Κάτι παλιό καλό να ακούσω;

Sixties

Σε αυτή την έκδοση της η ...παρελθοντολάγνα συλλογή των συντακτών του MiC κοιτάζει προς την δεκαετία του '60. Ή μήπως να πούμε "τις δεκαετίες του '60";

Δημήτρης Κάζης
The Cedars - For Your Information/Hide If You Want To Hide (Decca, 1968)
Σχήμα που δημιουργήθηκε στον Λίβανο στα 60s, μια εποχή που γεννιούνταν οι μεγάλες πολιτικές και θρησκευτικές εντάσεις που οδήγησαν τελικά στον εμφύλιο πόλεμο του 1975 και την καταστροφή της πανέμορφης τότε χώρας, με μέλη έναν μουσουλμάνο και δύο χριστιανούς, που αρχικά λεγόταν Sea-Ders και όταν η φήμη τους ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας και υπέγραψε στην Decca, ο παραγωγός τους, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την εξωτική τους καταγωγή άλλαξε το όνομα τους σε Cedars (κέδροι από το Λίβανο, φοβερή πρωτοτυπία!). Το κομμάτι της πρώτης πλευράς του single αυτού συνδυάζει τον ανατολίτικο ρυθμό με τις δυτικές αρμονίες και έχει ένα εκπληκτικό σόλο στο ηλεκτρικό σάζι και μια εξίσου υπέροχη γραμμή μπάσου. Πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν εκείνη την εποχή να βάλουν ανατολίτικα στοιχεία στην ποπ, ανάμεσά τους κορυφαίοι όπως οι Beatles και οι Kinks, αλλά κανένας δεν τα κατάφερε τόσο καλά όπως οι Cedars σ’ αυτό το κομμάτι. Και ήταν φυσικό. Έχοντας μεγαλώσει στον πολυπολιτισμικό Λίβανο έχεις μέσα σου πολύ περισσότερη Δύση από όση Ανατολή έχει ένας Άγγλος.

 

Θανάσης Παπαδόπουλος
Captain Beefheart and his Magic Band - Safe As Milk (Buddah Records, 1967)
Παρά τις αποστάσεις που κρατούσε από την κυρίαρχη κουλτούρα της εποχής, ο Beefheart αναμφισβήτητα αποτελεί κομμάτι των ’60s. Με τον φίλο του Frank Zappa, είναι ίσως οι πιο αντιπροσωπευτικοί εκφραστές του καλλιτεχνικού περιθωρίου της γενιάς τους. Το ‘Safe As Milk’ κυκλοφόρησε το 1967 και ήταν μοναδικό, αντισυμβατικό, αντι-εμπορικό και πρωτοποριακό. Είναι ένα εκρηκτικό blues-rock άλμπουμ, που σε σημεία πλησιάζει την ψυχεδέλεια. Εκκεντρικό χωρίς να γίνεται ποτέ εξεζητημένο. Ο Don Van Vliet (Captain Beefheart) είχε κάτι παραπάνω από έμπνευση και ταλέντο: Ήταν ιδιοφυΐα.

 

Στυλιανός Τζιρίτας
The Electric Prunes - The Electric Prunes (Reprise Records, 1966)
Οι Electric Prunes μπορεί στην τελική ευθεία να κατάφεραν να παγιδεύσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, μιας και δεν ήταν σε θέση να περατώσουν το αρχικό τους όραμα που δεν ήταν άλλο από ένα πρωτοποριακό και μεταμοντέρνο garage που δυνητικά μπορεί να αλείφει τα σκαλοπάτια προς τα charts με γεμάτη σαρκασμό βλέννα προς οιονδήποτε μετά από αυτούς θα τολμούσε να μιλήσει με όρους όπως «νεωτεριστικό», «πρωτοφανές» και «αποκαλυπτικό». Οι Prunes από το 1966 κατέθεσαν στο χώρο του studio μία χάρτα παραγωγής που ο οποιοδήποτε σπυριάρης έφηβος που λυσσομανούσε μαζί με τους κολλητούς του στο garage του πατριού του παράγοντας δωδεκάμετρες αποκοτιές πάνω στην παρακαταθήκη του Chuck Berry, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ως απώτερο μέλλον του συγκεκριμένου genre. Έτσι εξακόντισαν το garage σε μία παραισθητική όσο και απόλυτα εγκεφαλική συνθήκη περίσκεψης γύρω από τη νέα μουσική που αφορούσε την τεστοστερόνη των εφήβων, προκρίνοντας τελικά ένα αναπάντεχο τοπίο όπου ο Ιησούς, το echo και ο Huxley συνωμοτούσαν προς ίδρυση της υπέρτατης οραματικής κοινωνίας.

