Σεπτέμβριος 2021

Τάσος Βαφειάδης
Marisa Anderson/William Tyler - Lost Futures (Thrill Jockey, 2021)
Η κιθαρίστρια Marisa Anderson ακολουθεί πιστά το ρητό «Η ισχύς εν τη ενώσει». Έτσι, μετά τις περσινές, διακριτές συνεργασίες της με την τραγουδοποιό Tara Jane O’Neil και τον ντράμερ των Dirty Three Jim White, φέτος αποφάσισε να συμπλεύσει με έναν ομότεχνό της, τον κιθαρίστα William Tyler (ίσως κάποιοι τον θυμούνται από τους Lambchop).
Αν και δεξιοτέχνες στο ίδιο όργανο και οι δυο, δεν μας κουράζουν με περίτεχνα κόλπα και ούτε συναγωνίζονται για το ποιος θα επικρατήσει του άλλου. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ με οκτώ μινιμαλιστικές συνθέσεις, οι οποίες απαρτίζονται κυρίως από δυο κιθάρες που (μ)πλέκονται με τσιγκελάκι η μια μέσα στην άλλη. Ένα ιδανικό άκουσμα για τα νοερά ταξίδια μας στους αχανείς δρόμους των ΗΠΑ και τα πραγματικά στην ελληνική επαρχία.
Όσες δουλειές έχω ακούσει από την Anderson είναι πάρα πολύ καλές και η πιο πρόσφατη συνεχίζει να κρατά τον πήχη ψηλά.

Μάνος Μπούρας
Terselle - Έμπνευση (Self-release, 2021)
Οι φίλοι μου γνωρίζουν ότι έχω ένα σχετικό κόλλημα με τη Lana Del Rey, παρακολουθώ κάθε της βήμα και μπορώ και δικαιολογώ ακόμη κι εκείνα που αναγνωρίζω ως στραβοπατήματα: δεν είναι ανάγκη να είναι σπουδαίοι όλοι οι δίσκοι της, σημασία έχει να προχωράει μπροστά και να φέρνει το όραμά της σε μία σχετική πλήρωση. Δε θα μπορούσα λοιπόν να σνομπάρω ένα αντίστοιχο βήμα που γίνεται στη χώρα μας, από μία νεαρή καλλιτέχνιδα που έρχεται από τη Ρωσία μεν (Ελίνα Τερσενίδου το όνομά της) αλλά πλησιάζει τα χωροταξικά όρια της Λάνας με ζηλευτές προοπτικές. Στο πρώτο της αυτό βήμα, μου έρχεται στο μυαλό και η επίσης αγαπημένη FKA Twigs, και όλα αυτά έρχονται και δένουν γλυκά (όπως θέλει το κλισέ) και ταξιδιάρικα, κι αφήνουν υποσχέσεις για μελλοντικές μουσικές αναζητήσεις με ξεχωριστή ατμόσφαιρα, μελωδικότητα και εν τέλει γούστο.

Μαριάννα Βασιλείου
Halsey - If I Can't Have Love, I Want Power (Capitol, 2021)
Ιδού πώς πρέπει να ακούγεται η indie pop σήμερα: γυμνή, άκρως σεξουαλική, βίαιη και αθυρόστομη. Με industrial electro τόνους (λόγω Trent Reznor και Atticus Ross στην παραγωγή προφανώς, με concept ωδή στη θηλυκότητα, στη γυναικεία σεξουαλικότητα, στην εγκυμοσύνη και στον τοκετό (η διπολική Halsey απέκτησε ένα αγοράκι λίγες εβδομάδες πριν, μετά από αποβολές, ενδομητριώσεις και κρυσυντηρήσεις ωαρίων), με θεατράλε παραγωγή (την ημέρα κυκλοφορίας του δίσκου βγήκε και η σχετική με αυτόν 60λεπτη goth ταινία-θρίλερ με τίτλο “Extravaganza”) και με ευθεία επίθεση στην πατριαρχία και στο μισογυνισμό. Δεν έχω καλύτερο, πραγματικά.

