Le Pastis De La Bourgeoisie # 4

Πριν από κάποια χρόνια όταν το μόνο που είχα ακούσει από Love ήταν το χιτάκι 'Alone again or', (χιτάκι; χιτάρα!-εκδ) ο Γιώργος μου χάρισε μία κασέτα. Τι είναι αυτό; είπα. Είναι ο δίσκος τους, το 'Forever Changes' είπε αυτός. Άκουσέ τον, είναι ολόκληρος αριστούργημα. Ο Γιώργος δεν έκατσε πολύ, αντιθέτως όμως οι Love στρογγυλοκάθισαν στην καρδιά μου για πάντα.


Arthur LeeKαι ο Arthur Lee ήταν εδώ πριν λίγες μέρες. Τον είδα από κοντά μαζί με το καινούριο του γκρουπ αυτούς τους ίδιους που έπαιξαν και στην Αθήνα λίγους μήνες πριν. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος στο Trabendo (και πολλοί σαραντάρηδες που θυμήθηκαν τα νιάτα τους) για να τον δει. Ήταν γερασμένος. Ήταν too much rock. Σνόμπαρε συνέχεια τους γάλλους ότι δεν μιλάνε αγγλικά «oh did you understand what I just said?». Και έπαιξαν πολύ. Και κάτι καινούρια κομμάτια και δεν ήταν πολύ Love/αγαπησιάρικα και στο τέλος του 'Red Telephone' τον έπιασε να λέει και να ξαναλέει Freedom περισσότερες φορές από ότι στο δίσκο και να καλεί και το κοινό να τραγουδήσει μαζί του, σαν σε εκδήλωση του Καρατζαφέρη εκεί που τα παίρνει για την κόκκινη μηλιά. Και δεν έμοιαζε με γκαράζ σίξτις ήταν περισσότερο ένας γερόλυκος του ροκ. Με μαύρο γυαλί και καπέλο και ανοιχτό πουκάμισο. Και το μόνο ανκόρ που έκανε το έκανε γρήγορα γρήγορα λες για να τελειώνει. Όμως ξέρεις τι; Τον λάτρεψα. Γιατί μου τραγούδησε λίγα μέτρα πέρα από τα αυτιά μου το 'Alone again or', το 'Old Man' και το 'Andmoreagain'. Γιατί είναι πραγματικός επαγγελματίας performer και δεν έχει καμία σχέση με τις ροκ μαλακίες που κυκλοφορούνε σήμερα.

Και το καλύτερο δεν στο είπα: μαζί παίζανε οι Seeds. Ο επίσης γέρος cowboy Sky Saxon να έχει τρελαθεί και να χτυπιέται it's out of the question και the wind blows your hair και εγώ μετά να λέω ότι δεν ξέρουμε τίποτα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα τίποτα δεν έχουμε ζήσει αφού γεννηθήκαμε μετά τα σίξτις. Ότι δεν ξέρουμε τι θα πει γκαράζ ούτε τι θα πει rock n roll που φώναζε συνέχεια ο Saxon και με ξενέρωνε και ότι δεν έχω ιδέα από μουσική αν νομίζω ότι μουσική είναι οι Radiohead, που είναι και τις μόδας να συζητάς για αυτούς τελευταία. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μπαμπάδες. Η μυρωδιά χόρτου παντού ενισχύει αυτή την κακή μου αίσθηση: ο κόσμος προσπαθεί να καταφέρει να νομίσει ότι αυτές οι τέσσερις συναυλιακές ώρες είναι το διαστημόπλοιο που θα τους πάει πίσω στην μαγεμένη εποχή, ακόμη και οι επί σκηνής το ίδιο. Όμως όχι. Τα παιδιά βλέπουν τηλεόραση, ακούνε J. Lo. παντού και κάνουν καριέρα σε ιδιωτικές τράπεζες. Και λίγες ώρες μετά θα προσγειωθούν ανώμαλα στο οικείο περιβάλλον των zeros και θα ξεχάσουν τη μυσταγωγία. Όχι το ξέρω πως δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι, σίγουρα, σίγουρα.


Lady and BirdΚαι μετά την προσγείωση μην το σκέφτεστε άλλο: «Suicide is painless. It brings on many changes. And I can take or leave it if I please. The game of life is hard to play, I' m gonna lose it anyway. The losing card has some delay. So this is all I have to say. Suicide is painless.» (Lady&Bird, Suicide is Painless). Kι όμως, ο δίσκος των Lady&Bird «Lady&Bird» είναι το πιο όμορφο πράγμα τον τελευταίο καιρό στο Παρίσι. Η Lady είναι η Keren Ann και ο Bird ο Bardi Johanson. Εκείνη γαλλίδα, γεννημένη στο Ισραήλ που χρόνια τραγουδάει στο Παρίσι κι έβγαλε και δίσκο μόνη της πριν λίγους μήνες («Not Going Anywhere»), και εκείνος ισλανδός, πρώην frontman των Bang Gang. Βρεθήκανε και έγιναν ζευγάρι και έβγαλαν μαζί αυτόν το δίσκο που δείχνει ότι αγαπηθήκανε πολύ. Πάρα πολύ (σχόλιο μετά τα lyrics: for these we loved and always wondered: yes, we had sex all the time). Τα κομμάτια είναι κρυστάλλινα. Τα έγραψαν όλα αυτοί εκτός από το 'Suicide is painless' και την ωραία διασκευή του 'Stephanie says'. Είναι μία ανθοδέσμη από μελωδίες με ύφος λίγο ψυχεδελικό και pop και depressive (αν και το ζεύγος μας πληροφορεί ότι απεχθάνεται τους negative ανθρώπους) και λίγο belle n sebastian και λίγο cat power και λίγο nick drake και μην το πεις πουθενά αλλά έχουν κάτι κομμάτια που θα εύχονταν να έχουν γράψει ορισμένοι από τους προηγούμενους. Και τα τραγούδησαν σε μία συναυλία σε ένα ναό του Παρισιού. Κι ύστερα ο Χριστόδουλος αναρωτιέται γιατί δεν μαζεύονται οι νέοι στις εκκλησίες.


