Le Pastis De La Bourgeoisie # 15

Κι ενώ όλα είναι υπέροχα, την ίδια στιγμή η opening page του Sebastian Schullerμε βάζει, και πάλι γαμώτο, σε σκέψεις... για την ευτυχία φυσικά... Ότι υπάρχουν καλά νέα, υπάρχουν: π.χ. ότι στο ραδιόφωνο μπορούμε να ακούμε καλή μουσική και υπάρχουν άνθρωποι που διαλέγουν ανεπηρέαστοι καινούρια ωραία πράγματα και τα βάζουν να τα ακούσει ο κόσμος. Ότι ο δίσκος του γάλλου Schuller είναι πολύ καλός και πριν κιόλας προλάβω να τον προτείνω όλοι οι φίλοι μου τον ήξεραν ήδη, τι περηφάνια! Ότι οι άνθρωποι τους έρχεται έμπνευση και φτιάχνουν έργα τέχνης από άχρηστους υπολογιστές... Και ότι οι Whomadewho στην Αμβέρσα ήταν τόσο δυνατοί που για εκατομμυριοστή φορά σκέφτηκα ότι η μουσική ευτυχώς είναι ανεξάντλητη, αλλιώς θα βρισκόμασταν όλοι στα υπόγεια του μετρό με ένα μισοάδειο μπουκάλι vieux papes και θα ζητούσαμε ένα ευρώ η ένα ticket εστιατορίου "για εμάς και τον σύντροφο μας που έχασε, λέει, τη δουλειά του" -και είναι τόσοι πολλοί αυτοί που στο ζητάνε που στο τέλος συνηθίζεις. Ανήκω στην κατηγορία αυτών των γελοίων τύπων που δεν μπορούν να αντικρίσουν ένα ζητιάνο στη γωνία χωρίς να τους πιάσει υπαρξιακό, σαν εκείνον που ήταν στη rue de Τemple και είχε πιάσει περίπου τέσσερα τετραγωνικά με τα sleeping bags και τις κουβέρτες και τα κατσαρολικά του και έφτιαχνε σούπα μέσα στο δρόμο πάνω στο γκαζάκι του και κανείς όμως δεν πήγε να του μιλήσει γιατί που να τον βάλει μωρέ... δεν έχει χώρο για αυτόν στην ήδη μπερδεμένη ζωή μας. Και τότε ξαφνικά στα αυτιά επανέρχεται το "everytime you close your eyes ..." των Arcade Fire και δυστυχώς όλα αυτά παραμένουν μουσική και παραμένουν τρόπος έκφρασης και την πραγματικότητα όπως είναι την έχουμε αφήσει στην ακρούλα και ύστερα μιλάμε για κάτι πολιτικούς που δεν κάνουν τίποτε λιγότερο από εμάς και μετά, τι ωραία, ανακαλύψαμε ότι όλοι έχουμε ευθύνη για αυτήν απίστευτη μελαγχολία και έτσι μπορούμε, αφού έχουμε γράψει αυτά που έπρεπε και τα έχουν διαβάσει κάποιοι εκατό άντε διακόσιοι άνθρωποι, να πούμε καληνύχτα να ξαναβάλουμε το κεφάλι κάτω από το μαξιλάρι και να μας πάρει γλυκά γλυκά ο ύπνος...

Είναι βέβαια και μερικοί που είναι πολύ θυμωμένοι με τον κόσμο. Αλλά μετά αν κάτι πάει καλά είναι σαν ψάρια έξω από το νερό. Τους τρέφει ο θυμός, ευτυχώς συχνά η κριτική τους είναι sine qua non, αλλά αυτό που τους λείπει δεν είναι η διόρθωση των πραγμάτων αλλά η ικανότητα να χαίρονται. Χρήσιμοι αλλά δεν μπορούν να ζήσουν. Έτσι ο περισσότερος κόσμος προτιμάει να κουνάει τα ελληνικά του σημαιάκια και υποδέχεται την Έλενα Παπαρίζου. Ενώ μερικά μίλια πιο πέρα οι Γάλλοι λένε ΟΧΙ. Η αυτοϊκανοποίηση της απόρριψης. Άνθρωποι αγνοώντες βρίσκουν την ευκαιρία να κουνήσουν τα γαλλικά τους σημαιάκια ωσάν νικητές. Και μετά βλέπεις τον Cobain που προσπαθεί να πιάσει μια μύγα. Του ξεφεύγει. Μετά γεμίζει το πιάτο του με δημητριακά. Αύριο μεθαύριο πεθαίνει και το ξέρει αλλά έτσι, χωρίς πολύ ζωή, η μύγα είναι ενοχλητική και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Την ίδια ώρα άνθρωποι φτιάχνουν projects για την παγκόσμια ειρήνη. Και άλλοι ετοιμάζονται για τις επόμενές τους διακοπές. Ανήκω σε αυτούς τους γελοίους τύπους που τους συγκινεί ένα ακόρντο. Φίλοι μου είμαστε τελείως pathetic. Γι' αυτό ας περάσουμε στα καλά νέα.