 

Αντώνης Ξαγάς
The Eight Day - On The Eighth Day... (Kapp Records, 1968)
‘It's not made by great men’, όπως το είχαν τραγουδήσει οι Gang of Four. Γιατί την Ιστορία ο τραγουδιστός λόγος, η οποία δεν γράφεται μόνο από τους μεγάλους και τους γνωστούς, αλλά περισσότερο (και ενίοτε πιο χαρακτηριστικά) από τους μικρούς, τους άσημους, αυτούς που «θα μπορούσαν να…», κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι. Σαν και τούτο το συγκρότημα από το Ohio, που η εταιρεία τους προόριζε να δρέψουν τους καρπούς των The Mamas & The Papas, για τον σκοπό αυτό τους άλλαξε το όνομα, τους άλλαξε τη σύνθεση, μόνο τα …φώτα δεν τους άλλαξε, τα παιδιά (γιατί σχεδόν για παιδιά επρόκειτο, ηλικίες 16-20) κάπου τσίνισαν, με τα πολλά βγήκε ο δίσκος, αλλά πήγε άπατος και αμνημόνευτος, μέχρι να ανακαλυφθεί τα τελευταία χρόνια με την ανασκαφική μανία και το psych (;) folk χρηματιστήριο. Πέρα από ταμπέλες όμως, άφησαν 2-3 θαυμάσια τραγούδια… Και αυτό «λίγο δεν είναι, τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα», που έλεγε και ένας ποιητής κάπως πιο διάσημος…

 

Μαριάννα Βασιλείου
The Shangri-Las - Leader of the Pack (Red Bird, 1965)
Θέμα έχουμε «κάτι ιδιαίτερο από τα 60’s». Τι πιο ιδιαίτερο από ένα ποπ girl group του οποίου τα μέλη φορούσαν δερμάτινα και ξεσκισμένες κάλτσες, ερωτεύονταν κακά παιδιά με τη χρυσή καρδιά πάνω στις μηχανές, μιλούσαν για το τι σημαίνει να είσαι κορίτσι σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, τραγουδούσαν ευάλωτα μεν, δυναμικά δε, μικρά θεατρικά μελοδράματα εφηβικής οργής το μακρινό 1965 και που έγιναν σημείο αναφοράς για το punk των 70’s, όπως το εξέφρασαν οι New York Dolls και οι Blondie; Ας περιμένουν οι Velvet Underground, πάω να ξανακούσω το “Remember (Walking in the Sand)".

 

Τάσος Βαφειάδης
The Escorts with special guests Goldie & The Gingerbreads - 7 Wonders of the world (Crystal Ball, 2006)
Πολύ πριν τις Sleater-Kinney, τις L7, τις Bangles και τις Runaways, υπήρχαν οι αμερικανίδες Goldie & The Gingerbreads. Το πρώτο αμιγώς γυναικείο συγκρότημα, του οποίου τα μέλη έπαιζαν τα μουσικά όργανα, που κατάφερε να υπογράψει συμβόλαιο σε μεγάλη δισκογραφική εταιρία (Decca). Σχηματίστηκαν το 1962, κυκλοφορήσουν επτά singles και περιόδεψαν στην Αγγλία με μεγάλα ονόματα όπως οι Beatles, οι Rolling Stones, οι Animals, οι Kinks κ.ά. Όμως, οι φτωχές πωλήσεις οδήγησαν το συγκρότημα στη διάλυση το 1967. Δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν κάποιο ολοκληρωμένο δίσκο και ελάχιστοι τις θυμούνται. Η μοναδική δουλειά που έχει εκδοθεί με πολλά τραγούδια τους, είναι μια συλλογή του 2006 μαζί με το συγκρότημα Escorts. Ένας μικρός φόρος τιμής για το συγκρότημα που άνοιξε ένα μεγάλο δρόμο που έφτασε μέχρι τις Pussy Riot.

