Οκτώβριος 2021

Αντώνης Ξαγάς
Little Simz - Sometimes I Might Be Introvert (Age 101 Music, 2021)
Τίτλος ο οποίος θα μπορούσε να αποτελεί θέμα δοκιμιακής ανάπτυξης, με την εσωστρέφεια να είναι σχεδόν… επαναστατική πρακτική στον κόσμο της επιθετικά ναρκισσιστικής εξωστρέφειας, της ηδονοβλεπτικής έκθεσης (αλλά και επινόησης) κάθε πληγής, τραύματος στον βωμό της ‘διαφορετικότητας’ και της ταυτοτικής επίδειξης «προσέξτε με, δείτε πόσο διαφορετικός είμαι από εσάς και πόσο υποφέρω γι’ αυτό». Εντάξει και η νιγηριανών καταβολών καλλιτέχνιδα δεν είναι το πρότυπο ταπεινότητας («I’m Picasso with the pen», έλεγε στον περσινό της βραβευμένο κιόλας δίσκο), ωστόσο έχει το ταλέντο να συμπλέκει το προσωπικό με το πολιτικό σε κάτι που υπερβαίνει το ερμητικά προσωπικό, να γράφει στίχους επίκαιρης ευστοχίας (ακούγεται σχεδόν σαν μια Κασσάνδρα της μετα-Brexit Βρετανίας) και να φτιάχνει (με ένα μικρό χέρι βοηθείας από τον πολύφερνο Inflo) ένα μείγμα μουσικής ριζωμένο στο… παραδοσιακό grime το οποίο ενσωματώνει από ποστ-πανκ μέχρι παραδοσιακή σόουλ χωρίς να ακούγεται σαν ένα ακόμη επιτηδευμένο συνονθύλευμα επιρροών.

Τάσος Βαφειάδης
Jinnwoo - Dreamcreatures (Square Leg Records, 2021)
Ο Ben Webb είναι άτυχος γιατί το επίθετό του δεν είναι Buckley. Οπότε, οι πόρτες δεν άνοιξαν αμέσως. Για την ακρίβεια δεν άνοιξαν ποτέ. Ο τραγουδιστής που συμμετέχει και στα φολκ σχήματα Bird in the Belly και Green Ribbons έχει μια φωνή μοναδικής χροιάς και γράφει και πάρα πολύ ωραία τραγούδια. Το δεύτερο σόλο άλμπουμ του, χωρίς πολλά όργανα και βαριές ενορχηστρώσεις, είναι αισθητά πιο ώριμο και καλύτερο από το πρώτο, που κυκλοφόρησε πριν πέντε χρόνια.
Αλλά τι να το κάνεις; Αν δεν επενδύσει σε σένα κάποια μεγάλη εταιρία και δεν αρχίσουμε να βλέπουμε το όνομά σου παντού όλη την ώρα, μόνο κατά τύχη μπορεί ν’ ακούσει κάποιος τη μουσική σου. Ευτυχώς στάθηκα τυχερός!

Βασίλης Παπαδόπουλος
Pinhâni - Küçük Bir Evde (Beğeni Müzik, 2021)
Μπήκε ο Οκτώβριος και έχουμε ανάγκη από νοσταλγικά – μελαγχολικά τραγούδια. Οι Pinhâni δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 πρωτοστατούν στη σύγχρονη Τουρκική ροκ σκηνή, ευθεία συνέχεια της anadolu rock που μεγαλούργησε από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60. Στα πρώτα album ήταν ίσως τετριμμένοι, έτσι ώστε να περάσουν απαρατήρητοι, τουλάχιστον από το κοινό έξω από την πατρίδα τους (κακίζω τον εαυτό μου βέβαια που ανακάλυψα το πρώτο τους album από μία homemade διασκευή του ‘Ben nasi büyük adam olucam’ από δυο κορίτσια). Δεν ξέρω τι τους αναγέννησε. Η βουτιά τους στην παράδοση με το ‘On Türkü’ (στα χνάρια του πατέρα της anadolu Erkin Koray και του album του ‘Elektronik Türküler’), όπου ανακαλύπτουν ήχους της πατρίδας τους, που είναι και δικιά μας πατρίδα (παίζουν εξάλλου το ποντιακό Της Τρίχας το γεφύρι); ‘Η κανένας χωρισμός που τάραξε το βασικό τραγουδοποιό του γκρουπ Sinan Kaynakçı και έχει νταλγκά το παλικάρι; Όμως με το τελευταίο τους αυτό album βρίσκονται μάλλον στην κορυφαία τους στιγμή. Δεν πειράζει που δεν μπορείτε να σιγοτραγουδήσετε τα τραγούδια τους. Για παλιές αγάπες, χωρισμούς και όνειρα μιλάνε. Βάλτε να τους ακούσετε όταν φτιάχνετε τα ρούχα στη ντουλάπα, ή όταν αναζητάτε τους νέους συμφοιτητές σας στη σχολή μέσα από τα social media. Αν δεν σας ανοίξει κάποιο νέο παράθυρο στον κόσμο, τουλάχιστον θα σας ηρεμήσει.

