Οκτώβριος 2022

Χριστίνα Κουτρουλού

Harold Schellinx - Histoire De L' Art (Coherent States, 2022)

Η επιστροφή του Harold Schellinx στην Coherent States, μετά από 6 χρόνια (τότε, το 2016, είχε βγάλει το ‘Tour De Force’ με την κολεκτίβα Diktat), γίνεται με μια δουλειά που σε πρώτη ανάγνωση στηρίζεται στο τυχαίο, για να συναντήσει αργότερα τόσο τη διαλογή, όσο και την επεξεργασία της πειραματικής σκέψης.

Το άλμπουμ ‘Histoire De L' Art’ αποτελείται από 8 κομμάτια, βασισμένα σε ηχογραφημένες διαλέξεις πάνω στην Ιστορία της Τέχνης, τις οποίες επεξεργάστηκε αφαιρώντας τις ομιλίες και κρατώντας μόνο τους φυσικούς ήχους γύρω. Δηλαδή τους ψιθύρους ή τον βήχα των παρευρισκομένων φοιτητών, κυρίως όμως τις πληκτρολογήσεις των σημειώσεων που κρατούσαν.

Ο Schellinx, λοιπόν, παραδίδει εδώ εκφάνσεις θορύβων που θεωρούμε συνηθισμένους, με κυρίαρχο συστατικό εκείνο των πλήκτρων. Ρυθμικά συντονιζόμενα μοτίβα σε φυσικές εντάσεις –πότε πρωταγωνιστές και πότε στο παρασκήνιο– που νιώθουμε ότι συναντάμε συχνά (π.χ. βροχή, ωκεανός, έντομα) και, με κάποιον τρόπο, δημιουργούν οικειότητα, μέχρι και μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα.

Ίσως η αναπαραγωγή τους να φαντάζει προβλέψιμη, αλλά ταυτόχρονα δίνει και την αίσθηση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος. Στο οποίο μπορείς να παρατηρείς μέχρι και τις πολύ μικρές εναλλαγές που συνοδεύουν το εγχείρημα, ενώ παράλληλα αφήνεσαι να εστιάσεις σε αυτή τη δεδομένη (κατά τα λοιπά) διαδρομή μεταξύ αναλογικού και φυσικού κόσμου.

Μαρία Φλέδου

Suede-Autofiction (BMG, 2022)

 ‘Κάθε άλμπουμ των Suede είναι το καλύτερο τους’ διάβαζα κάπου με το που κυκλοφόρησε το ‘Autofiction’ τον προηγούμενο μήνα και παρόλο που προφανώς δεν είναι απόλυτα ακριβής η δήλωση αυτή, ισχύει 100% όσον αφορά την μετα-reunion περίοδό τους. Εξάλλου το έχουν πει και οι ίδιοι, το breakup ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην μπάντα.

Οι Suede δεν χρειάζονται συστάσεις, αφήστε που προσωπικά ό,τι υπήρχε να πω για αυτούς το έχω πει, δεν περίμενα όμως ούτε εγώ ότι μετά το ‘Blue Hour’ θα μπορούσαν να ξανα-ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Το ‘Autofiction’ είναι glam, είναι post αλλά και σκέτο punk, και ως πολύ λογική συνέπεια έκανε και το όνειρο της από κοινού περιοδείας με τους Manics πραγματικότητα (για το κοινό της Αμερικής μεν, αλλά μου αρκεί και μόνο που θα συμβεί).

Για μένα ο δίσκος της χρονιάς (πάλι), για αυτούς μάλλον απλά το #9 αφού ήδη έχουν ξεκινήσει το #10 και ελπίζω να μην (ξανα)σταματήσουν ποτέ.

