Why Hip Hop Rocked in ΄88 (Μέρος Β)

[ Ο Γιάννης Πολύζος μιλά με τον Chris Weingarten για τη μίνι διατριβή του στο Nation of Millions των Public Enemy. Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος της συνέντευξης]

Οι Funkadelic κατέχουν σημαντική θέση στο βιβλίο αλλά τι γίνεται με τον Hendrix; Θεωρώ ότι ο Χέντριξ άνοιξε έναν από τους δρόμους για το χιπ χοπ, ιδίως για το crossover μεταξύ ραπ και ροκ.
Προσπαθώ να βρω τη σύνδεση του Χέντριξ με το πρώιμο ραπ... νομίζω ότι ο πιο σημαντικός μουσικός που επηρεάστηκε από τον Χέντριξ είναι ο Andre 3000 των OutKast, όμως αυτός εμφανίστηκε πολύ, πολύ, πολύ αργότερα [Σημ: η συνέντευξη έλαβε χώρα προτού ο Αντρέ 3000 ενσαρκώσει τον Χέντριξ στο All Is by My Side]. Μου φαίνεται λίγο περίεργο που λες κάτι τέτοιο γιατί στο πρώιμο ραπ πρωτεύοντα ρόλο είχε ο ρυθμός και όχι η μελωδία. Όταν η φάση πέρασε στην Ανατολική Ακτή, αρχές '90s, τότε εμφανίστηκαν εκείνα τα αισθησιακά σαμπλ, στο στυλ των Parliament κτλ, όπου σαμπλάρανε ολόκληρο το ρεφραίν ας πούμε, ενώ στο ραπ των '80s σαμπλάρανε τα μπρέικ από Funkadelic. Κι ο Χέντριξ, ξέρεις, το γερό του χαρτί δεν ήταν τα μπρέικ αλλά οι μελωδίες...

Συμφωνώ, αν και σκεφτόμουν τραγούδια σαν το 'Fire' ή το 'Crosstown Traffic' όπου ακούμε κάποιου είδους ραπάρισμα σε πρωτόγονη μορφή.
Ναι, οπωσδήποτε παίζει ένα ραπάρισμα σε πρωτόγονη μορφή αλλά κάτι τέτοιο παίζει, ξέρεις, και στον Chuck Berry.

Ή στον Bo Diddley, έχεις δίκιο. Ας προχωρήσουμε στο crossover μεταξύ πανκ ροκ και χιπ χοπ που εμφανίστηκε στις αρχές του '80 στην Downtown σκηνή της Νέας Υόρκης. Ποιος θεωρείς ότι ήταν πρωτοπόρος εκεί;
Ο Fab Five Freddy, μαν!

Όχι οι Beastie Boys κι ο Rick Rubin;
Αυτό ήταν πολλά χρόνια αργότερα. Θέλω να πω, ο Φαμπ Φάιβ ήταν από κείνους τους τύπους που μπορούσανε να πάνε σε οποιοδήποτε πάρτυ, σε οποιαδήποτε σκηνή και να κάνουν ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους ν' αντιληφθούν διαφορετικές κουλτούρες. Οι Beastie Boys κι ο Ρούμπιν ήταν απλώς μια παρέα που προέρχονταν από έναν κόσμο και αντιλαμβάνονταν έναν άλλο - ο Φαμπ Φάιβ Φρέντυ ήταν, ξέρεις, ένας διπλωμάτης, ένας πρεσβευτής! Γι' αυτό κι αργότερα ήταν τόσο καλός οικοδεσπότης στο Yo! MTV Raps. Είχε αυτή τη λογική του "Θα πάω στο Χιούστον και θα τους πω για τη φάση που παίζει στο Σιάτλ".

Οι Clash ήταν επίσης κάποιοι απ' τους ροκάδες που τό 'χαν πιάσει εκείνη την εποχή και δοκίμασαν να φτιάξουν τη δική τους εκδοχή του χιπ χοπ.
Ναι, το 'Magnificent Seven'.

Θεωρώ ότι αυτό το crossover - κι η ιδέα του crossing over - είχε καθοριστική επίδραση στην εξέλιξη της σύγχρονης μουσικής. Και για να επανέλθουμε στους Public Enemy: κατά τη γνώμη μου το 'She Watch Channel Zero' γέννησε τις μισές μπάντες που εμφανίστηκαν μετά απ' το '90.
Χμμ, περίεργο που λες κάτι τέτοιο γιατί το 'Channel Zero' είναι τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές το 1988 να βάλεις ροκ κιθάρες σ' ένα κομμάτι του δίσκου σου, είχε γίνει μόδα σχεδόν. Ξεκίνησε με τους RUN DMC και τους Beastie Boys που είχαν κάνει τεράστιες επιτυχίες αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλο στη ραπ κοινότητα που να κατάφερε κάτι ανάλογο έπειτα - αν και κατά κάποιο περίεργο τρόπο αυτό το crossover ήταν προάγγελος του Kid Rock, των Limp Bizkit και... του Beck. [γέλια] Οτιδήποτε άλλο έκαναν οι Public Enemy σ' αυτό το δίσκο στεκόταν πραγματικά από μόνο του, ήταν σαν να λέγανε "Επινοούμε ένα νέο τρόπο για να φτιάξεις μουσική". Το 'Channel Zero' ήταν σαν να κοιτούσανε λίγο πίσω απ' την πλάτη τους, τι συνέβαινε στον περίγυρό τους.

