Μάρτιος 2025

Μάριος Καρύδης

Black Flower - Kinetic (Sdban Records, 2025)

Υπάρχει μια περίεργη εμμονή στους λευκούς μουσικούς που παίζουν αφρικανικά, μια ανάγκη να μας αποδείξουν πως, βαθιά μέσα τους, είναι μαύροι. Και όταν μιλάμε για βέρους Βέλγους, κάτασπρους δηλαδή, η ειρωνεία είναι διπλή. Ε, λοιπόν, είναι τρελοί αυτοί οι Βέλγοι. Στον έκτο τους δίσκο γίνονται ακόμα καλύτεροι στο να αναμειγνύουν αφρικανικούς ρυθμούς στα κρουστά (αν ήταν μαύροι, θα λέγαμε παναφρικανικούς), ενώ τα πνευστά τους αναδεικνύουν ακόμα πιο μεθυστικά ανατολίτικα χαρμάνια. Τα έγχορδα, από την άλλη, πατάνε σε πιο ασφαλή, δυτικά ποπ μονοπάτια. Το αποτέλεσμα είναι ένα κεφάτο, φρέσκο, αλανιάρικο μείγμα που κινείται με άνεση ανάμεσα σε ηπείρους: από το Λάγκος στην Τεχεράνη, από τη Σαχάρα στο Καράτσι, από την Αντίς Αμπέμπα στη Νέα Ορλεάνη. Μόνο στο Βέλγιο δεν σε πάνε – και καλύτερα, τι να πάμε να ακούσουμε εκεί;

Άρης Μπούρας

John Glacier - Like A Ribbon (Young, 2025)

To αδερφάκι της XL, Young (πρώην Young Turks), που μας έδωσε ονόματα όπως The XX και FKA Twigs, επιστρέφει με νέο ακατέργαστο διαμαντάκι. "Το "Like a Ribbon" είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της John Glacier από το Λονδίνο, και ακούγεται τόσο εθιστικά που μαραζώνεις μόλις αντιλαμβάνεσαι ότι διαρκεί 30 λεπτά. Η πειραγμένη του hip-hop και UK garage μουσική φέρνει στο νου όλα τα ταλαντούχα νέα πουλέν της Μεγάλης Βρετανίας που συνυπάρχουν με το post-punk παρελθόν του Ηνωμένου Βασιλείου. Αν σας αρέσουν οι Dean Blunt, Tirzah, King Krule και η πρώιμη M.I.A. θα απολαύσετε εξίσου τον σφυγμό, την ατμόσφαιρα και τις διακριτές εκρήξεις των κομματιών της. Άξιες αναφοράς οι συμμετοχές των Eartheater και Sampha, ενώ την παραγωγή συνυπογράφουν οι Kwes Darko, Flume και Evilgiane, προσθέτοντας το δικό τους στίγμα.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Π.Ι.Ε.Β. - Viktoras ft. ΤURBOFLOW3000 & VASSIŁINA - Πέφτει Καλύτερα Όποιος Πέφτει Τελευταίος (Inner Ear, 2025)

Επιτυχής καλλιτεχνική σύμπραξη. Ή όπου η ποπ συναντά το hip hop και το spoken word. Ο Π.Ι.Ε.Β., κατά κόσμο Παναγιώτης Βασιλείου, συνάντησε τον Viktora, κατά κόσμο Βίκτωρα Φλωρίδα, έφτιαξαν τούτο εδώ το μικρό αριστούργημα, το έδωσαν στον TURBOFLOW3000 και στη VASSIŁINA, όλοι και όλες στις καλύτερες στιγμές τους, για να γίνουν το δικό μας τραγούδι του μήνα. Ο μήνας ήταν πλούσιος - ελπίζω στη Βάσω Τσιμινάκη να γράψει για μια δισκάρα από την Αμερική – αφήσαμε κι άλλα πολλά απ΄έξω – γιατί τούτο εδώ μας κόλλησε από την αρχή. Εως τώρα κανένας από τους συντελεστές ή καμία από τις συντελέστριες αυτού εδώ του κομματιού δεν μας είχε συνεπάρει κατά μόνας. Όμως εδώ κεντάνε ο καθείς κι η καθεμία στον τομέα του. Στίχους παρλάτα ο Π.Ι.Ε.Β., μουσική επένδυση ο Viktoras, βασικό flow (δηλαδή τραγούδισμα ή απαγγελία) ο TURBOFLOW3000 και πινελιές τραγουδιστικής ανύψωσης η VASSIŁINA. Δεν υπάρχουν υψηλά νοήματα, απλή καθαρή μουσική. Έπεται και δίσκος (‘Detroit’). Θα μπορούσε ο τίτλος να ήταν Γελάει Καλύτερα Όποιος Γελάει Τελευταίος. Αλλά ας είναι: «Με μια ματιά, καίει τις λέξεις και χάνονται στην φωτιά».

