Η καλή τέχνη του βίντεο κλιπ

Ελένη Φουντή

Duran Duran - A View To A Kill (1985)

Μπαίνω στον πειρασμό να χαϊτζακάρω λίγο το θέμα και να μιλήσω για αυτή την τραγουδάρα που δικαιώθηκε από την ιστορία ως μία από τις κορυφές στο σύμπαν του 007. Καλά δεν θα το κάνω, αλλά ας αναλογιστούμε έστω τι μουσική βγήκε στα 80s που ο Τύπος δεν είχε κανένα πρόβλημα να κοτσάρει την "teen" ταμπέλα σε μια γκρουπάρα σαν τους Duran Duran και ενώ το (χλιδάτο) new wave τους έτρεχε από τα μπατζάκια. Το θέλησαν και οι ίδιοι ασφαλώς.

Ας περάσουμε όμως στο θέμα μας που είναι το video clip (ως Gen X-er, λέω σε αυτό το Κάτι Παλιό Καλό να κάνω αντίσταση στο άχαρο, generic "video"). Συνδέεται άλλωστε με τα προηγούμενα. Πράγματι, οι Duran Duran εκμεταλλεύτηκαν την εποχή του MTV πιο έξυπνα από τον καθένα για να χτίσουν ένα παγκόσμιο προφίλ teen idols, πληρώνοντας φυσικά και το ανάλογο τίμημα. Στο δημοτικό δεν υπήρχε πιο φλέγον δίλημμα για εμάς τα κορίτσια από το Simon Le Bon ή John Taylor (ήμουν περήφανα με τον μπασίστα), αλλά το ότι ο ήχος, οι επιρροές, η μετέπειτα πορεία και η παρακαταθήκη τους περίπου επισκίασαν το γκλάμουρ ξεκαθαρίζει αρκετά το τοπίο. Οι Duran Duran στα 80s δεν έτρεξαν να προλάβουν το άρμα του image making, αλλά αντίθετα έφεραν οι ίδιοι επανάσταση με video clip όπως το "A View To A Kill", ένα από τα ωραιότερα που έχουμε δει ποτέ. Παράλληλα με την καταδίωξη της Grace Jones από τον Roger Moore, το συγκρότημα έχει αναλάβει τη δική του μυστική αποστολή στον Πύργο του Άιφελ. Ακόμα και σήμερα θυμόμαστε όλοι το ρόλο του καθενός, έτσι δεν είναι; Ο Simon Le Bon αμέριμνος τουρίστας με καπαρντίνα ασορτί με το χιόνι όπου συντρίβεται το ελικόπτερο από το walkman του. Ο John Taylor θαυμάζει τη θέα με το υποτιθέμενο τηλεσκόπιο - όπλο πριν σπείρει τον όλεθρο. Ο Nick Rhodes βρίσκεται undercover ως φωτογράφος μόδας. Ο Andy Taylor σε αρκετά πιο obscure ρόλο (ήταν φευγάτος από τότε μάλλον!) υποδύεται έναν τυφλό ακορντεονίστα μέχρι να πατήσει το φονικό κόκκινο κουμπί. Ο μοχθηρός εγκέφαλος Roger Taylor συντονίζει μέσα στο βαν. Δεν είναι απλώς ένα video clip αλλά κομμάτια "μοιραίων ήχων από σπασμένα όνειρα" των παιδικών μας χρόνων. Κομμάτια εικόνων που χορεύονται για πάντα και μόνο μέσα στη φωτιά.

Μαρία Φλέδου

Afghan Whigs – Miles Iz Ded (1992)

Στα όμορφα 90s το καινούριο βίντεο κλιπ στην τηλεόραση ήταν σχεδόν όσο σημαντικό γεγονός όσο ο καινούριος δίσκος στο δισκάδικο. Δυστυχώς κάποια στιγμή υπό πίεση έκανα το ασυγχώρητο λάθος να πετάξω τις αναντικατάστατες βιντεοσυλλογές μου, αποτέλεσμα κόπου και αφοσίωσης αντίστοιχης με αυτή που κατέβαλα στο πανεπιστήμιο, γεγονός που ακόμη με ξυπνάει τα βράδια.

