Μάιος 2021

Μαρία Φλέδου
Beachy Head - Beachy Head (Graveface records, 2021)
Μπορεί να προωθείται ως project ενός indie supergroup από μέλη των Slowdive και των Flaming Lips, όμως κατά βάση είναι η (πιο) προσωπική δουλειά του Christian Saville, κιθαρίστα των Slowdive όπως μάλλον γνωρίζετε, με λίγη βοήθεια από τους φίλους του Matt Duckworth, Ryan Graveface, Steve Clarke και Rachel Goswell.
Μουσικά περιέχει στοιχεία από όλα όσα έχουν κάνει όλοι και όλες μαζί και χώρια και κυρίως ο ίδιος ο Christian: την χαρακτηριστική μαγευτική κιθάρα του, τα πιο ηλεκτρονικά στοιχεία που έχει δοκιμάσει και με τους Monster Movie με τους οποίους τον έχουμε ξανακούσει σε πρώτα φωνητικά (όπως βέβαια και σε εκείνο το Sara 7ιντσο αν θέλετε να πάμε μία αιωνιότητα πίσω).
Η ιδιαιτερότητα όμως του 'Βeachy Ηead' (ειδυλλιακή τοποθεσία/suicide spot στα νότια παράλια της Αγγλίας) βρίσκεται στην ατμόσφαιρα που καταφέρνει να δημιουργήσει με την ευθύτητα του, συναισθηματικά φορτισμένο με μια απίστευτη ειλικρίνεια και με στίχους που κατ' επανάληψη σπάνε την μελωδικότητα που τους συνοδεύει και μαζί κάθε υποψία ονειρικής ευφορίας που θα μπορούσε κατά τ' άλλα αυτή να μας προκαλέσει, με την ωμότητά τους.
Μία όμορφη σκοτεινή ιστορία σε 8 μέρη.

Παναγιώτης Αναστασσόπουλος
Tangled Shoelaces - Turn My Dial - The M Squared Recordings and more, 1981-84 (Chapter Music, 2021)
Βρισκόμαστε στο Brisbane στο ξεκίνημα των 80s. Είσαι μουσικός παραγωγός και βρίζεις πίσω από το πούρο που καπνίζεις με τα πόδια διπλωμένα πάνω στο ακατάστατο γραφείο σου, γιατί έχεις αποδεχτεί, λόγω υποχρέωσης, να δεις μια πολλά υποσχόμενη μπάντα. Η πόρτα χτυπά, ανοίγει και μπαίνουν τρία αδέλφια και ένα γειτονόπουλό τους με ηλικίες από δέκα έως δεκατεσσάρων ετών. Τινάζοντας με γουρλωμένα από έκπληξη μάτια τη στάχτη από το πουκάμισό σου και σηκώνοντας τα βινύλια που έριξες καθώς κατέβαζες τα πόδια, μαθαίνεις πως τα παιδιά, η μπάντα δηλαδή, δε γουστάρει Phil Collins, Soft Cell, Kraftwerk, Depeche Mode ή Ultravox, αλλά τους γείτονες The Go-Betweens, The Screaming Tribesmen και The Saints. Δε γελάς, αλλά γαβγίζεις φτύνοντας λίγο από το ουίσκι που εκείνη τη στιγμή καταπίνεις, όταν σου λένε πως γράφουν και παίζουν δικά τους τραγούδια που οι μεγάλοι λένε indie teenage pop, αλλά ουσιαστικά είναι DIY αισθητικής psych rock, με εμφανείς τάσεις προς το new wave και το post punk. Όταν πια δακρύζεις από τα γέλια, αγχωμένοι σου λένε πως κάποιοι τους αποκαλούν νέους Go Betweens ή Αυστραλούς Television Personalities, ενώ άλλοι Young Marble Giants. Εκεί είναι, λοιπόν, που αγανακτείς, τους πετάς έξω από το γραφείο σου, ρίχνοντας την κασέτα με τα ντέμος στο καλάθι των αχρήστων.
Λίγο αργότερα μαθαίνεις πως οι σπόροι αυτοί πριν διαλυθούν, κυκλοφόρησαν ένα και μοναδικό 7’’ ως Tangled Shoelaces και έπαιξαν support στους Dead Kennedys και τον John Cooper Clarke. Ρίχνεις τη μούρη σου και τους τηλεφωνείς, ζητώντας να σου ξαναστείλουν την κασέτα, αλλά βρίσκονται στα τελειώματα του σχολείου και δεν έχουν πια χρόνο για τέτοια. Κι έτσι φτάνουμε στις 23 Απριλίου του 2021, που ακούς μέσω του “Turn My Dial - The M Squared Recordings and more, 1981-84” ό,τι τότε είχες πετάξει και μελαγχολείς διότι τραγούδια σαν τα “The Biggest Movie Ever Made”, “Bordump”, “Oceans Away” και “World”, αν τα είχες ακούσει, δεν ήταν ποτέ δυνατό να τα είχες προσπεράσει.

