Μάρτιος 2021

Ελεάνα Γαρίνη
Camera - Prosthuman (Bureau B, 2021)
H ορθογραφία είναι παραπλανητική. Οι Camera στο λεξικό της γερμανικής έπρεπε να ξεκινούν με Κ. Όπως ας πούμε χμ.. το kraut. Τόσο τυχαία ήταν η τελευταία σκέψη που οι Camera την έστησαν κάποτε στο καμαρίνι τoυ Michael Rother των ΝΕU!, τον έψησαν ότι είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές, περιόδευσε μαζί τους και μαζί έφτασαν ως και στο  Plisken στην Ελλάδα. Και τώρα που (ίσως) τους θυμηθήκατε, να πούμε ότι το τελευταίο άλμπουμ τους είναι απόλαυση καθώς οι Βερολινέζοι μπερδεύουν έξυπνα ιδέες, είδη, τύμπανα σύνθια και μπλιμπλίκια και συντονίζουν ακλόνητα το κράουτ των 70s στο σήμερα. 

Άρης Μπούρας
Sleaford Mods - Spare Ribs (Rough Trade, 2021)
Οι Sleaford Mods και ο frontman τους Jason Williamson έχουν εξελιχθεί σε μια από τις πιο σπαρταριστές περιπτώσεις του βρετανικού underground, έχοντας δίπλα τους ένα όλο και μεγαλύτερο φανατικό κοινό. Με αφοπλιστικό χιούμορ, πολιτικοποιημένους στίχους που δεν χαρίζονται σε κανέναν και κομμάτια που πατάνε στην πρότερη post-punk παράδοση, την electro, την hip-hop, αλλά και νέους - συχνά περίεργους - ήχους που προσδίδουν ιδιαίτερη χροιά σε κάθε τους κυκλοφορία. Στην παρούσα, έκτη κατά σειρά, έχουν προσκαλέσει μάλιστα και αρκετούς φίλους (βλέπε Amy Taylor, Dr. Lisa McKenzie και Billy Nomates). Αυθεντικοί, ξεσηκωτικοί, με την απολαυστική προφορά από τα mid lands της βρετανικής νήσου. Φοκινγκ λοβ δεμ.

Μαρία Φλέδου
White Ring - Show me Heaven (Rocket Girl, 2021)
Αυτό είναι το δεύτερο LP των White Ring, αν και ουσιαστικά τρίτο, αφού το ντεμπούτο τους ήταν το μίνι άλμπουμ - παρά EP- 'Black earth that made me' του 2011, όταν ακόμη υπήρχε η σκηνή που τώρα επισήμως αποκαλείται Witch House. Το 2019, αμέσως μετά την κυκλοφορία του καινούριου single τους και τα πλάνα για το επόμενο άλμπουμ, δυστυχώς ανακοινώθηκε ο θάνατος της Kendra Malia. ΄Ετσι το 'Show me Heaven' έγινε τελικά το restart του Bryan Kurkimilis με την Adina Viarengo, η οποία μπήκε στο γκρουπ το 2016 για να ενισχύσει στα φωνητικά. Αν και δίνει την εντύπωση του σκοτεινού, στο άλμπουμ αυτό, αφιερωμένο στην μνήμη της Kendra και με αφετηρία ένα τραγικό γεγονός, οι White Ring πλέον τονίζουν την μελωδικότητα που πάντα υπήρχε κάπου μέσα στον κατ' επιλογή πιο επιθετικό και 'ταλαιπωρημένο΄ από άποψη παραγωγής ήχο τους.
Προχωρώντας λοιπόν από το 'Gate of Grief' στο 'Show me Heaven', οι White Ring κρατάνε τους συμβολισμούς και τα σύμβολα, αλλά κοιτώντας μπροστά.

