Νοέμβριος 2021

Βασίλης Παπαδόπουλος
Amyl and the Sniffers - Comfort (Rough Trade, 2021)
Υπάρχει ακόμη punk rock; Οι Amyl and the Sniffers επιβεβαιώνουν πως μάλλον ναι. Θρασείς, ατίθασοι, ανεπιτήδευτοι και σπιντάτοι. Από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας έχουν εμπεδώσει όλη τη ροκ κουλτούρα και ιστορία, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια των συμπατριωτών τους Cosmic Psychos, των ΑC/DC αλλά και των σύγχρονών τους Sleaford Mods, μεταξύ άλλων, για να μας προσφέρουν με μια πρωτόγνωρη φρεσκάδα τη ζωντάνια, τη δύναμη, την αγριάδα και την ταχύτητα του ροκ’ ν’ ρολ ιδιώματος. Έχουν επίγνωση των ορίων τους, έχει περάσει μάλλον προ πολλού η εποχή που τα ροκ γκρουπ δοκίμαζαν να σπάσουν κάθε φραγμό και κάθε όριο. Όσο κι αν η Amy Taylor και η παρέα της φωνάζει, διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, φτύνει ενίοτε, προς κάθε κατεύθυνση, τόσο πολύ ταυτόχρονα ξέρει μέχρι που μπορεί να φθάσει. Μετά από δύο EP, ένα lp που βραβεύθηκε το 2019 στην πατρίδα τους ως ο καλύτερος ροκ δίσκος της χρονιάς, με αυτό το δεύτερο δίσκο τους δείχνουν ότι μπορούν να (μας) πάνε πολύ μακριά.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore (Atlantic Records, 2021)
“We went to see Bob Dylan/We danced to ‘Desolation Row’/But I don’t live here anymore/And I’ve got no place to go” τραγουδά ο Adam Granduciel κι εγώ δεν τον πιστεύω. Ούτε κι όταν λέει “I need a chance to be reborn”. Δε μασάω, πώς να το κάνουμε; Αφού εξακολουθώ να νιώθω διακριτικά παρόντα τα καλύτερα του Bruce Springsteen, του Warren Zevon, του Mark Knopfler, των Simple Minds, ακόμα και της paisley underground, δοσμένα όμως με το γνωστό καταπραϋντικό και συνάμα ροκάδικο τρόπο που σου χαϊδεύει τα αυτιά και ενίοτε την ψυχή, ό,τι κι αν τραγουδάει. Τι κι αν ήταν “Under The Pressure” και -δικαιολογημένα- χρειαζόταν “A Deeper Understanding”; Πήρε τις ανάσες του και έφτιαξε έναν ακόμα δίσκο, από εκείνους που ξέρει. “But I'm rising/And I'm damaged/Oh, rising”. Κι εμείς μαζί σου, φίλε.

Μάριος Καρύδης
Amythyst Kiah - Wary + Strange (Rounder Records, 2021)
Την πρωτοθαυμάσαμε πρόπερσι, στο folk υπερ-γκρουπ των Our Native Daughters (μαζί με την θεά Rhiannon Giddens, την Allison Russell και την Leyla McCalla), ενώ φέτος την ακούσαμε να ξαναβαφτίζει το ‘Natural Blues’ του Moby στους λασπωμένους βάλτους του Μισισίπι. Έτσι φουριόζα σάρωσε και με το προσωπικό, επίσημο ντεμπούτο της πριν λίγους μήνες. Ένα σημερινό “Modern Sounds in Country and Western Music”, μια επαναπροσδιόριση των “ριζών” της φολκ/αμερικάνα μουσικής και των ανθοφοριών της στα σύγχρονα, εναλλακτικά κάντρι/ροκ παρακλάδια, μέσα από μια προσωπική και πολιτική σκοπιά, ως μια νέα μαύρη και ομοφυλόφιλη γυναίκα στον αμερικάνικο νότο, που δεν ξεχνά αλλά επικαιροποιεί την μαύρη λαϊκή μουσική των βαμβακοφυτειών, της σκλαβιάς και της μόνιμης καταπίεσης. Όπως, ωμά και ηλεκτρισμένα φωνάζει η ίδια: “I’ll stand my ground and smile in your face, ‘cause I’m Black myself...”

