Κάτι παλιό και κρύο να ακούσω;

Γιάννης Πλόχωρας
Lynn and Frank Loesser - Baby It's Cold Outside (RCA Victor, 1949)
Ένα τραγουδάκι που ‘γραψε ο Φρανκ Λέσερ για να το τραγουδάνε με τη γυναίκα του Λυν Γκάρλαντ στους καλεσμένους τους όταν ήταν η ώρα να φεύγουν σιγά σιγά, έγινε παγκόσμιο σενσέησο μέσω Χόλιγουντ αρχικά και δεκάδων σπουδαίων εκτελέσεων στη συνέχεια. Στα 00s κάποιοι του βρήκανε ότι οι στίχοι υποθάλπουν την κουλτούρα του βιασμού και το απαγόρεψαν απ τα πλέηλιστς. Πρόσφατα επανέκαμψε με καινούργιες εκτελέσεις από σημερινούς σούπερ σταρς.
Εδώ το βάζουμε να ξεκινάει το μίξτεηπ όπως ακριβώς πρωτογράφτηκε, τότε.

Μαρία Φλέδου
Klaus Nomi - Cold Song (RCA Victor, 1982)
Όταν ήμουν μικρή ο παππούς μου είχε κάνει δώρο ένα βιβλίο με τις ιστορίες του Hans Christian Andersen, τις uncut φυσικά βερσιόν που τραυμάτιζαν στο πέρασμα τους κάθε παιδική ψυχή. Ανάμεσα τους ήταν και το υποθερμικό έπος "Η βασίλισσα του χιονιού" (καμία σχέση με το Frozen). Στο τελευταίο λοιπόν μέρος της ιστορίας, όταν η ηρωίδα Γκρέτα φτάνει επιτέλους στο κάστρο της βασίλισσας με την παγωμένη καρδιά για να ελευθερώσει-ξεπαγώσει τον φίλο της Κάι, υπήρχε μια εντυπωσιακή ολοσέλιδη εικόνα της βασίλισσας να στέκεται στη μέση ενός κρυστάλλινου δωματίου σαν παγοκολώνα, με τις νιφάδες-φρουρούς της δεξιά και αριστερά και το αγόρι πεσμένο στα πόδια της.
Μια τέτοια εικόνα φαντάζομαι πως θα είχε στο μυαλό του ο Klaus όταν το 1981 παρουσίαζε σε κάποιο πολικό-μπλε τηλεοπτικό στούντιο το 'Cold song' (aka 'What Power Art Thou' του Henry Purcell), ντυμένος φουτουριστικό πλαστικό παγάκι, με τα nomis του να χορεύουν δεξιά και αριστερά, και σε αυτό το παγωμένο σκηνικό με μεταφέρει κάθε φορά για αυτά τα 4.03" η κοφτερή γυάλινη φωνή του.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος
The Cure - Cold (Fiction Records, 1982)
Αν και ήταν η πιο προφανής επιλογή λόγω τίτλου, δε γινόταν να το αποφύγω. Όχι τόσο για τους στίχους, όσο για εκείνη την παγωμένη και σκοτεινή υγρασία που αναδύεται από μέσα του. Και, παρακαλώ, προσέξτε: η σκοτεινιά του δεν είναι η πιασάρικη που σχετίζεται με το κάθε είδους κακό, αλλά η επώδυνη που σε κατατρώει εκ των έσω, αν δε την περιορίσεις εγκαίρως. Σαν αυτή που βίωσε (ευτυχώς περιστασιακά) η τότε μαυροντυμένη παρέα του Robert Smith, κυκλοφορώντας (πιθανώς) τον καλύτερο δίσκο από τα 80s και μετά. Με συγκλονιστική και απίστευτα επιβλητική μουσική και στίχους γεννημένους από τα όρια της παράνοιας μιας παγωμένης κόλασης, στην οποία είσαι καταδικασμένος να βιώνεις το απόλυτο «κατά μόνας»: “I was cold as I mouthed the words… Your name like ice into my heart… Ice in my eyes / And eyes like ice don't move… Your name like ice/ Into my heart… Everything as cold as life… Everything as cold as silence”.

