Linear 88 (2)

8. Shearwater - Hidden lakes (The golden archipelago)

Θαλασσοπούλια, κόλπος στην Αφρική, συνοικία στο Halifax του Καναδά, πόλη στην Αυστραλία, λίμνη στην Αγγλία, μπάντα απ'το Austin του Texas... Δεν ήξερα πως είναι τόσο δημοφιλής αυτή η λέξη. Ο Jonathan Meiburg που είναι ο ισχυρός άνδρας των Shearwater (πως λέμε ο ισχυρός άνδρας της MIG;) σπούδασε ορνιθολογία, οπότε τα μεγάλα πουλιά είχε στο μυαλό του όταν βουτούσε το γκρουπ του στην κολυμβήθρα. Δεν μπορώ να υποστηρίξω όμως πως άκουγε το δίσκο Αρχιπέλαγος του Μίκη όταν έψαχνε όνομα για τον έκτο δίσκο τους.

9. The Irrepressibles - Splish! Splash! Sploo! (Mirror mirror)

Πριν επτά χρόνια που ο κόσμος άκουγε Seven Nation Army, Hey Ya! και Darts Of Pleasure ο Jamie McDermott καταχωρούσε σχήμα στην ΦΑΕΕ Λονδίνου στο οποίο ανέλαβε τους ρόλους του τραγουδιστή, κιθαρίστα, καλλιτεχνικού διευθυντή και συνθέτη. Μάλλον δεν ήθελε να ακούει (για) ντραμς, έτσι μάζεψε γύρω του ομάδα διπλάσιου και βάλε αριθμού από τα συνηθισμένα γκρουπ, με δοξαρικά (violin, viola, cello, double bass), στοματικά (flute, sax, oboe, clarinet) όργανα και πιάνο. Άρχισε να γράφει τραγούδια για αγάπη, απώλεια, οργή και λαγνεία, να ντύνει τους συμπαίκτες του με κοστούμια υπερβολικά, καμπαρετζίδικα και ντραγκουίνικα, έχοντας στάντ μπάι τον Socrates Mitsios να απαθανατίζει την πορεία τους. Αφού προηγήθηκαν κυκλοφορίες singles και eps ήρθε και το φουλ άλμπουμ από την V2. Με τα όργανα που παίζουν επόμενο είναι να ακούγονται αρκετά baroque και όχι bar rock (δεν ζει κι ο Μπαχ - όχι ο Σπυρόπουλος - να διαμαρτυρηθεί για τα riffs του). Μείον της υπόθεσης ο Jamie που υπερθυμίζει Antony.

10. Franz Ferdinand - The lobster quadrille (Almost Alice OST)

Μπορείς να πας λίγο πιο γρήγορα είπε ο μερλούγγιος στο σαλιγκάρι, έρχεται μια φώκαινα πίσω μας και μου πατάει την ουρά... Στο Alice in Wonderland φιλμ ακούγεται, παραμύθι θα είναι. Το would not, could not, would not, could not, would not join the dance ρερφέν κάτι παλιό προσπαθεί να ανασύρει απ'τα σκονισμένα folder του μυαλού μου, αλλά εις μάτην. Στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Tim Burton και είναι βασισμένη στο Carollικό βιβλίο παίζουν πάλι οι συνήθεις ύποπτοι, Johnny Depp - Helena Bonham Carter. Τι θα γίνει επιτέλους με την οικογενειοκρατία - παρεοκρατία στην τέχνη; Και γιατί το soundtrack λέγεται Almost Alice και όχι όπως η ταινία Alice in Wonderland;

11. Botanica - Witness (Who you are)

Μία νίκη την ημέρα κάνει την αυτοκτονία πέρα είναι το μότο τους. Μια ήττα ασφαλώς την φέρνει δώθε. Η ισοπαλία όμως, τι; Και έχει τα ίδια αποτελέσματα η εντός με την εκτός έδρας ισοπαλία, η ισοπαλία σε ντέρμπι κορυφής ή ουραγών; Μισοεπεξεργασμένες θεωρίες μας σερβίρουν των Botanica οι μάγκες. (Για το γήπεδο του Πάο έχουν άποψη;) Πήγασαν στο Los Angeles πριν το μιλένιουμ και δεν έγιναν ποτέ ποτάμι, φέρνοντάς μας σε δύσκολη θέση όταν αναγκαστήκαμε να παραδεχτούμε πως τους ανακαλύψαμε στον παρόντα 6ο δίσκο τους που βγήκε μόνο στη Γερμανία. Τους έφτιαξε, τους σπρώχνει και τους αγαπάει περισσότερο απ'τον καθένα ο Paul Wallfisch, που ξόδεψε και 6-7 χρόνια της ζωής του πίσω απ'τα keyboards των Firewater. Οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν στο myspace τους μεταφρασμένο το βιογραφικό τους και στα ιταλικά, τούρκικα, πολωνικά, ελληνικά. Σε όλες τις γλώσσες λέει πως ο Tod A. ήταν πρώην μέλος των Cop Shoot Cop, στην ελληνική λέει πως ήταν πρώην αστυνομικός. Μετάφραση του κλώτσου και του μπάτσου...