Νάνσυ Σταυρίδου
Small Black - Cheap Dreams (100% Electronica, 2021)
Ήδη από τον Οκτώβριο του 2020, οι Νεοϋορκέζοι Small Black μας προϊδέαζαν ότι κάτι καλό έρχεται με το 1ο τους single "Tampa" να κινείται στον γνώριμο και χαρακτηριστικό ονειρικό ήχο τους. Μέσα στους επόμενους 5 μήνες ακολούθησαν άλλα 3 singles μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του 4ου άλμπουμ τους τον Απρίλιο. Η συγκεκριμένη τακτική η οποία είναι αρκετά συνηθισμένη πια, ενέχει τον κίνδυνο να δημιουργήσει ενθουσιασμό, προσμονή και "talkability" όπως λένε στο μάρκετινγκ, κυρίως στους πιστούς φανς, τι γίνεται όμως όταν έρχεται η στιγμή της ακρόασης ολόκληρου του δίσκου; Απογοητεύεσαι, βαριέσαι ή διαπιστώνεις με χαρά ότι άξιζε η αναμονή; Στην περίπτωση του "Cheap Dreams" τα συναισθήματα είναι κάπως ανάμεικτα καθώς με την πρώτη ακρόαση, τα πιο δυνατά κομμάτια φαίνεται να είναι κάποια από τα singles, ακούγοντας όμως το άλμπουμ πιο προσεκτικά, η συνοχή μεταξύ τους λειτουργεί σαν μια όμορφη ιστορία η οποία ξεδιπλώνεται σιγά σιγά έτσι ώστε να θέλεις να μάθεις το τέλος της και να μείνεις στη συνέχεια απόλυτα ικανοποιημένος από αυτό. Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ ταμπέλες στη μουσική όπως για παράδειγμα "πρωτοπόροι του chillwave" που διαβάζω συχνά πυκνά για τους Small Black, σίγουρα όμως έχουν βρει έναν τρόπο να συνδυάζουν μοναδικά την 80s new romantic pop με τη 90s shoegaze έτσι ώστε οι μελωδίες να κουμπώνουν υπέροχα με τους στίχους και το τελικό αποτέλεσμα να είναι μια απελευθερωτική, χορευτική αλλά και συνάμα μελαγχολική ποπ. Αν ζούσα κι εγώ στη Νέα Υόρκη, θα πήγαινα για τρέξιμο κάθε πρωί στα τεράστια πάρκα με τα ακουστικά στα αφτιά και τη μουσική των Small Black για soundtrack. "Expensive Dreams", θα μου πείτε τώρα εσείς, ε;

