Οκτώβριος 2020

Γιάννης Πλόχωρας
Skinshape - Umoja (Lewis, 2020)
Πορτογαλέζικα θηλυκά και σουαχίλι ανδρικά φωνητικά, κοκτέηλ και φρούτπαντς, μοντέρνα μίξη παλιακών ήχων κι έθνικ ρυθμών, ξεγνοιασιά και κέφι. Ιδανικά συνοδεύεται με σκανκ -και τα μανιτάρια θα του πάνε μούρλια, υποθέτω.
Αυτό το εξότικα τούτι φρούτι είναι η πιο φωτεινή μέχρι στιγμής κυκλοφορία των Skinshake, δηλαδή του, ψαγμένου κι ανάλαφρου μαζί, πρότζεκτ ενός ταλαντούχου βρετανού ντι τζέη, του εικοσικατιάχρονου Will Dorey.
Πολλά υπερθετικά, ε; Πού να δείτε και το χαμόγελό μου, τέτοιους δίσκους θέμε, λέμε!

Χριστίνα Κουτρουλού
Arca - Kick I (XL, 2020)
Στο νέο της άλμπουμ η Arca ξάφνιασε αρκετούς με τη στροφή της σε μια πιο νεφελώδη, ευχάριστη ποπ, χωρίς ωστόσο να χάνει ιδιαίτερα τον χαρακτήρα της. Αν και παλιότερα η ανάμειξή της με τα ηλεκτρονικά είχε υποπέσει σε κάποιες γλυκερές στιγμές, τώρα φαίνεται να ισορροπεί ισόποσα. Πότε πλάσμα πανερωτικό, πότε ανθρωποειδές ρομπότ σε δυστοπικές πραγματικότητες, πότε στα αγγλικά, πότε στα ισπανικά, στη μελωδικότητα ή στα φασαριόζικά της, διαχειρίζεται τη συνθετική της διάθεση και την ανάγκη της για αυτοσχεδιασμό με καθαρή σκέψη στο φόντο. Με την κορμοστασιά του Ziggy Stardust και το πνεύμα του/της Genesis P-Orridge, αφομοιώνει έτσι την ανάπτυξή της μέσω της μουσικής της δημιουργίας. Ευχάριστες στιγμές και οι συνεργασίες με Sophie, Rosalía, αλλά και με τη Björk, την οποία ακούμε σε ένα ποίημα του Antonio Machado, στα ισπανικά.

Νάνσυ Σταυρίδου
Kelly Lee Owens - Inner Song (Smalltown Supersound, 2020)
Την Kelly Lee Owens την έμαθα από έναν καλό φίλο και ακούγοντας την πιο πρόσφατη δουλειά της, μου κίνησε το ενδιαφέρον να ψάξω να ανακαλύψω πράγματα για τη ζωή της. Και όντως, μέσα από το “Inner Song” πηγάζουν τα βιώματα και οι ευαισθησίες της Ουαλής δημιουργού άλλοτε με δόσεις μελαγχολίας, διακριτικού αισθησιασμού ή ακόμα και ψυχρότητας. Άλλωστε και η ίδια πιστεύει στη θεραπευτική δράση που έχει η μουσική στον ανθρώπινο πόνο και την ανακούφιση που αυτή προσφέρει. Μουσικά συνδυάζει διαφορετικές αποχρώσεις της pop όπως dream, synth, electro και techno με κοινό παρανομαστή την εξαιρετική παραγωγή την οποία ανέλαβε η ίδια. Η φωνή της είναι αιθέρια και ταιριάζει απίστευτα στα πιο συναισθηματικά και ατμοσφαιρικά κομμάτια. Ευχάριστη έκπληξη η συνεργασία με τον συμπατριώτη της John Cale στο “Corner of my sky” ο οποίος καταφέρνει μέσα από ελάχιστες φράσεις οι οποίες απλά επαναλαμβάνονται να μας μεταφέρει στη γενέτειρά του. Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση τελικά η πολυτάλαντη Kelly.

