Μάιος 2025

Μαρία Φλέδου

Prima Queen - The Prize (Submarine Cat Records, 2025)

Prima Queen είναι: δύο κολλητές από τις δύο αγγλόφωνες πλευρές τις Ατλαντικού (Μπρίστολ-Σικάγο), εναρμονισμένα φωνητικά που γίνονται ένα, υπέροχες κιθάρες, λένε ιστορίες, άλλοτε σε upbeat τέμπο, άλλοτε μελωδικά και mellow, από δάκρυα στο αεροπλάνο μέχρι STI τεστ και ένα ντεμπούτο που άργησε λίγο αλλά πέτυχε.

Τις παρακολουθώ δύο χρόνια τώρα, από τότε που τις είδα να ανοίγουν για τις Dream Wife αφού άργησα και τις έχασα όταν άνοιξαν για τις Wet Leg, και αν δεν τις έχετε ακούσει ακόμη θα τις βρείτε κάπου μεταξύ Wet Leg και Wolf Alice, με americana πινελιές, έντονες ενίοτε. Οταν τις γνωρίσαμε με την φίλη μου τις ρωτήσαμε αν έχουν υπ’ όψη τους έναν Greg Dulli, αν και εννοείται δεν υπάρχει λόγος να γνωρίζουν έναν σχεδόν πια 60άρη που κάποτε παλιά προσπάθησε να τραγουδήσει με bluesy αυτοσαρκασμό και κάτι ωμούς στίχους τον πόνο όποιας γυναίκας τον παράτησε βασικά επειδή αυτός έκανε μαλακίες, αλλά μετά έγινε από loser crooner. Τελικά το έκανε χρόνια μετά η αγαπημένη του Sharon van Etten.

Οι Prima Queen, ακόμη μια γενιά μετά, τα ξαναλένε αυτά μεταξύ άλλων, με έναν πιο επίκαιρο τρόπο. Ακούστε το 'The Prize' και ίσως να καταλάβετε τι εννοώ.

Νάνσυ Σταυρίδου

Oslo Twins - Tresor (Half Normal Records, 2025)

Το Κάτι Καλό του Μάη κάνει τόπο στα νιάτα και δίνει μια ευκαιρία σε μια μπάντα η οποία δε φαίνεται από τη μία να είναι μουσικά ιδιαίτερα παραγωγική, με μόλις 2 EPs στο ενεργητικό της από το 2021, από την άλλη όμως, όλα τα κομμάτια που άκουσα, έστω και αν μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών, είναι καλοδουλεμένα και άρτια, κοινώς μου αρέσουν πολύ!

Πρόκειται για τους Oslo Twins από το Bristol οι οποίοι ηχογραφούν τις δουλειές τους στο Ανατολικό Λονδίνο έχοντας επιρροές από εκεί όπως οι ίδιοι δηλώνουν.

Το “Tresor” το οποίο όσο και αν έψαξα και ρώτησα, δε σημαίνει κάτι στα αγγλικά, είναι το 2ο EP τους και αποτελείται από 5 τραγούδια κατά βάση pop, το καθένα όμως με διαφορετικό ηχόχρωμα και κοινό παρανομαστή την εξαιρετική παραγωγή η οποία αναδεικνύει τις 5 συνθέσεις και τις κάνει να ξεχωρίζουν και να μένουν, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, ανάμεσα σε μια λαοθάλασσα από ανάλογες indie, dance & dream pop δημιουργίες.

Θα αναμένω με ανυπομονησία το πρώτο τους άλμπουμ ελπίζοντας να πάρουν λίγο μπρος καθώς η προσφορά είναι τεράστια και εύκολα ξεχνιέσαι…

Θάνος Σιόντορος

Σtella – Adagio (Sub Pop, 2025)

Από το καινούριο άλμπουμ της Σtella στη Sub Pop με τίτλο “Adagio”, διαλέγω τη διασκευή στο πανέμορφο κομμάτι “Τα Βήματα” που πρωτοείδε το φως στο “Δώδεκα Βράδυα” των Λίτσα Σακελλαρίου, Γιώργου Γεωργιάδη και Πέτρου Ζέρβα από το πολύ μακρινό 1969. Πιστή στο πρωτότυπο, με αρκετά πιο καθαρή παραγωγή και κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις στην ενορχήστρωση, αποτελεί σούπερ αφορμή να θυμηθεί κανείς ή να ανακαλύψει ένα από τα ωραιότερα άλμπουμ ελληνικής μουσικής που υπάρχουν εκεί έξω, το οποίο τριγυρνάει στο σημείο που συναντιούνται η folk με την pop ενώ η exotica εμφανίζεται κι αυτή στα πεταχτά. Ρισπέκτ στην Σtella και για την επιλογή και για την εκτέλεση.