Τάσος Βαφειάδης

Thee Holy Strangers - Diary of the Shadow (Inner Ear, 2022)

Σημαντικό σε μια ομάδα είναι να κάνει τις σωστές μεταγραφές και να βάζει βασικούς τους καλούς παίχτες που δεν είχαν πολλά παιχνίδια συμμετοχής. Τηρουμένων των αναλογιών κάτι τέτοιο έγινε με τους Thee Holy Strangers. Αρχικά, κράτησαν στη βασική ομάδα τον μπροστάρη (αν και φωτογραφίζεται πίσω) Αλέξη Καλοφωλιά στη φωνή και την κιθάρα και τον Κώστα Χρυσόγελο (Nightsalker, Night on Earth) στα τύμπανα. Στη συνέχεια έβαλαν βασική την (αγαπημένη από παλιά) Φλώρα Ιωαννίδη (Make Believe) στο τραγούδι. Τέλος, πρόσθεσαν τον Κλέωνα Αντωνίου (Mode Plagal) στις κιθάρες και τον Ανδρέα Λάγιο (Nightstalker) στο μπάσο και έφτιαξαν έναν πάρα πολύ καλό δίσκο.

Το συγκρότημα το είχαμε γνωρίσει το 2015 με το πρώτο τους ενδιαφέρον (αλλά μέχρι εκεί) άλμπουμ. Επτά χρόνια μετά μας δίνουν επτά πολύ καλές συνθέσεις με ωραίες κιθάρες, δυνατά μπάσα σ’ ένα μίγμα ροκ, αμερικάνα και φολκ. Εκτός από τις συνθέσεις νομίζω το πιο δυνατό σημείο του δίσκου είναι το ταίριασμα αλλά και η εναλλαγή των φωνητικών της Ιωαννίδη και του Καλοφωλιά. Ίσως το καλύτερο άλμπουμ της φετινής ελληνικής σοδειάς.

Μαριάννα Βασιλείου

The Afghan Whigs - How Do You Burn? (Royal Cream Records, 2022)

Δεν είναι απλώς “κάτι καλό να ακούσω”, είναι το καλύτερο που θα ακούσω όλη τη χρονιά. Δέχομαι ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική όταν ο Άντρας Της Ζωής Μου βγάζει καινούρια δουλειά, πλην όμως για άλλη μια φορά διαπιστώνεται αναπόδραστα ότι κανείς δεν μπορεί να τραγουδήσει τη λέξη “baby” σαν τον Greg MΟΥ, ότι ο αληθινός έρωτας αιωρείται μέσα στο μυαλό μας σαν ζωντανό φάντασμα ακόμα και 29 χρόνια μετά το “My Curse”, ότι ο μακαρίτης ο Mark Lanegan έδωσε στο δίσκο όχι μόνο τον τίτλο του αλλά και το πνεύμα του (με την ερώτηση “how do you burn?” εννοούσε “τι σε κάνει να φλέγεσαι για ζωή;”). Και ότι η μουσική του Greg Dulli θα είναι για πάντα - για μένα τουλάχιστον - η απάντηση σε όποια απορία και σε όποια ερώτηση έχει η καρδιά μου για τον Έρωτα, τους Άντρες, τη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα.

Νάνσυ Σταυρίδου

Yeah Yeah Yeahs – Cool it Down (Secretly Canadian, 2022)

Δε συνηθίζω να σημειώνω στο ημερολόγιό μου την ημερομηνία κυκλοφορίας ενός επερχόμενου άλμπουμ πόσο μάλλον από μια μπάντα την οποία εκτιμώ κυρίως για μεμονωμένες μουσικές στιγμές και φυσικά για την μοναδική περσόνα από τη Νότια Κορέα, Karen O. Όταν όμως άκουσα το πρώτο single σε συνεργασία με τον επίσης αγαπημένο Perfume Genius ένιωσα ότι κάτι πολύ δυνατό και ενδιαφέρον ετοιμάζουν οι Yeah Yeah Yeahs μετά από 9 χρόνια δισκογραφικής απουσίας ενώ 2 μήνες μετά η ανυπομονησία μου για το “Cool It Down” κορυφώθηκε με το δεύτερο single και ένα video clip το οποίο επιβεβαιώνει πόσο “Icon” είναι η Karen O.

