Μάιος 2022

Χάρης Συμβουλίδης

Wojciech Rusin - Syphon (AD 93, 2022)

Κάπου στο μακρινό μέλλον, ίσως σε κάποια αποικία στο Διάστημα, μια καλλιτεχνική ομάδα προσπαθεί να ανασυστήσει τη μουσική των χρόνων που εμείς αναγνωρίζουμε ως «Μεσαίωνα» και «Αναγέννηση» μέσα από ημιτελείς πηγές. Αδυνατώντας όμως να κατανοήσουν τις περιεχόμενες σημασίες, οδηγούνται σε ένα ντελίριο. Το οποίο ο Wojciech Rusin επιθυμεί να αποδώσει με συνθέσεις που κινούνται μεταξύ μοντέρνας κλασικής και ηλεκτρονικών (της ηλεκτρακουστικής κατεύθυνσης), χρησιμοποιώντας τις φωνές της Eden Girma και της Emmy Broughton. Το αποτέλεσμα πότε πυκνώνει, πότε αραιώνει, ποτέ όμως δεν γίνεται δυσθεόρατο.

To ‘Syphon’ είναι άλμπουμ με κάμποσες πτυχές, στο οποίο ο Πολωνός συνθέτης προχωρά τη γραφή του σε σύγκριση με το ‘The Funnel’ του 2019. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως μια ιδιότυπη «συμφωνία», η οποία προσπαθεί να γεφυρώσει κάτι πολύ παλιό με κάτι εξαιρετικά καινούριο. Πιο συγκεκριμένα, την ευρωπαϊκή πολυφωνία με πνευστά όργανα που ο Rusin κατασκευάζει ο ίδιος, χρησιμοποιώντας τρισδιάστατους εκτυπωτές• με τα οποία επιδιώκει βέβαια να αποτυπώσει μελωδίες που μοιάζουν να αντλούνται από τη μεσαιωνική/αναγεννησιακή παρακαταθήκη, «ξανακυκλώνοντας» έτσι τα παιχνίδια με την αίσθηση του χρόνου. Στην πορεία εμπλέκονται και επιτόπιες ηχογραφήσεις, ακόμα και τσέμπαλο –καλοδεχούμενα μεν, παρότι υπήρχαν περιθώρια και για πιο περιπετειώδεις διακλαδώσεις.

Χριστίνα Κουτρουλού

billy woods - Aethiopes (Backwoodz Studioz, 2022)

Παρότι ανυπομονούμε για τα Μεγάλα Ψάρια του διεθνούς κι εγχώριου χιπ χοπ που θα επιστρέψουν φέτος με καινούριες δουλειές, στον χώρο ήδη ξεπροβάλλουν κάποια σπαρταριστά άλμπουμ. Το ‘Aethiopes’ κινείται στην πιο πειραματική πλευρά, κάτι που ίσως το κάνει δύσκολο για μερικά αυτιά. Θα δικαιώσει όμως αυτούς που ψάχνουν λίγο παραπάνω, άλλωστε πίσω από την παραγωγή βρίσκεται ο Preservation: όνομα που εξελίσσεται σε εγγύηση για κάτι καλό, όπως απέδειξε και το 2020 με τον εξαιρετικό προσωπικό δίσκο ‘Eastern Medicine Western Illness, όπου συμμετείχε και ο billy woods.

Ο Νεοϋορκέζος παραγωγός χτίζει ένα background στο οποίο ο ραπερ μπαίνει με τόλμη και σιγουριά, τηρώντας μια μινιμαλιστική γραμμή καθώς ξετυλίγεται τόσο ερμηνευτικά, όσο και στιχουργικά. Άλλωστε γνωρίζει καλά πώς να υφαίνει συγκλονιστικές εικόνες μέσω υπαινιγμών, με τη φωνή του να πέφτει μες στο κάθε κομμάτι ιδανικά, όσο και ανατριχιαστικά. Τέλος, στο Aethiopes βρίσκουμε και κάμποσες συμμετοχές (Shinehead, Fatboi Sharif, ELUCID, Denmark Vessey & Quelle Chris κ.ά.), όλες πιστές στο ύφος του πρωταγωνιστή.