Αντώνης Ξαγάς
Convex Model - And it’s getting cold (Deceiving time) (Self release, 2017)
Κάποτε… Μέσα σε εκείνα τα ομιχλώδη σύνθια με τις νότες να αντηχούν σε κενούς χώρους σχηματίζοντας στατικούς ψυχρούς κυματισμούς και τις εικόνες που σχημάτιζε ο νους, του άνδρα σε μια μοναχική αποβάθρα σταθμού, δίπλα του μια βαλίτσα και όλα τα χρώματα να ξεθωριάζουν προς το γκρι, είχε βρει όχι μόνο τον «ήχο» αλλά κυρίως την έκφραση του κρύου του εσωτερικού, αυτού της υπαρξιακής μοναξιάς, της μελαγχολίας της φυγής (ή της παραμονής) και της «εσωτερικής εξορίας». Τότε που ήταν (ή φανταζόταν ότι ήταν) so yοung but so cold, ένας νέος άνδρας με το βάρος στους ώμους, που συνταίριαζε τους στίχους του Ian με εκείνους του Καρυωτάκη, τι νέοι που φτάσαμεν εδώ… Και έκτοτε αυτό το συναίσθημα αναζητούσε στην μουσική, στον κόσμο που πήρε το όνομα coldwave, σαν… ομοιοπαθητική αγωγή ίσως. ‘Wishing life wouldn't be so long’ ήταν ο στίχος που έκλεινε το «Fade to grey». Νεανικές εστέτ δραματουργικές υπερβολές; Και ο Neil δεν τραγουδούσε κάποτε «it's better to burn out than to fade away», και όμως είναι ακόμη εδώ, εξαπατώντας τον χρόνο; «People just fade away» λένε εδώ οι Convex Model. But it’s getting cold inside. Και τώρα μόλις σκέφτομαι ότι cold κάνει ρίμα το old…

Μαριάννα Βασιλείου
The Cure - I’m Cold (Fiction Records, 1979)
Το προφανές θα ήταν να επιλέξω το εφιαλτικό “Cold” από το “Pornography”, που το ακούς και παγώνεις από τον υπαρξιακό τρόμο μιας ανέραστης ζωής. Είπα όμως να μην πάω στο προφανές, και επέλεξα το “I’m Cold”, το B-side του “Jumping someone else’s train” από το 1979. Αυτό το ακούς και παγώνεις από τη συνειδητοποίηση του πόσο εύκολα και πόσο ξαφνικά η αγάπη μπορεί να γίνει πάγος. Πάγος και από τις δυο μεριές: αν εγκαταλείπεις, παγώνεις από την αδιαφορία – αν σε εγκαταλείπουν, παγώνεις από το σοκ. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο (ή χειρότερο) από τα δυο. Λεπτομέρεια: τα απόκοσμα γυναικεία φωνητικά του κομματιού ανήκουν στη Siouxsie Sioux – και αυτό δεν μου κάνει καμία μα καμία απολύτως εντύπωση.

Μάριος Καρύδης
Rocky Erickson & The Aliens - It’s a Cold Night for Alligators (415 Records, 1981)
Ο Ρόκι ήταν πάντα ένας ναυαγός της ζωής που άλλοτε έβρισκε όχθη να ορθοποδήσει στην μουσική του ιδιοφυΐα και άλλοτε βυθιζόταν στη κινούμενη άμμο της σχιζοφρένειάς του. Κι εδώ, έχοντας τραβήξει άπειρο κουπί στην προσωπική του Οδύσσεια, δεν μιλά φυσικά για κάποιο «καημένο κροκοδειλάκι» που βγήκε για τσάρκα κάποια κρύα νύχτα του χειμώνα, αλλά για τον ίδιο και τα φαντάσματα του που είχαν κάνει την καρδιά και το μυαλό του, ζωτικά όργανα βαθείας καταψύξεως. Ακούγοντας το άσμα, είναι αδύνατο να αντιληφθούμε πόσο ανεπιθύμητος ένιωθε σε όποια όχθη κι αν συναντούσε, όσο «φιλόξενη» κι αν φάνταζε αυτή από μακριά. Σε αυτή την ατέρμονη, κρύα νύχτα που έζησε, η τέχνη του ήταν το μοναδικό καταφύγιο που τον υποδεχόταν πάντα με ζέση. Κι αυτή η θαλπωρή είναι μεταδοτική.

