Le Pastis De La Bourgeoisie # 10

7 το απόγευμα, μέρα κρύα και σεπτεμβριάτικη. Πάλι μέσα θα κάτσουμε; Έλεος, Παρασκευή είναι. Τελειώνουν τα ψωμιά μας εδώ Κατερίνα, ποιος ξέρει σε ποια πόλη θα είμαστε τον άλλο μήνα. Εντάξει τότε. Έχεις πάρει το καινούριο Lylo; Τσέκαρε τι έχει σήμερα. Καμιά συναυλία ή τίποτε τέτοιο... Πάντα λέμε θα βγούμε και τελικά καθόμαστε σπίτι και παίζουμε ζώα-φυτά. Με κατηγορία συγκροτήματα. Όποια αρχίζουν από Τhe δεν πιάνονται εννοείται στο δέλτα. Λοιπόν κάτι βρήκα. Έχεις ακούσει για ένα φεστιβάλ στη La Vilette, το Vilette Numerique; Λέει εδώ πως παίζουν καμιά εικοσαριά γκρουπ απόψε. Τι; Tuxedomoon; Και TV on the Radio; Και πως είπατε; Felix da Houscat; Μα καλά μας δουλεύουν; Και πόσο; Μόνο 25 ευρώ το φοιτητικό; Είσαι σιγουρη; Καλά, σιγά μην έχει εισιτήρια. Πάρε και ρώτα.

Από την 21η Σεπτεμβρίου μέχρι τις 3 Οκτωβρίου στο φημισμένο πλέον από τα γραπτά μας Ρarc de La Villette, έγινε ένα απίστευτου "πλούτου" φεστιβάλ (villette-numerique.com) αφιερωμένο στον ηλεκτρισμό... Εκθέσεις, συναντήσεις, θέατρο, σινεμά, φως, καλώδια, projections και εννοείται μουσική. Σε κάθε κατηγορία δε από αυτές που διαβάζεις παραπάνω, πάνω από δέκα διαφορετικές εκδηλώσεις. Τυχαίο παράδειγμα, μουσική: 6 συναυλίες και εκδηλώσεις-αφιέρωμα στον μπαμπά του electro Karlheinz Stockhausen (τον θυμάσαι από το εξώφυλλο του Sgt. Peppers;-μήπως τελικά οι Κraftwerk έρχονται δεύτεροι;), 2 συναυλίες Sigur Ros (συνοδεία της ορχήστρας του Εθνικού Ωδείου Παρισίων και των προβολών της ηλεκτρο-video-artist ομάδας Hrafnagaldurs), οι Dictaphone, o εκκεντρικός Juan Trip και ο Christ των Boards of Canada στο πλαίσιο του επονομαζόμενου Starball3 δηλαδή ενός κύκλου 9 συναυλιών στο Πλανητάριο που επίσης βρίσκεται στη La Vilette (φαντάσου να ακούς Boards of Canada στο σκοτάδι, ξαπλωμένος σχεδόν στην μαλακιά καρέκλα σου και κοιτώντας έναν εκατομμύριο αστέρια στην σφαιρική οροφή- σε διαβεβαιώ ήταν μαγικό σαν όνειρο) και δύο μεγάλες συναυλίες (οι δύο Nuits) με πέντε διαφορετικές σκηνές και άπειρους djs. Εκείνη την κρύα Παρασκευή πήγαμε στην πρώτη από αυτές που ήταν μάλλον και το highlight της όλης διοργάνωσης.

Η ουρά ήταν μεγάλη. Οι πόρτες άνοιξαν στις 10 και μισή. Ένας τεράστιος χώρος μινιμάλ αισθητικής υπερυψηλού επιπέδου στέγασε αυτή την Νuit. Τα ονόματα των σκηνών πρώτα: Main Stage, Le Club (άκου όμως παρακάτω), We love acid, Kill the Dj και Boris Vian. Πού να πρωτοπάμε Αναστασία; Τι να πρωτοακούσουμε; Πού μαζεύονται οι ηλεκτρονικάδες; Πού οι intellectuels; Πού τα μπιριμπογκολάκια (η γνωστή φυλή των ψαγμένων με τα κουρέματα, τα used ρούχα, τις κονκάρδες και το μπλαζέ υπέροχο αυτό ύφος);.

Εγώ αρχίζω από τους TV on the Radio το τετραμελές σχήμα με τους τρεις μαύρους και τον ένα λευκό και τον ιδιότυπο μινιμάλ ροκάδικο ήχο με λίγη υπόκωφη μελαγχολία που όλοι λένε πως είναι το next big thing. Αρκετά καλοί δεν ξέρω αλλά τους λείπει και από αυτούς το χιτάκι. Δεν ντρέπεσαι, χωρίς χιτάκια δεν μπορείς να εκτιμήσεις τη μουσική ανόητη; Πώς, μπορώ, αλλά θέλω να ενθουσιαστώ βρε παιδί μου, καλό, ωραίο αυτό που ακούω αλλά με έχει συνεπάρει ο χώρος και θέλω κάτι δυνατό και... Τρέχα στην Kill the Dj, κόβει η φωνή της φιλενάδας μου τον υπαρξιακό μου οίστρο και με τραβάει από το χέρι.

