Ιούνιος 2023

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Unwed Sailor - Mute the Charm (Spartan Records, 2023)

Για μια ακόμα φορά ακούγονται ενδιαφέρουσες και υπερχειλισμένες από συναισθήματα οι ιστορίες που αφηγείται μουσικά ο Ανύπαντρος Ναύτης, δηλαδή ο μπασίστας Johnathon Ford (‘Pedro the Lion’, ‘Roadside Monument’) μαζί με τους Matthew Putman (ντραμς) και David Swatzell (κιθάρα). Αν θέλετε πείτε τον εμμονικό, δε νομίζω να σας κόψει την καλημέρα πια, αφού αδιάλειπτα από το 1998 προσπαθεί να μας αποδείξει ότι η καρδιά του Seattle χτυπά το ίδιο καλά με ορχηστρική dream pop και post rock ambience. Τι κι αν ετούτη τη φορά ακούγεται λίγο περισσότερο εξαρτημένος από τις καταβολές των New Order και των Cocteau Twins; Τι κι αν εσχάτως φλερτάρει με το post punk των The Foreign Resort; Ό,τι και να κάνει... δεν «παντρεύεται» με τίποτα.

Μαριάννα Βασιλείου

Boy & Bear - Boy & Bear (Self-released, 2023)

Δεν είναι ότι οι Boy & Bear είναι το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών ή ότι έβγαλαν τον καλύτερο δίσκο του προηγούμενου μήνα. Είναι ότι εγώ για πάντα θα τους έχω στο μυαλό μου συνδεδεμένους με τον Μπάμπη Αργυρίου, γιατί το “Feeding Line” τους από το ντεμπούτο τους “Moonfire” του (τόσο μακρινού πια) 2011 άνοιγε το πρώτο linear που μου χάρισε τότε. Και μια και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι Ψυχοσάββατο, η μέρα που κατά την παράδοση ο Θεός επιτρέπει στις ψυχές των αγαπημένων νεκρών να ξανακατεβούν για λίγο κοντά μας στη Γη, στο ‘Κάτι Καλό’ αυτού του μήνα θα προτείνω την τελευταία δουλειά των Boy & Bear και θα την ακούσω, με την πίστη ότι σήμερα ο Μπάμπης είναι κάπου εδώ γύρω μου, και την ακούει μαζί μου. Καλό Παράδεισο στους αγαπημένους και τις αγαπημένες μας που αύριο θα ξαναφύγουν εν τόπω χλοερώ και αναψύξεως, μέχρι το επόμενο Ψυχοσάββατο, την Απoκριά του 2024.

Τάσος Βαφειάδης

Fenne Lily – Big picture (Dead Oceans, 2023)

Η Αγγλίδα τραγουδοποιός Fenne Lily ξεκίνησε τη διαδρομή της στη δισκογραφία το 2018 (21 ετών τότε), κυκλοφορώντας μόνη της τον πρώτο της δίσκο. Δικαιώθηκε, μια που εκατομμύρια άκουσαν τα νωχελικά τραγούδια της και υπέγραψε συμβόλαιο με την αμερικάνικη εταιρία Dead Oceans. Όμως, παρά τις ελπίδες, το δεύτερο άλμπουμ της ήταν παγερά αδιάφορο.

Φτιάχνοντας με τα ίδια υλικά και τον τρίτο δίσκο της “Big picture”, θα περίμενε κανείς να είναι επίσης ανάξιος μνείας. Ωστόσο, υπάρχει κάτι στη φωνή, στο ρυθμό, στις μελωδίες της Fenne Lily που σε κάνουν να θέλεις ν’ ακούσεις ξανά το άλμπουμ και τελικά να σου αρέσει.