Το βίντεο κλιπ για το 'Miles Iz Ded' των Afghan Whigs, b side του 'Turn on the Water' και unlisted track – επίλογο του 'Congregation', το είδα πρώτη φορά σε μία συνέντευξη τους (την οποία και είχα ΄γράψει' σε κασέτα φυσικά) στο ‘120 Minutes’ του Paul King στην οποία μεταξύ άλλων μιλούσαν και για την γνωριμία κάποιων μελών του γκρουπ στη φυλακή και ακόμη θυμάμαι το πόσο με σόκαρε.

Ήταν βασικά η πρώτη φορά που κατάλαβα, στα ως τότε αθώα 15 μου, για το τι ακριβώς μιλάνε αρκετά από τα τραγούδια που άκουγα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνο το αλκοόλ αλλά και η ηρωίνη (‘all the things you do to me we could exaggerate’).

Ο τίτλος του τραγουδιού όπως λένε οι ίδιοι, είναι εμπνευσμένος από ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή του Dulli το οποίο τον ενημέρωνε για τον θάνατο του Miles Davies και, κατά μία βερσιόν, του υπενθύμιζε να προσθέσει αλκοόλ στο μαγείρεμα. Το βίντεο που το συνοδεύει, ένα σκοτεινό short film για μια μικρή ιστορία αγάπης υπό την επήρεια  και την τραγική της κατάληξη.

'Don't forget the alcohol, oh baby...'

Σταύρος Σταυρόπουλος

dEUS - Theme From Turnpike (1996)

Ένα τρένο βγαίνει με αργό ρυθμό απ' τον σταθμό. Δύο άντρες περπατάνε πλάι πλάι πάνω σε μια μπλε μεταλλική γέφυρα. Η MJM παρουσιάζει.

Εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε να είναι ο ‘The older man and the fool’ (αν ακολουθήσουμε την περιγραφή χαρακτήρων του IMDd). Και κάπου εκεί αρχίζει να θυμίζει διασκευασμένο 'All Along The Watchtower'.

Η μικρού μήκους ταινία 'Turnpike', σκηνοθετημένη από τον Tom Barman με προβολές στους ευρωπαϊκούς κινηματογράφους ως έναρξη για το ‘Trainspotting’, χρησίμευσε και σαν βίντεο κλιπ για το αντίστοιχο κομμάτι. Και κάπως όλα ταίριαξαν τέλεια. Πρωταγωνιστής ο Seymour Cassel λίγο πριν αρχίσει να εμφανίζεται στις ταινίες του Wes Anderson κάνωντας το comeback του, με τον Βέλγο συμπρωταγωνιστή του να επιδίδεται σε μια Ministry of Silly Walks εμφάνιση. Ο Charles Mingus σαμπλαρισμένος, οι δρόμοι του Παρισιού γεμάτοι. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς από την χρυσή περίοδο των dEUS, από τα υπέροχα βίντεο των 'For the Roses', 'Instant Street'; Κάπως όλα ταιριαστά τότε. Βέβαια το Turnpike βρίσκεται στο New Jersey όπως αναφέρουν και οι στίχοι του, όχι στο Παρίσι. Το sample του Mingus μην το ψάχνετε, είναι με επιβράδυνση, το αρχικό κομμάτι ακούγεται σα να προέρχεται από την Μελωδία της Ευτυχίας. Και το Theme το έχουν κόψει λίγο για να χωρέσει στο ταινιάκι. Αλλά ok.

Γιάννης Πλόχωρας

Bob Dylan - Subterranean Homesick Blues (1965)

Από δω ξεκινάει το μοντέρνο ροκ όπως υπάρχει μέχρι σήμερα, οπτικά, μουσικά, δημιουργικά. Κάποιοι θα σας πουν ότι εδώ τελειώνει κι όλα, αφού είναι τόσο στέρεα δομημένες οι βάσεις που οτιδήποτε μετέπειτα θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά παραλλαγή του, πιο μελωδική, πιο γρήγορη, πιο άγρια, πιο τεχνολογική, πιο χορευτική, πιο σέξυ, πιο γουατέβα, πιο τρέντυ. Πιο καλή, αποκλείεται.

Τρίβια: Σκηνικό, ένα σοκάκι πίσω απ το υπερπολυτελές ξενοδοχείο Σαβόι στο Λονδίνο, πάνω απ τον Τάμεση, ολόιδιο μέχρι και σήμερα.

