Μάρτιος 2023

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Death Valley Girls - Islands in the Sky (Suicide Squeeze Records, 2023)

Δεν πρέπει να δίνεις σημασία σε αυτά που λένε, ίσως ούτε και να βλέπεις τα κλιπάκια τους. Άκουσε μονάχα τη μουσική τους. Όταν η υπο-κουλτούρα του Λος Άντζελες που ορκίζεται στην κοσμική συνείδηση εμπνέεται από τη γειτονική Κοιλάδα του Θανάτου και περνάει με χαρακτηριστική άνεση από το garage, το psychedelic και το space rock στην power pop κατά τις δοξασίες των B-52s και την εφαρμοσμένη πρακτική σύσσωμων των ‘90s grrrl indie-rock bands, τότε όλο και κάτι καλό θα συμβεί. Αυτή τη φορά η Bonnie Bloomgarden, παρά τους σταθερούς κολλητούς της Rikki Styxx και Larry Schemel αλλαξοπίστησε μουσικά λόγω της προσθήκης της Sammy Westervelt και το «όρος που ώδινεν» δεν «έτεκεν μυν», αλλά… αρουραίο κεφάτο και μάλιστα με αδυναμία στα «μανιτάρια».

Μάνος Μπούρας

Shame - Food for Worms (Dead Oceans, 2023)

Δεν πρόκειται για κανένα ιδιαίτερο νέο ότι οι Shame αποτελούν μία από τις καλύτερες νεόκοπες βρετανικές μπάντες του κιθαριστικού ήχου. Δύο άλμπουμ μέχρι σήμερα το έχουν περίτρανα αποδείξει, σε βαθμό που να απορείς γιατί δεν έχουν κατακτήσει ένα περισσότερο αξιοζήλευτο status στο χώρο της ανεξάρτητης μουσικής (ποπ; ροκ; πανκ; όλα μαζί;) απ' αυτό που ήδη κατέχουν. Και μετά είναι και οι συναυλίες τους, δυναμιτισμένες με ενέργεια, νεανική ορμή, κιλά ιδρώτα από τον τραγουδιστή τους Charlie Steen και όχι μόνο, και πριν και πάνω απ' όλα αυτά, τα εξαιρετικά γραμμένα τραγούδια τους. Κι ύστερα έχουμε τούτο το τρίτο άλμπουμ, που ξεπερνάει κάθε προσδοκία και τους δείχνει να ξεπερνούν τον εαυτό τους και να γίνονται ακόμη καλύτεροι, κάτι που ίσως δεν περιμέναμε αλλά είναι πάντοτε ευπρόσδεκτο. Δεν ξέρω αν ο δίσκος αυτός θα τους ανυψώσει σε δημοφιλία και θα τους φέρει σε μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους - σε αρένες πιθανώς, όπως οι σύγχρονοί τους Fontaines D.C. π.χ. - ξέρω όμως ότι εδώ έχουμε οπωσδήποτε να κάνουμε με υλικό που στο δικό μου βιβλίο ονομάζεται "υποψήφιο άλμπουμ της χρονιάς"!

Αντώνης Ξαγάς

Die Nerven – Die Nerven (Glitterhouse, 2023)

«Και πίστευα με κάποιον τρόπο/στην Ευρώπη δεν πεθαίνεις ποτέ». Καμιά φορά αρκεί ένας μονάχα στίχος και λίγες λέξεις. Που μπορεί να καρφωθούν «σαν πρόκες» όπως είχε γράψει ο Μανόλης Αναγνωστάκης, με το βάθος και το…νεύρο που μπορεί να πετύχουν να εξαρτάται και από την προσωπική συγκυρία της καθεμιάς, υπερβαίνοντας τις προθέσεις και τις δυνητικές απευθύνσεις του δημιουργού.