Μαριάννα Βασιλείου
Jarvis Cocker - Chansons d'Ennui Tip-Top (ABKCO, 2021)
Την κάθε καινούρια ταινία του λατρεμένου Γουές Άντερσον την περιμένω με ανοιχτές αγκάλες ούτως ή άλλως. Πολλώ δε μάλλον όταν σε αυτή (το “The French Dispatch” εν προκειμένω) θα συμμετέχει ο (επίσης λατρεμένος) Jarvis Cocker, κάνοντας τη φωνή του τραγουδιστή Tip-Top, τον οποίο θα υποδύεται ο Μπρουνό Ντελμπονέλ. Και ακόμα παραπάνω, όταν το συνοδευτικό του επίσημου σάουντρακ αυτής της ταινίας θα είναι ένας δίσκος που θα αποτελείται από γαλλικά chansons, ερμηνευμένα όλα από τον Jarvis Cocker ως Tip-Top! Το “Dans ma chambre” της Dalida μπλέκεται με την «Τοκάτα και Φουγκα σε ρε ελάσσονα» του Μπαχ, ο Jarvis γίνεται ένας άλλος Αλαίν Ντελόν στο “Paroles, paroles” παρέα με τη Lætitia Sadier των Stereolab, ο Serge Gainsbourg γίνεται περήφανος για τη σοδειά του στο “Requiem pour un con” και στο “Contact”, το γλυκανάλατο “Aline” του Christophe βουτάει στο reverb και στα έγχορδα και εμείς ανυπομονούμε να πάμε σινεμά να δούμε το “The French Dispatch”.

Τάσος Βαφειάδης
Kira Skov - Spirit tree (Stunt Records, 2021)
Διαβάζοντας τις πληροφορίες για τον 15ο (!) δίσκο της Δανέζας Kira Skov, αναρωτήθηκα πως στο καλό μια τραγουδίστρια, που δεν την λες και γνωστή, έπεισε όλους αυτούς να συνεργαστούν μαζί της. Mark Lanegan, Bonnie “Prince” Billy, Bill Callahan, John Parish και μια πλειάδα συμπατριωτών και συμπατριωτισσών της παρελαύνουν από το νέο της άλμπουμ. Και αν έβλεπα μόνο τη φωτογραφία της, θα πίστευα ότι τους έπεισε με το σαγηνευτικό της βλέμμα. Ωστόσο, ακούγοντας τα τραγούδια που σκάρωσε και το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, κατάλαβα, τελικά, γιατί δέχτηκαν όλοι και όλες να κάνουν ένα ντουέτο μαζί της.
Τα τραγούδια του “Spirit tree” –όλα με φυσικά όργανα– κινούνται μεταξύ αμερικάνικης φολκ και μελαγχολικής ποπ, με ευδιάκριτο το πέπλο της μεγάλης Kate Bush (εξού και το “Dasty Kate”). Οι εναλλαγές των φωνών κάνουν τον δίσκο εξαιρετικά ευχάριστο στο άκουσμα, δίνοντάς του μια γλυκιά ηχητική πολυχρωμία, κάτι που λείπει από πολλούς σημερινούς δίσκους (τους οποίους ξεκινάς με όρεξη ν’ ακούσεις και παρατάς στο 6ο με 7ο κομμάτι).
Η Kira Skov δεν κατάφερε μόνο να μαζέψει όλον αυτόν τον κόσμο σ’ έναν δίσκο, αλλά να κυκλοφορήσει και ένα πολύ όμορφο άλμπουμ.

Μιχάλης Τσαντίλας
Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης - Κάτι Σαν Ήλιος (Formiggart, 2021)
Μπορεί να μην είναι ο καλύτερός του (αναζητήστε το ‘38 τ.μ.’ του 2016), μπορεί κάποιες «παιδικές ασθένειες» (π.χ. κάτι παρατονισμοί χωρίς λόγο) να επιμένουν, όμως καταφέρνει και πάλι να παρουσιάσει αξιοπρόσεκτα, στιβαρά, ουσιώδη τραγούδια. Του έκανε καλό που έπαψε να αποζητά πριμαντόνες και άλλα καλλιτεχνικά έτερα ήμισυ. Το ότι δημιουργεί εντός ελληνικού πλαισίου θα μπορούσε εύκολα να τον έχει αποπροσανατολίσει. Ευτυχώς δεν έχει ξεχάσει ποιος είναι και τι μπορεί.

