Brooklyn is the New Manchester

Στο μεταξύ πώς την πάτησα έτσι, ήρθα στη Νέα Υόρκη για ν' ακούσω τη βρετανική σκηνή των '80s να αναβιώνει; Απόψε που πρόσεξα τις Vivian Girls λίγο περισσότερο (απ' ό,τι έπρεπε) συνειδητοποίησα πως ο ήχος τους έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όσο κι αν περηφανεύονται για την μπρουκλυνέζικη καταγωγή τους. Το δε πρόσφατο άλμπουμ τους, Share the Joy, φαίνεται πως έφερε στην επιφάνεια κάτι απίθανες μπάντες εποχής C-86 όπως οι Shop Assistants, οι Close Lobsters και οι Talulah Gosh. Και δεν είναι μόνες σ' ό,τι αφορά αυτό το θέμα.

Έχουμε κατ' αρχάς τους Asobi Seksu και τις στενές συγγένειές τους με τους Cocteau Twins και την dream-pop σκηνή των αρχών του '90. Έπειτα τους A Place to Bury Strangers που αν δεν είναι φτυστοί Jesus and Mary Chain (τους πρόλαβαν οι BRMC) σίγουρα βαδίζουνε στα πατήματά τους. Κι οι distorted υπερβολές τους θυμίζουν πιότερο Telescopes παρά Sonic Youth, εδώ που τα λέμε. Για πιο απαιτητικούς αγγλόφιλους υπάρχουν οι The Pains of Being Pure at Heart με το ποπ συνονθύλευμά τους από shoegaze μπάντες, Sarah Records και όψιμους Cure. Και για κείνους που προτιμούν την έθνικ μουσική τους φιλτραρισμένη από τον Peter Gabriel υπάρχουν οι Yeasayer, οι οποίοι βέβαια δε χρωστούσανε λιγότερα στον David Bowie - τουλάχιστον μέχρι να γίνουνε Depeche Mode χωρίς χιτάκια. Από κοντά οι MGMT κι οι Vampire Weekend με το γκλαμ-ντίσκο υβρίδιό τους και τις φολκλόρ επιρροές από πέμπτο χέρι.

Οι Crystal Stilts πάλι, ό,τι δεν μπορέσανε να κλέψουν από τους Joy Division το δανείστηκαν (κατάρα) από τους Tindersticks. Κάτι παρόμοιο έκαναν οι Psychic Ills με τους Spacemen 3 και τους Loop, κι οι Japanther με τους TV Personalities και τους Times. Οι Antlers θα θέλανε να είναι Coldplay αλλά δε φτάνουν ούτε το πιο νερόβραστο σινγκλ των Arcade Fire, η St. Vincent προφανώς θεωρεί τα '80s ξεπερασμένα κι έτσι αντιγράφει τους Procol Harum, ο Neon Indian ηχεί σαν νόθο τέκνο των Pet Shop Boys και των My Bloody Valentine κι εκεί που λες ότι τ' άκουσες όλα, πέφτεις πάνω στους Here We Go Magic που καταφέρανε να συνδυάσουν Syd Barrett και Sting (διαβάζεις συνεντεύξεις όπου αναφέρονται στην ίδια πρόταση οι Black Flag κι οι Duran Duran, δε γίνονται αυτά τα πράγματα ρε παιδιά). Ούτε συζήτηση φυσικά για τους πρώτους διδάξαντες της ξεπατικωτούρας, Interpol, TV Οn Τhe Radio, The Rapture και The National. Πώς να μη φτιάξουν έπειτα σχολή οι Animal Collective και ο LCD Soundsystem;

Οι νιόφερτοι της παρέας, Sleigh Bells, εκ πρώτης ακροάσεως μοιάζει να μην ακολουθούν πιστά αυτά τα χνάρια. Ίσως γιατί οι Pop Will Eat Itself δεν είχανε ποτέ 100% βρετανικό ήχο. Όμως πάνω που σκέφτεσαι ότι ακούγονται αμερικανοί τουλάχιστον κατά το ήμισυ, προσέχεις τις ομοιότητες με Lush και γυρνάς στον ίδιο παρονομαστή. Όσο για τους έτερους Βενιαμίν με το εμπνευσμένο όνομα Cults, ΟΚ, δεν ηχούν ιδιαίτερα βρετανοχτυπημένοι αλλά δεν είναι λίγα τα τραγούδια τους που θυμίζουνε γιαπωνέζικη ποπ. Γιατί αν δεν κατακτήσεις το Λονδίνο πρέπει τουλάχιστον να βομβαρδίσεις το Τόκυο.