Μιχάλης Βαρνάς
Chien Chien Lu - The path (Self Realised)
Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιες εσωτερικές διεργασίες με παρασύρουν στην ακρόαση ενός άλμπουμ. Αν παίζει ρόλο ο καιρός, η εποχή, οι κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, ο ελεύθερος χρόνος, το μεσημεριανό φαγητό, η ερωτική μου διάθεση, η πορεία του Παναθηναϊκού, το βιβλίο που διαβάζω, ο βραδινός ύπνος. Έχω καταλήξει πως όλα μπορούν να επηρεάσουν την αισθητική μου προοπτική. Κι αφού έχω λύσει προ πολλού το βασανιστικό δίλλημα αμέσως τη θέση του παίρνει ένα ακόμη πιο βασανιστικό. Πως θα ήταν να άκουγα μουσική εντελώς αναίσθητος με όσα συμβαίνουν τριγύρω μου και μέσα μου.
Ήθελα να ακούσω ένα άλμπουμ με ωραία τραγούδια όπως θα τα έγραφε ο Paul Simon το εξήντα, ο Dylan το εβδομήντα, οι U2 το ογδόντα, ο Nick Cave το ενενήντα ή οι Antony And the Johnsons το 2000. Δεν βρήκα οπότε κατέληξα στην Chien Chien Lu, η οποία παίζει βιμπράφωνο, και το ‘The Path’ είναι το ντεμπούτο της με την πολύτιμη βοήθεια του τρομπετίστα Jeremy Pelt, του μπασίστα Richie Goods και μουσικών που έχει συνεργαστεί τα τελευταία χρόνια.
Κλείνοντας με τα βασανιστικά ερωτήματα, ακόμη ένα. Επιλέγουμε τη μουσική που ακούμε ή μας επιλέγει η ίδια;

Μάριος Καρύδης
Holy Hive - Float Back To You (Big Crown, 2020)
Μια παρέα λευκών μουσικών από το Μπρούκλιν που λάτρευαν τον folk ήχο των Byrds και του John Martyn, περιόδευσαν ένα καλοκαίρι με τον Lee Fields και χόρεψαν μαζί του Marvin Gaye και Stylistics. Κι εκεί όπου βάδιζαν στα χνάρια των Coral, λοξοδρόμησαν και μπήκαν στo folk-soul μονοπάτι του Terry Callier (άντε και του Michael Kiwanuka). Σε αυτό το πιο αιθέριο και σταθερά αργό και minimal δρόμο που πήραν, τους ακούμε μεταξύ άλλων να διασκευάζουν Honeybus και παραδοσιακή ιρλανδική folk, να μελοποιούν Pablο Neruda και το «Θραύσμα 31» της Σαπφούς (στο ''Embers To Ash'' για να μην ψάχνετε) και να τραγουδούν σπαρακτικές indie «μπαλάντες» για την λαχτάρα του να γυρίσεις το βράδυ κουρασμένος στη ζεστή αγκαλιά της... γάτας σου. Συμπάσχουμε και επικροτούμε.

Μαριάννα Βασιλείου
The Flaming Lips - American Head (Bella Union, 2020)
Γεια σου Wayne, τι χαμπάρια; Πάλι κατάφερες με χαρακτηριστική άνεση να βγάλεις έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που διανύουμε; Που έφαγες κόλλημα με τον Tom Petty και τους Heartbreakers και φαντασιώθηκες το νέο άλμπουμ ως κάτι που το συγκρότημά σου θα έγραφε παρέα με τον Petty στα 70’s παρέα με τόνους μεθακαλόνης και LSD; Τελικά μήπως ήθελες να παίξεις στο “Almost Famous” και να πουλήσεις την Πέννυ Λέιν σε άλλο συγκρότημα για πενήντα δολάρια και μια κάσα μπίρες, ενώ στην πραγματικότητα ονειρευόσουν να της τραγουδάς κάτι σαν το “My religion is you”; Μήπως τελικά πιστεύεις στο «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» τόσο πολύ, που έχεις καταλήξει ότι οι Άλλοι δεν είναι η κόλαση, αλλά αυτό που κάνει τη ζωή μας όχι απλά υποφερτή, αλλά πανέμορφη; Και με αυτό το σκεπτικό έβγαλες αυτόν τον υπέροχο δίσκο – δώρο σε όλους και όλες μας; Σαν να έχω δίκιο, ε;