Αντώνης Ξαγάς
The Garrys - Get Thee to a Nunnery (Grey Records, 2021)
Αι… τρεις αδελφαί Maier, η Erica, η Julie και η Lenore, αφού παιδιόθεν άκουσαν πολύ Ennio και Ventures και Dick Dale και λοιπούς ιστιοσανιδάτους, ονειρεύτηκαν την Καλιφόρνια κάποια από τις πολλές γκρίζες χειμωνιάτικες μέρες στα ανεμοδαρμένα λιβάδια του Σασκατσουάν, όπου το υδάτινο στοιχείο είναι κατάλληλο μόνο για λιμνίσιες βαρκάδες και ποταμίσια ράφτινγκ (αλλά τούτο δεν αξιώθηκε να γίνει μουσικό είδος), κάποια στιγμή πήραν μπάσο, κιθάρα και ντραμς στα χέρια κι αντί να γίνουν οι αναμενόμενες The Maier Sisters κάποια παρόρμηση συνδρόμου της Ηλέκτρας τις ώθησε μάλλον να πάρουν το όνομα του μπαμπά Garry, τώρα δηλώνουν ότι παίζουν 'dreamy blood harmony surf rock doom-wop on morphine’ (το ακούω…), έχουν αρμονικό χάρισμα ίσως και περισσότερο από μελωδικό και μια άκρατη νοσταλγία για πράγματα που ποτέ δεν έζησαν, ακόμη και για το καθολικό οικοτροφείο στο οποίο μεγάλωσε η μητέρα τους, ιστορίες από το οποίο άκουγαν και τις έκαναν τραγούδια εδώ στο τέταρτο τους πλέον άλμπουμ. Το «μοναστήρι να’ ναι καλά» λοιπόν, και κυριολεκτικά κιόλας…

Μάνος Μπούρας
Magic Roundabout - UP (Third Man, 2021)
Νέα κυκλοφορία μεν, με παλιό υλικό δε, που δεν έχει ξαναδεί το φως του ήλιου. Τυπική περίπτωση βρετανικής μπάντας που θέλησε να καταθέσει τον κιθαριστικό οβολό της στο γενικότερο εύφορο indie κλίμα της εποχής -πηγαίνετε πίσω στο 1987-, έδωσε αρκετά live με πρωτοκλασάτα ονόματα της εποχής μα δεν κατάφερε να κυκλοφορήσει δίσκο με τη φίρμα του στο εξώφυλλο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ηχογράφησε κιόλας! Κι αυτά τα κομμάτια, που φέρνουν στο νου τόσο τις παλιές και καλ(ύτερ)ες ημέρες των Jesus & Mary Chain (τότε που το καταλυτικό κι εκκωφαντικό feedback της κιθάρας ερχόταν να εξαγνίσει τις ταλαιπωρημένες ψυχούλες μας), όσο και την anorak pop που αναστάτωνε τα εφηβικά δωμάτια της εποχής, είναι που ακούμε εδώ. Όλα αυτά με τη φροντίδα του Ian Masters που τα εξόρυξε, του Warn Defever που τα ξαναχτένισε και της δισκογραφικής του Jack White (Third Man) που τα τύπωσε για να τα πάρουμε στα χέρια μας. Όμορφος ήχος που κάνει την καρδιά μας να σκιρτά ξανά, και πιθανώς να μπορούμε να χαρακτηρίσουμε "κλασικό" μετά από όλα αυτά τα χρόνια.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Juçara Marçal - Delta Estácio Blues (QTV, 2021)
Τρέφω τεράστια εκτίμηση για την Juçara Marçal. Με μικρή μεν αλλά πολύ ιδιαίτερη δισκογραφία η Βραζιλιάνα έχει δημιουργήσει μια δική της μουσική ταυτότητα και έναν εντυπωσιακό μουσικό κόσμο σύνθετο, ριζωμένο βαθιά στην μουσική της παράδοση αλλά συνάμα τόσο επίκαιρο και μοντέρνο. Είναι μια σύγχρονη ντίβα, θαρραλέα και εντυπωσιακά ευφυής μουσικά με κάθε δίσκο της να είναι και μια καλλιτεχνική δήλωση. Στον νέο αυτό δίσκο όπως πάντα με συμπαραγωγό τον ταλαντούχο Kiko Dinucci η ροή είναι πιο σύνθετη, οι συνθέσεις πιο ολοκληρωμένες και ρυθμικές σε σχέση με το χαμηλών τόνων “Encarnando” του 2014 δημιουργούν μια τέλεια σύνδεση μεταξύ της λατινοαμερικάνικης κουλτούρας με την αμιγώς αμερικάνικη, ένα μουσικό χωνευτήρι εντυπωσιακό από κάθε άποψη. Το καλλιτεχνικό εκτόπισμα της Marçal βγαίνει ολοένα και περισσότερο μέσα από το ‘Delta Estácio Blues’ και το ταμπεραμέντο της σε καθηλώνει. Μια καλλιτέχνιδα που έχει να δώσει πολλά ακόμα. Ένας δίσκος που στέκεται άνετα στους καλύτερους στην χρονιά που φεύγει.