Ελένη Φουντή
Whitesnake - Crying In The Rain (Liberty/Sunburst, 1982)
Βρέχει δάκρυα στη βροχή, βρέχει οδύνη στην καρδιά του, βρέχει και στον ήλιο ακόμα. Ούτε "κλειδώστε τις γυναίκες σας", ούτε μαστόρι του έρωτα, ούτε τίποτα. Το καταλαβαίνουμε; Ούτε κέφι για μισό λίκνισμα γοφού δεν κάνει εδώ ο μπουκλοφόρος της καρδιάς μας. Ναι, ο Δαβίδ με τους Λευκόφιδους είναι, μα πονάει κι υποφέρει και όσο κι αν τον φτύνουν θέλει κι άλλο (όπως ευγλώττως ομολογεί άλλωστε στους στίχους) κι εδώ κατεβάζει ΨΥΧΟΣ. Θέλει να τα πει το αγόρι να ξεσκάσει. Ένα τραγούδι για κρύες νύχτες, παγωμένες μέρες, μαύρες μοναξιές και πολλά ουίσκια. Ποτέ άλλοτε τραγούδι με στίχο "the sun is shining" δεν έσπασε θερμόμετρα προς τα κάτω. Από τα παλιά καλά χρόνια βέβαια. Τότε που οι Whitesnake ήταν ακόμα Αγγλάρες, είχαν Jon Lord και Bernie Marsden (τους ακούμε αμφότερους εδώ), τους έτρεχαν τα μπλουζ από τα μπατζάκια και η μουσική τους μύριζε χυμένη μπύρα στη μοκέτα της παμπ.

Σεραφείμ Διακουράκης
Ελένη Βιτάλη - Ένα χειμωνιάτικο πρωί (CBS, 1989)
«Κοίτα να ντύνεσαι καλά, κι έρχεται κρύο», ήθελα αρχικά να διαλέξω αυτό το υπέροχο τραγούδι του Λάκη Παπαδόπουλου, αλλά παρότι έχει αυτή την πικρή γεύση και το κενό της μοναξιάς μετά από τον χωρισμό, είναι η ζεστή φωνή της Αρλέτας ή η ίδια η μελωδία και το ενορχηστρωτικό κλίμα που δίνουν στο κομμάτι μια χουχουλιάρικη θαλπωρή, είναι σαν να κάνει κρύο, αλλά έξω, μακριά, εδώ μέσα είναι ζεστά και τρυφερά. Οπότε κατά μία άποψη θα ήμουν …εκτός θέματος. Οπότε έκλεισα τα μάτια κι προσπάθησα να αισθανθώ ένα χειμωνιάτικο πρωί με έναν κρύο αέρα που τρυπάει το κορμί και μια διστακτικά αποφασιστική φυγή, με όλο το κενό που αφήνει πίσω αλλά και μπροστά. Όταν τα ξανάνοιξα είχα στα χείλη αυτό το κομμάτι της Ελένης Βιτάλη, που η ίδια το έγραψε και δια χειρός Γιάννη Σπάθα έγινε ακόμη πιο σπουδαίο.