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Messier 13 - Stay for a While (Inner Ear, 2025)

Εδώ και χρόνια, τόσοι και τόσοι γέροντες μίλησαν χωρίς γρίφους για να προφητεύσουν το θάνατο του shoegazing. Κι όμως αυτό είναι ακόμα ζωντανό, με το βλέμμα πλέον ανασηκωμένο από τα κορδόνια των παπουτσιών και τον στίχο “Undead, undead, undead” του Peter Murphy να κρατά το ίσο. Κι αν οι Slowdive -προς μεγάλη τέρψη μας- ζουν και βασιλεύουν, γιατί να μη σταθούν πλάι τους έστω και για λίγο (όπως λένε στο μεγάλης διάρκειας ντεμπούτο τους “Stay for a While”) και οι Αθηναίοι Messier 13; Μάλιστα, οι προοπτικές μοιάζουν κατάλληλες για να μείνουν περισσότερο, αφού σεβασμό στους προπάτορες δείχνουν, καλή παραγωγή έχουν (Γιώργος Παπαγεωργίου), την παραμόρφωση αγαπούν και ωριμότητα δυσανάλογη με τα χρόνια που γράφουν μουσική δείχνουν.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Horsebath – Another Farewell (Strolling Bones Records, 2025)

Κάποτε την americana τη λέγαμε country-rock, και οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι του είδους ήταν Καναδοί. Όπως οι Horsebath, ας πούμε, εγγόνια του θείου Neil και δισέγγονα του Woody Guthrie που έχουν χωνέψει όλα τα είδη της αμερικάνικης roots μουσικής και σ’ αυτό το πρώτο άλμπουμ τους παίζουν ένα αμάλγαμα από τις αμέτρητες μουσικές επιρροές τους. Η γκάμα τους είναι ευρύτατη και ξεκινάει με τον Neil Young, τους Band και τον Leonard Cohen, και συνεχίζει με απόηχους της μουσικής του Νότου, Gram Parsons και Hank Williams και Sir Douglas Quintet με μια ιδέα tex-mex στο μείγμα. Παλιομοδίτικη μουσική, παλιομοδίτικη και η στιχουργική τους: τραγούδια για δρόμους, και περιπλάνηση, και τα ατέλειωτα τοπία που μας έκαναν να αγαπήσουμε την Αμερική πριν πατήσουμε εκεί το πόδι μας. Είναι τέσσερα άτομα, και εναλλάσσονται στα όργανα, τα φωνητικά και τις συνθέσεις. Στις φωτογραφίες τους φαίνονται φρέσκοι κι αισιόδοξοι, τους εύχομαι να μακροημερεύσουν ως μπάντα. Και θα ήθελα να τους δω σε κάποιο μικρό, ζεστό και φιλικό στέκι, απ’ αυτά που οι άνθρωποι χορεύουν ακόμα χωρίς να ντρέπονται μήπως τους πέσει η μύτη.

Από το άλμπουμ διαλέγω το ταξιδιάρικο ‘Train to Babylon’, που πατάει με το ένα πόδι στον Woody Guthrie και με το άλλο στους Clash.

