Οκτώβριος 2023

Ηρακλής Ν. Κοκοζίδης

Youth Valley - Lullabies For Adults (Make Me Happy/Shelflife Records, 2023)

Οι Αθηναίοι Youth Valley υφίστανται από το 2019 και ο ήχος τους ακολουθεί indie rock/shoegaze μονοπάτια. Μέσα στο καλοκαίρι κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος στην ετικέτα Make Me Happy, με τον ευρηματικό τίτλο «Lullabies For Adults». Ο τίτλος εστιάζει στην απότομη μετάβαση κάθε ανθρώπου, από τα νανουρίσματα της ανέμελης παιδικής ηλικίας στις ευθύνες της ενηλικίωσης.

Το «Godheads» είναι μία σύνθεση που ξεχωρίζει και μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι σε συνθέσεις μεγάλων ονομάτων του είδους. Έχει μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη, η οποία κλιμακώνεται σταδιακά σε τρία μέρη. Στα δύο πρώτα λεπτά, με την ταυτόχρονη εισαγωγή του στιβαρού μπάσου και των εκρηκτικών τυμπάνων, την αρμονική συνεργασία στις κιθάρες και των μελαγχολικών φωνητικών που εκφράζουν μία τάση φυγής από ένα αποπνικτικό περιβάλλον, ηχούν σαν τους Αμερικανούς DIIV στον απόλυτο indie ύμνο «Doused». Για το επόμενο λεπτό περίπου, η μελωδία ακολουθεί τις γραμμές του δεξιοτέχνη Johnny Marr επί εποχής Smiths. Λίγο πριν ολοκληρωθεί το τρίτο λεπτό οι κιθάρες σκληραίνουν απότομα, με τα φωνητικά ν’ αναγγέλλουν την πολυπόθητη λύτρωση.

Στο gatefold εξώφυλλο απεικονίζεται το έργο «A Lion Attacking A Horse», του Άγγλου ζωγράφου του ρομαντισμού George Stubbs, φιλτραρισμένο σε magenta απόχρωση, ενώ έχει γίνει καταπληκτική δουλειά στο σύνολο του artwork.

Μάνος Μπούρας

Bar Italia - The Twits (Matador, 2023)

Κλέβω λίγο εδώ, μιας που το άλμπουμ το οποίο αναφέρω δεν θα κυκλοφορήσει παρά στις 3 του ερχόμενου μήνα. Παίρνω όμως αφορμή από ένα πρώτο κομμάτι μέσα απ' αυτό για να μιλήσω για το τρίο αυτό από το Λονδίνο, που ούτως ή άλλως έχει κυκλοφορήσει ένα ακόμη άλμπουμ μέσα στη φετινή χρονιά, και είναι από εκείνα που δε χορταίνεις να ακούς. Το ντεμπούτο τους ‘Tracey Denim’ δείχνει ένα σχήμα που έχει αυτό που λέμε κλάση, δε φωνάζουν να ακουστούν αλλά καταθέτουν τραγούδια ψύχραιμα, όμορφα και καλλιγραφικά. Δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίες, διεκδικούν και κερδίζουν άνετα όμως το χώρο που τους αναλογεί και κάνουν τελικά μία κάποια ειδοποιό διαφορά. Το γεγονός μάλιστα ότι βγάζουν σε διάστημα λίγων μηνών νέο δίσκο κάτι θα πρέπει να μας πει, και γι' αυτό προεξοφλώ πώς όπως και ο προκάτοχός του θα μου αρέσει τα μάλα. Είναι ένα στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου και μάλλον θα κερδίσω.

Μαρία Φλέδου

Sweeping Promises – Good Living is Coming for You (Sub Pop, 2023)

Σας αρέσουν οι X-Ray Spex αλλά θέλετε και τους B52’s σας στο μιξ; Νιώθετε καλύτερα όταν το 'καινούριο' έχει και μια σφραγίδα εγγύησης; Είστε γενικά indie; Η Lira Mondal και ο Caulfield Schnug έχουν γράψει τον δίσκο για σας.

Το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικάνων Sweeping Promises κυκλοφόρησε στα μέσα του καλοκαιριού από την Sub Pop για τον εκτός Αμερικής κόσμο και ενώ δεν απέχει και πάρα πολύ από το εξίσου lo fi και DIY αισθητικής ντεμπούτο τους ''Hunger for a Way Out', ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες.