 

Σταύρος Σταυρόπουλος
Nancy Dupree - Ghetto Reality (Folkways Records, 1969)
Η Nancy Dupree υπήρξε από το 1964 δασκάλα μουσικής στο Rochester, το «πιο κρύο μέρος στο σύμπαν». Παρατηρώντας ότι το textbook μάθημα δεν τραβούσε καθόλου τους μαθητές της, καθώς δεν ήθελαν να τραγουδούν για φιλικές αρκούδες στο δάσος, ήταν πιο ρεαλιστές απ’ αυτό, αποφασίζει να αλλάξει τις στροφές, να προσθέσει λέξεις που σήμαιναν κάτι για την τότε εποχή στις Ηνωμένες Πολιτείες.
«Έφερα Odetta, Miriam Makeba, Nina Simone κ.λπ., και η αντίσταση των παιδιών μου μετατράπηκε σε περιέργεια». Κατέληξε μαζί με τα παιδιά να γράφουν τα δικά τους τραγούδια. Ένα πιάνο και μια παιδική χορωδία, o James Brown, o Docta King, ο Χριστός και η Παναγία, ο Frankenstein. Ζεστή σπιτική soul για την καρδιά και την ψυχή.

 

Γιάννης Πολύζος
Muddy Waters - Electric Mud (Cadet Concept, 1968)
Πολλοί οι πιουρίστες που υποστήριξαν ότι μ’ αυτό το άλμπουμ ο Muddy Waters πρόδωσε το πνεύμα των μπλουζ, ότι δεν ήταν δουλειά του να παίξει σαν τον Hendrix κ.ο.κ. Βέβαια αν εξετάσεις τα μουσικοϊστορικά συμφραζόμενα, ίσως να δικαιολογήσεις όσους απεύχονταν μια α λα Dylan-στο-Νιούπορτ στροφή προς διαφορετικό κοινό. Αλλά γάμησέ τους. Το ‘Electric Mud’ παραείναι δουλεμένο και καλογραμμένο για να θεωρηθεί αρπαχτή. Ίσα ίσα, έτσι φάνηκε τι αλάνι ήταν ο τύπος: στα πενήντα τρία του μπορούσε ακόμα να τα βάλει με μουσικούς τριάντα χρόνια μικρότερους, πετούσε μια ΛΑ και... εξαφανίζονταν όλοι οι αλιγάτορες απ’ το δέλτα του Μισσισσιππή (αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό ακούγοντας τους δύο πρώτους στίχους του ‘I Just Want to Make Love to You’;). Απόλυτα συγχρονισμένος το 1968, ο δίσκος παραμένει σύγχρονος, ένα εθιστικό μείγμα μπλουζ, ροκ, φανκ και ψυχεδελικών ήχων.

 

Μαρία Φλέδου
Red Krayola - God Blesss the Red Krayola and All Who Sail With It (International Artists, 1968)
'Εγώ και τα 60's δεν έχουμε γνωριστεί!' ήταν η πρώτη μου αντίδραση στο θέμα του δεύτερου 'Κάτι καλό παλιό'. Μέχρι που τελευταία στιγμή θυμήθηκα πως είχαμε γνωριστεί μέσω 'γνωστών' στα 90's. Το 'God Blesss the Red Krayola and All Who Sail With It' κυκλοφόρησε το 1968 straight from the future και το επιλέγω γιατί έχει επηρεάσει άμεσα ή έμμεσα τουλάχιστον το 90% της δισκοθήκης μου από post punk και όλο το psych- της τελευταίας 30ετίας (and counting), μέχρι Sonic Youth, Pavement και Ariel Pink. Ούτε ξεχασμένο είναι, ούτε βέβαια υποτιμημένο, ίσως όμως να μην έχει ακουστεί το ίδιο το άλμπουμ όσο η φήμη του ως κάτι που κάποτε δεν είχε ξανακουστεί.

