Νοέμβριος 2023

 

Νάνσυ Σταυρίδου

Nabihah Iqbal – Dreamer (Ninja Tune, 2023)

Έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με το δεύτερο στούντιο άλμπουμ της Nabihah Iqbal και δεν θα ήθελα να περάσει η χρονιά χωρίς να κάνω μια αναφορά σε αυτό.

Καταρχάς με κέρδισε από την πρώτη κιόλας ακρόαση το single “This World Couldn’t See Us” το οποίο ακούω ανελλιπώς. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που πέρασε αρκετός χρόνος μέχρι να ανακαλύψω ολόκληρο τον δίσκο και να καταλήξω να τον προτείνω σαν μια πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα δουλειά.

Έχει μια ποικιλομορφία στον ήχο η οποία σε ταξιδεύει σε διάφορες δεκαετίες φέρνοντάς σου στο μυαλό αναμνήσεις από την 80s post punk σκηνή, την αιθέρια dream pop/shoegaze αλλά και την dance electronica των 90s, χωρίς όμως να χάνει μουσικά τη ροή ή να σε αποπροσανατολίζει στην πορεία. Λειτουργεί υπέροχα στο σπίτι με χαμηλό φωτισμό και ένα ποτήρι κρασί για αποφόρτιση, στο αμάξι επιστρέφοντας από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά ή όταν πηγαίνεις για περπάτημα. Νομίζω ο καθένας θα βρει κάποιο λόγο να το ακούσει ξανά και να γίνει μέρος της ρουτίνας του.

Το άλμπουμ γράφτηκε κατά τη διάρκεια του lock down στο Πακιστάν όταν η Nabihah Iqbal επισκέφτηκε εσπευσμένα τον παππού της ο οποίος έπαθε εγκεφαλικό ενώ λίγο πριν φύγει, είχε γίνει διάρρηξη στο στούντιο της. Ταραχώδεις οι συνθήκες δημιουργίας του Dreamer με ονειρικό όμως αποτέλεσμα.

Μαρία Φλέδου

Emma Anderson – Pearlies (Sonic Cathedral, 2023)

H Emma Anderson μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της και οι Lush είναι πλέον οριστικά και επίσημα παρελθόν. Αν και τα μέλη του γκρουπ δεν τα πήγαν και τόσο καλά μεταξύ τους στο πρόσφατο σύντομο reunion, δεν τα πάνε καθόλου άσχημα στις προσωπικές δουλειές τους.

Η Emma φαινόταν η πιο αναποφάσιστη σε σχέση με το μουσικό της μέλλον σε όλες τις φάσεις της καριέρας της/τους και το 'Pearlies' μοιάζει να εκφράζει αυτή την προσωπική της εμπειρία ως μουσικός αλλά και συνθέτρια. Είναι ένα άλμπουμ συγκροτημένο, καλογραμμένο, αλλά χαμηλών τόνων, χωρίς την φιλοδοξία του σπουδαίου comeback που ήρθε για να κατακτήσει ένα καινούριο κοινό, ούτε καν την πρόθεση να μας θυμίσει πόσο σημαντικό ρόλο είχε η ίδια στην ευρύτερη μουσική σκηνή των 90s, indie, shoegaze, brit pop.

Αν η Emma Anderson είχε αποχωρήσει μετά το 'Spooky' πάνω στην πιο ατμοσφαιρική περίοδο των Lush, το 'Pearlies' θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της πορείας της. Χαίρομαι που αυτό δεν συνέβη τότε και χαίρομαι που τώρα ήρθε η στιγμή να την ακούσουμε και ως αποκλειστική δημιουργό. Μπορεί να μην είναι δίσκος έκπληξη, είναι όμως όσο υπέροχος όσο τον φαντάζεστε αν ακούσατε ποτέ Lush. Παράλληλα έχει ενδιαφέρον ως αποδόμηση ενός ήχου που δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει χωρίς την μία από τις δύο χαρισματικές μουσικούς και τις προσωπικότητές τους, ενώ τελικά οι ίδιες η Emma και η Miki μπόρεσαν να συνεχίσουν ανεξάρτητες πια η μια από την άλλη.

