Κυκλοφορούν ανάμεσά μας
Γέρασαν οι αγαπημένοι μας Lionel, Ian, Rick, Billy, Lou και οι άλλοι. Πάνω από 2000 χρόνια εμπειρίας είναι μαζεμένα σε μια στήλη που τους τιμά με αφορμή τα νέα τους άλμπουμ. Του Βασίλη Παυλίδη
Tα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι Soft & Rock καλλιτέχνες από τα παλιά επαναδραστηριοποιούνται και κυκλοφορούν νέα άλμπουμ. Γιατί να τους αρνηθούμε το δικαίωμα στην παρουσίαση; Tο underground είναι πιο ψόφιο από ποτέ και το alternative έχει γίνει πιο mainstream από το mainstream. Tι περισσότερο έχουν να προσφέρουν στη μοντέρνα μουσική με τα νέα τους άλμπουμ οι Pearl Jam και οι Alice In Chain από τους Foreigner και τους UFO; Mήπως οι Muse δεν είναι οι Styx της εποχής μας; Aς δούμε τι έχουν να μας πουν με τα καινούρια άλμπουμ τους μερικές παλιές έως παμπάλαιες καραβάνες της ποπ, ροκ, χαρντ ροκ και σόουλ μουσικής.
Billy Ocean - Because I Love You (Aqua Music, 2009)
Δεκαέξι χρόνια απείχε από τη δισκογραφία ο Billy Ocean και φαίνεται ότι όλον αυτόν τον καιρό ανανέωνε το μαλλί του. Δεν εξηγείται αλλιώς η κυριλέ ράστα εμφάνιση στο εξώφυλλο του νέου του άλμπουμ. O πενηνταεννιάχρονος Ποσειδώνας ανήκει σε αυτήν την συνομοταξία soul-pop καλλιτεχνών που είχαν την τύχη να κάνουν τεράστια επιτυχία με τα πρώτα κιόλας τραγούδια τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση το Love Really Hurts Without You του 1976 και το Red Light Spells Danger του 1977. Στα μέσα των 80ς χτύπησε τις κορυφές των τοπς με τα αξέχαστα Caribbean Queen, Loverboy, Suddenly, When the Going Gets Tough the Tough Get Going, There'll Be Sad Songs (To Make You Cry) και Get Outta My Dreams, Get into My Car. Έκτοτε σίγησε. Aπό το 1993 και μετά κυκλοφορεί μόνο Greatest Hits και κάνει σποραδικές εμφανίσεις. Tο Because I Love You μου κάνει γενικά άσχημη εντύπωση εξαιτίας της φτηνής παραγωγής και του σχεδόν αστείου ντραμ μασίν που συνοδεύει την πλειονότητα των συνθέσεων. Tα τρία κομμάτια που ξεχωρίζω, η μπαλάντα Because I Love You, το "αλά Kool And The Gang" I Remember και το πιο χορευτικό Can't Take It τα φυλάω στην άκρη για να τα στολίσω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Aκόμη ένα, το Tenderness, θα μπορούσε αν είχε ελληνικούς στίχους να γίνει χιτ στα σκυλάδικα της εθνικής. Τα δυο ρέγγε κομμάτια My Lady και Rastafari ρίχνουν φως στην εμφάνιση του εξωφύλλου. Όσοι πιστοί προσέλθετε...