Ναι, αλλά δε διάλεξαν ένα στάνταρ ροκ ριφ, διάλεξαν ένα ριφ από Slayer.
Ακριβώς, διάλεξαν ένα ριφ από Slayer κι εκεί είναι όλη η φάση! Θέλω να πω, αρχικά σκοπεύανε να χρησιμοποιήσουν το 'Re-Ignition' των Bad Brains το οποίο σάμπλαρε ο Chubb Rock την ίδια χρονιά. Νομίζω ότι οι Public Enemy θέλανε να γράψουν ένα χιτ, ένα κομμάτι που να είναι πιασάρικο αλλά να έχει δύναμη και ενέργεια κι αυτό επιχείρησαν με το 'Channel Zero'. Το ριφ από Bad Brains δεν τους έκανε γιατί έχει ροκ γκρουβάρισμα, ταίριαζε να είναι το σκληρό κομμάτι στο άλμπουμ του Τσαμπ Ροκ αλλά το Nation of Millions βγάζει τέτοια υπερένταση και άγχος και παράνοια, κι αυτό ακριβώς είναι οι Slayer. Οπότε απ' αυτή την άποψη ταίριαζε καλά με τα υπόλοιπα κομμάτια, ξέρεις, ένα ριφ από Slayer. Θέλω να πω, είναι δύσκολο ακόμα και να φανταστείς ποιες ροκ μπάντες θα μπορούσαν να σταθούνε στο πλευρό των Public Enemy, ξέρεις, δεν είναι σύμπτωση που αυτοί οι τύποι έγιναν φίλοι με τους Anthrax - το θρας στα '80s είχε την ίδια υπερένταση, τα ίδια υψηλά bpm, την ίδια τρέλα κι όλ' αυτά τα διαολεμένα, πριμαριστά, τσιριχτά σόλο.

Ανέφερες τον Kid Rock και τους Limp Bizkit μα εγώ είχα κατά νου μπάντες όπως οι Senser, οι Consolidated, οι Techno Animal, οι Dalek ή ακόμα κι οι Rage Against The Machine. Ο Kevin Shields, για παράδειγμα, έχει δηλώσει ότι ήθελε ν' αναπαράγει τον πολυεπίπεδο ήχο της Bomb Squad χρησιμοποιώντας συμβατικά όργανα.
Ναι, αυτή είναι η πιο αστεία και η πιο γαμάτη φάση με τους Public Enemy! Αν ρωτούσες κάποιον το 1988 ποιο κομμάτι θα έβρισκε απήχηση στο ροκ κοινό, θα σου έλεγε το 'Channel Zero'. Αλλά στην πραγματικότητα ήταν το 'Bring the Noise' και το 'Rebel without a Pause', ξέρεις, τα πιο χαοτικά κομμάτια τους. Στους Rage Against The Machine η κουλ φάση ας πούμε είναι ότι ο Tom Morello είναι περισσότερο επηρεασμένος από τις σειρήνες και τους θορύβους και τα συγκοπτόμενα σκρατς που έχωνε η Bomb Squad, παρά από κάποιο ριφ που σάμπλαρε σ' ένα κομμάτι.

Άλλαξε καθόλου η οπτική σου για το άλμπουμ ενώ έγραφες το βιβλίο ή ενδεχομένως τώρα που το εγχείρημα ολοκληρώθηκε κι υπάρχει ένα βιβλίο για το Nation of Millions που φέρει την υπογραφή σου;
Χμμ, όταν έδωσα περισσότερη προσοχή στις λεπτομέρειες - ξέρεις, για πολλά χρόνια το άκουγα σαν ένα κράμα ήχων - άρχισα να ξεχωρίζω σιγά σιγά τα συστατικά του, και τώρα κάθε φορά που τ' ακούω είναι σαν ν' ακούω μόρια να συγκρούονται μεταξύ τους. Είναι σαν να βλέπω ας πούμε μια κατασκευή από Lego, σαν να διακρίνω πιο καθαρά τα κομματάκια της, και πώς σ' ένα μέτρο κολλάνε μεταξύ τους με τον τάδε τρόπο και σ' ένα άλλο μέτρο κολλάνε με το δείνα τρόπο. Οπότε συνεχίζω ν' απολαμβάνω το άλμπουμ σ' ένα μοριακό, ας πούμε, επίπεδο γιατί κάποια στιγμή το προσέγγισα έτσι.

Υπήρξε κάποια στιγμή που το βαρέθηκες;
Μπα, αποκλείεται. Από-και-κλείεται! Το τραγούδι που μ' αρέσει λιγότερο είναι το 'Party for Your Right to Fight' και είναι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου οπότε ακόμα κι αν το βαρεθώ... Και είναι ένας δίσκος όπου η Β πλευρά είναι πιο δυνατή από την Α! Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο δίσκο που να παίζει αυτό, έτσι; Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα δίσκο που να είναι στη φάση πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, ας πούμε. Πραγματικά σε ρουφάει μέσα του μ' ένα τρόπο που σπάνια συναντάμε. Οπότε μου είναι πανεύκολο να επανέρχομαι και να τον ακούω με καινούρια αυτιά ξανά και ξανά και ξανά.