Κώστας Καρδερίνης

OST - La guitarra flamenca de Yerai Cortés (Sony Music, 2024)

Μουσική επένδυση και διάλογοι από το ομώνυμο ντοκιμαντέρ, Η φλαμένκο κιθάρα του Γεράι Κορτές /The Flamenco Guitar of Yerai Cortés [2024 Ισπανία, 95λ] του Αντόν Άλβαρεθ / Antón Álvarez Alfaro, το οποίο προβάλλεται στο τρέχον 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Ο τσιγγάνος ράπερ C. Tangana [Antón Álvarez Alfaro] συνάντησε σε ένα πάρτι τον τσιγγάνο φλαμένκο κιθαρίστα Γεράι Κορτές, τον άκουσε να παίζει, έπαθε κολούμπρα, ένιωσε ότι βρήκε αδελφή ψυχή [ήταν εκείνη τη βραδιά που οι δορυφόροι του Μασκ περνούσαν πάνω από την Ισπανία] και του ζήτησε να κάνει ταινία την πολυκύμαντη ζωή του, με τα μυστικά και τα ψέματά της. Ντεμπουτάρησε το λοιπόν με ένα ντοκιμαντέρ-πύραυλο και κερδίσε στα 39α Γκόγια, βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ και βραβείο καλύτερου τραγουδιού [Los almendros]. Η δύναμη της μουσικής και των αφηγηματικών στίχων αλλά και η εξαίρετη οπτικο-ποίηση του Άλβαρεθ απογειώνουν τη θραυσματική αφήγηση και δικαιώνουν τις ανανεωτικές συνθέσεις του Κορτές.

Μαρία Φλέδου

Andy Bell – Pinball Wanderer (Sonic Cathedral, 2025)

Το τρίτο άλμπουμ του Andy Bell είναι 7 ολοκαίνουρια δικά του κομμάτια συν μία διασκευή του ‘I'm in love (with a German film star)' των Passions, με την Dot Allison στη φωνή και τον Michael Rother των Neu! στην κιθάρα. Είναι για μένα το πιο αντιπροσωπευτικό άλμπουμ του μουσικού που είναι ο Αndy τώρα, ως Andy Bell/Andy των Ride/GLOK. Έχει ξεμπερδέψει με τα απομεινάρια του παρελθόντος που ακόμη τον απασχολούσαν, τα μετέτρεψε εξάλλου σε δύο πολύ καλούς σόλο δισκους, και περνάει από 'work in progress' σε καινούρια ξεκινήματα. Το αποτέλεσμα είναι ένα κάπως αόριστο αλλά πολύ οικείο όμορφο συναίσθημα αισιοδοξίας ως αναζήτηση που δεν σταματάει. Η αλήθεια είναι ότι για όσες, όπως εγώ, μεγαλώσαμε παράλληλά του, τον εκτιμάμε τώρα περισσότερο από ποτέ, αν μη τι άλλο για την όρεξη και ενέργεια που βάζει σε ό,τι κάνει, ακόμη και την παραμονή του μεγαλύτερου indie comeback tour της καριέρας του, και όχι μόνο.

Ηρακλής Ν. Κοκοζίδης

Naxatras – V (Αυτοέκδοση, 2025)

Η ηχητική μεταστροφή που έκανε το σχήμα από τη Θεσσαλονίκη πριν από τρία χρόνια στον τέταρτο δίσκο με την προσθήκη των πλήκτρων, φανέρωσε πολλαπλές διαστάσεις και άνοιξε νέους ορίζοντες που εκδηλώνονται εντονότερα στο φετινό πέμπτο πόνημα. Οι κλασικές φόρμες ενορχήστρωσης έχουν παραμεριστεί, για να δοθεί περισσότερη έμφαση στη δημιουργία ενός ατμοσφαιρικού καμβά, όπου εξυφαίνονται ονειρικά και διαστημικά ηχοτοπία. Καθοριστικό ρόλο για την επίτευξη του στόχου παίζει επίσης η παρουσία οργάνων όπως το βιολί και το ney ή πλαγίαυλος, ένα είδος φλογέρας διαδεδομένο σε μεσανατολικές μουσικές παραδόσεις. Βασικότερες επιρροές είναι η χρυσή εποχή των Ozric Tentacles, χωρίς όμως την ακατάσχετη φλυαρία του Ed Wynne στις κιθάρες, το διαγαλαξιακό σύμπαν των θρυλικών Gong του αείμνηστου γκουρού Daevid Allen και τα ψυχεδελικά ταξίδια των πρώιμων Porcupine Tree, προτού ο Steven Wilson ακολουθήσει άλλους δρόμους, ενώ στα πλήκτρα είναι εμφανής η αύρα των πρωτοπόρων του ηλεκτρονικού περιβαλλοντικού ήχου Tangerine Dream. Η επιλογή του «Numenia» έγινε εξαιτίας της χρήσης ανατολίτικων κλιμάκων και ρυθμών που το μετατρέπουν σε πόλο έλξης νέων ακροατηρίων, ενώ το βίντεο κλιπ είναι γυρισμένο στη Λήμνο, η οποία είναι και τόπος καταγωγής μου εκ μητρός, όπου αναδεικνύονται χαρακτηριστικά τοπόσημα του νησιού, όπως οι Αμμοθίνες, η Αλυκή, το Φαρακλό και η Πυραμίδα των Κοζάκων.

