Le Pastis De La Bourgeoisie # 3
H αποψινή ανία της μπουρζουαζίας θα ασχοληθεί για ακόμη μια φορά με καυτά θέματα της παρισινής επικαιρότητας που ένας σωστός μικαναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του δεν πρέπει να χάσει. Θα μιλήσουμε για την έκθεση αφιέρωμα στους Pink Floyd, για το μεγαλύτερο φεστιβάλ κόμιξ στον κόσμο, για την έκθεση του εκπληκτικού και αγαπημένου μας David McKean στα πλαίσιά του και όπως επίσης για το cd των γάλλων Pop The Fish το οποίο ως δια μαγείας, και μάλιστα όχι μαύρης, έφτασε στα χέρια μας και πολύ καλά έκανε. Επίσης θα κάνουμε μια προσπάθεια να ανοίξουμε την καρδιά μας, να μιλήσουμε για τη παρουσία του Θεού στη ζωή μας για το πόσο εμείς είμαστε πιστοί στις εντολές του και για την ελπίδα που δίνει η Βασιλεία του στην ανιαρή ζωή μας, αστειάκι.
Στο Μουσείο της Μουσικής λοιπόν του Παρισιού έλαβε χώρα η έκθεση με αφορμή τα 30 χρόνια από τότε που πρωτοακούστηκε το Dark side of the moon στα αυτιά της ανθρωπότητας. Να αναφέρουμε βεβαίως βεβαίως στο σημείο αυτό ότι το Μουσείο τούδε εντάσσεται στην λεγόμενη Cite de la Musique (www.cite-musique.fr) που όπως λέει και η λέξη αντιστοιχεί σε ένα συγκρότημα από χώρους συναυλιών, εκθεσιακούς χώρους, σχολή μουσικής κ.ά. που όπως βλέπουμε δεν θεωρεί σκόπιμο να ασχοληθεί μόνο με την κλασσική «κλασσική μουσική» αλλά στεγάζει με την ίδια σοβαρότητα μουσικές νεότερες αλλά αναμφίβολα κλασσικές, όπως στην περίπτωσή μας εκείνη των Pink των Floyd. Όπως μπορείς να φανταστείς εξάλλου, δεν έλειπε η μουσική υπόκρουση που έντυνε την περιήγηση στην πορεία του γκρουπ, από το 'Piper and the gates of dawn' μέχρι το 'Division bell' και το 'Pulse' μέσω ενός virtual ταξιδιού σε διαφορετικές αίθουσες όπου σε υποδέχονταν για παράδειγμα μια τεράστια γελάδα (βλ. εξώφυλλο 'Atom heart mother') ή ένα κρεβάτι (βλ. 'Α momentary lapse of reason'), ένας τύπος με λαμπιόνια (βλ. 'Τhe delicate sound of thunder') ή ακόμα ένα αληθινό πυραμιδοειδές-πρίσμα από όπου περνούσε και διαθλούνταν μια ακτίνα φωτός (ξέρεις που να δεις).
Επίσης θαυμάσαμε αυθεντικά όργανα που χρησιμοποιούσαν οι Floyd στις συναυλίες τους, τα ρούχα που φορούσαν στην περιοδεία του 'The Wall', βίντεο κλιπ και άλλα βίντεο από συνεντεύξεις συναυλίες και πρόβες τους, φυσικά το εκπληκτικό κινούμενο σχέδιο του Gerald Scarf για το 'The Wall', παρτιτούρες τους, φωτογραφίες από γυρίσματα ταινιών, όπως το 'Zabriskie Point' του Antonioni, των οποίων έφτιαξαν το soundtrack κτλ, κτλ. Αυτό που έκανε την εντύπωση την μεγαλύτερη ήταν πως οι διοργανωτές σκέφτηκαν ότι πολύ ενδιαφέρον θα ήταν να εντάξουν και τους μουσικόφιλους επισκέπτες μεταξύ των εκθεμάτων. Έτσι σε κάποια σημεία του χώρου υπήρχαν καμπίνες ιδιωτικής ακρόασης με την σημείωση απ' έξω ότι «αν δεν είστε ντροπαλοί μπέστε». Οπότε έμπαινες, κλεινόσουν μέσα, άκουγες Pink Floyd και οι υπόλοιποι υποτίθεται χάζευαν τις αντιδράσεις σου. Π.χ. ένα ζευγάρι που μπήκε εκεί μέσα εμπνεύστηκε τόσο από τους πινκφλοντιακούς ήχους που παραλίγο να καταλήξει να πραγματοποιήσει την γενετήσια πράξη ενώπιόν μας. Πολλά συμπεράσματα για τις ευεργετικές συνέπειες των Pink Floyd μεταξύ άλλων και στην υπογεννητικότητα πέρασαν τότε από το ταπεινό μυαλό μου. Ας μην ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας που είναι η ανία της μπουρζουαζίας.