Μπόνους, ο Richard Oakes των Suede σε τέσσερα κομμάτια και το thank you note της στον Robin Guthrie ο οποίος την έπεισε να κάνει η ίδια τα πρώτα φωνητικά στα κομμάτια της. Τον ευχαριστούμε κι εμείς.

Άρης Μπούρας

Sofia Kourtesis – Madres (Ninja Tune, 2023)

Η ελληνο-περουβιανής καταγωγής Sofia Kourtesis, που ζει στο Βερολίνο, κυκλοφόρησε το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ, το οποίο - όπως αναγράφεται και στον τίτλο - είναι αφιερωμένο στη μητέρα της, η οποία κατάφερε να ξεπεράσει ανέλπιστα τα σοβαρά προβλήματα υγείας της και πλέον ζει κοντά της, αφήνοντας πίσω το Περού. Η προσωπική αυτή ιστορία της παραγωγού/DJ μετουσίωσε την αγωνία και τα αρνητικά της συναισθήματα σε έναν δίσκο ο οποίος συγκεντρώνει δέκα ευχάριστα κομμάτια που αναβλύζουν αγάπη, μελωδίες, ελπίδα, ταξιδιάρικη διάθεση και μια ζεστασιά που συνυπάρχει με το ζωηρό, πεταριστό 4x4 ρυθμό. Τραγουδώντας άλλοτε στην ισπανική γλώσσα, άλλοτε στην αγγλική, κι άλλοτε καθόλου, ξεδιπλώνει χορευτικούς ήχους που εσωκλείουν έντονα τις λατινογενείς επιρροές της και ακούγονται με το ίδιο ενδιαφέρον τόσο στα ακουστικά όσο και σ’ ένα club.

Μαριάννα Βασιλείου

GUNSHIP – Unicorn (Horsie In The Hedge LLP, 2023)

Οριακά κυκλοφορία του Νοεμβρίου, καθώς κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου – ωστόσο είναι το τελευταίο Καλό που όχι μόνο άκουσα, αλλά έλιωσα τον περασμένο μήνα. Με συμμετοχές από τον αγαπημένο παππού John Carpenter (στο “Tech Noir 2”, τη συνέχεια του ομώνυμου τραγουδιού από το πρώτο τους άλμπουμ), τον σαξοφωνίστα Timmy Cappello (της ταινίας “The Lost Boys”), τον Gavin Rossdale των Bush, τον … Dave Lombardo (ναι, τον Dave Lombardo που παίζει ντραμς στους Slayer, αυτόν λέω) και τον πανταχού παρόντα Carpenter Brut, είναι η καλύτερη εϊτίλα που θα μπορούσαμε να έχουμε εν έτει 2023. Για αυτό και είναι τόσο μα τόσο υπέροχο.

Ελένη Φουντή

Bergfried - Romantik II (Fiadh Productions, 2023)

Το αντιφασιστικό, φεμινιστικό μεταλλικό παρεάκι που κινείται περιμετρικά των Grendel's Sÿster και των Smoulder (και που αμφότεροι έχουν την τιμητική τους στο MiC σε ό,τι με αφορά - και ασφαλώς θα υπάρξει συνέχεια, προειδοποιώ) επεκτείνεται και αποκτά όλο και περισσότερες πλατφόρμες έκφρασης. Χαρακτηριστική περίπτωση το αυτοπροσδιοριζόμενο ως γυναικείο και αντιφα label Fiadh Productions που πέρυσι μας ξεκούνησε με το medieval folk, indie rock, heavy metal λουκουμάκι ονόματι "Romantik I" των Bergfried. Στον φετινό δεύτερο τόμο της ιστορίας, ο κατά τα άλλα μπλακμεταλλάς Erech Leleth και η κυρία Anna De Savoy με την πανέμορφη, παιχνιδιάρικη ροκ φωνή της τολμούν μια ακόμα πιο ακραία παρέκβαση, καθώς στο ήδη σχεδόν παρεξηγήσιμο heavy metal - indie rock μείγμα μπαίνει γερά και το AOR, δηλαδή έχουμε ακόμα εντονότερη pop αισθητική που τερματίζει με ένα επιμελημένο περίβλημα hard rock παλιμπαιδισμού. Το EP διατηρεί τη high fantasy θεματολογία του πρώτου μέρους, με την ηρωίδα πολεμίστρια να ντιλάρει την απελευθέρωση του αγαπημένου της με θεούς και δαίμονες. Ειδικά το πανέξυπνο "No One Saves You" λειτουργεί σαν μίνι θεατρικό, με την Anna ως πρωταγωνίστρια, τη σούπερ μοχθηρή Sarah Kitteringham των Smoulder να παίζει προφανώς τον διάβολο και έξτρα καλεσμένη το αξιαγάπητο φρικιό Katja Macabre στο ρόλο του θεού. Το κομμάτι διαπερνά θαρραλέα τα όρια της φάρσας σε ένα ιδεατό σταυροδρόμι πέρα από κάθε φαντασία, όπου συναντιούνται οι Tenacious D με τους Lordian Guard, τον μακαρίτη Meat Loaf και την… Xena The Warrior Princess, χωρίς να πέφτει στην παγίδα του διασκεδαστή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για τους Bergfried από την αμηχανία που προκαλούν σε τόσους μεταλλάδες. Ούτε βέβαια χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη από τις αντιδράσεις στο "No One Saves You" ότι οι Αυστριακοί φέρνουν στο τραπέζι ένα στοιχείο που για το heavy metal αποτελεί επιτακτική ανάγκη (με την εξαίρεση βέβαια του σταθερά ακομπλεξάριστου στρουμφοχωριού του power metal). Το χιούμορ. Φρέσκοι και ουσιαστικοί.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