Μιχάλης Τσαντήλας
Sandy Denny - Late November (Island, 1971)
Ο τίτλος σε μπάζει εξ αρχής στο νόημα, οπότε ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με τα πρώτα γερά κρύα –τουλάχιστον έτσι ήταν κάποτε οι Νοέμβρηδες. Έπειτα έρχεται η όλο αποστασιοποίηση ερμηνεία της πρόωρα χαμένης βρετανίδας –μια κρυστάλλινη ψυχρότητα. Οι στίχοι, πραγματικότητα και μυστικιστικό όραμα, συννεφιασμένος ουρανός και καμινάδες που καπνίζουν, αναδίδουν μια γκρίζα μελαγχολία. Κι αν μάθεις για τα περιστατικά που ενέπνευσαν την αφήγηση, μπουκάρει στην εξίσωση ο ίδιος ο Θάνατος, εγγυητής του ψύχους. Δίκοπο το μαχαίρι: μεγαλειώδης έναρξη για το ‘The North Star Grassman And The Ravens’, αλλά και αιτία που δεν κατάφερες ποτέ να αγαπήσεις τον υπόλοιπο δίσκο.

Τάσος Βαφειάδης
All About Eve - Freeze (MCA, 1992)
Λίγο μήνες πριν τραβήξουν ξεχωριστούς δρόμους, οι All About Eve κυκλοφόρησαν τον 4ο δίσκο τους. Πολύ διαφορετικός απ’ ό,τι είχαν ηχογραφήσει μέχρι τότε, σε shoegaze μονοπάτια, άρεσε σε οπαδούς και κριτικούς, αλλά η φτωχή εμπορική του απήχηση έπαιξε καταλυτικό ρόλο, ώστε ν’ αποχωρήσει αρχικά η τραγουδίστρια Julianne Regan και στη συνέχεια να διαλυθεί η μπάντα. Ωστόσο, τα τραγούδια, αν και παγωμένα, έμειναν.