Χάρης Συμβουλίδης

Διαμαντής Διαμαντίδης - 44 (Εκδόσεις Νήσος, 2025)

Δέκα στρογγυλά χρόνια αφότου μοιράστηκε τη σκηνή του «six d.o.g.s.» με τον Chris Eckman (των Walkabouts, για τους αδιάβαστους), η πολυμελής Μητέρα Φάλαινα Τυφλή δείχνει να έχει σκορπίσει. Όμως η «ψυχή» της είναι ακόμα εδώ, αφού ο Διαμαντής Διαμαντίδης εξακολουθεί να δρα ως τραγουδοποιός, πραγματοποιώντας το πρώτο του σόλο βήμα με αυτό το κόμικ/CD. Και θα ήταν σφάλμα να μην παρατηρήσει κανείς πόσο αρμονικά έδεσε το συγκεκριμένο πακέτο, αφού η εικονογράφηση της Αγγελικής Σαλαμαλίκη πιάνει εύστοχα το πνεύμα των κομματιών, δημιουργώντας ένα λειτουργικό οπτικοακουστικό σύνολο.

Τα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ, τώρα, κινούνται σε δρόμους αρκετά οικείους για όσους έχουν παρακολουθήσει τη Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, αλλά δεν τους λείπουν και τα σημεία διαφοροποίησης, που δείχνουν ότι ο Διαμαντίδης εξακολουθεί κι ακονίζει τα εκφραστικά του μέσα, καθώς κυλούν τα χρόνια. Εδώ κι εκεί, βέβαια, ίσως να εγείρονται ενστάσεις για τους τρόπους ορισμένων ερμηνειών ή για τη στιχουργική πλεύση –προσωπικά, ας πούμε, διατηρώ αρκετές για το "Χόρεψε". Τελικά, όμως, τίποτα δεν αναιρεί τα ατού του Αθηναίου δημιουργού, ο οποίος παραμένει δυνατός και όταν σκιαγραφεί την καθημερινότητα μιας αναγνωρίσιμης πρωτεύουσας, αλλά κι όταν πλάθει οδούς διαφυγής από το αστικό τερέν και τα όσα μπορεί να μας τρελαίνουν εντός του (προσέξτε, λ.χ., τη "Ρίτα Χέιγουορθ").

Μαριάννα Βασιλείου

Π.Ι.Ε.Β. x VIKTORAS - DETROIT (Inner Ear, 2025)

«Μπάτσοι παντού, μπράβοι, ντρόγκια, μαχαίρια, hostels, τουρίστες παντού/ Θέλουν απλά να με πείσουν για αυτή την ευαισθησία τους, γιατί είναι το μόνο που τους έμεινε, αφού δεν έχουν λεφτά/ Απ' όλα αυτά που σκέφτομαι δεν σου είπα ποτέ ούτε τα μισά κι αυτά που είπα ήταν για να αποφύγω άλλη τριβή/ Πού περιμένουν όλοι αυτοί να πάνε, ποιον αγαπάνε, για ποιον κλαίνε στο μαξιλάρι τους και ποιον πονάνε/Αληθινά φοβάμαι, πως μόλις πω, μια ολόκληρη μέρα 'Τι ωραία!'', μοιραία, έναν πολύ άσχημο συμβάν θα τα εξαφανίσει όλα ακαριαία, όλα ακαριαία, ακαριαία/ρομαντικοποιείτε τον πόνο, την απελπισία, την πείνα. Δεν ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω και είστε τυχεροί που δεν θα μάθετε αλήθεια» – σκόρπιοι στίχοι από έναν δίσκο για τα πιο σκληρά κορίτσια στην πόλη, για μουντές Κυριακές, για τελευταία τανγκό στην Αθήνα. Ή στη Θεσσαλονίκη. Ή οπουδήποτε στη χώρα. Καιρό είχα να ακούσω έναν δίσκο να προέρχεται από μια χούφτα καλλιτέχνες του σήμερα, να μιλάει για αυτά που ζούμε στην Ελλάδα του σήμερα, να απευθύνεται σε όλους και όλες μας σήμερα. Και μάλλον για αυτό τον ακούω ασταμάτητα εδώ και μέρες.