Νάνσυ Σταυρίδου
London Grammar - California Soil (Metal & Dust / Ministry of Sound, 2021)
Για άλλο άλμπουμ σκόπευα να γράψω όμως τα σχέδια ανατράπηκαν καθώς ένας όμορφος γατούλης μένει από σήμερα μαζί μου και η αισθαντική φωνή της Hannah Reid σε συνδυασμό με τη δική μου –διόλου αισθαντική– τον κινητοποίησαν μετά από πολλή ώρα όπου ήταν κρυμμένος και εντελώς αποσυντονισμένος πίσω από την πόρτα. Έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Αυτό που είχα στο μυαλό μου για να τον κάνω να ηρεμήσει, είναι να επιλέξω έναν αγαπημένο δίσκο που ακούω συχνά και να του σιγοτραγουδώ πίσω από την πόρτα μήπως αισθανθεί περισσότερη ασφάλεια. Το κόλπο έπιασε όταν μετά από περίπου μισή ώρα, στο πιο γλυκό ίσως κομμάτι του “California Soil”, το “All my Love” που μοιάζει με νανούρισμα, σηκώθηκε όρθιος, τεντώθηκε και έριξε έναν υπνάκο μετά.
Οι London Grammar αυτό που εξακολουθούν να κάνουν καλά, είναι να γράφουν μουσική η οποία ταιριάζει απόλυτα στην ιδιαίτερη χροιά της Hannah η οποία καταφέρνει να αναδεικνύει και να απογειώνει την κάθε μελωδία (είναι χαρακτηριστικό άλλωστε το πόσο κακοί είναι στις διασκευές). Αυτή τη φορά οι συνθέσεις είναι ακόμα πιο προσεγμένες με την προσθήκη εγχόρδων όπως βιολί, τσέλο και βιόλα και ιδιαίτερα αισθητές από το πρώτο κιόλας εισαγωγικό ορχηστρικό κομμάτι. Υπάρχουν όμως και λιγότερο ατμοσφαιρικά κομμάτια από αυτά που μας έχουν συνηθίσει με έντονο ρυθμό.
Στους στίχους ηγείται και πάλι η Reid η οποία με ειλικρίνεια εξομολογείται τους φόβους και τις ανασφάλειές της δείχνοντας μας όμως ότι τους ξεπέρασε και είναι πλέον γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Δώστε, λοιπόν, μια ευκαιρία σε αυτό το άλμπουμ είτε εσείς ή το κατοικίδιό σας. Σίγουρα ένας από τους δύο θα το απολαύσει!