HotWax - Invite Me, Kindly EP (Marathon Artists, 2023)

“Το believe the hype or not to believe the hype?”, αναρωτιέται για μια ακόμα φορά ο μουσικός Άμλετ, κι απάντηση δεν πρόκειται να πάρει προτού το πολλά υποσχόμενο rock τρίο από το Hastings (ναι, αυτό της μεγάλης μάχης, που κάποιοι έμαθαν από το “Line of Duty”) κυκλοφορήσει ντεμπούτο άλμπουμ μεγάλης διάρκειας. Η αλήθεια είναι ότι έγραψα για σιγουράκι τον προσδιορισμό “rock”, προκειμένου να αποφύγω τις επιμέρους πτυχές του, που ξεκινούν από το grunge του ντεμπούτου EP “A Thousand Times” και φτάνουν μέχρι το alt-rock και το punk, όπως αποδείχτηκε από το δεύτερο μέσα στην ίδια χρονιά EP “Invite Me, Kindly”. Οι «ασυμβίβαστες» Tallulah Sim-Savage (κιθάρα, φωνητικά), Lola Sam (μπάσο) και Alfie Sayers (ντραμς) ήδη απολαμβάνουν το τεράστιο και προφανώς πολύ πρόωρο hype που εκτόξευσαν με τις καλοκαιρινές εμφανίσεις τους και το prestige που αναδύει η πρόσφατη συνεργασία τους με τον Alan Moulder (The Jesus and Mary Chain, Ride, My Bloody Valentine, Swervedriver), όντας πράγματι καλύτερες από τις επίσης άγουρα αποθεωμένες “Bad Bitches” Nova Twins. Κι εγώ, έτσι για το γλέντι της υπόθεσης, δεν επέλεξα το poppy “Phone Machine”, αλλά το “Drop”, επειδή μου θύμισε το “Zero” των Smashing Pumpkins.

Χάρης Συμβουλίδης

The Rolling Stones - Hackney Diamonds (Polydor, 2023)

Πόσο καλός-καλός είναι, λοιπόν, ο νέος δίσκος των Rolling Stones, που ήδη κάνει τη γύρα του στα ελληνικά social media, αλλά και στα ρετιρέ των μεγάλων μουσικών αγορών; Πέρα, δηλαδή, από τα κόλπα της παραγωγής του Andrew Watt, τις στούντιο επεξεργασίες στη φωνή του 80ετή Mick Jagger, την κεκτημένη συγκίνηση για τις συμμετοχές του Elton John και του Paul McCartney;

Οι απαντήσεις πολλές, όπως αρμόζει στην εποχή του «εκδημοκρατισμού» της κριτικής. Aλλά, ως συνήθως, δεν έχουν όλες την ίδια εγκυρότητα –έτσι για να τσιτώσουμε λίγο το consensus του εκδημοκρατισμού. Η (μάλλον) πιο ορθή λέει ότι το «Hackney Diamonds» είναι ιδανικό για «Κάτι Καλό» στο MiC: ούτε σπουδαίο για να γράψεις παραγράφους επί παραγράφων, ούτε ιδιαίτερα βαρυκόκαλο ή πλούσιο σε μελωδίες, εντούτοις ορεξάτο, έξυπνα στημένο, απρόσμενα καλοτραγουδισμένο και κυρίως rock.

