Le Pastis De La Bourgeoisie* # 1
* (=Η ανία της μπουρζουαζίας)
(θα αρχίσω πρώτα να γράφω τη νέα μου στήλη και μετά θα σκεφτώ τι να τους γράψω για εισαγωγή στο πρώτο της issue)
Τα κτίρια στο Παρίσι είναι μεγάλα. Έχουν πολλούς ορόφους και η πρόσοψή τους συνοψίζεται σε μια αρμονία ορθογώνιων μεγάλων παραθύρων με ένα περίτεχνο και ποικίλο ανά περίπτωση καγκελάκι. Μπαλκόνια δεν υπάρχουν. Οι βόλτες στους δρόμους του Παρισιού είναι απολαυστικές. Σε κάθε γωνιά σε περιμένει, ω, μία έκπληξη. Από ένα γνωστό μνημείο μέχρι μια πρωτόγνωρη εικόνα αρχοντιάς και γραφικότητας.. Τα bistros, δε, είναι πάντα γεμάτα. Ένας καφές ή ένα ποτήρι κρασί ροζέ και εφημερίδα. Είναι το ιδανικό μέρος για ερωτευμένους αλλά και για μοναχικούς ρομαντικούς ταξιδιώτες. Αυτά.
Και τώρα ας περάσουμε στα δικά μας. Στο Παρίσι κάθε μέρα έχει πολλές συναυλίες. Μία φορά την εβδομάδα παίζει τουλάχιστον ένα πολύ σημαντικό όνομα. Επειδή όμως δεν μας λένε Βαρδινογιάννη, νομίζω κανέναν από εμάς, πρέπει να κάνουμε επιλογές σε αυτά που θα δούμε. Έτσι κι εγώ επέλεξα να μην τιμήσω την Blondie ή τον Bob Dylan που παίζουν αυτήν την εβδομάδα (καλά ηλίθια είσαι κοπέλα μου?), αλλά να παραβρεθώ αντιθέτως στο live των Piano Magic και των Αrab Strap γιατί τα αυτιά μας εμάς έχουν μαθητεύσει περισσότερο στους μονότονους ηχητικούς πειραματισμούς των προηγούμενων παρά στις ιστορικές συνθέσεις των πιο προηγούμενων (μα καλά ποιος πάει και τους διαλέγει αυτούς που γράφουν στο mic).
(Έκλεισα την παραπάνω παρένθεση μεν αλλά επειδή δικιά μου είναι η στήλη ανοίγω νέα άσχετη παρένθεση για να αναφερθώ συντόμως στο προαναφερθέν μουσικό ηλεκτρονικό περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας και να πώ ότι επελέγη υπό της εν λόγω (παλιο)φυλλάδας ημερομηνία για το πρώτο της θρυλικό πάρτυ χωρίς να σκεφτεί τους ξενιτεμένους αναγνώστες και γραφιάδες της ούτε στιγμή. Παρακαλούνται οι mic-fans της διασποράς (ελάτε τώρα, είστε πολλοί και το ξέρω) να απευθυνθούν στην υπογράφουσα με σκοπό την συλλογή υπογραφών και αίτημα την αλλαγή της επίμαχης ημερομηνίας εντός της περιόδου που θα έχουμε γυρίσει για τα Χριστούγεννα και θα μας βολεύει όλους. (Εισακουστήκατε - εκδ) Τέλος παραγράφου-τσόντας (όχι μ' αυτήν την έννοια βρε ανόητε)).
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ στους Piano Magic, οι οποίοι ούτως ή άλλως εμείς εδώ πιστεύουμε ότι έχουν παράγει ορισμένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα τέχνης (ευτυχώς το είπαν και το 'No closure' και το 'Password'), είναι ότι οι τύποι πώς να σου το πω βρε φιλενάδα, είναι αυτό που λέμε cool. Όχι πια κύριοι και κυρίες Dark που κάτι τους βασανίζει έντονα στη ζωή και αυτό-βγαίνει-και-στον-κόσμο. Μόνο χαβαλετζήδες που τυχαίνει να διαθέτουν (όπως όλοι μας βρε αδελφέ) από μία ευαίσθητη χορδή, ενώ επίσης τυχαίνει ευτυχώς για μας και τα αυτιά μας να διαθέτουν και το μαγικό ταλέντο για να το πετύχουν τελικά το γλυκό. Για παράδειγμα μετά από το κλασσικό ενδιάμεσο πριν παίξουν, εκεί που ετοιμάζουν τα όργανα επί σκηνής, όπου οι djs του Mains d' Oeuvres επέλεξαν να καλύψουν το κενό παίζοντας όλο σχεδόν το 'A thousand leaves', βγαίνει που λες ο φοβερός και τρομερός Glen Johnson (που ούτως ή άλλως είναι αυτός που ηγείται και επομένως δίνει γενικότερα και τον τόνο στο εν λόγω μουσικό σχήμα) και ως εισαγωγή λέει με ύφος κυνικό «Merci to Sonic Youth» και μετά «Bonsoir, we are 'Los Amicos Tragicos', the phantom group of London». Αυτό που ακολούθησε ήταν μία ώρα, περίπου και δυστυχώς μόνο, άφθονης έντασης και συγκίνησης που διακοπτόταν από προλόγους ανάλαφρους και χιουμοριστικούς πριν από συγκλονιστικές εκτελέσεις, γενικά δηλαδή ένα πράγμα ανατρεπτικό θα λέγαμε.
Το υπέροχο support γκρουπ λεγόταν Margo, καταγωγή Γαλλία-ενταύθα και αν κάποτε τους βρείτε αρπάξτε τους (κανά δίσκο τους εννοώ). Μοιάζουν πολύ με τους Mum και η αοιδός που έφερε μια χαρακτηριστικά γλυκιά φωνή ξανθιάς γαλλιδούλας 17 χρονών που όμως στην πραγματικότητα είναι πατημένα 26 φορούσε ένα απίστευτο φόρεμα (βλ. εικόνα 8).
