We Need the Gig

Αυτό πρέπει νά 'ναι το Bag of Bones απ' τον καινούριο, Do you remember the 1990s? λέει ο ψηλός, αν τα θυμόμαστε λέει, ο Ζακ τις προάλλες μου έλεγε πως όλες οι νέες μπάντες που άκουσε πρόσφατα του φαίνονται φτηνά αντίγραφα του παρελθόντος, ακόμα και τα όργανα που επιλέγουν για να παίξουν τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνε για να γράψουν είναι τα ίδια, 'ντάξει άργησε λίγο να το πάρει χαμπάρι η φάση παίζει καμιά δεκαετία αλλά γι' αυτό υπάρχει κι ο Σάιμον Ρέινολντς, τι μαλακία κι αυτό το Retromania, άλλοι περνάνε midlife crisis κι αγοράζουνε κάμπριο κι ο καρμίρης ο άγγλος βάλθηκε να βγάλει σκάρτη τη μουσική παραγωγή των τελευταίων σαράντα χρόνων, αλλά έχει δίκιο, ο Ζακ όχι ο Ρέινολντς, κι εγώ έχω βαρεθεί να διαβάζω συνεντεύξεις όπου οι μουσικοί συζητάνε για το τάδε βίντατζ-και-καλούα-ψαγμένο εφέ που θα τους κάνει ν' ακούγονται σαν τους First Crew to the Moon και δεν ξέρω 'γώ ποιους άλλους, τι φάση κι αυτή ρε πούστη, είναι δυνατό να μη θέλει κανείς να μιλήσει για όσα συμβαίνουν σήμερα, για τα στραβά και για τα καλά και για τ' αδιάφορα ακόμα, γι' αυτή την αίσθηση ότι διαρκώς γίνονται πράγματα δίχως τίποτα να μας αγγίζει, πώς το λέγανε μωρέ οι Τρύπες, κι όλα αυτά που θέλω ν' αγαπάω δε μ' ανατριχιάζουν πια;

Ο Σπένσερ το χαβά του, Do you remember the 1980s? ναι ρε μαπ τα θυμόμαστε what's your point? ότι οι Blues Explosion ήτανε πρωτοπόροι; ναι ΟΚ ήτανε πρωτοπόροι στη... διαιώνιση του smart/ dumb ροκ εν ρολ και στη δημιουργική ανακύκλωση των ροκ κλισέ και στην ειρωνεία που στην περίπτωσή τους ενδέχεται να μην είναι ειρωνική - χο χο - πάντως γαμιώντας μας πάνε όση μπούρδα κι αν παίζει πάνω και κάτω απ' το σανίδι, πάνω στο και κάτω από το σανίδι τέλος πάντων, τι ωραία φάση όταν μια μπάντα σε κάνει να νιώσεις καλά, έτσι απλά χωρίς προσπάθεια, είναι αυτό που λέμε τό 'χουν κι αυτό το γαμημένο το το δε μεταδίδεται ούτε κατακτιέται, πσσς, γκομενάκι, φυσάει, καλά από δίπλα εννοείται ο κλασικός μαλάκας, σαν εκείνο τον τύπο στο Παρίσι με το καβουράκι και το μούσι που έσκαγε στα λάιβ πάντα με δύο γκόμενες, διαφορετικές κάθε φορά, το μπούστη, και δε φαινόταν γι' αδερφή, για κάτσε τι ζειπαίνξ, το Dang ξεκίνησαν και τώρα μπήκαν στο Bellbottoms, ε όντως τό 'χουνε το το το γαμημένο, και τα καινούρια κομμάτια δεν είναι άσχημα, ΟΚ το Meat and Bone δεν είναι και για χόρταση αλλά δε γαμείς, ο ντράμερ θηρίο ο πούστης αλλά δες τον πώς γκρουβάρει, καλά ο Σπένσερ εντάξει, έχει βάλει τη μαλακία στο έντεκα, ποιος ξέρει τι θά 'κανε αν τους έβλεπα πριν από δεκαπέντε χρόνια, όπα το Sweat, γουστάρω, that's the sweat - sweat! - of the Blues Explosion γκάάρα ρα, sweat δε λες τίποτα τι γαμημένη ζέστη είν' αυτή, χα κι αυτός τα ίδια λέει, αν θά 'χει περισσότερη ζέστη φέτος το καλοκαίρι; ε καλομελέτα κι έρχεται Νέα Υόρκη είσαι, στην τελική τι τό 'θελες το δερμάτινο το παντελόνι Ιούλιο μήνα;