Μαριάννα Βασιλείου
Glasvegas - Godspeed (Go Wow, 2021)
Για κάποιον λόγο, αυτός ο δίσκος μου δίνει ελπίδα. Το κείμενο αυτό γράφεται την ημέρα που ανοίγει η εστίαση, που όλοι οι συνομήλικοί μου των 30-39 έχουμε λίγο-πολύ κλείσει ραντεβού για να εμβολιαστούμε, που έχουμε αρχίσει να ελπίζουμε για αυτή την καρφίτσα φωτός στο (ακόμα πολύ μακρινό) βάθος του τούνελ. Και μετά από επτά σχεδόν χρόνια, οι Glasvegas βγάζουν καινούρια concept δουλειά, μια ιστορία σύγχρονης δυστοπίας, με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο που φεύγει από το σπίτι του στην αρχή του άλμπουμ και οδηγεί το αυτοκίνητό του ως το τέλος του. Με στιγμές που ξεκινάνε από spoken word και techno και φτάνουν σε wall of sound και singalong ύμνους, πραγματικά χρειαζόμουν ξανά τους Glasvegas, τη σκοτσέζικη προφορά τους και τα sui generis κομμάτια τους. Και δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ μου είχανε λείψει μέχρι να τους ξανακούσω – με τον ίδιο τρόπο που μου είχε λείψει και ο πρώτος κρύος καφές της άνοιξης, σερβιρισμένος σε γυάλινο και όχι σε πλαστικό ποτήρι.

Χριστίνα Κουτρουλού
Lost Girls - Menneskekollektivet (Smalltown Supersound, 2021)
Μπορεί η καλλιτεχνική γνωριμία της Jenny Hval με τον Håvard Volden να μετρά περίπου μια δεκαετία, όμως δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για δισκογραφικά δείγματα. Πλέον, τα παιδιά από τη Νορβηγία άφησαν στην άκρη τους Nude On Sand και από το 2018 έχουν μια νέα μπάντα, με διαφορετικές ανησυχίες. Και σε αυτό το πρώτο άλμπουμ οι Lost Girls, αφήνουν υποσχέσεις για μια ματιά συνειρμικής φύσης τόσο προς τον κόσμο, όσο και προς τους εαυτούς τους και τη μουσική. Ατμοσφαιρικό, ηλεκτρονικά ρυθμικό, εντούτοις όχι έντονα χορευτικό (καθώς συναντά και το εγκεφαλικό σκέλος), αφηρημένο μα ποτέ αφημένο, το Menneskekollektivet (=ανθρώπινη κολεκτίβα) δημιουργείται από το ένστικτο του αυτοσχεδιασμού και εκφράζεται με συνθέσεις είτε μικρές σε διάρκεια, είτε πολύ μεγάλες. Τα φωνητικά –αναγκαία, ελαφρά, ενίοτε φευγάτα του τόνου– διαθέτουν χροιά που σου φέρνει κατά νου την επιβλητικότητα της Laurie Anderson, αλλά και την καθησυχαστικότητα της Hope Sandoval. Μέσα σε 45 λεπτά, έχεις σκεφτεί ήδη ότι θες να βάλεις το άλμπουμ στο repeat. Χωρίς απαραίτητα να ασπάζεσαι τους φοβερούς ενθουσιασμούς του Τύπου, απολαμβάνεις την απλότητα και την αμεσότητά του, την ανάπτυξη μα και την πλαστικότητά του.