 

Μάνος Μπούρας
The Spencer Davis Group - Time Seller (Fontana, 1967)
Αφού ξεκίνησαν σαν ένα φρενιασμένο r&b συγκρότημα με το παιδί θαύμα Steve Winwood στα φωνητικά και τα πλήκτρα, και με μεγάλες επιτυχίες πίσω τους σε σύντομο χρονικό διάστημα, το 1967 τους βρήκε με το αστέρι τους να αποχωρεί για να σχηματίσει τους Traffic και τον αδερφό του Muff να προσχωρεί στις τάξεις της δισκογραφίας. Την επόμενη χρονιά, κάνουν ένα νέο ξεκίνημα με αυτό το σινγκλ, που τους βρίσκει να φλερτάρουν πια ανοιχτά με την ψυχεδέλεια, ένα μουσικό είδος που όλοι θέλουν να δηλώνουν ότι σε κάποια στιγμή της ζωής τους το μελέτησαν σε βάθος και διεξοδικά. Μόνο μην ρωτήσετε ποια ακριβώς συγκροτήματα άκουσαν από το αχανές ηχητικό πεδίο του είδους, επειδή μπορεί να ακούσετε πολλές απίθανες απαντήσεις…

 

Μπάμπης Αργυρίου
The Beau Brummels - Triangle (Warner, 1967)
Τα έγραφε πολύ καλά ο Πάκης Τζιλής στο Rollin Under #17: «Αν αποφασίσετε να πάρετε πέντε δίσκους αυτής της περιόδου, αυτός ας είναι οπωσδήποτε ο ένας. Οι Beau Brummels, χωρίς να περιφρονούν την προγονική τους δημιουργία (country εδώ), δημιουργούν μια σειρά από έντεχνα αριστουργήματα, που το λιγότερο φανερώνουν ευαισθησία στον τρόπο αντίληψης του κόσμου και το περισσότερο ευφυΐα. Ο Sal Valentino και οι άλλοι δυο Brummels κινούνται μέσα σ' αυτά τα όρια. Στο "Triangle", τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους, απομονώνουν τη λεπτότητα και ζωγραφίζουν πάνω σ' αυτή, μ' αυτή. Αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να είχε βγει στη δεκαετία του '80 (ο Paul Roland έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο να πει γι' αυτό το θέμα), αν και δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα να είχε βγει και τη δεκαετία του '40. Θα αισθανόμουν ένοχος αν δεν ανέφερα τους τίτλους των "Only dreaming now", "Magic hollow", "The wolf of velvet fortune". Ήδη πολλοί από σας θα γνωρίζετε το γιατί».

 

Γιάννης Πλόχωρας
White Noise - An Electric Storm (Island, 1969)
1969. Αιθέρια πειραματική ποπ μουσική με μαγνητοταινίες, φυσικά όργανα και συνθεσάιζερ, μέρος πρώτο. Υπεύθυνος ο αμερικανός μπασίστας David Vorhaus με τη συνδρομή δυο μελών του ηχητικού εργαστηρίου του BBC, Βrian Hodgson και Delia Derbyshire, δυο μάγων των μαγνητοταινιών που δημιουργώντας ηχητικά κλιπάκια για τις ανάγκες του σταθμού τα έκαναν λες κι ακούγονται …από το μέλλον.
Δεν θα ήμασταν μακριά από αντιστοιχίες με την ήδη υπάρχουσα τότε μοντέρνα κλασική μουσική, την ηλεκτροστατική π.χ. μουσική του Στοκχάουζεν, αν δεν υπήρχε εδώ κάτι θεμελιακό, αν και για κάποιους λανθάνον: το ποπ έλεμεντ. Οι επόμενες γενιές μουσικών που τσιμπολόγησαν από δω μέσα, λέγονται Aphex Twin, The Orb, Orbital, Broadcast, Add (N) to (X)…
Διαπιστώνω, ξανακούγοντας τον δίσκο, ότι το ‘An Electric Storm’ ακούγεται το ίδιο διαστημικό και σήμερα, εμείς δεν έχουμε ακόμα μεταναστεύσει στον Άρη.