Τάσος Βαφειάδης
FRITZ - Pastel (Inertia Music, 2021)
Λοιπόν, κάτι τέτοια dream pop, shoegaze, με φαζαριστές κιθάρες και αιθέρια γυναικεία φωνητικά βγαλμένα από τα στούντιο της Sarah Records, τ’ ακούγαμε (μετά μανίας) πριν τριάντα χρόνια. Στις αρχές των ’90s, που τ’ ακούγαμε όλα αυτά, χαρακτηρίζαμε τους φίλους μας που αγόραζαν Deep Purple και Led Zeppelin παλιοροκάδες, γιατί οι δίσκοι που αγαπούσαν είχαν κυκλοφορήσει 20 χρόνια πριν. Εμάς που συνεχίζουμε να συγκινούμαστε με τους ίδιους ήχους 30 χρόνια μετά, πως πρέπει να μας αποκαλέσουν;
Ποιος νοιάζεται;
Bandcamp

Νάνσυ Σταυρίδου
Maximo Park - Nature Always Wins (Prolofica INC, 2021)
Έπρεπε να περάσουν 15 χρόνια και να κυκλοφορήσουν το 7ο στούντιο άλμπουμ τους οι Βρετανοί Maximo Park για να τους ακούσω καθώς αγνοούσα μέχρι πρότινος την ύπαρξή τους. Ποτέ δεν είναι αργά όμως και – έστω και τυχαία – καθώς έριχνα μια ματιά στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες στο newsletter της Rough Trade, μου τράβηξε την προσοχή ο τίτλος “Nature always wins”, κάτι που πιστεύω κι εγώ ακράδαντα. Δεν έκανα καμιά φοβερή μουσική ανακάλυψη, άκουσα όμως ένα καλό άλμπουμ όντας συνεπής ως προς τον τίτλο αυτής της στήλης.
Ο δίσκος γράφτηκε κατά τη διάρκεια του lockdown με τα μέλη της μπάντας και τον παραγωγό τους Ben Allen διασκορπισμένους από εδώ και από εκεί, το αποτέλεσμα όμως είναι 12 καλοδουλεμένα κομμάτια προορισμένα για να απογειωθούν σε μια επερχόμενη συναυλία (αμήν). Οι κιθάρες δίνουν και παίρνουν και σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη φωνή του Paul Smith η ενέργεια που εκπέμπουν τα κομμάτια σε κάνει να θες να τα ακούσεις ξανά και ξανά. Η προσθήκη ηλεκτρονικών πινελιών ταιριάζει απόλυτα καθιστώντας το “Nature Always Wins” μια ολοκληρωμένη, προσεγμένη και πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά. Θα περάσετε καλά, δεν θα βαρεθείτε και σίγουρα κάποια στιγμή θα πιάσετε τον εαυτό σας να ανακαλεί κάποιες από τις pop pop pop μελωδίες. Εγώ από την άλλη, θα κάνω άμεσα βουτιά στο παρελθόν για να διαπιστώσω τι έχασα όλα τα προηγούμενα χρόνια και αν όντως αξίζουν τις περγαμηνές που ήδη έχουν.

Γιάννης Πλόχωρας
Bigott - This Is All Wrong (Gnar Tapes, 2020)
Έχει σε κάθε του δίσκο τέσσερα πέντε τέλεια δίλεπτα ποπ τραγουδάκια ο Ίζακ Αρίδα. Και κάθε δίσκος του είναι αθώος, δροσερός και χαριτωμένος, αντίθετα με τις φωτογραφίες του που τον δείχνουν σαν χαμογελαστό μπλακμέταλ Οβελίξ. Έχει βγάλει πεντέξι τα 15 χρόνια που τον μάθαμε ως Bigott, ένα μικρό do-it-yourself μυστικό της Σαραγόσα, Αραγωνία, βορειοανατολική Ισπανία. Ο τελευταίος του είναι γλύκας όπως και οι προηγούμενοι και λέγεται "This Is All Wrong". Κυκλοφόρησε πέρυσι, δεν ασχοληθήκαμε έγκαιρα μαζί του, οπότε ακούμε το ομώνυμο κομμάτι σαν μικρή επανόρθωση. Και για να σκάσει λίγο το χειλάκι σας, όσοι ακούσετε το μίξτεηπ.