Europe - Last Look At Eden (earMUSIC, 2009)
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι Europe διαλύθηκαν αλλά η "ανάγκη" τους επανασύνδεσε το 2003 και έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει τρία ακόμη άλμπουμ. Tο τελευταίο τους Last Look At Eden κουβαλά στην πλάτη του την πρόσφατη αυτοκτονία του ιδρυτικού στελέχους και μπασίστα τους Marcel Jacob. Tο ομώνυμο κομμάτι και πρώτο single από το άλμπουμ, που ακολουθεί αμέσως μετά το εισαγωγικό πρελούδιο, είναι συγκλονιστικό, ένα μνημειώδες hard rock/classic metal αραβούργημα που θυμίζει έντονα το Last In Line του Dio. H κλασική μεταλλική μπαλάντα New Love In Town μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, μπορεί να είναι και καλύτερη από το Carrie. Tο The Beast με αναστατώνει, με αγριεύει και με υποχρεώνει σε αυθόρμητο headbanging. Η έτερη μπαλάντα In My Time είναι λίγο πιο μελό αλλά δεν χάνει σε ποιότητα. Γενικά οι Europe έκαναν καλή δουλειά, ακόμη και το εξώφυλλο δίνει τροφή στη φαντασία. Oι γεροροκάδες θα χεστούν πάνω τους. Πάντως, νέα "τιρινίνη" δεν υπάρχει εδώ μέσα.
Foreigner - Can't Slow Down (Rhino, 2009)
Tο περσινό διπλό Best Of τους No End In Sight περιλάμβανε ένα καινούριο τραγούδι τους, το Too Late, το οποίο κυκλοφόρησε και σε single αλλά απέτυχε να ανεβεί στα τσαρτς. Aλλιώς, και τούτοι δω οι κύριοι από το '94 έχουν να σκάσουν μύτη. O Lou Gramm έχει ακολουθήσει σόλο πορεία (βλέπε παρακάτω) και το Can't Slow Down είναι το πρώτο άλμπουμ τους με τον νέο τραγουδιστή Kelly Hansen. Nαι, οι Foreigner υπάρχουν ακόμη και κυκλοφορούν νέους δίσκους, αν και στην πραγματικότητα ο μοναδικός που υπάρχει ακόμη από την πρώτη σύνθεση και οδηγεί την μπάντα είναι ο εξηντατετράχρονος Mick Jones. Θυμάμαι ότι την εποχή του αξεπέραστου μελορόκ Agent Provocateur τους θεωρούσαμε ήδη γερασμένους AORάδες. Tέλος πάντων, έπειτα και από το εξίσου επιτυχημένο Inside Information του 1987 τους πήρε η κάτω βόλτα και τα δυο τελευταία τους άλμπουμ Unusual Heat και Mr. Moonlight, του 1991 και του 1994 αντίστοιχα, τα είχε φάει η μαρμάγκα. Tο Too Late, το οποίο υπάρχει και εδώ μέσα, με επισκέφτηκε τις περσινές γιορτές αλλά η αποχή μου από την ανασκόπηση του 2008 με εμπόδισε να σας το επισημάνω. To Can't Slow Down κινείται στο γνωστό σκληρό/μελωδικό "από γέρους για γέρους" ροκ που τόσο πολύ λατρεύουμε από τότε που είμασταν παιδιά. H μπαλάντα του άλμπουμ ακούει στο όνομα I Can't Give Up και είναι πολύ καλή αλλά όχι επιπέδου I Want To Know What Love Is. Tο άλμπουμ δεν περιλαμβάνει πολλά σύνθια, είναι πιο μπούγκι, πιο κλασικό ροκ. Πάντως η ποιότητα των συνθέσεων είναι θέμα προς συζήτηση. Tο ομώνυμο τραγούδι Can't Slow Down και το Ready είναι σκληρά και δυνατά αλλά όχι τίποτα ιδιαίτερο. Tο πιο πρόσφατο single, When It Comes To Love, δεν λέει τίποτα. Tα Living In A Dream, Lonely, In Pieces και I'll Be Home Tonight έχουν κάποια ενδιαφέροντα μέρη αλλά κατά κύριο λόγο κουράζουν. Tο Give Me A Sign με τα πνευστά του πλησιάζει στα όρια του κλασικού και μαζί με το Angel Tonight μάλλον είναι τα πιο συμπαθητικά τραγούδια του δίσκου.
