Σεπτέμβριος 2023

Τάσος Βαφειάδης

Big Blood – First Aid Kid (Feeding Tube Records/Ba Da Bing Records, 2023)

Οι πολυγραφότατοι Big Blood (από το 2006 που υπάρχουν έχουν βγάλει 25 δίσκους!) είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος. Ήδη με τη χρήση της λέξης «συγκρότημα», δεν είμαστε απόλυτα σωστοί. Αν θέλουμε να ακριβολογούμε, είναι μια πλήρης οικογένεια. Αποτελούνται από το ανδρόγυνο Colleen Kinsella και Caleb Mulkerin και την 13χρονη (πλέον) μοναχοκόρη τους Quinnisa. Οι Big Bloοd ξεκίνησαν ως δυο μέλη και μόλις η κόρη τους έφτασε στο δημοτικό την έβαλαν και αυτήν στην μπάντα. Γνωρίζοντας όλα αυτά δεν μας προκαλεί εντύπωση ότι ολόκληρος ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί στο σπίτι τους, σε μια οκτακάναλη κονσόλα.

Το “First Aid Kid” απαρτίζεται από lo-fi, ψυχεδελικές μελωδίες με τα ιδιαίτερα και πολύ ωραία φωνητικά της 13χρονης Quinnisa να παραπέμπουν σε ηχογραφήσεις της Motown των 60’s. Μια πάρα πολύ καλή δουλειά με καλαίσθητες συνθέσεις και όμορφη εναλλαγή φωνητικών μεταξύ μάνας και κόρης.

Όπως έχουν δηλώσει οι γονείς, «είναι μεγάλος μπελάς να έχεις την κόρη σου στο συγκρότημα», αλλά όπως το σκέφτομαι εγώ, ίσως να είναι κι ένας εναλλακτικός τρόπος να αντιμετωπίσεις την επερχόμενη εφηβεία της!

Μαρία Φλέδου

Slowdive - Everything is Alive (Dead Oceans, 2023)

Σε περιπτώσεις όπως είναι οι Slowdive, δηλαδή ένα γκρουπ μουσικών που αποφάσισε να επανέλθει στην δισκογραφία γιατί απλά ένιωσαν πως θέλουν να ξαναγράψουν μαζί μουσική και ό,τι προκύψει, είναι απλά τα πράγματα. Αν θέλετε να ακούσετε με ανοιχτά αυτιά και ακομη πιο ανοιχτό μυαλό έναν καινούριο δίσκο μιας μπάντας με ιδιαίτερη ιστορία, σας προτείνω το 'Everything is Alive', όχι μόνο επειδή είμαι πιστή τους φαν εδώ και τρεις δεκαετίες, ή επειδή τους χάρισε την υψηλότερη θέση της καριέρας τους στα charts, αλλά για πολλούς και καλύτερους λόγους.

Στα οχτώ κομμάτια του πέμπτου τους άλμπουμ, οι Slowdive πετυχαίνουν να δέσουν πολύ όμορφα όλες τους τις καινούριες ιδέες και τους πολυδιάστατους μετά από τόσα χρόνια μουσικούς τους χαρακτήρες, χωρίς να προεπιλέγουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα είναι μελωδικό, χαοτικό, χορευτικό, μελαγχολικό, τείνει περισσότερο προς το πιο ηλεκτρονικό σε σύγκριση με το 'Slowdive', δεν αναπαράγει καμία προηγούμενη βερσιόν τους (ειδικά στην παραγωγή και μίξη) αλλά και πάλι ακούγεται σαν Slowdive.

Αν πάλι έχετε ήδη αποφασίσει πως δεν σας ενδιαφέρει κάτι διαφορετικό και τους θέλετε σε mode 1991 ή 2014, μάλλον θα σας απογοητευσουν.

Άλλωστε και σε αυτό είναι βετεράνοι.

