Κάτι Παλιό Καλό να ακούσω; Ντουέτα

Μαριάννα Βασιλείου

Polly Jean Harvey & Thom Yorke - This Mess We’re In (Island, 2000)

Είναι 2000, η Polly Jean είναι ερωτευμένη μέχρι τα αυτιά (με τον Vincent Gallo, κατά πώς ψιθυρίζεται) και θέλει να το βροντοφωνάξει παντού. Και το κάνει με το “Stories From The City, Stories From The Sea”, το οποίο κέρδισε και το πολύ Mercury Prize την επόμενη χρονιά. Αυτό δεν φάνηκε να πείραξε τον Thom Yorke (το “Amensiac” ήταν επίσης υποψήφιο για το ίδιο βραβείο), καθώς τραγούδησε μαζί της ίσως το σημαντικότερο ντουέτο της τελευταίας 20ετίας: το μνημειώδες “This Mess We’re In”. Ποτέ μια σχέση εξ αποστάσεως στην εποχή του διαδικτύου δεν περιγράφηκε με τόση ακρίβεια – όσες και όσες ερωτευτήκαμε παράφορα και παθιασμένα και αμοιβαία κάποιαν ή κάποιον που ζει σε άλλη χώρα το έχουμε νιώσει στο πετσί μας. Σεξ μπροστά σε μια οθόνη, ξύπνημα από τ’ αχάραγο για να προλάβεις το αεροπλάνο, ατελείωτα τηλεφωνήματα και μηνύματα, βουβό απεγνωσμένο κλάμα μέσα στο μετρό για το αεροδρόμιο και την επιστροφή στη χώρα σου, απελπισία να χορτάσεις τον Άλλο ή την Άλλη τις λίγες μέρες που περνάτε μαζί, γράμματα και δώρα που φεύγουν κι έρχονται με το ταχυδρομείο, σιωπή μέσα στην πολύτιμη αγκαλιά λίγο πριν τη αποχωριστείς μέχρι την επόμενη φορά – όλα είναι εδώ. Και δεν τελειώνουν ποτέ, όσος καιρός κι αν περάσει.

Βασίλης Παπαδόπουλος

Danny & Dusty – Lost Weekend (A&M Records, 1985)

Όταν βγήκε το ‘Lost Weekend’ στα μέσα της δεκαετίας του 80 νομίζαμε ότι οι Dream Syndicate και οι Green On Red θα είχαν κατακτήσει τον κόσμο και τούτοι εδώ θα γίνονταν το απόλυτο supergroup της εποχής. Μπορεί να μην έγινε τίποτε από τα δύο, αλλά πάντως κατέκτησαν τις καρδιές μας. Ο Dan Stuart από τους δεύτερους και ο Steve Wynn από τους πρώτους, στο απόγειο και των δύο συγκροτημάτων, μαζεύτηκαν για ένα Σαββατοκύριακο, ή μία ημέρα κατά τα λεγόμενα του Steve Wynn, με τη βοήθεια των περισσότερων από τους Long Ryders, και μερικών από τα δικά τους συγκροτήματα, για να ηχογραφήσουν τα 7 από τα 8 κομμάτια του δίσκου με χαλαρή διάθεση και πολύ ποτό. Η συμβολή του Sid Griffin στην κιθάρα, όπως και του Chris Cacavas στο πιάνο είναι εμφανής. Αποτίοντας τον αναγκαίο φόρο τιμής στον Bob Dylan ξέφυγαν από την αναβίωση της ψυχεδέλειας του ‘60, το επονομαζόμενο paisley undergound που χαρακτήριζε τη σκηνή από το Tuscon της Αριζόνα έως το Los Angeles για να φτιάξουν ένα δίσκο ατόφιας americana, country, folk rock, όπως θέλετε πείτε τη, μουσικής. Μια μουσική που κουβαλούσαν βαθιά μέσα τους από τη γέννησή τους, παιγμένη με την ανεπιτήδευτη αγνότητα και απλότητα της punk που είχε αναγεννήσει το ροκ λίγο καιρό πριν. Cow punk ονόμασαν ευφάνταστα όλη αυτή τη σκηνή αργότερα κάποιοι, δεν χρειάζεται όμως ταμπέλα. Ο Danny και ο Dusty, πάντα αγαπημένοι, εδώ σε μια από τις καλύτερες στιγμές τους, μαζί.

