Le Pastis De La Bourgeoisie # 14
Η σκηνή ήταν σαν ένα μικρό εργοστάσιο. Όλοι περίμεναν με υπομονή τη σειρά τους να παίξουν το προβλεπόμενο δευτερόλεπτο, ο Mads Brauer, η ψυχή ουσιαστικά του group, έδινε το σύνθημα και φρόντιζε για το μέτρο. Ήταν ο διευθυντής ορχήστρας και έδινε το ρυθμό με μια αόρατη μπαγκέτα. Όταν λοιπόν έμπαινε το πιάνο ή το βιολί ή τα τύμπανα ή τα μπιμπλίκια ή όλα αυτά μαζί εκείνη τη στιγμή o Mads χαμογελούσε και καμιά φορά χοροπηδούσε από τη χαρά του. Καθώς τραγουδούσε κοιτούσε το κενό με έναν περίεργο τρόπο σαν να έπαιρνε το πρόσταγμα από κάπου αλλού. Ήταν σαν ξωτικό, σχεδόν αστείος, με το θηλυπρεπές ψηλόλιγνο σώμα του και τις διαφορετικές μεταξύ τους κάλτσες του- μία κίτρινη και μία κόκκινη, πολύ λογικό. Στο μπλουζάκι του δε, έγραφε Anima, το τρίο των βιολιστριών που έχουμε ακούσει και με τους Sigur Ros- μία από τις Anima ήταν μαζί τους και στην σκηνή. Από πίσω τη μελωδία συνοδεύουν εικόνες από ταινίες βωβού κινηματογράφου με απεγνωσμένες γυναικείες φιγούρες και σκηνές σε fast forward. Η θλίψη που αναδύει η post rock μουσική του που την χαρακτήρισαν σαν το ωραιότερο μείγμα Sigur Ros και Aphex Twin -δεν νομίζω πως θα μπορούσε να ακούσει πιο ενδιαφέρον χαρακτηρισμό- έβγαινε σαν αποτέλεσμα μιας πελώριας μηχανής μέσα στο μυαλό του που βάζει σε μελωδική τάξη ένα σύμπαν από ήχους και θορύβους και βιολιά και κιθάρες.
Αυτοί ήταν οι Efterklang. Με τα δανέζικα ξανθά τους πρόσωπα, με τη σκανδιναβική τους προφορά και τους σιγκουροσικούς τους ήχους. Ο Mads και η παρέα του, που λέει και ο λαός, μας πρόσφεραν ένα σετ μίας ώρας και 45 λεπτών σε ένα μικρό μεν κατάμεστο δε Glazart. Για πρώτη tour του πρώτου δίσκου ήταν χαρακτηριστικά επαγγελματικοί και άψογοι, και έμοιαζαν περισσότερο σαν μια καλοβαλμένη ορχήστρα κλασσικής μουσικής παρά σαν rock group έστω και post. Λίγο πριν κάναμε τη γνωριμία μας με ένα εξίσου ενδιαφέρον γαλλικό κουαρτέτο τους Hitchcockgohome με ανάλογους ήχους που μας θύμισαν αρκετά Hood και συνιστούνται επομένως ιδιαιτέρως.