2 στα 2 λοιπόν, κατάφεραν άραγε το 8 στα 8; Μετά από αρκετές ακροάσεις μπορώ να πω ότι το πέτυχαν. Είναι διαφορετικός δίσκος από τους προηγούμενος, πιο low tempo και με κομμάτια που δουλεύουν μεταξύ τους και όχι ανεξάρτητα για να γίνουν χιτ. Είναι δίσκος για να τον παρουσιάσεις περισσότερο στο KEXP ας πούμε και σε μικρά κλαμπάκια, παρά σε μεγάλα στάδια. Δεν έχει ιδιαίτερες μουσικές εξάρσεις με κιθάρες, τα synths είναι αυτά τα οποία πρωταγωνιστούν και η υπέροχη φωνή της Karen. Και αυτή η αλλαγή από τον πολύ θόρυβο σε πιο γλυκές και τρυφερές μελωδίες είναι δημιουργική και καλοδεχούμενη από εμένα.

Όχι βέβαια ότι ξεπερνούν το “Heads will roll” το οποίο ονειρεύομαι να ακούσω live (καμπανάκι για τους διοργανωτές ήταν αυτό) :-)

Αντώνης Ξαγάς

Dina Summer – Rimini (Audiolith, 2022)

Από την εποχή του Μπαρμπαρόσα (όχι του πειρατή, αλλά του Φρειδερίκου του αυτοκράτορα) οι Γερμανοί έχουν μια μανία με τον Νότο και δη με την Ιταλία, κάθε καλοκαίρι ταξιαρχίες αποβιβάζονται στις ακτές της (σε σημείο που ο Παζολίνι είχε γράψει κάποτε ότι «οι παραλίες της πατρίδας μου είναι τώρα παραλίες του Μονάχου, της Βιέννης ή του Ουλμ»), μία εκ των δημοφιλεστέρων είναι αυτή του Ρίμινι. Σύμπραξη ενός DJ που κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο Kalipo (παγωτό δεν ήταν/είναι αυτό;) και ενός ντουέτου ονόματι Local Suicide, αυτό το ελληνοβερολινέζικο λογοπαιγνιώδες σχήμα εμπνέεται από την πόλη (στα χνάρια –ουχί πάντως μουσικά- ενός Fabrizio De André) μέσα από ίταλο ντίσκο βλέψεις, παγωμένα minimal κύματα και πολύγλωσσους στίχους-αποκόμματα (ακόμη και στα ελληνικά, τύπου «η αγάπη είναι ζάλη, παίρνω την σκυτάλη»).

Άρης Μπούρας

Lambchop - The Bible (City Slang, 2022)

Ο Kurt Wagner, παρόλο που όπως ο ίδιος δηλώνει δεν είναι ιδιαίτερα θρήσκος, εδώ και τρεις δεκαετίες κυκλοφορεί κατ' εξακολούθηση άλμπουμ τα οποία βρίθουν από πνευματικότητα. Στο καινούργιο, 16ο παρακαλώ άλμπουμ των Lambchop με τίτλο “The Bible”, συνεχίζει εκεί που τον αφήσαμε τελευταία, να αποδομεί δηλαδή ότι έχει να κάνει με την americana και την country, είδη μουσικής με τα οποία ταυτίστηκε το σχήμα από το Nashville κατά τα πρώτα του χρόνια. Αυτή τη φορά, στα δέκα νέα κομμάτια, οι Andrew Broder και Ryan Olson (φιλαράκια και συνεργάτες του Justin Vernon), συνεισφέρουν καθοριστικά σε μια παραγωγή-κέντημα. Ενώ, όσον αφορά τις συνθέσεις, ξεκινάνε από αργόσυρτα πιανιστικά μέρη που φέρνουν στο νου τους Nick Cave ή Bon Iver, κάνουν μια στάση σε συναρπαστικές jazz αναδιπλώσεις (ακούστε το θεσπέσιο “Whatever, Mortal”) και καταλήγουν σε nu-disco και funk δυναμίτες όπως το “Little Black Boxes”. Τα γυναικεία gospel φωνητικά, το γνώριμο πλέον φουτουριστικό vocoder, και η με-τόση-άνεση-εναλλαγή σε διαφορετικά μουσικά είδη, είναι στιγμές που πραγματικά σε συναρπάζουν.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Sad Night Dynamite – Volume II (Parlophone 2022)