Μιχάλης Βαρνάς
Theon Cross - Intra-I (Marathon Artists, 2021)
Στη τούμπα είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης.
Θυμάμαι χρόνια τον στίχο του Σαββόπουλου από το ‘Αουντουαντάρια’ της Ρεζέρβας να μου προκαλεί σύγχυση ως πιτσιρίκι. Τι να γυρεύει άραγε ο Γιάννης Ζουγανέλης στη Τούμπα; Αργότερα έμαθα για τον άλλον Γιάννη Ζουγανέλη, την τούμπα κι ακόμη πιο μετά για τον ‘Ήχο της Σάλπιγγος’ (Γιάννης Ζουγανέλης, εκδ. Γαβριηλίδης).
O Theon Cross, είναι σημαντικότατο μέλος της νέας βρετανικής τζαζ σκηνής –μάλλον θα πρέπει να αποβάλλουμε πλέον τον προσδιορισμό νέο αφού σε λίγο θα αναζητάμε κάτι ακόμη νεότερο– και ειδικότερα της λονδρέζικης σκηνής. Έχει να επιδείξει προσωπικά άλμπουμ, συμμετοχές με τους Sons Of Kemet κι άλλους διακεκριμένους συναδέλφους της νέα τζαζ σχολής στο Λονδίνο όπως προαναφέραμε. Το ‘Intra-I είναι κυρίως ηλεκτρονικό άλμπουμ με την τζαζ να περιφέρεται ανέμελα. Ταίριαξε ωραία η τούμπα με τους ηλεκτρονικούς ήχους, ακόμη και με τη νταμπ. Θα τις συναντάμε συχνότερα αυτές τις μείξεις. Τις βλέπουμε ήδη αλλά κυρίως ανάποδα. Ένας beatmaker χρησιμοποιεί ένα φλάουτο για παράδειγμα. Έτσι όμορφα θα προχωρήσει η ιστορία της μουσικής και του κόσμου.
Στη τούμπα είναι ο Theon Cross.

Νάνσυ Σταυρίδου
Duran Duran - Future Past (BMG/Tape Modern, 2021)
Επειδή θέλω να γράψω πάρα πολλά για την επιστροφή των Duran Duran με το Future Past και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη, ξεκινώ με τα βασικά: Οι DD έβγαλαν δισκάρα και έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν και αυτοί και εμείς την επέτειο των 40 χρόνων τους στη μουσική βιομηχανία. Αισθάνομαι σα να είχαν μπει στην κατάψυξη λίγο μετά το Seven and the Ragged Tiger (1983) και επανέρχονται μετά από τόσα χρόνια έχοντας γράψει τα κλασικά υποχθόνια ντουρανοτράγουδα όπως λέμε εμείς οι Duranies, με μια σύγχρονη όμως παραγωγή η οποία δεν αλλοιώνει τον 80s γνώριμο ήχο τους, αλλά τα κάνει να ακούγονται πιο φρέσκα από ποτέ! Ένα διακριτικό λίφτινγκ με τη βοήθεια της τεχνολογίας  ίσως να έγινε στην χαρακτηριστικά λεπτή φωνή του Simon η οποία ακούγεται αναλλοίωτη, όχι όμως και στις μπασογραμμές του αγαπημένου John Taylor οι οποίες τόσο μου είχαν λείψει.
Βέβαια, το μάρκετινγκ της BMG λειτούργησε κάπως ύπουλα και παραπλανητικά, καθώς τα 4 singles τα οποία προηγήθηκαν της επίσημης κυκλοφορίας του άλμπουμ, δεν κέρδισαν τόσο τις εντυπώσεις –μουσικά τουλάχιστον– και προσωπικά δεν μου προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ανυπομονησία. Μάλλον για αυτό έκπληκτη, έμεινα με το στόμα ανοιχτό, όταν τα ίδια κομμάτια τα οποία σνόμπαρα έχοντάς τα ακούσει μεμονωμένα, μου φάνηκαν απαραίτητα και δεν με ενόχλησαν καθόλου στη ροή του δίσκου έστω και αν δεν μου προκάλεσαν την ίδια συγκίνηση με το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ ή το αριστουργηματικό Wing. Κάτι σπουδαίο έγινε εδώ και αυτό οφείλεται πάνω από όλα στο γεγονός ότι οι Duran Duran είναι καλά μεταξύ τους, τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, ζούνε όμορφα και έχουν τη διάθεση να δημιουργούν παραμένοντας στο μουσικό προσκήνιο, αφουγκραζόμενοι διαρκώς τις απαιτήσεις των πιστών τους φανς, αλλά και των παιδιών τους πια, καθώς συνεργάστηκαν στο 15ο άλμπουμ τους και με παλιούς και με νεότερους καλλιτέχνες. Από τον γερόλυκο Giorgio Moroder μέχρι τις γιαπωνέζες Chai.
‘Future Past’ λοιπόν, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Τα λέμε σύντομα σε μια αρένα.