Νάνσυ Σταυρίδου
Tears For Fears - Cold (Phonogram Records, 1993)
Θέλει κότσια να παραδεχτείς ότι είσαι ένας ψυχρός άνθρωπος ο οποίος απομακρύνει τους άλλους από κοντά του, πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος αυτός είναι ένας σπουδαίος συνθέτης σαν τον Roland Orzabal των Tears For Fears. Όταν λοιπόν σε μια συναυλία τους, μια γερμανίδα φωτογράφος προσπάθησε απλά να κάνει τη δουλειά της τραβώντας τον φωτογραφίες, εκείνος σύμφωνα με τον αγγλικό ιδιωματισμό, “gave her the cold shoulder”, που σημαίνει ότι, μην έχοντας καλή διάθεση, διαρκώς γυρνούσε από την άλλη, εκφράζοντας δεικτικά αδιαφορία απέναντί της. Έτσι εκείνη του έστειλε ένα σημείωμα στο οποίο αναρωτιόταν πως γίνεται ένας καλλιτέχνης ο οποίος γράφει τόσο ζεστά τραγούδια, να είναι ο ίδιος τόσο ψυχρός.
Από την άλλη όμως, το γεγονός ότι αυτή η κακή στιγμή τον ενέπνευσε να γράψει ένα υπέροχο κομμάτι και να δημοσιοποιήσει την ιστορία η οποία κρύβεται πίσω από αυτό στο δελτίο τύπου για το promo του άλμπουμ “Elemental”, δείχνει ακόμα πόσο ειλικρινής, ακομπλεξάριστος και ανθρώπινος είναι. Θα μπορούσε να είναι και ένα είδος συγγνώμης θα έλεγε κανείς ή ένα μαρκετινίστικο κόλπο για να έχουμε να συζητάμε.
Αυτά συμβαίνουν στις δύο πρώτες στροφές ενώ στη συνέχεια γίνονται έμμεσες αναφορές σε δύο πρώην συνεργάτες της μπάντας ένας εκ των οποίων αργότερα μπήκε στη φυλακή για οικονομικές απάτες. Ψυχρός εκτελεστής ο Roland στο “Cold”, δίνει πρώτα τον εαυτό του και μετά τους υπόλοιπους!
Όσο για το video cold clip, το βλέπεις και ξεπαγιάζεις.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Moby (feat. Mimi Goese) - When it’s cold I’d like to die (Mute/Elektra, 1995)
Το 1995, όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ του Moby, ‘Everything’ wrong’, είχα πολύ τραχανά για άπλωμα, όπως έλεγε κάποτε ο Χαρίλαος. Ανακάλυψα το τραγούδι ‘When it’s cold I’d like to die’, όταν άρχισα να βλέπω μανιωδώς τους Sopranos, με σχετική καθυστέρηση, στις αρχές των 2000. Παρένθεση: πιστεύω ότι οι Sopranos είναι ό,τι πιο κοντινό στον Σαίξπηρ δημιούργησε ποτέ η τηλεόραση. Τη σειρά θα έπρεπε να μελετούν όσοι θέλουν να γράψουν οτιδήποτε: σενάριο, βιβλίο, θέατρο. Κλείνει η παρένθεση.
Για να μην ανοίξω κι άλλη παρένθεση, θα καταθέσω εδώ την απέχθειά μου για το κρύο. Είμαι ορκισμένη καλοκαιράκισσα, το κρύο μού δημιουργεί τη διάθεση να πεθάνω, αυτό ακριβώς που λέει το τραγούδι. Η δική μου προσωπική κόλαση θα είναι ένας παγωμένος τόπος, όπου θα φυσάει ασταμάτητα και τα δάχτυλά μου θα γίνονται όλο πιο μπλε και άκαμπτα. Όταν άκουσα τη μαγική φωνή της Mimi Goese (μέλος του dream pop/avant rock σχήματος Hugo Largo) να διατυπώνει τη φράση «όταν κάνει κρύο θέλω να πεθάνω», σκέφτηκα ότι βρήκα μία ακόμα αδερφή ψυχή. Η Mimi Goese, μια ενδεχόμενη επίγονος της Laurie Anderson, αν το είχε επιδιώξει περισσότερο (ακούστε τους Hugo Largo – της μπάντας που αποτελείτο από δύο μπάσα, ένα βιολί και τη φωνή της Mimi) έχει γράψει τους στίχους: I don't want to swim the ocean, I don't want to fight the tide, I don't want to swim forever, When it's cold I'd like to die. Όπερ έδει δείξε.
Ωστόσο, εικόνες κρύου και αδυναμίας να παλέψεις δεν ανακαλούν μόνο οι στίχοι. Στον πρώτο δίσκο του για την Elektra (και τρίτο επίσημο), χρησιμοποιώντας φτηνό εξοπλισμό, ο Moby ηχογράφησε και μιξάρισε το άλμπουμ στο διαμέρισμά του, στο Μανχάταν, πετυχαίνοντας μια παγερή ατμόσφαιρα-ambient που θυμίζει τα ανάλογα έργα του Hector Zazou (Chansons des mers froides). Το σάουντρακ μιας καταβύθισης στα βάθη του παγωμένου ωκεανού, ενός αιώνιου και παγκόσμιου συμβόλου της μοναξιάς.
Καταλάβατε τώρα γιατί λατρεύω τη reggae;

Κύριος Ρύκιος
Camel - Ice (Decca, 1979)
Οι Camel, το προγκρέσιβ ροκ γκρουπ από το Σάρρεϋ, λένε να μας πετάξουν για λίγο κάπου στο επέκεινα. Έχει ησυχία και μοναξιά εκεί πέρα, το λευκό και το κρύο είναι απόλυτα και αιώνια. Ο χρόνος σταματά, το αίμα παγώνει. Πόσο αντέχεις; Το δέος κι ο θαυμασμός του Κιτ Ουότκινς καθώς ζωγραφίζει στα κήμπορντς του το φαντασιακό τοπίο προκαλεί την συναισθηματική αντίδραση του Άντυ Λάτιμερ με ένα γοερό υπαρξιακό ξέσπασμα στην στρατοκάστερ του -απορείς με αυτούς που δεν θεωρούν την ηλεκτρική κιθάρα το πιο εκφραστικό μουσικό όργανο έβερ. 10 λεπτά από κάτι εκεί πέρα, στο απόλυτο λευκό και το απόλυτο κρύο. Ίσως λίγο για να το χορτάσεις, πάντως αρκετό για να γυρίσεις σώος.