Μαριάννα Βασιλείου

Sharon Van Etten & Τhe Attachment Theory - Sharon Van Etten & Τhe Attachment Theory (Jagjaguwar, 2025)

Σαρονάρα υπέροχη και μοναδική, πάντα καταφέρνεις να μας εκπλήξεις. Κάνεις τους συνεργάτες και τις συνεργάτιδές σου συγκρότημα τρία χρόνια μετά το “We’ve Been Going About This All Wrong” και προχωράς μπροστά μετά το συλλογικό τραύμα της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής, αλλά και την πρωτόγνωρη εμπειρία της γονεϊκότητας. Από σόλο καλλιτέχνιδα γίνεσαι frontwoman συγκροτήματος και βγάζεις ένα άλμπουμ για τα παιδιά που γεννιούνται κανονικά, αλλά δεν ζουν κανονικά. Αυτά που δεν γίνονται κανονικοί ενήλικες, αλλά ζουν με μόνιμη υποδόρια αγωνία. Αυτή την ανησυχία εκφράζει η Sharon Van Etten στο δίσκο: “do you believe in compassion for enemies?”, “who wants to live forever?”, “why can’t you see it from the other side?”. Και δίνει και την απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε αυτή την απελπισία: η μεγάλη απάντηση για τη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα δεν είναι «42», αλλά η αγάπη. Όχι η παθητική του «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά η ενεργητική, αυτή που «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Και ως εκ τούτου, ουδέποτε εκπίπτει.

Τάσος Βαφειάδης

Julia Heart – Sanctuary (Sixteentimes Music, 2025)

Πριν 17 χρόνια, με αφορμή το Euro 2008, είχαμε κάνει στο MiC ένα καταπληκτικό αφιέρωμα (–Καλά, είναι τόσο παλιό το MiC; –Ακόμα παλιότερο!), στο οποίο επέλεγαν οι συντάκτες 11 συγκροτήματα και καλλιτέχνες, από τις χώρες που είχαν προκριθεί στο τότε Euro. Μια από τις χώρες ήταν και η Ελβετία.

Αν γινόταν φέτος το αφιέρωμα, θα έδινα μία θέση στην ενδεκάδα για τη νεαρή Julia Heart. Η Heart μπορεί να γεννήθηκε στην Ελβετία, αλλά η μουσική της καρδιά ανήκει εξ ολοκλήρου στις ΗΠΑ. Το “Sanctuary” είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της, που για δύο ολάκερα χρόνια ηχογραφούσε. Αποτελεί ένα μίγμα από φολκ, κάντρι, μπλουζ και ροκ και είναι γεμάτο γλυκές μελωδίες, που σου χαϊδεύουν το αυτί και σε χαλαρώνουν λίγο από την ένταση των ημερών.

Νικόλας Μαλεβίτσης

Matty Groves – Aurelia (Why Records, 2024)