Μαριάννα Βασιλείου

The Hives - The Death of Randy Fitzsimmons (Disques Hives, 2023)

Ανεβοκατέβηκα αρκετές φορές στην Αθήνα για συναυλίες αυτό το καλοκαίρι, δεν κατέβηκα όμως Arctic Monkeys – μ’ αρέσουν μεν, δεν καιγόμουν τόσο να τους ακούσω ζωντανά δε. Ίσως όμως έπρεπε να το είχα κάνει. Όχι για τον «λιγδιάρη και καυλιάρη» Alex Turner -όπως τόσο σοφά τον χαρακτήρισε ο τουιτερόκοσμος- και την παρέα του, όσο για τους Hives. Απ’ όσο είδα και απ’ όσα διάβασα, οι Σουηδοί δώσανε μια φουλ γκαζωμένη και ψυχωμένη συναυλία, με μπόλικο χιούμορ, πρόζα και ενέργεια, αλωνίζοντας τη σκηνή και ιδρώνοντας όχι τη φανέλα, αλλά τα κοστούμια τους. Έτσι λοιπόν παρηγορήθηκα αυτό τον Αύγουστο με μπόλικες ακροάσεις του “The Death of Randy Fitzsimmons”. Έντεκα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους, οι Hives επιστρέφουν γεμάτοι ενέργεια, νεανικό ροκ εντ ρολ πνεύμα, κέφι, διαβολεμένο χιούμορ και βγάζουν έναν από τους δίσκους της χρονιάς – τι άλλο να ζητήσω για να αποζημιωθώ για το λάιβ τους που το έχασα;

Χίλντα Παπαδημητρίου

Teddy Thompson - My Love for Country (Chalky Sounds, 2023)

Ο Teddy Thompson είναι γιος του θρύλου της βρετανικής folk (και ιδρυτή των Fairport Convention) Richard Thomson, και της τραγουδίστριας Linda Thompson. Ο Teddy λέει ότι αγάπησε τη μουσική country σε ηλικία 10 ετών (κάτι παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια κομμούνα οπαδών του Σουφισμού), και έμαθε να την ερμηνεύει στις ΗΠΑ όπου ξεκίνησε την καριέρα του σαν επαγγελματίας μουσικός. Μετά το ‘Upfront and Lowdown’ (2007), ο καινούργιος δίσκος του είναι ο δεύτερος με διασκευές γνωστών country τραγουδιών. Ο ίδιος λέει ότι ήθελε να τα ηχογραφήσει όπως γίνεται στο Νάσβιλ, με τους μουσικούς να παίζουν από παρτιτούρες και τη βαρύτητα της ηχογράφησης να πέφτει στην ερμηνεία. Κι έχει διαλέξει, πράγματι, μερικά διαμάντια της country, με τη βοήθεια του παραγωγού David Mansfield, συν μια σύνθεση του πατέρα του, την οποία έχει countryfied (δεν ξέρω πώς τα λέτε εσείς εδώ γιατί ξεχνάω πώς τα λέμε εμείς εκεί). Τα πιο γνωστά είναι τα ‘Cryin’ Time’, ‘Satisfied Mind’ και ‘You don’t Know me’, εγώ όμως διαλέγω το ‘I Fall into Pieces’ (που ξέρουμε από την Patsy Cline), για τα ανάλαφρα γυναικεία φωνητικά που δεν κλέβουν από την ερμηνεία του Teddy, ενώ συγχρόνως την ενισχύουν. Εν ολίγοις, ο δίσκος αποτελεί ένα μάθημα για τις σωστές διασκευές και επανεκτελέσεις, και μια εισαγωγή στην country για τους νεοσύλλεκτους ακροατές του είδους.