Παρά τους γρήγορους ρυθμούς του και τις εναλλαγές από dark σε new wave σε synth pop, επιτρέπουν στους στίχους τους να έχουν νόημα (Throw the Dice', 'Can't Hide it') χωρίς να τους σταματάνε από το να γίνονται 'πιασάρικοι' ('Eraser', You Shatter', 'Shadow Over Me').

Κι αν εκ πρώτης ακρόασης δώσει την εντύπωση ενός ακόμη απλοϊκού post punk, μην βιαστείτε να το κατηγοριοποιήσετε, διαθέστε του άλλα (μόλις) 30 λεπτά, το αξίζει.

Generic dread resistant of a label/essential thread keeping all your parts in place

Αντώνης Ξαγάς

Östro 430 – Punkrock nach Hausfrauenart (Tapete Records, 2023)

Τι είναι πανκ(ροκ); Και τι δεν είναι; Δεκαετίες έχουν περάσει και απαντήσεις δεν έχουν δοθεί (ή έχουν δοθεί πολλές), οι ίδιες υποστηρίζουν ότι πρόκειται για στάση ζωής, μια άποψη υπερβολικά… συμπεριληπτική βέβαια που επιτρέπει υπερεκτάσεις και αυθαιρεσίες, ίσως εν τέλει το πανκ να είναι πανκ να είναι πανκ (κατά το στυλ της… Γετρούδης Στάιν). Οι τύπισσες αυτές πάντως έδειξαν στην πράξη πως ξεπερνιούνται τα στερεότυπα, παίζοντας π.χ. πανκ χωρίς κιθάρα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έβρισκαν γυναίκα κιθαρίστρια, οπότε, πενία… πανκ ροκ κατεργάζεται, οι συνθέσεις τους στηρίχθηκαν σε σαξόφωνο (εξού και παραλληλισμοί με X-Ray Spex, ντραμς, σύνθια, και μπόλικη οργή απέναντι σε συνήθεις ύποπτους στόχους (κόντρα στην πατριαρχία, τον Πούτιν, το Σύστημα, τον σεμνότυφο μικροαστισμό κοκ) αλλά και… ανύποπτους (π.χ. κόντρα στην (νεο)φεμινιστική εμμονή με την γλώσσα και το gendering, στo ακτιβιστικό κόλλημα –με την κυριολεκτική σημασία- στους δρόμους - τι πανκ είσαι άλλωστε αν δεν τσαντίσεις κόσμο;). Από τα πρωταρχικά σχήματα της σκηνής του Ντίσελντορφ, άφησαν να κυλήσει πολύ νερό στον Ρήνο τα …40 χρόνια που μεσολάβησαν πριν επιχειρήσουν μια δισκογραφική επιστροφή, η οποία παρά την ηλικία τους («είμαστε γυναίκες άνω των 50 και των 60», λένε οι ίδιες κι «έτσι τα βλέπουμε τα πράγματα»,) που θα έλεγε μια εύκολη ‘ageism’ ‘αντι-μπούμερ’ κριτική φτιάχνουν έναν δίσκο ο οποίος ακούγεται ευχάριστα, έχει χιούμορ (ο τίτλος σημαίνει «Πανκ-ροκ κατά τον τρόπο μιας νοικοκυράς»), νεύρο και φυσικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι… πανκ.

Μάριος Καρύδης

Tito Ramirez – El Prince (Nu Tone Recordings, 2023)

Πριν ακριβώς μισό αιώνα, ο Πορτορικάνος Ray Barretto κατάφερε να αποπλανήσει τα λευκά ακροατήρια της Νέας Υόρκης με τους μοντέρνες σάλ(τ)σες του, την βρώμικη και «όξινη» σόουλ του και τον μυσταγωγικό τρόπο που αναμίγνυε το boogaloo και το ροκ εν ρολ. Σήμερα, ο «πεντανόστιμος ρυθμός» του “Ritmo Sabroso” του Ray διακατέχει τον μυστηριώδη Ισπανό Tito Ramirez (που, σίγουρα θα ‘θελε να ήταν Μεξικάνος mod), που προσθέτει λίγο ακόμα σόουλ σαξόφωνο των Sam & Dave κι αρκετές γκαραζιές από τις καλύτερες στιγμές των συλλογών των Nuggets, κι έτσι, απευθύνει ένα μαζικό κάλεσμα χορού, σύγχρονο του Ray και αγνό στις προθέσεις του, χωρίς ωστόσο να πέφτει στις παγίδες της σημερινής γενικευμένης ρετρομανίας.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Armand Hammer – We buy diabetic test strips (Fat Possum Records, 2023)