Τον Matty Groves τον ανακάλυψα τυχαία από ανάρτηση του Σπύρου της Cosmic Eye στο φου μπου πριν από κανένα δίμηνο. Μου έκανε εντύπωση το εξώφυλλο στην αρχή που μου θύμισε όπως το είδα στα πεταχτά διάφορα αγαπημένα φολκ 70s και φυσικά μου έκανε εντύπωση το όνομα, άμεση αναφορά στο ομώνυμο κομμάτι των Fairport Convention από το ‘Liege & Lief’. Έτσι γεμάτος απορία έβαλα να ακούσω το ‘Aurelia’ και αποδείχτηκε ένα πανέμορφο καλοφτιαγμένο λυρικό φολκ διαμαντάκι από αυτά που σου σκάνε εκεί που δεν το περιμένεις, τρομερά φρέσκο (και ας παίζει με ένα είδος που φορέθηκε αρκετά) το οποίο συνοδεύει αρκετές ονειροπολήσεις μου τον τελευταίο καιρό. Με εκπλήξεις που υπάρχουν σε όλα τα κομμάτια του δίσκου που οδηγούν στο προτελευταίο ‘Dissilution’ που συνοδεύεται απο σαξόφωνο φτιάχνοντας ένα μικρό σκοτεινό και φευγάτο ταξίδι το οποίο κλείνει με τα ανάποδα tapes του Emit Fo Sdnah Eht Dniwny. Μαγικός δίσκος!

Θάνος Σιόντορος

Athens Computer Underground – Destroyt (2025)

To σκάρωσε πάλι το θαύμα του ο Παντελής Θεοδωρίδης και από την εμπροσθοφυλακή των ηλεκτρονικών της Ελλάδας, και δη της Αθήνας, μας παρέδωσε ένα θαυμάσιο αλμπουμάκι που παραπέμπει στο Detroit, τον Aphex Twin, την αγγλική επαρχία, σε σφάλματα που γίνονται οράματα ειρήνης, ησυχίας και αγάπης, το drum n bass, το electro, συν πολλά όμορφα glitches και samples. To “Flowertek”, όταν το άκουγα για δέκατη - και βάλε - συνεχόμενη φορά μου δημιουργήθηκε η εικόνα ότι είναι ένα κομμάτι που στην κυριολεξία ανθίζει καθώς ξετυλίγεται. Τότε μου τα έσκασε και ο συνειρμός με το όνομά του και όλα μπήκαν στη θέση τους. Το ότι από κάπου σα να εμφανίστηκαν στο κάδρο και οι Στέρεο Νόβα του “Βιταμίνα Τεκ” και να κρυφοκοίταζαν, τα έκανε όλα ακόμα πιο υπέροχα.

Αντώνης Ξαγάς

Astrobal – L'uomo e la natura (Karaoke Kalk, 2025)

Εν αρχή ην… οι Kraftwerk. Ας μην πιάσουμε τώρα την ανάλυση, είναι πάντοτε δύσκολο να εντοπίσουμε μια αρχή στο πυκνό –σχεδόν fractal- δίκτυο ενός μουσικού είδους, στον δίσκο εδώ η εκκίνηση στο ουσιαστικά πρώτο κομμάτι δίνεται με μια φωνή vocoder και… Kraftwerk. Η συνέχεια βέβαια τραβάει έναν απροσδόκητο δρόμο, ο δίσκος ακούγεται ως εάν η θρυλική Τετράς από το Ντίσελντορφ είχε μια αγάπη για την lounge και το easy listening και την exotica, ως εάν δηλαδή ο Ραλφ και Φλόριαν πήγαιναν όντως για Χαβάη όπως φανταζόταν κάποτε ο Blaine. «Άνθρωπος και φύση» τιτλοδοτεί τον δίσκο ο Astrobal (ομόηχος με την έδρα της… μπασκετικής Βιλερμπάν, τον οποίο ο ληξίαρχος του Παρισιού τον έχει καταγράψει ως Emmanuel Mario, οι μουσικόφιλες τον γνωρίζουμε ως παραγωγό και ντράμερ, με βασική συνεισφορά κυρίως στο ήχο της αγαπημένης Laetitia Sadier), πιθανότατα κλείσιμο του ματιού σε μια παλιά library music συλλογή από τα 70s (ανάποδα όμως, «La Natura E L'Uomo» με Alessandro Alessandroni μέσα -τον σφυριχτή του Ennio- και Franco Tamponi και άλλους), τέτοιο είναι το κλίμα του δίσκου, συνθετική ονειρική ‘new age’ ποπ που μας γυρίζει πίσω στα 70s (σε σύγχρονη ωστόσο συσκευασία και μηνύματα οικολογικά και αντκαπιταλιστικά των καιρών), σε γαλλικά και ιταλικά σάουντρακ ελαφρών πονηρών τε και μη ταινιών, σε μια εποχή που φαντάζει ρετροαθώα, με τα κοσμικά της ρεύματα, τις διαστημικές ουτοπίες, τις διαφημιστικές φαντασιώσεις ενός ανέμελου κόσμου και μια διάθεση που μπορούμε να την περιγράψουμε ως «ρετροφουτουριστική» (κι ας είναι ο όρος πιπέρι στα λάχανα) με την έννοια της νοσταλγίας για ένα μέλλον που δεν ήρθε ποτέ.