Άρης Μπούρας

Dopplereffekt – Neurotelepathy (Leisure System, 2022)

Από τα ιστορικά και πολύ σημαντικά ονόματα της - ας πούμε - λίγο πιο πειραγμένης electronica, με περισσότερα από 25 χρόνια στο κουρμπέτι και κυκλοφορίες για τις δισκογραφικές των Dataphysix, Rephlex και International Deejay Gigolo Records, επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια για το βερολινέζικο label της Leisure System με νέο ολοκληρωμένο άλμπουμ. Με το ντουέτο του Rudolf Klorzeiger (ή Gerald Donald, γνωστός κι από τη θητεία του στο electro-techno σχήμα των Drexciya) και της To-Nahn, να προσφέρει δέκα εγκεφαλικά κομμάτια, όπου τα μαθηματικά, η ψυχρή λογική των μηχανών και η τηλεπάθεια των δημιουργών τους αποτελούν κύριους νευραλγικούς παράγοντες. Κινηματογραφικές ambient αφηγήσεις, Detroit techno και old-school electro περάσματα, συνθέτουν ένα σύνολο υποβλητικό, περιπετειώδες κι αν μη τι άλλο εθιστικό. Βάλτε και λίγο “Blade Runner” ή τις πιο ταξιδιάρικες στιγμές των Kraftwerk, και κάπως έχετε μια καλύτερη εικόνα.

Μιχάλης Βαρνάς

El Khat – Albat Alawi Op. 99 (Glitterbeat Records, 2022)

Το βίντεο κλιπ από το ‘La Sama’ με οδήγησε και στο υπόλοιπο άλμπουμ των El Khat. Όπως επίσης πως ο τραγουδιστής Eyal El Wahab μοιάζει στον Ουάρντα, τον Αιγύπτιο χαφ με καριέρα στον Παναιτωλικό, την Λάρισα, τον Βόλο και την Ανόρθωση. Το όνομα της μπάντας προέρχεται από το Khat που είναι φυτό κι οι παρενέργειες του προκαλούν ευφορία, ενθουσιασμό και απώλεια όρεξης. Σε κάποιες χώρες η χρήση του είναι ελεγχόμενη. Για τους Εβραίους της Υεμένης η χρήση των φύλων του είναι ελεύθερη στο Ισραήλ. Ευχάριστα νέα για τον Eyal El Wahab.

Η μουσική των El Khat έχει ξανακουστεί, δε φέρνει κάτι το νεωτεριστικό αλλά πηγάζει από αγάπη για τις παραδόσεις και την ποπ (κακούργα Δύση) της παλιάς Υεμένης και το αποτέλεσμα είναι όμορφα τραγούδια παιγμένα με όργανα που τα μέλη του συγκροτήματος δημιούργησαν μόνοι τους κι άλλα γνωστότερα σαν τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα βιολιά.

Μέλη των El Khat εκτός από τον εκπρόσωπο της Υεμένης, είναι από το Μαρόκο, το Ιράκ και την Πολωνία.

Μάριος Καρύδης

Black Flower – Magma (Sdban Ultra, 2022)

Η παράξενη αυτή τζαζ πεντάδα από τις Βρυξέλλες έχει φάει την modal jazz με το κουτάλι και αγαπά τους ρυθμούς της Ανατολής και την ψυχεδέλεια της φαρφίσας της Δύσης, το kraut, το funk και κυρίως τις πολύχρωμες μουσικές παλέτες της Αφρικής και δη του afrobeat και, της αγαπητής στα μέρη μας, τζαζ της Αιθιοπίας. (Οι Φλαμανδοί ξανάρχονται στην Αφρική δηλαδή…) Απαρτίζεται από μουσικούς που έχουν υπάρξει περαστικοί από ονόματα όπως οι Calexico, ο Lee Perry, οι dEUS και οι Neurosis(!)... Στον πέμπτο τους δίσκο συνεχίζουν να μην είναι το συνηθισμένο λευκό, multi culti μουσικό «μάγμα» που παίζουν τα πάντα εκτός απ’ την folk μουσική των ιμπεριαλιστών παππούδων τους. Αντιθέτως, οι Black Flower είναι τζαζ για ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν τζαζ , όπως θα έλεγε κι ο Geoff Dyer.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Fontaines D.C. - Skinty Fia (Partisan Records, 2022)