Η γαλλική επαρχία είναι αρκετά καταθλιπτική. Η εμπειρία μας από αυτή περιορίζεται βέβαια μόνο στις πόλεις Besancon, Strasbourg και Angouleme αλλά τα πράγματα δείχνουν ότι δεν κάνουμε λάθος. Σίγουρα στο νότο η ατμόσφαιρα είναι πιο «μεσογειακή» αλλά και πάλι όχι κάτι το ιδιαίτερο. Όμως. Η γαλλική επαρχία, ναι, και αυτή έχει να επιδείξει μοναδικά επιτεύγματα. Στην τελείως άγνωστη για οποιονδήποτε άλλο λόγο Angouleme λοιπόν πραγματοποιείται κάθε χρόνο το διεθνές φεστιβάλ κόμιξ ή γαλλιστί Bande Dessinee (bdangouleme.com). Φέτος πραγματοποιήθηκε το 31ο και το mic ήταν εκεί, yeah. Για τέσσερις μέρες στην μικρή και όμορφη γαλλική πόλη όπου βρίσκεται και το Εθνικό Κέντρο του Κόμικ (ένας υπερμοντέρνας μουσειακής αισθητικής χώρος που παρουσιάζει την ιστορία και την εξέλιξη του κόμικ, το ξέρατε ότι η 9η τέχνη εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1833 στην Ελβετία;) μαζεύονται αμέτρητοι φίλοι των κόμιξ από όλο τον κόσμο για να δουν εκθέσεις, να ενημερωθούν για παλιές και καινούριες εκδόσεις και ενδεχομένως να τις αγοράσουν (εντάξει λοιπόν, κι εκεί το καταναλωτικό πνεύμα οργιάζει) και να γνωρίσουν τους σχεδιαστές αυτοπροσώπως.
Εκεί ήταν π.χ. ο Vuillemin, o Manara, o Rodolphe, o Edika που μάλιστα αντί των κλασσικών αφιερώσεων στην πρώτη σελίδα προς τους θαυμαστές, σχεδίαζαν κάτι επιτόπου και υπέγραφαν τα άλμπουμ τους. Επίσης εκεί έβρισκες και μια πλειάδα ανεξάρτητων καλλιτεχνών από Γαλλία αλλά και από τις γύρω χώρες που είχε να επιδείξει κάποιες εντελώς low-budget/ lo-fi και επομένως πολύ ενδιαφέρουσες εκδόσεις. Επί τέσσερις μέρες, στην πόλη όπου τα ονόματα και οι αριθμοί των οδών ήταν γραμμένα μέσα σε bubbles και στους δρόμους αντί για γκράφιτι είναι σχεδιασμένα κόμιξ, όλοι οι χώροι, από το επιβλητικό Δημαρχείο μέχρι τους διάφορους οργανισμούς (π.χ. τα ΚΑΠΗ της Γαλλίας) είχαν μεταμορφωθεί σε εκθεσιακούς χώρους. Το μικρό λεωφοριάκι που κάνει το γύρο της πόλης και για όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ ήταν δωρεάν για όλους, είχε ακόμη κι αυτό πάνω του ζωγραφισμένα κόμιξ. Το πιο συγκλονιστικό ήταν ότι ακόμη και ο Καθεδρικός ναός του St Pierre φιλοξενούσε την έκθεση των Sean O Brien, Fagot και Torton. Ο πρώτος μάλιστα ζωγράφιζε τα χαρούμενα χρωματιστά σχέδιά του στον υπολογιστή μπροστά στα παιδάκια, εκεί 2 μέτρα από το ιερό. Θα μπορούσε άραγε να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο π.χ. στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης; Jamais, jamais, jamais...