Άρης Μπούρας
Tirzah - Colourgrade (Domino, 2021)
Περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία το επόμενο βήμα της, μετά το ντεμπούτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2018 από την Domino Recording, και μάλλον απ’ ότι φαίνεται άξιζε η αναμονή. Συνεχίζοντας στο ίδιο πειραγμένο μοτίβο κι ένα μείγμα υπνωτικής, βαριεστημένης pop όπου ο ερωτισμός της R&B συνυπάρχει με την avant-garde electronica, η Λονδρέζα παραγωγός επιστρέφει με δέκα νέα κομμάτια και το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ της. Με μια γλυκιά ελεγχόμενη μελαγχολία να στροβιλίζεται από λούπες, αργόσυρτα beat, και ψιθυριστά μεν, κρυστάλλινα δε φωνητικά. Η παραγωγή φυσάει, ο ήχος της παρόλο που δανείζεται στοιχεία από την electronica των ‘90s, παραμένει μοναδικά επίκαιρος και φρέσκος. Μη ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τους συνεπιβάτες της Mica Levi και Coby Sey.

Χάρης Συμβουλίδης
Vault Of Blossomed Ropes - Etidorhpa (Tadoma, 2021)
Έξι χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Vault Of Blossomed Ropes επιστρέφουν μέσω ενός νεοσύστατου (δικού τους) label, πιάνοντας ξανά το νήμα των ηχητικών εξερευνήσεων που αγαπούν: θόρυβος, σιωπές, άταχτος ή πιο οργανωμένος αυτοσχεδιασμός, ελλειπτικότητα και επαναληπτικότητα, όπως τα ατενίζει ο συνδυασμός ακουστικής κιθάρας (Γιώργος Βαρουτάς), φλάουτου (Στέλιος Ρωμαλιάδης), ηλεκτρονικών (Νίκος Φωκάς) και ανθρώπινης φωνής (Άννα Λινάρδου).
Το ‘Etidorhpa’ μπορεί να μην έχει τον Steve Jansen ή το ατού του Ανδρέα Εμπειρίκου, ωστόσο το «αείποτε τελούμενο μυστήριο» του τελευταίου παραμένει παρόν ως πνεύμα, συναντώντας τις αναφορές του αθηναϊκού γκρουπ σε ένα παράδοξο βιβλίο του 1895, γραμμένο από έναν Αμερικανό (John Uri Lloyd), ο οποίος αναγραμμάτισε την Αφροδίτη σε Etidorhpa και κίνησε να βρει γωνίες υπέρβασης του υλικού κόσμου, πότε μέσω της αλχημείας, πότε μέσω της θεωρίας για μια Κοίλη Γη.
Ασφαλώς, οι Vault Of Blossomed Ropes δεν ασχολούνται με ψευδο-επιστημονικά ζητήματα. Αναζητούν όμως κι εκείνοι υπερβάσεις νοητικής και αισθητικής φύσης, τις οποίες κι επιτυγχάνουν με έναν δίσκο που πλαταίνει το όραμά τους, φέρνοντας στο τραπέζι μια ανήσυχη μουσική με ambient υφή, τελετουργική δομή και πειραματικές απολήξεις, που στη διαδρομή έχει «χωνέψει» δημιουργικά τον David Sylvian εποχής ‘Manafon’ (2009), τον Jon Hassell, τις ιαπωνικές παραδόσεις γύρω από το σακουχάτσι, καθώς και μια πληθώρα περαιτέρω επιρροών.