Αυτή τη φορά η πρώτη μάχη κρίθηκε στην κωμόπολη Exhall και πλέον μπορείς να δεις σε αγγλικά κοιμητήρια κελτικούς σταυρούς που έχουν την επιγραφή "In ár gCroíthe go deo" (δηλαδή «Για πάντα στις καρδιές μας»). Η ευρύτερη όμως μάχη αφορά την κατάρα του υπό εξαφάνιση γιγαντόσωμου ιρλανδικού ελαφιού (αλλιώς "Skinty Fia"), που ως τίτλος άλμπουμ περικλείει όλα τα μέτωπα που άνοιξε το ήδη καταξιωμένο κουιντέτο των Fontaines D.C. Μέτωπα, που παρά το νεαρό της ηλικίας του, δεν αφορούν αποκλειστικά τον έρωτα. Περίεργο, έτσι;

Κι όμως, δε θα το ‘λεγα για την περίπτωσή τους, αφού τα μέλη του, αν και σπουδαστές μουσικού κολλεγίου, ήρθαν κοντά όχι λόγω της μουσικής, αλλά της αγάπης τους για την ποίηση. Πολύ 80s φάση, θα μου πείτε, κι εγώ αμέσως θα σκεφτώ πονηρά ότι έχετε ακούσει τα “Dogrel” και “A Hero's Death”. Όπως και να το βλέπει κανείς, είναι δυσεύρετο και συγκλονιστικό να έχεις συνειδητοποιήσει από νωρίς ότι υπάρχει κι άλλη ζωή εκεί έξω. Κι αυτοί μάλλον πέρασαν από τη θεωρία στην πράξη πριν καλά - καλά μπουν στο στούντιο, αφού κυκλοφόρησαν δύο συλλογές: μία με Beat και μία με Ιρλανδούς ποιητές. Ύστερα συνέχισαν τις μάχες με τις λέξεις, πλημμυρίζοντάς τες με καταπληκτικές post-punk και μη μουσικές, ώσπου φτάσαμε στο «δύσκολο» τρίτο άλμπουμ (χα!), που για τόσο μπαρουτοκαπνισμένους τύπους, εξ ορισμού μόνο τέτοιο δε θα μπορούσε να ήταν.

Νάνσυ Σταυρίδου

Hatchie ‎– Giving The World Away ( Secretly Canadian, 2022)

Συνήθως το πρώτο πράγμα που αυτομάτως κάνω όταν ακούω ένα τραγούδι το οποίο ξεχωρίζω, είναι να αυξήσω την ένταση και να το απολαύσω όσο πιο δυνατά γίνεται. Αυτό ακριβώς συνέβη με το “Lights On”, το πρώτο κομμάτι από το 2ο στούντιο άλμπουμ της Αυστραλής Harriette Pilbeam, γνωστής καλλιτεχνικά ως Hatchie. Και δε σκέφτηκα να χαμηλώσω ούτε στιγμή την ένταση μέχρι να ολοκληρώσω την ακρόαση του “Giving The World Away” το οποίο κυκλοφόρησε τέλος Απριλίου.

Αν έπρεπε να περιγράψω τη μουσική της θα κατέφευγα απλά στις μουσικές της επιρροές απομονώνοντας κάποια χαρακτηριστικά ονόματα όπως οι Cocteau Twins, η Natalie Impruglia, οι Cramberies, οι Sundays και η Kylie Minogue στην οποία έκανε support στην “A Day on the Green” τουρ το 2019.

Να σημειώσω βέβαια ότι δεν αντιγράφει  τον ήχο τους, αλλά εμπνέεται και δημιουργεί όμορφες pop μελωδίες με στοιχεία shoegaze και με μια φρεσκάδα που συνάδει με το νεαρό της ηλικίας της.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Robin Guthrie των Cocteau Twins έκανε ρεμίξ σε ένα παλιότερο τραγούδι της το “Sure” το οποίο μάλιστα έπαιζε στις πτήσεις της Virgin Australia. Μεγάλη τιμή – το μέλλον φαίνεται λαμπρό!