Πίσω αριστερά απ τον Ντίλαν φαίνεται ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ, ντυμένος ραβίνος.

Για να φτιαχτούν τα (ατελείωτα μιλάμε) χαρτόνια με τις λέξεις απ’ τους στίχους βοήθησαν τον Μπομπ από κοινού η Τζόαν Μπάεζ κι ο Ντόνοβαν σε μια σουίτα του εν λόγω Σαβόι, όπου έμεναν στα πλαίσια της πρώτης βρετανικής περιοδείας του Ντίλαν.

Το κλιπ ανοίγει το 97λεπτο ντοκιμαντέρ του Ντ. Α. Πένιμπεηκερ ‘Don't Look Back’, ένα θεμελιακό ροκ ντοκουμέντο που πιάνει τον Ντίλαν την πιο σημαντική περίοδο της καριέρας του στις αρχές του 65, όταν από φολκ ακολουθητής γίνεται ροκ πρωτοπόρος. Από δω πήραν και οι Chumbawamba τη φράση για τον τίτλο του κομματιού τους "Give the anarchist a cigarette"

Βασίλης Παπαδόπουλος

Scraptown – Viva Sahara (1984)

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα συνεισέφερα κάποιο videoclip, καθώς με ενδιαφέρει περισσότερο η μουσική από την εικόνα. Ας όψεται όμως η παραίνεση του αρχισυντάκτη και το γεγονός ότι στην Ανισόπεδη Ντίσκο όπου παρατίθεται η ανφάν γκατέ της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, μνημονεύεται κι ο Ρακιντζής, που πρώτος μου ήρθε στο μυαλό όταν ρώτησα ‘videoclip;’ όπως τότε στο Μουσικόραμα (;) ή κάτι άλλο; Scraptown λοιπόν, από την εποχή που το ελληνικό «ροκ» μεσουρανούσε στη mainstream σκηνή, όταν σε μια άλλη υπόγεια σκηνή γινόταν κοσμογονία.

1984, με εμφανείς τις ρέγκε επιρροές, ο Μιχάλης Ρακιντζής και η παρέα του πιάνουν την κορυφή των ντισκοτέκ της εποχής. Η Virgin τους ανακαλύπτει και δημιουργεί ένα από τα πρώτα Ελληνικά βίντεο κλιπ, αυτής της απαράδεκτης 80s αισθητικής. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι τραγωδία, εγώ το λέω, παρότι ο σκηνοθέτης προσπάθησε (κάνει ένα πέρασμα κι ο Κώστας Φέρρης και η Θέμις Μπαζάκα). Τα γυρίσματα δεν ξέρω που έχουν γίνει για να θυμίζουν Σαχάρα. Πάντως η παρέα του Μιχάλη Ρακιντζή είναι εδώ στα καλύτερά της, δίκαια τον στείλαμε Eurovision. Τώρα αναμένουμε τον Mazoha, που μας υποσχέθηκε ότι θα πάει, αλλά μόνο μαζί με τον Kristof. To βίντεο είναι τραγωδία και πάλι, μην το δείτε, ακούστε το, κατά το μην το πιείτε, λουστείτε.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Leonard Cohen - Closing time (1992)

Υπέροχο βιντεοκλίπ, γυρισμένο σαν ασπρόμαυρη ταινία της δεκαετίας του ’50, από τον Καναδό σκηνοθέτη Curtis Wehrfritz. Οι στίχοι περιγράφουν ένα ξέφρενο πάρτι, αλλά σταδιακά μιλούν για την ώρα του κλεισίματος ενός μπαρ, για το τέλος μιας σχέσης, για τον θάνατο που καραδοκεί μονίμως. Ο σκηνοθέτης έχει πετύχει την παρακμιακή εικόνα που επικρατεί σ’ ένα μπαρ τα ξημερώματα, ο Leonard Cohen πιο γοητευτικός από ποτέ τραγουδάει μπροστά από μια μικρή μπάντα. Φωνητικά του κάνουν δύο πανέμορφες κοπέλες – μόνο η μία, η Julie Christensen είναι όντως τραγουδίστρια. Στην έξοχα σκηνοθετημένη χαοτική ατμόσφαιρα συντείνει ένα ζευγάρι χορευτών-ακροβατών, όπως επίσης μια πανέμορφη μοναχική κυρία με πρόσωπο χαραγμένο από τις καταχρήσεις, που πίνει και καπνίζει μόνη. Ναι, σ’ αυτό το βιντεοκλίπ που γυρίστηκε το 1992 αλλά αποπνέει το zeitgeist της σεξουαλικής απελευθέρωσης των προηγούμενων δεκαετιών, οι άνθρωποι καπνίζουν, κι ερωτεύονται ανέμελα, και ανταλλάσσουν παρτενέρ στην πίστα και στη ζωή. Ο Leonard Cohen ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος της παράτολμης και χωρίς ενοχές σεξουαλικής απελευθέρωσης, μιας κραιπάλης δημιουργικής, της ζωής όπως την ονειρεύονταν οι άνθρωποι τον προηγούμενο αιώνα.