Χάρης Συμβουλίδης
Monsieur Doumani - Πισσούριν (Glitterbeat, 2021)
Μια δεκαετία δράσης συμπλήρωσαν φέτος οι Monsieur Doumani, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τους παγκόσμιους καιρούς μας για να απεγκλωβιστούν από τα σύνορα της Κύπρου (όπου δεν θα είχαν παρά περιφερειακή τύχη), πλάθοντας έναν ήχο που ήταν εξαρχής ανοιχτός και διεθνής κι ας εδραιωνόταν στη ντόπια τους παράδοση –την οποία υπογραμμίζει σταθερά η χρήση της κυπριακής ντοπιολαλιάς: ο τίτλος Πισσούριν, φερ' ειπείν, μεταφράζεται σε «απόλυτο σκοτάδι», ενώ "Κουκκουφκιάος" (το κομμάτι που μπορείτε να ακούσετε στο mixtape) σημαίνει «κουκουβάγια».
Το όλο πλαίσιο παραμένει γνώριμο σε αυτό το τέταρτο άλμπουμ, με τη διαφορά ότι το γκρουπ του Αντώνη Αντωνίου συνεχίζει να πειραματίζεται με τα μουσικά του όρια. Το είχαν κάνει βέβαια και στο Αγκάθθιν του 2018, ωστόσο τα ξανοίγματα που επιχειρούν εδώ αποτυπώνονται και πιο επιτυχημένα και πιο καλοβαλμένα στον ανατολικομεσογειακό τους κόσμο. Ταίριαξαν δε ωραία και με τη Μάρθα Φριντζήλα, η οποία ήρθε να πουν μαζί τα "Θάματα". Έτσι, ψυχεδέλεια δανεισμένη από το ηλεκτρικό παρελθόν της Δύσης, ηλεκτρονικά, Anadolu rock και αναφορές που «δείχνουν» προς Δυτική Αφρική (π.χ. "Αλαβροστοισειώτης") γίνονται ψηφίδες σε ένα απολαυστικό μωσαϊκό, το οποίο διατηρεί φουλ εξωστρεφή διάθεση.

Μαριάννα Βασιλείου
Iron Maiden - Senjutsu (Parlophone, 2021)
Οι Iron Maiden, σε αντίθεση με άλλους συνομηλίκους συνοδοιπόρους τους, δεν ενδιαφέρονται να επανέλθουν στα τιμημένα 80’s. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Επιλέγουν αργό και progressive (διπλής ανάγνωσης το progressive) χτίσιμο των μελωδιών με country και blues (αμέ!) λεπτομέρειες, βυθίζονται στον πόνο της αρρώστιας (ο καρκίνος άλλαξε τη φωνή του Bruce Dickinson προς το πιο –απόλυτα ταιριαστό με το άλμπουμ - πεισιθάνατο) και αποδεικνύουν γιατί όλα τα συγκροτήματα μπορούν να παίξουν το “The Number of the Beast”, κανένα όμως δεν μπορεί να γίνει οι Iron Maiden. Βρήκα μέταλ δίσκο που οπωσδήποτε θα μπει στη #blogovision2021 και βρήκα και τη συναυλία του 2022 για την οποία ανυπομονώ όσο τίποτα. Κοίτα να δεις που έγινα και μέταλλο στα γεράματα και δεν μου το είχα και καθόλου.