 

Μάριος Καρύδης
Jerry Moore - Life Is A Constant Journey Home (ESP-Disk, 1967)
Λίγα πράματα γνωρίζουμε για τον ξεχασμένο Jerry Moore, τόσα λίγα που μόλις και μετά βίας φτιάχνουν παράγραφο. Στο μοναδικό του ολοκληρωμένο δίσκο πριν τα παρατήσει και γίνει ιερέας του δρόμου, δανείζεται τη φολκ των λευκών του αδελφών (Buckley, Dylan, Scott Walker κτλ.) και την προσαρμόζει στη μαύρη κουλτούρα και διαλεκτική, με ήρεμες soul και jazz προεκτάσεις  που μας θυμίζουν τον Terry Callier. Επηρεασμένος από την επικαιρότητα της εποχής όπως την πορεία προς την Ουάσινγκτον και τη δολοφονία των τεσσάρων κοριτσιών στην Alabama (του Coltrane) από την ΚΚΚ, μας προκαλεί σήμερα να αναρωτηθούμε αν έχει αλλάξει τίποτα στην Αμερική - ή στην Νέα Ζηλανδία, στη Νορβηγία ή τώρα, να εδώ στην καρέκλα μας, που τον ακούμε.

 

Mιχάλης Βαρνάς
Phil Ochs - I Ain’t Marching Anymore (Elektra, 1965)
Ο Phil Ochs γράφει τραγούδια διαμαρτυρίας ή αλλιώς μουσικά χρονογραφήματα της εποχής του. Το όχημα του είναι η φολκ, απλή και ακατέργαστη όπως του Woody Guthrie. Οι στίχοι του καυστικοί και με χιούμορ αντλούν την έμπνευση τους από την επικαιρότητα της δεκαετίας του ‘60. Ο πρόεδρος Κένεντι, το Βιετνάμ, οι φυλετικές διακρίσεις, τα φεμινιστικά κινήματα είναι μέρος της θεματολογίας του.
Στο τραγούδι του ‘That’s What I Want To Hear’ προτρέπει έναν άντρα που η ζωή του βουλιάζει να αφυπνιστεί και να διεκδικήσει πλήρη απασχόληση. Η μουσική παλιοκαιρίτικη το αίτημα σύγχρονο τείνει να καλυφθεί υποχθόνια και βίαια από την κακόμοιρη φωνή και τις λέξεις «δόξα τω Θεώ, δουλίτσα να υπάρχει».
Δόξα και τιμή στον Phil Ochs.

 

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Victor Jara & Quilapayún - Canciones Folklóricas De America (Odeon, 1968)
Το 1968 ένας από τους μεγάλους folkists αυτού του κόσμου ο Victor Jara συνάντησε τους συμπατριώτες του Quilapayún και δημιούργησαν τούτο το μεγάλο έργο τέχνης που περιέχει μια διασκευή του ‘Hush-A-Bye’. Δεν ξέρω αν μπορείτε να αντισταθείτε στην υποβλητική δύναμη αυτού του τραγουδιού έτσι όπως το τραγουδά μεθυστικά ο Victor. Εγώ πάντως δεν μπορώ... ποτέ δεν ακούγεται από το στερεοφωνικό μου μόνο μια φορά.