Oι γυναίκες που ανακατεύονται μεταξύ τους είναι το επόμενό μας θέμα. Στο Παρίσι την περασμένη εβδομάδα έγινε ένα φεστιβάλ με γκρουπ που εκπροσωπούν την ροκ κατάσταση με φουστάνια, μερικά ονόματα θα πω και θα μπείτε στο νόημα: μιλάμε λοιπόν για Go! Team, Rogers Sisters, Kristin Hersh (50 Foot Wave), Electrelane κλπ., και θέλω εδώ να σημειώσω ότι οι First Floor Power είναι ότι καλύτερο άκουσα τελευταία. Είναι από τη Σουηδία, μοιάζουν με Cardigans αλλά και με Mamas and the Papas αλλά και με αυτούς τους καινούριους ροκάδες βλέπε Bloc Party και Franz Ferdinand κλπ. Το θέμα είναι ότι παίζουν πιο γλυκά και πιο ανέμελα. "The nerves" είναι ο δίσκος που βγάλανε πέρσι και έπαιξαν και αυτοί στο εν λόγω φεστιβάλ. Δες: www.lfsm.net
Και μια που μιλάμε για δίσκους να δώσουμε μια εξήγηση για τον τελευταίο δίσκο των Eels. Σύμφωνα λοιπόν με αποκλειστικές πληροφορίες ο κύριος χέλι- Mark Oliver Everett έχασε με ρεκόρ ταχύτητας μέσα σε λίγους μόνο μήνες, μάνα (γηρατειά), αδελφή (αυτοκτονία), και ξαδέλφη (επιβάτης του αεροπλάνου που κατέληξε στο Πεντάγωνο την 9/11). Για να μην τρελαθεί λοιπόν, όπως λεει και ο ίδιος, άρχισε να δημιουργεί κομμάτια, και έτσι εξηγείται γιατί ο ωραιότατος καινούριος διπλός του δίσκος είναι γεμάτος χαρά και αισιοδοξία (τελείως καταθλιπτικός ήθελα να πω). Μαζί του ο x-REM Peter Buck και ο ψυχεδέλης των 60s x-Lovin Spoonful John Sebastian. Και μετά έρχεται η Ανάσταση.
Στις Βρυξέλλες όχι πολύ μακριά δηλαδή και συγκεκριμένα στο φημισμένο Βοτανικό κήπο γίνεται ένα ακόμη φεστιβάλ με καινούρια βελγικά ονόματα και νομίζω ότι γενικά στο χώρο οι βέλγοι τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από τους γάλλους- να θυμίσω τους Girls in Hawaii σε αυτό το σημείο. Αυτό που θέλω να προσέξετε είναι δύο κατά βάση ονόματα : Major Deluxe (πήγαινε majordeluxe.com/soundtrack πάτα Meanwhile και παρατήρησε το χαμό στο φινάλε), τους Superlux (το "Alarm" θα μπορούσε να είναι άνετα το κομμάτι που θα ξεσηκώσει αυτό το καλοκαίρι τα μπιριμπόγκολα στέκια) και φυσικά τέλος τους Hollywood Porn Stars αλλά αυτούς ελπίζω ότι τους ήξερες ήδη. Το φεστιβάλ λέγεται "Νύχτες στο Βοτανικό", διαρκεί από 8 έως 15 Μάη έχει πέντε σκηνές και άπειρα ακόμη ονόματα πέρα από τους γνωστούς άγνωστους βέλγους με κιθάρες, μπορείς δηλαδή βρυξελιώτη τυχερέ να δεις εκτός των άλλων και Hot Hot Heat, Andrew Bird, Bellerays, I Am Kloot, Τahiti 80, Archive και για να μη μιλήσω και για τους Arcade Fire και ανατριχιάσω πάλι.