Μαριάννα Βασιλείου
Black Country, New Road - For the first time (Ninja Tune, 2021)
Από τις περιπτώσεις που το τόσο έντονο (σε εκνευριστικό σημείο) hype είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ δικαιολογημένο – και πιθανολογώ βάσιμα πώς αυτός ο δίσκος δεν θα είναι μόνο δική μου επιλογή στο Κάτι Καλό αυτού του μήνα. Σαρωτικό πρώτο άλμπουμ κι ας αποτελείται από έξι μόλις κομμάτια, φτιαγμένο από επτά Εγγλεζάκια που κρατούν όχι μόνο κιθάρες και μπάσα αλλά και σαξόφωνα και βιολιά και που μπλέκουν Kanye West με post punk. Αυτός ο δίσκος είναι ίσως το αποτέλεσμα της πληθώρας των πληροφοριών που βρίσκονται τόσο εύκολα πια στο διαδίκτυο (αχ εκείνα τα χρόνια που δανειζόμασταν cd από τους συμμαθητές μας για να τα αντιγράψουμε σε κασέτα) και της τόσο εύκολης πρόσβασης στην τέχνη και στην ποπ κουλτούρας (αχ εκείνα τα χρόνια που έπρεπε να κάνω δυο ώρες δρόμο πήγαινε-έλα για να πάω ένα σινεμά). Για αυτό φαντάζομαι ακούγεται και τόσο φρέσκο και ενδιαφέρον.

Μάνος Μπούρας
Beautify Junkyards - Cosmorama (Ghost Box, 2021)
Είχα την τύχη να ανακαλύψω και συνεπακόλουθα να γοητευτώ από τη μουσική των Πορτογάλων Beautify Junkyards σχετικά νωρίς, από όταν κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους άλμπουμ the Beast Shouted Love το 2015. Δε θα περίμενε κανείς ότι ένα σχήμα - κουιντέτο εν προκειμένω - από τη χώρα αυτή θα μπορούσε να παίζει τέτοιου είδους μουσική, σχετικά αταξινόμητη σε μία πρώτη ανάγνωση και ακρόαση αλλά με έντονα φολκ στοιχεία και μυστικιστική διάθεση υφολογικά. Καλά βιωμένα στοιχεία ψυχεδέλειας και έντονες αναφορές και δάνεια σε σύγχρονες και μη μεθόδους και σχολές αναλογικά καταγεγραμμένου ήχου ήταν επίσης παρόντα στη μουσική τους, επομένως θεωρείται απόλυτη φυσιολογική κίνηση να απορροφηθούν δισκογραφικά από τη μητέρα του ανάλογου τρέχοντος στυλιστικού διαλόγου, την ετικέτα Ghost Box. Φτάνοντας στο τέταρτο άλμπουμ τους, συνεχίζουν να εξερευνούν μια δική τους ζούγκλα ήχων που μπορεί να είναι ταυτόχρονα εξωτική χωροχρονικά όσο και γνώριμη τελικά από κάθε γόνιμο ακροατή, παραδίδοντας μαθήματα ύφους μα και ουσίας, το οποίο προέχει πάντοτε ως ζητούμενο.

Μάριος Καρύδης
Arlo Parks - Collapsed In Sunbeams (Transgressive, 2021)
Οι coming-of-age ανησυχίες μιας 20χρονης μαύρης Βρετανίδας που διαβάζει πολύ Allen Ginsberg, μελοποιούνται μέσω μιας ασυνήθιστα ώριμης indie-folk και neo-soul προσέγγισης και ο μουσικός τύπος της Βρετανίας υποδέχεται την πρωτοεμφανιζόμενη Arlo Parks αποκαλώντας την “η φωνή της γενιάς της” (άξια). Οι καθημερινές ενδόμυχες αγωνίες αυτής και των φίλων της όπως η κατάθλιψη, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, τα σωματικά στερεότυπα, ο ρατσισμός, οι “καριέρες” και άλλα πολλά, εξιστορούνται με μια φρεσκάδα και σπιρτάδα που κάνουν το άλμπουμ της, μια όαση ελπίδας μέσα στον σύγχρονο οχετό της R&B μουσικής. Μέσα από τις πάμπολλες “εκλεπτυσμένες” αναφορές στην ποπ κουλτούρα γεφυρώνει οποιοδήποτε λυρικό χάσμα γενεών μπορεί να προκύψει μεταξύ των στίχων της και του ακροατή και μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τους αγώνες της και εν γένει την περίπλοκη Generation Z – εφόσον το θέλουμε(;)

