Le Pastis De La Bourgeoisie # 9
Στα τέλη της δεκαετίας του 60 κοντά στο Montparnasse, στον πρώτο μεγάλο ουρανοξύστη του Παρισιού που χάσκει σαν φαλλός ανάμεσα στις ρομαντικές στέγες και θεωρούμενος έκτρωμα ανέκοψε την μοντέρνα αρχιτεκτονική δραστηριότητα εντός της πόλης, μερικοί καλλιτέχνες έφτιαξαν το Factory της Γαλλίας. Ο σκηνοθέτης Marc O, ο Jean-Pierre Kalfon, ο Pierre Clementi και η Bulle Ogier ήταν μερικοί από αυτούς. Οι συναντήσεις τους γίνονταν στη rive gausche, στο quartier latin και στα καφέ της st Germain εκεί όπου συναντιούνταν την ίδια περίπου περίοδο ο Sartre, ο Foucault και η Simone de Beauvoir.
Στην άλλη γωνία του δρόμου, απέναντι από το διάσημο Cafe del Flore που τώρα έχει γίνει ένα τουριστικό κατασκεύασμα όπου ο καφές κάνει 10 ευρώ, υπήρχε ένα προσωρινά στημένο θέατρο. Ο Marc O κι οι άλλοι τρεις του "Factory" ανέβασαν εκεί το Les Idoles, το θεατρικό που ζωντάνευε την δεκαετία στη Γαλλία στην χίπι της μορφή, το αντίστοιχο λένε οι ειδκοί με την "Chinoise" του Godard την ίδια περίοδο. Το θεατρικό έγινε λίγο μετά ταινία και η ταινία ξαναβγήκε στις μεγάλες οθόνες το καλοκαίρι που μόλις μας πέρασε. Η Gigi (Ζιζι), ο Charlie και ο Simone είναι τρία ανερχόμενα μουσικά αστέρια και τα μίντια θέλουν να τους κάνουν διάσημους. Οι μάνατζερ είναι σκληροί και φιλοχρήματοι, η Ζιζί και ο Σαρλί σκηνοθετούν ένα γάμο για να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας, στα live τους κυλιούνται κάτω για να πείσουν για το ταλέντο τους. Το τέλος τους βρίσκει στον καιάδα της δημοσιότητας, αφού έχουν οι ίδιοι αυτοκαταστραφεί, με στυλ εννοείται. Θυμίζει πολύ την κατάληξη των fame-story-τών και των fame-story-τισσών, οι άνθρωποι το είχαν προβλέψει από το 68.
Γιατί όμως να σας τα πω όλα αυτά; το Les Idoles με χόρτασε από 60s οverdose: το ροκ, το αβαντ-γκαρντ θέατρο, η ποπ-αρτ, οι οne hit wonders, τα ναρκωτικά, τα χτενίσματα, τα παρδαλά ρούχα, τα παπούτσια πλατφόρμες, το μωβ και το πορτοκαλί, το ριγέ άσπρο-μπλε- κόκκινο, τα κολιέ, οι αφίσες, η αισθητική, το design, οι χοντροί καναπέδες και οι μπάλες- λάμπες, και οι τρεις τραγουδιστές να ξεφωνίζουν και να χοροπηδάνε (ο Marc O τους ήθελε more than φυσικούς) - η αποθέωση του cult. Δύο Fender κιθάρες, ένα αρμόνιο Vox, οι απαραίτητοι Vox ενισχυτές κι ένα group σε τρίκουμπα κουστούμια και με mop-top μαλλί είναι το background σκηνικό σε μια ταινία, που θα μπορούσε να είναι ολόκληρη ένα ye ye video clip. Πιο groovy από το Riot on Sunset Strip, πιο European-elegant από το Psych out, το Les Idoles είναι μια αισθητική αποκάλυψη για τους λάτρεις των 60s. Και οι 3 πρωταγωνιστές - είδωλα του μουσικού πενταγράμμου - που τη βραδιά της μεγάλης τους πρεμιέρας στο Γαλλικό Acropole αποφασίζουν να ξεσκεπάσουν τους νόμους της μουσικής showbusiness, και να παραδεχτούν μπροστά στους fans τους ότι δεν είναι παρά κατασκευάσματα των manager τους. Κοινωνική σάτιρα ή μιούζικαλ, κραυγαλέο ή artistic, το Les Idoles είναι must γιατί μας επιβεβαιώνει ότι τελικά... το minimal είναι βαρετό. Αυτά.