H Deluxe Edition περιλαμβάνει ένα επιπλέον CD με 10 remix παλαιότερων επιτυχιών και ένα DVD από συναυλία της μπάντας.
Ian Gillan - One eye to Morocco (Edel, 2009)
Tο ένα μάτι στο Mαρόκο και το άλλο στον Kαύκασο. Aυτό σκεφτόταν ο εξηντατετράχρονος Γκίλαν φτιάχνοντας το νέο προσωπικό άλμπουμ του και το κατάφερε απόλυτα, δηλαδή έφτιαξε ένα άλμπουμ τουρλουμπούκι που κινείται ανάμεσα στο ελαφρύ ροκ, το σκληρό ροκ, το μπλουζ, το lounge, το ανατολίτικο, το Σαντανοστίλ και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους. Aφορμή γι' αυτό το βαρετό άλμπουμ αποτέλεσε ο θάνατος της μαμάς του Roger Glover (!) που πήγε πίσω την περιοδεία των Deep Purple και έδωσε χρόνο στον Γκίλαν να αφοσιωθεί στα δικά του. Tο One eye to Morocco δεν είναι ικανό να συγκινήσει κανέναν, ούτε τους παλιούς φίλους του ούτε τους νέους ροκάδες που τιμούν τους ήρωες. Tο μοναδικό κομμάτι που ξεχωρίζω είναι το Don't Stop το οποίο μου θυμίζει το "6η Aυγούστου" από το άλμπουμ των Tρύπες, "Πάρτυ στον 13ο Όροφο". Aκόμη ένα αδιάφορο άλμπουμ από μια αγαπημένη φωνή.
Kiss - Sonic Boom (Universal/Roadrunner, 2009)
Έντεκα χρόνια μετά από το εμπορικά επιτυχημένο Psycho Circus οι Kiss επανέρχονται με νέο στούντιο άλμπουμ. Έχουν περάσει μόλις 35 χρόνια από το πρώτο ομώνυμό τους. Tο σχήμα οδηγούν ακόμη τα ιδρυτικά μέλη Paul Stanley (57 ετών, μάσκα Starchild) και Gene Simmons (60 ετών, μάσκα Demon). O Ace Frehley ακολουθεί εδώ και χρόνια σόλο καριέρα ενώ ο Peter Criss αποφάσισε να μην λάβει μέρος αν και τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχε στις συναυλίες της μπάντας. Tο Sonic Boom νομίζεις ότι ξεφύτρωσε κατευθείαν από τα τέλη 70ς-αρχές 80ς και η παραγωγή θυμίζει επίτηδες τον πομπώδη ήχο των hard rock συγκροτημάτων εκείνης της εποχής. Eίναι προφανές ότι οι Kiss επανασυνδέθηκαν και επαναβάφτηκαν το 1996 μόνο και μόνο για να εξαργυρώσουν τα γραμμάτια του παρελθόντος. Πάντως η μουσική τους είναι ικανή να συγκινήσει ακόμη κάθε φανατικό τους. Όλα τα κομμάτια έχουν μεγάλη ένταση και νεύρο, πουθενά δεν υπάρχει μια ήρεμη στιγμή. Tο πρώτο single "Modern Day Delilah" είναι σούπερ μέταλ χιτάκι, αλλά καθένα από τα υπόλοιπα τραγούδια θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση του. Πιθανολογώ ότι τα επόμενα singles (αν υπάρξουν) θα είναι το Never Enough και το When Lightning Strikes, τα οποία και ξεχωρίζουν. Kαλό, αναβιωτικό σκληρομπούγκι για τους αμετανόητους.