Άρης Μπούρας
Nils Frahm - Graz (Erased tapes, 2021)
Το “Graz”, παρόλο που κυκλοφόρησε στις 29 Μαρτίου 2021, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα πιάνου, αποτελεί ουσιαστικά μια συλλογή κομματιών από το 2009, αρκετά χρόνια πριν δηλαδή ο Γερμανός μουσικοσυνθέτης εκτιναχθεί σε ευρύτερα ακροατήρια. Ηχογραφημένο στον συναυλιακό χώρο MUMUTH (University of Music & Performing Arts) στο Γκρατς της Αυστρίας, βρίσκει τον Nils Frahm στο (grand) πιάνο του, με εννέα απογυμνωμένες, σχετικά πιο πράες και αφαιρετικές συνθέσεις/εκτελέσεις, μακριά από τα μετέπειτα γνώριμα ηλεκτρονικά του τερτίπια. Προσωπικά προτιμώ το πιο σύγχρονο και πειραματικό του ύφος, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι η παρούσα κυκλοφορία δεν αποτελεί μια εξίσου ενδιαφέρουσα πλευρά της σταδιοδρομίας του. Ταίριαζε και με την κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Polly Paulusma - Invisible Music - Folk Songs That Influenced Angela Carter
Το καινούργιο άλμπουμ της Αγγλίδας τραγουδοποιού Polly Paulusma επιτυγχάνει να συνδυάσει τον μαγικό ρεαλισμό της γραφής με τις υπέροχες μελωδίες των Βρετανικών Νήσων. Όσοι παρακολουθούν την Paulusma, γνωρίζουν διακρίνεται για τη ζωή και την ενασχόλησή της με μια περίεργη, ιδιοσυγκρασιακή μουσική. Κάτι που φαίνεται από τη ζωή της, όπως για παράδειγμα, ότι έζησε με τον σύζυγό της για δώδεκα χρόνια στο πιο στενό σπίτι του Λονδίνου (2,31 πλάτος), στο Μπάτερση (όπου ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ το 2004). Από το 2010, η Paulusma ζει στο Κέιμπριτζ, αφού ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στην επίδραση των παραδοσιακών folk τραγουδιών στη γραφή της Άντζελα Κάρτερ. Όπου η Άντζελα Κάρτερ, ελάχιστα γνωστή στην Ελλάδα παρότι έχουν κυκλοφορήσει μερικά βιβλία της από τις εκδόσεις Χατζηνικολή, ήταν μια Αγγλίδα συγγραφέας που επεξεργάστηκε με τον δικό της ιδιόμορφο και ανατρεπτικό τρόπο γνωστά παραμύθια και μύθους.
Αλλά για να επανέρθουμε στην Paulusma, στο άλμπουμ Invisible Music εναλλάσσει γνωστά και άγνωστα folk τραγούδια, τα οποία συνοδεύει με κιθάρα, μαντολίνο, πλήκτρα και dulcimer ή τραγουδάει a Capella, με αποσπάσματα από βιβλία της Κάρτερ, τα οποία διαβάζει η ίδια, η τραγουδίστρια Kathryn Williams και η συγγραφέας Kirsty Logan. Οι καθαρές, σωστά τονισμένες αναγνώσεις μάς υπενθυμίζουν την ομορφιά της ποιητικής αγγλικής γλώσσας, ενώ οι folk μελωδίες όπως η Barbary Allen παραπέμπουν στην αέρινη, παραμυθένια σχολή της βρετανικής παραδοσιακής μουσικής (εξέλιξη της οποίας ήταν ο Donovan και οι Incredible String Band). Δίσκος σπάνιας ομορφιάς, όπως όλα τα άλμπουμ της τραγουδοποιού, ξεχειλίζει από μελωδικά φωνητικά, θεσπέσια μυθιστορηματικά αποσπάσματα, δημιουργώντας κάτι περισσότερο από ένα concept άλμπουμ. Ένα έργο τέχνης που συνδυάζει περισσότερες από μία τέχνες και αισθήσεις.

Τάσος Βαφειάδης
Amigo the Devil - Born against (Liars Club, 2021)
Ευτυχώς, που υπάρχει και η τέχνη για να μπορούν να εκτονώνονται οι ταλαιπωρημένες ψυχές. Δεν ξέρω, αλήθεια, τι στο καλό θα έκανε στη ζωή του ο Danny Kiranos, αν δεν έβρισκε τη μουσική για δίοδο στη ζωή του.
Ο Kiranos, που ηχογραφεί ως Amigo the Devil, από την αρχή της δισκογραφικής του καριέρας έγραφε πολύ ωραία κομμάτια και συνεχίζει να το κάνει και σήμερα. Αφηγήσεις για κατά συρροή δολοφόνους, έρωτες και ενδόμυχες σκέψεις απαρτίζουν τον δεύτερο πάρα πολύ καλό δίσκο του. Εκ των πραγμάτων, λόγω του μπάντζου θα θεωρήσεις ότι παίζει κάντρι ή αμερικάνικη φολκ. Ωστόσο, παρά τα ακουστικά μονοπάτια που ακολουθεί, δεν είναι τόσο σαφή τα όρια στη μουσική του (χωρίς να τα κάνει σαλάτα…) και αυτό έχει ενδιαφέρον.

