του George Floyd και την απόγνωση που έφερε, όμως εκείνο που τους χαρακτηρίζει είναι η στωικότητα. Η πόλη είναι ένα λιβάδι (‘Τhe city is a prairie’) τραγουδούν, και πράγματι έτσι είναι, λιβάδι από μπετό. Δεν κυνηγούν πλέον την επιτυχία, απλά θέλουν να παίζουν μουσική. Δεν θα αλλάξουν τον κόσμο, αλλά σίγουρα θα τον κάνουν ομορφότερο. Έχουν πάρει σβάρνα τις νότιες και μεσοδυτικές πολιτείες της πατρίδας τους και σίγουρα έξω από κάποιο σύγχρονο σαλούν που παίζουν, κάποια ζευγαράκια θα σιγοτραγουδούν τα τραγούδια τους. “Fate is an arrow, Can’t pull it out, Gotta break it off”. Βέβαια κάποιοι και κάποιες θα ζήσουν με το τόξο καρφωμένο μέσα τους. Τουλάχιστον τούτοι εδώ θα απαλύνουν την πληγή με τα τραγούδια τους.

Τάσος Βαφειάδης

Φοίβος Δεληβοριάς – Anime (Inner Ear, 2022)

Τον Φοίβο Δεληβοριά τον είδα πρώτη φορά ζωντανά την περίοδο 1995-96 όταν έπαιζε μαζί με τον Διονύση Σαββόπουλο. Δεν ξέρω πόσα διδάχθηκε από τον τεράστιο Σαββόπουλο, αλλά σίγουρα υιοθέτησε αυτό που τραγουδούσε ο τελευταίος όταν είχε την ίδια περίπου ηλικία που έχει ο Φοίβος σήμερα, «Σ’ αυτή την ηλικία ή μιλάς/της καθεμιάς γενιάς/καινούριας και παλιάς/ή κλείνεις και σιωπάς».

Εξίμισι χρόνια μετά την τελευταία προσωπική του κυκλοφορία, και ανάμεσα στα πολλά άλλα πράγματα που κάνει, ο Δεληβοριάς μας δίνει μια συστάδα τραγουδιών για “Τα κανονικά παιδιά” της εποχής μας, τους αρχιδάτους γνωστούς και αγνώστους μας, την Ελένη Τοπαλούδη, τις βόλτες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Είναι εντυπωσιακό ο 8ος δίσκος ενός τραγουδοποιού να είναι ένας τόσο καλός και να μας απασχολεί. Πόσες φορές το έχουμε δει (ακούσει);

Με το “Anime” ο Δεληβοριάς μας θυμίζει πως εκφράζονται δισκογραφικά οι αναγνωρίσιμοι καλλιτέχνες που δεν ζουν (μονάχα) στον δικό τους παραμυθένιο κόσμο, αλλά έχουν επαφή με την κοινωνία, την πραγματικότητα, το σήμερα.

ΥΓ.

Θα ξεχωρίσω και ένα στίχο που δεν θα κάνει τόσο μεγάλο ντόρο: “Δεν υπάρχει λόγος για φασαρίες/Μαζευτείτε οι κυρίες/Και φτιάξτε μια ΜΚΟ”.

Ελένη Φουντή

Satan - Earth Infernal (Metal Blade Records, 2022)

Δεν με ενδιαφέρει αν το "Earth Infernal" είναι ανώτερο από το "Cruel Magic". Η ιστορική επανένωση των Satan είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στο μέταλ τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια και οι Τζόρντις είναι έκτοτε α-στα-μά-τη-τοι, πεινασμένοι για δημιουργία και σε τρελή φόρμα. Με ενδιαφέρει λοιπόν να τους δω κάποια στιγμή λάιβ. Αριστοτεχνικά riffs, έξοχοι πειραματισμοί με τις φόρμες (οι συνθέσεις κάθε άλλο παρά εύπεπτες είναι, αλλά it's a grower, trust me που λέτε κι εσείς οι αγγλομαθείς), progressive νύξεις, αποκρυφιστική νοσηρότητα και καταχθόνιες ερμηνείες για σεμινάριο από τον Brian Ross. Αυτοί είναι οι Satan. Αυτοί, αλλά με το αίμα τέρμα ανεβασμένο στο κεφάλι πλέον με την ύπουλη εξάπλωση της βλακείας, τις θεωρίες συνωμοσίας, την αποκήρυξη της επιστήμης ως άποψη, την απόγνωση για έναν πλανήτη που φλέγεται και μια κοινωνία που δεν νοιάζεται για τη γη που θα κληροδοτήσει στους επόμενους. Έτσι όπως τα λένε οι Άγγλοι είναι τα πράγματα δυστυχώς και να έρχονται να μας τα λένε όσο συχνά θέλουν. (Με αρκετή τύχη ομολογουμένως) εδώ είμαστε, θα τους ακούμε.