Γιώργος Κοτσώνης

Iggy Pop & Kate Pierson – Candy (Virgin, 1990)

Ωραίο κομμάτι έγραψε ο ιγκουάνας για μια κοπελιά που του χε κλέψει την καρδιά χρόνια πριν και δε μπορούσε να τη βγάλει απ΄το μυαλό του. Η βαρύτονη φωνή του ξεχωρίζει καθώς διηγείται την ιστορία κι αν δεν ξέρεις την συνέχεια λες άνετα λες μέσα σου ότι ακούς ένα μικρό pop (sic) κομψοτέχνημα μέχρις ότου τον ρόλο της Candy της ιστορίας τον αναλαμβάνουν τα χείλη της Kate και μέσα σε δευτερόλεπτα η απογείωση είναι γαλαξιακή. Θα μπορούσαν να μου στήσουν διεθνές δικαστήριο η βαλονοσκωτσέζα Susan, η γερμανίδα Anja, η σκωτσέζα Liz και η ιρλανδοαυστραλέζα Lisa γιατί σε όλες υποσχέθηκα αιώνια πίστη αλλά είναι γεγονός ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ξενοκοίταξα. Κι εκστασιάστηκα.

Ελένη Φουντή

Jermaine Jackson & Pia Zadora - When The Rain Begins To Fall (Arista, 1984)

Από τη μία ο Jermaine, μεγάλος αδερφός του Michael Jackson, που δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη σκιά του επωνύμου του, αν και έχει υπέροχη φωνή. Από την άλλη η Pia φάκιν Zadora, επιεικώς αμφιλεγόμενη όχι μόνο ως ηθοποιός με ταυτόχρονη βράβευση με Χρυσή Σφαίρα και Βατόμουρο, αλλά και ως τραγουδίστρια, καθώς οι κακές γλώσσες μιλούσαν για σουλουπώματα παραφωνιών στο στούντιο. Βάλτε στην εξίσωση και την ταινία "Voyage Of The Rock Aliens" όπου ακούγεται το άσμα, που ασφαλώς είναι ό,τι θέλατε να μάθετε για το τρας αλλά ντρεπόσασταν να ρωτήσετε. Quo vadis λοιπόν; Καρφί στο θρίαμβο με ένα από τα ωραιότερα ποπ τραγούδια των 80s και όποιος αντέχει μακριά από την πίστα να μας πει κι εμάς πώς γίνεται. Σπάνια δύο φωνές ταίριαξαν σε σημείο που να μην θέλεις να τις σκεφτείς χωριστά. Και δεν ακούω κουβέντα για την Pia. Μπαίνει τσαμπουκαλίδικα στην πρώτη στροφή με αυτό το "the way I feel with you I know it's got to last forever" αφήνοντας κάγκελο τον ανυποψίαστο Jermaine, όπως λίγοι θα τολμούσαν, και στέλνει το κομμάτι στο διάστημα. Με έναν στίχο. Φυσικά, όπως κάθε απελπισμένα υπέροχη ερωτική ιστορία, η συνύπαρξή τους διαρκεί ελάχιστα, πριν ο Jermaine μείνει με την Hi-NRG αδρεναλίνη στο χέρι και η Pia επιστρέψει στην πληκτική καθημερινότητα. Αναπόδραστη μαγεία ντίσκο αστερόσκονης έως την αιωνιότητα.

Αντώνης Ξαγάς

Christophe & Alan Vega – Tangerine (Capitol Music, 2016)

Πόσο μακριά είναι οι ΗΠΑ από την Γαλλία; Ολόκληρος Ατλαντικός (και κυριολεκτικά και μεταφορικά). Πόσο μακριά είναι το γαλλικό μελό/μελωμένα σανσόν με τα «Αλίν» και τα «ο μον αμούρ εκούτε μουάααα» (που όλο σε κάποια οικογενειακή δισκοθήκη μαμάς-μπαμπά-θείας-θείου θα βρίσκονται) από το βίαιο ελέκτρο-πανκ, τις άναρθες κραυγές και τις αλυσίδες επί σκηνής των Suicide; Ολόκληρος Ατλαντικός (μεταφορικά). Και όμως… Η ζωή φέρνει εκπλήξεις, αλλαγές, ανατροπές, γεφυρώσεις και συνθέσεις, αποδεικνύει ότι ακόμη και οι παράλληλες κάποτε μπορεί να συναντηθούν, κι ας διαφωνεί ο Ευκλείδης, συμφωνούν ο Ρίμαν και ο Λομπατσέφσκυ αλλά και ο Christophe και ο Alan Vega με έμπρακτη απόδειξη τούτο το εντελώς απρόσμενο ντουέτο, ένα πανέμορφο ηλεκτρονικό χορευτικό κομμάτι που έμελλε να είναι από τις τελευταίες δισκογραφικές αποτυπώσεις αμφοτέρων.

