Μάιος 2020

Μάνος Μπούρας
Plone - Puzzlewood (Ghost Box, 2020)
Γιατί έκανε 21 χρόνια το ντουέτο των Plone να κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ, είναι κάτι που μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ. Βέβαια τα μέλη του γκρουπ δεν έμειναν άπραγα όλο αυτό το διάστημα, μέχρι και για ένα δεύτερο άλμπουμ που δεν κυκλοφόρησε ποτέ γίνεται λόγος, γεγονός που ανεβάζει το ‘Puzzlewood’ στη θέση του "τρίτου" πονήματος, παρότι ένα ακόμη μόνο υπάρχει στην αγορά. Πάντως, το ότι φέρει την ετικέτα της Ghost Box σημαίνει δύο πράγματα: αφενός ότι βρίσκεται ανάμεσα σε αδελφές μουσικές ψυχές δισκογραφικά, όσο κι ότι μουσικά οι αναφορές του είναι πολύ συγκεκριμένες κι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες. Αναλογική electronica που κοιτάζει με τρυφερότητα στο παρελθόν, με ξεκάθαρα δάνεια από library music και θέματα από παιδικές σειρές που μεταλλάσσεται σε ζεστούς ήχους με διαχρονική αξία και μια αδιόρατη στόφα κλασικού στο συνολικό αποτέλεσμα.

Mιχάλης Βαρνάς
Alex Rex - Andromeda (Tin Angel, 2020)
Οι τίτλοι των τραγουδιών ‘Funeral Music For Alex Rex’, ‘The Uses Of Trauma’, ‘Pass The Mask’ υπονοούν την ψυχολογική διάθεση του νέου δίσκου του Alex Rex. Και ναι, τα δώδεκα τραγούδια του άλμπουμ είναι σπαραχτικά. Κι επειδή εκπέμπουν ειλικρινά συναισθήματα είναι και όμορφα. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το καλύτερο άλμπουμ των Arcade Fire ήταν το ‘Funeral’. Το παράδοξο της ιστορίας βρίσκεται στο γεγονός ότι το ομορφότερο κομμάτι του άλμπουμ λέγεται ‘I Am Happy’.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Nadia Reid - Out of my province (Spacebomb, 2020)
Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η Νέα Ζηλανδία φαίνεται ότι είναι η απάντηση. Στη μουσική, τουλάχιστον [ίσως και σε άλλα πολλά]. Κι ενώ ακόμα δεν έχουμε συνέρθει από το τελευταίο άλμπουμ της Aldous Harding, έρχεται τώρα η Nadia Reid για να μας αποτελειώσει. Φυσικά, σπάνια ένα εξαιρετικό άλμπουμ δεν κρύβει από πίσω του έναν ταλαντούχο παραγωγό. Για το ‘Out of my province’, η Nadia κατέφυγε στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνιας, στα Spacebomb Studios των Matthew E. White & Trey Pollard, κι έτσι αυτό που υπό άλλες συνθήκες θα ακουγόταν σαν χλιαρή τραγουδοποιία [πόσες folk songstress να χωνέψουμε πια;], αποκτάει δύναμη και τσαγανό. Η κρυστάλλινη φωνή της Reid (και όχι, εμένα δεν μου θυμίζει Sandy Denny, ούτε Sharron Van Etten) πατάει με μεγαλύτερη σιγουριά στις μελωδικές γραμμές, η ενορχήστρωση με τα πνευστά και τα έγχορδα (βιολιά και βιόλες) χτίζει ένα ηχητικό πλαίσιο που αναδεικνύει τους εσωστρεφείς στίχους της. 
Διαλέγω το ‘Oh Canada’, παρά την προβλέψιμη εισαγωγή. Διότι όπως λένε οι πρώτοι στίχοι: «I would like to go to Canada/I have never been there before».