Μάνος Μπούρας
Fritch - How's The View There? (Other Voices, 2020)
Ορισμένοι δίσκοι είναι καταδικασμένοι να γοητεύουν με το καλημέρα σας! Πάρτε αυτή την περίπτωση για παράδειγμα: ξεκινάμε από το μυστηριακό πέπλο που καλύπτει την κυκλοφορία. Ναι μεν είναι γνωστά τα ονόματα των συντελεστών του, από την άλλη όμως η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του δεν είναι (και καλά) απόλυτα ξεκαθαρισμένη. "Αυτό που ξεκίνησε σε λάπτοπ στις ΗΠΑ και Βιετνάμ, βρήκε σπίτι στη Μεγάλη Βρετανία". Και τελικά κυκλοφόρησε σε ρωσικό label... Τι φάση δηλαδή; Από εκεί και πέρα περνάς στη μουσική, που αγγίζει τόσες γνώριμες και πέρα κάθε αμφισβήτησης αναφορές, ώστε να στέκεται αδύνατον να την αγνοήσεις. Φωνητικά κάπου ανάμεσα στον David Bowie και τον Scott Walker, ηχητική ατμόσφαιρα που παραπέμπει άμεσα από τους Low μέχρι τους Tindersticks, ένταση και δράμα σε υψηλή ποσότητα και πυκνότητα, θεατρινισμός και καλλιτεχνική ειλικρίνεια σε ίσες ποσότητες, και τα έξι κομμάτια του δίσκου σε έχουν εύκολα στην παλάμη του χεριού τους. Σε όλα τα παραπάνω προσθέτεις και την περιορισμένη ποσότητα του φυσικού προϊόντος και τρέχεις προς το bandcamp σα να μην υπάρχει (ο δίσκος σε στοκ) αύριο.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Τhe Armed - Ultrapop (Sargent House, 2021)
Επιτέλους φαίνεται να διορθώνεται η αδικία και οι Αμερικανοί να βρίσκουν τον δρόμο τους για μεγαλύτερα ακροατήρια με τον νέο “ultrapop” δίσκο τους. Φώναζα από τον άτιτλο τους δίσκο το 2015 αλλά παραήταν χαοτικός για να βγει η φωνή μου παραέξω. Τώρα πλαισιώνονται καλύτερα σαν μπάντα, έχουν πιο δουλεμένη εικόνα -βοηθάει και το αγγλικό χύμα (λέγε με Idles) σκηνικό που έχει πάρει τα πάνω του- , βοηθάει και η φόρα που κερδίζουν από μια από τις καλύτερες δισκογραφικές εκεί έξω την Sargent House και οι “Οπλισμένοι” μας δίνουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους του 2021 μέχρι στιγμής. Ευτυχώς για εμάς τους πιστούς παραμένουν τόσο χαοτικοί, χειμαρρώδεις, περιπετειώδεις και δεν τους έφαγε και δαύτους -ακόμα- ο βαρετός εξευγενισμός του (ultra)pop.
Δίσκος που σώζει την παρτίδα του πρώτου εξαμήνου.