Από τα πλέον γνωστά σύγχρονα -κι επιτυχημένα για τα δεδομένα του «χώρου», αυτού που κάποτε λέγαμε indie- συγκροτήματα της Γερμανίας, φτάνει στον πέμπτο του δίσκο, έχει πλέον εκλεπτύνει τα εκφραστικά του εργαλεία σκαλίζοντας με αυτά αξιομνημόνευτα τρταγούδια και μελωδίες, με μια θεματολογία κοινωνικά…. «relevant» («Όλα ρυθμίζονται μόνα τους») και χιουμοριστικά αιχμηρή («Ένας ινφλουένσερ κλαίει μέχρι να τον πάρει ο ύπνος»). Και σκέφτεσαι ότι αυτό το ροκ το ‘ανεξάρτητο’ (όπως κι αν προσλαμβάνεται πλέον αυτός ο όρος) μπορεί να είναι ένα αντίδοτο ή καταφύγιο στην διαρκώς διογκούμενη πλημμυρίδα ναρκισσιστικής πορνογραφικής αυτο-έκθεσης προσωπικών τραυμάτων και τραυματιδίων (sic) που δεν επικοινωνούν (ούτε το προσπαθούν κιόλας) με τίποτε άλλο παρά μόνο με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Μαριάννα Βασιλείου

The Veils - ... And Out Of The Void Came Love (Ba Da Bing!, 2023)

Πιο φρέσκια κυκλοφορία δεν γίνεται – κυκλοφόρησε μόλις μια μέρα πριν γραφούν αυτές οι γραμμές. Και πιο καταπραϋντική κυκλοφορία δεν γίνεται, καθώς γράφεται σε μια βδομάδα που όλοι και όλες κυκλοφορούμε με την καρδιά μαύρη και με έναν κόμπο στο λαιμό για το έγκλημα στα Τέμπη. Αν το “Total Depravity” του 2016 ήταν ένα σάουντρακ αποκλειστικά για ατέλειωτες νύχτες με σαμπάνια, σκοτεινό και βυθισμένο στη λαγνεία και στην πόθο, το “... And Out Of The Void Came Love” υμνεί το φως της Αγάπης, που κανείς και καμιά δεν ξέρει πως και από πού δημιουργείται. Είτε με αφορμή μια νέα ζωή που έρχεται στον κόσμο (ο Finn Andrews απέκτησε μια κόρη κατά τη δημιουργία του), είτε έναν έρωτα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του χρόνια μετά γιατί δεν είχε χαθεί ποτέ, είτε με έναν αποχαιρετισμό σε ανθρώπους που έφυγαν τραγικά και άδικα, η Αγάπη έρχεται από το Κενό, γεμίζει καρδιές, απαλαίνει πληγές, σκουπίζει δάκρυα, μας παίρνει από το χέρι και μας τραβάει μπροστά – στη ζωή, στο μέλλον, στην ελπίδα. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα – και όλα θα πάνε καλά, με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον.

Τάσος Βαφειάδης

Hermanos Gutiérrez – El Bueno Y El Malo (Easy Eye Sound, 2022)

Οι Hermanos Gutiérrez είναι δύο αδέλφια που ζουν στην Ελβετία και προέρχονται από πατέρα Ελβετό και μητέρα από το Εκουαδόρ. Κάπως έτσι συνδέθηκαν μαγικά οι αζωτούχες βάσεις των νουκλεοτιδίων των γονιών τους και προέκυψε ένα καταπληκτικό υβρίδιο (δύο για την ακρίβεια).

Τα δύο αδέλφια ηχογραφούν από το 2017, αλλά ήταν η περίοδος της καραντίνας όπου το τελευταίο τους άλμπουμ (που ήταν αυτοέκδοση όπως όλα τα προηγούμενα) έφτασε στ’ αυτιά του Dan Auerbach των Black Keys και ο οποίος χωρίς να χάσει χρόνο μ’ ένα τηλεφώνημα υπέγραψε το συγκρότημα στην εταιρία του. Μάλιστα, δεν έμεινε στις υπογραφές, αφού τους κάλεσε να ηχογραφήσουν τον νέο τους δίσκο στα στούντιο της εταιρίας στο Νάσβιλ του Τένεσι.

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε με τον τίτλο “El Bueno Y El Malo” που μεταφράζεται «Το καλό και το κακό» και είναι μια σαφής αναφορά στην κλασική ταινία του Sergio Leone, “Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος”. Ακόμα και την μετάφραση του τίτλου να μην αναφέραμε, από το πρώτο άκουσμα καταλαβαίνεις τις επιρροές και το ύφος των Hermanos Gutierrez. Ennio Morricone, Ry Cooder, Calexico, γουέστερν, αχανείς εκτάσεις, ατέλειωτοι δρόμοι, ακτογραμμές και μοτέλ στη μέση του πουθενά.

