Μάρτιος 2022

 

Βασίλης Παπαδόπουλος

Ядерна Могила - Je suis глузд (Aυτοέκδοση, 2017)

Μέρες Ουκρανίας ζούμε, οπότε αφέθηκαν κάποιες άλλες προτάσεις και βαλθήκαμε να ψάχνουμε την ουκρανική (και τη ρωσική) underground ροκ μουσική. Βάλτε ‘Ukrainian 90’s underground’ και θα σας βγάλει μια εκπληκτική συλλογή post punk που ξεκινάει από τα τέλη των 80s. Το Quietus έχει επίσης ένα εξαιρετικό αφιέρωμα ‘Showing Solidarity With The Ukrainian Underground’ με τη σύγχρονη ουκρανική σκηνή. Κάπως έτσι, μέσα από τους περίεργους συνειρμούς του Youtube, βρεθήκαμε μπροστά στον Ουκρανό rapper Ядерна Могила (Πυρηνικός Τάφος) που τραγουδάει για τα πάθη της πατρίδας του μέσα από τα πάθη τα δικά του. Από την πρώτη του κυκλοφορία το 2017 ‘Je suis глузд’ (Εγώ είμαι τρελός) ανέσυρα αυτό το κρυμμένο διαμάντι της τοπικής rap σκηνής, ‘Це не сон’ (Αυτό δεν είναι όνειρο). Και πράγματι ο πόλεμος δεν είναι όνειρο για την Ουκρανία. Τραδουάει ο Ядерна Могила : «Чому маєм опинитись на дні? Врятує ядерний мусон, Але він здує горизонт!» Так повеліли часи - та не стало Коли гидоту полюбили («Γιατί να είμαστε στον πάτο; Θα σώσει τον πυρηνικό μουσώνα, αλλά φυσά τον ορίζοντα!» Έτσι πρόσταξαν οι καιροί — Τότε που η αηδία αγαπήθηκε και δεν υπήρχε ομορφιά). Ας κρατήσουμε τουλάχιστον την ομορφιά της μουσικής.

Άρης Μπούρας

ADULT. - Becoming Undone (Dais, 2022)

Υπάρχει άραγε κανένας ιδιαίτερος λόγος να ακούσουμε εν έτει 2022 μια νέα δισκογραφική δουλειά των ADULT., είκοσι περίπου χρόνια μετά τις πρώτες τους ηχογραφήσεις, οι οποίες είχανε κάνει την εμφάνισή τους στο τότε peak του underground μουσικού ρεύματος της electroclash; Η απάντηση είναι απολύτως καταφατική. Ναι, υπάρχει. Καταρχήν, γιατί αν μη τι άλλο φανερώνει την ειλικρινή κατάθεση του ντουέτου από το Detroit και την ανιδιοτελή του αγάπη για το μουσικό είδος, το οποίο τόσο πιστά ακολούθησε, παρόλο που έσβησε εκεί κάπου στα τέλη των ‘10s. Κατά δεύτερον γιατί συνεχίζουν να γράφουν εξαιρετικά κομμάτια. Έτσι απλά. Synth-pop που θα ζήλευαν τα σημαντικότερα ονόματα των ‘80s, electro-punk δυναμίτες που μπορούν να γκρεμίσουν τα πιο σκοτεινά καταγώγια. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι δε που κατά στιγμές πηγαινοέρχονται εκστατικά, καθώς και το φλερτ τους με την καλή πλευρά της χορευτικής house και techno, δε σου αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.

Μιχάλης Τσαντίλας

Demetria – Pillow Shifter (Puzzlemusik, 2021)

Σε νέους και ενδιαφέροντες καλλιτέχνες και τα πονήματά τους, είθισται να αποδίδουμε τον τίτλο του «(πολλά) υποσχόμενου». Όμως η 21 ετών Demetria δεν είναι... πολιτικός, κι έτσι προτιμά, αντί να τάξει, να μάς δώσει –εδώ, τώρα. Συνθέσεις, ερμηνείες, ενορχηστρώσεις, εκτελέσεις, όλα δικά της, κι όλα ωραία. Τα όνειρα γίνονται τραγούδια, κι εμείς ονειρευόμαστε όσα μπορεί να ακολουθήσουν. Ναι, θες δεν θες, κάθε όμορφη χειρονομία λειτουργεί τελικά και ως υπόσχεση.