Δημήτρης Κάζης

Joe Jackson & Elaine Caswell – Happy ending (A&M Records, 1984)

Το ντουέτο είναι η πιο αγαπησιάρικη εκδοχή του τραγουδιού, ακόμη και όταν έχει βρισίδι (‘Fairytale of New York’) ή καταλήγει σε φόνο (‘Where The Wild Roses Grow’). Είναι σχεδόν πάντα ερωτικό, είτε απροκάλυπτα (‘Je t’ Aime, Moi Non Plus’) είτε υπαινικτικά, ενώ το θέμα του τραγουδιού είναι άλλο, π .χ. η φύση (‘Águas De Março’). Κάποτε ξεφεύγουν από τον straight εμπορικό κανόνα (‘Sisters Are Doing It For Themselves’) ή παίρνουν απαγορευμένα μονοπάτια (‘Lemon Incest’, ‘Something Stupid’). Και φυσικά κάποιες φορές δεν ισχύει τίποτε από τα παραπάνω (‘Out in the Fields’). Όλα τα προαναφερόμενα είναι αριστουργήματα και τα λατρεύω, αλλά το πιο αγαπημένο μου απ’ όλα, από την πρώτη μέρα που βγήκε, είναι αυτό του Joe Jackson με την Elaine Caswell από το ‘Body & Soul’ που κάθε φορά που το ακούω ο κόσμος φαίνεται ένα καλύτερο μέρος.

Τάσος Βαφειάδης

Monsieur Minimal Party feat. Marietta Fafouti – Party (The Sound Of Everything, 2012)

Η ελληνική ποπ σκηνή, δικαίως, έχει πέσει σε πλήρη ανυποληψία. Ακούγοντας τα διάφορα ντουέτα που βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι στον χώρο της ελληνικής ποπ σκηνής (με ολίγη χιπ χοπ) σε πιάνει απελπισία.

Ωστόσο, υπάρχουν εξαιρετικά ποπ τραγούδια που δυστυχώς αγνοήθηκαν από τους πολλούς. Ένα από αυτά, βρίσκεται στο τρίτο άλμπουμ του Monsieur Minimal, που είχε την καταπληκτική ιδέα να φωνάξει τη Μαριέττα Φαφούτη για να πουν μαζί το “Party”. Μια γλυκιά σύνθεση για μια τυχαία συνάντηση αγοριού – κοριτσιού σ’ ένα πάρτι, που στο τέλος το σκάνε στην πίσω αυλή. Ένα τραγούδι που πραγματικά απογειώνει η Φαφούτη όταν ξεκινά να τραγουδά.

ΥΓ. Δεν ξέρω γιατί έκανε την ‘εγκληματική’ ενέργεια ο Monsieur να το τραγουδήσει μόνος του στο επίσημο βίντεο του τραγουδιού.

Νάνσυ Σταυρίδου

Σοφία Αρβανίτη & Bonnie Tyler – Πεθαίνω στην ερημιά (The desert is in your Heart) (RCA, 1992)

Μεγάλη ταλαιπώρια αυτό το θέμα. Από τη στιγμή που ήρθε το μέηλ του αρχισυντάκτη μας μέχρι και το τελικό deadline, άλλαζα διαρκώς γνώμη καθώς μέρα με τη μέρα μου έρχονταν στο μυαλό 5-6 ακόμα αγαπημένα μουσικά ντουέτα και δεν μπορούσα με τίποτα να αποφασίσω με ποιο τελικά θα ασχοληθώ!

