Νοέμβριος 2022

Μαριάννα Βασιλείου

John Carpenter, Cody Carpenter , & Daniel Davies – Halloween Ends (Original Motion Picture Soundtrack) (Sacred Bones, 2022)

Θα ήθελα να έχω έναν παππού σαν τον John Carpenter. Από αυτούς που φαίνονται σκιαχτικοί, αλλά κατά βάθος είναι πιο τρυφεροί και από την καρδιά ενός μαρουλιού. Που παρά την ηλικία τους (τα 75 κοντεύει, ζωή νά’χει) είναι πιο νέοι στην καρδιά από ένα σωρό πιτσιρίκια. Που παίζουν βιντεοπαιχνίδια, βλέπουν (και δημιουργούν) τρομακτικές ιστορίες και διαολοστέλνουν με συνοπτικές διαδικασίες όποιον και όποια τολμήσει να τους προσβάλει. Που καταφέρνουν πάντα να κάνουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους, έχουν δεν έχουν τα αναγκαία προς τούτο χρήματα. Και που δεν έχουν κανένα απολύτως κόμπλεξ να υποστηρίξουν κάτι που δημιούργησαν πριν από 40 τόσα χρόνια. Το “Halloween Ends” προφανώς και δεν έχει το touch της αρχετυπικής ταινίας του 1978, το soundtrack της όμως είναι ό, τι καλύτερο άκουσα αυτό το μήνα - και αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο σπουδαίος κινηματογραφικός συνθέτης (εκτός από σκηνοθέτης per se) είναι ο τρελοπαππούς της καρδιάς μας.

Χάρης Συμβουλίδης

Amandine Beyer & Gli Incogniti - Vivaldi "Il Mondo Al Rovescio": Concerti Con Molti Stromenti (Harmonia Mundi, 2022)

Ωχ, πάλι Βιβάλντι; Είναι κι αυτή μια αντίδραση απέναντι στη σταθερή δημοφιλία που απολαμβάνει (εδώ και πολλές δεκαετίες, πια) ο Βενετός συνθέτης, βιρτουόζος, αλλά και ιερέας, ο οποίος ταύτισε το όνομά του με τη μουσική δόξα του Μπαρόκ όσο λίγοι.

Πράγματι, λοιπόν, ίσως να γκώσαμε από βιβαλντο-εκδόσεις, βιβαλντο-συναυλίες κτλ... Πού και πού, όμως, εμφανίζεται και κάτι να υπερπηδά τον ρουτινιάρικο μέσο όρο. Εδώ, λ.χ., η Γαλλίδα βιολίστρια Amandine Beyer ηγείται των Gli Incogniti σε μια ζωντανή ηχογράφηση στην ισπανική κωμόπολη Torroella de Montgrí (Απρίλιος 2021), εστιάζοντας σε 8 έργα πέρα από το σύνηθες δεδομένο των «4 Εποχών».

Βέβαια, εκτεινόμενος σε 1 ώρα & 16 λεπτά, ο δίσκος απαιτεί υπομονή. Όποιος τη δείξει, πάντως, θα ανταμειφθεί με θαυμάσιες εκτελέσεις, που και τις αρετές των συμμετεχόντων αναδεικνύουν, αλλά και τον πλουραλισμό της μουσικής σκέψης του Βιβάλντι. Σε στιγμές δηλαδή του "Per La Solennità Di S. Lorenzo", του "Concerto For Violin And Oboe In G Minor" ή του "Il Proteo Ο Sià Il Mondo Al Rovescio" συναντάς έναν δημιουργό του 18ου αιώνα που κοιτά προς το μέλλον, ξετυλίγοντας απαράμιλλες μελωδικές ιδέες και ακολουθίες. Άσχετα με τις (μικρο)ενστάσεις που ίσως διατηρείς εδώ κι εκεί για τις ενορχηστρωτικές επιλογές της Beyer και των συνεργατών της.

Άρης Μπούρας

Lightning Seeds - See You In The Stars (BMG, 2022)

Παλιά καραβάνα ο Ian Broudie από το Liverpool - στα εξήντα τέσσερα πια, με σπουδαίες αλλά και κάποιες πιο αδιάφορες στιγμές ανά περιόδους, επιστρέφει μετά από 13 χρόνια με νέο άλμπουμ, και πιο συγκεκριμένα το έβδομο, ως The Lightning Seeds. Με ορισμένες από τις συνθέσεις του να αγγίζουν την ποπ τελειότητα των θρυλικών τους singles από τα ‘90s, όπως το “Emily Smiles” που έγραψε μαζί με έναν άλλο αγαπημένο της britpop σκηνής, τον Terry Hall, ή το όμορφα χαρωπό “Sunshine”.

