Μάιος 2024

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

English Teacher - This Could Be Texas (Universal/Island Records, 2024)

Αρχίζει και γίνεται εκνευριστικό. Πλέον, σχεδόν ό,τι και να κυκλοφορήσει είναι post-punk. Καλά, εσείς δε συμφωνείτε; Μα, ούτε κι εγώ, αλλά αυτό δε φαίνεται να έχει και ιδιαίτερη σημασία. Κάπως έτσι λοιπόν, με αυτή την ευρεία έννοια, και το “This Could Be Texas” των English Teacher είναι (μόνο) post-punk. Άσχετα με το αν εξίσου είναι new wave, post-rock και ‘20s art-rock ή με το ότι κάλλιστα θα μπορούσε να ενταχθεί στην (ανεπίσημη) «σκηνή» των Black Midi και Black Country New Road, που στέκεται απέναντι στο παρελθόν με σεβασμό και αναπλαστική ευελιξία. Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος τις ετικέτες. Το EP “Polyawkward” (2022) δημιούργησε αίσθηση και προσδοκίες, ο χαρακτηρισμός της μπάντας από το Guitar.com του NME Networks ως “2024’s hottest new guitar band” θύμισε τις αγωνιώδεις υπερβολές στα πρωτοσέλιδα των ‘90s, αλλά τελικά όντως έχουμε να κάνουμε με ένα υπέροχο μεγάλης διάρκειας ντεμπούτο.

Μάνος Μπούρας

The Lemon Twigs - A Dream Is All We Know (Captured Tracks, 2024)

Το ζητούμενο εδώ είναι η αναζήτηση της τέλειας ποπ φόρμας, και τα αδέρφια D'Addario έχουν αποδείξει εδώ και αρκετά χρόνια ότι κατέχουν απόλυτα τα μυστικά της. Δισκογραφούν από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, για λογαριασμό της 4AD σε πρώτη φάση (που δεν θα της το είχες ότι μπορούσε να φιλοξενήσει μία τέτοια μπάντα, μα απ' την άλλη θα πρέπει να είσαι αφελής ώστε να ξέρεις τι ταιριάζει και τι όχι στο roster της, κι όχι τώρα, εδώ και δεκαετίες!). Τους πήρε στην αγκαλιά της πια η Captured Tracks, και τους άφησε να συνεχίζουν να φλερτάρουν ελεύθερα με την power pop των '70s και '80s, με μικρές τζούρες από glam αστερόσκονη επάνω από τις έντονα μελωδικές τους συνθέσεις. Υπάρχουν στιγμές τους που δεν είναι εντελώς του γούστου μου, η γραμμή που βαδίζουν ανάμεσα στο μεγαλειωδώς υπέροχο και το ξεδιάντροπα cheesy είναι λεπτή, αλλά σε γενικές γραμμές τους εκτιμώ κι αναγνωρίζω ότι αυτό που κάνουν, ούτε εύκολο είναι, ούτε έχει μεγάλες αξιώσεις να γίνει δημοφιλές. Το ταλέντο όμως ξεχειλίζει από τη μουσική τους (ότι ακούγεται στα τραγούδια τους παίζεται από τους δύο πολυοργανίστες αδερφούς), κι αν είσαι θιασώτης του ήχου που πρεσβεύουν, δύσκολα μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο από τους Lemon Twigs!

Βασίλης Παπαδόπουλος

Συλλογή – Under the Bridge 2 (Skep Wax Records, 2024)

Δύο χρόνια μετά την πρώτη συλλογή τα παιδιά της θρυλικής Sarah Records ξαναχτυπούν. H Amelia Fletcher και ο Rob Pursey δεν το βάζουν κάτω και ακολουθούν την ίδια παλιά καλή συνταγή των ανεξάρτητων εταιριών και των fanzines των 80s. Εξάλλου η ίδια είναι πλέον καθηγήτρια Οικονομικών και ανώτερο στέλεχος της Επιτροπής Ανταγωνισμού της Αγγλίας. Τα παιδιά μεγάλωσαν, γράφαμε και για την πρώτη συλλογή, δύο χρόνια ακόμη μεγαλύτερα και παραδίδουν ολόφρεσκια νεανική pop. Λέτε να είμαστε ολότελα λάθος και αυτή η pop πλέον να μην είναι ολόφρεσκια; Δεν ξέρω. Πάντως για όσους από εμάς ζήσαμε τα 80s, έτσι είναι. Εξάλλου η αλήθεια είναι ότι ποτέ ειλικρινά δεν αγαπήσαμε το shoegaze, και την brit pop κάπως τη βλέπαμε.