Lady & BirdΤο concept του παραμυθένιου αυτού δίσκου βασίζεται στο εξής δικό τους παραμύθι: εκείνη και εκείνος είναι παιδιά παγιδευμένα στο σώμα μεγάλων. Μιλάνε μόνο μεταξύ τους, «they know about the presense of other people, they knοw about the sun» αλλά παραμένουν καταραμένα. Αυτό το ανακαλύπτει ο μεγάλος Shepard (track 2) που μας διηγείται : «To the girl I said: you are Lady. To the boy I said: you are Bird. But you cannot fly». Στο τελευταίο κομμάτι οι δυο τους φωνάζουν για να τους ακούσουν οι μεγάλοι, εκείνου όμως δεν τους ακούνε. Το τέλος δεν σας το λέω αλλά φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι happy.

You, πως θα περιέγραφες μια συναυλία που σου άρεσε πολύ; Θα μιλούσατε για το τι κομμάτια παίξανε, τι φορούσανε, πόσο κόσμο είχε, τι αντιδράσεις είχε ο κόσμος, πόσο έκανε το εισιτήριο, τι projections είχανε από πίσω τους, τι feeling υπήρχε, τι ήχος, τι σκηνικά πως ήταν το μαγαζί και άλλα και άλλα και άλλα. Νομίζω πως το μόνο που μπορώ να παραθέσω είναι ότι η συναυλία των Plaid στο Nouveau Casino ήταν κάτι που δεν χόρτασα. Το concert ήταν complet (sold out) και δεν χωράει ούτε στο Word και χρειάζονται λέξεις που δεν έχεις. Μίλησαν για τον πόλεμο, για τον θάνατο, για την μαζική μας υστερία για τις ψευδαισθήσεις χωρίς να πουν τίποτα και λιτά παρουσίασαν τις οικεία στεγνές από περιττούς συναισθηματισμούς ηλεκτρονικές συνθέσεις τους. Τι καλά να μπορούσαμε να πούμε τα πράγματα τόσο απλά. Άκουγες τα μπιμπλίκια και από πίσω έβλεπες τον ήλιο ή τα γκρίζα κτίρια της πόλης που ζεις εκεί μέσα και ένα καταπληκτικό βίντεο με εναλλασσόμενα καρέ τις φάτσες του Bush και του Saddam και του Rumsfeld. Δεν σου άρεσε το τελευταίο album των Plaid; Κι όμως δύσκολα σε στέλνει κάτι χωρίς να είναι καλό και μάλιστα σε νηφαλιότητα. Εκπληκτικοί.


ElectrelaneΕίναι πολύ όμορφο τελικά αντί για οργισμένους ρόκερς με μπούκλες και τριχωτά χέρια πάνω στις χορδές της ηλεκτρικής κιθάρας, να βλέπεις τέσσερα κοριτσάκια με μακριά μαλλάκια, κοκαλάκια και κοτσιδάκια που χοροπηδούν (μαζί με εκείνες που τα φέρουν) και το κυριότερο να είναι όλες τους επίσης οργισμένες. Οι Electrelane είναι από το Brighton της Αγγλίας. Ανήκουν στην Too Pure και από το 1998 που συναντήθηκαν έχουν βγάλει δύο δίσκους. Θυμάστε ένα χαρακτηριστικό σολάκι από πλήκτρα χωρίς στίχους, μονότονο και ψυχεδελικό που ακουγόταν συνέχεια πέρσι; Ε, αυτό το έγραψαν αυτές. Οι κύριες προσωπικότητες του γκρουπ είναι η ντράμερ Emma Gaze, που μοιάζει λιγάκι με τον «άντρα» της παρέας, την κολώνα του γκρουπ ας το πούμε, και η Verity Susman που παίζει πλήκτρα, κιθάρα και τραγουδάει κι από πάνω. Τα τέσσερα ταλαντούχα και λιγομίλητα riot grrrls είπαν να παίξουν και στο Παρίσι πριν λίγο καιρό. Αυτό που αποκομίσαμε από την αυτοψία είναι ότι τα κορίτσια ακόμη δεν έχουν βρει το hit-single που θα τις πετάξει στην κορυφή και θα κάνει τα άλλα Ladytron, Le Tigre και Stereolab grrrrrls να σηκώσουν το φρύδι, αλλά και ότι σίγουρα θα το βρουν πολύ μα πολύ σύντομα. Η κόκκινη φαρφίζα επί σκηνής δε, ήταν μάλλον το clue, τον μαγικό της ήχο όμως τον ακούσαμε μόνο σε δύο κομμάτια.

Αυτή την εποχή με απασχολεί πολύ το θέμα των ανθρώπων που πρέπει να αφήσεις πίσω σου χωρίς να το επιλέξεις και χωρίς να μπορείς να το δεχτείς επίσης, αλλά τα λόγια του Arthur μου δίνουν την απάντηση. Μας το είπε εξάλλου ξεκάθαρα από μικροφώνου: «This is the only thing that I am sure of. And that's all that lives is gonna die. And there'll always be some people here you wonder why. And for every happy hello there will be goodbye. There'll be time for you to put yourself on» (Love, You set the scene)