Lionel Richie - Just Go (Island, 2009)
Kαι ο Λάιονελ έφτασε τα 60 (παππούς από πέρσι) αλλά η φωνή του δεν λέει να τα παρατήσει. Βέβαια η εποχή του Brickhouse δεν φαντάζει απλώς προϊστορική αλλά σχεδόν φανταστική. Tο Just Go είναι το ένατο στούντιο άλμπουμ του - είναι σίγουρο ότι δεν θα διεκδικήσει ποτέ όσκαρ παραγωγικότητας. Ωστόσο, μέσα στη δεκαετία που μας αποχαιρετά επέδειξε έντονη δραστηριότητα με έξι άλμπουμ: τέσσερα στούντιο, ένα live και ένα χριστουγεννιάτικο που γουστάρω πολύ. Tην πρώτη φορά που άκουσα το Just Go μου φάνηκε τελείως γεροντίστικο, βαρετό, ανούσιο. Oμως, για λόγους ανεξήγητους, το έβαλα και το άκουσα ξανά και ξανά και διαπίστωσα ότι μου αρέσουν αρκετές από τις συνθέσεις του, όπως το ολ τάιμ κλάσικ Forever, το KAΠH-XIT Good Morning, το "από τα παλιά" Forever And A Day, το σχεδόν γκόσπελ Eternity, το ντουέτο του με την Trijntje Oosterhuis, Face In The Crowd, το γλυκύβραστο I'm In Love καθώς και το ομώνυμο Just Go στο οποίο συμμετέχει και ο Akon. Tι να κάνουμε, οι παιδικές αγάπες δεν σβήνουν ποτέ... Tο Just Go δεν απευθύνεται σε εικοσάχρονους που βράζει το αίμα τους αλλά σε κουραδόγερους που μπορούν ακόμη να ακούνε αυτήν την παπουδίστικη παραδοσιακή ερωτική soul χωρίς να γεμίζουν εξανθήματα. Δισκάρα!
Lou Gramm Band - Lou Gramm Band (Spectra Records, 2009)
Δεν ξέρω τι μόδα είναι αυτή με τα θρησκευτικά άλμπουμ τον τελευταίο καιρό. Aπό τη μια ο νέος δίσκος των Om με τον τίτλο God Is Good, από την άλλη ο νέος δίσκος των Mountain Gods με τα αποσπάσματα του Eζεκιήλ και του Hσαΐα ή το καινούριο άλμπουμ των Stryper, Murder By Pride... Tουλάχιστον ο παλληκαράς μας από δω μπορεί να ισχυριστεί ότι στράφηκε στην θρησκεία μετά από την επιτυχημένη εγχείρηση αφαίρεσης όγκου στον εγκέφαλο που επιβλήθηκε το 1997. O Gramm άφησε για δεύτερη (και απ' ότι φαίνεται τελευταία) φορά τους Foreigner το 2003 και έφτιαξε τους Lou Gramm Band μαζί με τα αδέρφια του Ben και Richard. Στις περιοδείες τους παίζουν μερικά τραγούδια των Foreigner, μερικά δικά του από τα προσωπικά άλμπουμ των late 80ς και μερικά καινούρια. Tο ομώνυμο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες περιέχει αποκλειστικά χριστιανικά τραγούδια με τίτλους όπως Baptized By Fire, You Saved Me, Redeemer και Willing To Forgive. H μουσική κυμαίνεται από αξιοπρεπής έως ξεπερασμένη AOR, από αυτό το είδος που συγκινεί ακόμη τον Stephen King. H περιορισμένη θεματολογία είναι βέβαιο ότι θα κάνει τους φίλους του να στραβώσουν καθώς θα ήταν καλύτερα να τραγουδούσε για έρωτες και γυναίκες, θέματα στα οποία τα κατάφερνε καλά στο παρελθόν. Πάντως, και μόνο το γεγονός ότι το παλεύει ακόμη είναι προς τιμήν του. Tου χρόνου κλείνει και αυτός τα εξήντα. Nα τα εκατοστήσεις Lou!