Δημήτρης Τσιρώνης
Benjamin Finger - Voice frames (Whitelabrecs, 2021)
Σαν κάτι να έρχεται, από τα βόρεια αυτής της ηπείρου. Ονειρικές φωνές, περασμένες μέσα σε ατμόσφαιρες και περιτριγυρισμένες από γιρλάντες λέξεων. Αιχμαλωσία του παρελθόντος και μικρές κινήσεις καλωσορίσματος ενός γλυκού χειμώνα. Ο Benjamin Finger είναι ένας ηχητικός περιηγητής και φωτογράφος από το Όσλο. Εδώ και μια δεκαετία γράφει μουσική για κασέτες και ταινίες. Ο δίσκος ‘Voice Frames’ ηχογραφήθηκε σ' ένα μικρό νησί κι ετοιμάζεται να ταξιδέψει από 'κει αυτόν το Νοέμβρη.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Matthew Shipp/William Parker - Re-Union (RogueArt, 2021)
Οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι σήμερα ανάμεσα στους κολοσσούς της τζαζ. Όχι της φρη τζαζ, όχι του αυτοσχεδιασμού. Της τζαζ. Αυτό που κάνουν δεν έχει πάρει άλλη τροπή από αυτό που χαρακτηρίζει τους μεγάλους των 50s και 60s. Είναι τζαζ. Με όλη τη σημασία της αφαιρετικής αυτής και δύσκολα εξηγήσιμης λέξης. Βγάζουν κάθε χρόνο πολλούς δίσκους και αν και δεν είναι όλοι το ίδιο σπουδαίοι πάντα επεκτείνουν αυτή τη τζαζ στο εκάστοτε παρόν. Ανάμεσα σε αυτούς τους δίσκους βέβαια υπάρχουν και οι σπουδαίοι. Ένας είναι αυτό το ντουέτο όπου ο Matthew Shipp πετάει πάνω στο πιάνο και ο William Parker τροχίζει δίπλα του τον αιθέρα με το μπάσο. Με τόσο λίγα αναπτύσσουν όλη τη τζαζ ιστορία παίζοντας τα πάντα. Μελωδίες και ρυθμούς. Αφαιρετικά μεν, μεγαλειωδώς μουσικά δε. Δηλαδή τζαζ.

Ελένη Φουντή
Lisa Ullén, Anna Högberg - Step Up A Second (Ensemble) (Disorder, 2021)
Step up a second! Ποιος; Ποια; Και οι έντεκα. Πιάνο και αρμόνιο, σαξόφωνο, βιολί, κλαρινέτο, κιθάρα, τρομπέτα, τρομπόνι, τούμπα, μπάσο, ντραμς, φωνητικά, όλες και όλοι μπροστά υπό την καθοδήγηση της πιανίστριας / συνθέτριας Lisa Ullén και της σαξοφωνίστριας Anna Högberg, που εδώ υφαίνουν μια υπέροχη τζαζ σουίτα σε οκτώ μέρη, πεδίο αυτοσχεδιασμού και έκφρασης για πάσα συμμετέχουσα μουσική φωνή. Το Δελτίο Τύπου μιλάει για καρναβαλική ατμόσφαιρα Νέα Ορλεάνης. Χμ, κατανοητό, αλλά αντί αυτού εγώ νιώθω ότι ακούω και βλέπω ένα short play σκηνοθετημένο από τον Samuel Beckett, με έντεκα αμφίσημα ειρωνικά χαμόγελα, αισιόδοξα ή απαισιόδοξα (ποιος ξέρει;), σαν να διαφαίνεται μια νεκρική πομπή μέσα από το τρελό καρναβάλι. Θα την πω fusion θεατράλε free jazz αυτή τη σουίτα και μέχρι να έρθουν από τη Σουηδία να μου ζητήσουν τα ρέστα, θα έχω κρυφτεί πίσω από την κουίντα.

00:00 Amyl and the Sniffers - Knifey
03:20 The War on Drugs  - I Don't Live Here Anymore
08:31 Amythyst Kiah - Black Myself
11:46 Jarvis Cocker - Aline
15:15 Kira Skov - In the End
19:25 Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης - Οι καινούργιες μέρες μου
23:01 The Garrys - Get thee to a nunnery
26:13 Magic Roundabout - Cast Your Sadness Away
31:35 Juçara Marçal - Crash
34:32 Theon Cross - We Go Again
38:44 Duran Duran - Wing
43:58 Tirzah - Tectonic
48:15 Vault of Blossomed Ropes - Oscillating Through Space
54:03 Benjamin Finger- Time gestures
57:51 Matthew Shipp & William Parker - Re-Union
1:19:42 Lisa Ullén, Anna Högberg - Step Up a Second (excerpt)