Δημήτρης Τσιρώνης

Ghédalia Tazartès - Gospel Et Le Râteau (Bisou, 2022)

Ένα χρόνο πριν αναχώρησε κι αυτός ο Γάλλος νομάς Καλλιτέχνης, όταν μόλις είχε ολοκληρώσει το ηχητικό κι εικαστικό κομμάτι αυτού του δίσκου. Μικρά ανέκδοτα αποσπάσματα από την καριέρα του που δένουν σε δυο πλευρές δίσκου - σουίτες πειραματισμών πάνω στις μορφές που αγάπησε: ηχητικά κολάζ, άβαντ γκαρντ τεχνικές, ελεύθερες φόρμες, κιθάρες, άρρυθμοι ρυθμοί, ποίηση και χιούμορ. Κάποιες φορές σε βρίσκουν να κουνάς το πόδι σου κι έτσι αποκαλούνται τραγούδια, κάποιες άλλες φορές τα περιεχόμενα του δίσκου σου θυμίζουν κραυγές πολιτισμού ενός προφήτη - κλόουν που δεν σταμάτησε να χτυπάει για σαράντα χρόνια το κεφάλι του στην πόρτα των κουφών ακροατών. Γειααα σου κι εσένα λοιπόν...

Χάρης Συμβουλίδης

The Whitmore Sisters - Ghost Stories (Red House, 2022)

Δεν τους λες και συνηθισμένους Αμερικάνους τους Whitmore. Εμείς μπορεί να φανταζόμαστε κάπως σφιχτά τα πράγματα στο Denton του Τέξας, αλλά εκείνοι άφηναν τις έφηβες κόρες τους να τραγουδούν στα τοπικά μπαρ. Και πριν έρθει η άδεια οδήγησης, απαραίτητη ήταν η άδεια ...πιλοταρίσματος αεροπλάνων! Η Bonnie πήγε κατόπιν στο Ώστιν, κάνοντας κάτι σαν όνομα στη (νεο)country δισκογραφία με το Fuck With Sad Girls (2016). Η Eleanor μετακόμισε στο Λος Άντζελες, μπήκε στη μπάντα του Steve Earle κι έστησε και τη δική της με τον σύζυγο –τους Mastersons. Δείχνει παράξενο, αλλά μέχρι τώρα δεν είχαν σκεφτεί να κάνουν κάτι μαζί.

Το ‘Ghost Stories’ διηγείται ιστορίες ανθρώπων που δεν βρίσκονται πια μαζί μας. Είναι ένας δίσκος νοσταλγικά τοποθετημένος σε εκείνο το χιλιοεξερευνημένο μεταίχμιο μεταξύ αμερικάνικης folk και country, με τις Whitmore να κρατάνε τα πράγματα απλά, γνώριμα και από καρδιάς τραγουδισμένα. Και (κυρίως) δίχως προσμείξεις με την pop, όπως είναι ο κανόνας σήμερα: αν κάτι έρχεται εδώ κατά νου, είναι ο απόηχος όσων ποίησαν χρόνια πριν οι Carter Family. Απλά σε πιο μοντέρνα «συσκευασία».

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Wovenhand - Silver Sash (Glitterhouse Records, 2022)

Ένα από τα πρώιμα επιχειρήματα της υπεροχής του ψηφιακού δίσκου έναντι αυτού του βινυλίου ήταν η μεγαλύτερη διάρκεια. Όμως τα χρόνια πέρασαν και να που νοσταλγούμε εκείνα τα πιο σύντομα και, συνήθως λιγότερο φλύαρα, άλμπουμ που αποχαιρετήσαμε. Σαν το σφιχτοδεμένο και ξέχειλο από το γνωστό πάθος του μεγάλου rock ιεροκήρυκα Δαβίδ Ευγενίου “Silver Sash”, που έρχεται μετά από έξι χρόνια σιωπής για να πιστοποιήσει τη βεβαιότητα, που για πολύ καιρό δηλωνόταν διστακτικά ως υποψία, ότι οι Wovenhand δεν είναι ούτε side project ούτε το alter ego των 16 Horsepower, αλλά η εξέλιξή τους. Η συμβολή του παλιόφιλου και γείτονα Chuck French (Planes Mistaken for Stars) αποδείχτηκε καθοριστική, ενώ τα επιβλητικά φωνητικά του Edwards νιώθουν όσο λίγες φορές τον ανταγωνισμό από τις κιθάρες, που παίζουν δυνατά για να αποδείξουν ότι dark country σαν του Κολοράντο δεν φτιάχνεται αλλού.