Χάρης Συμβουλίδης

Various Artists - A Crack In The Sky: A Tribute To William J Tsamis (Pitch Black, 2022)

Με τον William J Tsamis να εγκαταλείπει τα εγκόσμια μόλις στα 60 του (2021), ο μύθος των Warlord τσιμεντώθηκε ως αστραφτερός, παραμερίζοντας όλες τις γκρίνιες των τελευταίων ετών για την τάδε δήλωσή του ή για τον δείνα δίσκο. Αυτό ακριβώς αντανακλά και το παρόν tribute album, όπου 16 διαφορετικοί καλλιτέχνες διασκευάζουν συνθέσεις ανεξίτηλα δεμένες τόσο με την πορεία των Warlord ή/και των Lordian Guard, όσο και με την ανατολή του US metal κινήματος στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980.

Βέβαια, ορισμένα πράγματα δεν επαναλαμβάνονται, όπως αντιλήφθηκε ίσως και ο ίδιος ο Tsamis εν καιρώ, επενδύοντας σε τραγουδιστές που απλά δεν γινόταν να προσεγγίσουν στα κατορθώματα του Jack Rucker. Είναι μια σκιά που πέφτει και στην παρούσα συλλογή, μα αντισταθμίζεται από τον εμπρηστικό ενθουσιασμό και την έκδηλη κάβλα των συμμετεχόντων για το ορίτζιναλ υλικό. Ιδιαίτερα αν μιλάμε για την περιποίηση των Eternal Champion στο "Stygian Passage", για την απίθανη προσέγγιση των Mirror στο "Aliens" ή των Claymorean στο "70,000 Sorrows", για το πώς είδαν οι Κύπριοι Arrayan Path το "The Rainbow" ή για το πώς «μεταφράζεται» ένα στιγμιότυπο σαν το "Lost And Lonely Days" από US metal επιγόνους σαν τους Sumerlands.

Αντώνης Ξαγάς

Πύργος Αθηνών – 11527 (Ανεξάρτητη έκδοση, 2022)

Αν μνημονεύσουμε και πάρουμε τοις μετρητοίς ένα γνωστό «quote» (ξέρετε από αυτά που δίνουν επίφαση κύρους και πολυμάθειας σε ένα κείμενο και συνήθως είναι και ψευδή) που λέει ότι ‘η μουσική είναι υγρή (ή υγροποιημένη) αρχιτεκτονική’ (κατά κανόνα αποδίδεται στον άφταιγο Γκαίτε), τι συμβαίνει ότι η πρώτη ύλη πριν από την… τήξη είναι (ή θεωρείται) ‘εκτρωματική’; Όπως στην περίπτωση του εν λόγω δημιουργού που παίρνει το όνομά του από το εξαμβλωματικό/εμβληματικό κατασκεύασμα των Αμπελοκήπων, η τοπογεωγραφία των οποίων επανέρχεται και σε αυτόν τον δίσκο (μετά από ένα ΕΡ με τίτλο «210» εδώ έχουμε την αναφορά στον ταχυδρομικό κώδικα της περιοχής). Η ηχητική αποτύπωση της ασφάλτου και του τσιμεντοκονιάματος, των «ευτελών» υλικών δηλαδή της νεωτερικότητας γίνεται εδώ με όχημα την κατεξοχήν αστική οργανολογία και αισθητική, εκείνη του τέκνο μπητ σε μινιμαλιστικά επαναλαμβανόμενους δρόμους. Όπως μινιμαλιστικά επαναλαμβανόμενες δεν είναι κατ’ ουσίες και οι ζωές που τρέχουν στο αέναο rat race σε ένα τοπίο το οποίο (επι)καθορίζεται από τέτοιες κατασκευές-οδοδείκτες μνήμης; Στην σκιά των οποίων γράφονται μουσικές και ιστορίες που δεν γράφει τελικά καμιά Ιστορία…

Άρης Μπούρας

Shabaka - Afrikan Culture (Impulse!, 2022)

Ο πολυπράγμων και υπερδραστήριος Shabaka Hutchings, μέλος των φοβερών και τρομερών Sons of Kemet, The Comet Is Coming και Shabaka & the Ancestors, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες περιπτώσεις μουσικών στη σύγχρονη βρετανική jazz, ενώ μετράει και μια σειρά αξιοπρόσεκτων συνεργασιών με παραγωγούς της ηλεκτρονικής σκηνής (βλέπε Floating Points και Melt Yourself Down, μεταξύ άλλων).  Σαξοφωνίστας και κλαρινίστας κατά βάση, κυκλοφορεί το πρώτο του προσωπικό EP, στο οποίο παρουσιάζει μια σειρά από πιο ενδοσκοπικές συνθέσεις και ασκήσεις επί πνευστών, στα όρια της ambient. Τα χαμηλότονα και αέρινα κομμάτια του συνομιλούν διακριτικά - όπως υποδηλώνει και ο τίτλος - με την αφρικάνικη παράδοση, προσδίδοντας μια μυσταγωγική χροιά στην ατμόσφαιρα. Εάν είστε άνθρωποι που κατά καιρούς διαλογίζεστε λίγο, καθίστε, διαφορετικά προσπεράστε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Claremont Trio – Queen of Hearts (CD Baby, 2022)