Δημήτρης Κάζης

Seahorse - Not an A.I.Creature (Labyrinth of Thoughts, 2025)

Αν ζούσαμε στα 80s-90s, που οι δύο από τους Seahorse ήταν ενεργοί σε θρυλικά γκρουπ της Θεσσαλονίκης (International Comedy, Mushrooms, Τρύπες, Noise Promotion Company, Blues Wire κ.ά.) θα λέγαμε ότι βρήκαμε το σουξέ των καλοκαιρινών μπαρ. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ζούμε, αλλά το κομμάτι, που έχει αναφορές στο τότε έχει προδιαγραφές χιτ. Οι Seahorse είναι ένα γκρουπ μουσικών από διαφορετικές γενιές και αυτό βγαίνει αρμονικά στο ‘Out of Control’, ένα τραγούδι που θυμίζει την indie pop ατμόσφαιρα των 90s αλλά είναι σημερινό και δροσερό όσο τίποτα.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Grandmas House - Anything For You (self –released)

Τούτες εδώ τις σημειώσαμε όταν έπαιξαν support στους Idles και ίσα που προλάβαμε να τις ακούσουμε. Θα ξανάρχονταν σε ένα από τα πολλαπλά live που δίνουν ανά την Ευρώπη, αλλά ακύρωσαν. Τέλος πάντων τις προσμένουμε. Τρίτο ep τούτο εδώ για αυτό το punk τρίο από το Bristol, που σχηματίστηκαν λίγο πριν τον κορονοϊό, και δείχνουν να εξελίσσονται. Από τρίο έγιναν κουαρτέτο, και ο ήχος τους δείχνει να φεύγει από τον κλασικό πανκ ήχο και να αναζητά περισσότερο μελωδικές φόρμες. Δεν ξέρουμε αν αυτό οφείλεται στην προσθήκη ακόμη μιας κιθάρας. Διαλέξαμε εδώ το ‘Slaughterhouse’, σε σκληρή μάχη με το ‘Haunt me’, χαρακτηριστικά αυτής της μετεξέλιξής τους. Με αυτή την αφορμή κάποια/ος/ο (κάτι πρέπει να γίνει με αυτές τις καταλήξεις) θα έπρεπε να ανατρέξει στις προηγούμενες όμορφες στιγμές τους (Body, Desire, Always happy, Feed me) χαρακτηριστικές ενός γυναικείου / queer (πείτε το όπως θέλετε) πανκ κινήματος. Τα κορίτσια έχουν θυμώσει, τα έχουν πάρει κρανίο κοινώς, κι εμείς δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε, από το να κάνουμε στη μπάντα.

Ηρακλής Ν. Κοκοζίδης

King Garcia – Hamelin (ViciSolum Records, 2025)

Τέσσερις ταλαντούχοι μουσικοί, γνωστοί από τις συμμετοχές τους σε διάφορα σχήματα της εγχώριας σκηνής, βρέθηκαν να τζαμάρουν κάποια στιγμή όλοι μαζί και το αποτέλεσμα ήταν τόσο ικανοποιητικό, ώστε αποφάσισαν να το δουλέψουν περισσότερο και να μας χαρίσουν αυτόν τον υπέροχο δίσκο. Οι Αλέξανδρος Ορφανός (Bandallusia, τρομπέτα και κλαρινέτο), Κώστας Κωνσταντινίδης (Mother Of Millions κιθάρες), Κορνήλιος Κυριακίδης (Tardive Dyskinesia, μπάσο) και Kamil Kamieniecki (Poem, τύμπανα), με τη βοήθεια των Κώστα Λάζου (Villagers of Ioannina City, γκάιντα και καβάλ) και Ιάκωβου Μολυμπάκη (κρουστά), έχοντας ως ηχητικούς άξονες το progressive, stoner, post-rock και αντικαθιστώντας τα φωνητικά με παραδοσιακά πνευστά όργανα, σε συνδυασμό με spaghetti western και film noir ατμόσφαιρες, δημιούργησαν ένα σύνολο ετερόκλητων συνθέσεων που εφιστά προσεκτική ακρόαση για να κατανοηθεί το βαθύτερο νόημα. Εμπνέονται από τον παραδοσιακό γερμανικό (τελικά Άρη δεν γλυτώνουμε από δαύτους) μύθο του αυλητή του Hamelin, τον οποίο μεταφέρουν έξυπνα στο σήμερα για να στηλιτεύσουν την απληστία που κυριαρχεί στον πλανήτη από κάθε λογής «τρωκτικά» που ροκανίζουν τις ανθρώπινες ψυχές και τοποθετούν τα οικονομικά κέρδη πάνω από διαχρονικές αξίες και ιδανικά. Μόνο η δύναμη της μουσικής μπορεί ν’ απαλλάξει τις κοινωνίες από τέτοιου είδους καρκινώματα και να δώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Τάσος Βαφειάδης