Μιχάλης Βαρνάς
Delvon Lamarr Organ Trio - I told you so (Colemine, 2021)
Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ενθουσιαστεί με κάποιο άλμπουμ τους δύο πρώτους μήνες του χαρούμενου και ανέμελου 2021. Πριν ένα χρόνο τέτοια εποχή είχα ενθουσιαστεί με τους Saxophones, οδεύαμε στο πρώτο λοκ ντάουν χωρίς να μπορούμε να αφουγκραστούμε τι ακριβώς μας περίμενε, οπλισμένοι με τις καλύτερες ταχύτητες στο ίντερνετ μας και χαρτί υγείας μέχρι το Πάσχα. Το νέο άλμπουμ των Delvon Lamarr Organ Trio έχει όσα συστατικά χρειάζονται για να ευχαριστηθείς την ακρόαση του. Κλασσική γκρούβα, ωραίες συνθέσεις που σε παρασύρουν κυρίως στα 70’ς αλλά και τον Boogaloo Joe Jones(με ευθύνη του κιθαρίστα Jimmy James). Δεν γίνεται να μην θυμηθείς τους μεγάλους οργανίστες της τζαζ, τα άλμπουμ του Jimmy Smith με τον Wes Montgomery για παράδειγμα. Εκτός των άλλων το εξώφυλλο παραπέμπει στη Blue Note, ακόμη και η γραμματοσειρά.
Να φταίει η γενικότερη εξάντληση ή μεγαλώνοντας γίνομαι γεροπαράξενος μουσικά. Ελπίζω να ισχύει το πρώτο και σε λίγους μήνες όλα να είναι διαφορετικά, περισσότερο χαρούμενα, χωρίς στρες και με λιγότερα μηνύματα από το υπουργείο πολιτικής προστασίας.

Σταύρος Σταυρόπουλος
Karima Walker - Waking the Dreaming Body (Keeled Scales / Orindal, 2021)
Ξέρετε αυτό που λένε «μην κρίνεις ένα βιβλίο απ’ το εξώφυλλό του». Πάμπολλες φορές έχω ακούσει μουσική βασιζόμενος στο εξώφυλλο και η αλήθεια είναι ότι η τακτική κατά κανόνα δεν απογοητεύει. Εδώ τα σήματα ήταν ‘dreamy’, τόσο από τη σκούρα καλειδοσκοπική εικόνα όσο κι απ’ τον τίτλο. Και πράγματι η Karima Walker βάζει σε λίγα λόγια τα όνειρά της, χρησιμοποιεί ως υπόβαθρο τη φύση, ηχογραφήσεις πεδίου, την έρημο του Tucson όπου κατοικεί, και δημιουργεί αυτό το πειραματικό σύνολο από ambient και alt folk. Ιδανικό άκουσμα για τις πρώτες νωχελικές μέρες στον ήλιο του Μαρτίου. Είναι interdisciplinary (όπως λεν και στο χωριό μου) καλλιτέχνις, αραβικής καταγωγής (η οποία δεν γίνεται αισθητή σε κανένα σημείο), κι αυτός είναι ο δεύτερος προσωπικός της δίσκος. Ως ένα ακόμα «θύμα» της πανδημίας, δούλεψε τα πάντα μόνη της, εκτός από ένα μπάσο που ακούγεται στο ‘Window I’.