Τάσος Βαφειάδης
Jonathan Wilson - Dixie blur (Bella Union/BMG, 2020)
Κανονικά, τώρα που βγαίνουμε από την καραντίνα και ξεχυνόμαστε στους δρόμους, θα έπρεπε να βάλω ένα hardcore ή (έστω) punk δίσκο, για να γουστάρουμε και να τα πάρουμε όλα σβάρνα στο διάβα μας! Ωστόσο, επειδή μόλις ξυπνήσαμε από την νάρκωση και ο γιατρός μας συμβούλεψε να κάνουμε μικρά μικρά βήματα, γιατί θα πέσουμε, θα προτείνω κάτι γαλήνιο.
Παρά τις πολύ καλές κριτικές που δέχτηκε για τον προηγούμενο δίσκο του “Rare birds”, o Jonathan Wilson άλλαξε τακτική και αποφάσισε ν’ αφήσει (προς το παρόν;) τα XL μεγέθη στα τραγούδια και το στούντιό του στο Λος Άντζελες και να πάει στην άλλη πλευρά των ΗΠΑ και να ηχογραφήσει medium διάρκειας κομμάτια. Μετά από συμβουλή-προτροπή του Steve Earle πήγε, λοιπόν, στο Nashville για να φτιάξει τον 4ο δίσκο του με ντόπιους μουσικούς και μάλιστα ζωντανά στο στούντιο. Σοφή κίνηση, μια που μας παραδίδει μια ζεστή και πάρα πολύ καλή δουλειά με πολλά μικρά διαμαντάκια. Οι γνωστές αναφορές του στη φολκ, country και bluegrass (όπως είναι αναμενόμενο) είναι πάλι εδώ, γεγονός, όμως, που δεν μας στεναχωρεί καθόλου.
Ένα άλμπουμ ό,τι πρέπει για τα ήσυχα βράδια της καραντίνας. Α, ξεχάστηκα!

Μαρία Φλέδου
Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs - Viscerals (Rocket Recordings, 2020)
Οι Pigs x7 από το Newcastle κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ πριν έναν μήνα, εγώ σας το προτείνω τώρα γιατί κράτησα σειρά προτεραιότητας. Εδώ έχουμε τα Pigs που είχαμε και πριν αλλά στο πιο drone/sludge και dark, σε πιο γρήγορους ρυθμούς (δηλαδή ξεχάστε τα δίλεπτα και βάλε prog outros) και καθόλου απολογητικά για την ευθύτητα τους στην metal προσέγγιση γενικά. Μετά την απήχηση του 'King of Cowards' και με τις επιρροές τους να έχουν χιλιοσυζητηθεί, εσείς μπορείτε να βρείτε μέσα στα 8 κομμάτια και τους τίτλους τους Sabbath, Motorhead, Boris, Killing Joke, ό,τι σας κάνει κέφι, την φιλοσοφία τους πάντως πιστεύω την συνοψίζουν στο 'Blood and Butter':a poison made of the cheapest ingredients possible.
Κατά τ' άλλα αφήστε το 'Viscerals' να κάνει 'what it says on the tin'.

Χρυσόστομος Τραπραΐλης
Feminazgûl - No Dawn for Men (Self-released, 2020)
Μπορεί το όνομα του γυναικείου ντουέτου από την Βόρεια Καρολίνα να μοιάζει με εφηβικό λογοπαίγνιο (και ως καλοδεχούμενη βέβαια απάντηση στον απαράδεκτο όρο feminazi), στο πρώτο τους όμως full-length οι Αμερικανίδες παρουσιάζουν μια αναπάντεχα ψυχωμένη έκφανση κασκαδιανού black metal. Λάξευση ατμόσφαιρας με εμπνευσμένη πλέξη κιθάρας και πλήκτρων, καταλήγοντας σε αιθερικά τολμηρό υλικό (υπάρχουν διάσπαρτοι κάποιοι υποχθόνια τοποθετημένοι wave-ίζοντες ρυθμοί ενώ το μείγμα απλώνεται με ιμπρεσιονιστικό μπούσουλα) που βιώνεται ως βαθιά πνευματική μουσική, κάτι πολύ σημαντικό για το είδος στο οποίο ανήκει. Μια σαμανιστική ηχητική κοσμοθεωρία με πολύ διακριτική (αφήνοντας τον τίτλο στην άκρη) μα ουσιωδώς εγγεγραμμένη πολιτική ταυτότητα.