Βασίλης Παπαδόπουλος

Συλλογή - Under the Bridge (Skep Wax Records, 2022)

Τα παιδιά της Sarah Records μεγάλωσαν αλλά είναι τόσο φρέσκα και ζωντανά όσο κι όταν ξεκίνησαν. Η εταιρία μπορεί να έκλεισε το 1995, χωρίς οι ονειροπόλοι δημιουργοί της και τα συγκροτήματά τους να έχουν γίνει γίνουν πραγματικά διάσημοι, όμως ο θρύλος της παραμένει ζωντανός έως σήμερα. Η Amelia Fletcher με το σύντροφό της Rob Pursey (η φωνή και το μπάσο των Heavenly και των Talulah Gosh) δημιούργησαν μέσα στην καραντίνα τη δική τους μικρή εταιρία στο πρότυπο της Sarah. Μάζεψαν όλους τους παλιόφιλους από τα χρόνια εκείνα και μας παραδίδουν μια ολόφρεσκια συλλογή από αιθέρια κιθαριστική pop, στα καλύτερά της, από μεσήλικες πια, ενίοτε με άσπρα μαλλιά, φαλάκρες και κοιλίτσες, πλην όμως ζωντανούς, αναζητώντας το όνειρο της Sarah Records, την ανεξαρτησία, την πίστη σε αυτό που κάνεις και την αθωότητα. Η καθεμία μπορεί να διαλέξει το δικό της αγαπημένο τραγούδι και συγκρότημα από αυτή τη συλλογή, με νέο υλικό από όλους σχεδόν τους πρωταγωνιστές αυτής της μικρής μυστικής ιστορίας της βρετανικής ποπ. Τα παιδιά είναι εντάξει και ξαναβρίσκουν την αγάπη, για να μας μεταφέρουν λίγο από την θέρμη και λάμψη που εκπέμπουν, όταν διαπιστώνουν ότι μπορούν να την προσφέρουν όπως παλιά, ατόφια και ανεπιτήδευτα. Μεταξύ αυτών, οι St. Cristopher, σα να το ‘ξέραν από τότε, μας τραγουδούν Will find love on another day in another way.

Μαριάννα Βασιλείου

Spiritualized – Everything Was Beautiful (Bella Union, 2022)

Αντιστρέφοντας τη γνωστή φράση από το «Σφαγείο Νούμερο 5» του Κερτ Βόνεγκατ (το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ είχε τον τίτλο “And Nothing Hurt”), το “Everything Was Beautiful” περιέχει όλες τις επιρροές του Spaceman: Stooges, Stones, γκόσπελ, τζαζ (φρι και όχι), προσεκτικά κατασκευασμένα στρώματα ήχου, αστρικές προβολές, artwork που θυμίζει φάρμακο σαν αυτό του μνημειώδους “Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space”, αστρικές βενζοδιαζεπίνες, φαζαρισμένες κιθάρες με μπόλικα έγχορδα, καστανιέτες και χάλκινα, δεκαέξι διαφορετικά όργανα, πάνω από τριάντα μουσικοί, μπλουζ μελωδίες και ήχοι καρδιάς που πάλλεται, χτυπάει, σπάει. Όλα όντως ήταν όμορφα. Και τίποτα δεν προξενούσε πόνο.

Μαρία Φλέδου

Warpaint-Radiate - Like This (Virgin, 2022)

Το τέταρτο άλμπουμ των Warpaint μετά από ένα κενό έξι χρόνων, έχει μία βασική διαφορά από τα προηγούμενα, ηχογραφήθηκε εξ’ αποστάσεως λόγω των γνωστών προσφάτων συγκυριών. Ίσως αυτό να επηρέασε λίγο τον signature-εξαιρετικά δεμένο ήχο τους, ίσως και να είναι ένας από τους λόγους που σε κάποια σημεία του θα το βρείτε αρκετά πιο ήρεμο και με ένα διαφορετικό, πιο ποπ ηλεκτρονικό στοιχείο.

Παρ όλα αυτά, ακούγοντας το ‘Radiate Like This’, ακούς τις γνώριμες ρυθμικές και αντιφατικές καμιά φορά εναλλαγές που τις χαρακτηρίζουν, τις ονειρικές μελωδίες στις φωνές τους και άλλο ένα άλμπουμ που ρέει με τον δικό του τρόπο και πίσω από όλα αυτά όπως πάντα και μία λίγο σκοτεινή διάθεση.

Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι ένα άλμπουμ κυρίως για φανς, αλλά ως μια πιστή τέτοια σας το προτείνω.

Τάσος Βαφειάδης

The Order of The 12 – Lore of the Land (Group Mind Records, 2022)

Τελευταία φορά που μου άρεσε τόσο πολύ ένα καινούργιο φολκ συγκρότημα, ήταν όταν άκουσα τους Espers. Μπορεί αυτοί οι παραδοσιακοί ήχοι της Βρετανίας να έλκουν τα αυτιά μου, αλλά για να είμαι ειλικρινής πολλά από τα άλμπουμ του είδους μου φαίνονται αδιάφορα.

Οι Order of The 12 απαρτίζονται από τρία μέλη, με κεντρικό πρόσωπο τον ιδιαίτερα παραγωγικό περκασιονίστα Richard Norris (ίσως κάποιοι τον θυμούνται στο τέκνο συγκρότημα των 80’s Grid), που μαζί με την πολύ όμορφη φωνή της Rachel Thomas μας ταξιδεύουν στα πράσινα λιβάδια της Γηραιάς Αλβιώνας. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους ηχογραφήθηκε κάτω από το Κάστρο του Lewes στο Ανατολικό Σάσεξ και βουτάει με το κεφάλι στον ονειρικό κόσμο της Sandy Denny, των Pentangle και των Trees. Πήρε δέκα χρόνια στους Order of The 12 να ολοκληρώσουν τον δίσκο, αλλά άξιζε την αναμονή!

Αντώνης Ξαγάς

Βύρων Κατρίτσης – Βράδυ (Ikaros, 2022)

Δεν θα ήταν εύκολο εγχείρημα να προσπαθούσαμε να απεικονίσουμε την μουσική του δίσκου αυτού με χρώματα, ακόμη και με τον τρόπο που το καταφέρνουν οι συναισθητικοί… Γιατί πρόκειται για έναν δίσκο γραμμένο για τις ώρες που οι σκιές μακραίνουν, εκεί κατά το σούρουπο, το λυκόφως, το μούχρωμα, στο πένθιμο κάθε εποχής δείλι, το βράδυ, όπου τα χρώματα περνάνε σιγά σιγά στην ανυπαρξία, μένει πίσω η απουσία της, σε μια διαρκή καθημερινή συμβολική του θανάτου. Για τις ώρες που και στον πιο άμουσο, αντι-ποιητικό ‘πεζό’ άνθρωπο μπορεί να ξυπνήσουν ανησυχητικές υπαρξιακές σκέψεις, ποιητικές μεταφορές και μεταφυσικές ανησυχίες. Ο Βύρων Κατρίτσης τέτοιος άνθρωπος δεν είναι, από την μακρινή πια εποχή των ποπ Byron’s Girlfriend (τους θυμάστε;) και μετά έχει στραφεί σε μια ηλεκτρο-ακουστική προσέγγιση στον ήχο μέσα από μια ambient κατά βάση ηχοποιία, άλλοτε αυτόνομη και άλλοτε υποστηρικτική-επικουρική στον λόγο. Στο «Βράδυ» έχουμε να κάνουμε με μια «μελοποίηση του λόγου» (ή μήπως καλύτερα λογοποίηση του μέλους»; (sic)) με μια ενορχήστρωση που αναδεικνύει τον δραματικό λυρισμό του. Η επιλογή των στίχων, είτε από την ίδια την γραφίδα του δημιουργού είτε από ονόματα ενός εύρους που ξεκινάει από τον Πίνδαρο και τον Ανακρέοντα και φτάνει έως τον Σολωμό και την Πολυδούρη είναι ενδεικτική των αισθητικών του αναζητήσεων και επιρροών. Ο δίσκος κλείνει με το σκιαχτικά ατμοσφαιρικό φερώνυμο κομμάτι σε μια συγκινησιακή φόρτιση που με έκανε σχεδόν αυθόρμητα να αναζητήσω και τον ‘Καρυωτάκη’ της Λένας Πλάτωνος. Και το δικό του/της «Βράδυ»…