Αντώνης Ξαγάς
Mala Herba - Demonologia (Aufnahme+Wiedergabe, 2021)
Προβοκατόρικα (ή εξυπνακίστικα) θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτός είναι ένας δίσκος της σύγχρονης Mitteleuropa, αυτού του νοητικού κατασκευάσματος που γεφυρώνει την Ανατολική με την Δυτική Ευρώπη, συναρμόζοντας στοιχεία από αμφότερες, του παρόντος αλλά και του παρελθόντος τους. Μια Πολωνέζα η οποία ζει μετανάστρια στην Βιέννη σκαλίζει παραδόσεις του τόπου της, μύθους, ψαλμωδίες, λαϊκούς σκοπούς, μακάβριους χορούς, (κακά;) βότανα και… αίμα σφαγμένων πετεινών και τα επεξεργάζεται στο στούντιο προς μια βιομηχανικά ΕΒΜ κατεύθυνση με σύγχρονες χορευτικές συνθετικές μπασογραμμές. Η ίδια δηλώνει queer στην οπτική, προβάλλει πολύ το γεγονός ότι τα πάντα στον δίσκο, από το εξώφυλλο μέχρι το mastering έγιναν από γυναίκες ή queer καλλιτέχνιδες, οι οποίες είναι ταυτόχρονα και πολωνέζες και μετανάστριες (η Πολωνία είναι άλλωστε από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα του νεο-ολοκληρωτισμού που εξαπλώνεται και βιώνουμε πλέον σε όλη την «δημοκρατική» Ευρώπη). Μοιάζει ότι σε εποχές όπου επικρατεί σιγά-σιγά ένας παράλογος μετα-ορθολογισμός η αναζήτηση παγανιστικών ριζών και η επίκληση δαιμόνων, καινών και μη να είναι μια διαφυγή, έστω και μουσική…

Ελένη Φουντή
AtomTM - This Is Jazz (NN, 2021)
This Is Jazz λέει κι εσείς το πιστέψατε; Ο Uwe Schmidt το λέει, ο τρελός γερόλυκος της electronica. Ό,τι και απαντήσετε δίκιο θα έχετε. Γιατί είναι τζαζ και δεν είναι. Είναι μια τζαζ που φτιάχνει ο Schmidt με μέσα ηλεκτρονικά. Άλλοι τον ξέρουμε καλύτερα με αυτό το alias, ως AtomTM, από την εποχή του minimal "Liedgut" στη Raster-Noton και τα τέκνο πειράματα στο δικό του label, τη Rather Interesting (επιβεβαιώνω. δεν είναι πάντα καλός, αλλά ντούκου δεν τον περνάς). Άλλοι πάλι τον έχουν μάθει ως Κύριο Καρύδα (true story), καθώς κάποια στιγμή στα 90s του τη βάρεσε η Φρανκφούρτη και τα μάζεψε για Χιλή, όπου έφτιαχνε μάμπο, τσα - τσα και ρούμπες ως Señor Coconut. Άλλοι έχουν ακούσει τη συνεργασία του με τον Bill Laswell ή τα ρεμίξ στον Merzbow. Γενικά, κυκλοφορεί με καμιά εξηνταριά ψευδώνυμα, οπότε αφορμές υπάρχουν. Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε bleeps, clicks, κυκλώματα, πιάνα πειραγμένα (χωρίς φρου φρου κι αρώματα), σε ένα glitch - jazz πάρτυ από το οποίο δεν πρέπει να λείψει κανείς. Play it again βρε Καρύδα.

Δημήτρης Τσιρώνης
Hali Palombo - Cylinder Loops (Astral Editions, 2021)
Κύλινδροι; Μουσική σε κυλίνδρους; Έναν αιώνα μετά;
Επεξεργασία. Χρήση ως πρώτη ύλη. Φωνές απ' το άγνωστο και μακρινό παρελθόν. Θόρυβος και φθορά. Μικρά ηχητικά κατασκευάσματα. Με σκοπό την αναδρομή σε άγνωστους κι αγνώριστους ήχους. Δεν χορεύονται αν και μέρος τους φτιάχτηκε για χορό, (τότε). Δεν τραγουδιούνται, αν και μέρος τους δημιουργήθηκε για τραγούδι, (τότε). Ανακατασκευές της Hali Palombo (τώρα), από το αρχείο της βιβλιοθήκης ηχητικών κυλίνδρων της UCSB. Δοκιμάστε πριν περάσει άλλος ένας αιώνας.
Bandcamp