Το “El Bueno Y El Malo” είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ με 10 ορχηστρικά κομμάτια που ακούγεται από την αρχή ως το τέλος με μιας, ακριβώς όπως πίνεται ένα σφηνάκι παγωμένης τεκίλας.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Iris DeMent – Workin’ on a World (Flariella Records, 2023)

Υπάρχει μια μεγάλη σειρά τραγουδιστριών του Νότου που συνεχίζουν την ερμηνευτική παράδοση των Patsy Cline/Lauretta Lynn, αφού η country/folk παραμένει κυρίαρχη μουσική τάση στις ΗΠΑ (όσο κι αν εμείς οι Ευρωπαίοι επιμένουμε να την αγνοούμε, ταυτίζοντας την με την αμερικάνικη βλαχιά). Η Iris DeMent έχει περάσει τα 60 και παρότι δεν γνώρισε ποτέ την απήχηση της Emmylou και της Lucinda, οι δίσκοι της έχουν μια σπάνια ενορχηστρωτική αισθητική που ξεφεύγει από τα εμπορικά δεδομένα του Νάσβιλ. Ίσως επειδή οι στίχοι της δεν μιλούν για προδομένες αγάπες και αλήτες περιπλανώμενους καουμπόηδες, αλλά θίγουν καυτά πολιτικά θέματα, όπως κάνουν πολλές σύγχρονες τραγουδοποιοί της alternative country. Στον τελευταίο δίσκο της δανείζεται θεματολογικά στοιχεία και από τη μαύρη gospel & blues κουλτούρα, όπως δείχνουν οι αναφορές της στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τη Mahalia Jackson. Με τη χαρακτηριστική, λίγο ένρινη προφορά του Νότου και τη μαθητεία της στα gospel και την εκκλησιαστική μουσική, η DeMent γεφυρώνει το χάσμα διαφορετικών μουσικών παραδόσεων, αποδεικνύοντας ότι και οι late bloomer έχουν καρδιά.

Διαλέγω τη μπαλάντα ‘Let me be your Jesus’, ένα ποίημα του συζύγου της που απαγγέλει ψιθυριστά, συνοδεύοντας τον εαυτό της στο πιάνο ενώ ένα flugelhorn.

Νάνσυ Σταυρίδου

CVC – Ger Real (CVC Recordings, 2023)

Είναι 6, είναι από ένα χωριό κοντά στο Cardiff της Ουαλίας, είναι cool και το “Get Real” είναι η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά η οποία έχει ντραμς, έχει μπάσο, έχει πιάνο, έχει όλων των ειδών τις κιθάρες, μα πάνω από όλα έχει ψυχή και όμορφη διάθεση. Μουσικά παραπέμπει σε ρετρό ψυχεδελικό ροκ δεκαετίας ’70 σε πιο χαλαρό θα έλεγα ρυθμό. Εμένα μου θύμισαν και λίγο Beatles και τον Alex Turner με τους Last Shadow Puppets, χωρίς όμως να το βρίσκω επικριτικό αυτό. Έχουν μια γνησιότητα στον ήχο τους, όχι όμως και πρωτοτυπία. Οι συνθέσεις όμως είναι όλες καλοδουλεμένες το ίδιο και η παραγωγή.

Και εν πάση περίπτωση, πέρασα τόσο καλά ακούγοντας το άλμπουμ, όχι μία, αλλά αρκετές φορές που αυτό νομίζω ότι αρκεί για το «Κάτι Καλό» αυτού του μήνα.

Cheers!

Μαρία Φλέδου

Caroline Polachek - Desire, I wanna turn into you (Sony, 2023)

‘Desire,I wanna turn into you’, είναι το καινούριο (δεύτερο με το δικό της όνομα) άλμπουμ της Caroline Polachek. Δεν ξέρω αν είναι νωρίς για να χαρακτηρίζεται ως το καλύτερο της ούτε μικρής ούτε τεράστιας καριέρας της, πάντως είναι το πιο πολυσυζητημένο και η ίδια σίγουρα βρίσκεται στο peak της. Από το αρκετά ενδιαφέρον 'Bunny is a rider', ως το ηλέκτρο ποπ έπος 'Welcome to my island' δεν μου ακούστηκε σαν να έχει κάποια ιδιαίτερη γραμμή πορείας, ούτε ότι μπαίνει σε καμία βαθιά αναζήτηση. Στα υπόλοιπα σημεία, πολλά ήδη επιτυχίες, το άλμπουμ περνάει από ο,τι μπορεί κάποια στην ηλικία μου να θυμηθεί, από late 80s /early 90s dance σε Everything but the girl τύπου alternative pop crossover, μέχρι και σε UK garage, αλλά και σε πιο 'μοντέρνους' ήχους και όλα τα κάνει καλά και πάρα πολύ ευχάριστα για τα δικά μου αυτιά. Το μόνο που μπορώ να του καταλογίσω είναι ότι είναι πάρα πολύ φιλόδοξο. Δεν ξέρω αν θα το θυμάμαι ως το τέλος της χρονιάς αλλά είναι από τα φετινά άλμπουμ που ανυπομονώ να ακούσω σε καλοκαιρινό φεστιβάλ.