Αργόσυρτες, κιθαριστικές, indie-φολκ μελωδίες με τα πνεύματα των Velvet Underground και των Mazzy Star να είναι πάντα παρόντα, η Fenne Lily μας παρουσιάζει ίσως την πιο μεστή μέχρι σήμερα δουλειά της.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Cowboy Junkies – Such Ferocious Beauty (Cooking Vinyl, 2023)

Οι Cowboy Junkies είναι οι πιο ευφυείς επίγονοι της σκοτεινής μελαγχολίας του Neil Young. Και όπως ο γηραιός Young, μεγαλώνουν κι αυτοί μαζί με το ακροατήριό τους και έρχονται αντιμέτωποι με τις διαρκείς απώλειες που συνιστούν τη ζωή. Σ’ αυτό, το 21ο άλμπουμ τους, αν μετράω σωστά, η θλίψη περισσεύει, στη φωνή της Margo αλλά και στην αγριεμένη κιθάρα του Michael. Το ηχητικό αποτέλεσμα περιέχει μεγάλες δόσεις της δικής τους, καθαρά προσωπικής americana, με country και blues θρηνωδίες, τις οποίες αποδίδει το βιολί όπου χρειάζεται να μαλακώσει την ηλεκτρική κιθάρα. Οι στίχοι μιλούν για τον πόνο που κουβαλάει η ασθένεια και η απουσία των πολύ δικών μας ανθρώπων, για το ταξίδι της ζωής μέχρι τον θάνατο – ‘Hell is Real’, άλλωστε- και η Κίρκη καθισμένη με την Πηνελόπη κοιτάζουν τα γαλαζοπράσινα νερά, κρατημένες από το χέρι.

Από το ‘Such Ferocious Beauty’, διαλέγω το ‘What I Lost’, το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο με συναρπαστικό, οδυνηρό τρόπο.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Lana Del Rey ft. Jon Batiste – Candy Necklace (Polydor–Interscope Records 2023)

Κάπου είδα στις οδηγίες για το ‘Κάτι καλό’ του MiC ότι προτιμούμε τραγούδια και όχι δίσκους. Βολεύει στην εδώ περίπτωση, καθώς ο δίσκος ‘Did you know that there's a tunnel under Ocean Blvd’ είναι άνισος, όπως οι περισσότεροι δίσκοι της Lana Del Rey. Δημιούργημα ή όχι της μουσικής βιομηχανίας, υπερεκτιμημένη ή μη, δεν παύει να είναι μια από τις σύγχρονες βασίλισσες της ποπ και να μας το υπενθυμίζει από καιρού εις καιρόν. Ιδίως όταν καταδύεται σε στιγμές απόλυτης μελαγχολίας, όπως στο ‘Candy Necklace’. Περνάμε φάση μελαγχολίας, οπότε τραγούδια σαν κι αυτό είναι κατάλληλα αντίδοτα.

Άρης Μπούρας

Alfa Mist – Variables (Anti-, 2023)

Πέμπτο άλμπουμ για τον Βρετανό παραγωγό από το Λονδίνο (δεύτερο για την περίφημη δισκογραφική της Anti-), με τον Alfa Mist να διαφοροποιείται συνεχώς σε κάθε νέα του κυκλοφορία. Αυτή τη φορά στα δέκα κομμάτια του ρέει γάργαρα, άλλοτε πιο μελωδικά κι άλλοτε πιο βιρτουόζικα, η σύγχρονη jazz. Με το πιάνο, τα πνευστά, τα έγχορδα και άλλα τινά να συνυπάρχουν αρμονικά πλάι στην hip hop και nu-soul, που συνεχίζει ν’ αγαπά σε σταθερή βάση. Ένα περιπετειώδες, υποβλητικό και πολύ όμορφο άλμπουμ, με μετρημένους guest συμμετέχοντες και τον ίδιο να προτιμάει τις instrumental συνθέσεις από το μικρόφωνο (παρόλο που έχει και εξαιρετικούς στίχους). Αν υπάρχει κάτι “αρνητικό” που θα μπορούσα να επισημάνω για το “Variables”, είναι η αίσθηση της μικρής διάρκειάς του, και ας ξεπερνά τα 44 λεπτά. Εν αναμονή του επόμενου λοιπόν πονήματός του (καθότι και πολύ παραγωγικός).

Μαρία Φλέδου

Overmono – Good Lies (XL, 2023)

Πριν ένα χρόνο κάτω από μία σχετικά μικρή φεστιβαλική τέντα, οι Overmono με το live σετ τους μας πήγαν πίσω στη σχολική χρονιά 1991-92.