Heartworms – Glutton for punishment (Speedy Wunderground, 2025)

Heartworms είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Jojo Orme, μιας Λονδρέζας με πακιστανικές και αφγανικές ρίζες από τον πατέρα της και δανέζικες και κινέζικες ρίζες από τη μητέρα της (αυτό και αν είναι ανακάτεμα γονιδίων)! Η Jojo φαίνεται ότι μεγάλωσε ακούγοντας Cure και Siouxsie, αλλά της άρεσε στα κρυφά και ο Μητροπάνος (συγνώμη η Madonna). Όλο αυτό το εσωτερικό χαρμάνι μετουσιώθηκε στο καταπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ της με τίτλο “Glutton for punishment”. Ανακατεύοντας στις κατάλληλες ποσότητες dark στοιχεία με χορευτικές, ποπ μελωδίες, φτιάχνει έναν δίσκο που πραγματικά δεν χορταίνεις να τον ακούς.

Απόστολος Βαρνάς

Circuit des Yeux – Halo on the Inside (Matador, 2025)

Το ερώτημα γνωστό. Κάτι καλό να ακούσω. Η απάντηση όχι πάντα εύκολη.

Στην συγκεκριμένη πρόταση δεν είμαι στο 100% πεπεισμένος ως προς την ποιότητα, σίγουρα όμως έχει κεντρίσει πολύ πάνω από το μέσο όρο το ενδιαφέρον και γιά άλλα ακούσματα και η τελική ετυμηγορία ίσως πάρει παραπάνω χρόνο.

Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Πίσω από το «Οφθαλμικό Κύκλωμα» κρύβεται η Haley Fohr κατοικοεδρεύουσα στο Σικάγο με μία όντως πολύ ιδιαίτερα χαμαιλεοντική φωνή (σύμφωνα με τις πληροφορίες μπορεί να πιάσει 4 οκτάβες, στο «Canopy of Eden” έχει διαστήματα που ακούγεται σχεδόν θρησκευτική) που σαν Circuit des Yeux έχει ήδη κυκλοφορήσει 6 δίσκους από το 2008.

Επίσης σύμφωνα με τις πληροφορίες ένα ταξίδι στην Ελλάδα πυροδότησε το ενδιαφέρον της για τον Πάνα, τις μεταμορφώσεις του, την γονιμότητα του κλπ. Από τον Πάνα έχει προκύψει και ο πανικός στοιχείο που απουσιάζει εντελώς από αυτόν τον δίσκο καθώς όλα ακούγονται εις βάθος μελετημένα και ελεγχόμενα. Ενίοτε θόρυβος τόσο-όσο να μην ενοχλεί ή απωθεί με το δυνατό σημείο να βρίσκεται κυρίως στα άσματα που ο ρυθμός έχει το πάνω χέρι και το σαξόφωνο μπαίνει και αυτό στο παιχνίδι.

Ένα από αυτά είναι το “Organ Bed” που αποτελεί και την επιλογή για το mixtape.