Αφήνω τους τρεις μαυρούληδες και τον ένα λευκό και βρίσκομαι σε έναν χαμηλοτάβανο χώρο με πολύ ζέστη. Η σκηνή είναι στο ίδιο ύψος με εμάς και πέντε αγόρια σαν μαθητούδια παίζουν με κάτι κονσόλες. Ο ένας χοντρούλης με ένα παλιό μακό και απίστευτη μπάσα φωνή σαν βγαλμένη από παραμόρφωση, ένας σχεδόν 16άρης με γλυμένο μαλλί και μαύρο γυαλί σαν τον Greenwood από τους Radiohead, το "φυτουκλάκι" της παρέας που τρελαίνεται να πατάει κάτι κουμπιά, σχεδόν τα χτυπάει, ένας ξανθός που μια παίρνει την κιθάρα και μια την κονσόλα του και ένα κοντό αγόρι στη μέση που έχει φωνή σαν βελούδο και, μπας και με γελούν τα μάτια μου;, φοράει, ω ναι, φοράει ένα καπέλο που γράφει Ολυμπιακός! Πρόκειται για το πιο cult θέαμα που θα μπορούσες να συναντήσεις ποτέ σε σκηνή. Aυτά που παίζουν μας κάνουν να χάσουμε τη μιλιά μας η ο οποία αντικαθίσταται από τσιρίδες. Ναι λοιπόν γίναμε Hot Chip maniacs και χορεύουμε και χοροπηδάμε σαν παλαβές... Το πάρτυ τώρα αρχίζει. Τα πέντε παιδιά παίζουν την πιο ανέμελη ποπ που έχω ακούσει ποτέ. Καθόλου easy listening, ο κόσμος ξεσηκώνεται με απλές μελωδίες για παραλίες και γκόμενες. Οι Βeach Βoys ξύπνησαν και αποφάσισαν να παίξουν σαν τους Scissor Sisters χωρίς όμως καμία διάθεση να γίνουν celebrities ή να είναι επιτηδευμένα εκκεντρικοί. Το γκαράζ συναντάει την γενιά των video games. Το support group αποδεικνύεται καλύτερο από το main group. Ο συμμαθητής σου που κορόιδευες στο σχολείο είναι πολύ πιο ταλαντούχος από σένα, κάτι σαν αμερικάνικη ταινία όπου στο happy end πανηγυρικά την ωραία του high school κατακτάει το outsider και όχι ο στυλάτος πλην ξενέρωτος πρώην της. Τα παιδιά βάζουν όλη τη δύναμή τους, γουστάρουν απίστευτα και ο Alexis με την φωνή-θαύμα τραγουδάει "Throw your towel and let's get wet wet wet", απλά πράγματα που με έναν μυστήριο τρόπο μας κάνουν ξαφνικά να χαμογελάμε και να είμαστε ευτυχισμένες, θυμήσου, πόσες φορές το έχεις πάθει αυτό σε συναυλία; Συνήθως καλή συναυλία είναι η συναυλία που σε κάνει να κλαις έτσι δεν είναι; Οι Hot Chip είναι από την Αγγλία, έβγαλαν πρόσφατα τον πρώτο τους δίσκο από την αγγλική "Moshy Moshy Records" και πρόκειται να κυκλοφορήσουν τώρα κοντά ένα νέο πρότζεκτ σε γαλλική label. Και το άλυτο μυστήριο με το καπέλο; Ο Alexis στη συνομιλία μας μετά τη συναυλία, μας αποκάλυψε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα ότι η μαμά του είναι ελληνίδα. Επισκέψου το site, πάρε cd άμα βρεις, αλλά κυρίως σου εύχομαι να τους ακούσεις κάποια στιγμή live.

Φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής. Όμως λίγο μετά τα μεσάνυχτα στην main stage οι Tuxedomoon. Η πρώτη μου φορά. Μισή ώρα εμφάνιση και απίστευτες οι προβολές από πίσω τους. Άλλη κατάσταση. Ο Reininger λέει: "Από παντού ακούγονται ήχοι (εννοεί από τις άλλες σκηνές) αλλά όχι, εμάς ο ανταγωνισμός δεν μας αγγίζει" και αυτό ακριβώς γινόταν. Εκείνοι σαν να έπαιζαν μέσα σε ένα σκοτεινό δάσος χωριστά από όλα τα άλλα, ο χώρος και ο χρόνος υπέροχος για να τους ακούσεις. Οι γαλλίδες να ξεφωνίζουν αδίκως "No tears" και εκείνοι να παρουσιάζουν σα έμπειροι τεχνίτες το καλοδουλεμένο τους πρόγραμμα, και πάλι θυμήθηκα το Γιώργο που έλεγε ότι οι Τuxedomoon είναι το καλύτερο post rock συγκρότημα. Και αμέσως μετά στο καπάκι οι δύο Optima κατευθείαν από το club τους στη Γλασκώβη, συνέχεια στον απανωτό ηλεκτρισμό, καταπληκτικό το set τους και μέσα σε δύο ώρες μόλις τα αυτιά μου ήδη με ευγνωμονούν για την αποψινή εμπειρία.

Στη Boris Vian εν τω μεταξύ οι Circlesquare από το Βανκούβερ παίζουν ένα electro post rock με δυνατά μπάσα και μινιμάλ σκοτεινές εγκεφαλικές μελωδικές γραμμές και πόσο κρίμα είναι που ποτέ δεν μπορούμε από τα γραπτά μας να αναπαράγουμε τη μουσική μα μόνο να την περιγράψουμε... Από πίσω τα δικά τους ασπρόμαυρα video δείχνουν σε slow motion τον άγριο καυγά μεταξύ δύο έφηβων κοριτσιών σε κλασσικό αμερικάνικο πάρτυ. Πιθανότατα γκομενικοί οι λόγοι. Οι δύο Circlesquare (circlesquare.ca, μπορείς να κατεβάσεις και κομμάτια τους εκεί) μας υποβάλλουν στους ήχους τους αλλά η σκηνή είναι ένα μικρό αμφιθέατρο στο υπόγειο που ακριβώς από πάνω η We love acid κάνει την οροφή με τους προβολείς πάνω από τα κεφάλια μας να τρίζει προσθέτοντας στη μουσική με κάποιο τρόπο μεν, δημιουργώντας όμως και ανησυχίες. Λίγο πιο πριν έπαιξαν οι Home Video, λιγότερα υποσχόμενοι μα τελευταίο απόκτημα της Warp με ότι σημαίνει αυτό. Ο Colin, frontman και τραγουδιστής τους, λίγο μετά χορεύει στους ρυθμούς του γάλλου dj Automat δίπλα σε μια εντυπωσιακή γαλλίδα τραβεστί στην σκηνή του We love acid, πιάνουμε κουβέντα μαζί του και μας μιλάει για την δύσκολη πλην δημιουργική ζωή του στη Νέα Υόρκη. Δουλεύει σε μπαρ για να μπορέσει να σπουδάσει κινηματογράφο. Οι Home video είναι η παράπλευρη απασχόλησή του. Το πρόγραμμα στην Boris Vian κλείνει η νορβηγή Kim Hiortoy που κάνει το κοινό να σείεται από σκληρό drum'n'bass σοκ.

Επάνω ο κόσμος ακούει τους μάλλον αδιάφορους Soulwax. Ο Felix da Houscat αμέσως μετά εξαντλεί τις δυνάμεις και του τελευταίου χορευταρά γάλλου, η ώρα πήγε 3, αλλά δεν είμαστε σε φάση για mainstream samples όσο και αν όλα είναι τώρα ένα απέραντο club. Περνάμε από την Kill the dj όπου η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική αλλά προλαβαίνουμε να ακούσουμε λίγο Spektrum, γερμανοί με μία αφρικάνα τραγουδίστρια, που με έναν περίεργο τρόπο καταφέρνουν να παίζουν αφρο-funk-electro χωρίς να γίνονται έθνικ. Μετά χωνόμαστε στο Le Club και μας συνεπαίρνει ο Mocky και ο Dj Assault με τα funk, r'n'b και acid τους κατορθώματα.

Τώρα πήγε 5. Ο κόσμος πλέον ξεφεύγει, όπως συνήθως σε τέτοιες αγρυπνίες. Πολλοί καθισμένοι ή πεσμένοι κάτω, τα φλερτ της βραδιάς αρχίζουν να αναζητούν την εκπλήρωσή τους, αυταπάτες ότι όλα είναι υπέροχα και τέτοια, το ξερό κρύο του ξημερώματος επιδεινώνει την φυσική σου κατάσταση μετά το ποτό και το ξεκούνημα, εκατοντάδες άνθρωποι που περιμένουν το πρώτο μετρό (ανυπόφορη η απουσία μουσικής στην αποβάθρα μετά από τέτοιο βομβαρδισμό), η κούραση έρχεται στο τέλος της γιορτής, θέλεις ύπνο και θα πέσεις ευχαριστημένος μετά από ένα φεστιβάλ που σε έχει χορτάσει για πολλούς μήνες.