Χάρης Συμβουλίδης
Borknagar - Thunderous (Century Media, 2019)
Εδώ, το Κρύο δεν είναι το τσουχτερό από το γνωστό σουξέ του Χρηστάκη, ούτε το ξεροβόρι που φύσηξε στη λαβωμένη καρδιά της Σοφίας Βέμπο, σε ένα άλλο εγχώριο άσμα. Δεν είναι καν εκείνη η παγωνιά που ως γνωστόν σε περονιάζει, όταν συνδέεται με υγρασία.
Αντιθέτως, πρόκειται για ένα κρύο πιο καθάριο, πιο ήπιο, μα και πιο απόλυτο. Έχει ξεκάθαρη φυσική υπόσταση, αφού οι στίχοι το θέλουν λ.χ. να αναγκάζει τις ρίζες να πάνε βαθύτερα προκειμένου να καταπολεμήσουν το επιφανειακό πάγωμα του εδάφους. Την ίδια στιγμή, όμως, διαθέτει και μια σχεδόν μυθολογική υφή, λες και βγήκε από χαμένα κιτάπια για τη Θούλη. Κι αυτό γιατί είναι το κρύο των αρκτικών εκτάσεων της Νορβηγίας• μια έκφανση του σκανδιναβικού Χειμώνα, ο οποίος απεικονίζεται να καταφτάνει ως Αιώνιος Βασιλιάς, έχοντας συνοδοιπόρο του έναν παντεπόπτη, κατάμαυρο και απειλητικό ουρανό.
Το σκηνικό μπορεί να είναι αμείλικτο, έχει όμως και μια ολόδική του, σαγηνευτική μεγαλοπρέπεια: νοερά, «the mighty force of winter» μετασχηματίζει τις απέραντες άσπρες εκτάσεις του Βορρά σε έσχατο πεδίο ελευθερίας μακριά από το Δυτικό άστυ, κρατώντας ζωντανό το πνεύμα των καλύτερων σελίδων του Ιούλιου Βερν.

Δημήτρης Τσιρώνης
Cabaret Voltaire - The Set Up (Rough Trade/Celluloid, 1978)
Το Sheffield δεν το λες και ηλιόλουστο. Εργοστάσια και φάμπρικες ήταν το τοπίο μερικές δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και κάπου εκεί σκάνε και οι Cabaret Voltaire στα μέσα των 70s σαν ένα ηχητικό αποτύπωμα Dada. Κασέτες με περίεργη, βιομηχανοποιημένη μουσική από αυτοσχέδια ηλεκτρονικά μηχανήματα και κομμένες λέξεις, πέφτουν σαν μια σκιά από φόβους. Η γαλλική Celluloid και ο ανεξάρτητος τιτάνας Rough Trade κυκλοφορούν το φθινόπωρο του '78 ένα δισκάκι χωρίς κανένα ευφάνταστο τίτλο, μόνο Extended Play κάτω δεξιά έγραφε στο δίχρωμο εξώφυλλο. Περιείχε τα ‘Talkover’ (μια απλή εισαγωγή στο χάος), ‘Here She Comes Now’ (το γνωστό), ‘Do The Mussolini-Headkick’ (γιατί μπορούσαν) και ‘The Set Up’ (που θα ακούσουμε αμέσως τώρα!). Ο Richard H. Kirk κράτησε τους Cabaret Voltaire νεκραναστημένους για τέσσερις δεκαετίες μέχρι που εγκατέλειψε αυτούς κι όλους τον Σεπτέμβρη του '21. Όλα αυτά συνέβησαν σ' ένα μόνιμο, θολό, υγρό φθινοπωρινό κι αιώνιο τοπίο.