Ελένη Φουντή
Krokofant, Ståle Storløkken, Ingebrigt Håker Flaten - Fifth (Rune Grammofon, 2021)
"Ναι γεια σας. Πυροσβεστική εκεί; Παρακαλώ ελάτε γρήγορα. Μόλις έβαλα έναν δίσκο και κοντεύει να καεί όλο το σπίτι". Η λέξη - κλειδί εδώ είναι το μόλις, γιατί από εύφλεκτα progressive μερακλώματα να φαν κι οι κότες, αλλά το "Fifth" σε αρπάζει από το πρώτο λεπτό να σε κάνει μια χαψιά. Οι Krokofant, που ξεκίνησαν να μετράνε τζαζ - ροκ καταστροφές στη Rune Grammofon (στη Νορβηγία αδερφές μου! στη Νορβηγία!) πριν επτά χρόνια, επιστρέφουν σε μια πιο εκτεταμένη μορφή, για δεύτερη συνεχόμενη φορά μετά το εξαιρετικό "Q" του 2019. Για να είμαι ειλικρινής, όταν είδα ότι η παρέα του κιθαρίστα Tom Hasslan δισκογραφεί ξανά με το ίδιο φορμάτ, δηλαδή σε συνεργασία με τον Ståle Storløkken (των Supersilent και Elephant9) και τον Ingebrigt Håker Flaten (που τον ξέρουμε από τους The Thing με τους Mats Gustafsson και Paal Nilssen-Love - αν όχι, επείγει να τους μάθετε), δεν περίμενα κάτι περισσότερο από ένα τίμιο sequel στο "Q". Όμως αυτοί από την πολλή χαρά που ξαναβρέθηκαν όλοι μαζί, ξέχασαν ότι η εποχή των Van Der Graaf Generator στην Charisma ανήκει στο παρελθόν και ότι όπως και να το κάνουμε οι Yes δύσκολα θα ξαναβγάλουν "Fragile" και "Going For The One". Εύγε! Τέτοιες αφηρημάδες θέλουμε, τέτοια σαξόφωνα, φρενήρη σόλα, 70s πλήκτρα, ενδιαφέρουσες ρυθμικές δομές, πλούσιες μελωδίες και ναι, είναι γεγονός ότι προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω οποιονδήποτε μουσικό όρο εδώ πλην του PROGRESSIVE, γιατί θα συνιστούσε μείωση. BIG HEAVY THING.

Μαρία Φλέδου
Audiobooks - Astro Tough (Heavenly, 2021)
Αυτό το 'δεύτερο δύσκολο άλμπουμ' ομολογώ πως το υποδέχτηκα με αρκετό άγχος και 'please please ας μου αρέσεις' σφίξιμο. Από το 'Now! (In a minute)' του '18 και μετά, αρκετά ανερχόμενα γκρουπ έχουν φλερτάρει με το absurd, περισσότερο ερμηνευτικά παρά μουσικο-πειραματικά, άλλοτε αγγίζοντας εκνευριστικά τα όρια του επιτηδευμένου (σόρυ Dry Cleaning) και άλλοτε με πιο ανάλαφρες προθέσεις (για να δούμε τι θα ακούσουμε παρακάτω Wet Leg). Οι Audiobooks όμως είναι σπέσιαλ. Γιατί; Είναι arty και δεν παριστάνουν κάτι άλλο. Μάλιστα με αυτό το πολύ όμορφο πρώτο pressing παίρνετε και ένθετο φιλοτεχνημένο από την πολυτάλαντη Evangeline Ling η οποία μας αφηγείται/τραγουδάει με τον χαρισματικό και χαρακτηριστικό της τρόπο ακόμη 10 ιστοριούλες, από το πάντα διασκεδαστικό και ελαφρώς σκοτεινότερο αυτή τη φορά, ημερολόγιό της: καινούρια dancefloor bangers για χαμένες κούκλες, Pulp-esque ηλεκτρονικές μελωδίες στο 'First move', τον σχεδόν Plastic Ono επίλογο 'Farmer', αλλά και το αγαπημένο bonus κάθε τους live εμφάνισής, 'Blue Tits'.
Και αν ίσως αρχικά να αντιμετωπίστηκαν ως ένα project του μουσικά πιο 'ώριμου' εκ των δύο David Wrench, με αυτό το άλμπουμ και οι δύο επιβεβαιώνουν το πόσο σοβαρά βλέπουν την συνεργασία τους ως κάτι μακροπρόθεσμο και εμπνευσμένο. Το 'Astro Tough' είναι intelligent από όλες τις απόψεις και οι Audiobooks τρία χρόνια μετά παραμένουν για εμένα το πιο ενδιαφέρον καινούριο σχήμα εκεί έξω.