Τον billy woods μας τον είχε συστήσει η Χριστίνα Κουτρουλού από τούτη εδώ τη στήλη πέρσι το Μάϊο με τον εκπληκτικό δίσκο του ‘Aethiopes’. Από τότε τον είχαμε σταμπάρει. Φέτος έβγαλε δύο δίσκους, τον έναν καλύτερο από τον άλλο. Στην αρχή μαζί με τον Kenny Segal έβγαλε πριν λίγους μόλις μήνες το ‘Maps’, που ήταν ήδη στα υπόψιν. Και μόλις πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το ‘We buy diabetic test strips’, σε ντουέτο μαζί με τον Elucid, άλλη μορφή του σύγχρονου νεοϋορκέζικου hip hop. Διθύραμβοι δικαίως στα μουσικά περιοδικά και εφημερίδες ανά τον κόσμο και για τις δύο κυκλοφορίες. Οι δύο rappers μιλάνε για την καθημερινότητα της μεγαλούπολης. Μετανάστες και οι δύο από τη Τζαμάικα και εν μέρει τη Ζιμπάμπουε, ριμάρουν για τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Απλές καθημερινές ιστορίες που ενίοτε δεν μπορούμε να καταλάβουμε, όπως της αγοράς των ταινιών τεστ για διαβητικούς (μεταχειρισμένων ή από σπασμένα πακέτα που πήραν ασφαλισμένοι για να τις μεταπωλήσουν στους ανασφάλιστους διαβητικούς) που είναι ο τίτλος της τελευταίας κυκλοφορίας τους. Αποδοχή μιας δυσοίωνης πραγματικότητας; Ένας κόσμος δικός τους, όσο και δικός μας. Όμορφος, δεν ξέρω, απλά είναι ο κόσμος μας.

Άρης Μπούρας

James Blake - Playing Robots Into Heaven (UMG, 2023)

Το καλύτερο άλμπουμ του James Blake εδώ και αρκετά χρόνια είναι αυτό που κυκλοφόρησε στις αρχές του Σεπτέμβρη του 2023, και φέρνει λίγο από την club αύρα των πρώτων του ηχογραφήσεων. Με ρυθμική ανάπτυξη και πειραγμένα φωνητικά στα περισσότερα κομμάτια, πειραματισμούς, και μια αίσθηση από Burial ή Four Tet στην πιο pop έκφανσή τους. Post-dubstep, garage house, ακόμη και reggaeton, συνυπάρχουν αψεγάδιαστα στα έντεκα αυτά κομμάτια τα οποία ακροάζομαι αστείρευτα εδώ και λίγες εβδομάδες. Εύχομαι να συνεχίσει σε αυτό το ύφος, κρατώντας τις πιο σπαραξικάρδιες στιγμές του για το star system με το οποίο συχνά πυκνά συνεργάζεται (βλέπε Beyoncé, Travis Scott ή Rosalía, μεταξύ άλλων.)

Νάνσυ Σταυρίδου

Art School Girlfriend – Soft Landing (Fiction Records, 2023)

Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι το άλμπουμ για το ‘Κάτι Καλό’ του Οκτώβρη το οποίο επέλεξα κυκλοφόρησε ακριβώς την ίδια ημερομηνία με αυτό του προηγούμενου μήνα. Τυχαίο; Προφανώς!

Πρόκειται, λοιπόν, για τη δεύτερη δουλειά της Ουαλής Polly Louise Mackey η οποία πετυχαίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα μίξη dream pop & shoegaze με techno/beat και electronica στοιχεία τα οποία παραπέμπουν σε χορευτική clubbing μουσική.

Αντίστοιχη είναι και η ατμόσφαιρα του δίσκου, άλλοτε μελαγχολική, γλυκόπικρη και άλλοτε περισσότερο αισιόδοξη και ελπιδοφόρα. Τα φωνητικά της Polly είναι αιθέρια με τη συμμετοχή του βρετανού Tony Njokou σε κάποια κομμάτια ενώ στην παραγωγή συνεργάζεται ξανά με τον Riley MacIntyre και καλά κάνει μιας και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

Νομίζω ότι ο τίτλος του άλμπουμ “Soft Landing” τα λέει όλα, σε προσγειώνει ομαλά στην πραγματικότητα μετά την ακρόασή του.