Σταύρος Σταυρόπουλος
The Field - Over the Ice (From Here We Go Sublime, Kompakt, 2007)
Όπως το σκέφτομαι, το ερώτημα θα μπορούσε να είναι και «Τι συμβαίνει στο μουσικό μέρος του μυαλού σου όταν βράζεις στους 45 βαθμούς του Ιουλίου και θες να αισθανθείς λίγο καλύτερα;». Ο συνδυασμός μουσική και κρύο πάντα μου φέρνει στο μυαλό το εξώφυλλο του ‘Atmosphere’ των Joy Division, εκείνη την τέλεια τοποθετημένη φωτογραφία χιονισμένου τοπίου του Yorkshire. Και κάπου εκεί, σ’ έναν ξύλινο φράχτη (σαν άλλος Bob Ross) φαντάζομαι τον Ian Curtis τυλιγμένο στο παλτό του να καπνίζει, εικόνα επίσης βγαλμένη από μια άλλη «παγωμένη» φωτογραφία. Μουσικά όμως κερδίζει ο Field. Με τις μινιμαλιές του, σαμπλάροντας Kate Bush, που, αν ήταν λίγο πιο mellow, θα σ’ έβαζε σ’ ένα τρένο να χαζεύεις απ’ το παράθυρο τα σουηδικά τοπία. Έχει όμως ξεσηκωτικό ρυθμό και να ‘σαι, έξω από τσιμεντένιο club, βαριά σιδερένια πόρτα, ζεστά χνώτα, χέρια στις τσέπες.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Thomas Köner - Kanon (Part 1: Brohuk) (Virgin, 1994)
Ο χειμώνας εμφανίζεται μεγαλοπρεπής απ’ άκρη σ’ άκρη σε αυτό το φιλόδοξο μουσικό κομμάτι του Thomas Köner. Συμπεριλαμβάνεται και αυτό στην αριστουργηματική συλλογή «Isolationism: Ambient 4» την οποία επιμελήθηκε τότε στα 90s ο πολυγραφότατος σήμερα Kevin Richard Martin. Τον ενδιέφερε πάντα τον Köner η κρύα αίσθηση της ερήμου των πάγων. Μέχρι και ολόκληρο άλμπουμ έχει βγάλει που ονομάζεται Permafrost (μόνιμος παγετός). Στο κομμάτι που ακούμε εδώ, με αφαιρετικό τρόπο επιτυγχάνεται η αίσθηση αυτή με έναν ιδιαίτερα ποιητικό τρόπο. Αν το ακούσεις καλοκαίρι θα δροσιστείς. Αν το ακούσεις χειμώνα καλό θα ήταν να είσαι προετοιμασμένος με κουβέρτες, παπλώματα και τα συναφή. Εγώ μια φορά το άκουσα όταν χιόνιζε και σχεδόν είχα μαρμαρώσει. Όχι απ’ το κρύο ευτυχώς. Από την ομορφιά του οπτικού μου πεδίου που γιγαντώθηκε με την προσθήκη του ήχου.

00:00 The Residents - Arctic hysteria (excerpt)
00:27 Lynn and Frank Loesser - Baby It's Cold Outside
02:43 Klaus Nomi - Cold song
06:43 The Cure - Cold
11:03 Convex Model - And its getting cold (Deceiving time)
15:51 The Cure - I'm Cold
18:31 Rocky Erickson - It's A Cold Night For Alligators
21:26 Whitesnake - Crying in the Rain
27:04 Ελένη Βιτάλη - Ένα χειμωνιάτικο πρωί
30:45 Sandy Denny - Late November
35:20 All About Eve - Freeze
39:40 Tears for Fears - Cold
44:26 Moby (feat. Mimi Goese) - When it’s cold I’d like to die
48:28 Camel - Ice
58:06 Borknagar - Thunderous
1:06:20 Cabaret Voltaire - The Set Up
1:10:56 The Field - Over The Ice
1:17:40 Thomas Köner – Kanon (Part 1: Brohuk)