Αντώνης Ξαγάς

Wallners – End of circles (Upstairs/Believe, 2025)

Ο όρος dream pop ενέχει μια κάποια δημιουργική ασάφεια στο έτσι κι αλλιώς νεφελώδες στερέωμα των λέξων που ματαιοπονούν να περιγράψουν ήχους, ενώ με μια δόση κακεντρέχειας κάποιος που έχει υποστεί αναρίθμητα μονότονα σοβαροφανή (και πάντα… indie) βαρετουργήματα από εκείνα που χύδην αποκαλούνται στον μουσικό τύπο «υπνωτικά» θα σημείωνε ότι το όνειρο, το ενύπνιο, κατά βάση προϋποθέτει τον …ύπνο (που το λες και για καλό με τόσο πρόβλημα αϋπνίας που υπάρχει στον μοντέρνο κόσμο). Μέσα σε αυτό τον παγιωμένο-κατεστημένο πλέον ήχο, το ερώτημα είναι, καταφέρνει να ξεχωρίσει τούτο το ιδιότυπο σχήμα από την Βιέννη; Η ιδιοτυπία του οποίου μάλιστα εκκινεί ήδη από την ίδια του την ύπαρξη, μια οικογενειακή σέκτα αποτελούμενη από τέσσερα αδέρφια (Wallner γράφει στο κουδούνι του σπιτιού προφανώς). Ναι-όχι. Πρωτοτυπία ας μην αναζητούμε (που έτσι κι αλλιώς δεν συνιστά πλέον και αυταξία), μας αρκεί ωστόσο η μελωδικότητα και ότι δεν μένουν στην αναπαραγωγή ενός οικείου εμπεδωμένου ‘ηχοτοπίου’. Έχουν δε μια τεμπέλικη διάθεση, λίαν ευπρόσδεκτη σε εποχές που όλοι και όλες τριγύρω ‘τρέχουνε’, ολάκερα τέσσερα χρόνια μεσολάβησαν από το EP "Prolog I" για να περάσουν στο… κυρίως θέμα, στο ενδιάμεσο μάλιστα το υπέροχο τραγούδι τους «In my mind» χρωμάτισε ανεξίτηλα τον «Κόκκινο» Ουρανό του Christian Petzold. Διάθεση η οποία αποτυπώνεται και στα δουλεμένα νέα τους τραγούδια, με πολλούς κενούς χώρους, φωνές αιωρούμενες, υψιπετή σύνθια και πιάνα (αλίμονο, κοτζάμ κατάστημα πώλησης έχει ο μπαμπάς), κλεισίματα του ματιού σε soul ακούσματα, μια 70s αύρα και μια μελαγχολία απαλή, από εκείνη που σε πιάνει όταν είσαι χαρούμενος αλλά κατά βάθος δεν λησμονάς την επίγνωση ότι σε όλα υπάρχει ημερομηνία λήξης και ότι κάθε αρχή έχει μέσα της και το σπέρμα του τέλους. Του κύκλου, της σπείρας, της ευθείας, δεν έχει σημασία…

Κώστας Καρδείνης

Neil Young - Coastal: The Soundtrack (Reprise Records, 2025)

Μετά το Παράδοξο [2018], ηχηρό ποίημα με τον άνθρωπο με το μαύρο καπέλο, τα σέσιον του ‘Mountaintop’ [2019] και του ‘Barn’ (A Band, A Brotherhood, A Barn) [2022], η σύζυγος Daryl Hannah [κάποτε μπαλαρίνα-ρεπλίκα στο Μπλέιντ Ράνερ (1982)] επέστρεψε στον αγαπημένο της, τον Νιλ Γιανγκ, μέσα από τη σόλο Coastal περιοδεία του [2023]. Το καταγεγραμμένο οδοιπορικό έκανε πρεμιέρα το 2024 αλλά το ιδιαίτερο αυτό σάουντρακ μόλις τον φετινό Απρίλη, ταυτόχρονα με την παγκόσμια διανομή του ντοκιμαντέρ. Τι άλλο μας επιφυλάσσει ο γερόλυκος τώρα που κοντεύει τα 80 [12 του Νοέμβρη]; Α, και μην ξεχνάμε ότι πίσω από την κρυστάλλινη παραγωγή και την μίξη του στέκει ο Niko Bolas. Όσο για το σπάνιο περιεχόμενο του σάουντρακ... νιώθω λίγος να πω ο,τιδήποτε.