Ο Sebastian Viot είναι η Corinne που πριν λίγο καιρό είχαμε σταμπάρει στην gay parade του Παρισιού. Αυτή όπως και άλλες περίεργες προσωπικότητες με σύνθημα την "curiosite" είναι μέλη της "Le Squat" (www.le-squat.com, μπες, έχει ενδιαφέρον αν και στα γαλλικά). Η so called κυρία -σύμβολο της gay εκκεντρικότητας με το πλαστικό σώμα και τα μεγάλα ψεύτικα στήθη, τις ασφυκτικές αλουμινένιες μάσκες, τις μπαρόκ περούκες και τα ψηλά τακούνια τραγουδάει και κάνει show στη Scene Bastille και το πακέτο της ονομάζεται Κabarelectronik. Και μετά θα ακολουθήσει συζήτηση. Ας πούμε. Πριν πάτε μπείτε στο Corrine Picture Show.
Ο Oui fm που όπως έχουμε ξαναπεί στηρίζει τον πολιτισμό, (μην τρομάζεις από την κλισεδούρα, δες παρακάτω), το Ιnrockuptibles, ο δήμος Παρισιού κ.ά. οργανώνουν το φεστιβάλ "etrange", δηλαδή ...μυστήριων ταινιών. Βία, σεξ, διαστροφή, σαδισμός, σκοτάδι και αντικομφορμισμός απασχολούν τους συμμετέχοντες δημιουργούς. Ο κινέζος μπάτσος που πείθει με το μακρύ εργαλείο του όλες τις κατηγορούμενες να ομολογήσουν, ο μεγάλος tattoo-artist του παλατιού θέλει να χτυπήσει το ωραιότερο τατού πόνου και παρακαλεί τον φύλακα να τον αφήσει να παρακολουθήσει τα βασανιστήρια των φυλακισμένων γυναικών για να μπορέσει να απεικονίσει τον πόνο όσο πιο ρεαλιστικά, ένα χρονικό για τα φρικτά βασανιστήρια που χρησιμοποίησαν οι Γάλλοι στον πόλεμο της Αλγερίας, και η ταινία του Sogo Ishi του 1985, αφιέρωμα στον θεϊκό θόρυβο των Einsturzende Neubauten με τίτλο ½ Μensch. Ο Sogo Ishi θεωρείται ο πιο cult σκηνοθέτης του ιαπωνικού underground και το etrange φεστιβάλ τον φιλοξενεί, όπως και τον Roger Avary, τον Bill Morrison που επίσης δηλώνουν παρόντες στο χώρο.
Hip hop immortals. Πήγε Los Angeles, Νέα Υόρκη, Λονδίνο και τώρα ήρθε και στο Παρίσι. Οι sock bandits, οι δημιουργοί της best seller συλλογής hip hop φωτογραφιών, αποφάσισαν να παρουσιάσουν μέσω των φωτό και των video που διαθέτουν την κουλτούρα/ιστορία του hip hop από τα 80s έως τώρα. Έτσι βλέπoυμε στην γκαλερί της Patricia Dorfman μαζεμένο υλικό για τον Eminem, τους Outkast, τους Public Enemy, τους Cypress Hill και άλλους. Τους φωτογράφισαν μεταξύ άλλων μεγάλοι σύγχρονοι φωτογράφοι και τους βλέπουμε εν μέσω σκηνικών της πόλης ή της σκηνής.
Στην Αμερική καλλιτέχνες κατά της παγκοσμιοποίησης ντύνονται πλούσιοι (θυμάστε εκείνη την διαφήμηση του οπάπ με σύνθημα "όχι άλλοι πλούσιοι";-ακριβώς το ίδιο) και βγαίνουν στους δρόμους υπέρ του Μπους. Εκεί πάλι, μια νέα γενιά punk που έχουν σαν ίνδαλμά τους τους Clash και τους Pistols τραγουδάνε υπέρ του Μπους αλλά όχι στα αστεία. Πιστεύουν στον καπιταλισμό, στην μείωση των εισοδημάτων, μελοποιούν ρεπουμπλικάνικα συνθήματα και δηλώνουν πως οι σημερινοί επαναστάτες είναι οι συντηρητικοί άνθρωποι. Ο Μπους θα ξαναβγεί κι εμείς αναρωτιόμαστε αν αυτή τη φορά οι γαλλικές αρχές θα προλάβουν την τελευταία στιγμή όπως έγινε τον Ιούλιο την επίθεση με χημικά αέρια στο δαιδαλώδες μετρό του Παρισιού. Μέχρι τότε it will all "float on" ok και it will all float οn anyway όπως λένε και οι Μοdest Mouse στο καλύτερο τελευταίο album τους. Εδώ βρέχει. Καλό χειμώνα.
P.S. Κατερίνα σε ευχαριστώ που με πήγες στο Les Idoles και μου είπες και πέντε πράγματα παραπάνω για τα 60s.