Μαρία Φλέδου

Andy Bell - Flicker (Sonic Cathedral, Sonic Cathedral Recordings, 2022)

O Andy Bell μετά το ‘The view from halfway down’ πηγαίνει πίσω στο χρόνο ψάχνοντας το σημείο από όπου όλα ξεκίνησαν, βρίσκει τον 16χρονο εαυτό του και μαζί κάνουν μία αναδρομή στην 30(+)-χρονη καριέρα του, από τότε ως τώρα και ως το μέλλον που ανοίγεται μπροστά, από μέσα προς τα έξω και από τα δικά του αδιέξοδα στην αισιοδοξία που βρίσκει μέσα από αυτή τη δεύτερη ματιά. Από το ‘Vapour Trail’ ως τον ‘BoJack Horseman’, τον κάθε στίχο και την κάθε νότα που έχει γράψει, παίξει και τραγουδήσει, μας λέει την ιστορία του σε 18 κομμάτια-αναμνήσεις φιλτραρισμένες από τον χρόνο που πέρασε, κάπως σαν την φωτογραφία του στο εξώφυλλο. Το ‘Flicker’ είναι ατμοσφαιρικό, ψυχεδελικό, ηλεκτρονικό, περίπλοκα συναισθηματικό, είναι όλα αυτά που κάνουν τον Andy έναν από τους καλύτερους songwriters της γενιάς του. Είναι υπέροχο.

Μάνος Μπούρας

King Hannah - I'm Not Sorry, I Was Just Being Me (City Slang, 2022)

Για να παραφράσω τον Morrissey "Cat Power, so much to answer for"... Με άλλα λόγια, τι μας έκανες μαρή Cat Power! Δημιούργησες σχολή με το στυλ σου το τραγουδιστικό, και μια στρατιά από κοπελιές με αμφιβόλου ποιότητας και εμβέλειας ερμηνευτικές ικανότητες αποφασίζουν να πάρουν το μικρόφωνο κι όποιον πάρει ο χάρος - ή ο ύπνος... Πράγμα όχι απαραίτητα κακό, ανάμεσα σε όλες (ή καλύτερα, όλ@ς, για να είμεθα μοδέρνοι) αυτές βρίσκεις και αξιόλογες φωνές, που ότι τους λείπει σε εύρος και τσαγανό, το αναπληρώνουν σε ψυχούλα και ατέρμονη μελαγχολία. Στη λίστα με τις φωνές αυτές προστίθεται μόλις κι εκείνη της Hannah Merrick από το Liverpool, ως ήμισυ του ντουέτο των King Hannah. Έχοντας σαν φόντο μια σκελετική americana, ειδομένη με ευρωπαϊκή ματιά, περιφέρεται φωνητικώς με βήματα που σέρνονται και ερμηνεία που δείχνει να είναι φορτωμένη μα δεν ξεσπάει ποτέ. Θυμίζει και Hope Sandoval, θυμίζει και Lisa Germano, όπως κι άλλα πράγματα που αγαπάμε. Το πιθανότερο είναι με τον καιρό να αγαπήσουμε κι αυτή, μας αρκεί ένα ενδιαφέρον και με τον τρόπο του ατμοσφαιρικό άλμπουμ έως τότε.

Μαριάννα Βασιλείου

Sea Power – Everything Was Forever (Golden Chariot Records, 2022)

Αφαίρεσαν πρόσφατα το “British” από το όνομά τους, προκειμένου να αποσείσουν οποιαδήποτε υπόνοια εθνικισμού και ξενοφοβίας. Αυτό δεν εμπόδισε όμως τους αδελφούς Wilkinson και την παρέα τους να βγάλουν ακόμα ένα δίσκο με θέμα την εύθραυστη αρρενωπότητα και το φόβο της λησμονιάς. Αυτός εδώ έχει και ένα επιπλέον θέμα – την απώλεια των γονέων. Κι ας μην αναφέρεται κανένα τραγούδι του δίσκου ρητά στον θάνατο των γονέων των αδελφών Wilkinson . Οι αναφορές είναι λεπτές και απολύτως υπαινικτικές: “Two Fingers” ήταν ο τρόπος με τον οποίο υπολόγιζε ο πατέρας τους το ποτό του, “Lakeland Echo” λεγόταν το περιοδικό που μοίραζαν τα αγόρια μικρά στη γειτονιά τους, “We Only Want to Make You Happy” είναι αυτό που μας λένε οι γονείς μας μπας και πείσουν εαυτούς για τούτο. Τουλάχιστον οι Sea Power είναι ξεκάθαροι για αυτό – και το κάνουν σταθερά και απαρέγκλιτα τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια.