Μαρία Φλέδου
Squid - Bright Green Field (Warp, 2021)
Άργησα κάνα τρίμηνο να το ακούσω, αλλά το ντεμπούτο των Squid, μαζί με το ‘Flood’ των Boris που κυκλοφόρησε πρώτη φορά σε βινύλιο (ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας αλλά κάνω τη χάρη στο mixtape μας και δεν το επιλέγω επίσημα), είναι οι μόνοι καινούριοι δίσκοι που μπήκαν στο σπίτι μου από το τελευταίο 'Κάτι Καλό'. Επίσης τα παιδιά από το Brighton είναι αυτή τη στιγμή εν μέσω περιοδείας για την προώθηση του άλμπουμ που ήδη προωθήθηκε αρκετά ομολογουμένως αλλά θα πω και δικαίως. Πολλές φορές το hype υπερισχύει του ίσως βιαστικού αποτελέσματος αλλά στην περίπτωση των Squid τα δύο και χρόνια που πέρασαν μπαινοβγαίνοντας στις εναλλακτικές hot new λίστες μέχρι να ολοκληρώσουν το ‘Bright Green Field’ απέδωσαν.
Με λίγα λόγια οι Squid εδώ πειραματίζονται με τις επιρροές/αναφορές τους ακριβώς τόσο όσο μπορούν προς το παρόν να ελέγξουν και δεν παρασύρονται από φιλοδοξία. Και έτσι φαίνεται πως υπάρχει μέλλον.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
GA-20 Does Hound Dog Taylor - Try It … You Might Like It! (Alligator Records/Colemine Records, 2021)
Ναι κυρίες και κύριοι, εδώ έχουμε έναν σύγχρονο blues δίσκο που αξίζει παραπάνω από τα λεφτά του. Όχι μόνο επειδή οι παιχταράδες εδώ αποφάσισαν να παίξουν τη μουσική ενός από τους τεραστιότερους boogie-men στην ιστορία της μουσικής, του Hound Dog Taylor, αυτού του αδίστακτου σκοροφαγωμένου μάγκα των ηλεκτρικών blues... πολλοί θα μπορούσαν να έχουν τέτοιο θράσος. Μιλάμε για δισκάρα επειδή το κάνουν με λύσσα, καταλαβαίνουν με τι καταπιάνονται και ξέρουν τι αντιμετωπίζουν. Και τελικά φτιάχνουν μια μουσική τόσο πυρακτωμένη, τόσο ενεργή και τόσο κορυφαία που, ναι... το φάντασμα του Hound Dog Taylor δεν θα τους πυροβολούσε.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
Gary Bartz, Ali Shaheed Muhammad, Adrian Younge - Gary Bartz JID006 (Jazz Is Dead, 2021)
Το ψέμα μας το έχουν πει ήδη πέντε φορές. Αλήθεια, ποιον προσπαθούν να ξεγελάσουν; Όχι τους εαυτούς τους πάντως. Διότι οι παραγωγοί και πολυοργανίστες Ali Shaheed Muhammad και Adrian Younge άλλα λένε κι άλλα εννοούν. Όταν δε έφτιαξαν το project “Jazz Is Dead”, είμαι σίγουρος ότι θα τρόμαξαν, βλέποντας τις μύτες τους να μεγαλώνουν τόσο πολύ. Πώς, λοιπόν, συντηρούν αυτό το ψέμα; Καλώντας καταξιωμένους τζαζίστες και πλαισιώνοντάς τους με τους εαυτούς τους, αλλά και άλλους, για να υφάνουν πάνω στον παραδοσιακό ένα φρέκο fusion και avant garde jazz ιστό, που ενσωματώνει post-bop, funk, soul, blues και gospel. Αυτή τη φορά μαζί τους παίζει ο μεγάλος σαξοφωνίστας Gary Bartz σε οκτώ συνθέσεις, που γεφυρώνουν το (υπαρκτό μόνο στο μυαλό των ημιμαθών) χάσμα των ημερών της NTU Troop band και της nu jazz. Αυτή ακριβώς είναι η αύρα του “Gary Bartz JID006”: δροσερή λόγω της αίγλης του παρελθόντος και ταυτόχρονα στιλβωμένη από την ολόφρεσκη αίσθηση, που μόνο το (πολύ καλό) παλιό μπορεί να αποπνέει. Jazz Is Dead. Ναι, καλά…

Άρης Μπούρας
The Bug - Fire (Ninja Tune, 2021)
Ο Kevin Martin επιστρέφει –ως The Bug– με τον τέταρτο δίσκο του, αποθεώνοντας την dub, την τζαμαϊκανή dancehall και τους industrial ηλεκτρονικούς ήχους, με το μπάσο και τον πηγαίο θυμό να αποτελούν κινητήρια δύναμη στα περισσότερα από τα 14 νέα κομμάτια του. “People always talk about the darkness of my music but for me fire symbolises illumination”, αναφέρει στην πρόσφατή του συνέντευξη στον Guardian για το καινούργιο του άλμπουμ “Fire”, και δεν έχω παρά να συμφωνήσω, αφού οι καταιγιστικοί ρυθμοί, τα συναρπαστικά φωνητικά και οι στίχοι των –πολλών– προσκεκλημένων του, σε συνδυασμό με τους απόκοσμους ήχους, δονούν κάθε ζωντανό ανθρώπινο κύτταρο. Αναμφισβήτητα από τους πιο σημαντικούς παραγωγούς των τελευταίων 20 χρόνων για την βρετανική σκηνή (παρόλο που ζει μόνιμα πλέον στις Βρυξέλλες).