Το βράδυ εννιά με δέκα στο France Inter παίζει η εκπομπή του Bernard Lenoir, "C'est Lenoir" (δηλαδή "Είναι ο Lenoir" αλλά και "Είναι το μαύρο (χρώμα)", το πιάσατε το λογοπαίγνιο;) που είναι η γαλλική εκδοχή των εκπομπών του αθάνατου John Peel. Ο ίδιος τράφηκε από το ye ye κλίμα της Γαλλίας την δεκαετία του 60, τώρα όμως είναι ο άρχοντας της indie λεγόμενης μουσικής στη χώρα και εδώ και είκοσι περίπου χρόνια βάζει στους Γάλλους να ακούσουν ό,τι πιο καλό κυκλοφορεί, λίγο μετά που θα κυκλοφορήσει. Τα playlist των εκπομπών του είναι γεμάτα καινούρια όμορφα πράγματα που πουθενά αλλού δεν θα μπορούσες να ακούσεις. Επίσης, σε μίμηση των γειτόνων Άγγλων ακόμη μια φορά, ο Lenoir είναι οικοδεσπότης των "Black Sessions", κάτι αντίστοιχο με τα Peel Sessions φυσικά, και έχει φιλοξενήσει τρελά ονόματα όπως ας πούμε τους Radiohead στις αρχές τους, την PJ, τους Pulp, τους Divine Comedy και τώρα πρόσφατα τις Electralane και τους Arcade Fire. Οι υπέροχες αυτές "συνεδρίες" είναι ανοιχτές για το κοινό και μπορείς να μπεις δωρεάν αλλά αν είσαι εννοείται τυχερός. Το ραδιόφωνο που θα έπρεπε να κάνει ο Πετρίδης.

Οι Whomadewho, που πήραν το όνομά τους από ένα κομμάτι των AC/DC (what ?), είναι από την Κοπεγχάγη και είναι αυτοί που στο ένα και μοναδικό album τους διασκεύασαν το "Satisfaction" του Benny Benassi και το πήρε η LEVI'S και έφτιαξε εκείνη την ωραία διαφήμιση και επίσης είναι αυτοί που ακολουθούν τους Soulwax ως guest στις περισσότερες συναυλίες τους, είναι όμως πολύ καλύτεροι από αυτούς να σημειώσουμε. Το τριμελές group μπορεί να είναι ακόμη πρωτάρικο, αλλά έχουν πολύ μεγάλη ροκ ενέργεια. Έχουν το γνωστό υπέροχο μπλαζέ κυνικό ύφος και θυμίζουν πάρα πολύ Interpol ευτυχώς στο πιο επιθετικό του. Την ίδια στιγμή όμως σε κάνουν να χορεύεις σαν παλαβός. Είναι από τα ονόματα που θα μπορούσες να συνυπολογίζεις στα επερχόμενα next big things και ο δίσκος τους είναι γέννημα της Gomma, μιας σχετικά άγνωστης γερμανικής label, και μετράει περίπου 6 μήνες old. Τον Μάιο που μας πέρασε έβγαλαν και ένα πολύ ωραίο σινγκλάκι, το "The Loop". Την βραδιά που τους είδαμε στο PETROL, ένα τσιμεντένιο minimal club στον σκοτεινό, γεμάτο περίεργους θάμνους και βελγική επαρχιακή εγκατάλειψη δρόμο έξω από την Αμβέρσα, όπου γίνονται συχνά υπέροχα gigs, είχαμε την αίσθηση ότι ανακαλύψαμε κάτι πολύ σπουδαίο.

O Sebastian Schuller είναι κάτι επίσης πολύ σπουδαίο που βγαίνει από τη Γαλλία και είναι ένας από αυτούς τους όμορφους και γλυκούς και "κάνε τη ζωή μας πιο μελωδική" τροβαδούρους. Με τη διαφορά ότι ο Schuller είναι ό,τι πιο πειστικό έχει βγάλει η Γαλλία από μουσική τελευταία. Από τα προάστια του Παρισιού, άρχισε να παίζει πρώτα κλασσικά κρουστά και αργότερα πολλά άλλα όργανα, και εμφανίστηκε πρώτη φορά το 2002 με ένα ΕΡ. Το πρώτο του άλμπουμ, το "Happiness" κυκλοφόρησε πριν τρεις μήνες. Πάθος για τη μελωδία αλλά και πινελιές ηλεκτρονικές, πολύ κοντά στους mum, και πολύ γρήγορα ορισμένα από τα κομμάτια όπως το "Weeping willow" και το "Where we had never gone" κολλάνε στο μυαλό. Και μια μελαγχολία τρένου, αυτό που όταν είσαι τυχερός και δεν υπάρχει ενοχλητικός συνεπιβάτης μπορείς να αισθανθείς με θέα τα δέντρα να τρέχουν γρήγορα.