Μάνος Μπούρας

Τim Bowness - Butterfly Mind (Inside Out, 2022)

Δεν έχω ακούσει ολόκληρη τη νέα δουλειά του Tim Bowness - κυκλοφορεί στις 17 του επόμενου μήνα - αλλά μου είναι τόσο γνώριμο το στυλ του που αποκλείεται να μην μου αρέσει. Θα έλεγε κάποιος πως πρόκειται για μία περίπτωση ακόμη του "μία από τα ίδια", που όμως δε σε ενοχλεί καθόλου, η επανάληψη λειτουργεί κάπως σαν θεραπευτικό κουκούλι που μέσα του νιώθεις οικεία και ασφαλής. Παρακολουθώ τον εν λόγω μουσικό από τη δεκαετία του '80, όταν αποτελούσε το ένα μισό των No Man (το άλλο ήταν ο άγνωστος τότε Steven Wilson, που έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο σε όρους καλλιτεχνικής διάστασης και επιτυχίας), έχει διανύσει βέβαια και ο ίδιος κάμποσα χιλιόμετρα μουσικής δημιουργίας, εξίσου μοναχικής όσο και εντός ποικίλων συνεργασιών, εξακολουθώντας να ηχεί συνεπής και βαθιά εσωτερικός. Το πρώτο δείγμα του δίσκου είναι το εξαίσιο ‘Dark Nevada Dream’, αρκούντως ατμοσφαιρικό και με τα ξέψυχα θηλυπρεπή φωνητικά του Bowness να αποτελούν σταθερά το σήμα κατατεθέν του. Θα αποφύγω να παραθέσω την εντυπωσιακή λίστα μουσικών που συμμετέχουν στο άλμπουμ, ίσως να μην έχει και σημασία να την ξέρεις, το κομμάτι εξάλλου αρκεί για να θέλεις να σκάψεις και να ακούσεις περισσότερα από τη νέα του δουλειά.

Μιχάλης Τσαντίλας

Φώτης Σιώτας/Θοδωρής Γκόνης – Δύο Λάθη (United We Fly, 2022)

Ετούτη είναι η δεύτερη συνεργασία του Φώτη Σιώτα με τον Θοδωρή Γκόνη• προηγήθηκαν ‘Τα Δεύτερα’, το ’19. Αυτή τη φορά είναι περισσότερο εσωστρεφή τα τραγούδια, όπως και πιο ετερόκλητα τα στιλ. Ο Γκόνης γράφει με χιούμορ και διεισδυτικότητα, ενώ ο Σιώτας μελοποιεί με τον αναγνωρίσιμο τρόπο του, κάπως βρίσκοντας και πάλι τον τρόπο να δώσει σε γνωστά -και φθαρμένα;- σχήματα (λαϊκό, ελαφρό, έντεχνο...) νέο φως και πνοή. Ερμηνεύει κυρίως ο ίδιος, αφαιρώντας ενδεχομένως από την εμβέλεια της δουλειάς, προσθέτοντας όμως στη συνοχή και στην προσωπικότητά της.

Ελένη Φουντή

Carmen Villain - Only Love From Now On (Smalltown Supersound, 2022)