Μάριος Καρύδης
Jungle Fire - Jungle Fire (Nacional, 2020)
Το καλοκαίρι όσο κοντά ή μακριά (χτύπα ξύλο) κι αν είναι, επιβάλλεται να έχει ως soundtrack όλες τις μουσικές της αφρικανικής διασποράς: τον αισθησιασμό της κουβανικής Pilón που ανάβει τα αίματα, την σπιρτάδα της περουβιανής Chicha που συστέλλει την κόρη του ματιού, την ανεμελιά της εξωτικής Cumbia που χαλαρώνει όλες τις αντιστάσεις των μυών και των μηρών καθώς και τους υπνωτικούς ρυθμούς του afrobeat (και γενικώς της Δυτικής Αφρικής) που δεν σου στρώνουν τον κώλο κάτω… Όλα αυτά πασπαλισμένα με φροντισμένο κι ουχί χιλιοακουσμένο «βαθύ funk» και με λίγη (ακόμη) ψυχεδέλεια από τα «σκληρά χέρια» του φαντάσματος του Ray Barretto, δημιουργούν άλλον έναν εθιστικό δίσκο “Τropi-Funk”, κατοχυρωμένη ακουστική ευρεσιτεχνία, των «L.A.-νων» Jungle Fire που φέρνει νοητά το κύμα να σκάει απαλά στις γυμνές πατούσες μας.

Χριστίνα Κουτρουλού
Shabaka and the Ancestors - We Are Sent Here By History (Impulse!, 2020)
Τα τελευταία χρόνια, ο Shabaka Hutchings βρίσκεται στο προσκήνιο παράγοντας δίσκους με διαφορετικά κάθε φορά projects. Όμως η αλήθεια είναι ότι ανθεί ακριβώς εκεί όπου του δίνεται ο χώρος να δημιουργήσει κάτι πραγματικά της jazz αισθητικής του, χωρίς δηλαδή ηλεκτρονικά κόλπα και βαρετές μονοτονίες τύπου The Comet Ιs Coming. Στο καθάριο λοιπόν πλαίσιο που χτίζει με τους Ancestors στο δεύτερό τους άλμπουμ, κατανοείς πλήρως τη γοητευτική του φύση καθώς στέκεσαι απέναντι σε ρυθμικές μελωδίες και σε φρουτώδεις συνθέσεις με αφηρημένες λούπες σαξοφώνου-κρουστών-ντραμς και «αρχέγονων» φωνητικών. Τελικός προορισμός, η συνάντηση με την Ιστορία και τον πολιτισμό της Αφρικής. Αυτό άλλωστε που συχνά απασχολεί τον Hutchings, είναι να δημιουργήσει ένα ηχητικό φάσμα ώστε να απλώσει αργότερα εκεί τον διακαή του πόθο για αλλαγή πλεύσης της Ανθρωπότητας.

Αντώνης Ξαγάς
M.Rux - Vermonische Melodien (Pingipung, 2020)
Είναι σημείο των καιρών μας ο ρετροφουτουρισμός, ήτοι η ουτοπία η οποία, σε αντίθεση με την αρχική νοηματοδότηση του όρου, είναι νοσταλγικά στραμμένη προς το παρελθόν. Ο φόβος μπροστά σε ένα μέλλον το οποίο διαγράφεται όλο και πιο σκιαχτικό φαίνεται ότι στρέφει πολλούς προς το παρελθόν, το οποίο είναι «εκεί», στην ασφάλεια του, ανοιχτό ωστόσο να …ξαναγραφτεί. Αυτό έκανε κατά έναν τρόπο εδώ και ο Γερμανός DJ, παραγωγός και remixer (ακούγεται αυτό!) στις «Βερμονικές (sic) μελωδίες» του. Πήρε όργανα, σύνθια και drum machines της πάλαι ποτέ ανατολικογερμανικής εταιρείας Vermona (το αντίπαλο… σιδηροπετασματικό δέος της Korg ή της Roland), με αυτά έστησε μια ηχητική ραχοκοκαλιά στην οποία επάνω άρθρωσε ήχους από πρωτόλεια vocoder της IBM, sample και άλλα πιο σύγχρονα όργανα, σε ένα αποτέλεσμα που μπορεί να ακούγεται μηχανιστικό, ωστόσο έχει κατά στιγμές μια παράξενη (ν)οσταλγική γοητεία, πέραν του φετιχισμού της vintage τεχνολογίας (που μας έχει δώσει στο παρελθόν στιγμές ανίας – θυμήθηκα π.χ. έναν δίσκο που ηχογράφησαν οι Coil στην Μόσχα με το θρυλικό σοβιετικό σύνθι το ANS- αλλά και μαγείας – το «IBM 1401, A user's manual» του μακαρίτη Johann Johannsson).