Μάνος Μπούρας
Doves - The Universal Want (Virgin/Heavenly, 2020)
Γιατί χρειάστηκε να περάσουν 11 χρόνια μέχρι να ξαναδισκογραφήσουν οι Doves; Η ποιότητα της μέχρι σήμερα πορείας τους δε δικαιολογεί τέτοια παραγωγική στασιμότητα, είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαν να βγάζουν αριστούργημα κατόπιν εκπληκτικού άλμπουμ κάθε χρόνο, αν τους το ζητούσε κάποιος. Κάτι μου λέει όμως ότι η απουσία εμπορικής αναγνώρισης στις τελευταίες τους δουλειές ίσως να τους έκλεισε τις δισκογραφικές πόρτες, ίσως και οι ίδιοι να μπούχτισαν να προσπαθούν για κάτι που δεν έρχεται... Τέλος πάντων, η νέα τους δουλειά είναι εδώ και δεν απογοητεύει στο ελάχιστο, διαπνέεται από μια φινέτσα που έχουμε συνηθίσει από το μανκουνιανό τρίο, η ικανότητά τους να γράφουν σπουδαία κομμάτια είναι αδιαμφισβήτητη, το μόνο που μένει να ελπίζουμε είναι να έχουν βελτιωθεί σαν λάιβ μπάντα, επειδή στις δύο φορές που τους έχω δει, απλά δεν το έχουν για κάποιο λόγο (όχι ασφαλώς ότι το χρειάζονται επί της παρούσης κορονοϊκής φάσης...). Διαλέγω ένα κομμάτι από το άλμπουμ στο οποίο τύμπανα παίζει ο μακαρίτης Tony Allen, λες και δεν είναι ξεκάθαρο αυτό από το αμίμητο παικτικό του στυλ!

Ελένη Φουντή
uSSSy - Po Krugu (Koolarrow records, 2020)
Κι εκεί που λέτε που χάζευα στην ιστοσελίδα του label του Billy Gould (ναι, του μπασίστα των Faith No More), βλέπω αυτό το περίεργο όνομα που μοιάζει με USSR αλλά δεν είναι, αλλά όπα για μισό λεπτό, είναι όντως Ρώσοι. Για να δούμε τι παίζουν αυτοί. …Μα πού είμαι; Στη Μόσχα ή στη Μέση Ανατολή; Τι ροκ τσιφτετέλια είναι αυτά καλέ. Και μάλιστα psychedelic, noise rock (με μία εσάνς post rock) τσιφτετέλια. Εντάξει, όχι Μέση Ανατολή, αλλά Αφγανιστάν και Ιράν τελικά (λέει εδώ στο bandcamp). Γειτονιά δηλαδή. Λοιπόν, δεν ξέρω τι έχουν κάνει οι uSSSy στις προηγούμενες δουλειές τους (θα μάθω φυσικά), αλλά εδώ έχει πέσει τρομερό μεράκλωμα κυρίες και κύριοι και δεν προλαβαίνουμε τα πήγαινε έλα από τα σκληρά ριφ στην πενιά, κι από τον φαζάρισμα στο μοιρολόι. Κιθάρες έχουμε, περσικό ταρ έχουμε, λαούτο rabab έχουμε, tanbur έχουμε, αμφιβολία για το αν αυτό που ακούγεται είναι σιτάρ ή κάποιο παράξενο ηλεκτρονικό κόλπο έχουμε, άλλα weird electronics όπως ακούω έχουμε, μυστήρια μπάσα έχουμε, τραπέζι να ανέβουμε έχουμε, τι μας λείπει; Ο δίσκος. Αγορά και φύγαμε. Σπασίμπα!

Άρης Μπούρας
Legowelt - Pancakes With Mist (Nightwind Records, 2020)
Κάπου διάβασα ότι πρόκειται για την 117η κυκλοφορία του και προσπαθούσα να αντιληφθώ εάν ο συντάκτης κυριολεκτούσε ή απλά ανέφερε ένα μεγάλο νούμερο για να δώσει υπερβολική χροιά, στην πληθώρα των κυκλοφοριών του Ολλανδού μαέστρου των synth. Από τα μέσα των ‘90s, με έδρα τη γοτθική Χάγη, ο Danny Wolfers, ή αλλιώς Legowelt, προσφέρει ένα μοναδικό μείγμα από electro, acid, chicago house, italo disco και old school techno. Από τις πολύ ξεχωριστές - και αγαπητές - περσόνες του underground ηλεκτρονικού ήχου της Γηραιάς Ηπείρου, στην πρόσφατη καλοκαιρινή του κυκλοφορία “Pancakes With Mist” (αρχές του μήνα έβγαλε κι άλλη), προσφέρει 10 κομμάτια, με τα φωνητικά να αποτελούν κύριο παράγοντα δίπλα στις εθιστικές λουπαριστές μελωδίες του. Στα συν, οι ευφάνταστοι τίτλοι (και στίχοι) των κομματιών του, όπως “Words are Spoken but do not Enlighten”, “Baking Cookies in Mendoza”, “When Will all the Morons Disappear” ή “You Are Just a Sad Hologram Projected From The Edge Of The Universe”, έτσι για να αναφέρουμε μερικούς.