Μπορείς όμως να δεις και την Camille και εδώ θα μου επιτρέψεις να κάνω ειδική μνεία. Πρόκειται για εκείνη την κοπελίτσα που τραγουδούσε το "Too drunk to fuck" των Dead Kennendys στον πολύ καλό εκείνο δίσκο των Nouvelle Vague του περσινού Μαίου, δημιούργημα δύο γάλλων μουσικών που αποφάσισαν να διασκευάσουν προσθέτοντας 
μερικά bossa στοιχεία τραγούδια π.χ. των Joy Division, Cure, Clash, Tuxedomoon κ.ά. Η κοπέλα λοιπόν αυτή εκτός του ότι έχει συνεργαστεί με ένα σωρό μουσικούς εδώ στη Γαλλία (ας αναφέρω τον Jean Luis Murat) αυτή τη στιγμή αποτελεί την πιο indie (sorry για τον όρο) φιγούρα τους τελευταίους μήνες στη χώρα του Οβελίξ. Αφορμή ένας πρωτοποριακός για τα γαλλικά ροκ δεδομένα δίσκος: το "Le fil" όπου η Camille με χαρακτηριστική άνεση και κυρίως χωρίς καθόλου να ψαρώσει παίζει κουτσό από τη Bjork στην PJ Harvey κι από εκεί κάνει ένα άλμα και γίνεται και λίγο Courtney Love. Σταθερά όμως μένει Camille και χρησιμοποιεί τη φωνή της φωνάζοντας ή ψιθυρίζοντας κάνοντάς σε ακροατή να αναρωτιέσαι πού στο καλό βρήκε τόσο πάθος και τόση φαντασία αυτή η γαλλίδα με τα μικρά ματάκια και τη γαλλική μυτούλα -ίδια με αυτές με τις μπαρέτες και τα χρωματιστά κασκολάκια στο metro δηλαδή. Επισκέψου και το site της, είναι πολύ ωραίο: www.camille-lefil.com
Πριν λίγες μέρες είδαμε και το "DIG!". Πρόκειται για την ταινία - documentaire της Ondi Timoner για την σχέση των Brian Jonestown Massacre και των Dandy Warhols και συγκεκριμένα την στενή φιλία που πέρασε σε μια άνευ προηγουμένου έχθρα (βλ. "Not if you were the last dandy on earth" του Anton Newcombe, αμέσως μετά την πρώτη 
επιτυχία του ''φίλου'' του, Courtney Taylor, στην κυρία Capitol). Η απόφοιτος Yale (ουάου) που μέχρι τώρα ασχολιόταν κυρίως με κοινωνικό documentaire μοντάρει τις σκηνές που από το '96 αποθανάτιζε ακολουθώντας και τα δύο γκρουπ στις στιγμές της έμπνευσης, των πρώτων gigs, των μυθικών καυγάδων, της αγωνίας αν και πότε στο καλό θα κάνουν το hit, της κραιπάλης στα διαμερίσματα που νοίκιαζαν και άλλαζαν κάθε τόσο και στα ακριβά ξενοδοχεία σε περιόδους tour και φυσικά στις συναυλίες τους (ιστορικές οι φιλονικίες και το μπουνίδι των BJM που με μαθηματική ακρίβεια λάμβανε χώρα σε κάθε συναυλία τους). Η ταινία είναι χορταστική λοιπόν σε κιθάρες, ναρκωτικά, 90s ψυχεδέλεια, έμμονες ιδέες και παθιασμένες συγχορδίες και μας διαφωτίζει γύρω από θέματα όπως η ευφυΐα Courtney και κυρίως Anton (συγκλονιστική μορφή, αναμφισβήτητα και άξια ο πρωταγωνιστής της ιστορίας), η σκληρή πορεία μέχρι την κορυφή (είναι ενδιαφέρον να τη βλέπεις live σαν παραμύθι), οι πολυεθνικές που πουλάνε τη μουσική σαν να πουλάνε ντομάτες, το ότι ακόμη και ρεμάλι να είσαι και να κάνεις ροκ πρέπει να είσαι επαγγελματίας, να προσέχεις τους τρόπους και να συγκρατείς τις εξαρτήσεις σου και γενικά αποκαλύπτει μέσα σε 1 ώρα και 47 λεπτά το πόσο βρώμικος και υπέροχος είναι τελικά ο κόσμος των ροκάδων φίλων μας δημιουργών. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε τη συγκίνηση μας για το ένα λεπτό (ολόκληρο!) της εμφάνισης του Αχιλλέα στην ταινία: ναι, αν δεν το ξέρατε, τα τελευταία χρόνια στους Dandys ανήκει επίσημα και ένας πατριώτης, πρώην μέλος των Θεσσαλονικιών Kashmir, εκείνος ο όμορφος με την τρομπέτα.
Και τώρα ήρθε η ώρα να φύγω. Άμα είσαι καλός μαθητής και μελετήσεις όλα τα παραπάνω, την επόμενη φορά θα σου χω τα καλύτερα πάλι μπουρζουά αναγνώστη μου.