Μάνος Μπούρας
Saint Etienne - I've Been Trying To Tell You (Heavenly, 2021)
O Bob Stanley, ως διαβόητος γνώστης και μελετητής της ποπ κουλτούρας, όχι μόνο έχει κατανοήσει τους μηχανισμούς λειτουργίας του τραγουδιού σαν τον απόλυτο πολιορκητικό κριό του συλλογικού γούστου, αλλά έχει επίσης καταφέρει να γράψει ορισμένους νέους κανόνες που ορίζουν τη σύγχρονη μελωδική αισθητική. Ως εκ τούτου, τους αγαπάμε διαχρονικά και τους παρακολουθούμε πάντοτε με ενδιαφέρον. Στο 10ο άλμπουμ τους (σε 30 χρόνια), χαράζουν μια ελαφρώς διαφορετική πορεία, δίνοντας πολλά ρεπό στη βοκαλίστριά τους Sarah Cracknell κι αποφεύγοντας να γράψουν τραγούδια, γεμίζοντας το δίσκο με ατμοσφαιρικές ασκήσεις που ποντάρουν πολλά σε παλαιότερα ηχητικά samples και αντίστοιχες νοσταλγικές μνήμες. Μέσα σε όλα αυτά, συναντούμε ψήγματα του παλιότερου σπουδαίου εαυτού τους, όπως το ‘Penlop’, όχι πολλά περισσότερα όμως.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
Low - Hey What (Sub Pop, 2021)
Μαμά, μάντεψε! Αυτή τη φορά, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω This Mortal Coil!
Μόνο που, θυμάσαι, όταν ήμουν μικρότερος, έβαλα το δάχτυλό μου στην πρίζα και εξακολουθώ να ακούγομαι αρκετά «παραμορφωμένος». Γι’ αυτό (μεταξύ άλλων) κάποια παιδιά, εδώ στο μικρό μας Duluth, μου κόλλησαν το σιχαμένο παρατσούκλι slowcore. Αν όμως ούτε και σήμερα, ύστερα από δεκατρείς προσπάθειες, υπάρχουν κάποιοι που δεν κατάλαβαν ότι είμαι κι εγώ rock, επειδή εξακολουθούν να μου αρέσουν οι πειραματισμοί, οι φωνητικές αρμονίες, η μινιμαλιστική έκφραση, η pop, το electronic noise και το feedback, τότε τι άλλο μπορώ να κάνω; Τόσο άσχημα τους κάθισε το ότι έχω για κολλητό τον BJ Burton, παρά το “Double Negative”, μόνο και μόνο επειδή έχει δουλέψει με τις Miley Cyrus και Taylor Swift; Εντάξει, ομολογώ ότι συχνά παρασύρομαι και γίνομαι έρμαιο του συναισθήματος, αλλά σκόπιμα το αφήνω να συμβαίνει μόνο και μόνο για να πω πως η ελπίδα ακόμα δεν έχει σβήσει ή για να φωνάξω: «Αν μπορώ να μπω στη θέση σου θα το κάνω, θα σε ξεκουράσω και θα κουβαλήσω το βάρος σου». Τι σου λέω τώρα; Αφού εσύ με γέννησες…
Τελικά, τι λες, μαμά; Μπορώ;