Χωρίς λοιπόν ιδιαίτερο λόγο και περαιτέρω ανάλυση, κατέληξα σε ένα μεγάλο χιτ της δεκαετίας του ’90 το οποίο ακούγαμε στο τέρμα και το τραγουδούσαμε με πάθος στο σχολείο όντας τότε μαθήτρια. Ο λόγος για το «Πεθαίνω στην ερημιά» με τη Σοφία Αρβανίτη και τη Bonnie Tyler την οποία είχαμε τιμήσει δεόντως στο δημοτικό χορεύοντας μπλουζ το αξεπέραστο “Total eclipse of the heart”. Η αλήθεια είναι ότι στα δικά μας εφηβικά μάτια η συγκεκριμένη συνεργασία δε θεωρήθηκε ανατρεπτική ή απρόσμενη, κυρίως το αποτέλεσμα μας ένοιαζε και φυσικά το cult πλέον video clip με τη Σοφία να χτυπιέται σα ροκού με δερμάτινα σε κάτι βράχους με το σγουρό μαλλί της να ανεμίζει ενώ στο 2ο μισό να εμφανίζεται μέσα από μια τηλεοπτική οθόνη η ακόμα και τότε πανέμορφη Bonnie Tyler. Κλασικό παράδειγμα 90s αισθητικής. Στη σύνθεση ο Μιχάλης Ρακιντζής ο οποίος ήταν ζευγάρι τότε με την Αρβανίτη και ιδιαίτερα δημοφιλής ποπ τραγουδοποιός και όπως ανέφερε σε μια συνέντευξή του πήρε αμέσως το ναι από τη Bonnie Tyler όταν εκείνη άκουσε το κομμάτι. Και γιατί να αρνηθεί; Οι στίχοι δεν είναι χαζοβιόλικοι, η μουσική και η παραγωγή μπροστά για την εποχή και η Αρβανίτη μια πολύ καλή φωνή. Και για αυτό είναι ένας διαχρονικός ύμνος τον οποίο λάτρεψα ως έφηβη και αγαπώ ακόμα.

«Nα μπορούσα να κρυφτώ, ή να χαθώ, αφού σε τούτο τον κόσμο κανείς για κανένα δε νοιάζεται

Nα γινόταν να είσαι εδώ, να κρατηθώ, μακριά από ένα κόσμο που κλαίει, χτυπιέται και φτιάχνεται

Γιατί τόση ερημιά… μοναξιά… πεθαίνω στην ερημιά

και εσύ είσαι πάντα μακριά».

Άρης Μπούρας

Morcheeba feat. Kurt Wagner - What New York Couples Fight About (China Records, 2002)

Δεν γνωρίζω εάν ενδόμυχα ήθελα πάντοτε να μάθω για ποιους λόγους μπορεί να μαλώνουν τα ζευγάρια στη Νέα Υόρκη, και τι διαφορετικό άραγε να έχουν από εμάς τους κοινούς θνητούς στην Ελλάδα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ετούτο το ντουέτο μ’ έχει στιγματίσει από τότε που κυκλοφόρησε, το 2002, και το αγαπώ ιδιαίτερα. Χωρίς να προέρχεται από cult μορφές της ροκ μυθολογίες, αλλά αντιθέτως από δυο ταπεινές μα θαυμάσιες φωνές, το “What New York Couples Fight About” κυκλοφόρησε πρώτη φορά ως limited edition 10ιντσο single, κι έπειτα βρέθηκε στο πολύ καλό τέταρτο άλμπουμ των Morcheeba, με τίτλο “Charango”.

Το εξάλεπτο κομμάτι ξεκινά με την χαμηλότονη γλυκιά βραχνάδα του Kurt Wagner, βασικού μέλους και τραγουδιστή των αγαπητών Lambchop, που σταδιακά ανοίγεται σ’ έναν αργόσυρτο χορό με την μοναδική αθωότητα της Skye Edwards. Η εναλλαγή των φωνητικών και η μεταξύ τους συνομιλία, σχεδόν θεατρική, με τις έξοχες μελωδίες του τραγουδιού να ρέουν αβίαστα, σε κάνουν να θέλεις να πας να κάτσεις δίπλα τους και να τους αγκαλιάσεις. Βρετανική trip-hop και αμερικάνικη νεο-folk σ’ ένα εξαιρετικό πάντρεμα και μια μοναδική σύνθεση που εκτοξεύεται από τις φωνές του ντουέτου.