Άγνωστοι ήρωες μιας γενιάς συμμετέχουν εδώ. Ήρωες της αγάπης. Κρατάμε μόνο τίτλους και στίχους τραγουδιών. One day I’ll find a better life, but I won’t (ή μήπως want) be Αlone tonight. Beauty, you will break us all. I still believe you’re coming by, oh Pamela, και το τελειωτικό χτύπημα αγάπης, A final love song. Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε ένα αφιέρωμα στην Sarah Records: 100 σιγκλάκια, 30 δεκάιντσα και δωδεκάιντσα και 2 ήδη φρέσκιες συλλογές στο bandcamp.

Χάρης Συμβουλίδης

Vampire Weekend - Only God Was Above Us (Columbia, 2024)

Σε μια πορεία που κοντοζυγώνει την 20ετία, οι Vampire Weekend βρήκαν κι έχασαν διάφορα πράγματα: έζησαν –κι αυτοί– την αντίφαση του «indie» που πηγαίνει νούμερο 1 στην Αμερική, υπήρξαν πρέσβεις μιας γοητευτικής ιδιαιτερότητας ("Cape Cod Kwassa Kwassa" κτλ.), κατάφεραν, ενίοτε, να γίνουν πολύ πληκτικοί.

Εκεί, όμως, που ο κύκλος έδειχνε πια να έχει κλείσει, έρχεται το 'Only God Was Above Us' να δείξει ότι το γκρουπ είναι ακόμα κάπου εδώ γύρω. Έτοιμο να υπερασπιστεί ένα indie pop στυλ το οποίο, αφενός, εξακολουθεί να φαντάζει βρετανικό κι ας πολιτογραφείται νεοϋορκέζικο –χρεώστε το στις ερμηνείες του Ezra Koenig, που παραμένουν απρόσμενα αγορίστικες ακόμα και στα 40– κι αφετέρου επιμένει να αποπνέει έναν «εξωτισμό» αδιάφορο για τη μουσική πεπατημένη του χώρου: πλέον με τις δυτικοαφρικάνικες επιρροές να υποχωρούν στα ενορχηστρωτικά μετόπισθεν, αφήνοντας το προσκήνιο σε μια chamber/baroque pop αισθητική με κλασικές μνήμες, οι οποίες ενδέχεται, σκέφτεσαι πού και πού, να ανάγονται ως τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Σπουδαίο; Όχι, σπουδαίο δεν είναι το 'Only God Was Above Us'. Αλλά είναι «κάτι καλό»: στέκεται όμορφα, με τον δικό του τρόπο, ενώ αποτυπώνεται ως ποπ με μια τίμια εναλλακτικότητα, πέρα από μανιέρες, άγχη περί επικαιρότητας και ανερμάτιστους γραφιάδες που νομίζουν ότι, ακούγοντας Vampire Weekend, ακούνε rock.

Τάσος Βαφειάδης

Regan & Bricheno – Apparitions (Ανεξάρτητη Κυκλοφορία, 2024)

Υπάρχουν κάποια παλιά ρητά που είναι παντοτινά. Ένα από αυτά είναι το, «μην μπερδεύεις τα επαγγελματικά με τα προσωπικά». Απ’ ό,τι φάνηκε το εν λόγω ρητό δεν το τήρησαν η Julianne Regan και o Tim Bricheno των (ιδιαίτερα αγαπημένων μου) All About Eve και έτσι μετά το χωρισμό τους το 1990, ο Bricheno αποχώρησε από το συγκρότημα. Σαν μην έφτανε αυτό, την επόμενη χρονιά η Julliane έγραψε το δηλητηριώδες “Farewell Mr. Sorrow”, που ήταν και το πρώτο σινγκλ που κυκλοφόρησε το συγκρότημα με τον νέο τους, τότε, κιθαρίστα Martin Willson-Piper των Church.

Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν, οι διαφωνίες ξεθώριασαν και η Julianne με τον Tim βρήκαν ξανά σημεία μουσικής επικοινωνίας. Έτσι, αναπάντεχα (με ολόκληρη την σημασία της λέξης) πληροφορηθήκαμε πέρσι ότι η Julianne συνεργάζεται με τον Tim και επρόκειτο να κυκλοφορήσουν νέα δουλειά. Αυτό που για 30+ χρόνια, φαινόταν αδιανόητο για όλους τους φίλους του συγκροτήματος έγινε πραγματικότητα και η Regan με τον Bricheno κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2023 ένα σινγκλ και πριν λίγες μέρες νέα ολοκληρωμένη δουλειά, αποκλειστικά μέσω bandcamp.

Κατά κάποιον τρόπο, η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που την άφησαν. Το 2006 στο πλαίσιο της συλλογής “Keepsakes” του συγκροτήματος εμφανίστηκε ένα νέο τραγούδι, το “Raindrops” που είχαν γράψει οι δυο τους εκείνη τη χρονιά. Το φετινό άλμπουμ ξεκινά με αυτό το τραγούδι και συνεχίζει στο ίδιο ατμοσφαιρικό ύφος, με απαλές κιθάρες και αιθέρια εφέ. Το άλμπουμ δεν είναι μια επανάληψη των ρόδινων ημερών των All About Eve και αυτό είναι ιδιαίτερα θετικό. Όμως, ακόμα πιο θετικό είναι πως η φωνή της Julianne Regan συνεχίζει να ακούγεται υπέροχη.

Μαριάννα Βασιλείου

St. Vincent - All Born Screaming (Total Pleasure Records, 2024)

Όλος ο καλός κόσμος έχει έρθει να συμμετάσχει στη χαρά της Anne Erin Clark – από τον Dave Grohl και την Cate LeBon μέχρι την Stella Mozgawa των Warpaint και τον Mark Guiliana των Beat Music. Ώρες παιχνιδιού με σύνθια και drum machines, μέρες πειραματισμού με ψυχοτρόπα ναρκωτικά, μήνες μάχης με την κατάθλιψη και την αγχώδη διαταραχή – ίσως εξαιτίας (ή και εις βάρος όλων αυτών) η St. Vincent δεν υιοθετεί μια περσόνα όπως σε άλλες δουλειές της, αλλά δίνει ένα σύνολο τραγουδιών βγαλμένο από την ουσία της προσωπικότητάς της: γυμνό, ευθύ και ουσιαστικό. Κι αν στον δίσκο αυτό είναι εμφανής η αγάπη της για την Tori Amos, τους Nine Inch Nails και τους Prodigy, παραείναι έξυπνη για να βάλει τις δικές της πινελιές και να μην κάνει έναν δίσκο που θα μπορούσε να είχε βγει τη δεκαετία του ’90. Ή μάλλον, κάνει έναν δίσκο που στέκεται το 2024 – και που θα μπορούσε άνετα να σταθεί και το 1994.

Μιχάλης Βαρνάς

Norah Jones – Vision (Blue Note, 2024)

Όταν εμφανίστηκε στον μουσικό μας κόσμο η Norah Jones δεν μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση. Για την ακρίβεια τα τραγούδια της με ελάχιστες εξαιρέσεις μου φαινόντουσαν βαρετά. Τότε, το 2002, παρουσιαζόταν ως το next big thing για την Blue Note. Κι όντως δεν έπεσαν έξω στις προβλέψεις. Ωστόσο τη συμπαθούσα ως παρουσία και έψαχνα τα τραγούδια της. Η πρώτη στάση δέκα χρόνια αργότερα το 2012 στο ‘Little Broken Hearts’ σε παραγωγή Danger Mouse. Λίγο πιο πριν είχε συμμετοχή σε ένα πολύ αγαπημένο άλμπουμ, το ‘Rome’ των Danger Mouse και Daniele Luppi. Τα χρόνια περνούν, έχω ακούσει όλα της τα άλμπουμ χωρίς όμως να διαλέξω κάποιο. Αν διάλεγα ένα θα προτιμούσα εκείνο με τα χριστουγεννιάτικα.