Χρήστος Αναγνώστου

Deafheaven – Heathen (Single/ Roadrunner Records, 2025)

Σπάνια σε αυτη την ζωή συναντάς γκρουπ που ενώ με έναν δίσκο άλλαξε το μονοπάτι της μουσικής ιστορίας δεν διαλύθηκε σαν διάττοντας αστέρας μετά. Παρά λοιπόν τις διακυμάνσεις των προηγούμενων άλμπουμ και τις διαφωνίες μας με την τελευταία τους ζωντανή εμφάνιση στην χώρα μας, έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι που έφερε το καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα. Συγκεντρώνει όλα τα καλύτερα στοιχεία τους από όλα τα άλμπουμ τους και επαυξάνει το τελικό αποτέλεσμα. Οι στίχοι δε σε συνδυασμό με την εναλλαγή των φωνητικών μιλάνε στην καρδιά κάθε αιώνια ερωτευμένης ψυχής σιγοψιθυρίζοντας της ότι το σύμπαν ξέρει και ο πόνος είναι μοναδικά διαθέσιμο εργαλείο για την λύτρωση.

Ελένη Φουντή

Abduction - Existentialismus (Candlelight Records, 2025)

Στο τέταρτο και ίσως κεντρικό κομμάτι του δίσκου, ο A|V μας λέει ότι το χρώμα της αιωνιότητας είναι το μπλε. Καλοσύνη του. Το μαύρο θα μαντεύαμε. Τι να κάνει και πώς να νιώσει δηλαδή ένας πατέρας που βλέπει τον κόσμο να πάει από το κακό στο χειρότερο; Υπάρχουν διάφοροι τρόποι άμυνας, αυτοσυντήρησης και αντεπίθεσης, πάντως ο A|V, ο άνθρωπος πίσω από το μυστηριώδες (και μυστηριακό) μονοπρόσωπο black metal project των Abduction, αποφάσισε να βγάλει δίσκο. Τον πέμπτο κατά σειρά για το καμάρι του βρετανικού black metal από το Derby, αλλά πρώτο με μορφή φουλ μπάντας. Και δεν λυπήθηκε κανέναν. Από το πρώτο δευτερόλεπτο το "Existentialismus" σε αρπάζει από το λαιμό και σε πετάει πέρα από τη μελαγχολία, στα κοχλάζοντα νερά της οργής, χωρίς όμως να γίνεται φτηνά βάναυσο, χωρίς να κρύβει τις ευαισθησίες ενός ανθρώπου που όπως λέει δεν ασχολείται με τη φιλοσοφία αλλά η δραματική έκπτωση του δυτικού πολιτισμού τον έχει απελπίσει για τον κόσμο που θα παραδώσει στον γιο του και έχει επιδράσει και στη στιχουργία. Και στα growls θα προσέθετα, που σοφά έχουν εμπλουτιστεί με καθαρά φωνητικά και υπηρετούν τη διακύμανση των διαθέσεων. Και στις κιθάρες, τις οποίες να πω την αλήθεια θα ήθελα ακόμα πιο μπροστά στην μίξη. Στα ουσιώδη, έχουμε έναν δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στο βιβλικό ευαγγέλιο και τον νιτσεϊκό εφιάλτη, σοβαρό υπαρξιακό black metal που σηκώνει το ukbm σε νέα ύψη και δείχνει δρόμους αντίδρασης στη ζωή και την εμπειρία με την έμπνευση. Υπάρχει αύριο και είναι μπλε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Painkiller – The Equinox (Tzadik, 2025)