Άξια αναφοράς και τα δυο τραγούδια που έγραψε συνεταιρικά με τον James Skelly των Coral, “Great To Be Alive” και “Live To Love You”, που φέρνουν λίγο από την folk rock ευαισθησία των τελευταίων. Είχα πολύ ανάγκη να ακούσω ένα καθαρόαιμο ποπ άλμπουμ όπου οι στίχοι και οι μελωδίες θα στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά. Well done Ian.

Μάνος Μπούρας

Aoife Nessa Frances – Protector (Partisan, 2022)

Την είχα(με) ξεχωρίσει από το προ διετίας ντεμπούτο της ‘Land Of No Junction’ την Ιρλανδή/Ιρλανδέζα/Ιρλαν-δίδα (αν είναι δεσποινίς) τραγουδοποιό, μία ακόμη από τις νεόκοπες γυναικείες φωνές που κατακλύζουν τη δισκογραφία – όχι εσχάτως μα ανέκαθεν – αλλά ταυτόχρονα και τόσο ξεχωριστή. Γιατί την είχαμε ξεχωρίσει άλλωστε; Αντλώντας έμπνευση από την πρόσφατη μετακόμισή της από το Δουβλίνο στην εξοχή, πριμοδοτεί με ακόμη περισσότερη ευαισθησία τα ήδη εύθραυστα τραγούδια της και την αρμόζουσα στο υλικό της ερμηνεία. Με άλλα λόγια, και για να μην τα πολυλογούμε διότι “κουράζετε κύριε!”, στο ‘Protector’ έχουμε ένα άλμπουμ που δε χορταίνεις να ακούς, οι νότες του έρχονται να γεμίσουν τα κενά της ψυχής σου, κι ακούγοντάς το αισθάνεσαι ότι πολύ πιθανόν να μη χρειαστεί να ακούσεις κάτι άλλο μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς και της επόμενης, μη σου πω. Που θα ακούσεις, αλλά πιάνεις τι θέλω να πω. Κι όλα αυτά, από ένα label που κάθε του κυκλοφορία χτυπάει κέντρο στους νευρώνες του καλού γούστου, μην πείτε μετά ότι δεν ξέρατε/δεν ακούσατε…

Τάσος Βαφειάδης

Ren - Violet's Tale EP (Self release, 2022)

Η κατάταξη του Ren (Gill στο επίθετο) σε κάποιο μουσικό ιδίωμα, θα έβαζε πολλούς μουσικοκριτικούς να σκίσουν το πτυχίο τους (που δεν έχουν). Μία ραπάρει, μία μιλά πάνω σε drum and bass ρυθμούς, μία παίζει φοβερά αρπίσματα στην κλασική του κιθάρα, μία συνεργάζεται με γυναικείες φωνές σε σόουλ τραγούδια. Και αν αυτό μας μπέρδευε πριν 20 χρόνια, σήμερα μας αρέσει. Στην (προ)τελευταία του κυκλοφορία καταπιάνεται με την ενδοοικογενειακή βία, σε μια συγκλονιστική τριλογία που ολοκληρώνεται με το ομότιτλο τραγούδι του EP του.

Ο Ren είναι από τους πιο αξιόλογους –εκτός πλαισίου– καλλιτέχνες που άκουσα τα τελευταία χρόνια. Κυκλοφορεί μόνος του τις δουλειές του και επειδή όπως γράφει, «Βασίζομαι αποκλειστικά στην προώθηση από στόμα σε στόμα για να συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ», ας τον διαδώσουμε λίγο.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Kevin Morby – This is a photograph (Dead Oceans, 2022)