Νάνσυ Σταυρίδου
Ambar Lucid - Garden of Lucid (Self released, 2020)
Την ίδια περίοδο που ο κόσμος ανεβάζει κατά κόρον αστεία (λέμε τώρα) videos στο Tik Tok στην προσπάθειά του να διασκεδάσει τον εγκλεισμό του στο σπίτι λόγω της πανδημίας, ένα 19άχρονο αυτοδίδαχτο κορίτσι κυκλοφορεί με δική του παραγωγή το ντεμπούτο άλμπουμ της και μοιράζεται μέσα από τους στίχους νεανικές ευαισθησίες σε δύο γλώσσες, αγγλικά και ισπανικά τιμώντας την καταγωγή της.
Το αποτέλεσμα μόνο ερασιτεχνικό δεν το λες, αντιθέτως η Ambar Lucid τραγουδά με αυτοπεποίθηση δίνοντας την εντύπωση μιας έμπειρης επαγγελματία δημιουργού που έχει πάρει στα σοβαρά την τέχνη που υπηρετεί και εκφράζεται μέσα από αυτή περισσότερο σαν μια φιλόδοξη και ώριμη γυναίκα παρά σαν μια έφηβη που δειλά δειλά ψάχνει ακόμα να βρει τα πατήματά της. Ένας αξιέπαινος και ιδιαίτερα προσεγμένος pop δίσκος με R&B, soul και dream pop μελωδίες από ένα μουσικό «πολυεργαλείο» καθώς τραγουδά, παίζει κιθάρα, πιάνο και ukulele που εύχομαι να μας απασχολεί συχνά στο μέλλον.

Άρης Μπούρας
DJ Python - Mas Amable (Incienso, 2020)
Τι στο καλό μπορεί να σημαίνει αυτό το “deep reggaeton” που αναφέρουν όλοι στα review τους ειλικρινά δεν έχω ιδέα, τούτο όμως το άλμπουμ ακούγεται τόσο απολαυστικά, που ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Ο παραγωγός και DJ Brian Piñeyro, με έδρα τη Νέα Υόρκη, κυκλοφορεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη του δουλειά, η οποία κυριολεκτικά σε αιχμαλωτίζει, σε υπνωτίζει και σε κρατά καθηλωμένο στη θέση σου για 48 λεπτά. Ambient, deep house, breakbeat, διακριτικά ‘90s περάσματα, latin επιρροές κι ένας στακάτος ήχος που όσο περισσότερο ανοίγεις την ένταση των ηχείων - ή των ακουστικών - σου, τόσο πιο ξεδιάντροπα ενδιαφέρον έχει. Ακούγεται ενιαία, συνεχόμενα, κατά προτίμηση με το πρώτο σούρουπο.

Δημήτρης Τσιρώνης
The Orb - Abolition of the Royal Familia (Cooking Vinyl, 2020)
Αχ… Οι δρόμοι ανοίξανε μπροστά μας και τα δισκάδικα του Λονδίνου μας καλούν και πάλι όπως παλιά… 17ος δίσκος των Orb με πληθώρα ηλεκτρονικών καλλιτεχνών να συμμετέχουν στο ρόστερ, γνωστών αλλά και αυτών της διπλανής πόρτας. Ευγενική δειγματοληψία που αντλεί έμπνευση από τη βρομιά των πρώιμων KLF και acid παραγωγή φόρος τιμής στον προσφάτως αποδημήσαντα Andrew Weatherall. Κοσμική reggae για ένα διαφορετικό καλοκαίρι, πιο εγκεφαλικό και γεμάτο αναμνήσεις του (πάντα) καλύτερου παρελθόντος. Ambient και bass vibe, jungle και dubstep, βασιλικά λόγια σε διάφορες γλώσσες και ρομποτικές παρενθέσεις ελιτίστικου reverb-house. Ο κύκλος στενεύει κι άλλο. Η μοναρχία συμφέρει για τα καταξιωμένα ονόματα στις μουσικές εγκυκλοπαίδειες. Πιο εύκολα θα πέσεις πάνω στον νέο διπλό δίσκο των Orb παρά στο νέο αριστούργημα του καμένου bedroom-dark-ambient-unknown-artist. Θα σου είναι τόσο γνώριμος ο ήχος σαν ταξίδι στο χρόνο. Μια ραδιοφωνική εξερεύνηση στα FM του απύθμενου διαδικτύου από όπου τίποτα δεν επιπλέει αν δεν είναι βασιλικής καταγωγής απόβλητο.