Μέσα σε δυο μήνες εμφανίστηκε δεύτερο Painkiller. Και είναι αισθητικά αλλά και ποιοτικά περίπου το ίδιο με το πρώτο (ε δε θα μπορούσε κι αλλιώς), δηλαδή πολύ καλό. Απ’ ότι φαίνεται η φάση είναι πιο πολύ βασισμένη στον Mick Harris που εδώ ανοίγει περισσότερο τους ήχους του και μας κάνει με έναν τρόπο μια περιήγηση σε όλα του τα ηλεκτρονικά σχέδια. Εδώ είναι οι Fret, εδώ είναι και οι Scorn, εδώ είναι και το ειδικό αποσβολωτικό drum & bass του. Αυτό το τελευταίο προτείνω κι εγώ εδώ στο κομμάτι ‘Blind Prophet’ που έπαθε Alec Empire αλλά και τον έφαγε. Φυσικά συντελούν σε αυτό το φάγωμα και οι Zorn και Laswell με φονικό σαξόφωνο και βαθυμπάσο.

Χάρης Συμβουλίδης

Γιάννης Κασέτας - Far (Puzzlemusik, 2025)

Σε 18 χρόνια δισκογραφικής δράσης, ο Γιάννης Κασέτας έχει δοκιμάσει διάφορα πράγματα, ωστόσο έχει, πια, κι ένα σαφές στίγμα. Θέλω να πω ότι, κάθε φορά, ξέρω τι είδους τζαζ θα ακούσω, σε αμιγώς συνθετικό επίπεδο (έστω στο περίπου). Και το ίδιο ισχύει και εδώ, όπου πρωταγωνιστεί μια νεοϋορκέζικη αύρα βγαλμένη από την εκπνοή των αμερικάνικων 1960s, ακόμα κι αν το ξεκίνημα, με το όμορφο "The Armenian", (δείχνει να) κλείνει το μάτι προς τον επίκαιρο Tigran Hamasyan.

Άρα, τα έχουμε ξανακούσει όλα τούτα που πραγματεύεται το 'Far'; Ναι, έτσι είναι, άσχετα, τώρα, αν σε μένα αρέσει αυτή η πλευρά των τζαζ πραγμάτων, οπότε τα ξανακούω ευχαρίστως. Δεν έχει (τόση) σημασία, γιατί το δυνατό σημείο του Κασέτα δεν βρισκόταν ποτέ στην ηχητική πρόταση. Είναι, δηλαδή, ως σαξοφωνίστας που λάμπει μέσα στο διάβα των ετών, ακονίζοντας κι εξελίσσοντας βιρτουόζικα παιξίματα που, πραγματικά, χαίρεσαι να ακούς.

Συνάμα, βέβαια, προβαίνει και ο ίδιος σε έναν επαναπροσδιορισμό ύφους. Ο οποίος βοηθά να μην ακούγεται σαν να επαναλαμβάνει εαυτόν κάτω από μια φθαρμένη «contemporary» ταμπέλα –που εξακολουθεί να φοριέται διεθνώς ενώ έχει υπερβεί, πια, την αληθινή της διάρκεια ζωής– καθώς φτάνει στο 7ο άλμπουμ της καριέρας του.

Θανάσης Φωτιάδης

Reinhold Frield, Costis Drygianakis - τὰ ἀμφότερα ἓν (Zeitkratzer Productions, 2025)

Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε αυτό το μοναδικό πειραματικό άλμπουμ με πιάνο από τον Reinhold Frield και ηλεκτρονική επεξεργασία από τον Κωστή Δρυγιανάκη. Πολλά πειραματικά άλμπουμ έχουν ενδιαφέρον σαν ιδέα αλλά τους λείπει το στοιχείο της σύνθεσης ενός έργου που θα έχει ενδιαφέρον σε κάθε μέρος του αλλά και μακροσκοπικά σαν ένα ολοκληρωμένο έργο. Και φυσικά εδώ η εμπειρία του Δρυγιανάκη δείχνει ακριβώς πως μπορείς να φτιάξεις ένα τόσο πολυσχιδές έργο να ακούγεται στην ολότητά του σαν μια συμφωνία συνύπαρξης πολλών διαφορετικών ήχων που όμως προέρχονται από μια πηγή, το “πειραγμένο” πιάνο.

 

(O πίνακας στο εξώφυλλο είναι του Κώστα Παπαβλασόπουλου με τίτλο «Τα πουλιά», μελάνι σε χαρτί, 2019)