Μετά από μια σοβαρή συζήτηση με τον εαυτό μου, κι αφού μου έριξε 2-3-4 χαστούκια, παραδέχτηκα ότι τα καινούργια μαύρα/soul άλμπουμ μού φάνηκαν μία από τα ίδια. Και κατέφυγα σε κάτι άλλο οικείο αλλά μαγευτικό, με τη σχετική καθυστέρηση που με διακρίνει τα (λίγα) τελευταία χρόνια. Το 7ο άλμπουμ του Kevin Morby (Woods, Babies) κυκλοφόρησε τον Μάιο που μας πέρασε αλλά δεν κατάφερα να το γράψω τότε. Το άκουγα όμως ασταμάτητα, με τη γνωστή εμμονική εμμονή μου (δεν είναι λάθος αυτό, έτσι μόνο μπορώ να περιγράψω τη μανία μου να διαλέγω κάτι και να το ακούω ξανά και ξανά, στους καιρούς που δια βίας ακούμε κάτι για δεύτερη φορά). Και αφού ανέφερα πιο πάνω την επιστροφή της μαύρης παράδοσης που έχει κατακλύσει την (ας την πούμε) δισκογραφία τελευταίως και εσχάτως (® Μποστ ο Μέγας), να σας πω ότι ο Kevin ηχογράφησε ένα μέρος του δίσκου στη Νέα Υόρκη, κι ένα άλλο μέρος, το πιο σημαντικό (εικάζω ή ελπίζω) στο Μέμφις του Τενεσσή, στο Sam Phillips Recording Studio. Με τον δίσκο κόλλησα όταν άκουσα το μπάντζο μαζί με το βιολί στο 4ο κομμάτι, “Bittersweet, TN”, συν τα φωνητικά των (της) Erin Ray. Μιλώντας για φωνητικά, στο δίσκο ακούγονται οι ουράνιες φωνές των μαθητών της Stax Music Academy, που βρίσκεται στο Νότιο Μέμφις. Οι ειδήμονες ισχυρίζονται ότι η θεματολογία των στίχων του Kevin είναι επηρεασμένη από τις τραγικές απώλειες που έχει συμβεί στην πόλη (Elvis, Jeff Buckley, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, κλπ.). Η γλύκα της ενορχήστρωσης, τα βιολιά, οι βιόλες και η άρπα, το φλάουτο και η μελόντικα, μαλακώνουν τον κόμπο στην ψυχή που κουβαλάω/άμε εδώ και καιρό.

Σχόλιο: ο Kevin χαρακτηρίζεται από κάποιους ως indie rock μουσικός. Jesus! Ο άνθρωπος είναι Ντιλανικός τραγουδοποιός, επίγονος των Buckley, Paul Simon και σία.

Δημήτρης Κάζης

Gaye Su Akyol - Sen Benim Mağaramsın (Bandcamp, 2022)

H ακμάζουσα σκηνή της anadolu psychedelia στην Τουρκία των 70s διακόπηκε απότομα με το πραξικόπημα του Εβρέν το 1980. Αναβίωσε στα τέλη των 90s και στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα έδωσε πολλούς ωραίους δίσκους για να παρακμάσει ξανά με την αυταρχική και αντιδραστική στροφή της χώρας. Από τα λίγα ονόματα που κρατούν τη φλόγα αναμμένη είναι η Gaye Su Akyol. To τελευταίο της single από το επερχόμενο άλμπουμ της «Anadolu Ejderi» βγήκε στις 19 Οκτωβρίου.

Αντώνης Ξαγάς

Unloved - The Pink Album (Heavenly, 2022)

Να θεωρήσουμε τον τίτλο παιγνιώδες κλείσιμο ματιού στο ‘Λευκό Άλμπουμ’ (γνωρίζετε ποιών); Πιθανότατα, αν και οι βασικές ομοιότητες είναι μάλλον μορφολογικές, διπλοί δίσκοι αμφότεροι, εμπεριέχοντες αδιανόητη και ενίοτε φλύαρη ποικιλομορφία. Στην περίπτωση πάντως του «Ροζ άλμπουμ» των καλιφορνέζων Unloved (αποτελούμενων από τους Jade Vincent, Keefus Ciancia και David Holmes – trip hop 90s αναμνήσεις) η ποικιλομορφία αποτελεί περισσότερο έκφραση εγκυκλοπαιδικής προσέγγισης παρά πειραματικής διάθεσης, είναι περισσότερο στραμμένη στο παρελθόν και στην αναπαράσταση του με σύγχρονα εργαλεία (‘ρετροφουτουριστικά’ θα το λέγαμε πιο λόγια) παρά προς την ανίχνευση νέων δυνατοτήτων. Το «Ροζ άλμπουμ» είναι ένα πραγματικό πανηγύρι αναφορών (με την καλή και την κακή έννοια, η καθεμιά μας μπορεί να ανακαλύψει μέσα κάτι, ακόμη και στα τυφλά, ειδικά αν εστιάσει στα 60s) όπου οι επιρροές συγκροτούν μια πρώτη ύλη για στουντιακή δουλειά και παραγωγή ηχοτοπίων, ατμοσφαιρών, υφών, όλων αυτών των ελαφρώς απροσδιόριστων εννοιών που κατά κανόνα θέλουν να υποκρύψουν μελωδική ένδεια - η μελωδία, φευ, δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επίδρασης και αναφοράς. Μένουμε λοιπόν με θραύσματα (ή ξέφτια) μελωδιών. Ενίοτε αρκούν κι αυτά…