Δημήτρης Τσιρώνης
HEALTH x Nine Inch Nails - Isn’t Everyone (Loma Vista, 2021)
Μετά το δεύτερο Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας ‘Soul’ (Disney) ήταν λίγες οι ελπίδες για κάτι νέο στο ύφος των Nine Inch Nails. Στα τέλη της άνοιξης όμως ο Trent Reznor πάντα με τη συμπαράσταση του Atticus Ross, συνεργάστηκε με το αμερικανικό συγκρότημα HEALTH και κυκλοφόρησαν ψηφιακά το τραγούδι “Isn’t Everyone”. Ένα ταίριασμα των χτύπων και των μελωδιών παρμένο από το πρόσφατο ρεπερτόριο των NIN που έδεσε με την αρχική electro-pop ιδέα των HEALTH. Η κυκλοφορία ακριβώς στο μέσο μίας ακόμα καραντίνας στην Αμερική είναι μία αφηρημένη αφήγηση της αίσθησης "being an American in America". Αν το μοτίβο συνεχιστεί και χρειαστούν άλλα δέκα χρόνια για το επόμενο Όσκαρ (‘The Social Network’ 2011, ‘Soul’ 2021) υπάρχει χρόνος κι ελπίδα για κάτι ακόμα από τους Nine Inch Nails και η συνεργασία με τους HEALTH, τόσο σε επίπεδο συναυλιακό όσο και σε νέο υλικό δείχνει αυτό, έστω και σε αυτή την πιο εμπορική φόρμουλα.

Αντώνης Ξαγάς
Alessandro Cortini - Scuro chiaro (Mute/Rough Trade, 2021)
Ο νέος δίσκος του Ιταλού πληκτρά (και μπασίστα) της ενσάρκωσης των Nine Inch Nails από τα 00s και δώθε τον φέρνει σε γνώριμα ηλεκτρονικά απέραντα χωράφια, απέραντα αλλά όχι όμως και απάτητα, όποιο όνομα από τα παραδοσιακά και πρωτοπόρα του χώρου και να μνημονεύσεις ως επιρροή μέσα θα πέσεις, έτσι όπως ενσωματώνει επιρροές από κάθε άκρη του ηχητικού φάσματος, από το θορυβώδες και το βομβώδες μέχρι το ατμοσφαιρικά μελαγχολικό, με ήχους τους οποίους παράγει στο δικό του χειροποίητο αρθρωτό συνθεσάιζερ (να ένα νήμα που τον συνδέει με τους Kraftwerk) και συναρμόζει σε ένα ετερογενώς ομοιογενές σύνολο (εξού και η τιτλοδότηση-παραπομπή στο κιαροσκούρο, την τεχνική αναπαράστασης έντονων αντιθέσεων που αποθέωσε κάποτε ένας Καραβάτζιο).