Μπορεί το εξώφυλλο αυτού του δίσκου εν πρώτης να μη μας γεμίσει το μάτι. Μοιάζει να είναι πολύ τυπικό και να απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό. Κι όμως κάτι απροσδιόριστο (μιας και δεν γνώριζα αυτό το τρίο μουσικής δωματίου) με παρακίνησε να τον ακούσω. Και αυτό το απροσδιόριστο με οδήγησε πολύ σωστά αφού μιλάμε για πολύ σπουδαία μουσική, μετρημένη, χωρίς επιτήδευση, χωρίς κατά φαντασίαν σοβαρότητα. Οι τρεις κυρίες (βιολί, τσέλο, πιάνο) παίζουν με αληθινό αίσθημα (που υποστηρίζεται πολύ καλά από τις μεγάλες τους ικανότητες), συνθέσεις που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια από νέους συνθέτες ειδικά για αυτές! Είναι ένας δίσκος που πραγματικά αξίζει να ακουστεί από όλους, ότι μουσική κι αν ακούνε.

Χριστίνα Κουτρουλού

Bethnal Greener - Febbre Del Lago (Orila, 2022)

Το νέο πόνημα του Bethnal Greener aka Κωστή Κηλύμη κινείται μέσα σε ένα αφήγημα ονειρικό και παραληρηματικά πυρετώδες. Τίτλοι που συνδέονται με εικόνες, ήχοι που θυμίζουν μυρωδιές, ρυθμικά μοτίβα που σπάζουν, ξεστρατίζουν, βυθίζονται: κάτι θυμίζουν, σε κάτι φέρνουν, με κάτι ταυτίζονται. Ακούγοντας το Febbre Del Lago σε κυριεύει η εντύπωση ότι τα μηνίγγια σου χτυπούν• ότι γύρω σου δημιουργείται μια «νωπή» ατμόσφαιρα με έντονη οσμή, ενώ η μουσική τσουλά σαν να ακονίζεται σε μια μεταλλική βάση. Ο δημιουργός εμπλουτίζει σταθερά τις αισθήσεις με συνεχόμενα ερεθίσματα, τα οποία άλλοτε σε αποσπούν κι άλλοτε κατευθύνουν τις σκέψεις σου. Δίνει δε και μια ανοιχτωσιά, η οποία σε δεσμεύει περισσότερο στον ρόλο του παρατηρητή, παρά σε εκείνον του πρωταγωνιστή. Απειλητική και εσωστρεφώς αγωνιώδης, η κασέτα αυτή διαρκεί μόλις ένα τριαντάλεπτο, που όμως αποδεικνύεται αρκετό για να σε απορροφήσει. Κάνοντάς σε να θέλεις να φτάνεις ξανά και ξανά μέχρι το τέλος της.

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Nikos Fokas & Arve Henriksen – Nensha (Underflow, 2022)

Νίκος Φωκάς και Arve Henriksen κάνουν ένα σάλτο στην άβυσσο και σαν μια οντότητα ενιαία και αδιαίρετη μαζί με τον Αναστάσιο Μπαμπατζιά, που επιμελήθηκε το απόκοσμα νατουραλιστικό (και ανοιχτό σε ερμηνείες) εικαστικό της έκδοσης, περιπλανώνται πέρα από το ρεαλισμό, εκεί που κατοικεί η ποιητική διάσταση των πραγμάτων. Οι κινήσεις τους είναι αργές και ο χρόνος, έξω από κάθε λογική, επιμηκύνεται τεχνητά, πυροδοτώντας μια λυτρωτική, σχεδόν υπερβατική κατάσταση.

Το μουσικό περιεχόμενο συμβαδίζει εκστατικά με το εννοιολογικό φορτίο του δίσκου, το οποία κεντράρει στην αμφισβητούμενη Σκεπτογραφία (Thoughtography ή Nensha στα ιαπωνικά), που αφορά την υπερφυσική αποτύπωση των σκέψεων πάνω στο φωτογραφικό φιλμ. Θραύσματα ηχομορφών ενοποιούνται και ξεμακραίνουν το ένα από το άλλο, λειτουργώντας πότε σαν μελωδικές συμφωνίες και πότε σαν αφαιρετικά καρτ ποστάλ από την άλλη πλευρά. Αρμονίες από τον «τέταρτο κόσμο», αστρικός ηλεκτρονικός ειρμός, τζαζ παρασπονδίες, ambient διευθετήσεις, dub δονήσεις, musique concrète πρακτικές και gamelan ενδοσκοπήσεις αλληλοτροφοδοτούνται σε ένα περιβάλλον αέναης επικοινωνίας.

Η αναζήτηση μέσα στο άγνωστο μόνο ουτοπική και μάταιη δεν είναι.