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Jonathan Jeremiah - Horsepower for the Streets ([PIAS] Recordings, 2022)

Τώρα μας δουλεύετε; Αλήθεια, ήταν ποτέ δυνατόν ένας πρώην σεκιουριτάς στο Wembley Arena, που ξεκίνησε να γράφει τραγούδια στις νυχτερινές βάρδιες του επηρεασμένος από τις μουσικές καταβολές του Ινδού πατέρα και της Ιρλανδής μητέρας του, να γίνει ο νέος Terry Callier; Εντάξει παιδιά, ηρεμήστε. Χρειάζεται να πω πως η απάντηση είναι όχι;

Θα μπορούσε όμως και να είναι ναι, αν η ερώτηση είχε στη θέση του «γίνει» το «μοιάσει». Ο Μοναχικός Άνδρας μας έχει δώσει πλέον πέντε καλούς λόγους για να συμφωνήσουμε. Μάλιστα, το ηχογραφημένο στην ανακαινισμένη εμβληματική εκκλησία Bethlehemkerk του Άμστερνταμ με τη ονειρική εικοσαμελή ορχήστρα εγχόρδων Amsterdam Sinfonietta “Horsepower for the Streets” είναι ο πιο πειστικός από όλους. Ο Jonathan Jeremiah, που υποκλίνεται στη soul της δεκαετίας του ’70 και παίζει με την ουσία της σημασίας της, δηλώνει ότι θέλει να δείξει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τους άλλους, αλλά επειδή παραμένει ο μοναχικός τύπος που περιγράφει στο ντεμπούτο του, ο μόνος τρόπος που του απομένει είναι να το κάνει μέσα από τα τραγούδια του.

Άντε τώρα να χλευάσεις εκείνους που τον είπαν νέο Terry Callier…

Μιχάλης Βαρνάς

Lee Fields – Sentimental fool (Daptone Records, 2022)

Να είναι καλά ο Lee Fields να ηχογραφεί δίσκους και να βρίσκεται στους δρόμους περιοδεύοντας. Εμείς πάλι γλεντάμε τα απογεύματα και τα βράδια μας με τη φωνή του, πλάθουμε τις ιστορίες μας σαν καλοί συγγραφείς και τις σκηνοθετούμε σαν καλοί σκηνοθέτες μέσα σε ξενυχτάδικα dinner club, κάτω από πινακίδες νέον, ή περιμένοντας στο φανάρι να ανάψει πράσινο.

Μετά τον θάνατο του Charles Bradley, της Sharon Jones και της Amy Winehouse ένα μέρος της soul -που άρχισε να αναβιώνεται από τις αρχές του 2000 και έπειτα, κι η Daptone records έχει τον δικό της σημαντικό ρόλο- νόμιζες πως ορφάνεψε. Ήταν μια γρήγορη στενάχωρη σκέψη διότι όχι μόνο δε συνέβη αλλά υπάρχουν νέοι σόουλ τραγουδιστές και μουσικοί οι οποίοι έχουν ξεφύγει από το στάδιο της αναβίωσης και την πηγαίνουν ακόμη πιο πέρα. Δε χρειάζεται να πάνε πολύ πιο πέρα αν θέλετε την άποψη μου, ας συνεχίσουν να γράφουν ωραία τραγούδια.

Ο Lee Fields ανήκει στη παλιότερη γενιά, της Sharon Jones και του Bradley. Το ‘Sentimental Fool’ αποτίει φόρο τιμής, ηθελημένα ή άθελα, σε αυτή την γενιά, με τους μουσικούς, τις εταιρείες, το κοινό, τα μαγαζιά που άνοιξαν για να παίζουν αυτή τη soul. Λοιπόν για να φτάσουμε και στο ουσιώδες, ότι συμβαίνει στο ‘Sentimental Fool’ συμβαίνει με τον καλύτερο τρόπο. Δηλαδή με δώδεκα υπέροχα τραγούδια που δυσκολεύεσαι να διαλέξεις το ομορφότερο.