Χάρης Συμβουλίδης
Efrén López & Χρήστος Μπάρμπας - Atlas (Seyir Muzik/Outlandish Recordings, 2021)
O Χρήστος Μπάρμπας από τη Θεσσαλονίκη και ο Efrén López από το Mas De Flors της Ισπανίας δεν δυσκολεύονται ως προς τη «χημεία» που απαιτεί ένα ακουστικό ντουέτο. Μάλιστα, το ότι αντιλαμβάνεσαι κι εσύ αυτή την τέχνη της συνύπαρξης στο πώς αφουγκράζονται αλλήλους, πότε συμπληρώνοντας, πότε αφήνοντας χώρους, συνιστά το μεγάλο ατού του Atlas – μαζί φυσικά με την αρτιπαιξία τους στο νέυ, στο ούτι, στα λαούτα ή στο αφγανικό rabab. Το άλμπουμ περιλαμβάνει καινούριες, δικές τους (οργανικές) συνθέσεις στο ανατολικομεσογειακό στυλ που τους απασχολεί, καθώς και δύο διασκευές που λοξοκοιτάζουν προς τη μεσαιωνική Δύση και την Οθωμανική κλασικότητα. Αν και καραδοκεί μια ακαδημαϊκή/εθνομουσικολογική στεγνότητα στις αργές, νωχελικές και μάλλον μακροσκελείς αναπτύξεις, οι López & Μπάρμπας κατορθώνουν και «εκπέμπουν» το μήνυμά τους κατά τρόπο καθάριο, όσο και προσωπικό. Έτσι, υπηρετούν επαξίως και την πολυσήμαντη Atlas σύλληψη του συμπαραγωγού Constantino López (ο δίσκος είναι ο πρώτος μιας σειράς ονόματι «Primavera en el Atlas Colección»), η οποία καταπιάνεται θεμελιωδώς με τη διασύνδεση μεταξύ του σπουδαίου και του επουσιώδους.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp - We're OK. But We're Lost Anyway (Les Disques Bongo Joe, 2021)
Η Ορχήστρα από την Γενεύη αποτίει φόρο τιμής σε αντίστοιχες αφρικάνικες μεγάλες μπάντες με το μεγάλο τους όνομα, αλλά η ομοιότητα σταματάει εκεί καθώς μουσικά δεν έχουν τόσο σχέση με την αφρικάνικη παράδοση, αλλά έχουν σχεδόν με όλα τα υπόλοιπα μουσικά είδη! Με μότο “όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα” στην παρούσα φάση μετρούν 12 μέλη, άμεση απόρροια αυτού είναι ένα πλουραλιστικό μουσικό σχήμα το οποίο έρχεται να μπερδέψει free jazz, post punk, high life, brass band, symphonic και kraut rock με πολύ όμορφο τρόπο. Χωρίς να πλατειάζουν καθόλου, σφιχτοδεμένοι μουσικά δεν χάνονται μέσα στο μουσικό τους αχανές σύμπαν και δημιουργούν στιβαρά τραγούδια που καταφέρνουν και εγκολπώνουν όλες τις επιρροές τους ταχτοποιημένα και νοικοκυρεμένα. Δίσκος εθιστικός με ιδανική παραγωγή που αναδεικνύει την μουσική τους ποικιλομορφία. Άνετα στα μέχρι τώρα καλύτερα LP της χρονιάς.

Ελένη Φουντή
Henrik Wartel, Anders Berg, Gunnar Backman, Mike Lloyd - Tretton (Simlas, 2021)
Έχω ξαναπροτείνει δίσκο της νορβηγικής και σουηδικής Simlas μέσα από αυτή τη στήλη, εδώ. Άλλωστε όσες κυκλοφορίες της έχω ακούσει είναι αληθινές προτάσεις για τη σύγχρονη τζαζ - ροκ σκηνή. Μου κάνει πάντα εντύπωση βέβαια η απουσία της από τον διεθνή τύπο. (Για τον εγχώριο δεν χρειάζεται να μιλήσω καν. Όταν τέτοιοι δίσκοι αφορούν δυο - τρεις ανθρώπους από όσους γράφουν επαγγελματικά για μουσική στην Ελλάδα, τι να πρωτοακούσουν κι αυτοί; Ήδη η συνεισφορά τους είναι σημαντική με όσα καλύπτουν). Ίσως αυτό να ξεκινά από την ίδια τη Simlas, ίσως να είναι θέμα εσωστρέφειας, αλλά πώς να μην γκρινιάξω όταν βγαίνει τέτοια συγκλονιστική μουσική σήμερα και πρέπει να την ανακαλύπτουμε από ατύχημα, γιατί δεν περισσεύουν σχεδόν ποτέ πουθενά δυο - τρεις γραμμές να διαβάσουμε έστω για την ύπαρξή της (και ενώ αποθεώνονται μετριότητες, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Ο Henrik Wartel με το αεράτο - avant rock drumming απαντάται στη δισκογραφία από τα 70s. Η τζαζ διάσταση έχει ανάγκη την τρομπέτα του Mike Lloyd, ενώ τον άξονα z δίνει το βαθύ μπάσο του Anders Berg, βασικού operator της ετικέτας για το σουηδικό σκέλος. Όσο για τον Gunnar Backman, είναι πραγματικά ασυγκράτητος στις επιθέσεις του με τη διπλή κιθάρα (συμβατική/χωρίς τάστα) και λέω "επιθέσεις", γιατί το "Tretton" δεν είναι ένας συνηθισμένος διάλογος τζαζ και ροκ. Τα είδη δεν συναλλάσσονται ακριβώς, ούτε έχουμε κάποιο fusion, αλλά σαν να επιχειρείται μια hard rock επίθεση σε έναν electro-jazz ήχο, έναν ήχο που αντιστέκεται και άλλοτε κερδίζει (όπως στο ομώνυμο κομμάτι), άλλοτε όχι. Κέρδος βέβαια είναι να ακουστεί αυτή η μουσική, τα άλλα είναι επουσιώδη.