Όλο το OST εδώ.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Jeff Goldblum and the Mildred Snitzer Orchestra - Still Blooming (Decca Records, 2025)

«Κάνε ένα διάλειμμα», έλεγε παλιότερα μια διαφήμιση και τώρα μας λέει ο Jeff Goldblum και η παρέα του. Μόνο που δε μας μιλά ως ηθοποιός για να παρακολουθήσουμε μια εξαιρετική ταινία σαν το “The Fly” (της οποίας η γιγαντοαφίσα συνυπήρχε αρμονικά επί για πολύ καιρό στον τοίχο του δωματίου μου με εκείνη του “Radical Hystery”), αλλά ως πιανίστας για να χαλαρώσουμε με το νέο jazzy δίσκο του. Οι συνθέσεις είναι όμορφα εκτελεσμένες, με «ζεστασιά» και -προπαντός- στυλ, ενώ δείχνουν το δέοντα σεβασμό στο παρελθόν. Μη βιαστείτε να ξενερώσετε με τις συμμετοχές των Scarlett Johansson και Ariana Grande, αφού οι επίσης προσκεκλημένες Maiya Sykes και Cynthia Erivo θα φέρουν την καρδιά σας στη θέση της.

Όταν, λοιπόν, ακούς κάποιον να υποδέχεται το νέο του άλμπουμ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τη φράση “It’s official!”, πώς μπορείς να μη χαρείς μαζί του; Ο Jeff «το ζει» και μας καλεί στο jazzy ιουρασικό πάρκο για να το ζήσουμε μαζί του.

Μιχάλης Βαρνάς

Little Barrie & Malcolm Catto - Electric War (Easy Eye Sound, 2025)

Η πιο διάσημη σύνθεση των Little Barie είναι το κομμάτι τους στους τίτλους έναρξης στο ‘Better Call Saul’. Καθόλου άσχημα. Δεν είναι ακριβώς περίπτωση που ένα κομμάτι άλλαξε τη ζωή μιας μπάντας αλλά σίγουρα είναι μια σημαντική αναφορά. Για μια μπάντα η οποία γράφει μουσική και τραγούδια όχι για να τραγουδιούνται από ένα ευρύ κοινό αλλά για να διεισδύουν στο υποσυνείδητο. Κι όχι μόνο. Για να χορεύονται, για να δημιουργούν κλίμα στο μπαρ και σε συναυλίες. Λίγο αργότερα υπάρχει μια δεύτερη αναφορά. Ο θάνατος του Virgil Howe (γιου του Steve Howe, κιθαρίστα των Yes) ντράμερ των Little Barie. Για να μην γινόμαστε αφαιρετικοί οι Little Barie υπάρχουν αρκετά χρόνια κι όσοι έχουν ασχοληθεί μαζί τους πιθανόν να αναγνωρίσουν κι άλλες σημαντικές τους στιγμές ως αναφορές.

Όμως είναι σημαντικό να φτάσουμε στους Little Barie & Malcolm Catto. Αυτό συνέβη το 2020. Με τον παραγωγό και ντράμερ Malcolm Catto (The Heliocentrics) ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ το 2022 που είχε τίτλο ‘Quartemass Expansions’. Το ‘Electric War’ που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες είναι ένα ατμοσφαιρικό άλμπουμ στο οποίο θα βρεις αναφορές από τους Dirty Three μέχρι τους Jefferson Airplane. Τα εξωτικά ηχοχρώματα σου δημιουργούν ένα περιβάλλον ταξιδιάρικης ονειροπόλησης σαν σε ταινία του David Lynch ή σε βιβλίο του Tom Robbins. Όσο το ακούς περισσότερο φαίνεται η επίδραση του Malcolm Catto. Θα τους περιέγραφα σαν αφρομπίτ με κιθάρες.

Το άλμπουμ κυκλοφορεί από την Easy Eye Sound του Dan Auerbach των Black Keys.