Rock όπως το εννοούσαμε κάποτε, δηλαδή: σταράτα κιθαριστικό, ενεργητικό και ακομπλεξάριστα ξετσουτσούρωτο, σε αντίθεση με το χλιαρό κι ατέρμονα ομφαλοσκοπικό αγγλοαμερικάνικο έντεχνο που συχνολιβανίζεται ως rock από το Pitchfork. Το οποίο κατάφερε πάντως να ξυπνήσει και να αντιληφθεί τον εχθρό ante portas, σπεύδοντας να κακοχαρακτηρίσει και να κακοβαθμολογήσει το «Hackney Diamonds». Αλίμονο, βέβαια, αν περιμέναμε από τους Jagger & Richards να σώσουν το rock από τα νυν αδιέξοδά του. Ευτυχώς, όμως, έχουμε ακόμα τους Rolling Stones, σε καιρούς που στις «best new rock» κατηγορίες μας πουλάνε απίστευτα φύκια, ως μεταξωτές κορδέλες.

Μάριος Καρύδης

The Ironsides – Changing Light (Colemine, 2023)

Συμβιβασμένοι με το γεγονός πως καινούρια και όμορφα είδη μουσικής έχουν πάψει να εφευρίσκονται εδώ και μερικές δεκαετίες, εξακολουθούμε να δηλώνουμε οπισθοδρομικοί. Έτσι λοιπόν, ακούμε στο repeat τους Καλιφορνέζους Ironsides που κι αυτοί με την σειρά τους δηλώνουν πιστοί ακροατές των Ιταλών masters (που είναι περιττό να παραθέσουμε εδώ) των soundtracks από τα αθώες εποχές των ’60s και ’70s. Στο φετινό αριστοτεχνικό ντεμπούτο τους βρίσκουμε ορχηστρική soul που δεν την ενδιαφέρει αν θα «σαμπλαριστεί» από κάποιον φτασμένο ράπερ και κινηματογραφική μουσική που δεν φτιάχτηκε για να ντύσει καμία σύγχρονη ταινία. Εκτός βέβαια αν το τέλος της έχει μπόλικα κοντινά πλάνα σε ιδρωμένα βλέμματα καταραμένων εραστών που το έντονο κόκκινο χρώμα τους αίματος τους, τα δάκρυα και ο ιδρώτας τους καταπίνονται από το κύμα κάποιας ακροθαλασσιάς. Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάιο και εξαντλήθηκε εν ριπή οφθαλμού. Επανακυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Colemine, χωρίς ευτυχώς αυτό να σημαίνει πως μοιάζει με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες την εταιρίας.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Reverend Kristin Michael Hayter – Saved! (Perpetual Flame Ministries, 2023)

Είναι άραγε το “Saved!” το καλύτερο φολκ άλμπουμ της χρονιάς; Είναι πιθανόν να μην είναι μόνο της χρονιάς. Η Kristin Hayter ή αλλιώς γνωστή ως Lingua Ignota που τα τελευταία χρόνια έχει δώσει ρέστα με τα πύρινα και σπαρακτικά φολκ με ψιλομπλακμεταλιζέ άχνη άλμπουμ της, έκανε το επόμενο και απαραίτητο βήμα. Χωρίς δηλαδή να χάσει τον εξπρεσιονιστικό της χαρακτήρα και την προσωπική της δημιουργική γραμμή, αποδεσμεύεται από τα περιττά πια εφέ του περίπου μπλακ μέταλ που λέγαμε (ότι έπρεπε να ειπωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο το είπε) και γίνεται πια ένας αληθινός κήρυκας-ψάλτης της αμερικανικής παράδοσης. Εντελώς υπέροχο!