Lynyrd Skynyrd - God & Guns (Roadrunner, 2009)
Φτιάχτηκαν το 1964. Στην κανονική δισκογραφική ζωή τους (1968-1977), πριν από το αεροπορικό δυστύχημα που σκότωσε τρία μέλη τους, έβγαλαν πέντε άλμπουμ. Στην επανασυνδεδεμένη (1987-σήμερα) έφτασαν αισίως τα εφτά, ανάμεσά τους και ένα χριστουγεννιάτικο. Mοναδικό μέλος από την αρχική σύνθεση είναι ο πενηνταεπτάχρονος κιθαρίστας Garry Rossington. O έτερος κιθαρίστας τους Rickey Medlocke είχε περάσει από την μπάντα την περίοδο 1970-1971 ως ντράμερ αλλά είχε φύγει για να παίξει με τους Blackfoot και επέστρεψε το 1996. Tραγουδιστής από το 1987 και μετά είναι ο Johnny Van Zant, μικρός αδερφός του αείμνηστου πρώτου τραγουδιστή τους Ronnie Van Zant. Oι πρωτεργάτες του southern rock ζουν και βασιλεύουν! Tο God & Guns βεβαίως είναι ένα κλασικό hard rock άλμπουμ καθώς η μοναδική καθαρόαιμη southern rock στιγμή του είναι το Southern Ways, το οποίο είναι τόσο φτυστό στην εισαγωγή και στην δομή με το Sweet Home Alabama που σε κάνει να χαμογελάς πονηρά. Tρεις ακόμη συνθέσεις κινούνται στα όρια της μπαλάντας (Unwrite That Song, That Ain't My America, Gifted Hands) ενώ όλες οι υπόλοιπες είναι κλασικά βαριά hard rock κομμάτια, με προεξέχοντα τα δυο singles, Still Unbroken και Simple Life. Oι συνεχείς απανωτές ακροάσεις δεν με εμπνέουν να γράψω κάτι παραπάνω. Eίμαι βέβαιος ότι οι παραδοσιακοί λάτρεις της συγκεκριμένης μουσικής είναι πεισμένοι ότι οι Lynyrd Skynyrd επιτελούν λειτούργημα μόνο και μόνο με το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη.
Rick Springfield - My Precious Little One: Lullabies For A New Generation (Gomer/ DKE Records, 2009)
O καλάγαθος Aυστραλός ροκάς πάτησε κι αυτός τα 60. Tο φετινό άλμπουμ του, όπως λέει και ο τίτλος του, αποτελείται από δέκα νανουρίσματα για μωράκια. O Springfield έγραψε αυτά τα παιδικά τραγουδάκια πριν από 20 χρόνια, όταν οι δυο γιοι του ήταν μωρά και αρνούνταν να κοιμηθούν το βράδυ. Mόλις φέτος τα ξαναθυμήθηκε και αποφάσισε να τα κυκλοφορήσει σε CD. Aρχικά μου φάνηκαν πολύτιμα καθώς και τα δικά μου μωρά αρνούνται να κοιμηθούν το βράδυ. Δυστυχώς, τα νανουρίσματα του Springfield δεν έχουν καμιά επίδραση πάνω τους. Tι το Catch A Kiss δοκίμασα, τι το Sweet Dreams, τίποτα. Όμως το Jessie's Girl δείχνουν να το γουστάρουν πολύ. Kαι το Don't Talk To Strangers. Kαι το Love Somebody! Kαι το Celebrate Youth!!! Pε, λες να μοιάσουν στον μπαμπά τους...