Και φτάνουμε στη φετινή άνοιξη όπου μαζί με τις εκπλήξεις που κρύβει κάθε χρόνο στο σακούλι της και μας τις πετάει απροειδοποίητα στις αυλές μας, έφερε και το άλμπουμ της φίλης μου της Νόρας. Πρώτο κομμάτι του άλμπουμ το ‘All This Time’. Το βάζω άλλη μια φορά. Σε μια εποχή που ψάχνουμε τα ωραία τραγούδια με το τουφέκι δεν μπορείς να μην σταθείς. Συνεχίζουμε με το ‘Starting At The Wall’. Ένα πιο ζωντανό φολκ με το προνόμιο της φωνής της Norah Jones. Και συνεχίζουμε την ακρόαση. ‘Paradise’, ‘Queen Of The Sea’, το ομώνυμο και πάει λέγοντας. Το πρώτο άλμπουμ της που το ακούω ολόκληρο χωρίς να μου αποσπάσει τη προσοχή ο ήχος από το ψυγείο, ένα κουνούπι ή μια είδηση από το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού. Ασχολούμαι λίγο παραπάνω και υποθέτω πως βρίσκω το μυστικό. Λοιπόν για να μην είμαι άδικος η Norah Jones είναι ταλαντούχα και ξέρει να γράφει τραγούδια και σε κάποιους άλλους πάρα πολλούς στον κόσμο αρέσουν και είναι η αγαπημένη τους. Το ‘Visions’ εμπεριέχει ορισμένα πολύ ωραία τραγούδια τα οποία αναδεικνύονται με την παραγωγή του Leon Michels του πολυμουσικού, παραγωγού, μέλους των El Michels Affair, με παραγωγές στην Truth & Soul Records και την Big Crown Records.

Πλέον έχω ένα αγαπημένο άλμπουμ της φίλης μου της Νόρας πλην του χριστουγεννιάτικου κι αν ποτέ συναντηθούμε μπορώ να της δείξω τον θαυμασμό μου χωρίς ίχνος υποκρισίας.

Ηρακλής N. Κοκοζίδης

English Teacher - This Could Be Texas (Universal/Island Records, 2024)

Τα indie ηχητικά μονοπάτια που διάνοιξαν συγκροτήματα όπως οι Sprints, οι Dry Cleaning, οι New Dad, οι Last Dinner Party κ.ά., ακολουθούν οι English Teacher από το Leeds του αγγλικού βορρά. Ηγετική τους μορφή είναι η πανέμορφη Lily Fontaine με τη χαρακτηριστική άφρο αφάνα, η οποία τραγουδάει, παίζει κιθάρες-πιάνο, γράφει τους στίχους, επιμελείται το εικαστικό μέρος και πλαισιώνεται από τρεις άρρενες νεαρούς μουσικούς, τον Lewis Whiting στις κιθάρες, τον Nicholas Eden στο μπάσο και τον Douglas Frost στα ντραμς. Στα τέλη του προηγούμενου μήνα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ τους από την πολυεθνική Island, η οποία για πολλοστή φορά μας εκπλήσσει με τις ανακαλύψεις της. Οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από ποικιλομορφία στους ρυθμούς και αυξομειώσεις στην ένταση, ενώ εμπλουτίζονται με διάφορα όργανα, όπως βιολί, τσέλο, σαξόφωνο και κρουστά, δίνοντας έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και καλύπτοντας ορισμένες αδυναμίες. Οι ερμηνείες σε συνδυασμό με τους στίχους αναδεικνύουν άκρατο λυρισμό ή πικρόχολο σαρκασμό, ανάλογα με τα θέματα που πραγματεύονται και έχουν ως σημείο αναφοράς τους σύγχρονους κοινωνικούς και ατομικούς προβληματισμούς. Επέλεξα το «R&B», επειδή είναι η πιο δυναμική σύνθεση του δίσκου, με τους χαρακτηριστικούς ελιγμούς στο μπάσο και τις αιχμηρές κιθάρες, όπως επίσης για την καθηλωτική ερμηνεία της Lily.

Μαρία Φλέδου

Mount Kimbie – The Sunset Violent (Warp, 2024)

Στο τέταρτο άλμπουμ της 15χρονης καριέρας τους οι Mount Kimbie επίσημα πλέον ως κουαρτέτο, αλλάζουν ήχο, προσθέτουν θόρυβο στις κιθάρες τους και μελωδίες στα πλήκτρα τους και κυρίως τα φωνητικά της Andrea Balency-Bearn, και ανοίγονται όπως φαίνεται και σε ένα καινούριο κοινό.

Το 'The Sunset Violent’ τα έχει όλα, το Stereolab ίντρο του (‘The Trail’), το fuzzy indie του στην καινούρια συνεργασία με τον King Krule (‘Boxing’), ένα-δυο ρετρό γυρισματα τύπου Ariel Pink (‘Shipwreck’, ‘Α Figure in the Surf), την μπλαζέ ερμηνεία που αναπόφευκτα φέρνει στο μυαλό την ηλεκτροψυχεδέλεια των Broadcast (‘Dumb Guitar’, ‘Yukka Tree).