Ακομπλεξάριστοι, νέοι κι ωραίοι. Ένα ντουέτο δύο φίλων που μεγάλωσαν μαζί στο Glastonbury, μέσα στην αίγλη της αφρόκρεμας των μουσικών που συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στο τοπικό φεστιβάλ. Επηρεασμένοι από τους Gorillaz και την pop αισθητική του Damon Albarn, ξεκίνησαν το 2020 δειλά – δειλά με ένα πρώτο ep από 4 κομμάτια - μελωδίες – samples που αποτέλεσαν τη βάση και της πρώτης τους ολοκληρωμένης δουλειάς το 2021, ενός lp που έφερε το όνομά τους. Βαθιά επηρεασμένοι από το trip hop, δημιουργούν απλές, καθαρές, αιθέριες μελωδίες από μια αγγλική επαρχία, που δεν προσφέρει δυνατές συγκινήσεις, αλλά ούτε και το άγχος των μεγαλουπόλεων. Τα πράγματα κυλούν απλά και μάλλον αργά για τους Sad Night Dynamite. Λατρεύουν τη soul, ενώ ήδη στο δεύτερο lp τους ‘Volume II’ φλερτάρουν όλο και περισσότερο με τη hip hop. Πριν προλάβουμε δε καλά - καλά να τους χωνέψουμε, πετάχτηκαν με νέο κομμάτι ‘What difference does it make?’ Είναι στην αρχή, έχουν πολλά να δώσουν ακόμη, ενώ κάνουν παρέα με μερικά από τα καλύτερα παιδιά (FKA Twigs κλπ.). Αναζητείστε παράλληλα τις τρεις ραδιοφωνικές εκπομπές τους (dj sets) Vitamin S Radio για να ακούσετε ένα μπουκέτο soul, dance, hip - hop μουσικής από το παρελθόν έως το σήμερα, όπου και οι ίδιοι επάξια εντάσσονται.

Μιχάλης Βαρνάς

Rhabdomantic Orchestra – Almagre (Agogo Records, 2022)

Το δεύτερο άλμπουμ των Rhabdomantic Orchestra είναι επηρεασμένο από την αισθητική του σουρεαλισμού και τον μαγικό ρεαλισμό της Νότιας Αμερικής. Δηλαδή από τον Σαλαβαντόρ Νταλί, τον Μπουνιουέλ και τον Ελύτη μέχρι τον Μάρκες, τον Κορτάσαρ και τον Νερούδα. Ίσως όμως και από τον Μαραντόνα, τον Μέσι και τον Βαλντεράμα. Παρόλα αυτά τα όμορφα που μπορείς έτσι κι αλλιώς να τα υποψιαστείς από μία μπάντα που έχει επιλέξει για όνομα της την «Ραβδομαντεία», η μουσική τους πατρίδα παραμένει η Ευρώπη. Η Μεσόγειος των ταξιδευτών, των μεταναστών, των μουσικών χρωμάτων, της αναζήτησης, του ήλιου που σου χαϊδεύει το μυαλό.

Η Κολομβιανή Maria Mallol Moya ντύνει με τη φωνή της το ‘Almagre’ προσθέτοντας μια ελαφριά ποπ ανάσα που το διαφοροποιεί από το πρώτο τους άλμπουμ που ήταν πολύ περισσότερο εσωστρεφές. Στους τίτλους τέλους διαβάζουμε το όνομα του οργανίστα Nicola Meloni κι αναρωτιόμαστε πως θα ήταν αν όλοι οι Meloni ασχολούνταν με την μουσική.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Lambchop - The Bible (City Slang, 2022)

Οκτώβριος: ο μήνας των ιώσεων. Δεν τη γλίτωσε ούτε ο Kurt Wagner. Εν μέσω πανδημίας κόλλησε από τον Stuart A. Staples οξεία Tindersticks-ίτιδα. Μάλλον όμως του έκανε καλό, μιας και έτσι μπόρεσε να ακουστεί πιο αφοπλιστικά ειλικρινής, επιχειρώντας να δώσει απαντήσεις σε μερικά δύσκολα ερωτήματα, με πρώτο και καλύτερο αυτό της θνητότητας.