Τώρα που άναψε πράσινο συνεχίζουμε με μια έξτρα μελαγχολία αλλά και μια έξτρα ώθηση να περάσουμε στην άλλη πλευρά. Ή όπως τραγουδάει ο Lee, Save Your Tears For Someone New.

Μάριος Καρύδης

Gabriels - Angels & Queens, Part I (Atlas/Parlophone, 2022)

Η αναγέννηση της soul τις δυο τελευταίες δεκαετίες έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος τούτης της αγνής μουσικής έκφρασης σε δύο εξίσου επαναλαμβανόμενα και κάλπικα αδιέξοδα: Στο μονοπάτι της neo-soul που φλερτάρει επικίνδυνα με το σύγχρονο έκτρωμα της RnB και στη λεγόμενη retro-soul που με την ψυχαναγκαστική εμμονή της στις αναλογικές μέρες έχει ως αποτέλεσμα να ακούγονται όλες οι μπάντες σαν κακέκτυπα των Dap-Kings. Ένας από τους λίγους φάρους επαναπροσδιορισμού αυτού του ταλαιπωρημένου είδους είναι οι Gabriels που μένουν μακριά από την πεπατημένη, έχουν ως πυξίδα τους μια πρωτότυπη συμφωνική gospel που γυρνάει τον Isaac Hayes και τον Marvin Gaye πίσω στην εκκλησία (χωρίς ωστόσο να παραμερίζουν τον βαθύ ερωτισμό τους), ενώ η ανδρόγυνη χροιά της φωνής του Jacob Lusk θυμίζει τα blues της Nina Simone και την pop του Gnarles Barkley. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουν να επαναβαφτίσουν την soul όπως ευαγγελίζεται το εξώφυλλο του ντεμπούτου τους, αλλά το πρώτο μέρος αυτής της "διλογίας" τους, δείχνει να είναι στον σωστό δρόμο...

Δημήτρης Τσιρώνης

Carl Stone - Gall Tones (Bandcamp, 2022)

Τι ωραία... να παίρνεις έμπνευση από κάθε στιγμή σου! Να μη φοβάσαι να κυκλοφορήσεις ξανά και ξανά και ξανά στο ίδιο έτος, σε άλλη εταιρεία, μόνος σου... Ο Carl Stone είναι ένας σύγχρονος δημιουργός που ασπάζεται την αισθητική του cut & paste και χρησιμοποιεί υπολογιστές για να συνθέσει αλλά και να παρουσιάσει ζωντανά τη μουσική του από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 στο Λος Άντζελες. Τώρα πια βρίσκεται περισσότερο στο Τόκυο όπου πέρυσι νοσηλεύτηκε με επιπλοκές από πέτρες στα νεφρά στο Μητροπολιτικό νοσοκομείο. Εκεί εμπνεύστηκε και δημιούργησε το ‘Gall Tones’ με το φορητό υπολογιστή του που ήταν και η μόνη παρέα λόγω των περιοριστικών μέτρων προστασίας από την εξάπλωση του ιού πέρυσι το χειμώνα. Τα samples δίνουν εικόνες από τροπικές χώρες και ρυθμούς μαγικούς ενώ παίρνουν μακριά τη μουντίλα των λευκών φορεσιών και του καραντινάτου παρελθόντος. Βαθιά υπόκλιση λοιπόν στο μάστερ Κάρλ και τους Νεφρικούς Τόνους του!

Γιώργος Παπαδόπουλος

Chip Wickham – Cloud 10 (Gondwana Records, 2022)

Γνώριμος και αγαπητός ο Άγγλος σαξοφωνίστας δεν παύει να ψάχνεται και να δημιουργεί. Πρώτη φορά με full length δίσκο υπό την σκέπη της Gondwana και ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις. Ζεστή, στιβαρή, στακάτη μοντέρνα τζαζ με έναν διάχυτο όμορφο λυρισμό και μία ντελικάτη εσωτερικότητα που σαγηνεύει. Ολόκληρος ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα αλλεπάλληλες φορές χωρίς να κουράζει καθώς διακατέχεται από μια συνθετική συνέπεια και φόρμα που σε συνδυασμό με τις όμορφες μελωδίες ρολάρει πολύ όμορφα. Δίσκος βάλσαμο για βραδινές ακροάσεις.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Hania Rani – Live at Invalides in Paris, France for Cercle (Self-release, 2022)