Τάσος Βαφειάδης

Gabriel Moreno – Wound in the night (Poetry Mondays Records, 2023)

Αν βρισκόμασταν 20 χρόνια πίσω, τον Moreno θα τον ανακαλύπταμε σε μία από τις καταπληκτικές βραδινές εκπομπές της Μέμας Μπινοπούλου στον 88μισό. Ωστόσο, βρισκόμαστε στο 2023 και τα πράγματα έχουν (κάπως) αλλάξει. Τα ραδιόφωνα ελάχιστα μας μαθαίνουν πλέον, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όπως η εκπομπή του Κυριάκου Σκορδά στον Rodon Fm στις Σέρρες, την οποία χάρη στην τεχνολογία μπορούμε ν’ ακούσουμε όποια στιγμή θέλουμε, και από την οποία έμαθα τον Moreno.

Ο Gabriel Moreno είναι ένας ποιητής και τραγουδοποιός που γεννήθηκε στο Γιβραλτάρ, ζει στην Αγγλία και μετράει στο ενεργητικό του 12 ποιητικές συλλογές και 4 άλμπουμ. Οι επιρροές του δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τις συνηθισμένες αναφορές των τραγουδοποιών. Leonard Cohen, Nick Cave, Bill Callahan (Smog).

Στον τελευταίο του δίσκο μας προσφέρει 10 τραγούδια για μία πληθώρα θεμάτων όπως τη νομοτελειακή ωρίμανση των ανθρώπων, τη ρουτίνα του γάμου, τη ζωγράφο Suzanne Valadon, τη φρίκη του πολέμου, τα όνειρα των φτωχών κ.ά. Ακούγεται νυχτερινές ώρες, παρέα με τις μοναχικές μας σκέψεις…

Χίλντα Παπαδημητρίου

David Eugene Edwards – Hyacinth (Sargent House, 2023)

Ο αγαπημένος μας David Eugene είναι από τους δημιουργούς του Denver Sound. Και αν αναρωτιέστε τι ακριβώς σημαίνει αυτό: «melancholy, gothic country punk, with banjos, accordions, cellos, violins, and other non-rock instruments» (όπως ορίζει το genre ο ειδικός σ’ αυτό Aaron “Loki” Johnson). (Ελάχιστοι από μας, όχι εγώ) γνώρισαν τον Eugene από τους Denver Gentlemen, τον λατρέψαμε στους 16 Horsepower και στο πρόσφατο σχήμα του, τους Wovenhand. Φέτος έκανε ένα διάλειμμα από το γκρουπ και ηχογράφησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το ‘Hyacinth’. Οι συνθέσεις και οι στίχοι είναι δικοί του, εκτός από το παραδοσιακό ‘Cuckoo’, το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο. Τώρα γιατί εμείς, οι εν Ελλάδι θαυμαστές του Eugene, τρελαινόμαστε για τη goth μουσική των Απαλαχίων... δεν έχω καμιά απάντηση πέρα από το ότι οι Αμερικανοί μουσικοί έχουν αποικιοποιήσει το υποσυνείδητό μας. Η δική μου εμμονή ξεκίνησε όταν τον είδα σ’ εκείνο το ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ ‘Searching for the Wrong-Eyed Jesus’ του Jim White (του Αμερικανού) για τη μουσική του Νότου, να τραγουδάει σαν περιπλανώμενος ιεροκήρυκας το ‘Wayfaring Stranger’. Το ‘Hyacinth’ είναι το πιο σκοτεινό άλμπουμ του (αν μπορεί να το συγκρίνει κανείς με μια σειρά από πολύ σκοτεινά άλμπουμ), και βασίζεται κάπως χαλαρά στον προελληνικό ήρωα Υάκινθο, που ζούσε στις Αμύκλες. Η σκληρότητα της σπαρτιατικής ιδεολογίας συναντάει την αγριάδα των ορεσίβιων κατοίκων των Απαλαχίων, και ο Eugene σαν τρελαμένος θρησκόληπτος προφήτης της goth americana απαγγέλει τις προφητείες του με συνοδεία bluegrass και folk, ελάχιστα πειραγμένης από συνθεσάιζερ.