Ελένη Φουντή
Herzel - Le Dernier Rempart (Gates Of Hell Records, 2021)
Ο Μάιος είναι ο μήνας των λουλουδιών, ο μήνας που εμβολιαζόμαστε μαζικά και σηκώνουμε δε φίνγκερ στον covid-19. Τι πιο αρμόζον λοιπόν από μία παραδοσιακή μεταλούρα με τεζαρισμένη ενέργεια, πανίσχυρες μελωδίες τύφλα να 'χουν οι Warlord (για να νικήσουν τα ζόμπι που σίγουρα μας περιμένουν στην επόμενη πίστα), μαγικές lead κιθάρες, έναν χαρισματικό ερμηνευτή, έναν ντράμερ ακρίβειας και δουλεμένα σοβαρά τραγούδια. Ακόμα καλύτερα αν όλα αυτά τα κάνουν οι Herzel από τη Βρετάνη και τραγουδάνε γαλλικά γιατί μας αρέσουν τα δύσκολα (στ΄αλήθεια όμως είναι ευκρινέστατη η εκφορά του λόγου. οι γαλλομαθείς δεν θα δυσκολευτούν) και γιατί ο δίσκος λέγεται "Το Τελευταίο Προπύργιο". Οποία χαρά για εμάς τους ετοιμόμαχους. Θεωρώ σχεδόν πλεονασμό να αναφέρω τις επιρροές από τους Iron Maiden (η πρώτη ακρόαση θα σας πείσει), αλλά είναι αναπάντεχες οι prog προεκτάσεις και φυσικά τα κέλτικα κόλπα (για παραδοσιακά βρετονικά μουσικά όργανα πατήστε #3, δηλαδή επί του ομώνυμου ιντερλούδιου). Για πάμε encore une fois, είναι και μικρό δεν χορταίνεται εύκολα.

Αντώνης Ξαγάς
Senyawa - Alkisah (Various Labels, 2021)
Σαν σε έναν τρόπο κατοπτρικής αντιστροφής της καθιερωμένης αποικιοκρατικά επινοημένης ιστορίας της μουσικής του 20ου αιώνα, ο David Toop επιλέγει ουσιαστικά να ξεκινήσει το δικό του αφήγημα στον «Ωκεανό του ήχου» από την Ινδονησία και δη από το Μπαλί και την Ιάβα του 19ου αιώνα. Ενάμιση αιώνα αργότερα, με την γενεαλογική μουσική γραμμή να έχει περάσει από σχεδόν κάθε μουσικό είδος (η Ινδονησία π.χ. έχει να επιδείξει μια σπουδαία progressive σκηνή) μέχρι το σήμερα όπου το ανακάτεμα ‘δυτικών’ ακουσμάτων με τα τοπικά φτάνει σε έναν τέτοιο βαθμό υβριδοποίησης που κάνει την ανίχνευση επιρροών τόσο πολυσχιδή ώστε να είναι έως και άτοπη, ακούσματα από την τεράστια αυτή χώρα έχουν –ελπίζω– χάσει τον οριενταλιστικό εξωτισμό τους όχι όμως το δημιουργικό ενδιαφέρον τους. Φετινό δείγμα ο έβδομος δίσκος αυτού του ντουέτου το οποίο ακολουθώντας έναν ιδιότυπο καλλιτεχνικό ακτιβισμό που δεν αρκείται στην ιδιοκατασκευή οργάνων και σε συμβολικού βάρους κινήσεις όπως την κυκλοφορία του δίσκου από δεκάδες εταιρείες παγκοσμίως, αλλά και στο μουσικό κομμάτι, μια προσέγγιση στις ποικιλόμορφες εκφράσεις του σκληρού ήχου η οποία υπερβαίνει ξυπνιτζίδικες αναλογίες τύπου «οι Neubauten ή οι Sunn O))) ή οι… της Ινδονησίας»

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Vladislav Delay - Rakka II (Cosmo Rhythmatic, 2021)
Ο Sasu Ripatti ή καλλίτερα Vladislav Delay (το καλλιτεχνικό του) έχει αποδείξει από το ξεκίνημά του, εδώ και πάνω από 20 χρόνια ότι δεν είναι ένας τυχαίος ηλεκτρονικάριος. Πρόκειται για μια αληθινά «έξυπνη» (όχι σαν την παραβρασμένη idm) electronica, αλλά πάνω απ’ όλα σπουδαία μουσική. Από πέρσι ξεκίνησε μια εργασία που έχει μια κάποια σχέση, όχι ολοφάνερη, με ταξίδια στη φύση της Φινλανδίας απ’ όπου και κατάγεται. Η σχέση έγκειται στο ότι νιώθεις στην αγριότητα της μουσικής του, τόσο στο ‘Rakka II» όσο και στο περσινό ‘Ι’, μια σχεδόν υδάτινη στροβιλιζόμενη φυσική σάρωση να οδηγεί σε εκστατική ευφορία, ειδικά στο τελευταίο κομμάτι που κλείνει μάλλον το κόνσεπτ (αν και ποτέ δεν ξέρεις) με ένα electronoiz θρίαμβο.