Αντώνης Ξαγάς

Modern Studies: We Are There (Fire, 2022)

Αν και το μοντέρνο με την σπουδαιοφανή κατάληξη «-ισμός» γενικά έχει ταυτιστεί με την υποτελή οσφυοκαμψία στο οτιδήποτε μοντέρνο (λόγω ταυτολογίας;), καινοτόμο, μια εμμονή με την εξέλιξη και την ανάπτυξη και την αλλαγή και με θεολογικές αξιώσεις ορθολογικής αντικειμενικότητας στην τέχνη κατά έναν παράδοξο τρόπο προσέλαβε σχεδόν αντίθετα χαρακτηριστικά, ήρθε σε σύγκρουση με τον στυγνό ρεαλισμό και με μια παγιωμένη παράδοση, όχι απορρίπτοντας της αλλά επανερμηνεύοντας την σε ένα νεότερο (‘μοντέρνο’) πλαίσιο. Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν κάτι τέτοιους λογισμούς είχαν ετούτες οι Σκωτσέζες κατά νουν όταν επέλεγαν όνομα, ωστόσο η μουσική τους (που την αποκαλούν chamber pop) και ‘μοντέρνα’ είναι και παλαιότροπη έτσι που αντλεί από ποικιλόμορφα μελωδικά κοιτάσματα του παρελθόντος, ενσωματώνοντας συγχρόνως ηχητικά ψηφίδια από ένα σωρό είδη μουσικής. 4ος τους δίσκος είναι αυτός, και κατά τον απόλυτα αντικειμενικό μου υποκειμενισμό είναι και ο καλύτερος τους (μέχρι τούδε και βλέπουμε… ή καλύτερα ακούμε).

Νάνσυ Σταυρίδου

Tears for Fears – The Tipping Point (Concord, 2022)

Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο είναι η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας και το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται σχεδόν πάντα στο μυαλό είναι το “Woman in Chains” των Tears For Fears. 33, λοιπόν, χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αφιερώνω αυτές τις γραμμές για τη νέα τους δουλειά, ακούγοντας το αντίστοιχο “Break the Man” και συνειδητοποιώ πόσο διαχρονικοί και επίκαιροι έχουν υπάρξει οι στίχοι τους. Μια ακόμα γυναίκα η οποία πρωταγωνιστεί σε 2 τραγούδια είναι η πρώτη σύζυγος του Roland Orzabal, η Caroline, την οποία έχασε το καλοκαίρι του 2017. Μια πολύ δυνατή γυναίκα η οποία πάλευε 10 χρόνια με την αρρώστια και ο ίδιος δεν πίστευε ότι δεν θα τα καταφέρει. Κι όμως, τα υπέροχα αυτά συναισθηματικά κομμάτια τα έγραψε όσο ακόμα ζούσε. Στίχοι πονεμένοι μεν, ντυμένοι όμως με μια ελαφριά ποπ μελωδία.

Η αλήθεια είναι ότι πέρασε από 40 κύματα μέχρι να ολοκληρωθεί και να κυκλοφορήσει αυτό το άλμπουμ όπως ακριβώς το ήθελαν οι 2 τους, χωρίς επεμβάσεις από τρίτους. Και ο Curt Smith υπήρξε το κλειδί της επανασύνδεσης καθώς ο Roland όταν άρχισε να συνέρχεται από το βαρύ πένθος το οποίο τον οδήγησε σε κατάθλιψη και αλκοολισμό, τον επανεκτίμησε και έτσι βρέθηκαν οι 2 τους με μια κιθάρα και έγραψαν το πολύ όμορφο και ακουστικό “No Small Thing” το οποίο και ανοίγει το “The Tipping Point”.  Εξακολουθεί να είναι iconic ο ήχος τους όπως στα 80s; Όχι ιδιαίτερα, χωρίς όμως αυτό να μειώνει το πόσο σπουδαίοι συνθέτες είναι. Τα κομμάτια έχουν μια φρεσκάδα στον ήχο, είναι μοντέρνα, αλλά και συνάμα κλασικά. Μια ισορροπημένη μίξη θα έλεγα ακουστικών και ηλεκτρονικών οργάνων η οποία βγάζει ζεστασιά και ειλικρίνεια.