Νάνσυ Σταυρίδου
Tash Sultana - Terra Firma (Lonely Lands, Sony Music Australia, 2021)
Φέτος το καλοκαίρι γνώρισα μια νέα κοπέλα στις διακοπές και στις διαδρομές μας με το αμάξι μου σύστησε μουσικά μια επίσης νέα καλλιτέχνιδα από την Αυστραλία, την Tash Sultana. Αρχικά είναι πολυτάλαντη καθώς τραγουδά, συνθέτει και παίζει ένα σωρό μουσικά όργανα, από κιθάρα και πιάνο μέχρι τρομπέτα και ντραμς. Ξεκίνησε την καριέρα της κάνοντας “busking” στους δρόμους της Μελβούρνης, έγινε γνωστή το 2016 ανεβάζοντας στα σόσιαλ ένα κομμάτι το οποίο μέσα σε λίγες μόνο μέρες κέρδισε εκατομμύρια views και φέτος κυκλοφόρησε το 2ο ολοκληρωμένο άλμπουμ της το οποίο σκαρφάλωσε στην 1η θέση των αυστραλιανών charts. Η μουσική της εξέλιξη σε αυτή τη δουλειά είναι πραγματικά αξιοσημείωτη καθώς χειρίζεται πλέον πιο σωστά τη φωνή της ενώ δείχνει πιο ξεκάθαρη ως προς τον μουσικό της προσανατολισμό ο οποίος είναι πολύπλευρος μεν, περισσότερο δουλεμένος και ώριμος δε. Με λίγα λόγια, ποπ γράφει το κορίτσι με στοιχεία soul, funk και άλλοτε groovy ή dream pop κιθάρες οι οποίες συντελούν καθοριστικά στον ήχο. Η ανάγκη για μια πιο σαφή, συνεπή και ασφαλή ενδεχομένως προσέγγιση της δουλειάς της αντικατοπτρίζεται και στους στίχους καθώς μοιράζεται όλα όσα την προβληματίζουν με οδηγό στο τέλος την ελπίδα (μικρή είναι ακόμα, θα μάθει).
Εν κατακλείδι, το βρήκα απολαυστικό το άλμπουμ αυτό και πραγματικά δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω κάποιο αγαπημένο κομμάτι.

Γιώργος Παπαδόπουλος
The Bug - Fire (Ninja Tune, 2021)
Ο Kevin Martin παρόλο που δισκογραφεί ασταμάτητα, ως The Bug -χωρίς κάποιο άλλο όνομα στο εξώφυλλο- είχε να βγάλει δίσκο από το “Angels & Devils” του 2014. Το φετινό “Fire” αναμενόταν με αγωνία καθώς τα πρώτα δείγματα του ήταν φωτιά. Ο δίσκος στο σύνολο του είναι από τους καλύτερους του και μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που μας έχει δώσει ουκ ολίγα πανέμορφα δείγματα δουλειάς. Στο “Fire” πιάνει τον γρήγορο παλμό της καθημερινότητας, αντλεί έμπνευση, μπολιάζει την μουσική του με μια δυστοπική αισθητική και παραδίδει έναν πολύ δυναμικό δίσκο τόσο σε ένταση και μπάσα, όσο και σε στιχουργικά μηνύματα. Εναρμονίζεται τέλεια με την καλλιτεχνική έμπνευση των διαφορετικών MCs με τους οποίους συνεργάζεται, καταλήγοντας έτσι να βγάζει ένα σφιχτοδεμένο, ομοιογενές ακουστικό αποτέλεσμα, που σε πιάνει από τον λαιμό από την πρώτη νότα και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Μοντέρνος και επίκαιρος ήχος με ουσία, δύναμη λόγου και δυναμικές που δεν γίνεται να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Αυτός είναι ο ήχος του 2021 που μετράει και αφήνει στην άκρη όλες εκείνες τις autotune-μπιτάτες χλαπάτσες που πλασάρονται ως μοντέρνες και αντισυμβατικές. Άνετα στην πρώτη πεντάδα με τους καλύτερους δίσκους φέτος.