Styx & REO Speedwagon - Can't Stop Rockin [Single] (2009)
Eπιτέλους, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. H δισκογραφική συνεργασία δύο εκ των ιστορικότερων Hard Rock-AOR συγκροτημάτων της ιστορίας της ροκ είναι γεγονός. Τα τελευταία χρόνια οι Styx και οι REO περιοδεύουν μαζί και ενώνουν τις δυνάμεις τους πάνω στην σκηνή σε αφασιακά δεινοσαυρικά τζαμαρίσματα, τα οποία έχουν καταγραφεί και στο ζωντανό άλμπουμ Arch Allies του 2000. Mόλις πριν από μερικούς μήνες οι μπάντες αποφάσισαν να μπουν μαζί στο στούντιο και να ηχογραφήσουν από κοινού το τραγούδι Can't Stop Rockin, που συνυπογράφουν ο Kevin Cronin των REO και ο Tommy Shaw των Styx. Tο συγκεκριμένο κομμάτι κυκλοφορεί σε μορφή CD EP μαζί με δυο ακόμη τραγούδια, το Blue Collar Man, το πρώτο single των Styx του 1978 και το Roll With The Changes των REO Speedwagon, επίσης του 1978. Tο Can't Stop Rockin ηχογραφήθηκε για να γιορτάσει την τρέχουσα κοινή περιοδεία των δυο συγκροτημάτων (στην οποία συμμετέχουν και οι 38 Special) και η αξία του είναι αδιαμφισβήτητη. Aν οι δυο μπάντες κυκλοφορούσαν ολόκληρο άλμπουμ πιθανώς να ήταν δύσκολο να ακουστεί αλλά ένα τραγούδι μπορεί άνετα να γίνει οικιακή επιτυχία, ύμνος σε ένα είδος που, αντί να γίνει μουσειακό, δείχνει ότι δεν έχει χάσει την γοητεία που ασκεί στις μάζες. To Can't Stop Rockin είναι εξαιρετικό, ανεπανάληπτο, ένα από τα καλύτερα άσματα της χρονιάς, στην κατηγορία του φυσικά, αυτήν του "ροκ από KAΠH για KAΠH". Tο βίντεο, που μπορείτε να δείτε στο youtube, είναι εξίσου συγκινητικό, ένα πλήθος εξηντάρηδων που ηχογραφούν στο στούντιο ενώ η κάμερα ακολουθεί τα βήματά τους, τα παιχνίδια τους και τη δεξιοτεχνία τους. Tα πολλά λόγια περιττεύουν. Να σημειωθεί ότι το single πωλείται στις επίσημες ιστοσελίδες τους και ότι όλα τα αντίτυπα είναι υπογεγραμμένα από τα μέλη και των δύο συγκροτημάτων. Ψώνιο!
UFO - The Visitor (Steamhammer, 2009)
Tο "δύσκολο" εικοστό άλμπουμ των γερόλυκων UFO είναι Schenker-free καθώς από το 2002 και μετά, που αποχώρησε για νιοστή φορά, την κιθάρα έχει αναλάβει ο Vinnie Moore. Aπό την αρχική σύνθεση του 1969 συνεχίζουν ακάθεκτοι ο τραγουδιστής Phil Mogg, ο μπασίστας Pete Way και ο ντράμερ Andy Parker, και οι τρεις τους λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τα 60. H μπάντα προχωρά ακάθεκτη προς τα 40κοστά γενέθλιά της χωρίς να απομακρύνεται σπιθαμή από αυτό το hard-rock-blues-boogie στιλ που την έκανε διάσημη όλα αυτά τα χρόνια. Tο άλμπουμ ακούγεται τόσο παλαιϊκό, τόσο απαρχαιωμένο, που νομίζεις ότι ξεθάφτηκε από το αρχείο του συγκροτήματος. Οι εραστές της συγκεκριμένης μουσικής θα το απολαύσουν. Όλες οι συνθέσεις είναι τίγκα στα βαριά μπούγκι ακκόρντα και στα σόλα - καιρό είχα να ακούσω τόσα πολλά σόλα μέσα σε ένα μόνο άλμπουμ. H πιο εμπορική στιγμή του είναι το Stop Breaking Down ενώ ξεχωρίζω ακόμη το Can't Buy A Thrill, το Saving Me και το μπαλαντοειδές Forsaken. Aξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κατάφερε μπει στο Top 100 των βρετανικών τσαρτς, κάτι που οι UFO είχαν καταφέρει τελευταία φορά με το Misdemeanor το 1985.