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να επισημαίνουμε την τέως ιδιότητα της Carmen Hillestad (όπως είναι το αληθινό της όνομα) ως μοντέλου. Πάνε σχεδόν δέκα χρόνια πια που βγήκε το εξαιρετικό "Sleeper" (2013) και όποιος δεν κατάλαβε τότε το τεράστιο μουσικό ταλέντο της Μεξικανής - Νορβηγίδας, θα το μάθει τώρα με τον φετινό της δίσκο - φαινόμενο. Όμως είναι τόσο εμπεδωμένα τα στερεότυπα, τόσο μαζική η κοινωνική δυσπιστία απέναντι στους μη παραδοσιακούς ρόλους των γυναικών, και δη απέναντι σε δαιμονοποιημένους ρόλους όπως αυτός του cover girl (στη Vogue, το Marie Claire και το Elle παρακαλώ), που ναι, ίσως είναι σκόπιμο ειδικά φέτος (που θέλω να πιστεύω ότι είναι η χρονιά της Villain), να το υπενθυμίζουμε εμφατικά. Από την άλλη, ο λαός λέει ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, οπότε ας συνοψίσω: με τη συνδρομή της φλαουτίστριας Johanna Scheie Orellana, σταθερής συνεργάτριας της Hillestad εδώ και χρόνια, και για πρώτη φορά του Arve Henriksen των Supersilent (τρομπέτα, electronics), με το συναρπαστικό και βαθιά συναισθηματικό "Only Love From Now On", η Carmen Villain παραδίδει μαθήματα dub μινιμαλισμού, βρίσκει τον τρόπο να ξεκλειδώσει τις κρυμμένες ομορφιές της δυσαρμονίας και του τέταρτου κόσμου της ambient και μας δίνει έναν δίσκο που θα ζήλευαν ο Vladislav Delay και ο Jon Hassell. Μεγάλη κουβέντα είπα τώρα βέβαια, αλλά είναι κι αυτός πολύ μεγάλος δίσκος. Πολύ.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Phi-Psonics - The Cradle (GondWana Records, 2022)

Το εν λόγω project του μπασίστα Seth Ford-Young είχε ήδη κυκλοφορήσει σε περιορισμένη έκδοση το 2020 και τα τσακάλια της GondWana Records το “τσίμπησαν” και το επανακυκλοφόρησαν σε deluxe έκδοση με έξτρα κομμάτια κάνοντας το έτσι ευρέως διαθέσιμο στον γενικό πληθυσμό.

Και ευτυχώς γιατί μια τέτοια δισκάρα θα ήταν κρίμα να αφορούσε μόνο μερικούς εκατοντάδες ανθρώπους. Αργόσυρτη, σκοτεινή τζαζ, meditative σχεδόν, με καθαρό ήχο και καθαρτική διάθεση η μουσική των Αμερικανών είναι σοβαρή, ακριβής και προσεγμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, μέχρι και το τελευταίο χτύπημα στο μπάσο. Ένας δίσκος που προϋποθέτει συγκεκριμένες συνθήκες και περιρρέουσα ατμόσφαιρα για να ξαπλώσει στο πλατό. Αλλά εγγυάται ότι με το που γίνει αυτό θα σου προσφέρει 45 λεπτά αριστουργηματικής μουσικής αισθητικής. Δίσκος ποιότητας και απαραίτητος.

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Širom - Utekočinjeni Prestol Preprostih = The Liquified Throne Of Simplicity (Tak:til, 2022)

Ένα σλοβένικο σχήμα που περισσότερο σε αυτοοργανωμένη κολεκτίβα φέρνει, μετουσιώνει την ενέργεια που δονεί την ύπαιθρο της πατρίδας του καθώς και τις πολιτιστικές και κοινωνικές ζυμώσεις αιώνων εντός αυτής σε διαλογιστικά σπειροειδή mantra. Στο σταυροδρόμι πολιτισμών της χώρας της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τελετουργικά κάθαρσης με απόκοσμες φωνές και έγχορδα και κρουστά από διάφορες γωνιές του πλανήτη, «περνούν» από δασικές εκτάσεις πυκνής βλάστησης, επιβλητικά βουνά, διαβρωμένα από την ροή του νερού πετρώματα και ορμητικά ποτάμια, για να εκβάλουν στο επέκεινα. Γήινο μα και μεταφυσικό συγχρόνως, με μελωδική και βομβώδη αυτάρκεια παρά τις δεκάδες αναφορές του, το βουκολικών αποχρώσεων τέταρτο άλμπουμ των Širom αναπνέει την καθημερινότητα μέσα από το όνειρο, ατενίζει το μέλλον μέσα από τα πηγαινέλα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, επουλώνει πληγές ξύνοντάς τες. Στα επαναλαμβανόμενα ψυχεδελοφόλκ μοτίβα του, με έντονο φιούζιον αποτύπωμα, δεν είναι το ζητούμενο η λύτρωση, αλλά η απόλυτη ελευθερία που θα φέρει την όποια θετική εξέλιξη.