Δημήτρης Τσιρώνης
Chris Corsano & Bill Orcutt - Made Out Of Soun (Palilalia Records, 2021)
Δεύτερος χρόνος περιορισμών κι οι μουσικοί, άνθρωποι κι αυτοί, κλεισμένοι στα κουτάκια τους (διαμερίσματα και λοιπές μεταφορικές ερμηνείες κατά βούληση) κατέφυγαν στον μοναδικό “ασφαλή” τρόπο συνεργασίας: “Έλα Chris, λέει ο Bill στο τηλέφωνο, στείλε ρε μερικές ηχογραφήσεις στα drums, εγώ θα αυτοσχεδιάσω με κιθάρες από πάνω, σε διαφορετικά κανάλια μερικές φορές, έτσι για το γούστο!” Τεμπέλικες ροκιές και κρεσέντο διαρκείας, κάπως σαν ένα από εκείνα τα αυτοσχεδιαστικά live σε σκοτεινούς jazz χώρους, με καπνό και τσουγκρίσματα μπουκαλιών με αλκοόλ άνω του 0%. Οι ίδιοι το αποκαλούν “not-not-jazz”. O Chris Corsano στη Νέα Υόρκη, ντράμερ με τεράστια δισκογραφία δυο δεκαετίες τώρα και ο Bill Orcutt στο Σαν Φρανσίσκο, κιθαρίστας άλλοτε των Harry Pussy, περισσότερο παλιός αλλά το ίδιο δημιουργικός κι αυτός, περιδιαβαίνουν στους άδειους δρόμους των blues, jazz, post rock και φτιάχνουν ένα τζαμάρισμα άξιο να σε κρατήσει μακριά απ’ τις οθόνες και κοντά στο όνειρο της αυτοσχεδιαστικής “κανονικότητας”.

Κώστας Καρδερίνης
Modified Dog - Once you are in, you are never out (Αυτοέκδοση, 2021)
Αρχικά [2009] ήταν τρίο και λέγονταν basement. Παίζαν συνθέσεις του Χρύσανθου Χριστοδούλου για παραστάσεις θεάτρου, χορού, ντοκιμαντέρ κ.ά. Το 2014 έγιναν οπτικοακουστική κολεκτίβα και μετονομάστηκαν σε MD. Σε εύθετο χρόνο, οπτικά συνοδευτικά ανέλαβε η Κάλλια Τριανταφύλλου. Το παρόν άλμπουμ oyai, yano είναι η τρίτη τους κυκλοφορία, διαδικτυακή αρχικά. Ψηφιακά και φυσικά όργανα συνδυάζονται σε δέκα οργανικές συνθέσεις, γραμμένες συνδυαστικά υπό συνθήκες οικιακές και στούντιο [στου Χρήστου του Μέγα].
Συμμετέχουν εδώ, εκτός του ΧΧ [σύνθεση, ηλεκτρονικά, τενόρο σαξόφωνο, κιθάρα], τρεις εκλεκτοί Δημήτριοι [Δαλέζης: τρομπέτα, κρουστά/Τάτσης (sonny touch): ηλεκτρική κιθάρα/Τασούδης: τύμπανα, κρουστά], εις αδελφόθεος Ιάκωβος [Παυλόπουλος: τύμπανα, κρουστά], εις αριστούχος Κωνσταντίνος [Βελένης: τύμπανα, κρουστά] εις στρατηγός Κλέων [Αντωνίου: ηλεκτρική κιθάρα] κι ένας νταμπλ Θάνος [Πολυμενέας-Λιοντήρης: κοντραμπάσο]. Έκτακτοι καλεσμένοι ακόμη ένας Δημήτρης [Παντελιάς: τενόρο σαξόφωνο], ένας Ντίνος [Μάνος: δεύτερο κοντραμπάσο] κι ένας Στέλιος [Χατζηκαλέας: παραμορφωτική τρομπέτα].
Οι ίδιοι αποκαλούν τη δουλειά τους «νυχτερινό εσωτερικό διάλογο». Ακούγοντάς την ξεκινά ένα βουβό ταξίδι με αυτοκίνητο σε δρόμο ερημικό που οδηγεί στο δάσος ενώ σουρουπώνει. Το εξώφυλλο προϊδεάζει. Μουσική δρόμου λοιπόν, με αυτοχεδιαστικά και πειραματικά στοιχεία. Ταξιδιάρική μουσική αναζήτησης που αβαντάρει το μυαλό να πλάσει εικόνες φανταστικής ή και υπαρκτής διαδρομής. Δεν «απαιτεί χρόνο και ακροάσεις» όπως ισχυρίζεται το δελτίο τύπου – σηκώνει και αντέχει πολλά ακούσματα, πολλά ταξίδια κι άλλες τόσες διαδρομές, εσωτερικές και εξωτερικές, υπόγειες και μη. Σίγουρα νουάρ, νοσταλγική, υπνωτική, και ίσως η καλύτερη εισαγωγή για τον νουάρ Μάιο του MiC που ακολουθεί.