Βασίλης Παπαδόπουλος

The Paper Kites – June’s Stolen Car (Nettwerk Music Group, 2023)

Καιρό είχαμε να ακούσουμε ένα απλό καθαρόαιμο ροκ τραγούδι σαν το «June’s Stolen Car». Δυνατές κιθάρες, καθαρές φωνές και μια ιστορία από την κλασική εποχή του ροκ. Η June κλέβει μια Mustang, κάνει το κομμάτι της στους φίλους της και βγαίνουν στο δρόμο για να πάνε σε μια πόλη παραπέρα. Άνισοι συνολικά οι Paper Kites στην έως σήμερα δισκογραφία τους, στο φετινό ‘At the Roadhouse’ δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Όπως έβγαιναν δε τα τραγούδια προπομποί ανέμενε κάποιος κάτι συγκλονιστικό. Καθαρές μπαλάντες τα περισσότερα τραγούδια, θυμίζοντας τις καλύτερες στιγμές των War on Drugs, ξεδιπλώνουν τις ιστορίες αυτής της παρέας φίλων που δημιουργεί εδώ και πάνω από 15 χρόνια. Φαίνεται όμως ο παραγωγός τους είχε κάνει ήδη την καλύτερη επιλογή τραγουδιών. Όλα τα πρώτα τους τραγούδια από το άλμπουμ που βγήκαν και σε βίντεο στο YouTube είναι διαλεχτά. Ο συνολικός δίσκος όμως, διπλός με 16 τραγούδια, είναι μάλλον υπερφορτωμένος. Παρά ταύτα τραγούδια όπως το παραπάνω ή τα «The Sweet Sound Of You» ή «Till The Flame Turns Blue» θα μας συνοδεύουν για καιρό.

Νάνσυ Σταυρίδου

Girl Ray – Prestige (Moshi Moshi, 2023)

Η μουσική μου πρόταση για το ‘Κάτι Καλό’ του Σεπτεμβρίου ήθελα να είναι απλά cool για να φτιάξει ενδεχομένως τη διάθεση σε όσους έχουν πέσει σε κατάθλιψη μετά τις διακοπές και να την ανεβάσουν ακόμα περισσότερο σε όσους κάνουν σχέδια για τη νέα σεζόν.

Επέλεξα, λοιπόν, ένα άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε αρχές Αυγούστου, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού και κατάφερε να γίνει το άλμπουμ του μήνα από τη γνωστή και μη εξαιρετέα Rough Records.

Ας μην σας κρατάω άλλο σε αγωνία. Πρόκειται για το ‘Prestige’ από τις Girl Ray – 3 κορίτσια από το βόρειο Λονδίνο με 3 βασικά μουσικά όργανα σε πλήρη αρμονία, κιθάρα, μπάσο και ντραμς τα οποία αποφάσισαν να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους και να μας παρουσιάσουν μια disco funk δουλειά επηρεασμένη από τους Daft Punk, Jessie Ware, Donna Summer, China Crisis και άλλους καλλιτέχνες, όπως δήλωσε η τραγουδίστριά τους Poppy Hankin.

Στην εξαιρετική παραγωγή έχει βάλει το χεράκι του ο βραβευμένος με Grammy Ben H. Allen ενώ οι στίχοι είναι ρομαντικοί και αγαπησιάρικοι. Στο πρώτο μισό του δίσκου θα χορέψετε και θα γκρουβάρετε ενώ εμένα προσωπικά μου έκλεψε την καρδιά το “Space Song”, μια γλυκόπικρη μπαλάντα λίγο πριν το τελευταίο κομμάτι το οποίο επίσης ξεχωρίζει σε παραγωγή των Hot Chip.

Well done girls, πάντα τέτοια!

Άρης Μπούρας

Beverly Glenn-Copeland - The Ones Ahead (Transgressive Records, 2023)

Είμαι ένας από αυτούς που ανακάλυψα τον Beverly Glenn-Copeland το 2021 χάρη στο υπέροχο ντοκιμαντέρ “Keyboard Fantasies”, το οποίο εξιστορεί την συγκλονιστική και τρυφερή πορεία του μαύρου τρανς μουσικού από τον Καναδά, γεννημένου το 1944, που στα περισσότερα χρόνια της ζωής του παρέμεινε στην απομόνωση και την αφάνεια, παρά την πρωτοποριακή μουσική και τα πανέμορφα τραγούδια που συνέθεσε. Το ομότιτλο άλμπουμ “Keyboard Fantasies” θεωρείται πλέον cult και κατάφερε να αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία (1986), χάρη στο ενδιαφέρον ενός Ιάπωνα συλλέκτη.