Γιάννης Πλόχωρας

Serge Gainsbourg & Brigitte Bardot - Je T'aime Moi Non Plus (Philips, 1969/1986)

Στα πρώτα τους χρόνια οι τέσσερις έφηβοι ακόμα Μπητλς παίζανε διπλό σετ κάθε βράδυ σε χαμαιτυπεία του Αμβούργου κι όταν μετά κοιμόντουσαν στο ίδιο πάτωμα συνήθιζαν να την παίζουν ομαδόν για πάρτη της. Δέκα χρόνια αργότερα ο ακαταμάχητος ερωτύλος Σερζ Γκενζμπούρ το πάει παραπέρα, την κλείνει στο στούντιο και συλλαμβάνει μαζί της το απόλυτο πορνοτράγουδο, φέρνοντας τον τότε σύζυγό της στα όριά του. Όλοι συγκατανεύσαμε, ήταν ακριβώς αυτό που νόμιζε.

Κώστας Καρδερίνης

Gry & Alexander Hacke - Summer Wine (Indigo, 2000)

Πρόμο προπομπός του άλμπουμ/σιντί ‘Public recording’] των Gry με τον FM Einheit and his Orchestra, το εν λόγω άσμα αποτέλεσε εφαλτήριο και μουσική αναφορά – άνοιγμα στον 21ο αιώνα. Ο Lee Hazlewood, δυο Einstürzende Neubauten, ένας Terranova και η νωχελική φωνή της Gry Bagøien μας στέλνουν διαχρονικό μήνυμα για το καλοκαίρι που μετατοπίστηκε (και πού είμαι ακόμα!) κι ακόμη καλά κρατεί.

Μαρία Φλέδου

Space feat. Cerys Matthews – The Ballad of Tom Jones (Festival Records, 1998)

Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα ντουέτα, μου δίνουν συχνά μία αίσθηση υπερπροσπάθειας και σοβαρότητας, μίας ανάγκης να τονίσουν την σημασία αυτής της συνεργασίας χωρίς απαραίτητα εγώ να την καταλαβαίνω. Επίσης δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα μουσικά late 90’s γιατί πάντα έχαναν σε σύγκριση με τα early, αλλά και αυτό είναι προσωπικό μου θέμα.

Παρόλα τα παραπάνω αυτό το ντουέτο από το 1998, όταν οι Space ήταν στα brit pop high τους και πριν η Cerys γίνει γκουρού του ethnic/folk (και πολύ λίγο πριν το δικό της ντουέτο με τον Tom Jones) εξακολουθεί να είναι από τις αγαπημένες μου συνεργασίες. Το ‘Ballad of Tom Jones’ θα μπορούσε να είναι η τελευταία σκηνή ενός rom-(dark)com μιούζικαλ λίγο πριν το kiss and make up φινάλε: ‘I’ve never thrown my knickers at you’-‘And I don’t come from Wales’.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Κώστας Χατζής & Μαρινέλλα – Φοβάμαι (Philips, 1976)

Με το που διάβασα το θέμα της στήλης, αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό αυτό το τραγούδι. Διότι πρόκειται για ένα αριστούργημα που από μια άποψη εύκολα μπορεί κανείς να περιγράψει γιατί έχει τόσα πράγματα να πιαστεί κανείς, τόση ένταση, τόσες ακίδες και κορυφές, αλλά τελικά από μια άλλη δυσκολεύεται γιατί νιώθει ότι δεν έχει νόημα να το περιγράψει. Γιατί και οι δυο τους μιλάνε με αληθινή αγάπη και ζέση πάνω σε έναν ορυμαγδό μουσικό δύο λεπτών. Δε χρειάζεται να κρατά και παραπάνω, τα σημαντικά πράγματα λέγονται απλά και με λίγες λέξεις. Και προκαλούν ιλιγγιώδη συγκίνηση.

Χάρης Συμβουλίδης

Dolly Parton & Ricky Van Shelton - Rockin’ Years (Columbia, 1991)

Αμερικάνικος νότος, όρκοι αιώνιας αγάπης, ιδανικοί οικογενειακοί βίοι, ζωές που δύουν μαζί αναπαυμένες σε κουνιστές πολυθρόνες. Μπορείς να το σατιρίσεις ανηλεώς το "Rockin' Years", σχολιάζοντας π.χ. ότι λείπει μόνο μια χειροποίητη μηλόπιτα στο φόντο προκειμένου να ολοκληρωθεί το απόλυτο Ρεπουμπλικανικό όνειρο.