Και τώρα ας περάσουμε φίλες και φίλοι και αγαπητά μας παιδιά στην γνωστή για την ιδιαιτερότητά της παρουσία του Aidan Moffat στο πλαίσιο της συναυλίας που έδωσαν οι Arab Strap στην γαλλική πρωτεύουσα στις 4 του Νοέμβρη στο Nouveau Casino, που είναι ένας εκπληκτικός χώρος, εκτός των άλλων επειδή έχει δύο πολύ εντυπωσιακούς πολυελαίους στο ταβάνι που βέβαια αν είσαι στον εξώστη σε εμποδίζουν να έχεις και την καλύτερη θέα προς τη σκηνή αλλά κατά τα άλλα είναι εντυπωσιακοί.
Και αφού μιλήσαμε για τους πολυελαίους να πούμε ότι οι Βοήθημα Στύσης (ελληνιστί) έχουν τιμήσει και τη χώρα μας, επομένως έχετε μια γενική άποψη για το ποιόν τους επί σκηνής, πολλοί από εσάς τουλάχιστον, και αυτό που θα έρθω να προσθέσω εγώ είναι ότι καλά που έβγαλαν και το τελευταίο τους άλμπουμ «Monday at the hug and pint» που έχει και ορισμένα κομμάτια όπως το 'The shy retirer', το 'Meanwhile, at the bar, a drunkard muses' (με το οποίο άνοιξαν και το κοντσέρτο τους), το 'Fucking little bastards' (όλως τυχαίως είναι τα τρία πρώτα κομμάτια του νέου δίσκου-όχι δεν αντιγράφω απλώς το τo tracklist), γιατί κατά τη γνώμη μου οι παλιοί καλοί (αναμφιβόλως καλοί) Arab Strap με το νωχελικό μελαγχολικό και ενίοτε μέχρι ύπνου εσωστρεφές μοιρολόι τους δεν ενδείκνυνται για να ταρακουνήσουν τα συγκεντρωμένα πλήθη (ναι όπως σου τα λέω, πλήθη, η ουρά έξω από τη συναυλία είχε μήκος τουλάχιστον 200 μέτρα και όχι δεν υπερβάλλω). Και μην εξανίστασθε ορισμένοι, ποτέ δεν αμφισβήτησα τα επιτεύγματα τύπου «Philophobia» και «The week never starts round here». Εξάλλου μόνο ο στίχος «You remember what she said and how she smelled, but you cant remember how she kissed» (από ποιο δίσκο ήταν δεν ενθυμούμαι αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή) δεν μπορεί παρά να συγκλονίσει και δη κάποιον-α στην ξενιτιά (βλέπε, Έρχομαι αγάπη μου όπου να' ναι να σου θυμίσω). Τέλος προσωπικού παραληρήματος.
Το παρακάτω γεγονός ως συνήθως δεν έγινε θέμα στις ειδήσεις, ή αν έγινε, δεν θεωρήθηκε αρκετά σημαντικό για να αναφερθεί πριν από τις υστερίες της προεκλογικής περιόδου στην Ελλάδα ή τον τελικό του Star Academie στην Γαλλία. Δεν μας κάνει εντύπωση που μια συγκέντρωση πολλών χιλιάδων νέων (από κάθε άποψη) στο κέντρο του Παρισιού για να φωνάξουν κατά της ανεγκέφαλης αμερικανικής πολιτικής, κατά του συνεχιζόμενου πολέμου στο Ιράκ, κατά της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, κατά του ρατσισμού, κατά των οικονομικών πολιτικών που προκαλούν ανεργία και φτώχεια, κατά της κυριαρχίας του κεφαλαίου, κατά της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως δεν έγινε πρώτο θέμα στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Ούτε μας κάνει εντύπωση ότι την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι από την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Πολωνία, την Αγγλία, την Γερμανία, την Αυστρία, την Ολλανδία και την Ρουμανία διαδήλωναν, ή καλύτερα γιόρταζαν στους δρόμους του Παρισιού, πολλοί άλλοι κάτοικοι της ίδιας πόλης δεν είχαν αντιληφθεί καν το γεγονός. Ούτε αντιλήφθηκαν ότι για τέσσερις μέρες στην πόλη τους πραγματοποιούνταν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, που οργανώνεται κάθε χρόνο σε διαφορετικές κάθε φορά πόλεις (πέρσι ήταν η Φλωρεντία, του χρόνου θα είναι η Αθήνα) και το οποίο, σε ότι και αν πιστεύει ο καθένας μας, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί σαν ένα τετραήμερο πάρτυ συζήτησης, μουσικής, συναντήσεων, θεάτρου και εναλλακτικής προσέγγισης του κόσμου. Ακούγεται ρομαντικό, αλλά ήταν έτσι. Και όχι, δεν μας κάνει πια εντύπωση ότι όλο αυτό δεν έγινε όσο έπρεπε γνωστό. Τα έχουμε συνηθίσει κάτι τέτοια. Αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν, οφείλουμε και να τα λέμε μεταξύ μας, έτσι όποτε βρίσκουμε την ευκαιρία.
(Αυτή η στήλη δημιουργήθηκε για αυτούς που θέλουν να την διαβάζουν. Αν σας τη σπάει κάτι περί αυτής παρακαλώ απλά αλλάξτε κανάλι. Ο Σηκουάνας σας μάρανε?)
Στο Παρίσι γίνονται κι άλλα πράματα. Θα σας τα πω την επόμενη φορά.