Πριν από λίγες εβδομάδες, έπειτα από είκοσι περίπου χρόνια κυκλοφόρησε και το πρώτο του άλμπουμ με νέα τραγούδια, ένα απολαυστικό άκουσμα όπου η avant-garde electronica συνυπάρχει εξαίσια με την folk, τους αφρικάνικους ρυθμούς αλλά και την jazz. Πάνω από όλα όμως βρίσκονται οι ευγενικές του μελωδίες και η αψεγάδιαστη αυτή ανδρόγυνη φωνή του.

Ελένη Φουντή

El Kontessa - Nos Habet Caramel (Βilna'es, 2023)

Πέρυσι το βαρύ αραβικό hip hop "Tuqoos" του Julmud έφυγε καρφωτό για λίστα με τα καλύτερά μου της χρονιάς από την πρώτη ακρόαση. Φέτος η Bilna'es, το μικρό αλλά θαυματουργό αυτό label από την Παλαιστίνη, βάζει και μια κοντέσσα στο κόλπο. Ζει στο Κάιρο, είναι και ζωγράφος είναι και μουσική παραγωγός. Στην ίδια γραμμή με το πολύχρωμο, ζωηρό εξώφυλλό της, η El Kontessa είναι μαξιμαλίστρια. Της αρέσει η λογική sound collage, της αρέσει το παραδοσιακό αιγυπτιακό electro "mahraganat", τα πολυρυθμικά κρουστά, το EDM, η techno, το dubstep, να γίνεται της τρελής και ομολογώ μ' αρέσει κι εμένα εκ του αποτελέσματος. Στο ‘Nos Habet Caramel’ επικρατεί ένα συναρπαστικό χάος μουσικών αναφορών στην experimental dancehall σκηνή, αλλά υπάρχει ροή, ειρμός και τέλος πάντων τελειώνει ο δίσκος και λες "κιόλας"; Ήθελε λίγο ακόμα και αυτό συνήθως είναι καλό σημάδι. Επίσης τι σόι άνθρωπος σαμπλάρει με τέτοια φυσικότητα το θέμα του "Love Story" του 1970 μέσα σε ένα πειραματικό dance πάρτυ στο σταυροδρόμι της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής; Σίγουρα θέλω να ακούσω περισσότερα από την Fajr Soliman (όπως είναι το πραγματικό όνομα της κοντέσσας μας). Τη Bilna'es δεν το συζητώ, την αγάπησα από την πρώτη αυτιά. Τρεις κυκλοφορίες έχει μόνο, το ξέρω. Αυτές τις τρεις.

Αντώνης Ξαγάς

Ξόρκι – Στη γη των μεγάλων μανιταριών (Ανεξάρτητη Κυκλοφορία, 2023)

Μουσική (ή ψαλμωδίες) κατευθείαν από την κρύπτη, από τα μπουντρούμια, οι ρέκτες υποθέτω γνωρίζουν το είδος dungeon synth, ενίοτε προστίθεται και η λέξη urban, σε πλεονασμό ίσως, η μουσική αυτή μπορεί να είναι μόνο (νεκρο)αστική, μουσική «κατσαριδένιας και λασπερής ομορφιάς» από τα σπλάγχνα των πόλεων, από τους άθλιους υπονόμους, τα τσιμεντένια έγκατα, εκεί που διαβιούν απωθημένα ξορκισμένα όντα συμβολικά φορτισμένα από τους ανθρώπους, αυτούς που διαβιούν στοιβαγμένοι ασφυκτικά στις πόλεις, αλληλομισούμενοι και δυστυχισμένοι στο προσωπικό τους μοναχικό και μάταιο «rat race» (άλλο παρεξηγημένο πλάσμα κι ο αρουραίος, όπως και η κατσαρίδα η οποία εμφανίζεται συχνά και στους στίχους του Ξορκίου, π.χ. εν προκειμένω στο… χιτ του δίσκου «Κατσαριδολατρεία»). Μουσική σε πιο διαυγείς συνθετικές γραμμές (σε σχεση με προηγούμενα εγχειρήματα του σχήματος, ένα εκ των οποίων υπάρχει εδώ παρουσιασμένο από τον Χάρη Συμβουλίδη), σε ένα είδος με αναρίθμητους περιορισμούς, πολλούς περπατημένους δρόμους, που ζει ωστόσο μια απρόσμενη άνοιξη τα τελευταία χρόνια, παίρνοντας και μια εκκωφαντική αναδρομική εκδίκηση για τα χρόνια που πέρασε πολλαπλώς και αγρίως περιφρονημένο και καταφρονεμένο από την κοινότητα.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