Αντώνης Ξαγάς

Bronski Beat - Smalltown Boy (1984)

«Die Weichen stellen». Μία αγαπημένη και πολύ παρασταστική γερμανική έκφραση, αναφέρεται στη ρύθμιση, την τοποθέτηση των ειδικών κλειδιών στις σιδηροδρομικές διακλαδώσεις, που θα καθορίσει προς ποια κατεύθυνση θα οδεύσει το τρένο (στην Ελλάδα μια τέτοια σκέψη φέρνει ανατριχιαστικούς συνειρμούς) και μεταφορικά το μέλλον σου, και κάπως έτσι, με ράγες και κλειδιά και ανοιχτές πιθανότητες κι ένα μέλλον να τρέχει κι ένα τρένο να φεύγει κι ένα παιδί να φεύγει από την γενέθλια του πόλη («alone on a platform, the wind and the rain on a sad and lonely face» κι αμέσως να μου ‘ρχεται συνειρμικά στο νου το «Fade to Grey» των Visage) και να αφήνει πίσω σπίτι, γονείς και μια παλιά ζωή ξεκινά το βίντεο-κλιπ σκηνοθετημένο από τον Bernard Rose) της μεγαλύτερης αυτής επιτυχίας των Bronski Beat, που αποτυπώνει και εικοποιεί την ιστορία ενός νεαρού αγοριού που ανακαλύπτει και αποκαλύπτει δειλά την σεξουαλικότητά του και την σύγκρουση που αυτή φέρνει με το περιβάλλον του, μια εποχή που η λέξη ‘μπούλινγκ’ ανθούσε μεν ως πρακτική αλλά δεν είχε μπει ακόμη στην καθημερινή προβληματική. Η δε κραυγή του Jimmy είναι εδώ σχεδόν λυτρωτική, για την κοινή εμπειρία που μπορεί να έχουμε όλες, την αίσθηση να είσαι όχι απλά διαφορετικός, αλλά ξένος και μόνος.

Μάνος Μπούρας

OK GO - Here It Goes Again (2005)

"Ποιο είναι το πρώτο βίντεο κλιπ που σου έρχεται στο μυαλό;" είναι η ερώτηση, και αυτό είναι η απάντηση. Θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον δύο τρία άλλα του συγκεκριμένου συγκροτήματος, που έχω την εντύπωση ότι έχουν εντυπωθεί στη μνήμη κι άλλων, όπως και στη δική μου, κυρίως για τα απίστευτα ευρηματικά κλιπ τους παρά για τη μουσική τους αυτή καθ' αυτή. Mουσικά δεν είναι όντως σπουδαίοι, ούτε κακοί, αμερικάνικη power pop παίζουν με εμπορικές αξιώσεις. Εκεί όμως που τα δίνουν όλα είναι στο οπτικό κομμάτι τους, κι ασφαλώς στα εφευρετικά τους βίντεο κλιπ, όπως για το κομμάτι ‘Here It Goes Again’. Μία απλή κατά τα άλλα ιδέα (και που ασφαλώς τους κόστισε ελάχιστα να την υλοποιήσουν κατά τα φαινόμενα), απολαυστική να την παρακολουθείς κάθε φορά. Πάω τώρα να δω και τα υπόλοιπα τους!