Μαριάννα Βασιλείου

The National - Laugh Track (4AD, 2023)

«Το να λυτρώνεσαι από την αγάπη, σκέφτηκε εκείνη, ήταν το να απαλλάσσεσαι από ένα φρικτό βάρος» - Ανίτα Σριβ, “Η Γυναίκα του Πιλότου” (1998)

«Προχωράω τώρα μπροστά, δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο/Δεν μπορώ να επιστρέψω, δεν μπορώ να σε ακολουθήσω/Το παλτό σου είναι στο αυτοκίνητό μου, το ξέχασες φαντάζομαι/Είναι τρελά τα πράγματα που αφήνουμε πίσω μας…” – The National, “Weird Goodbyes” (2023)

«Σ’ αγάπησα πάρα πολύ και με αγάπησες κι εσύ πάρα πολύ. Δεν βλέπω κανένα απολύτως λόγο να μην θέλουμε την ευτυχία ο ένας της άλλης» - εγώ, “μέσω διαδικτύου” (πάντα).

Τάσος Βαφειάδης

Mick Harvey and Amanda Acevedo – Phantasmagoria in blue (Mute, 2023)

Το 2017, όταν o Mick Harvey περιόδευε στο Μεξικό με την PJ Harvey, γνώρισε την παντελώς άγνωστη (μέχρι και σήμερα) νεαρή τραγουδίστρια και ηθοποιό Amanda Acevedo. Φαντάζομαι ο Harvey έχει γνωρίσει άπειρο κόσμο όλα αυτά τα χρόνια που περιοδεύει, αλλά για κάποιο λόγο συμπάθησε ιδιαίτερα την Acevedo και κράτησαν επαφή. Πλέον, η τεχνολογία σε βοηθά να μην χαθείς με κάποιον και ευνοεί συνεργασίες από απόσταση, οπότε τα 14.300 χιλιόμετρα που χωρίζουν το Μεξικό με την Αυστραλία δεν ήταν πρόβλημα.

Το διάστημα της καραντίνας η επικοινωνία και η ανταλλαγή αρχείων εντάθηκαν και όταν τα πράγματα ηρέμησαν, οι δύο τους βρέθηκαν στο Λος Άντζελες για τις πρώτες ηχογραφήσεις. Ξαναβρέθηκαν στη Μελβούρνη και κάπως έτσι προέκυψε ένα άλμπουμ με 14 τραγούδια (όλα ντουέτα), εκ των οποίων τα 12 είναι διασκευές. Το ενδιαφέρον είναι ότι τα αυθεντικά τραγούδια δεν ήταν αρχικά ντουέτα. Στον δίσκο βρίσκουμε από δημοφιλείς συνθέσεις όπως τα “Phantasmagoria in two, “Song to the siren” (Tim Buckley), “Indian Summer” (Toto Cutugno, Joe Dassin), “Love is a battlefield”(!) (Pat Benatar) μέχρι άγνωστες, όπως το πάρα πολύ ωραίο “Milk and honey” του Jackson C. Frank.

Μια πραγματικά απρόσμενη συνεργασία, η οποία όμως παρήγαγε ένα ιδιαίτερα ωραίο και καλαίσθητο αποτέλεσμα, μια που οι φωνές του Harvey και της Acevedo ταιριάζουν πολύ και έδεσαν με το χαμηλόφωνο ύφος του άλμπουμ. Η μόνη ένστασή μου είναι τα βίντεο κλιπ που γυρίζουν…

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Steven Wilson - The Harmony Codex (Virgin Records, 2023)

Ύστερα από τόσους δίσκους, ο Steven Wilson έχει αγγίξει τη φάση που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πράγματι μπορεί απροετοίμαστος να θυμηθεί να παίξει ένα τραγούδι του, σε περίπτωση που του το ζητήσει επίμονα το κοινό σε μια συναυλία. Η απορία όμως καταλήγει ρητορική, αφού έχουν προ πολλού περάσει οι εποχές που κάποιες παραγγελιές εκτελούνταν. Η ουσία όμως βρίσκεται στο ότι σχεδόν όλα τα τραγούδια του ήταν και εξακολουθούν να είναι ποιοτικά. Να λοιπόν που ο ‘Κώδικας της Αρμονίας’ μας κάνει να ασχοληθούμε και πάλι μαζί του, για να διαπιστώσουμε ότι, παρά τις κατά καιρούς προσμείξεις, αλλαγές κατευθύνσεων και συνεργασίες, ο βασιλιάς Αλέξανδρος που αγαπούσε το progressive rock ζει και βασιλεύει. Και μάλιστα, προς μέγιστη τέρψη, εξακολουθεί να εγκαταβιώνει στο Νησί του Δία.