Χριστίνα Κουτρουλού
Aaron Dilloway & Lucrecia Dalt - Lucy & Aaron (Hanson Records, 2021)
Έπειτα από τον περσινό τους δίσκο ‘Field Recordings In The Forest Of Colombia’, ο Aaron Dilloway και η Lucrecia Dalt είπαν να αξιοποιήσουν τη δεκαετή τους γνωριμία μπλέκοντας περισσότερο τις δικές τους ιδέες περί ήχου και πειραματισμού. Στο ‘Lucy & Aaron’ προκύπτει λοιπόν μια καλά μελετημένη συνύπαρξη, που διαθέτει απόλυτα φυσική ροή. Το άλμπουμ τονίζει τις ομοιότητες, σέβεται τον χώρο της διαφορετικής προσέγγισης και κρατά στο ακέραιο την ατομική υπόσταση του καθενός –πάντα διακριτικά, ωστόσο, έτσι που να μην ξεχωρίζεις ποιος βρίσκεται τελικά στο background και ποιος στο προσκήνιο. Το αποτέλεσμα φέρνει σε εξωγήινο φρούτο με μυρωδιά ανατολίτικου μπαχαρικού, το οποίο τροφοδοτείται από ηλεκτρικό εξοπλισμό, είναι δραματοποιημένο σε σημεία, μελωδικό συνάμα και σκοτεινό, εύθραυστο αλλά και κοφτερό, βρίσκοντας μα και πνίγοντας την ανάγκη της ομαλοποιημένης λυρικότητας. Στα συν και το ροζ εξώφυλλο του Pieter Schoolwerth, που θυμίζει κάτι σε cult pop (ή και country) αποτύπωμα, μπλεγμένο με πρόχειρα σχέδια του Francis Bacon.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Julia Brussel/Ernesto Rodriguez/Guilherme Rodriguez/Klaus Kurvers - Fantasy Eight (Creative Sources)
Από τα πιο ενδιαφέροντα τερτίπια στη σύγχρονη μουσική. Όταν οι αυτοσχεδιαστές καταφεύγουν σε παλαιότερες νόρμες και χωρίς καθόλου να βγαίνουν από το πνεύμα του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού δοκιμάζουν τις δυνατότητές τους σε πιο κλασικά περιβάλλοντα. Εδώ για παράδειγμα τα αδέρφια Rodriguez (βιόλα και τσέλο) μαζί με τους άλλους δύο στο βιολί και στο μπάσο δημιουργούν μια μουσική δωματίου ως κουαρτέτο εγχόρδων που αξίζει να μην την κατατάξουμε αυστηρά στο μοντέρνο τερραίν (και ας είναι ενίοτε εξτρεμιστική) και να την αντιμετωπίσουμε ως κάτι πέρα από ταμπέλες, ως σπουδαία τέχνη δηλαδή που μπορεί να αφορά οποιονδήποτε ενδιαφέρεται σοβαρά για τη μουσική.

Θάνος Φωτιάδης
Autumn Desert - Agia Monaxia / Loopus et Anima (Submersion Records, 2021)
Ακούγοντας τις κυκλοφορίες αυτού του νέου μικρού πειραματικού label από τη Θεσσαλονίκη, εντυπωσιάστηκα από την ποιότητα, την αισθητική αλλά και με τον απενοχοποιημένο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα “πειραματική” μουσική, χωρίς εκβιασμούς για μια δήθεν εμπορικότητα αλλά και χωρίς intellectual ιδιοτροπίες (με θέμα π.χ. τον ήχο της ακρίδας στην ελληνική ύπαιθρο).
Το ‘Autumn Desert είναι ένα split άλμπουμ από 2 σχήματα/καλλιτέχνες και ανήκει στο χώρο του ambient. Από τη μία πλευρά έχουμε το Between The Branches, ένα εκπληκτικό δείγμα Basinski-κής τεχνοτροπίας που όμως τολμά να τραβήξει το δικό του δρόμο προσθέτοντας ακουστικά όργανα που δένουν αρμονικά με τις επαναλήψεις και από την άλλη το ‘It Leaves You Again In The Desert’ που έχει άλλο χαρακτήρα, πιο ανοιχτό σε συχνότητες και πιο δομημένο. Περιέχει όμορφες μελωδίες που επαναλαμβάνονται μινιμαλιστικά και ισορροπούν θαυμάσια μεταξύ του Arvo Pärt και του Yann Tiersen.
Μαζί οι δύο αυτές συνθέσεις αποτελούν ένα ιδιαίτερο άλμπουμ που αγάπησα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Έχει τη σκοτεινή και τη φωτεινή του πλευρά, κι αυτό κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, σε ένα είδος που συνήθως εξαντλείται στα πρώτα 3 λεπτά.

00:00 Little Simz - Introvert
05:55 Jinnwoo - Milk
09:40 Pinhâni - Çok Zaman Geçti Ardından
13:37 Monsieur Doumani  - Κουκκουφκιάος
19:07 Iron Maiden - Hell on Earth
29:33 Krokofant, Ståle Storløkken, Ingebrigt Håker Flaten - Big Heavy Thing
39:37 Audiobooks - The doll
43:30 Saint Etienne - Penlop
48:21 Low - Disappearing
51:47 Tash Sultana - I Am Free
55:10 The Bug (featuring Flowdan) - Pressure
58:36 Aaron Dilloway & Lucrecia Dalt - Niles Baroque
1:03:11 Julia Brussel, Ernesto Rodriguez, Guilherme Rodriguez & Klaus Kurvers – Care
1:05:08 Loopus Et Anima - It Leaves You Again In The Desert