Σίγουρα θα βρείτε highlights, αλλά είμαι σίγουρη ότι για τον καθένα θα είναι διαφορετικά. Για ένα πράγμα ακόμα είμαι σίγουρη, ότι οι 10 αυτές προσωπικές ιστορίες των σπουδαίων Tears For Fears θα μείνουν ανεξίτηλες στον χρόνο, όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Γιατί εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν “Mad World” όπου “Everybody wants to rule the World”.

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Twelve Thousand Days - The Birds Sing as Bells (FinalMuzik, 2021)

Martyn Bates και Alan Trench κόβουν βόλτες κάπου ανάμεσα στο ειδυλλιακό όνειρο και στον απύθμενο εφιάλτη, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι από πραγματικές, θαρρείς, ιστορίες και θρύλους. Η υποβλητικότητα στην αφήγησή τους είναι θρόισμα που διαπερνά τη ραχοκοκαλιά και σε στέλνει να ανασύρεις μνήμες αλλά και να φτιάξεις επί τόπου καινούργιες. Ο διακόσμος τους παλαντζάρει σαν σκιάχτρο στην πνοή του χρόνου καθώς σφιχταγκαλιάζει τα ακανθώδη άνθη του Baudler, το τρεμάμενο φως της βρετανικής παραδοσιακής τραγουδοποιίας, την γκριζωπή μετά-πανκ ενδοσκόπηση του darkwave, τη συμπαντική ψυχεδέλεια των πρώιμων Floyd και την νεοφόλκ αναζωπύρωση ενός λυρισμού θαρρείς καταχωνιασμένου για αιώνες. Το δημιουργικό δίδυμο εδώ χρησιμοποιεί την ποιητική αλληγορία ως αφετηρία για να ξεδιπλώσει σαν σε παγανιστική τελετουργία πηχτή ομίχλη, ανησυχητικούς κρωγμούς και καμπάνες κινδύνου. Αξιοποιώντας κιθάρες και ηλεκτρονικά σε συνδυασμό με αιθεροβατούσες φωνητικές αντηχήσεις (και σποραδικά φλάουτο και κρουστά), διαμορφώνει με ανατριχιαστική αισθαντικότητα συνθήκες λύτρωσης για τον ακροατή. Η παραστατικότητα στο ‘The Birds Sing as Bells’ υγροποιείται και κοχλάζει για να εξατμιστεί αφήνοντας ένα σύννεφο-άχρονο παρατηρητή των παρανοϊκών καμωμάτων επί της γης.

Κώστας Καρδερίνης

Nick Cave & Warren Ellis - La Panthère des Neiges OST (Invada/Lakeshore, 2021)

Πάνθηρας του χιονιού, επίθεση των λύκων, αρσενικά ελάφια, αντιλόπη, κτήνος, γιακ, ελλειπτικοί κιλλίβαντες, νομάδες, σπήλαιο, πρίγκιπες, λευκός τάφος, αρκούδες, φετίχ και εμμονή, εμφάνιση και [πάλλευκη] βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι. Δεν ανήκει μόνο σε μας αυτός ο πλανήτης. Στην [κατάλευκη] φύση ο άνθρωπος αναμετράται με τον εαυτό του, το αποτύπωμά του και τα έργα του. Έχει αυτιά αυτός ο κόσμος κι οι βράχοι έχουν μάτια, άδει ο Κέηβ στο έσχατο μέρος αυτού του σάουντρακ.

Κι αν πιστέψατε ότι έκλεισε ο κύκλος της συνεργασίας Κέηβ/Έλις ιδού η απόδειξη ότι δεν. Η μουσική τους σχέση έγινε ακόμη πιο συνεκτική, περιεκτική, παγκόσμια, σε τέσσερις μόλις μέρες συνεργασίας. Φωνές, βιόλες, πιάνα και σύνθια συρρέουν αρμονικά και σφιχταγκαλιάζονται με τη φύση μας. Εσώψυχη και εξώθερμη. Αυτή η μουσική επένδυση δεν μοιάζει με τις προηγούμενές τους και μάλλον θα μας ακολουθεί όπως ο βουβός θρήνος για εν αγαπημένο προσώπο.