Η Πολωνέζα πιανίστρια, που σπούδασε κλασική μουσική και Σοπέν στο σχολείο, αλλά από μικρή ανίχνευσε τη jazz και ηλεκτρονική μουσική είναι η επιλογή αυτού του μήνα. Είχε να αντιπαλέψει θηρία που μετά από καιρό έβγαλαν σπουδαίους δίσκους (όπως ο Brian Eno, οι Pixies ή ο Robyn Hitchcock). Όμως όχι μόνο στάθηκε, αλλά μας άνοιξε κι ένα παράθυρο στον κόσμο, στην οικογένεια εκείνη των μουσικών που η στέρεη μουσική τους παιδεία, όσο και η αγάπη τους για την τέχνη, τους ωθούν να υπερπηδούν κάθε συμβατικό όριο, με πίστη μόνο στο αισθητικό αποτέλεσμα που παράγουν. Max Richter, Nils Frahm, Portico Quartet, Ólafur Arnalds, μεταξύ άλλων, όπως και την ίδια, τους είχαμε κάποτε ακούσει ευχάριστα, αλλά τους είχαμε προσπεράσει, κυρίως γιατί δεν δημιουργούν στις κλασικές ποπ φόρμες. Η ίδια έχει βγάλει ήδη δύο εξαιρετικούς δίσκους στην πειραματική Gondwana Records (στον πρώτος της ‘Esja’ μόνη της στο πιάνο, στον δεύτερο ‘Home’ προσθέτοντας τα αιθέρια φωνητικά της, όσο και άλλα όργανα). Εκείνο όμως που μας έκανε τελικά να την προσέξουμε και να αφεθούμε στη λυρικότητα της μουσικής της, είναι οι live εμφανίσεις της, ιδίως των τελευταίων δύο ετών. Από μια από τις πλέον πρόσφατες, δύο κομμάτια που τα παίζει πλέον μαζί, αξεχώριστα, ξεκινώντας από μια pop εκδοχή φωνητικών (‘Leaving’) για να μας πάρει στη συνέχεια μαζί στον δικό της κόσμο του πιάνου και της ενδότερης διαρκούς αναζήτησης του αισθητικά υψηλού (‘Buka’). Την ακολουθούμε υπάκουα.

Χριστίνα Κουτρουλού

Ahanes - Petrichor (Clean Feed, 2022)

Οι συμπτώσεις δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο, στη μουσική. Βρίσκουμε άλλωστε πολλές συνεργασίες να ξεπηδούν από απλές συναντήσεις, μέχρι και δίσκους που ξεκίνησαν ως ένα απλό τζαμάρισμα. Κάπως έτσι φαίνεται να προέκυψε και η δημιουργία της ελληνοσουηδικής μπάντας Ahanes: κανα-δυο τηλέφωνα κι ένας συγχρονισμός στον τόπο και στον χρόνο, έφερε σαν αποτέλεσμα το Petrichor: έναν δίσκο 4 συνθέσεων, που περιέχει τόσο παλιές τζαζ δημιουργίες ("India", "Canon"), όσο και πρωτότυπα κομμάτια ("Sand", "Piper").

Τα έξι μέλη των Ahanes ανακατεύουν τα μουσικά τους όργανα και το θράσος της δεξιοτεχνίας τους για να μας δώσουν δημιουργίες πλουμιστές και με βάθος πεδίου, έχοντας ως βάση το πνεύμα του αυτοσχεδιασμού. Αφήνοντας την αίσθηση σωματωποιημένων ροών –οι οποίες ξέρουν πώς πρέπει να μπει το καθετί, σαν να είναι συνεννοημένες– δίνουν χρόνο και χώρο ώστε να αναπνέει κάθε ήχος, είτε πρωταγωνιστεί, είτε συνοδεύει στο φόντο.

Το άλμπουμ αποφεύγει έντεχνα να απλουστεύσει το οτιδήποτε, χωρίς όμως να υπερβάλλει γι’ αυτό. Ταυτόχρονα διατηρείται ιδιαίτερο, κρατώντας τις ισορροπίες μεταξύ εκείνου που καλείται να αποδώσει τόσο στο συναισθητικό, όσο και στο εγκεφαλικό σκέλος. Αποτυπώνει έτσι μια γεμάτη συνομιλία, η οποία θέλει να παραμείνει προσιτή, αλλά με τον δικό της τρόπο.