The Clientele - I Am Not There Anymore (Merge Records, 2023)

Εντάξει, τη μουσική τους θα μπορούσες να την πεις και μελαγχολική, υπό την προϋπόθεση ότι θα μιλούσες για τη γλυκόπικρη «μελαγχολία» των ’60s. Όμως, αναπόφευκτα στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα έκανες λόγο και για τις ανάλογες πλευρές των Pearls Before Swine, The Velvet Underground και The Beatles, αλλά και τις μεταγενέστερες μεταλλάξεις της που εκπροσωπήθηκαν περιστασιακά από συγκροτήματα όπως οι The Feelies, Tuxedomoon, Penguin Café Orchestra, Weekend, The High Llamas, Kings of Convenience και Air. Κι αν αυτό δεν το θεωρείς εξορισμού ενδιαφέρον, τότε μάλλον έχεις μπροστά σου μια ευκαιρία για να ανακαλύψεις μια αδιάφορη στην ποιητική αυτάρκειά της πολύ όμορφη πλευρά της ζωής, που επιμένει να χαμογελά πονηρά, καθώς κρύβεται επίτηδες εκεί που δε θα περίμενες ποτέ να τη συναντήσεις.

Κώστας Καρδερίνης

Carla Pallone - Midnight Skin OST (Idol/B Original, 2023)

Μετά το προπέρσινο πολυβραβευμένο και πολυσυζητημένο δημιούργημά του, «Μπρουτάλια, εργάσιμες μέρες» [Brutalia, days of labour], ο Μανώλης Μαυρής βάλθηκε να μας [ξανά]στοιχειώσει για τα καλά. Έρχεται λοιπόν από την Εβδομάδα Κριτικής των Καννών στο 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Δράμας και μας παρουσιάζει την νέα του δουλειά, «Midnight Skin», με την εκπληκτική Ρομάννα Λόμπατς σε πρωτεύοντα ρόλο. Τι υπονομεύει και τι υπονοεί η νέα αυτή ταινία του ρηξικέλευθου Μαυρή με το ιδιόμορφο μαύρο της χιούμορ, αφήνω να το βρείτε μόνοι σας μια και η ψηφιακή πλατφόρμα του 46ου TiSFF είναι ήδη ανοικτή και προσβάσιμη τους πάσι.

Το «Μεταμεσονύκτιο δέρμα» του διαθέτει μυστηριακή και ονειροφοβική ατμόσφαιρα που χτίζεται σταδιακά χάρη και κυρίως στη σπουδαία μουσική επένδυση της Carla Pallone, ήτις είναι συνθέτις, ηθοποιός, βιολονίστρια και θερεμινίστρια. Οι τίτλοι των κομματιών ακολουθούν τα στάδια που βιώνει η ηρωίδα, μια αστή νοσοκόμα που μεταρσιώνεται ενόσω κοιμάται: «Υπερφυσικό», «Ο πρώτος εφιάλτης», «Άυπνη», «Από ξύλο και αίμα», «Περίπατος», «Οι άλλοι», «Φανή», «Μεταμόρφωση». Θέλει να την επαναφέρει στην αστική της μιζέρια η φωνή της Κατερίνας Ζησούδη αλλά ο Μορφέας έχει άλλα σχέδια. Η ονειροφαντασία πρυτανεύει κι αυτό ακούγεται και βιώνεται εντονότατα με το σάουντρακ, ακόμη και πέρα από τις εικόνες που έντυσε ή έγδυσε.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Oghlan Bakhshi – Journey Across the Steppes (Felmay, 2023)