Γιώργος Λεβέντης

Blake Mills - Jelly Road ( New Deal/Verve, 2023)

Πέμπτος σόλο δίσκος από το παιδί θαύμα της Καλιφόρνια και υπηρέτη (ιδρυτή;) αυτού που θα ονομάζαμε post-Americana. Αφού συνεργάστηκε ως μουσικός και παραγωγός με τους πάντες ( από Dylan και Randy Newman μέχρι Laura Marling) κερδίζοντας έτσι τον τίτλο του μοναδικού star session μουσικού του 21ου αιώνα, άρχισε να κυκλοφορεί και τις δικές του δουλειές. Συνεργαζόμενος με το άλλο καλτ παιδί θαύμα της σύγχρονης jazz / lo-fi σκηνής, τον Chris Weisman, προσφέρει ένα πειραματικό, αλλά καθόλου απροσπέλαστο άλμπουμ που μέσα από τριπαριστά πιάνα /hammond, jazz-folk πνευστά και ύπουλα επαρκείς κιθάρες, μπορεί να μην προσφέρει ένα δυνατό χιτ, αλλά το σύνολο αποζημιώνει.

Βαρετό; Ανάλογα την οπτική γωνία. Όπως συνήθως συμβαίνει με παρόμοιους δίσκους, μπορείς να μάντεψεις πού θα πάει το κομμάτι μετά τα πέντε πρώτα δευτερόλεπτα και η ευκολία της alt-country παραμονεύει σε καθε στροφή, όμως η ειρωνική αυτοαναφορικότητα (στο 'Unsingable') και η γενική "τόσο.. όσο" μετά-χίπικη χαλαρότητα του δίνουν τις απαραίτητες γωνίες. Στα καλύτερά του ακούγεται σαν συνάντηση Prince, Bill Frisell και Magnetic Fields, όχι και άσχημα δηλαδή.

Χάρης Συμβουλίδης

Protean Shield - Protean Shield (No Remorse, 2023)

Το αμερικάνικο ατσάλι των Slough Feg και των Manilla Road. Οι αναφορές/επιρροές σε εγχώριες περιπτώσεις σαν τους Wrathblade. Το φλερτ με την κλίμακα της επικότητας. Κάτι κιθάρες εκεί προς το τέλος βγαλμένες θαρρείς από το «Argus» των Wishbone Ash. Είναι, μάλλον, τα πρώτα που σημειώνεις ακούγοντας το ντεμπούτο αυτής της νεότευκτης αθηναϊκής μπάντας (έτος ίδρυσης το 2019). Η οποία, βέβαια, όπως και πολλά καινούρια συγκροτήματα –όχι μόνο του δικού τους χώρου– τα αντιμετωπίζει όλα τούτα ως νάματα ιερά. Με αποτέλεσμα τον μερικό ετεροκαθορισμό του υλικού της.

Εντός αυτού του ορίζοντα, όμως, οι Protean Shield ρίχνουν όλο τους το πάθος. Σαν ήρωες επικής αφήγησης κι εκείνοι, μάχονται εδώ με ό,τι έχουν και δεν έχουν: νάσου, λοιπόν, ο κελαρυστός ηλεκτρικός καλπασμός ("Stormbringer"), νάσου μελωδίες με αλάθητη αίσθηση της πιο τιμημένης heavy metal δραματικότητας ("Sin And Dream", "Dancers In The End Of Time"), νάσου τα βαρυκόκαλα άσματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα διαθέτουν τον ίδιο παλμό και σε μια ζωντανή συνθήκη ("Protean Shield", "47 Ronin"). Δεν αντιλέγω, ίσως για το «κάτι σπουδαίο» να χρειάζονταν περισσότερες εκπλήξεις, κάτι παραπάνω. Πάντως για το «κάτι καλό» τα άνωθεν όχι μόνο φτάνουν, περισσεύουν κιόλας ώστε να διεκδικήσουν με το σπαθί τους το πλήκτρο του repeat.