Η μοναδική Βελούδινη βασίλισσα/La panthère des neiges /The Velvet Queen [2021 Γαλλία, 92λ] των Marie Amiguet & Vincent Munier, παρουσιάζεται στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης [10-20/03/2022].

Τάσος Βαφειάδης

Mary Lattimore – Collected pieces 2015-2020 (Ghostly International, 2022)

Μέσα στη δίνη ενός πολέμου τι μουσική να επιλέξεις ν’ ακούσεις από το ασφαλές σπίτι σου; Θεωρώντας ότι η μουσική μπορεί –έστω και για λίγο– να γλυκάνει την ασχήμια των καθημερινών ειδήσεων, θα προτείνω κάτι απόλυτα ονειρικό. Η Αμερικανίδα Mary Lattimore, που επισκέφτηκε και το καλοκαίρι τη χώρα μας, παίζει αυτό το υπέροχο μουσικό όργανο που ονομάζεται άρπα. Η πιο πρόσφατη δουλειά της με τίτλο “Collected pieces 2015-2020” είναι μια συλλογή από ακυκλοφόρητα κομμάτια, που για κάποιο λόγο δεν χώρεσαν στα προηγούμενα άλμπουμ της, και δεν υπολείπεται σε τίποτα από τους παλιότερους δίσκους της.

Δεν κοιτάμε αλλού, ούτε ονειροπολούμε. Απλά κλείνουμε για λίγο τα μάτια, κάνουμε ένα μασάζ χαλάρωσης στο μυαλό μας και συνεχίζουμε. Χρειάζεται.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Roedelius & Tim Story – 4 Hands (Erased Tapes, 2022)

Οι μουσικές που φτιάχνουν αυτοί οι δύο μαζί μοιάζουν κάπως αναιμικές και ίσως κάποιες φορές μερικοί μουσικοκριτικοί δεν το πιάνουν το πράγμα (έχω διαβάσει κάτι κουραφέξαλα παλιότερα στο Wire). Όμως δεν είναι αναιμικές, ούτε αδιάφορες. Μπορεί να φτιάχνονται με τα λίγα, δηλαδή φαινομενικά εύκολες μελωδίες που εδώ γίνονται με ακόμα πιο λίγα (σκέτο πιάνο) και προσεγγίζουν το new age (απεταξάμην), όμως σαφώς φορτίζονται με το απαραίτητο «δαιμονικό» αίσθημα, μιλάνε με τη δική τους πνοή σαν ζωντανοί οργανισμοί από ήχο και θλίψη. Δεν είναι παθητικές νερομελωμένες μπούρδες για να συνοδεύεις την ανάγνωση του Άρλεκιν στο ασανσέρ. Είναι μικρά μουσικά κοσμήματα που αστράφτουν στο σκοτάδι.

Ελένη Φουντή

Blood Incantation - Timewave Zero (Century Media, 2022)

Δύο παράλληλες γραμμές τέμνονται στο άπειρο, το ίδιο κι εγώ με το technical death metal (δεν μπορώ παιδιά, μου τρυπάει το αυτί). Τα πράγματα όμως παίρνουν ενδιαφέρουσα τροπή όταν οι νέοι πολυχαϊδεμένοι death metallers του underground στρίβουν απροσδόκητα δια του space ambient (ορίστε;) στον τρίτο μόλις δίσκο τους. Οι Blood Incantation χαμηλώνουν τους τόνους χωρίς να ρίχνουν εντάσεις με έναν εξαιρετικό progressive ambient δίσκο αναλογικής ζεστασιάς, που φέρνει στο νου τον Hans-Joachim Roedelius, τον Lustmord και τους Popol Vuh. Ίσως ακόμα και τον Jean-Michel Jarre. Οι ρομαντικοί του sci-fi μπορεί να ονειρεύονται ταξίδια στο διάστημα μια ζωή, αλλά αυτό το γκρουπ από το Κολοράντο βρήκε κιόλας τη δική του αστρική πύλη, με το Timewave Zero.