Ανέκαθεν με ιντρίγκαραν οι «εξερευνήσεις» της Βίβλου από -όχι κακοπροαίρετους- μουσικούς. Κι όσο πιο «χαμένοι» αυτοί έδειχναν στα μάτια κάθε ηθικολόγου υποκριτή, τόσο τους άκουγα με προσοχή. Η Βίβλος των Lambchop, δηλαδή του Kurt Wagner, έχει κατά βάση χαλαρές jazz «ψαλμωδίες» με πολύ ολίγη από funk, soul και disco και τη δεδομένα απαραίτητη country. Ο δίσκος αυτή τη φορά δεν πήρε σάρκα και οστά στο Νάσβιλλ, αλλά σε ένα παροπλισμένο εργοστάσιο χρωμάτων της Μιννεάπολης, με τη συνδρομή των Andrew Broder και Ryan Olson, τους οποίους ο Walker χαρακτήρισε ως τις δύο πλευρές της προσωπικότητάς του. Και το καλύτερο; Στις συναυλίες που ξεκίνησαν, αποσπάσματα του “The Bible” και του “Showtunes” ερμηνεύονται από ανσάμπλ δεκαέξι μουσικών. Amen to that!

Μιχάλης Τσαντίλας

Νίκος Ξυδάκης/Βερόνικα Δαβάκη - Άσωτος Καιρός (Όγδοο, 2022)

Σε καιρούς... άσωτους, καμιά φορά απωθείσαι από το ρηξικέλευθο και το περιπετειώδες, κι αποζητάς το οικείο και το μειλίχιο. Να, κάτι σαν τις καθαρές μελωδίες του Νίκου Ξυδάκη, έτσι όπως μεταφέρονται από την ανεπιτήδευτη –και με μια νοσταλγική αρβανιτάκεια εσάνς- φωνή της Βερόνικας Δαβάκη. Οι τίτλοι και οι στίχοι (Τέλλος Άγρας, Μαρίτα Αλημίση, Μάνος Ελευθερίου, Εμμανουήλ Ζάχος, Διονύσης Καψάλης, Κώστας Φασουλάς) μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να ηχούν δυσοίωνοι, όμως κι αυτό κάθε άλλο παρά ανοίκειο (μάς) είναι πια.

Μάριος Καρύδης

Lydia Persaud – Moody31 (Next Door Records)

Τα “Inner City Blues” αυτού του δίσκου από το Toronto ανατρέχουν στη διαυγή soul-jazz της Roberta Flack για να διεκδικήσουν λίγα ψίχουλα «αστικής ραστώνης» όπως τα εξύμνησε ο Bill Withers ή ο Donny Hathaway, χωρίς ωστόσο να «κραυγάζουν» αυτή τους την λαχτάρα όπως έτεινε να κάνει ο Marvin Gaye... Η μινιμαλιστική soul της Lydia Persaud είναι ένα ερωτικό γράμμα στην καλή της, στο οποίο το ukulele είναι το μολύβι της ενώ ο άμεσος, καθημερινός λυρισμός του μεγαλύτερου ερωτικού ποιητή της soul, του Stevie Wonder (φυσικά!) είναι το χαρτί και η κέρινη σφραγίδα της. “I love you but the words won’t come - and I don’t know what to say…” όπως το είπαν, εξίσου απλά, και οι Zombies.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Makaya McCraven - In These Times (International Anthem, 2022)