Το δε χιτ του δίσκου, το ύπουλα catchy ‘Fishbrain’ που σου κολλάει εκεί που δεν το περιμένεις με τον τόσο δα κι όμως αρκετό για να λειτουργήσει ποπ συναισθηματισμό του, είναι η απόδειξη ότι και αυτή τη φορά το πείραμα πέτυχε.

Πόσο παραπέρα όμως μπορεί να τους πάει αυτή η κατεύθυνση χωρίς να χάσουν το ενδιαφέρον τους κι εμείς το δικό μας, μένει να το ακούσουμε στον επόμενο δίσκο.

Το 'Sunset Violent’ είναι πραγματικά ένα πάρα πολύ ωραίο άλμπουμ που πλησιάζει επικίνδυνα στο κάτι που έχουμε ξανακούσει.

Αντώνης Ξαγάς

Παγανή Κυριακή – Παγανή Κυριακή (Ανεξάρτητη Κυκλοφορία, 2024)

Όχι άλλη παράδοση! Ακριβολογώντας… Όχι πια άλλη «πειραγμένη» παράδοση. Από εκείνη που όλο απειλεί αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν σπάει… κούπες, που αναλώνεται σε ευκολάκια διασκευές, τεχνουργήματα λίγο τζάζυ, λίγο ελέκτρο, λίγο… ρεγκετόν, βάλε κι έναν ζουρνά ή κλαρίνο να ‘μαστε σίγουροι ότι την πιάσαμε (την παράδοση), ένας βαρετός μιμητικός νεοσυντηρισμός από τον οποίο μπαΐλντισε πια ο ιμάμης (προσοχή, εδώ κρύβεται υπονούμενο). Κι εμείς μαζί.

Εν πλήρει αντιθέσει, σε τούτη εδώ την κυκλοφορία, η αυτοπροσδιοριζόμενη ‘ντίσκο-μπλακ μπάντα από την επαρχία’ ενώ σκαλίζει στοιχεία της ελληνικής λαογραφίας (εν προκειμένω καλικάντζαρους, τελώνια, ξωτικά και άλλα στοιχειά, «παγανά») και ψηλαφίζει ρίζες που φτάνουν σε ‘παγανιστικές δοξασίες’, εν τούτοις τα συνδυάζει με σύγχρονα στοιχεία χωρίς προφανείς ‘παραδοσιακές’ παραπομπές, με πυρετιασμένα πλήκτρα της μεγάλης πια σχολής των Χωρίς Περιδέραιο, εκκεντρικά παραμορφωμένα φωνητικά και δόσεις χιούμορ, σε ένα αποτέλεσμα μεστό και διόλου σοβαροφανές.

Ελένη Φουντή

Bab L'Bluz - Swaken (Real World Records, 2024)

Ασταμάτητη φέτος η Real World. Πριν προλάβω να συνέλθω από τις (Les) Amazones D'Afrique έρχονται οι Bab L'Bluz να με βρουν στο δόξα πατρί. Στον δεύτερο δίσκο του το γαλλομαροκινό κουαρτέτο βάζει τα μπλουζ των Μαγκρέμπ στην πρίζα. Μπροστάρηδες η βοκαλίστρια και μύστισσα του ηλεκτρικού awisha (ενός είδους μπάσου - λαούτου της μουσικής gnawa) Yousra Mansour και ο κιθαρίστας - παραγωγός Brice Bottin. Η Mansour τραγουδάει στα μαροκινά αραβικά (Darija) και οι τέσσερίς τους μοιράζονται ηλεκτρικό αλγερινό μαντολίνο, ηλεκτρικό guembri, ηλεκτρικό έγχορδο ribab, σιδερένια qraqeb (καστανιέτες της gnawa), ντραμς, μπάντζο, μεμβρανόφωνα bendir και taarija, τύμπανο tbal, κιθάρες, αφρικανικό φλάουτο κ.ά. Όρεξη να 'χεις να διαβάζεις και να ακούς. Oι Bab L'Bluz ανήκουν στο κίνημα nayda της νέας γενιάς των progressive πολιτικά μουσικών του Μαρόκου και με τα πειραγμένα παραδοσιακά - psychedelic rock/blues της Βόρειας Αφρικής παίρνουν θέση εναντίον του ρατσισμού, της διαφθοράς, της πατριαρχίας και υπέρ της διαφορετικότητας σε έναν κόσμο σκληρό που ή αλλάζει ή βουλιάζει. Acid και ηλεκτρισμένα γενικώς τα πράγματα, φωτιά στα ρελέ.