Μπορούμε να πάρουμε βαθιά ανάσα. Υπάρχει ακόμα μεγάλη μουσική σε τούτο τον κόσμο. Δεν έχουν ακόμα όλα διαβρωθεί από την "σύγχρονη" επέλαση και τον νεωτερισμό της κακιάς ώρας. Υπάρχουν ακόμα τριαντάχρονα-παιδιά μάστορες που παίζουν πράγματα ανώτερα, ρυθμούς ασύλληπτους, μουσικές των θεών. Δεν υπερβάλω καθόλου. Ο Oghllan Bakhshi είναι σήμερα ένας μουσικός από αυτούς που αν ζούσαμε σε έναν λιγότερο ανόητο κόσμο, θα ακούγονταν σήμερα από όλους με σεβασμό και ανοιχτό πνεύμα. Το μαγικό του λαούτο dutar από τις στέπες του Τουρκμενιστάν ως το ανέφελο σύμπαν.

Χάρης Συμβουλίδης

The Necks - Travel (Northern Spy, 2023)

Φτάσανε στο 19ο άλμπουμ μιας αθόρυβα εντυπωσιακής καριέρας 36 ετών οι Necks, όμως ο Τύπος ακόμα ασχολείται με την κατάταξή τους, ενώ και οι ίδιοι εξακολουθούν να επενδύουν στη ρευστότητα της δημιουργικής τους ταυτότητας, αν κρίνουμε από το πώς παρουσιάζονται στο Bandcamp.

Για να το λήξουμε, είναι γεγονός ότι το αυστραλέζικο τρίο αρέσει πρωτίστως σε ένα τζαζ κοινό, γιατί οι αυτοσχεδιαστικοί του τρόποι εγγράφονται ευκρινέστερα σε αυτήν την παράδοση, κάτι που ξαναματαγίνεται φανερό και στο φετινό «Travel», το οποίο αρθρώνεται σε 4 μακράς διάρκειας συνθέσεις: 17 λεπτά και κάτι ψιλά η μικρότερη, σχεδόν 21 λεπτά η μεγαλύτερη και μάλλον καλύτερη ("Signal"), που μπορείτε να ακούσετε και στο mixtape μας. Εξίσου αληθής, πάντως, είναι και η προσοχή μιας μερίδας του ψαγμένου alternative rock κόσμου –όσων, ας πούμε, αγαπούν και μπάντες σαν τους Swans, οι οποίοι συνεργάστηκαν μαζί τους σε πρόσφατα χρόνια– που έχει αποδειχθεί αμέριστη από το «Open» του 2013 και μετά. Είναι κάτι που, πιστεύω, θα επιβεβαιώσει και η προσέλευση στην αθηναϊκή συναυλία την οποία ανακοίνωσαν οι Necks για τις 9 του Δεκέμβρη.

Κατά τα λοιπά, στο «Travel» οι Chris Abrahams (πιάνο), Lloyd Swanton (μπάσο) & Tony Buck (ντραμς) αποτυπώνονται ως μουσικοί μάγοι που κατέχουν παλιά, μα ακόμα λειτουργικά, ακόμα ιντριγκαδόρικα ξόρκια. Δεν εκπλήσσουν, αλλά παραμένουν ικανοί να φανταστούν πεδία ελευθερίας για τη μουσική την οποία φτιάχνουν. Ίσως είναι δύσκολο να δηλώσεις «ενθουσιασμένος» αν τους παρακολουθείς σταθερά, πάντως –για ακόμα μία φορά– θα ακολουθήσεις πρόθυμα την αυτοσχεδιαστική τους οξύνοια, τη ρυθμική τους ευθύτητα και τις πιθανότητες των ηχητικών τους οριζόντων.