Γνωστός και μη εξαιρετέος πλέον παιχταράς ο Αμερικανός περκασιονίστας, εν πολλοίς υπεύθυνος για την άνοιξη της Νέας Σκηνής τζαζ στην Αμερική, στυλοβάτης της σκηνής του Σικάγο που τροφοδοτεί με αλλεπάλληλα αριστουργήματα τον υπόλοιπο κόσμο, ταλαντούχος συνθέτης με φρέσκια προσέγγιση. Μας παραδίδει έναν φινετσάτο δίσκο με την χαρακτηριστική αισθητική ταυτότητα της International Anthem πανταχού παρούσα. Ένας μοντέρνος τζαζ δίσκος ο οποίος αντλεί όλα τα εφόδια από την πρόσφατη ιστορία του ήχου και τα χρησιμοποιεί σαν βάσεις, σαν βασική παλέτα πάνω στην οποία ασκείται μια σπουδή για το πώς πρέπει να ακούγεται η τζαζ το 2022 μέσα από τα μάτια ενός ντράμερ. Δίσκος κορυφής για το ρεπερτόριο του, δείγμα της τεράστιας δυναμικής του και της πορείας που θα διαγράψει στο μέλλον ο Makaya McCraven. Απαραίτητος από κάθε άποψη και για κάθε δισκοθήκη, ακόμα και για εκείνη που ακόμα αντιδρά σε τέτοια ακούσματα.

Ελένη Φουντή

Frank Bretschneider & Giorgio Li Calzi - Zero Mambo (Umor Rex, 2022)

Δεν είμαι η μόνη νομίζω που έχω ταυτίσει τον Γεροφράνκ με τη θρυλική Raster-Noton. Συνιδρυτής της, με τον Alva Noto και τον Olaf Bender, έχει υπάρξει ογκόλιθος για το soundart, την ηλεκτροακουστική και τη mininal techno (μην ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων ο Frank είναι ο Komet) και αυτό δεν είναι υπερβολή. Στη μακρινή πια εποχή των 00s, τότε που λίγο έλειψε να μάθουμε γερμανικά με τόση Raster (όπως τη λέγαμε για συντομία), Mille Plateaux, Mort Aux Vaches, Staalplaat κλπ που ακούγαμε όσοι αγαπήσαμε (και) το IDM, ο Bretschneider ήδη ερχόταν όταν οι άλλοι πήγαιναν. Ειλικρινά λοιπόν δεν μπορούσα να φανταστώ ότι εν έτει 2022 θα είχε κι άλλο κομμάτι της electronica να χαρτογραφήσει. Εδώ με διαψεύδει περίτρανα, έπρεπε να το φανταστώ. Κάπου στις Άλπεις λέει γνωρίστηκαν με τον Ιταλό πολυβραβευμένο τρομπετίστα Giorgio Li Calzi - τον οποίο εν αντιθέσει προς τον Φρανκ δεν έχω παρακολουθήσει (βέβαια ήρθε η ώρα του) - και αποφάσισαν να βγάλουν μαζί ένα άλμπουμ ηλεκτρονικής τζαζ και να το ονομάσουν "Μηδέν Μάμπο". Μετά από τουλάχιστον καμιά δεκαριά ακροάσεις, επιβεβαιώνω τα πάντα εκτός από το Μηδέν. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω εκτός από το εξής: Αν νομίζατε, απολύτως δικαιολογημένα, ότι δεν υπάρχει τρόπος να ακούσετε chillout/lounge χωρίς να πεθάνετε από την πλήξη, ξανασκεφτείτε το. Ρε τον Φρανκ!

Δημήτρης Τσιρώνης

RSS B0Y 1 - MYTH0L0GY - (SAT00RNA, 2022)

Συνήθως έτσι ακούγεται όταν φτιάχνεις μουσική για τον εαυτό σου. Απολαυστική, σχεδόν δροσιστική η αίσθηση ότι δημιούργησες κάτι κι ελάχιστοι θα το ακούσουν και δεν νοιάζεσαι καθόλου. Χωρίς συντεταγμένες και tags. Μια μυθολογία κατασκευασμένη με χτύπους από κάποιο τυχαίο σημείο του κόσμου αυτού, ή και παραπέρα. Παγκοσμιοποίηση και μουσική χωρικών μετά το ταξίδι μιας δεκαετίας, όπως δηλώνει ο RSS B0Y 1, μέλος των RSS B0YS!