Χάρης Συμβουλίδης
Σοφία Λαμπροπούλου - Sisyphus (Odralek, 2020)
Μιας και ο Δεκέμβρης μετράει «παραδοσιακά» για την ...επόμενη χρονιά, αλλά και επειδή τα (κορωνο)ταχυδρομεία διατηρούν μεγάλες καθυστερήσεις, ας κλείσουμε λογαριασμούς με το 2020 συστήνοντας τον Σίσυφο της Σοφίας Λαμπροπούλου, που ευτύχησε να εκδοθεί στα εξωτερικά, από την αμερικάνικη Odralek. Η Καλαματιανή δημιουργός αποδεικνύει εδώ γιατί θεωρείται ως το σημαντικότερο πρόσωπο της νεότερης γενιάς στο κανονάκι, καταθέτοντας έναν δίσκο που εγγράφεται σε μια επίκαιρη δισκογραφία διαλόγου με την παράδοση, η οποία δείχνει να πληθαίνει τα τελευταία χρόνια, σταθερά εκπορευόμενη από φρέσκους βιρτουόζους με πιο κοσμοπολίτικα αυτιά. Υπερβάσεις μπορεί να μη σημειώνονται, όμως η συνολική ματιά καταγράφεται ωραία, με μπόλικα χρώματα από την κληρονομιά της οθωμανικής κλασικής μουσικής: ο Σίσυφος θυμίζει αρκετά τους Βόσπορος, αντανακλώντας τις σπουδές της Λαμπροπούλου στην Τουρκία. Υπάρχει επίσης μια συνεργασία με τη σπουδαία Márta Sebestyén στο "Μοιρολόι Του Τέλους Και Της Αρχής", όπου ενώνονται δύο δημοτικά μοιρολόγια, ένα από την Κόνιτσα κι ένα από την ανατολική Τρανσυλβανία.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Mark Feldman - Sounding Point (Intakt, 2021)
Αυτό που μπορεί να πει κάποιος για τον Mark Feldman καταρχήν, είναι ότι πρόκειται για έναν πραγματικά μεγάλο βιολιστή. Το βιολί, που είναι ένα πραγματικά ασύλληπτο όργανο, πολύ ιδιαίτερο σαν ήχος κι ας το 'χουμε κάπως συνηθίσει , στα χέρια του ανθίζει . Όλη αυτή η οξύτητα μετατρέπεται σε ηδονή των ώτων. Όχι με βόμβους, αλλά με σύντομες φράσεις και απότομες εναλλαγές τόνων. Στο ‘Peace Warriors’ που είναι μια σύνθεση του Ornette Coleman, ο Mark έχει την ικανότητα να στήνει εξωπραγματικές αντιθέσεις μεταξύ της σύνθεσης που έχει στα χέρια του και του ξεχωριστού κλασικότροπου αυτοσχεδιαστικού ύφους του και μάλιστα παίζοντας σόλο (όπως και σε όλο το άλμπουμ). Το βιολί τσιρίζει πότε ρυθμικά, πότε ατονικά με ένταση και δυναμική. Για δοκίμασε να το αφήσεις να γεμίσει το χώρο σου με δυνατό το βόλιουμ.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Wardruna - Kvitravn (By Norse Music, 2021)
Όταν το 2009 οι Νορβηγοί Wardruna έκαναν επική, παγανιστική μουσική, βαθιά ριζωμένη στην Βίκινγκ παράδοση τους απασχολούσαν κυρίως τους παραστρατισμένους μεταλλάδες που ένιωθαν οικεία με την θεματολογία και την μουσική ατμόσφαιρα. Πολλά μεσολάβησαν από τότε και κυρίως ο εναγκαλισμός και η εγκόλπωση του επικού και του Βίκινγκ στοιχείου από την μαζική κουλτούρα δίνοντας έτσι βήμα σε προσπάθειες σαν αυτή των Wardruna να πετύχουν μεγάλα ακροατήρια χωρίς να παρεκκλίνουν ούτε στο ελάχιστο από το