Κώστας Καρδερίνης

Dine Doneff - Suite Yedi (Live) (neRED music, 2024)

Όπως ο θάνατος είναι αιώνιος/έτσι ατέλειωτος είναι κι΄ ο αγώνας. [Κώτσο Ρασίν, εθνικός ποιητής της βόρειας Μακεδονίας] Απόδοση στα ελληνικά: Βικτωρία Θεοδώρου 1978]

Ζωντανή ηχογράφηση, Σεπτέμβριος του 2023 στο Βέλες, τον Βόλο της βόρειας Μακεδονίας, πατρίδα του Ράτσιν.

Βέλες, σλαβική θεότητα της βουκολικής ζωής και των ποιμένων, που μετασχηματίστηκε σε άγιο Βλάσιο με την έλευση της νέας θρησκείας.

Σουίτα του Γεντί Κουλέ. Στο εξώφυλλο η κάτοψη του κολαστηρίου της Γιάρου κι απάνω της χαρακτικό της Φωτεινής Ποταμιά, κατακόκκινο με τη γροθιά υψωμένη. Βαρύς ο συμβολισμός κι ως φόρος τιμής, συνεχίζεται.

Γεντί = επτά. Σουίτα πρωτοπαιγμένη ζωντανά στο Επταπύργιο τον Σεπτέμβριο του 2020.

Συμπράττουν με τον Ντίνε [κρουστά, ηλεκτρική κιθάρα και κοντραμπάσο] η Μαρία Δάφκα [ακορντεόν μπαγιάν] και ο Τζέιμς Γουάιλι [άλτο σαξόφωνο], θεσσαλονικιός πια.

Μελαγχολία και αυτοσχεδιαστικές διαδρομές, ο Γουάιλι λοξοκοιτάει προς την παράδοση αλλά δεν λοξοδρομεί. Το θέμα μνήμης του πρώτου [Of the Memory] επανέρχεται στο τέταρτο [Minoria Grande]. Στο πέμπτο [Howl] αποδομείται πλήρως και ξεκουρδίζεται. Νέα εισαγωγή στο έκτο [Naked Life] και πλήρης ανάπτυξη. Μεσογειακό πνευστό. Λαλάει σαν να ταξιδεύει σε ταινία του Τζον Κασσαβέτη. Οι τίτλοι των συνθέσεων οξύμωρα σχήματα.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Μιχάλης Σιγανίδης – Dead Slow (Defkaz, 2024)

Βασικά ήτανε να γράψω κανονικό review για τούτο δω το πράμα αλλά με πρόλαβε ο συνάδελφος Καρδερίνης που ούτως ή άλλως με κάλυψε μια χαρά. Οπότε απλώς σας το ξαναπροτείνω εδώ γιατί είναι μουσική που πρέπει να ακουστεί.

Κάθε εμφάνιση στη δισκογραφία του Μιχάλη Σιγανίδη είναι αυτομάτως ένα πολύ σημαντικό γεγονός αφού ο άνθρωπος είναι φαινόμενο. Ένας σπουδαίος μάστορας του κοντραμπάσου, τζαζίστας, αυτοσχεδιαστής δεινός, πειραματιστής με στόχο την «ποίηση» και κομματάκι σουρεαλιστής.

Για την εκπληκτική σαλονικιώτικη Defkaz βουτάει ακόμα πιο βαθιά. Κάνει τον ήχο του πιο αφαιρετικό και οξύ και τον φέρνει ακόμα πιο «in our face»! Δοκιμάζει μάλλον να βγει για λίγο από τη συνηθισμένη του τακτική του πετσοκόμματος της τζαζ και της επανασυγκολλήσεως της μέσω ηχητικής κοπτοραπτικής με γαρνιτούρα λοξής ποίησης. Γίνεται πιο έναστρος και… αργά εκτοξεύεται στο διάστημα με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών ηχοραδιενεργών εκπομπών του Γιάννη Αναστασάκη.

Για μένα είναι ήδη ένας από τους δίσκους της χρονιάς.