Le Pastis De La Bourgeoisie # 8
Arrogant models in bad lip gloss strut in Cambon street, Daniel Auteuil in a stratched shirt fast asleep, Catherine Deneuve in Yves Saint Laurent looking so chic, Depardieu’s car in a spin, trying to lose the police, Gainsbourg voice you can smell the smoke, Sophie Marceau is smiling at you, jardin Luxembourg walking on through. Blue blanc rouge, Matisse blue sky, ned I was fly, smoking on fags. Ignore the boys when you ride on the bus, eye up the girls and they're looking at us, you look at newlook and you drinking great wine, talking in art and you're feeling fine.
Hey, french up!
Υπάρχει μια καινούρια τάση τώρα εδώ στο Παρίσι που θα την χαρακτήριζα κάπως scissors-sυστερική. Γαλλικά συγκροτήματα με έντονη σεξουαλικότητα όπως βλέπεις στη σύνθεση και στη σκηνική παρουσία. Σαν τους ψαλιδοπόδες. Οι εν πρώτω λόγω λέγονται Vegomatic, θεωρούνται μεγάλα αστέρια της σκηνής εδώ που τρέχει κάτω από τα γνωστά, και εκεί που εμφανίζονται γίνονται πρώτη σελίδα. Είναι τρεις άντρες και μία γυναικάρα, μία ονόματι Macha, ρωσίδα ή ημιρωσίδα, δεν ξέρω. Ο αρχηγός είναι ο Thierry Los που για παράδειγμα, σε μία παράσταση τους, έδειξε τα οπίσθιά του από το πολύ πάθος. Εκτός από το χιτάκι που παραθέτουμε παραπάνω το οποίο άνετα γίνεται κομμάτι που βάζεις στο repeat στο αυτοκίνητό σου πηγαίνοντας για το beach bar, έχουν τραγούδια όπου μιλάνε ρώσικα, ιδίως η Μάσσα όπως καταλαβαίνετε, όπου υποδύονται τις νοσοκόμες, όπου βάζουν δυνατό μπιμπλίκι και όπου συχνά έχουν τόσος ανελέητες εναλλαγές και τόση χυμένη ειρωνεία που αγγίζουν την τελειότητα. Είναι φοβεροί σου λέω, είναι κάτι παραπάνω από chill out, they are stars very very big. Οι άντρες φοράνε κουστούμια, έχουν τρέντι κουρέματα και η Μάσσα είναι μια sexy chick με γυαλιστερή επιδερμίδα και ψηλό λαιμό. Είναι όλοι σνομπ, τους λατρεύεις γι' αυτό. Ακούγοντάς τους, πας σε μία παραλία με πανάκριβο φόρεμα και μαρτίνι στο χέρι, μη ξεχάσεις την ελιά. Πας μια βόλτα στους κήπους του Λουξεμβούργου, στο κέντρο του Παρισιού, με μεγάλο κόκκινο καπέλο. Μπαίνεις σε καμπριολέ, δρόμο για τη γκαλερί. Μιλάμε για ποιότητα ζωής όχι μαλακίες. Επίσης θέλεις να μείνεις για πάντα στο Παρίσι. Η εταιρεία που τους βγάζει στη φόρα λέγεται Future Now, στενή συνεργάτης του Oui FM και του υπόγειου και ίσως most interested venue στην Πόλη, του Triptyque, όπου και τους είδαμε και μείναμε με κατεβασμένο το σαγόνι για όλους τους προηγούμενους λόγους. Λεπτομέρεια που σκοτώνει. Στην πρώτη σειρά μπροστά στη σκηνή κουνιόνταν με το ρυθμό δύο γιαγιάδες και ένας παππούς συγγενείς των παιδιών. Ο τελευταίος δίσκος τους λέγεται 'Surfin, robots and the correct use of rock and roll'.
Γιατί όμως κοπελιά είπες ότι υπάρχει τάση; Δεν πρέπει να το τεκμηριώσεις κάπως αυτό; Λοιπόν τώρα θα σας πω για τους Junesex. Αυτοί είναι λίγο λιγότερο μποέμ, αλλά είναι περισσότερο τρελοί. Δεν φοβούνται μη τσαλακώσουν τα κουστούμια τους γιατί χρειάζεται να κουνηθούν πολύ για να πουν ότι ξέρουν τι αρέσει στα αγόρια. Aυτοί είναι μία frontwoman που παίζει τον ρόλο της τρελής καρδιοκατακτήτριας, μία με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και τρεις άλλοι άντρες που αυτό που ξέρουν να κάνουν τέλεια είναι εκτός από το να τραγουδάνε το να κάνουν φαν. Με έντονο τον φιλο-peaches-ικο χαρακτήρα με μία ένταση και έναν απίστευτο αυτοσαρκασμό κάνουν πλάκα και τραγουδάνε πράγματα του στυλ "Who wants freedom just give us money", "Bodily fluids on the carpet", "I know what boys like" και τέτοια. Αν δεν τους ακούσεις live δεν πρόκειται να καταλάβεις τη διαφορά ακόμη και αν τα τραγούδια τους είναι ήδη αρκετά για να σε πείσουν. Επίσης γάλλοι. Πολύ μεγάλοι.