Πριν σχεδόν ένα μήνα οι αδερφοί Russell, household name πλέον, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το οποίο μεταφράζει αυτό το συναίσθημα (λέξη κλειδί) στη γλώσσα του 2023. Το 'Good Lies' δεν είναι νοσταλγικά old school, τα περισσότερα samples του άλλωστε είναι σύγχρονα, είναι old school στην προσέγγισή του ήχου˙ δεν είναι βαριά πειραματικό, είναι ξεκάθαρα χορευτικό. 'Όπως φάνηκε και από το ομώνυμο πρώτο single, τα κομμάτια του είναι μία μίξη από ίσες δόσεις techno–dubstep και κάπου ανάμεσα επιβεβαιώνουν πλαγίως και την απενοχοποίηση του UK garage.

Με την υπογραφή της XL.

Μιχάλης Βαρνάς

Steve Mason – Brothers and sisters (Domino Records, 2023)

Η αίσθηση που έχω είναι ότι το πέμπτο βήμα του Steve Mason υπογράφοντας με το όνομα του, καθυστέρησε περίπου είκοσι χρόνια. Το ‘Brothers and Sisters’ θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει το 2003 και να είχε κάνει επιτυχία. Από την άλλη εκείνη την περίοδο υπήρχε ακόμη πολύ καλή ποπ μουσική και ίσως να περίσσευε ένα ποπ άλμπουμ από τον Steve Mason. Άλλωστε κι ο Steve Mason μια χαρά τα κατάφερνε εκείνη τη περίοδο.

Εικασίες για να έχουμε να λέμε. Στη πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι το ‘Brother and Sisters’ είναι πολύ καλό αλλά αφορά περισσότερο παλιούς φίλους. Της περιόδου των Beta Band και των King Biscuit Time. Το ευχάριστο είναι ότι μπορεί να το ακούσουν και νέοι φίλοι χωρίς να μοιάζει παλιομοδίτικο.

Θυμάμαι τη σκηνή στο κινηματογραφικό ‘High Fidelity’ όπου ο Τζον Κιούζακ θέλει να πουλήσει ένα επτάιντσο των Beta Band, το ‘Dry the rain’, και το βάζει στο πικάπ. Πολύ δύσκολο να αναπαραχθεί αυτή η σκηνή σήμερα αλλά το πιο κομβικό κομμάτι του σεναρίου που είναι η μουσική, το έχουμε.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Alfa Mist – Variables (Anti-, 2023)

Ο νέος δίσκος του Alfa Mist δεν θα σε χτυπήσει κατακούτελα με την πρώτη ακρόαση, τουναντίον θα έλεγα. Μπορεί κιόλας να σε απογοητεύσει σαν πρώτη εντύπωση. Κι αυτό γιατί ακούς έναν δίσκο στο σύνολό του ο οποίος προσπαθεί να παντρέψει τα πάντα, να μην αφήσει κανέναν παραπονούμενο και να ευχαριστήσει όλα τα γούστα του ακροατή. Ακούγοντας τον όμως ξανά και ξανά, καταλαβαίνεις ότι τελικά αυτή την “μουσική καθολικότητα” την πετυχαίνει στο σύνολό του και έχει να δώσει μικρά στοιχεία σε όλους. Με την τζαζ ραχοκοκαλιά ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα σε μουσικά είδη και καταφέρνει να είναι ακριβώς στην μέση μεταξύ εμπορικότητας και πειραματισμού. Εκεί που πετυχαίνει το ένα, το κόβει και εισάγει το άλλο και τελικά αυτό που κερδίζει είναι η ποιότητα των συνθέσεων , οι δουλεμένες ιδέες και η γενική ατμόσφαιρα που έχει ένας καλός σαν κι αυτόν δίσκος να σου προσφέρει. Στιγμές συμπαθητικές, στιγμές χλιαρές, στιγμές εντυπωσιακές, στιγμές που ρέουν όμορφα, όλες είναι εδώ στο ‘Variables’.