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Aphex Twin – On (1993)

Είδα αυτό το βίντεο κλιπ πρώτη φορά περίπου όταν πρωτοβγήκε το 1993 μάλλον στο MTV. Έπαιξε ρόλο φυσικά το γεγονός ότι άκουγα για πρώτη φορά Aphex Twin (δεν πίστευα στ’ αυτιά μου) αλλά ένα σοκ το έπαθα με το συγκεκριμένο βίντεο. Ήμουν αρκετά πιτσιρίκος (15) και δεν ήξερα τίποτα τότε ούτε για σουρεαλισμούς, ούτε για experimental, ούτε για «ποιητικές» εικόνες. Απ’ ότι φάνηκε τα ένιωθα πάντως. Διότι μου καρφώθηκε για πάντα στον εγκέφαλο αυτό το ουσιαστικά κινούμενο κολλάζ που παρακολούθησα εκείνη την ημέρα. Ο Jarvis Cocker, ο δημιουργός του, μπήκε απόλυτα στο πνεύμα του Aphex Twin. Ονειρικές εικόνες σε γρήγορη κίνηση, τρεμάμενες, εντελώς παράλληλες με τον τριζοβολητό ηλεκτρονικό παροξυσμό. Αυτά (και αυτά) μάλλον έβλεπε στον ύπνο του ο Aphex και μας έπνιξε στο φουτουριστικό σουρεαλισμό.

Κώστας Γ. Καρδερίνης

Weird Al" Yankovic - Smells Like Nirvana (1992)

Την 1η Αυγούστου 2023 συμπληρώνονται 42 χρόνια από τότε που το εΜΤιΒί παρουσίασε το πρώτο βιντεοκλίπ, το συμβολικό ‘Video Killed the Radio Star’ του λονδρέζικου συνθ-ποπ σχήματος the Buggles, σκηνοθετημένο προ διετίας, το 1979, από τον αυστραλό Russell Mulcahy. Αν ψάξουμε την ιστορία του πρώτου βιντεοκλίπ που έγινε για να προωθήσει μουσικό κομμάτι, πάμε 65 χρόνια πίσω, λένε οι μελετητές, στα 1958, σε ένα σουίνγκ τσεχοσλοβάκικο χιτ [Dáme si do bytu = Let’s get to the apartment] ευφάνταστα σκηνοθετημένο από τον Ladislav Rychman.

Το ενδιαφέρον μου όμως εστιάζεται [και πάλι] σε μια μορφή που τόλμησε να σατιρίσει γνωστά σμας χιτς και καλλιτέχνες που αγαπήσαμε, λατρέψαμε κι ακόμα αγαπάμε, και στέκομαι σε ένα κομμάτι αυτού του αλλόκοτου παράξενου εξωγήινου τύπου που λέγεται Smells Like Nirvana. Θα μου πείτε στην Ελλάς του 2000 δεν υπάρχουν ανάλογα παραδείγματα; Θα σας απαντήσω ευθέως και αμέσως με το πρώτο που μου έρχεται κατά νου: Η katyusha του ΚΚΕ. Αχ Ευρώπη και Σουζάνα, η πουτ@ν@ η ζωή... οπισθοδρομεί η μνήμη, τότε, τη χρονιά του Rock in Athens.

Σεραφείμ Διακουράκης

Alizée - Moi... Lolita (2000)

Καλοκαίρι του 2001… Μεσημέρι λάβρας κάπου στη Ρόδο. Η ατμόσφαιρα θολή από την ζέστη, τα χρώματα πλέουν, συντήκονται σε μια εκτυφλωτική διάχυτη λάμψη. Η σκόνη που σήκωναν τα στρατιωτικά ΡΕΟ και Στάγιερ που πηγαινοέρχονταν όλο το πρωινό στην μονάδα έχει τουλάχιστον κατακάτσει. Ιδρώτας λούζει την στολή, τα σηκωμένα «προβλεπόμενα» μανίκια δεν βοηθούν. Το ΚΨΜ προσφέρει μια κάποια δροσιά, το πιάνει η σκιά του Διοικητηρίου, η ανοιχτή πόρτα κάνει ένα ανακουφιστικό ρεύμα. Έχει ησυχία, μόνο τα πουλιά από το τάβλι ακούγονται, αλλά και αυτά υποτονικά. Και κάποιες χαμηλότονες συνομιλίες που παραδέρνουν άτονες. Βλέμματα βαριεστημένα και απλανή. Δεν υπάρχουν ακόμα κινητά για την διαχείριση της πηχτής ανίας. Στην τηλεόραση παίζει όλη μέρα, όλες τις μέρες, σε μονότονη σταθερότητα ελληνικό μουσικό κανάλι. Και βίντεο-κλιπ σε επανάληψη. Μεταξύ αυτών και αυτό το άσμα, σύνθεση του μαγικού δίδυμου Laurent Boutonnat και Mylène Farmer. Τα βλέμματα μένουν στην οθόνη. Το τάβλι κάνει μια παύση. Και οι κουβέντες επίσης. Ησυχία. Ακούς μόνο την ζέστη…