Ο Ambrose Bierce λεει ότι μετανάστης είναι "το ακατατόπιστο άτομο που νομίζει πως μια χώρα είναι καλύτερη από μια άλλη". Ένας από αυτούς που παρόλα αυτά σηκώθηκε και έφυγε είναι και ο Μίλτος Μανέτας. Και αφού γύρισε εδώ κι εκεί, κατέληξε στο Παρίσι και στο Λος Άντζελες και έτσι τώρα ζει ανάμεσα στις δύο πόλεις. Οι πίνακές του κατασκευάζονται κυρίως από ηλεκτρικά καλώδια, βύσματα και υλικά από άχρηστο hardware. Φτιάχνει επίσης και video. Οι κριτικοί όμως αργούσαν να δώσουν στην τέχνη και την τεχνοτροπία του μια ειδική ονομασία... Έτσι ο Μανέτας αποφάσισε να απευθυνθεί σε μία αμερικανική εταιρεία ονοματοθεσίας που λέγεται Art Production Fund και να της ζητήσει να βρει ένα όνομα για την τέχνη του, με το αζημίωτο. Η ίδια εταιρεία έχει βαφτίσει προϊόντα όπως τα Pentium και τα Swiffer... Μετά από λίγους μήνες το νέο όνομα είχε βρεθεί και ο Μανέτας το ανακοίνωσε σε ανοιχτή εκδήλωση στο Μανχάταν. Ο νέος όρος δεν τελείωνε σε -ισμός. Το όνομα της τέχνης του Μανέτα ήταν το αρχαίο ''νυν''. Η ιδέα πιθανότατα αναμένεται να βρει μιμητές και στον χώρο της μουσικής (ποτέ δεν χώνεψα τον όρο post rock εξάλλου). Πήγαινε manetas.com για περισσότερα για το έργο του.

Οι τελευταίες μέρες του Kurt Cobain. είναι μέρες βαριές και ατελείωτες, χωρίς πολλούς διαλόγους, είναι μέρες που επειδή οδηγούν στο θάνατο είναι οριακά μακάβριες. Μέσα σε ένα σπίτι όπου οι ουσίες έχουν φέρει μερικές ψυχές σε πρόθυρα ανεπιστρεπτί αποσύνθεσης περιφέρεται και ένα φάντασμα που σε στιγμές μόνο θυμίζει αντιδράσεις ανθρώπου, στιγμές τόσο λίγες που σε θλίβει που υπάρχουν. Ο ίδιος αποφεύγει τους πάντες, αδυνατεί να επικοικωνήσει, να δεχτεί βοήθεια ή να σταθεί όρθιος, η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι το ίδιο βαριά με τον ήρωα. Σε κάποια στιγμή όμως το φάντασμα παίρνει την κιθάρα του, που μέχρι πριν λίγο προσπαθούσε να γρατσουνίσει μουρμουρίζοντας κάτι, και εκεί ξαφνικά αρχίζει να τραγουδάει ένα υπέροχο πράγμα. Τη μουσική, που θυμίζει αρκετά έμπνευση Cobain, έγραψε και ερμήνευσε ο ίδιος ο Michael Pitt, που θέλω να βεβαιώσω ότι πρόκειται για συγκλονιστικό ηθοποιό, μαζί με το συγκρότημα που έχει στην πραγματικότητα, τους "Pagoda". Λένε επίσης ότι έμεινε αξέχαστη η βραδιά που ο Pitt έπαιξε live στα πλαίσια του φεστιβάλ στις Κάνες. Η ταινία "Last Days" του Gus Van Sant με πρωταγωνιστή το υπέροχο πλάσμα Michael Pitt που έχει συνεργαστεί με τον ίδιο σκηνοθέτη από παλιά και τον είδαμε και στο "The Dreamers" του Bertolucci βγήκε στις αίθουσες σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία ενός dvd documentaire για τη ζωή του Kurt Cobain ονόματι "Nevermind Kurt". Διάλεξε και πάρε.

Παρόλα αυτά, μέσα σε τόση δημιουργία και τόσες επιλογές, πολλοί φίλοι μου εκτός που ακούνε μουσική, πίνουν πολύ και καπνίζουν και όταν όλα πάνε καλά έχουν αυτό το διαστροφικό συναίσθημα ότι κάτι λείπει. Τελικά όταν δεν υπάρχει κάτι να συγκρατεί το μάταιο του κόσμου τούτου βγαίνει αμέσως, βρίσκει διόδους και γίνεται σενάριο και έμνευση και βρίσκει cd player άδεια και βρίσκει τον τρόπο να σε επαναφέρει στην φυσιολογική σου κατάσταση, εκεί δηλαδή που υπάρχει soundtrack και το κεφάλι να είναι κάτω από το μαξιλάρι και δεν παν οι γείτονες να φωνάζουν, εσύ το έχεις βάλει στο maximum. Happiness.