Η έκθεση του David McKean στεγάστηκε σε ένα παλιό κτίριο του 1550. Φυσικά δεν αντιμετωπίστηκε μόνο ως κομίστας, καθότι ο McKean είναι πάρα πολλά πράγματα Έχει σχεδιάσει πολλά εξώφυλλα δίσκων μεταξύ άλλων για την Tori Amos, τους Dream Theatre, Frontline Assembly, Counting Crows κ.ά., έχει φτιάξει βίντεο κλιπς και για πολλούς άλλους, έχει σκηνοθετήσει ταινίες μικρού μήκους κι έχει επηρεάσει μεγάλο αριθμό εκπροσώπων αυτού του, πώς να τον πούμε, του «post σουρεαλισμού», έχει ζωγραφίσει some masterpieces για τα editorial του Penthouse, ενώ όσο κόμικ έχει σχεδιάσει το Cages, το Mr Punch και πέρσι το Wolfes in the walls σε συνεργασία με τον Niel Gaiman (βλ. την εικόνα που σου βάλαμε, μην αμελείς).
Ο David McKean δεν σχεδιάζει απλώς. Έκτός από την βαθιά του φαντασία χρησιμοποιεί πάρα πολύ και τον υπολογιστή του. Ενοποιεί τη φωτογραφία με το σχέδιο και τις digital παραμορφώσεις, μεταλλάσσει τις μορφές, τα μεγέθη, το χρώμα, τις έννοιες. Δεν ντρέπεται. Είναι τολμηρός, μα ποτέ χυδαίος, είναι καυστικός και περίεργος, φτιάχνει αυτό που θα ήθελες πολύ να υπάρχει και δεν ήξερες ότι έχει ήδη δημιουργηθεί. Είναι οικείος και συγχρόνως καταπληκτικά πρωτοποριακός, χαίρεσαι μετά το πέρας της περιήγησής σου στην έκθεση για την ταύτιση των εικόνων του με το ζαλισμένο σύγχρονο μυαλό σου. Κάποια ονόματα έργων του που παρουσιάστηκαν εκεί (έλειπαν κάποια αρκετά γνωστά): "Arkham asylum", "Wood3", "Unnecessary surgery", "Kidson drugs" και κάποιες σελίδες από τα υπέροχα Cages και Mr Punch.
Pop the Fish. Ωραίοι, φρέσκοι, Γάλλοι, pop μέχρι βλακείας (με την καλή έννοια) και έχουν και site: popthefish.com. Είναι αναμφιβόλως undeground, tredy, indy (δεν ανήκουν σε εταιρείες και τέτοια, συνθέτουν, ζωγραφίζουν και κυκλοφορούν τους δίσκους τους χωρίς εξάρτηση από κανένα), είναι happy, young, free, teeth-nice-and-clean, μοιάζουν με τους Ladytron και τους Stereolab, έχουν ένα τραγούδι που ονομάζεται «Χαλί απ' το ΙΚΕΑ» ένα άλλο που μας καλεί όλους «Ta ram, ta ram, ta ram, a la piscine», είναι τέλος πάντων πολύ καλοί και ακούγονται όλο και περισσότερο σε επιλεγμένα-καταστήματα του Παρισιού τη νύχτα. Το cd τους, δε, κυκλοφορεί κυριολεκτικά από χέρι σε χέρι.
Κάνει λίγο κρύο τελευταία, αλλά τώρα που μπήκε ο Φλεβάρης η άνοιξη φαίνεται πολύ κοντινή. Κατά τα άλλα καλά. Πολιτικά σκάνδαλα κι εκεί, πολιτικά σκάνδαλα κι εδώ. Καμιά πρωτοτυπία.
Εδώ όμως ολοκληρώθηκε το πρόγραμμά μας. A bientot mes amies ...