Γενικότερα, ένα φάσμα 'βρετανικότητας' στοιχειώνει το Μπρούκλυν. Βρετανικότητα (ή μπαστουνοκαταπιοσύνη κατά τον Γκοσινύ) που μπορεί να περιλαμβάνει αδιακρίτως τη 4AD και τους Human League, τους Radiohead και την Kate Bush - φαντάζομαι ότι το καινούριο της άλμπουμ σάρωσε το Γουίλιαμζμπεργκ αλλά στην Αστόρια δε μασάμε: αυτοί Kate Bush και χιονοθύελλες, εμείς Τάσο Μπουγά και πέρα βρέχει. Κι αφού πήγε η κουβέντα σε φάσματα και φαντάσματα, δύσφημος μνεία αξίζει να γίνει στον ήχο που ο K-Punk κι ο Σάιμον Ρέυνολντς βαφτίσανε Hauntology (ο Ντεριντά μας μάρανε) και ο οποίος κατά τη μεταφύτευσή του απ' το ανατολικό Λονδίνο στα ανατολικά του Μανχάταν μεταβαπτίστηκε σε chillwave ή hypnagogic pop. Βασικός εκπρόσωπός του ο θριξ που υπογράφει ως Oneohtrix Point Never. Αν δεν έτυχε να τον τσεκάρετε ακόμη, φροντίστε να έχετε πρόχειρα τίποτα χάπια όταν το επιχειρήσετε, ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά, αντιεμετικά, γενικά φτιάξτε καλή καβάντζα.

Σχετικά με το θέμα της αναβίωσης / αντιγραφής των βρετανικών '80s ζήτησα τη γνώμη κάποιων ντόπιων αλλά δεν έλαβα πολύ ξεκάθαρες απαντήσεις. Ο Κιντ Μίλιονς των Oneida θεωρεί ότι κάτι τέτοιο αφορά τους μουσικοκριτικούς, ο Ματ Μάρλιν των Pterodactyl ότι δεν είναι αρκετά μέσα στα πράγματα για να έχει άποψη, ο Ίνταν Γουάιλμπερ της κολεκτίβας Death by Audio ότι δε γνωρίζει τόσο καλά το παρελθόν. Ωστόσο ο Κρις Γουάινγκαρτεν, πρώην ντράμερ των Parts and Labor και νυν γραφιάς του Village Voice, συμφωνεί και επαυξάνει, παρατηρώντας πως το ρετρό ανέκαθεν ασκούσε γοητεία. Αποδίδει το φαινόμενο και σε τάσεις φυγής - προτιμότερο ν' ασχολείσαι με τον Μόρισεϋ παρά με τη Γουόλ Στρητ και την κρίση. Οπωσδήποτε, σε μια πόλη-χωνευτήρι σαν τη Νέα Υόρκη είναι λογικό η καλλιτεχνική σκηνή να έχει κοσμοπολίτικο αέρα. Μα γενικότερα το ξένο είναι πιο γλυκό, πώς να το κάνουμε: η αγαπημένη μπάντα του φίλου μου του Ζακ απ' το Μιλγουόκι δεν είναι οι Violent Femmes αλλά οι Cabaret Voltaire (απ' τις μεγάλες ομάδες είναι με τους New Order). Τέλος ο Τζον Χόλμστρομ, εκδότης του ηρωικού PUNK Magazine, κάνει ανοιχτά λόγο για αγγλομανία στον καιρό του και θεωρεί αποφασιστικό το ρόλο του NME, του Melody Maker και του Sounds για την καθιέρωση των λονδρέζων πάνκηδων. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει πως οι Pistols θα ήτανε μια ακόμη μπάντα τύπου Dead Boys αν έπαιζαν στη Νέα Υόρκη (σαν νά 'χει δίκιο).

Δεν είναι συνεπώς καινούριο το φαινόμενο. Απλώς μου φαίνεται πιο έντονο σήμερα που η απομίμηση είναι ο κανόνας. Κι αν επιπλέον μου φαίνεται περίεργο, φταίει που δεν είναι μικρή η μουσική παράδοση της Νέας Υόρκης. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον Φιλ Σπέκτορ ή τις Shangri-Las; Την 'Μπανάνα' ή το Electric Ladyland; Ή μήπως (πάρτε βαθιά ανάσα) τους Last Poets, Gil-Scott Heron, Fugs, New York Dolls, Modern Lovers, Television, Suicide, Richard Hell and the Voidoids, Johnny Thunders (με ή χωρίς Heartbreakers), Cramps, Blondie, Grandmaster Flash, Afrika Bambaataa, Run-DMC, Public Enemy, Beastie Boys, KRS-One, DNA, Lydia Lunch, Glenn Branca (με ή χωρίς Sonic Youth), James Chance, Foetus, Pussy Galore, Naked City, Cop Shoot Cop, Helmet, Jon Spencer Blues Explosion, Blonde Redhead, Girls Against Boys, Wu-Tang Clan, Soul Coughing, ΟΚ, σταματώ προτού γίνει thanks list μέταλ μπάντας. Μα επιτρέψτε μου να προσθέσω τους Anthrax και τις Cycle Sluts From Hell.

(συνεχίζεται)