Η υπόγεια και αυτοσχεδιαστική ισχύς του συνόλου ανακαλεί εκείνη των σπουδαίων και καταχωνιασμένων Pärson Sound. Και το κάνει με μια καθόλα ιδιοσυγκρασιακή εκφραστικότητα, σαν μια διέξοδο από οποιοδήποτε περιορισμό μας «φοράει» η σύγχρονη πραγματικότητα

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Ivo Perelman/Tim Berne/James Carter/Tony Malaby – (D)IVO (Mahakala, 2022)

Έχω ακούσει μερικές φορές κάποιους να παραπονιούνται ότι δε γουστάρουν τη τζαζ λόγω σαξοφώνου. Δεν μπορώ να πω ότι τους καταλαβαίνω ακριβώς, αφού δεν μ’ ενοχλεί προσωπικά κανένα μουσικό όργανο. Ίσως να μην μπορούν τα κλισέ της τζαζ (και καλά κάνουν), όμως έτσι ισοπεδώνονται τα πράγματα και καταλήγουν να μην τους αρέσει η τζαζ χωρίς πραγματικά να έχουν ακούσει. Ένας τρόπος ν’ αλλάξουν γνώμη είναι η ομοιοπαθητική, να ακούσουν δηλαδή αυτό το αριστούργημα του τζαζ αυτοσχεδιασμού που έχει μόνο σαξόφωνα! Τέσσερα παρακαλώ. Απαιτητικό σίγουρα άκουσμα αλλά καλύτερα να βουτήξει κανείς κατευθείαν στα βαθειά. Είναι αυτό που έκαναν και οι αρχαίοι Σπαρτιάτες... άμα επιβιώσεις στην εκπαίδευση θα γίνεις άξιος πολεμιστής.

Κώστας Καρδερίνης

Floros Floridis/Yorgos Dimitriadis - Tone sequence evaluators [2022, Evil rabbit records]

Ο διαβολικός μέλας κούνελος τριγυρνά ανήσυχος. Τα μαύρα χνάρια του αποτυπώνονται στο ανακυκλωμένο καφετί χαρτόνι του εσώφυλλου και φτάνουν ως την κρυψώνα του, μια τρύπα κάτω από τον αριθμό 33. Παραμέσα/παραδίπλα, μια μαύρη-χήρα-πεταλούδα σταθμεύει πάνω στο δίφοντο γαλανό και σκουρότερο σιέλ πλακάκι με το γκρι διαχωριστικό πλαίσιο. Ένα μάτριξ και μια τρύπα στο χωροχρονικό συνεχές αποκαλύπτει μόνον τον τίτλο του έργου.

Οι εκτιμητές και τιμητές τονικών συχνοτήτων και αλληλουχιών, Φλώρος Φλωρίδης [πνευστά & ηλεκτρονικά] και Γιώργος Δημητριάδης [κρουστά & ηλεκτρονικά] φυσάνε και κρούουν πέρα-μακριά-τόσο-κοντά τις δικές τους ανησυχίες με τρόπους αναπάντεχους κι απρόβλεπτους, πιθανώς ασύλληπτους από οποιαδήποτε αυτό-εκπαιδευόμενη τεχνητή ευφυΐα: διαταραγμένος ψίθυρος, αλυχτά προς το φεγγάρι, δια ζώσης τσεκάρισμα 1: χωρίς επιλογή, ώρα ήτανε, δια ζώσης τσεκάρισμα 2: ψυχωτική σύνταξη, όλων των ειδών οι φυλακές.

Έξι φέτες δημιουργικού φιλοσοφημένου ψυχοσωματικού αυτοσχεδιασμού από τις διαπλεκόμενες αξονικές τομογραφίες εποικοδομητικού μουσικοηχητικού μπρέιν-στόρμινγκ, στο περίφημο πια εγκεφαλικό χημείο του royal Alzheimer hall, υπό τις μεικτές αρμοδιότητες των «επιστημόνων του ήχου» Τίτου Καριωτάκη και Χρήστου Χαρμπίλα. Ξεχωρίζω και ερωτεύομαι ξανά και ξανά την παιχνιδιάρικα γαργαλιστική πέμπτη φέτα: live check II...psycho pension. Σιγοσφυρίζω μαζί της.

Άνθρωπός τις, ο έχων ώτα ακουέτο και... απόλαυσέ το.