Από το άλμπουμ ξεχώρισα το ‘Seraph’, με τα παραμορφωμένα φωνητικά και συνθεσάιζερ δίπλα στην ακουστική κιθάρα.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Helena Deland – Goodnight Summerland (Chivi Chivi, 2023)

Αισθαντισμός που ξεχειλίζει. Η νεαρή Helena Deland από τον Καναδά στο δεύτερο δίσκο της, παραδίδει μαθήματα υψηλού λυρισμού. Μόνη με την κιθάρα της τραγουδάει για τις δικές της αλληγορικές στιγμές ζωής. Κάνει καλές παρέες και αυτό φαίνεται. Έχει ήδη κάνει tour και έχει παίξει με τις Weyes Blood, Leith Ross, και τον Andy Shauf, ενώ φέτος έβγαλε, λίγο πριν τον πρόσφατο δίσκο της, ένα τραγούδι (‘Deceiver’) με το απόκοσμο ξωτικό Claire Roussay. Πολλές τραγουδοποιοί γράφουν απλές ποπ ή folk μπαλάντες, όμως λίγες μιλούν βαθιά μέσα στην ψυχή μας, όπως η Helena Deland. Από τον τελευταίο δίσκο της ξεχωρίζουν αρκετά τραγούδια, ακούστε κάποιο από τα ‘Swimmer’, ‘Spring Bug’, ‘Bright Green Vibrant Gray’, ‘The Animals’, ‘Who I Sound Like’. Εχει όμως και μικρά διαμαντάκια, όπως το ομώνυμο από το πρώτο της lp ‘Someone New’, και άλλα κρυμμένα στα προηγούμενα ep της (ξεχωρίζουμε το ‘There Are a Thousand’). Την παρακολουθούμε, όπως και τις φιλενάδες της, διακριτικά.

Αντώνης Ξαγάς

Calliope – Mädchenblumen (Submersion Records, 2023)

Κι αν το διαχρονικό ζητούμενο στην τέχνη, σε κάθε έκφανσή της, είναι μια ισορροπία ανάμεσα στο συλλογικό και τον τρόπο που αυτό προσλαμβάνεται από το άτομο και από την άλλη στο προσωπικό που προσπαθεί στην ενδοσκόπηση να βρει σημεία επαφής, τι έχουμε να πούμε για τους καιρούς μας; Που π.χ. να εντάξουμε την έσχατη τάση της αυτο-αναφορικότητας (βλέπε π.χ. στην λογοτεχνία την μόδα του autofiction, με λίγες καλές περιπτώσεις -γεια σας κυρία Ερνώ- και πολύ κατιμά), με την καθεμιά μας να μετατρέπεται ουσιαστικά σε ένα φίλτρο (και πομπό) αναφορών, επιρροών, σκέψεων, ακουσμάτων, αναγνωσμάτων; Μήπως να εντάξουμε σε ένα τέτοιο ρεύμα και έναν δίσκο σαν κι αυτόν, όπου η επονομαζόμενη εξ Αθηνών ορμώμενη Calliope χρησιμοποιεί ως δημιουργική αφόρμηση μια γνωστή σειρά ποιημάτων του Γερμανού αμφιλεγόμενου ποιητή (φυσιολάτρη και εθνικιστή) Felix Dahn, με τίτλο «Λουλουδοκόριτσα» (ή μήπως «κοριτσολούλουδα»;); Ο ποιητής του 18ου αιώνα κατατάσσει …ποιητική αδεία τις γυναίκες σε κατηγορίες λουλουδιών (παπαρούνες, κισσούς, νούφαρα και κενταύριες), η δημιουργός του 21ου αιώνα προσαρμόζει τους στίχους του στην δική της ζωή, προσωπική και οικογενειακή, τους απαγγέλει, τους ψιθυρίζει, τους ψελλίζει (με χαριτωμένη ελληνική προφορά) πάνω σε μια βάση (κολάζ;) από επεξεργασμένους φυσικούς ήχους, πλατωνικά εσωστρεφή συνθετικά τοπία, σαμπλ από ταινίες (ακούμε π.χ. ξαφνικά κι έναν Δημήτρη Χορν), σε ένα αποτέλεσμα που μοιάζει με ερμητικό προσωπικό ημερολόγιο σε δημόσια έκθεση. Ποιον/α θα αγγίξουν έργα σαν και αυτό; Είναι κι αυτό ένα (κύριο) ζητούμενο των καιρών…