Μιχάλης Βαρνάς
Nat Birchall - Ancient Africa (Ancient Archive Of Sound, 2021)
Τα προηγούμενα Χριστούγεννα ο Nat Birchall ολοκλήρωσε το καινούριο του άλμπουμ. Έμεναν μόνο δύο τρεις λεπτομέρειες που έπρεπε να ρυθμίσει με τους μουσικούς. Η καραντίνα καθυστερούσε διεργασίες που θα τέλειωναν σε κανονικές συνθήκες σε λίγες ώρες. Στο Μάντσεστερ δεν είχε σταματήσει η βροχή εκείνες τις μέρες. Λίγη υπομονή ακόμη και οι ηχογραφήσεις θα είχαν λάβει τέλος και το άλμπουμ θα έφτανε ευλαβικά στο mastering. Εν τέλει τα πράγματα εξελίχθηκαν περίπου έτσι. Διότι το μόνο που έπρεπε να συμβεί ήταν ο Nat να συγχρονιστεί με τον Birchall. Στο ‘Ancient Africa’ έχει ηχογραφήσει όλα τα όργανα μόνος του. Τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο, μπάσο κλαρινέτο, πιάνο, μπάσο, ντραμς, κρουστά και το gunibri ένα τύπο λαούτου από το Μαρόκο.
Ο καλύτερος τρόπος να περιγράψεις το ‘Ancient Africa’ – όποιος γνωρίζει τις μουσικές του Birchall καταλαβαίνει από τον τίτλο – είναι να παραπέμψει σε άλμπουμ του Coltrane όπως το ‘A Love Supreme’, το ‘Africa Brass’ ή το ‘Meditations’ με τη συμμετοχή του Pharoah Sanders.
Εξαιρετικό άλμπουμ από τον φίλο μας Nat Birchall, έναν από τους σπουδαιότερους Βρετανούς τζαζ μουσικούς του 21ου αιώνα.

00:00 Marisa Anderson/ William Tyler - Hurricane Light
03:47 Terselle - 'Εμπνευση
07:27 Halsey - I am not a woman, I'm a god
10:17 London Grammar - All My Love
14:16 Squid - 2010
18:39 GA-20 - Let's Get Funky
23:20 Gary Bartz, Ali Shaheed Muhammad, Adrian Younge - Blue Jungles
26:27 The Bug (featuring Flowdan) - Pressure
29:59 HEALTH x Nine Inch Nails - Isn't Everyone
34:51 Alessandro Cortini - Lo specchio
39:46 Efrén López & Χρήστος Μπάρμπας - Πέρασμα
47:12 Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp - So Many Things (To Feel Guilty About)
52:40 Henrik Wartel/Anders Berg/Gunnar Backman/Mike Lloyd - Tretton
58:59 Nat Birchall - Ancient Africa