Χριστίνα Κουτρουλού

Thantifaxath – Hive Mind Narcosis (Dark Descent Records, 2023)

Το καναδικό συγκρότημα κατάφερε να στεριώσει με επιτυχία χάρις του ντεμπούτο άλμπουμ του, 'Sacred White Noise' (2014), στο black metal στερέωμα. Με μια, ωστόσο, εμφανώς οικεία ταυτότητα -σε αναφορές και κλίσεις- για τους ακροατές. Η επιστροφή του, μετά από περίπου μια δεκαετία, φαίνεται να φέρνει μαζί της μια διάθεση επαναπροσδιορισμού της ύπαρξης του. Το ‘Hive Mind Narcosis’ εμβαθύνει στον ήχο και την παραγωγή, αναζητά και θέτει ζητήματα: το ασυνείδητο και το συνειδητό, το λογικό και το παράλογο, το ατομικό και το συλλογικό αλλά και η αυτονομία στην ερμηνεία είναι μερικά από τα όσα απασχολούν τους Thantifaxath. Δοσμένα, μάλιστα με μια ποιητικότητα στους στίχους, χωρίς, όμως, την επιδεικτικότητα που συνηθίζεται στο είδος. Ενώ οι μάγισσες του Goya στο εξώφυλλο, προσθέτουν ακριβώς τις έντονες αντιφάσεις στην ανάπτυξη των κομματιών αλλά και της προσέγγισης τους.

Ελένη Φουντή

Peter Brötzmann, Heather Leigh, Fred Lonberg-Holm - Naked Nudes (Trost Records, 2023)

Κάθε πέρυσι και καλύτερα λοιπόν, το έχουμε εμπεδώσει, αλλά φέτος είναι και η χρονιά που χάσαμε έναν από τους πιο σπουδαίους, τη μισή ευρωπαϊκή free jazz, τον Peter Brötzmann. Δηλαδή έλεος, σταματήστε να πεθαίνετε πια. Ο Brötzmann είναι και από τους αγαπημένους μου, οπότε το χτύπημα μετράει διπλό (και τριπλό). Τουλάχιστον πρόλαβε να αφήσει ακόμα έναν υπέροχο δίσκο. Πόσο σπάνιο πραγματικά να έχει υπάρξει κανείς τόσο παραγωγικός χωρίς να πέφτει στη μετριότητα. Ο Brötz είναι από τους λίγους που το έχουν καταφέρει. Η σύμπραξή του με την pedal steel κιθαρίστρια Heather Leigh ρόλαρε υπέροχα τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια, καθώς οι δυο τους είχαν αναπτύξει τρομερή χημεία, είχαν βρει το ρυθμό τους και πήγαιναν. Εδώ τους ακούμε ενισχυμένους με την παρουσία του Fred Lonberg-Holm στο τσέλο και στα electronics, σε ένα τουλάχιστον ιντριγκαδόρικο τρίο. Μακριά από την ισοπεδωτική βαναυσότητα που συνήθως διακρίνει τις δουλειές στις οποίες συμμετέχει ο Γερμανός, το "Naked Nudes" αποκαλύπτει μια low-key, λυρική πλευρά των τριών μουσικών, με baroque - desert blues και ambient folk ατμόσφαιρα. Ο ήχος μοιάζει παραδομένος στη μέθη και σε πλήρη εντατική κατάσταση ταυτόχρονα. Φανταστική δουλειά και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες της φετινής χρονιάς, τουλάχιστον στον χώρο του αυτοσχεδιασμού. Ακόμα και στο τέρμα του δρόμου έδειχνε τον δρόμο ο μπαγάσας. Θα λείψει, αλλά έχει αφήσει μουσική για τρεις ζωές.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Sei Miguel – The Original Drum (Clean Feed, 2023)

Μιλάμε για ένα τρομερά ενδιαφέρον κατασκεύασμα που έχει μεν αφετηρία την τζαζ (απ’ ότι διαβάζουμε ο Sei Miguel θεωρεί τον εαυτό του τζαζ μουσικό) αλλά ουσιαστικά κινείται σε αυτή την παράξενη γκρίζα ζώνη όπου ο αυτοσχεδιασμός, ο πειραματισμός, η σύνθεση και το ευρύτερο μπαστάρδεμα ερωτοτροπούν ποικιλοτρόπως! Μικροτρομπέτες, σαξόφωνα, κλαρινέτα, τρομπόνια, φλάουτα, ηλεκτρονικά (από τον εξαιρετικό -χαμένο στο διάστημα- μουσικό Rafael Toral), τσέλο (από την εκπληκτική free-folk αυτοσχεδιάστρια Helena Espvall) και κάμποσα κρουστά. Όλα αυτά μαζί δεν φωνασκούν ακατάσχετα αλλά συντίθενται και καταφέρνουν να οργανώσουν τον ηχητικό χώρο.