Αντώνης Ξαγάς
Unity vol 1 - In Solidarity With The Refugees of Moria Camp (Bandcamp, 2020)
Την ώρα που διάφορα ευκαιριακά δημοκρατικά τείχη (ή τόξα) σχηματίζονται στον πολιτικό κόσμο, στον μουσικό κόσμο μια άλλη Unity, ίσως πιο ουσιαστική και σίγουρα πιο πραγματική και λιγότερο υστερόβουλη, συσπειρώνεται σε μια συλλογή μεγέθους μαμούθ. 160 ονόματα συμμετέχουν, συνθέτοντας κατά βάση ένα πανόραμα της ελληνικής σκηνής που είθισται να αποκαλούμε ‘ανεξάρτητης’, απ’ άκρου εις άκρον (μα έχει άκρα η μουσική;). Το μέγεθος αλλά και ο σκοπός στομώνουν κάθε διάθεση κριτικής (όσο κι αν κάποιες γενικές παρατηρήσεις για την κατεύθυνση είναι αναπόφευκτες…), η συμπαράσταση δηλαδή (και οικονομική πέραν της ηθικής) στους πρόσφυγες της Μόριας, του στρατοπέδου συγκέντρωσης (οργουελικά βαφτισμένου «Κέντρο Υποδοχής») το οποίο το ελληνικό δημοκρατικό τείχος (ή τόξο) έστησε και εξέθρεψε (και συνεχίζει ακόμη) στα σύνορα της Διαφωτισμολάνδης.
(Η επιλογή κομματιού θα μπορούσε προφανώς και αναπόφευκτα να είναι πολλαπλή, από αρκετές φετινές κυκλοφορίες ο… κλήρος πέφτει στους Kalte Nacht, κρύα νύχτα, κρύα σύνθια, κρύα ατμόσφαιρα…)
https://unitygr.bandcamp.com

Μαρία Φλέδου
Hen Ogledd - Free Humans (Weird World, 2020)
Είναι το δεύτερο άλμπουμ των Hen Ogledd ως επισήμως πια τετραμελούς γκρουπ και όχι side project των Richard Dawson/Rhodri Davis. Δύσκολα περιγράφονται με λέξεις, η γλώσσα όμως είναι πολύ σημαντική σε αυτό που κάνουν και ως ήχος και ως σημειολογία. Και πάλι κινούνται στους αναγνωρίσιμους ήδη ρυθμούς τους συν έναν ηλεκτρονικό -μεταξύ John Maus και ανάλαφρης 80ς ποπ- ρυθμό παραπάνω, χωρίς να χάνουν ούτε το experimental-folk υπόβαθρό τους, ούτε τις σχεδόν παγανιστικές με Ka-spellικού τύπου ψυχεδελικά ιντερλούδια αρμονίες τους. Witchy.