Techno με σαξόφωνο, συναντήσεις ράπερ απ’ την Ιαπωνία με ποίηση απ’ το Ιράν, ατμοσφαιρική μουσική απ’ την Πολωνία και παραδοσιακή απ’ τη Μαλαισία και την Ιταλία. Ινδονησιακή τέχνη για το εξώφυλλο και μια σύγχρονη ψηφιακή κασέτα για να παίζει πάνω κάτω στις στροφές των θερινών αποδράσεων.

Μερικές φορές καλό είναι να σταματάς λιγάκι και να κοιτάς προς μια διαφορετική κατεύθυνση, να φτιάχνεις μουσική μ’ ένα βαθύτερο σκοπό κι ένα διαφορετικό τρόπο. Απόλυτες απαντήσεις δεν υπάρχουν, μόνο στιγμιαία ακουστική απόλαυση με κοινό στόχο να μοιράζεσαι συναισθήματα μέσω της μουσικής.

Η μυθολογία τούτη κυκλοφόρησε πρώτη φορά με τέσσερα κομμάτια σε lathe cut των 10 ιντσών από τη Gusstaff Records τον Μάιο και τον επόμενο μήνα σε CD με την προσθήκη άλλων τόσων κομματιών. Εσείς ακούστε το ψηφιακά απ’ το label των ίδιων RSS B0YS.

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Oren Ambarchi/Johan Berthling/Andreas Werliin – Ghosted (Drag City, 2022)

Ambarchi, Berthling και Werliin γλιστρούν στις σκιές της νύχτας καθώς ο αστικός ιστός χαλαρώνει τη συνδεσμολογία του και η βουή που τον διασχίζει ατονεί. Η πόλη κυοφορεί ελπίδες για το αύριο μέσα από όνειρα του σήμερα και η τριάδα περιπλανιέται μέσα στον χώρο όπου το ισοπεδωτικό τσιμέντο και εν γένει το αλόγιστο ανθρώπινο αποτύπωμα είναι οι παρά φύσιν παραφωνίες στο σκηνικό. Με την υποβλητικότητα να προΐστανται και μια ψυχεδελοτζάζ με κοσμική (λέγε με και κράουτ) επίγευση να κινεί τα νήματα, ο χρόνος χάνει την μετρήσιμη διάστασή του και η διαδρομή από τα ’70s έως το άπειρο μοιάζει με ξεχαρβαλωμένο εκκρεμές.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Sélébéyone – Xaybu: The Unseen (Pi Recordings, 2022)

Εδώ έχουμε έναν πολύ ιδιαίτερο δίσκο από αυτούς που κάποιοι περιμέναμε εδώ και χρόνια. Ένα φιούζιον ασυνήθιστο. Σύγχρονη μουσική, αυτοσχεδιασμός, sound design και τζαζ μέσα στο hip hop! Ή το αντίστροφο. Απόπειρες έχουν γίνει βέβαια κι άλλες φορές, ας πούμε από τον dj Spooky αλλά οι συνθήκες δεν ήταν... ώριμες. Ούτε τώρα είναι ακριβώς, αλλά εδώ έχουμε μια πάρα πολύ αξιόλογη και σοβαρή πρωτοβουλία. Ακούμε ρίμες να τρέχουν πάνω σε ηλεκτρονικά, σε δαιμονισμένα σαξόφωνα, σε ατμοσφαιρικά γκρίζα περιβάλλοντα, ακόμα και σε gagaku Ιαπωνίας. Και μοιάζει το hip hop να αποκτά επιτέλους τρόπους να πείσει και τους πιο δύσπιστους.