Άρης Μπούρας

Orbital - Optical Delusion (Orbital Recordings / London Music Stream, 2023)

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία της συλλογής “30 Something”, που περιλαμβάνει μερικές από τις καλύτερες στιγμές (πλας κάποια νέα remix) των αδελφών Hartnoll, το ντουέτο από το Kent επιστρέφει με το 10ο άλμπουμ του. Με τον τίτλο “Optical Delusion” να είναι εμπνευσμένος από ένα απόφθεγμα του Albert Einstein, ο δίσκος εσωκλείει δέκα νέα κομμάτια που μπορεί να μην καινοτομούν ή να προσφέρουν κάτι τρομερά αποκαλυπτικό, ωστόσο, σ’ αγκαλιάζουν τρυφερά και σε παρασέρνουν ρυθμικά, φέρνοντας γνώριμους ήχους των Orbital ξανά στο διάβα σου. Ηχογραφημένο στο μεγαλύτερο μέρος του κατά τη διάρκεια των “όμορφων” χρόνων της πανδημίας, το άλμπουμ φιλοξενεί μερικές υπέροχες και πολύ ιδιαίτερες γυναικείες φωνές, όπως αυτές των Mediæval Bæbes, Anna B Savage, Coppe, Dina Ipavic και Penelope Isles. Το εύθυμα τριπαριστό μέρος του άλμπουμ και η ονειρική του ατμόσφαιρα, διαταράσσεται από τον electro-punk δυναμίτη του “Dirty Rat”, με τους - πάντα - απολαυστικούς Sleaford Mods.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Acid Arab – ٣ (Trois) (Crammed Discs, 2023)

Τρίτος δίσκος για τους Acid Arab και το ντουέτο των Guido Minisky και Hervé Carvalho από το Παρίσι, που ξεκίνησαν πριν δέκα χρόνια να εξερευνούν την αραβική μουσική, συνεχίζει να μας προσφέρει υψηλού επιπέδου χορευτική μουσική. Με τον πρώτο τους δίσκο το 2016 εκτινάχθηκαν τόσο στην acid house σκηνή, όσο και παρουσιάζοντάς μας μια σύγχρονη ηλεκτρονική αραβική μουσική, παρότι ο δίσκος ονομαζόταν ‘Musique de France’. Φέτος στο Trois προσκάλεσαν και πάλι τραγουδιστές ξεχωριστούς για κάθε κομμάτι τους, Άραβες και Τούρκους, παλιούς και νέους, για να μας προσφέρουν dance beats, στα καλύτερά τους. Ο δίσκος έχει το σύμβολο του Τρία στα αραβικά: Δύο νινάκια, πιασμένα χέρι χέρι, το ένα με ουρά, που χορεύουν με χάρη. Είναι δε απ΄ την αρχή μέχρι το τέλος φτιαγμένος για χορό. ‘Leila’, ‘Döne Döne’, ‘Ya Mahla’, ‘Habaytak’ είναι απλά κομμάτια - δυναμίτες χορού. Δεν ξέρω που ανήκουν περισσότερο. Acid house, techno ή απλά αραβική μουσική. Ούτε αυτοί ξέρουν. Απλά αγαπούν την καθ΄ ημάς Ανατολή κι αυτή ξεπροβάλλει από παντού, σαν το Παρίσι να έχει μεταφερθεί στη Βηρυττό. Μπορεί κιόλας.