Μαριάννα Βασιλείου
Carpenter Brut - Blood Machines OST (No Quarter, 2020)
Κι εκεί που εν μέσω καραντίνας στα μέσα Απριλίου σκρολάρεις βαριεστημένα στο instagram, βλέπεις ποστάρισμα από Carpenter Brut που σου ζητάει να συναντηθείτε στο δικό του instagram τα μεσάνυχτα με τα ακουστικά σου. Σιγά μην πεις όχι – ειδικά όταν αυτό που σου παρουσιάζει τα μεσάνυχτα είναι το ολοκαίνουργιο σάουντρακ για το επερχόμενο “Blood Machines” του Seth Ickerman, το σίκουελ του “Turbo Killer”. Για τον νέο sci-fi δυστοπικό κόσμο που μας περιμένει με τη λήξη της καραντίνας και στον οποίο οι στρίπερ φοράνε πλέον μάσκα εκτός από δωδεκάποντες γόβες, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο σάουντρακ.

Ελένη Φουντή
Andrea - Ritorno (Ilian Tape, 2020)
Και χάλια να ήταν αυτός ο δίσκος (που είναι μπόμπα), θα άξιζε να παρουσιαστεί και μόνο για τη μέγιστη, επική τρολιά του ονόματος "Επιστροφή" σε ντεμπούτο (εντάξει, ο άνθρωπος έχει βγάλει αρκετά EPs τα τελευταία χρόνια, δεν λέω). Όμως ο Andrea ούτε τρολάρει, ούτε αστειεύεται. Πραγματικά επιστρέφει σε έναν αγαπημένο ήχο από τα παλιά και μας αφήνει εμβρόνητους (εμένα σίγουρα) με ένα εκρηκτικό μείγμα drum'n'bass, breakbeat/downtempo IDM, με σκοτεινά dubstep περάσματα και θαρραλέα jungle διάθεση, παίζοντας και με τη UK bass σκηνή των τελευταίων δέκα χρόνων, αμέ. Από τα τέλη 90s μέχρι σήμερα, το ‘Ritorno’ διανύει χιλιόμετρα νοσταλγίας, για να φέρει στο προσκήνιο μια μουσική ξεχασμένη, παρεξηγημένη και να την κάνει επίκαιρη ξανά. Από το Τορίνο με αγάπη, τσαμπουκά και ωραία μπάσα.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Ak΄chamel, The Giver Of Illness - The Totemist (Akuphone, 2020)
Συγκροτήματα όπως οι Harrapian Night Recordings, οι Senyawa και οι Αk'Chamel The Giver of Illness επιχειρούν κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Προσπαθούν να δουν και να αφουγκραστούν μέσα από την οπτική του σύγχρονου ανθρώπου (έστω κι απ΄ έξω, έστω και υποκειμενικά), την ψυχολογία, την νοοτροπία και τη δραστηριότητα του "παλαιού" ανθρώπου. Αυτού που έζησε πριν από χιλιάδες χρόνια χωρίς το βοήθημα ενός ιστορικού πλαισίου που έχουμε σήμερα. Η απουσία του πλαισίου αυτού τον οδήγησε στο μυστήριο ίσως πιο δραστικά απ΄ όσο συμβαίνει σήμερα. Ο φόβος του αγνώστου δημιουργούσε φασματικές εικόνες στον νου του που αδυνατούσε να τις διαχωρίσει από αυτό που βίωνε ως πραγματικότητα. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε με την πάροδο του χρόνου αυτό που αποκαλέσαμε μύθο. Λοιπόν αυτή η μουσική είναι το υλικό του μύθου εν τω γεννάσθαι περασμένο από ηλεκτρικά και άλλα παροντικά φίλτρα. Μια ροκ τελετή μαγικού ανιμισμού. Πολύ το προσπάθησαν, λίγοι το φέραν εις πέρας.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Henri Texier - Chance (Label Bleu, 2020)
O εβδομηνταπεντάχρονος Γάλλος κοντραμπασίστας συνεχίζει ακάθεκτος να δισκογραφεί και να δημιουργεί από την δεκαετία του ‘70 μέχρι σήμερα. Με τον νέο του δίσκο ‘Chance’ -στον οποίο συμμετέχει και ο γιος του Sebastien – καταφέρνει και δημιουργεί έναν καταπραϋντικό τζαζ κόσμο. Γεμάτο ζεστή τζαζ ηχητική θαλπωρή, αργόσυρτη, χωρίς εξάρσεις και ακρότητες αλλά με ένα αξιοζήλευτο groove και μια παλιομοδίτικη ηχητική ταυτότητα. Και ενώ το βάζεις να το ακούσεις χωρίς πολλές προσδοκίες τελικά καταλήγεις να κολλάς μαζί του σε αλλεπάλληλες βραδυνές ακροάσεις βάλσαμο.

