Northside Festival

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Κατηφορίζω τη Βόρεια Έκτη Οδό στο Williamsburg. Οι φλαμουριές είναι ανθισμένες κι ευωδιάζουν. Παρέες αράζουν στον απογευματινό ήλιο, καπνίζουνε, χειρονομούν, κάνουν αστεία. Ο θόρυβος της πόλης σβήνει πίσω μου, σ' ένα άλλο κόσμο.

Μόλις παρακολούθησα τις Hard Nips, τέσσερις γιαπωνέζες που γνωρίστηκαν στο Μπούσγουικ. Αν κατάλαβα καλά δηλαδή, γιατί τα αγγλικά δεν ήταν το δυνατό τους σημείο. Πλάκα είχαν, μικροκαμωμένες μα εντελώς αδέξιες, μ' έκαναν να χαμογελώ από το πρώτο λεπτό. Ιδίως όταν καλέσαν ένα φίλο τους στη σκηνή για να συνεισφέρει licks - αν αυτό το πράγμα στο κεφάλι του δεν ήταν περούκα, αξίζει όσκαρ οπτικών εφέ ο τύπος. Αλλά το ποστ πανκ ιδίωμά τους, με χέβι στοιχεία στις κιθάρες κι εφηβικά ποπ φωνητικά, μου άφησε ωραία επίγευση.

Η ιδέα του L Magazine να στήσει ένα φεστιβάλ σε μπαρ και συναυλιάδικα διάσπαρτα στο βόρειο Μπρούκλυν είναι εξαιρετική. Μπορεί να συνεπάγεται λίγη κούραση, μα απ' την άλλη προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσεις την περιοχή και τη νυχτερινή ζωή της. Ήδη τη δεύτερη μέρα κυκλοφορούσα δίχως χάρτη, ωραίος και άνετος σαν βέρος Μπρούκλης.

Η άλλη καλή ιδέα των διοργανωτών: να παρουσιάσουν την τοπική σκηνή και κυρίως συγκροτήματα που τώρα ξεκινάνε. Χάνεις φυσικά τον μπούσουλα - 200 και πλέον γκρουπ σε 30 venues - μα μπορεί να βρεθείς προ ευχάριστων εκπλήξεων. Κείνες τις μέρες δεν είχα την υποστήριξη της Microsoft (αρχαίο λάπτοπ που έπνεε τα ο-λοίσθια) και θυμήθηκα παλιές καλές εποχές χωρίς ίντερνετ. Κάποιες μπάντες πήγα να τις δω επειδή κάπου, κάποτε, κάτι διάβασα. Άλλες σκόπευα να τις τσεκάρω επειδή μου έκανε εντύπωση τ' όνομά τους. Και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις εμπιστεύτηκα τις προτάσεις του L Magazine.

Κάπως έτσι βρέθηκα στο λάιβ του ηλεκτρονικού ντουέτου Blondes. Διοργανωτές και καλεσμένοι φαγώθηκαν ότι θα είναι μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Τα αναλογικά άμπιεντ ηχοτοπία τους πάνω σε '90s τέκνο ρυθμούς έχουν όντως ενδιαφέρον. Και ο κόσμος που ήρθε να τους δει φαίνεται προετοιμασμένος: χορεύουν άπαντες από το πρώτο κομμάτι. Γνωρίζουνε το γκρουπ τόσο καλά ή έχουνε πάρει τόσο καλά ναρκωτικά; Ίσως παίζει ρόλο κι ο σχετικά μικρός χώρος, τα beat μάς βρίσκουν κατευθείαν στο στομάχι και είναι δύσκολο να μη σε παρασύρουν. Αν ήμασταν στο κλείσιμο της βραδιάς δεν αποκλείεται κι εγώ να τους έδειχνα μερικές killer φιγούρες.

Όμως οι Hard Nips μ' άνοιξαν την όρεξη για κιθάρες. Προκειμένου να φαντάζομαι πώς θα ηχούσαν οι Blondes με μπουκωτή, προτιμώ να ξεκινήσω για το Public Assembly όπου θα εμφανιστούν οι The Men. Να ξεκινήσω βέβαια, μια κουβέντα είναι. Για να βγεις από το μαγαζί πρέπει να κατέβεις μια σκάλα, ν' ανέβεις μια δεύτερη, να στρίψεις δεξιά, έπειτα αριστερά, να περάσεις μέσα απ' τις τουαλέτες, ε...όχι όπως ο Ρέντον στο Trainspotting, τέλος πάντων, καταλαβαίνετε. Το σκηνικό μού θυμίζει παρόμοια κρυμμένα μπαρ στο Ανατολικό Βερολίνο. Αν και είναι μάλλον σουβενίρ απ' τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης.