Χάρης Συμβουλίδης

Hellebor - Pelagonia (Forgotten Castle, 2023)

Θριαμβικά πλήκτρα, επικές μνήμες από τον εγχώριο Μεσαίωνα, μελωδίες απλές, όμορφα λιτές και άμεσες σε συναισθηματικό αντίκτυπο. Το dungeon synth υποείδος δεν θέλει πολλά και ο Μάκης Καβούκας, ο οποίος βρίσκεται πίσω από το ψευδώνυμο Hellebor, το γνωρίζει πολύ καλά. Εκεί βρίσκονται άλλωστε οι ρίζες του Κοζανίτη δημιουργού, άσχετα αν κατά καιρούς τον είδαμε να δρα σε πιο ηλεκτρονικά, χιπ χοπ, heavy metal ή και έντεχνα τοπία.

Εδώ, ο Hellebor πάει πίσω στον χρόνο και τεχνολογικά μιλώντας, αφού όλο το άλμπουμ στήθηκε με ένα φτηνό keyboard κι ένα κασετόφωνο, άσχετα με την πρόοδο που έχει σημειωθεί στον σχετικό εξοπλισμό. Δεν έχει και πολύ σημασία για τον ακροατή, πάντως, από τη στιγμή που υπάρχουν ωραίες ιδέες: ίσα-ίσα, επιτυγχάνεται έτσι μια αύρα που φέρνει κατά νου τον Jim Kirkwood. Και από τη στιγμή που όλο αυτό δένει νοηματικά και αισθητικά με μια αναφορά στη Μάχη της Πελαγονίας (1259) μεταξύ της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας από τη μία και του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, του βασιλείου της Σικελίας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου από την άλλη, όχι μόνο φτάνει, περισσεύει κιόλας.

Να σημειώσουμε, τέλος, ότι η κυκλοφορία έρχεται από label της Πολωνίας που πρόβλεψε και φυσική εκπροσώπησή της (πέρα από την ψηφιακή), σε 50 κασετο-αντίτυπα.

Αντώνης Ξαγάς

Μillions of Dead Tourists – Υγιείς (1000+1 Tilt/Won Ton records)

Η πολύφερνη έννοια του ‘underground’ είναι λίαν νεφελώδης –πόσο μάλλον όταν αναφέρεται σε ήχους- τη στιγμή που η πιο ουσιαστική της νοηματοδότηση αφορά άποψη και στάση απέναντι στην εξουσία, ει δυνατόν σε κάθε είδους εξουσία. Τούτο το σχήμα που ήδη με το όνομά του φέρει αιχμηρές συμπαραδηλώσεις, είναι εκ των εγχωρίων από τα πλέον κοντινά σε αυτό, τοποθετούμενο απέναντι σε μια καταθλιπτική ομοφωνία, οι κυκλοφορίες του συνοδεύονται από μανιφεστικά κείμενα, οι στίχοι δεν κρύβουν λόγια, η μουσική ακολουθεί δρόμους ηλεκτρονικούς που αρδεύονται από το techno σε διαφορετικές ρυθμολογικές προσεγγίσεις, στον δε εν λόγω δίσκο εστιάζουν στο ξεχασμένο (πόσες θυμούνται πια την εποχή που για να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους των πόλεων χρειαζόμασταν ‘Παπίερεν’ από την ανώτατη αρχή;) «υγειονομικό πραξικόπημα του 2020», όπως το χαρακτηρίζουν, και όλα τα κατάλοιπα εσωτερικευμένης υποταγής και εξουσιαστικού αυταρχισμού που αυτό άφησε. «Απόφυγε τον θάνατο. Πήγαινε διακοπές. Ζήσε σε ένα δωμάτιο γεμάτο υπολογιστές. Μείνε νέος για πάντα. Ένα αρχείο που ανέβηκε στο σύννεφο. Γιατί να είσαι άνθρωπος και όχι κάτι καλύτερο; Πλύνε τα χέρια σου, μείνε ασφαλής. Αν δεν πεθάνεις πώς θα μείνεις υγιής; Απόφυγε τον θάνατο». Καλά τα «πήγαμε» (κι ας λένε άλλα οι αριθμοί). Ασφάλεια και τάξη πάνω απ’ όλα. Α, και υγεία…

Ελένη Φουντή

Seven Impale - Summit (Karisma Records, 2023)