Ελένη Φουντή

Ahanes - Petrichor (Clean Feed, 2022)

Ελλάς - Σουηδία - συμμαχία. Να μια φράση που αν δεν υπήρχε η Παπαρίζου, ο Mikkey Dee και το tribute των Sabaton στο Όχι του 1940, θα είχε το ίδιο νόημα με τα σόλο άλμπουμ των Kiss του 1978. Κι όμως, υπάρχουν κι άλλοι. Αν και αμφότεροι δραστήριοι στον ντόπιο αυτοσχεδιασμό, η σαξοφωνίστρια Νίκη Κοκκόλη και ο κιθαρίστας Γιάννης Αράπης γνωρίστηκαν μόλις πέρυσι στη Στοκχόλμη, από μια πρωτοβουλία του πιανίστα Alex Zethson. Μαζί με τον ντράμερ Nils Agnas, τον μπασίστα Torbjörn Zetterberg και τον τρομπονίστα Mats Äleklint τα βρήκαν αμέσως και μέσα σε ένα απόγευμα ηχογράφησαν το "India" του Coltrane, το "Canon" του Mingus και δύο δικά τους κομμάτια. Αυτό που μ' αρέσει στον "Πετριχώρα" (νεοελληνική λέει λέξη που σημαίνει τη μυρωδιά της βροχής στο χώμα και εμφανίστηκε το 1964 σε άρθρο αυστραλών ερευνητών στο Nature) είναι ότι έχει τη στόφα των modal δίσκων των 60s, με ψυχεδελικές πινελιές σουηδικού prog rock των 70s (νομίζω ότι τα πλήκτρα του Zethson συμβάλλουν εδώ τα μέγιστα) και είναι και free jazz μαζί. Τα κομμάτια απλώνουν ωραία στον χώρο με την ησυχία τους και όχι τσιγκούνικα βεβιασμένα, ακριβώς όπως πρέπει σε μουσικό σχήμα που θέλει να λέγεται "Αχανές". Και τον δίσκο τους τον βγάζει η πορτογαλική Clean Feed, που αν σας αρέσει η τζαζ και δεν την ξέρατε, αρχίστε ακροάσεις χθες. Οι καλύτερες παρέες είναι αυτές που φτιάχνονται μπαμ και κάτω τελικά.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Nick Cave/Warren Ellis – Dahmer Monster: The Jeffrey Dahmer story (Netflix Music, LLC, 2022)

Είδα την εκπληκτική αυτή σειρά (ένα έπος της σύγχρονης τηλεόρασης) και κάθε φορά που τέλειωνε το καθένα από τα δέκα επεισόδιά της, άκουγα το μουσικό κομμάτι των τίτλων τέλους χωρίς να ξέρω τίνος έργο είναι. Δεν μπορούσα να το αποφύγω το άκουσα και τις δέκα φορές. Τελικά ήρθε η ώρα να μάθω τον συνθέτη και εξεπλάγην. Δεν του το ‘χα του Cave ρε παιδιά το ομολογώ. Όλο το σάουντρακ είναι υπέροχο αλλά αυτό το ‘End Credits’ είναι τόσο μέσα στο πνεύμα της ατμόσφαιρας της σειράς, τόσο απόκοσμο και σκοτεινό και ταυτόχρονα τόσο υπερβατική η μελωδία του που δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς αν πρόκειται για ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχει κάνει ποτέ ο ψηλός.

Γιάννης Πλόχωρας

Louhistiina & George Bandoek Apostolakis - Neljäs Ulottuvuus (Tuotanto, 2022)

Φινλανδική ποίηση, γεμάτη εκκωφαντικά σύμφωνα και ασθμαίνοντα φωνήεντα εξάπτει ελληνική κοσμοπολίτικη πολυσυλλεκτικότητα μουσικών πιθανοτήτων για 67 συναρπαστικά λεπτά στην "Τέταρτη Διάσταση", με αφετηρία το ποίημα "Από την Σκοτεινιά της Παιδικής Ηλικίας" της Eeva-Liisa Manner (1956). Διαλέξαμε ένα θραύσμα για να κλείσει το μίξερ του mic για τον Νοέμβρη με τις κρουσταλιασμένες σπίθες του.