Όμως η Dolly Parton και ο Ricky Van Shelton το παίρνουν πολύ σοβαρά το ντουέτο τους αυτό (γραμμένο από τον μακαρίτη Floyd Parton, τον μικρό αδερφό της Dolly) και το τραγουδούν αφοπλιστικά και υπέροχα: δένουν ωραία με την παραπονιάρικη κιθάρα, ξορκίζουν το υπέρ το δέον γυαλισμένο mid-tempo και σε παροτρύνουν να πιστέψεις ότι θα βγει αληθινό το ρομαντικό τους όνειρο.

Θεοί της country συγχωρήστε με, αλλά ο Van Shelton αποτυπώθηκε καλύτερα από τον George Jones, ο οποίος πρωτοτραγούδησε το "Rockin' Years" με τη Dolly Parton το 1988, σε μια εκδοχή που έμεινε ακυκλοφόρητη ως το 2008. Γίγας ο Jones, βέβαια, όμως εκεί στo φινάλε της ζωής και της μακράς του καριέρας δεν τους εννοεί αυτούς τους στίχους –και το «ακούς». Ενώ ο Van Shelton, παρότι στυλιζαρισμένος ερμηνευτής, φιγουράρει μια χαρά ως το Αμερικανάκι που τα λέει και τα πιστεύει.

Σεραφείμ Διακουράκης

Nicos & Jaqueline – Troubadour (Metronome, 1973)

Μια... οδύσσεια ενός ξεριζωμένου κρύβεται από το όνομα του Νίκου Αποστολίδη, η οποία έχει τις ρίζες της στον ελληνικό εμφύλιο, ξεκινά με την γέννηση στην Ρουμανία, σκληρά παιδικά χρόνια, μετανάστευση στην Δυτική Γερμανία όπου έβγαζε τα προς το ζην παίζοντας κιθάρα στους δρόμους του Μονάχου και του Αμβούργου. Ποτέ δεν έγινε πολύ γνωστός, παρά το γεγονός ότι έμεινε πιστός στην μουσική και την κιθάρα του, σε μια δισκογραφία η οποία υπερβαίνει τους 20 δίσκους. Το συγκεκριμένο άσμα από το 1973, που λες και κουβαλά όλο το πολιτικό φολκ άρωμα της εποχής, είναι ένα ντουέτο με μια Jaqueline που λεγόταν όμως στην πραγματικότητα Marianne και το δικό της μέλλον την έφερε σε πιο συμβατικούς schlager δρόμους.

Παναγιώτης Αναστασόπουλος

Chet Baker & Paul Desmond – Autumn Leaves (CTI Records, 1974)

Η μουσική γράφτηκε το 1945 από τον Joseph Kosma πάνω στο ποίημα του Jacques Prévert "Les Feuilles Mortes", για να (παρα-)μεταφράσει τους «στίχους» του στα αγγλικά ο Johnny Mercer, δίνοντας τον τίτλο “Autumn Leaves”.

Ποιος νοιάζεται όμως γι’ αυτά, όταν έχει ακούσει την απαράμιλλη απογείωση και ευρύτητα που του έδωσε η τρομπέτα του "Prince of Cool" και το άλτο σαξόφωνο του Paul Desmond, με τη συμμετοχή των Ron Carter (κοντραμπάσο), Bob James (κίμπορντς), και Steve Gadd (ντραμς); Και μάλιστα ορχηστρική, που όμως σε κάνει να ορκίζεσαι ότι ακούς όλους τους στίχους. Η μέγιστη αυτή εκτέλεση, που άνοιξε το άλμπουμ "She Was too Good to Me" και έσπασε την πενταετή χαμένη στις ουσίες και το αλκοόλ σιωπή του Chet, ηχογραφήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1974 στα Van Gelder Studios της Νέας Υόρκης, αναδύοντας με ανατριχιαστικό στυλ τη μαγεία της συνεργασίας του jazz Μίδα Baker και του κυρίου "Take Five" Desmond, που γνωρίσαμε κυρίως μέσα από το Dave Brubeck Quartet. Πιο cool δε γίνεται, ούτε πιο jazz (σκέτο, χωρίς το πρόθεμα “soft”). Τώρα μπορείτε να προσθέσετε κι εσείς τα δικά σας «δε γίνεται», που φαντάζομαι πως θα είναι και δικά μου.

“But I miss you most of all, my darling / When autumn leaves start to fall”. Με τέτοια μουσική, είναι πιο επικίνδυνο να αγαπήσεις, παρά να ερωτευτείς.