Χάρης Συμβουλίδης
#alphasigma - No Wave (Ήχοι Κάτω Από Το Σπίτι, 2021)
Νέες δράσεις για το βολιώτικο δίδυμο Λάμπρος Ζαφειρόπουλος & Σπύρος Χαρμάνης, 3 χρόνια μετά την πρώτη τους #alphasigma δουλειά Music For Your Shitty Laptop Speakers (2018). Το ‘No Wave’ κυκλοφορεί σε 50 αντίτυπα, αυστηρά σε κασέτα όσον αφορά το φυσικό format (υπάρχει ασφαλώς και ψηφιακή διάθεση, μέσω Bandcamp), ενώ με το εξώφυλλο αλλά και με την άρνηση του τίτλου, δείχνει να σκιαγραφεί έναν κόσμο σε ανεπίστρεπτη διαδικασία νέκρωσης. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μόνο μία σύνθεση με διάρκεια 32 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα (ονόματι "No Wave"), η οποία πειραματίζεται στο όριο της εποχής μας περί χαμηλοσυχνοτικού θορύβου και μουσικότητας χρησιμοποιώντας πετάλια, κιθάρα, τσέλο και ψιθύρους. Κάποιες στιγμές η ανάπτυξη δείχνει να προσκρούει σε αδιέξοδα ή «βομβίζει» με τρόπους που (πλέον) ίσως έχουν γίνει υπέρ το δέον οικείοι, υπονομεύοντας έτσι την όποια πειραματική ενατένιση. Συνολικά, πάντως, πρόκειται για ηχητική περιπέτεια από την οποία δεν λείπει ούτε η άποψη, ούτε το ενδιαφέρον.

00:00 Beachy Head - Hiddensee
02:50 Tangled Shoelaces - The Biggest Movie Ever Made
06:33 Small Black - Duplex
10:13 Glasvegas - My Body Is a Glasshouse (A Thousand Stones Ago)
14:19 Lost Girls - Love, Lovers
29:23 Nils Frahm - Hammers
31:05 Polly Paulusma - The Maid & The Palmer
35:44 Amigo the Devil - Drop for Every Hour
39:00 Fritch - How's The View There
44:27 The Armed - Average Death
48:51 Herzel - Maîtres de l'océan
57:03 Senyawa - Kabau
1:02:31 Vladislav Delay - Rapine
1:08:05 Chris Corsano & Bill Orcutt - Distance Of Sleep
1:11:38 Modified Dog - You are never out
1:16:43 #alphasigma - Νo wave