καλλιτεχνικό τους όραμα. Τουναντίον, μπήκαν ακόμα πιο βαθιά με την πάροδο των χρόνων σε παραδοσιακά ηχητικά μονοπάτια και αισθητική. Το λες και σαν την απόλυτη επιτυχία. Την επιτυχία χωρίς καμία -φαινομενικά τουλάχιστον- καλλιτεχνική έκπτωση. Στο νέο “Kvitravn” ακούγονται όλα αυτά, και μπορεί να μην υπάρχει το άγουρο καλλιτεχνικό θράσος και τσαγανό των πρώτων ημερών, αλλά υπάρχει μια ποιότητα, μια μεστότητα και μια πολύ καλά δουλεμένη αισθητική κατεύθυνση σε όλη την διάρκεια του δίσκου που σε ανταμείβει και σου χαρίζει πάμπολλες απολαυστικές ακροάσεις.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
Ryley Walker & Kikagaku Moyo - Deep Fried Grandeur (Husky Pants, 2021)
Ένα μεγάλο «αν» στο ρου της ιστορίας έρχεται εν μέρει να καλυφθεί από τη μουσική. Αν, λοιπόν, δε μετείχε η Ιαπωνία στις δυνάμεις του άξονα, αλλά ήταν στο πλευρό των συμμάχων, τι θα μπορούσε να συμβεί; Και, ναι, έχουμε την απάντηση: το “Deep Fried Grandeur”. Η διαφορετική αυτή «συνθήκη» υπογράφτηκε στην Ουτρέχτη το 2018 κατά τις εργασίες του φεστιβάλ Le Guess Who?, όταν οι διοργανωτές ζήτησαν από τον εκ Ρόκφορντ - Ιλλινόι ορμώμενο Ryley Walker να ενώσει συναυλιακές δυνάμεις με τον εκ Τόκιο ορμώμενο Kikagaku Moyo για μια one off συμμαχική δράση. Το psych-rock κουαρτέτο του Walker και το psych-prog κουιντέτο του Moyo επιχείρησαν με ορχηστρική γενναιότητα και σεβασμό στις παραδόσεις πάνω σε κοινά ψυχεδελικά και experimental rock εδάφη. Τι και αν είχαν στο ενεργητικό τους μόνο μία πρόβα; Εξαπέλυσαν εν-ορχηστρωμένη επίθεση με βαρύ πυροβολικό από riffs και καταιγισμό ημι-αυτοσχεδιαστικών jams. Η επιτυχής έκβαση του εγχειρήματος ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη. Κι αν οι μεγάλοι πρέπει να δείχνουν στους νέους τη σημασία του να τιμάς κάθε γενναίο αγωνιστή, τότε, μην εκπλαγείτε αν δείτε τους πρωτεργάτες Grateful Dead και Can να καταθέτουν δάφνινο στεφάνι στο ηρώο της μάχης της Ουτρέχτης.

00:00 Camera - Kartoffelstampf
03:07 Sleaford Mods (feat. Βilly Νomates) - Mork n Μindy
06:27 White Ring - Calm down
09:27 FRITZ - Pastel
12:32 Maximo Park - Feelings I'm Supposed To Feel
16:39 Bigott - This is all wrong
18:25 Βlack Country, New Road - Track x
22:53 Beautiful Junkyards - Dupla Exposição
27:06 Arlo Parks - Hurt
30:37 Delvon Lamarr Organ Trio - Right Place, Right Time
35:04 Karima Walker - Reconstellated
40:02 Mala Herba - Wszystko marność
44:12 AtomTM - Outer Freak
50:50 Hali Palombo - Loop 10
52:20 Sofia Labropoulou & Marta Sebestyen - Lament For The End And The Beginning
1:00:28 Mark Feldman - Peace Warriors
1:07:45 Wardruna - Kvitravn
1:13:05 Ryley Walker & Kikagaku Moyo - Pour Dampness Down In The Stream