 

Χίλντα Παπαδημητρίου
Fred Neil - Fred Neil (Capitol, 1966)
Κάποτε ήταν γνωστός σαν ο Βασιλιάς της οδού ΜακΝτούγκαλ, του δρόμου στην καρδιά του Γκρίνουιτς Βίλατζ όπου παλλόταν η καρδιά της folk σκηνής τη δεκαετία του '60. Η πρώτη εμφάνιση του Bob Dylan στη σκηνή ήταν όταν έπαιξε φυσαρμόνικα σε συναυλία του Neil. Επηρέασε με το ύφος του τον Tim Buckley, τον Steve Stills, τους Holy Modal Rounders, τον John Sebastian. Είχε προηγηθεί μια πενταετία δουλειάς στο περίφημο Brill Building, όπου στεγάζονταν όλοι οι επαγγελματίες συνθέτες/στιχουργοί που προμήθευαν με επιτυχίες τη μουσική βιομηχανία. Με έξοχη φωνή βαρύτονου και τη 12χορδη κιθάρα του θα μπορούσε να γίνει ο μεγαλύτερος. Κι όμως, τη δεκαετία του '70 τα παράτησε για να ασχοληθεί με τη διάσωση των δελφινιών στη Νότια Φλόριντα. Μας άφησε μια χούφτα ηχογραφημένα τραγούδια και αμέτρητα ανέκδοτα. Στο δεύτερο δίσκο του, που πρωτοκυκλοφόρησε με το όνομά του, περιλαμβάνεται και το ανεπανάληπτο Everybody's Talking, που έγινε επιτυχία με τον Harry Nilsson. Απ' αυτό τον δίσκο διαλέγω το Dolphins, ένα υπέροχο υπόδειγμα ερωτικού/πολιτικού τραγουδιού.

 

Νάνσυ Σταυρίδου
Francis Lai - A Man And A Woman (Original Motion Picture Soundtrack) (DiscAz, 1966)
Πόσοι από εμάς δεν έχει τύχει να σιγοτραγουδήσουμε κάποια στιγμή το πασίγνωστο μουσικό θέμα «ba da ba da da da da da da»; Πόσοι όμως από εμάς γνωρίζουμε ότι η αγαπημένη σύνθεση που έχει γίνει συνώνυμο με κάθε ρομαντική σκηνή, εμπεριέχεται στο soundtrack της ταινίας «Un Home et Une Femme» σε σκηνοθεσία του γάλλου Claude Lelouch, και ότι ήταν υποψήφια μάλιστα, για Χρυσή Σφαίρα; Δημιουργός του ο Francis Lai ο οποίος έγινε ευρέως γνωστός λίγα χρόνια αργότερα όταν έγραψε τη μουσική επένδυση της ταινίας ‘Love story’. Το ενδιαφέρον με αυτό το γλυκόπικρο soundtrack είναι ότι, μέσα από τα λίγα κομμάτια που περιλαμβάνει είτε ορχηστρικά ή με φωνητικά, καταφέρνει να σου μεταδώσει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του πρωταγωνιστικού διδύμου και σε κάνει να φαντάζεσαι την πορεία και την κατάληξη αυτής της ρομαντικής ιστορίας, έστω και αν δεν έχεις δει την ταινία. Αξιοσημείωτο επίσης είναι, ότι άλλο ένα κομμάτι από το soundtrack, το «Aujourd'hui c'est toi» αποτελεί το μουσικό θέμα του δημοφιλούς ντοκιμαντέρ του BBC, Panorama από το 1953.
Κλείνοντας, spoiler alert με σκόρπιες σκέψεις από τον πανέμορφο πρωταγωνιστή, Jean-Louis Trintignant:
«Όταν μια γυναίκα σου στέλνει σε τηλεγράφημα σ’ αγαπώ, πας να τη δεις»
«Είναι τρελό να αρνείσαι την ευτυχία»
«Παραδέξου το, δεν καταλαβαίνεις τις γυναίκες
»
Και ο νοών νοείτω.