Το Bergen δεν έχει μόνο black metal, αλλά και μια τρομερά δυναμική progressive rock/jazz rock σκηνή, με τους Seven Impale να ξεχωρίζουν σαφώς μέσα σε ένα οργιάζον τοπίο δημιουργίας. Πρόκειται για περιπτωσάρα μπάντας που εδώ πιάνει κορυφή (όνομα και πράμα το άλμπουμ λέμε). Επτά χρόνια μεσολάβησαν από το περιπετειώδες "Contrapasso" που τέντωσε τα αυτιά όλων μας, αλλά χαλάλι η αναμονή. Οι Νορβηγοί επιστρέφουν επιτέλους φέτος με τον τρίτο και μακράν καλύτερο δίσκο τους, ένα ισοπεδωτικό κράμα σκληρού prog rock - jazz rock με συνεχείς αναφορές στη δεκαετία του 1970, που φέρνει στο μυαλό τους Van Der Graaf Generator, τους King Crimson και τους Jaga Jazzist. Υπάρχουν όμως επιρροές και από την νορβηγική avant-garde progressive metal σκηνή, π.χ. από τους Arcturus. Τέσσερα κομμάτια οδοστρωτήρες, πραγματικά το ένα καλύτερο από το άλλο, για ανοιχτά μυαλά και αυτιά. Ο δίσκος είναι αποκάλυψη, όχι μόνο γιατί οι τεχνικές πολυπλοκότητες μοιάζουν τόσο ξεδιάντροπα πηγαίες (με αποτέλεσμα όχι απλά να μην κουράζουν αλλά να μην φτάνουν κιόλας), αλλά γιατί βγάζει σφρίγος, πάθος, Π-Α-Θ-Ο-Σ για το progressive. Και ξαναλέω, λέγεται "Summit". Δεν θα μπορούσε να δοθεί πιο αρμόζον όνομα. Αν ακούσετε έναν progressive rock δίσκο αυτή την περίοδο, να είναι αυτός.

Κώστας Καρδερίνης

Dine Doneff - Lost Anthropology (Live) (neRED Music, 2023)

Απορίας άξιο πώς τέτοια ζωντανή ηχογράφηση [02/07/2015 στο πολιτιστικό κέντρο Αϊνστάιν του Μονάχου] περίμενε οκτώ χρόνια για να αποτυπωθεί σε δίσκο. Εντυπωσιακό, δε, πόσο φρέσκια ακούγεται και πόσο ταξιδιάρικη, παρά τη μελαγχολία των συνθέσεων. Συνθέσεις τζαζ οι οποίες πατάνε στη άπω λατινοαμερικάνικη λαϊκή παράδοση με το ένα πόδι και στη εγγύς βαλκανική φολκ με το άλλο. Συνθέσεις οι οποίες αναφέρονται, υποθέτω, στα δυο πρόσωπα και τις δυο [χαμένες;] πατρίδες [και γλώσσες, μια "δεδομένη" και μια "κομμένη"] του συνθέτη, του Κώστα Θεοδώρου ή Ντίνε Ντόνεφ.

Οι ανησυχίες των τεσσάρων μουσικών περιδιαβαίνουν την απόσταση ανάμεσα στα δυο άκρα με καθαρόαιμη αυτοσχεδιαστική διάθεση. Άλλωστε οι περγαμηνές τους και η θητεία τους στην αυτοσχεδιαζόμενη μουσική είναι εχέγγυα ικανά για την ποιότητα του αποτελέσματος. Ακούγεται ως γέφυρα κι επιστροφή στις ρίζες, ανάμεσα στο Ρουσίλβο [2017] και στο ντοκιμαντέρ για τον ποιητή Μάρκο Μέσκο [Όσα είπαμε παλιά ισχύουν, 2022].

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Junji Hirose/Kazuo Imai/Darren Moore – Be Quite!!! (Meenna, 2023)

Τενόρο σαξόφωνο, ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς. Δυο Ιάπωνες και ένας Αυστραλός. Χωρίς κανένα κόνσεπτ. Απλά παίζουν, αυτοσχεδιάζουν και μας φωνάζουν να το βουλώσουμε (και πολύ καλά κάνουν) με τρία θαυμαστικά γιατί πρέπει να ακούσουμε με προσοχή τον ήχο του λυσίματος των τεράστιων κόμπων που είναι σε θέση, που καταφέρνουν εν τέλει να λύσουν, μετατρέποντας τον θόρυβο σε μουσική.