12. Two Door Cinema Club - I can talk (Tourist history)

Δυο κιθαρίστες και ένας μπασίστας (περίεργο: το αυτόματο διορθωτικό του word δέχεται τον κιθαρίστα ως σωστό αλλά τον μπασίστα τον υπογραμμίζει ως λάθος) από το Bangor της Βόρειας Ιρλανδίας, χρησιμοποιούν έκτακτο ντράμερ (με μπλοκάκι;) και η μεγαλύτερη κατάκτησή τους ήταν που μπήκαν στη λίστα του BBC με τις δεκαπέντε μεγάλες ελπίδες του 2010. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους κυκλοφορεί από την γαλλική Kitsune Music και ο Phillipe Zdar που έκανε τη μείξη του φαίνεται πως δήλωσε: "Είναι εντελώς τρελαμένοι με τη μουσική - δεν περνάει ώρα χωρίς να ακούσουν ή να κατεβάσουν κάτι από κάποιο blog. Μου θυμίζουν τα νιάτα μου".

13. Delphic - Doubt (Acolyte)

Delphic το όνομα, τραγούδια με τίτλους Halcyon και Ephemera. Ωραίες λέξεις που κάτι μου θυμίζουν. Θα έπρεπε οι κληρονόμοι αυτών που τις ανακάλυψαν να παίρνουν royalties απ΄τη χρήση τους. Οι Delphic εισπράττουν δικαιώματα κάθε φορά που ένα τραγούδι τους ακούγεται στο ραδιόφωνο. Διαφορετικά να έπιαναν δουλειά οι δικηγόροι, όπως έγινε στην περίπτωση των Panasonic που είχαν το θράσος να επιλέξουν για όνομα αυτό που είχε χρησιμοποιήσει πρώτη μια βιομηχανία. Οι φινλανδοί αφαίρεσαν το δεύτερο άλφα και συνέχισαν, ετούτοι θα μπορούσαν να γίνουν Dephic ή Pelphic. Μόλις τώρα διαπιστώνω πως κατά τύχη έβαλα δίπλα δίπλα δυο γκρουπ (Two Door Cinema Club + Delphic) που α) ήταν στα 15 που το bbc μας είπε να μη χάσουμε απ'τα αυτιά μας φέτος και β) είναι τρίο επισήμως και έχουν έκτακτο μέλος τον ντράμερ το χαμάλη. Τι κάνει το σωματείο μεμβρανοπιατινοκρουστών; Τα 2/3 των σημερινών Delphic έπαιζαν σε ένα γκρουπ με όνομα Χιονοπόλεμος στο κέντρο της πόλης. Παραδέχονται την επιρροή των New Order αλλά σε νησί μετά από ναυάγιο θα προτιμούσαν να πάρουν Radiohead και Carl Craig. Πρώτο άλμπουμ τους (με την έννοια της σειράς και όχι της αξίας).

14. Martha and the Muffins - Mess (Delicate)

Πριν τριάντα χρόνια βγήκε ο πρώτος δίσκος τους και το μεγάλο τους χιτ με το γρήγορο new wave ρυθμό, το σαξόφωνο, τους στίχους για την υπάλληλο του γραφείου που σκέφτεται διακοπές για να περνάει η ώρα. Για το "Echo beach" μιλάω. Συνέβησαν διάφορα στους καναδούς όλα αυτά τα χρόνια. Έβγαλαν δίσκους, άλλαξαν το όνομα σε M+M, μπαινοβγήκε κόσμος, ξανάγιναν Muffins, διαλύθηκαν, έβγαλαν σόλο, έγραψαν σάουντρακς. Στον πρώτο δίσκο τους μετά από 18 χρόνια, που είναι ο όγδοος συνολικά, συναντούμε τον κιθαρίστα Mark Gane που είναι ο συνθέτης του "Echo Beach" και την Martha Johnson που είναι η τραγουδίστριά του. Το "Mess" Shriekbackίζει λιγάκι ή μου φαίνεται; Η ζωή είναι πολύ μικρή για να περιμένεις για κάτι άλλο, είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού τους απ'τα καινούργια.

15. Show of Hands - The keys of Canterbury (Arrogance, ignorance and greed)

Θαυμάσιο αγγλικό παραδοσιακό που όμως δεν έχει διασκευαστεί πολύ από τους φολκ ροκερς. Η αγαπημένη μου εκτέλεση παραμένει αυτή της Mandy Morton με τους Spriguns of Tolgus του 1975 αλλά κι αυτή των Show of Hands είναι πολύ καλή. Όλο το τραγούδι είναι μια διαπραγμάτευση με happy end. Αφού της τάξει γη και ύδωρ η υποψήφια νύφη λέει το ναι. (Νόμιζα πως το 1800 οι γυναίκες δεν είχαν γνώμη και πως η χειραφέτηση είναι πρόσφατη κατάκτηση). Οι Show of Hands είναι ντουέτο των Steve Knightley και Phil Beer απ'το Exeter, με εικοσαετή και βάλε καριέρα. Στο "Arrogance..." που είναι ο δέκατος δίσκος τους υπάρχει και η διασκευή του Senor (Tales of yankee power) των... Πυξ Λαξ.
_____

NEXT: Dessa, Bei Bei & Shawn Lee feat Georgia Anne Muldrow, Pierpoljak, January, Nedry, The Q4 feat. Curra Suarez