Δημήτρης Τσιρώνης
Firestations - Dream Home (Where It's At Is Where You Are, 2020)
Έρχεται το φθινόπωρο, αφήνεις τις παραλίες. Πιάνεις το synth και τα δάχτυλά σου κυλάνε πάνω στα πλήκτρα. Πιο πέρα η κιθάρα και τα εφέ. Ηχογραφημένες φωνές, παραμορφωμένες, λούπες από το διάστημα κι από το διπλανό δωμάτιο. Έχεις πολύ υλικό. Ηχογραφήσεις σου βρίσκονται σε ψηφιακά αρχεία, σε καμένα δισκάκια και σ' αρέσει αυτή η ταχύτητα. Έβγαλες κι ένα βινύλιο πριν δυο χρόνια, έτσι γιατί μπορούσες. Τώρα ακουμπάς το ονειρικό σου σπίτι επιτέλους. Συγκεντρώνεις τις ιδέες σου αυτής της δεκαετίας και φτιάχνεις ένα μαύρο σαν δίσκο cdr. Κυρίως όμως σ' αρέσει η ταχύτητα και βγαίνεις διαδικτυακά. Σ' ακούνε αυτοί οι λίγοι κι αισθάνονται τη φρεσκάδα σου. Οι Firestations είναι μια μπάντα από το Λονδίνο. Γράφει ποπ κομμάτια και μετά τα πειράζει λιγάκι. Κάπου τον Νοέμβρη κυκλοφορούν τις Automatic Tendencies τους. Μέχρι τότε εισερχόμαστε στο Dream Home τους που κανονικά δεν σταματά για 77 λεπτά. Ηχογραφημένο σε δύο απομονωμένα λόγω υγειονομικών συνθηκών στούντιο, εξερευνά τις σπιτικές δυνατότητες ονείρων και διαφυγής της ρουτίνας.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Richard Skelton - These Charms Maybe Sung Over A Wound (Phantom Limb, 2020)
Με μία συνεχόμενα λυπημένη μουσική προσέγγιση ο Skelton δισκογραφεί για πάνω από 15 χρόνια σε τούτον ‘δω τον κόσμο και παραμένει ατάραχα εσωστρεφής, συνεπής στην μαυρίλα του και ακαταμάχητα μονολιθικός σε ένα μουσικό τοπίο που αλλάζει και μεταβάλλεται συνεχώς. Αφήνεται σε μια διακριτική, σχεδόν μπαγιάτικη οργή σαν καύσιμο του και δεν τον απασχολεί η πρόοδος, δεν τον απασχολεί η διαφορετικότητα, δεν τον απασχολεί το μέτρο. Το μόνο που τον νοιάζει είναι με όχημα την μουσική του να δημιουργεί τοπία και εικόνες που διακατέχονται από μια επιβλητική κατήφεια επενδεδυμένα κυρίως με κιθάρα, βιολιά και πολλά στρώματα ήχων. Θέλει με κάθε νέο δίσκο να ξορκίζει τα εσωτερικά δαιμόνια του, γι’ αυτό και λειτουργεί σαν ένας μοντέρνος σαμάνος που απλώνει τις νότες στον χώρο, τις ξεχειλώνει, τις αραδιάζει παντού μέχρι αυτές να τρυπώσουν παντού σαν γιατρικό. Ένας σημαντικός και έντονα συναισθηματικός συνθέτης της γενιάς μας, που θα παραμείνει για πάντα στην αφάνεια και μπορεί σε 20 χρόνια από τώρα να ψάχνουν όλοι τους δίσκους του. Και κάτι τελευταίο διόλου ευκαταφρόνητο, αν αυτός δεν είναι ο καλύτερος τίτλος δίσκου φέτος, ποιος είναι;

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Scott Fields Ensemble - Seven Deserts (New World Records, 2020)
«7 έρημοι» ονομάζει το έργο του ο Scott Fields. Και όντως έρημοι λέγονται τα 7 κομμάτια του δίσκου, αν και καθόλου έρημα δεν ακούγονται γιατί έχουμε μια ensemble αρκετά μεγάλη, καμιά 20ριά άτομα που παίζουν απ’ όλα. Βιολιά, κιθάρες, σαξόφωνα, τρομπέτες, κρουστά, μπάσα κλπ κλπ. Είναι αυτό το ιδιότυπο φιούζιον της λόγιας σύνθεσης με τον αυτοσχεδιασμό που εδώ είναι ιδιαίτερα πυκνό, ένας περίεργος μαξιμαλισμός καθόλου όμως πομπώδης. Πιο πολύ προσεγγίζεται κάτι οξύ, λεπτό αλλά πλήρες παρά κάτι υπερταβανιασμένο και του εντυπωσιασμού. Δύσκολο τασκ αλλά και λειτουργικό.

00:00 Skinshape - Sua Alma
04:39 Arca - Nonbinary
06:57 Kelly Lee Owens - Re-wild
10:28 Chien Chien Lu (feat. Jeremy Pelt) - Invitation
15:09 Holy Hive - Be thou by my side
18:33 The Flaming Lips - My religion is you
21:55 Doves - Carousels
26:37 uSSSy - Strazh pusti menya
32:41 Legowelt - Pancakes with mist
40:41 Kalte Nacht- Humans are mistakes
44:07 Hen Ogledd - Feral
52:50 Firestations - Dream home
58:27 Richard Skelton - For the application of fire
1:04:06 Scott Fields Ensemble - 3