Τον κερατά, έχει πολύ γέλιο που κρατιέται σοβαρός ενώ λέει ό,τι μαλακία του κατέβει στο κεφάλι, είναι κλάσικ αυτό το κόλπο αλλά δε γίνεται να μη γελάσεις, μπράβο ρε Τζόνι αυτή είν' η φάση, ν' αντιμετωπίζεις τη μουσική σα δεκαπεντάχρονος, σαν παιχνίδι αλλά με... ποια λέξη ψάχνω; με τη... συναισθηματική ας πούμε σοβαρότητα ενός δεκαπεντάχρονου, καλά έσκισα καλτσόν και ζαρτιέρες μ' αυτή την εξυπνάδα, εκτός κι αν ξέρει κάτι παραπάνω και μας δουλεύει ψιλό γαζί, λες; λες νά 'ναι από κείνους που σκάνε στα λάιβ με δύο γκομενάκια; αν και τώρα πια, καλά στερνά, καλανταρί αγγούρια, τώρα καμιά Bud και πολύ του πέφτει - την άλλη τη χίπστερ την κατουρλόμπυρα πώς την είπαμε, Pabst; ονόματα κι αυτές οι αμερικάνικες οι μπύρες Schlitz Blatz Pratz γάμησέ τα, αν και καλά κρατιέται εδώ που τα λέμε, σταφίδιασε λίγο αλλά το μαλλί κατράμι, λες να το βάφει; σαν το λαδοπόντικα τον Κέιβ που βγαίνει και λέει ότι δεν τον νοιάζει να φαίνεται νέος, άσε μας ρε θείο, τελικά ο Ίγκυ όντως είναι μεγάλη επιρροή του, τι παίζουνε ρε συ, το She's On It από Beastie Boys, καλή φάση, τo παίζουν λίγο ξεχαρβαλωμένα αλλά γκρουβάρουν παρ' όλ' αυτά, ενδιαφέρον, στο κάτω-κάτω καλά να πάθουμε που ασχολούμαστε με τον Κέιβ εν έτει 2014, τι δουλειά έχει όλη αυτή η προγονολατρεία με το ροκ εν ρολ, ΟΚ ας πιπιλίσουμε την καραμέλα, παρθενογένεση στην τέχνη δεν υφίσταται, ο κακός καλλιτέχνης αντιγράφει ο καλός καλλιτέχνης κλέβει - και των φρονίμων τα παιδιά παίρνουν ψωμί απ' το φούρνο - τελικά ποιος την απέσταξε τούτη την αμπελοφιλοσοφία ο Πικάσο, ο Χατζιδάκις ή ο Όσκαρ Ουάιλντ;

Ναι ισχύει αυτό, ιδίως στη μοντέρνα ας πούμε μουσική, αλλά παλιότερα τουλάχιστον υπήρχε εξέλιξη, κουτσά στραβά τσάτρα πάτρα έκανε ο καθένας από ένα βηματάκι και το ροκ πήγαινε λιγάκι παραπέρα, οι Blues Explosion ας πούμε παίζανε παλιομοδίτικα θέματα με '90s ήχο, τσιμπούσαν ιδέες από Χέντριξ και Zeppelin και τις μπόλιαζαν με στοιχεία από χιπ χοπ, οι Rage Against The Machine είχανε ρίφια ζεπελινικά και τον Ντε Λα Ρόκα να τα χώνει από πάνω, κι έρχεται μετά ο White Stripes και παίζει ακριβώς σα Zeppelin, μπράβο μαλάκα, κλαπ κλαπ κλαπ, και κατεβάζουν όλοι τα βρακιά τους γιατί ο τύπος είναι ταλέντο, αρχίδια ταλέντο, ένας καλός σεσιονάς είναι με ακόμα καλύτερες άκρες, σαν όλους τους μπούφους που βγάζουνε τη μία λουστραρισμένη μαλακία μετά την άλλη και δεν έχουν ούτε μισή ιδέα της προκοπής μέσα, γαμώ το Μπρούκλυν μου μέσα, learn not to play your instrument έλεγε ο Beat Happening, Κάλβιν Τζόνστον, πώς τον λεν αυτόν το μαλάκα, ρήση που ο Κομπέιν που όλοι θέλουν τώρα να του μοιάσουν είχε γράψει με κεφαλαία στο ημερολόγιό του - πού σκατά το διάβασα αυτό στο μεταξύ; ιδέες, αυτό είναι που λείπει απ' τη μουσική σκηνή σήμερα, έχουν κατακτηθεί τα πάντα η τεχνική η τεχνολογία όλοι παίζουνε παπάδες κι έχουνε γαμώ τα gear, σαν τους γύρους που τρως στο εξωτερικό, ναι καλά στο εξωτερικό, που το ψωμί και οι πατάτες και οι μουστάρδες και τα σαλατικά είναι γαμάτα και το κρέας είναι σκατά, ιδέες, δηλαδή τραγούδια και άνθρωποι και συναυλίες και φάσεις που θα μας συγκινήσουν, που θα μας απογειώσουν, που στο τέλος της βραδιάς τέλος πάντων, θα μας εμπνεύσουν.