 

Ελένη Φουντή
François Tusques - Free Jazz (Disques Mouloudji, 1965)
Νομίζω πως η γαλλική free jazz σκηνή δεν μνημονεύεται όσο της αξίζει, τουλάχιστον σε σχέση με το αντίστοιχο ιδίωμα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (πχ. Γερμανία, Βρετανία), ή την πρωτοπόρο art-rock σκηνή της Γαλλίας. Κι όμως, μιλάμε για χώρα που έχει αναδείξει τον κλαρινετίστα Michel Portal και μια γενιά σπουδαίων Αμερικανών, όπως ο Sidney Bechet, που γύρισαν την πλάτη στο αφιλόξενο (για να το θέσω κομψά) περιβάλλον των ΗΠΑ. Ο δε πιο παραγνωρισμένος του είδους έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη θεμελίωσή του. Με αυτό τον εντελώς υπέροχο, υπέρκομψο δίσκο, ελεύθερης μουσικής οργάνωσης. "Free Jazz", όνομα και πράγμα, ο πρώτος αληθινά αυτοσχεδιαστικός τζαζ δίσκος της γαλλικής σκηνής, ένα μαγικό δάσος καλά δουλεμένων εντάσεων ανάμεσα στο σαξόφωνο και την τρομπέτα, το φλάουτο και το κλαρινέτο, το κοντραμπάσο, το πιάνο και τα κρουστά. Ένα άλμπουμ που αλιεύει την έκφραση "χαμένο διαμάντι" από τη λίμνη των αφόρητων κλισέ και την ξαναβάζει στη θέση της. Αποσπασμένη, αδιαμφισβήτητη ομορφιά.

 

Αντώνης Κλειδουχάκης
Terry Riley - You’re No Good (1967, released 2000 Cortical Foundation)
Πριν τα 60s είχαμε τα 50s και οι pop μουσικοί της εν λόγω δεκαετίας ή από τα blues θα είχαν να πάρουν ή από την jazz. Το σύνολο της μουσικής που παράχθηκε τότε όρισε την δεκαετία ως πρωτοποριακή, αλλά κάποιοι σε παράλληλη πορεία, ήταν πρωτοπορία από μόνοι τους. Ο Terry Riley πήρε αρχικά ώθηση από τις μουσικές θέσεις και πειράματα στα πανεπιστήμια της Αμερικής, από την λογική της ινδικής κλασσικής μουσικής και από την jazz. Δεν είναι ο μόνος στην μουσική σύνθεση και παραγωγή που συνέπλευσε το μουσικό του όραμα με τον γενικότερο μαζικό ήχο των 60s, αλλά είναι ο ένας που τα έργα του αυτόματα μπόλιαζαν νέα βλαστάρια στο δέντρο της rock και βρίσκονταν μέσα στον κορμό του νεοφυούς δέντρου της ηλεκτρονικής μουσικής. Αν κάποιος τώρα θεωρήσει την διαδικασία τεμαχισμού και επαναπροσδιορισμού μέσω της τότε τεχνολογίας, ενός blue eyed R&B hit του 1967 ως ένα 20λεπτο διαφημιστικό τραγούδι, τότε μιλάμε για 40-50 χρόνια μπροστά, ανάλογα πάντα της αποδοχής και απήχησης του εγχειρήματος.

 

00:00 The Cedars - For your information
02:27 Captain Beefheart and his Magic Band - Zig Zag Wanderer
05:07 The Electric Prunes - I Had Too Much To Dream (Last Night)
07:42 The Eighth Day - Building with a steeple
10:25 The Shangri-Las - Give Him A Great Big Kiss
12:25 Goldie & The Gingerbreads - Think About The Good Times
15:00 Nancy Dupree - What Do I Have
17:59 Muddy Waters - I Just Want To Make Love To You
22:06 The Red Crayola - Dairymaid's lament
24:30 The Spencer Davis Group - Time Seller
27:25 The Beau Brummels - The Wolf of Velvet Fortune
32:03 White Noise - Love without sound
35:00 Jerry Moore - Ballad of Birmingham
39:10 Phil Ochs- That's What I Want To Hear
42:06 Victor Jara & Quilapayún - Hush-a-bye
45:55 Fred Neil - The Dolphins
50:00 Francis Lai - Plus Fort Que Nous
53:16 François Tusques - Description Automatique D'un Paysage Désolé
1:05:55 Terry Riley - You're no good