Γιάννης Πλόχωρας

Sotiris Debonos - Grainular (Puzzlemusik, 2025)

Ένα ηλεκτροακουστικό κομψοτέχνημα σας έχω εδώ από τον συνήθη ύποπτο Σωτήρη Δεμπόνο: Ξεροκέφαλος ως προς το τί θέλει, ανοιχτός σε αυτό που προκύπτει, αυστηρός σ' αυτό που θα κυκλοφορήσει. Έξι αυτοσχεδιασμοί του πέρασαν το τεστ γι αυτήν την κυκλοφορία κι είναι όλοι τους άμεσοι, ρουφηκτικοί και συναρπαστικοί, αν συγκινείστε όπως εγώ με λυρικότατα υπαινικτικά κιθαριστικά περάσματα πάνω από χοντρόκοκκο σμυριδόχαρτο συχνοτήτων που πάλλεται κι αντιδρά στις νότες αλλάζοντας το περιβάλλον με μια πλούσια γκρι παλέτα και φτιάχνοντας δικιά του ατμόσφαιρα πότε με υδρογόνο, πότε με ήλιο και πότε με θειάφι.

Ελένη Φουντή

Angel Bat Dawid & Naima Nefertari - Journey To Nabta Playa (Spiritmuse Records, 2025)

Την προσοχή μου τράβηξε το εξώφυλλο με τις δύο γυναικείες φιγούρες τυλιγμένες στα υφάσματα με τα γεωμετρικά μοτίβα (ίσως βορειοαφρικανικής ή αφρο-ασιατικής προέλευσης) και το φίδι στα πόδια και βέβαια η αναφορά στα "contributions by legendary Neneh Cherry". Επιτέλους λίγο καλό γούστο. Την Αμερικανίδα Angel Bat Dawid τη θυμάμαι από τη spiritual jazz του "The Oracle" το οποίο δεν με είχε πείσει. Τη Σουηδέζα- Βρετανίδα Naima Nefertari δεν την είχα υπόψη αλλά η συνδυαστική καταγωγή μαζί με την αναφορά στη Neneh Cherry είναι ύποπτη. Σπόιλερ: Ναι, είναι η κόρη της Neneh Cherry, νεποτισμός παντού! … Ούτε για αστείο αγαπητές και αγαπητοί ακροατές και αναγνώστριες. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε από το Oracle και πού έβαλε το χέρι της η Neneh, αλλά καλώς έγιναν όλα. Το "Journey to Nabta Playa" είναι ένα διπλό concept άλμπουμ με επίκεντρο το Nabta Playa στην Αίγυπτο, έναν πανάρχαιο τόπο αστρονομικής παρατήρησης από τη Νεολιθική Εποχή ακόμα. Η Dawid και η Nefertari χρησιμοποιούν απλές γραμμές πιάνου, αφηγήσεις, παραδοσιακά όργανα, πήλινα δοχεία, βιμπράφωνο, κουδουνάκια και ηλεκτρονικούς πειραματισμούς σε δικές τους συνθέσεις (εκτός από δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια του Don Cherry και του David Ornette Cherry) για να συνδεθούν με τις μνήμες, τον μύθο και την αρχαία επιστημοσύνη αυτού του τόπου. Ένα είδος συντονισμού με αδελφοσύνη και μουσική ανυποταξία. Δεν αναπολούν ούτε εξιδανικεύουν το παρελθόν, αλλά προσπαθούν να το ζωντανέψουν και να το κάνουν αξέχαστο. Στο ερώτημα αν ο δίσκος είναι περισσότερο spiritual jazz ή experimental electronic, απαντάμε ότι είναι ουράνιος.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Isaiah Collier/William Hooker/William Parker – The Ancients (Eremite)

Ο Isaiah Collier γεννήθηκε το 1998 (ναι υπάρχουν και τέτοιες ηλικίες στη free jazz) και παίζει σαξόφωνο σα να ζει στα 60ς και στα 70ς. Σα να είναι συνάδελφος (ισάξιος) του John Coltrane, του Ornette Coleman και του Albert Ayler. Φρενιασμένη free jazz και ταυτόχρονα απολύτως οργανωμένη για να διαψευσθούν και κάποιοι που νομίζουν ότι η οργάνωση είναι απούσα από αυτή τη μουσική. Συγκλονιστικός ρυθμός, σύζευξη στοιχείων και έκσταση με τη βοήθεια και των δύο παλαιών καραβανών του χώρου, του drummer William Hooker και του μπασίστα William Parker. Μεγάλος δίσκος της χρονιάς και της κάθε χρονιάς.

Όταν βγαίνουν δίσκοι σαν αυτόν την σήμερον ημέρα και μάλιστα από τόσο νέους ανθρώπους, μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα. Ο κόσμος δεν πεθαίνει ακόμα.