Χάρης Συμβουλίδης

Enslaved - Heimdal (Nuclear Blast, 2023)

Μετά από 32 χρόνια πορείας και 15 δίσκους, οι Νορβηγοί Enslaved λογίζονται ως κάτι παραπάνω από βετεράνοι. Μπορεί να ξεκίνησαν από τη φρενιασμένη αγάπη δύο εφήβων για τους Immortal, αλλά βρήκαν φωνή και ταυτότητα όταν μπόλιασαν τις black metal διδαχές που τους πήραν τα μυαλά με το σεβάσμιο progressive και με ορισμένα στοιχεία που άρεσαν και σε ένα (πιο) εναλλακτικό κοινό. Πλέον, όμως, βρίσκονται σε μια παράξενη καμπή –να έχουν παρέλθει τα σπουδαία τους άλμπουμ, μα να συνεχίζουν ακάθεκτοι, διατηρώντας πιστούς πυρήνες ακροατών σε όλη την Ευρώπη.

Το φρέσκο «Heimdal» αποδεικνύεται λοιπόν ένας από τους καλύτερους καθρέφτες αυτής της ύστερης φάσης, συνοψίζοντας ωραία και τις δημιουργικές δυνάμεις των Enslaved και τα καλλιτεχνικά τους αδιέξοδα. Ως ένα άλμπουμ τόσο/όσο, δηλαδή: με αδιαπραγμάτευτα metal πλευρές, με καλοσχηματισμένες μελωδίες, με επαναληπτικές ασκήσεις πάνω σε σπουδαιότερες δουλειές. Εκπλήξεις δεν υπάρχουν πια (παρά τις γνωστές υπερβολές του διεθνούς metal Τύπου), διατηρείται όμως ένας πολύτιμος χαρακτήρας.

Ελένη Φουντή

Thumos - Symposium (Snow Wolf Records, 2023)

Υπάρχει θυμός, υπάρχει Thumos, υπάρχουν εκείνα από τα οποία αντλούμε έμπνευση, ελπίδα και κουράγιο να πάμε παραπέρα (Υπάρχει άραγε παραπέρα;) Οι Αμερικανοί δεν γουστάρουν τα λόγια, πιστεύουν ότι η σιωπή λέει περισσότερα. Όλη η μουσική τους είναι instrumental, δεν θέλουν να μας αποκαλύψουν τα ονόματά τους, δεν έχουν παίξει ποτέ λάιβ, όμως μας δείχνουν τα διαβάσματά τους. Μετά το "Republic", η κολεκτίβα Thumos επιστρέφει στους Σωκρατικούς Διαλόγους του Πλάτωνα. Ο δίσκος ακολουθεί τη δομή του έργου, με οκτώ κομμάτια, ένα για κάθε τμήμα του Συμποσίου, από τον λόγο του Φαίδρου που πιστεύει ότι ο έρωτας οδηγεί στις πιο ευγενείς και ηρωικές πράξεις μέχρι τον μεθυσμένο και υποβασταζόμενο Αλκιβιάδη που σκάει στην παρέα στα καλά καθούμενα για σαματά (και για να επαινέσει τον Σωκράτη). Είναι προφανείς οι επιρροές από τα ένδοξα χρόνια του Antennas και του Yanqui των Godspeed ή του Young Team των Mogwai, όμως στο "Symposium" οι διάλογοι μεταξύ post metal, doom, progressive, post rock, post punk και goth rock παίρνουν φωτιά και κάνουν το γνώριμο ολοκαίνουριο. Καλά, έπρεπε να περιμένουμε τους Thumos για να ακούσουμε κάτι τέτοιο; Δεν ξέρω, αλλά υπάρχει θυμός και τώρα υπάρχει και Thumos. Βάλτε κρασί.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Pita/Friedl – Pita/Friedl (Karlrecords, 2022)

Ο μακαρίτης Peter Rehberg αυτοσχεδιάζει μαζί με τον σπουδαίο Reinhold Friedl. Δηλαδή δεν μπορεί παρά να έχουμε, στην χειρότερη περίπτωση, έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο. Ακούγοντας όμως τον εκπληκτικό Peter στα ηλεκτρονικά και τον ιδρυτή των γιγάντων Zeitkratzer στο πιάνο (λέμε τώρα…), δεν μιλάμε πια για την χειρότερη περίπτωση αλλά για πάρα πολλά σκαλοπάτια παραπάνω. Έχουμε δηλαδή ένα παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά τον δημιουργικό θόρυβο, το free improvising και γενικότερα τη σύγχρονη μουσική