Νίκος Παπατριανταφύλλου
Nils Frahm - Empty (Erased Tapes, 2020)
Το πιάνο έχει 88 πλήκτρα. Κάτι που πριν 5 χρόνια γέννησε την ιδέα στον Nils Frahm για μια παγκόσμια Piano Day την 88η ημέρα κάθε χρόνου. Αφορμή ήταν μια δύσκολη στιγμή του, όταν το 2012 έπαθε κάταγμα αντίχειρα. Ήταν τότε που συνέθεσε το μαγευτικά εσωτερικό ‘Screws’, ένα βήμα πριν την καταξίωσή του.
Για την φετινή Piano Day (28/3), ο Frahm κυκλοφόρησε το ‘Empty’, μια συλλογή από 8 κομμάτια που έγραψε το 2012, λίγο πριν το ατύχημά του. Επαναφέροντας στα αυτιά μας μια αισθαντική τρυφερότητα στο υπνωτικό ηχόχρωμα της σουρντίνας.
Στην περίπτωσή του, η μετεξέλιξη του έρωτα σε αγάπη δεν οδηγεί σε ξέφτισμα του πρώτου, αλλά σε διαρκή παρουσία της ουσίας του σε κάθε επικοινωνία. Κι όταν συμβαίνει αυτό, απλά χαμογελάς.

Θανάσης Φωτιάδης
Wodorosty - Natura ślepca (Plaża Zachodnia, 2020)
Πειραματικό άλμπουμ που μας έρχεται από την Πολωνία. Ένα ντουέτο με σαξόφωνο (με εφέ) και ηλεκτρονικά (χωρίς εφέ). Ο διάλογος που γίνεται είναι τόσο θελκτικός που ξεχνάς με το τι έχεις να κάνεις και βρίσκεσαι χαμένος μέσα στα διαφορετικά ηχοχρώματα, πριν καν προλάβεις να το σκεφτείς ότι το άλμπουμ είναι “δύσκολο”. Οι μουσικοί συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με μαεστρία. Αν ο ένας μοιάζει να χάνεται σε ασκήσεις ύφους, ο άλλος του δίνει βάση κι ένα κέντρο βάρους. Ο ήχος του άλμπουμ είναι δυστοπικός, μερικές φορές θυμίζει τον David Lynch που αγαπάει τα “νυχτερινά” σαξόφωνα, και μερικές φορές θυμίζει τα σάουντρακ του Carpenter που σου χαϊδεύουν τα αυτιά αλλά ξέρεις ότι κάτι πολύ σκοτεινό έρχεται από μακριά κι ας μοιάζει αιθέριο. Οι παροξυσμοί του άλμπουμ δεν είναι πολλοί αλλά έχουν αρκετή ενέργεια μέσα τους και συμπληρώνουν υπέροχα τα κενά που αφήνουν τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια. Έτσι δεν αφήνουν το άλμπουμ να υποπέσει στην “απάτη” του (εύκολου) ambient.

00:00 Plone - Watson's telescope
03:25 Alex Rex - I am happy
08:45 Nadia Reid - Oh Canada
13:23 Jonathan Wilson - Just for love
16:30 Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs - World crust
19:34 Feminazgûl - The rot in the field is holy
25:41 Jungle Fire - Masa
28:25 Shabaka and the Ancestors - The coming of the strange ones
34:48 M.Rux - Bakelit
38:07 Ambar Lucid - Questioning my mind
42:15 DJ Python - Pia
47:23 The Orb - Hawk kings (Oseberg Buddhas Buttonhole)
51:53 Carpenter Brut - Grand final
58:26 Andrea - Sklyn
1:02:55 Ak΄Chamel, The Giver Of Illness - The Funeral of a woman whose soul is trapped in the sun
1:10:10 Henri Texier -Pour Simone Veil et Robert Badinter
1:16:20 Nils Frahm - The Big O
1:20:25 Wodorosty - Zawsze podczas wędrówki