Μαριάννα Βασιλείου

Mylène Farmer - California (1995)

Επειδή πρόσφατα είχαμε με άλλα mic-όπουλα την κουβέντα της Μυλένας, κατά την οποία υποστήριξα σθεναρά και με επιχειρήματα ότι η κάθε Madonna και η κάθε Lady Gaga θα σκότωναν την μάνα τους και τον πατέρα της για να φτάσουν έστω στο μικρό δαχτυλάκι της Mylène Farmer, προφανώς και θα επέλεγα κάποιο από τα βίντεο κλιπ της για αυτό το Κάτι Παλιό Καλό. Δεν είναι βέβαια εύκολο να επιλέξεις κάτι από τη βιντεογραφία της, η οποία στο μέλλον σίγουρα θα εκτίθεται σε μουσεία. Κατέληξα στο “California” για μια σειρά από λόγους: σκηνοθέτης ο Abel Ferrara, πρωταγωνιστής ο Giancarlo Esposito (ο οποίος χρόνια μετά θα σάρωνε ως Γκας Φρινγκ στο “Better Call Saul” και στο “Breaking Bad”), μια Mylène Farmer της οποίας η ομορφιά και το ‘σέξινες’ κόβει την ανάσα, είτε ερμηνεύει την πόρνη πολυτελείας είτε την πουτάνα του δρόμου και ένα φινάλε που θυμίζει το “Βασικό Ένστικτο”. Και πάνω από όλα, ένα σχόλιο για τη βία κατά των γυναικών, για τη σεξεργασία, για το δυισμό/διχασμό των προσωπικοτήτων μας, για την εκδίκηση που μπορεί να πάρει μια γυναίκα για λογαριασμό μιας ομόφυλης αδερφής της, για τη γυναίκα ως αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης, για τη θηλυκή αξιοπρέπεια και περηφάνεια, για τους παράλληλους βίους που μόνο εξωτερικά είναι διαφορετικοί. Μια σεξοπορνοδιαστροφική “Διπλή ζωή της Βερόνικα” που διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες; Ίσως. Αλλά σίγουρα πολύ κάτι παραπάνω από αυτό - και με διάρκεια μόνο πέντε λεπτών σχεδόν.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Barry Adamson - The Man with the Golden Arm (1988)

Ο Barry Adamson πήρε την «αγχωτική» πρωτότυπη εκτέλεση του Elmer Bernstein και της έδωσε στυλ, αισθησιασμό, μα πάνω απ’ όλα μυστήριο. Κι όλα αυτά, ντύνοντας τη μουσική με μια μοναδική noir εικόνα και ατμόσφαιρα. Η ομώνυμη νουβέλα του Nelson Algren μπορεί εδώ να μη ζωντανεύει με τον πολιτικά ορθό τρόπο του Otto Preminger και τις φιλάρεσκες πόζες του Frank Sinatra, αλλά αυτή η -καλύτερη κατά τη γνώμη μου- (επιμελημένα) ακατέργαστη οπτική της έρχεται αβίαστα να γίνει μέρος της ίδιας της μουσικής. Επίσης, ταιριάζει «γάντι» με τα μακριά γάντια, τις χρυσές καλτσοδέτες και τον αισθησιακό χορό της μοιραίας γυναίκας, όπως και με το ημίφως από την ομίχλη του καπνού των τσιγάρων, τις αφοσιωμένες στο πόκερ μορφές και την σε αργή κίνηση καταδίωξη στην περιστροφική σκάλα. The Man with the Golden touch, με άλλα λόγια.