Και τώρα θα πούμε αντίο στο Μανχάταν. Ciao Manhattan. Άλλοι τρελοί καλλιτέχνες. Άκου τι απαρτίζει το γκρουπ αυτό: μία τρομπέτα, ένα σαξόφωνο, μία άλλη τρομπέτα, ένα λαούτο ενίοτε, δύο κιθάρες, ένας ντράμερ και ένας τραγουδιστής, ο Feelgood (σκέτο), πρώην frontman των Bad Losers, που λατρεύει να κυλιέται στη σκηνή τραγουδώντας τα γαλλικά του, να βηματίζει με τις μυτερές του κροκοδιλέ μπότες, του αρέσουν επίσης τα ωραία καπέλα, πουκάμισα, γιλέκα, δερμάτινα, του αρέσει η Ανατολή, και η μουσική είναι ένα μπερδεμένο ανεξακρίβωτο συνολάκι τούρκικου έθνικ, τζαζ, george brassens, ψυχεδέλειας, οπωσδήποτε μια γερή δόση funk, ένα ύφος κάπως chill out και πάλι να κυλιέται κάτω. Το κλικ στο κάνει η σκηνική παρουσία και μετά τα κομμάτια τους πάντως. Μ’ αρέσει πολύ να βλέπω μερικούς σχεδόν άγνωστους με τόσο θράσος. Θυμάμαι τους φανταστικούς Κασμίρ από τη Σαλονίκη. Όχι σαν την Άννα Βίσση που όταν πρωτοβγήκε και τραγούδησε ήταν ένα σεμνό κοριτσάκι με χαριτωμένη φατσούλα και έλεγε κάτι σχετικό με σ΄αγαπώ και τέτοια. Φυσιολογική πορεία, θα μου πεις. Οι καιροί άλλαξαν πάντως. Εμφανίζονται τώρα στη σκηνή, δεν τους ξέρει κανείς, αλλά ξύνεις το κεφάλι σου και λες μα πώς μου ξέφυγαν αυτοί. Και μπορεί ό,τι παίζουν να μη σου αρέσει και τόσο... Το πιστεύουν όμως πολύ, που τρελαίνονται και φυσικά δεν μπορείς να ξεκολλήσει το μάτι από τη σκηνή. Το προτιμώ. Είναι ήδη πριν γίνουν. Είναι σελέμπριτιζ. Καβαλήστε το καλάμι μην αργείτε. Έτσι μπράβο. Μας άρεσε το "Les dessous du reve" και το "les Martins" (και όχι το "Be underground", είπαμε αλλά μη το παρακάνουμε κιόλας) από τους Άντε γεια Μανχάταν, ονοματάρα παρεμπιπτόντως παρμένη από γνωστή cult ταινία των σέβεντιζ, αν τα βρεις κατέβασε τα, αλλιώς πώς.
Στις 26 ήταν η gay parade που άρχισε από τη μία άκρη και κατέληξε στην άλλη άκρη του Παρισιού, της πόλης αυτής που ενώ πολλοί νομίζουν ότι έχει μια έντονη intellectual bourgeoisie ατμόσφαιρα, στη πραγματικότητα τα έχει όλα, συν ένα εκατομμύριο έξυπνα πράγματα να δεις και το καλό είναι ότι είναι underground και μόνο επειδή είναι γαλλικά, δεν είναι από το Λονδίνο, είναι από το Παρίσι, είναι δηλαδή από κει που δεν το έχεις συνηθίσει μάλλον και τόσο... Λοιπόν η πορεία των gays συνοδευόταν από πολλές συναυλίες, εμείς πήγαμε Βαστίλη που έχει συνήθως τα καλύτερα. Εκεί τραγουδούσε μερικά επιθετικά electro goth μία τραβεστί ντυμένη με ένα πλαστικό γυναικείο γυμνό σώμα το οποίο καθώς τραγουδούσε το κάρφωνε με σύριγγες σε διάφορα σημεία, ή, άλλη αμφίεση, ήταν ντυμένη γοργόνα με μία τεράστια ουρά και κουνούσε απότομα τα χέρια της. Έπαιξε επίσης ένα υπέροχο σχήμα από γυναίκες djs που αγαπάνε το electro clash, οι Putafranges. Τα πλήθη ξεσηκώθηκαν και σχεδόν μας έπεισαν ότι είναι κόντρα στην προκατάληψη και στις διακρίσεις βάση των σεξουαλικών προτιμήσεων. Μπλουζάκι με την εξής στάμπα μας έκανε να γελάσουμε: "Nobody knows I am a lesbian", φορούσε μια νεαρή. Φωτογραφίες.
Και στην 21η Ιουνίου στη γιορτή της μουσικής ήταν καλά, την Ημέρα δηλαδή που είναι ακόμη πιο αστεία και από την Ημέρα της γυναίκας. Πολλοί μεθυσμένοι γάλλοι στο δρόμο να πέφτουνε σε σιντριβάνια. Μουσική που ακουγόταν από κάθε γωνία, και έψαχνες να βρεις από πού έρχεται. Π.χ., ένα συνοικιακό τζαζ συγκρότημα έπαιζε μπροστά σε ένα bistro στην St Germain. Και όλα αυτά επειδή ο δήμαρχος, Bertrand Delanoe, που οργανώνει κάθε εβδομάδα και άλλη συναυλία στις γειτονιές της πόλης του, και έχει υποστεί και απόπειρα δολοφονίας (πέστε μου εσείς το γιατί), σκέφτηκε να γιορτάσει αυτή τη μέρα με εκατοντάδες events. Μέχρι το πρωί. Jane Birkin, Troublemakers, Fred Galliano και Emir Kusturica & The No Smoking Orchestra οι καλύτερες στιγμές. Α, οι Troublemakers παίζουν ηλεκτρονικά σε ατμόσφαιρα κινηματογραφική και ο Fred Galliano είναι ένας dj που του αρέσει να παίζει με δείγματα μαύρης μουσικής, παγανιστικούς ήχους και πρωτόγονους. Και στο Parc de la Villette έπαιζαν djs από το Βερολίνο.
Hey ου λέω. French up.