Περπατώ τους δρόμους γύρω από τη λεωφόρο Μπέντφορντ και ξαναγίνομαι επαρχιωτάκι. Καμία σχέση όμως με το Μανχάταν. Η ατμόσφαιρα είναι οικεία, με παραπομπή στην ετυμολογία της λέξης. Πέντε φίλοι κάνουνε μπάρμπεκιου, έχουνε βγάλει ηχεία στο πεζοδρόμιο και χώνουνε φανκιές. Πιτσιρικάδες με σκέιτ με προσπερνάνε. Ένας τύπος φτυστός ο Γουίτακερ κουβαλάει δυο μπόγους ρούχα κι αυτοσχεδιάζει ρίμες. Η κοπέλα του προχωράει μπροστά, του λέει να σκάσει και ν' ανοίξει το βήμα.

Στη διασταύρωση της Μπέντφορντ με την Έκτη Οδό γίνεται χαμός, φώτα, κίνηση, κόσμος πολύς και κάθε είδους μικρομάγαζα, ντέλι, μπουτίκ, βιβλιοπωλεία και δισκάδικα που μένουν ανοιχτά μέχρι αργά. Καθώς απομακρύνομαι με κατεύθυνση το ποτάμι κοντοστέκομαι σ' ένα φανάρι. Ένα αυτοκίνητο σταματάει για να περάσω. Από το ανοιχτό παράθυρό του ακούγεται το 'Venus' των Television και δεν ξέρω... Είναι η ερωταπόκριση του ρεφραίν ( - Didja feel low? - No, not at all - HUH?!). Είναι το ελαφρό αεράκι και οι σκόρπιες φωνές. Ή τα τουβλένια σπίτια που είναι χαμηλά και μπορείς να δεις τ' ολόγιομο φεγγάρι. Αλλά για κάποιο λόγο, για πρώτη φορά, νιώθω πως βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη.

Από μπάντα που λέγεται The Men δεν ήξερα τι να περιμένω. Έχουν διαλέξει ένα από τα πιο πεζά ονόματα στην ιστορία του noise rock. Ωστόσο λίγα λεπτά αφότου ανέβουν στη σκηνή, το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον. Ο ντράμερ πιάνει ένα μοτόρικ ρυθμό χωρίς τέλος, οι κιθάρες γκαζώνουν και φρενάρουν απροειδοποίητα, το μπάσο ισοπεδώνει ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Κάποιοι έχουν μιλήσει για συνδυασμό των Wipers με τους Neu. Στην πραγματικότητα ο πρωτοπόρος κραουτάς ήταν ο Γκρεγκ Σέητζ: τα περισσότερα κομμάτια των The Men έχουν ως αφετηρία το 'Youth of America'. Άλλο αν οι κιθαρίστες τους εξερευνούν ευρύτερο φάσμα θορυβοποιίας, από Spacemen 3 και Sonic Youth μέχρι Fugazi και Black Flag. Κουνάω το κεφάλι και κρατώ ρυθμό με το πόδι. Δε με εμπνέουν όμως για κάτι περισσότερο. Καθώς το λάιβ προχωρά διαπιστώνω ότι δεν έχουνε τραγούδια. Τα υπόλοιπα συστατικά για μια καλή συναυλία - ένταση, θόρυβος, ενέργεια - υπάρχουνε σε αφθονία. Και το χάος που δημιουργούν πάνω και κάτω απ' τη σκηνή φαίνεται πως έχει νόημα. Μα αμφιβάλλω αν το υλικό τους αντέχει περισσότερες από δύο ιδιωτικές ακροάσεις.

Λίγο αργότερα τσεκάρω τους Cult of Youth στο πίσω δωμάτιο του Public Assembly. Cult ναι, προτού ανακαλύψουν τους Van Halen. Youth καθόλου, ούτε δράμι. Την κάνω αμέσως μόλις ο τραγουδιστής ανοίγει το στόμα. Ανεκδιήγητος τύπος, φέρνει στο νου όρους όπως 'βάρδος', 'υμνωδός', 'ιεροφάντης' (έχει καταπιεί και μπαστούνι, μη γελάτε). Επιστρέφω στους The Men που ξερνάνε ό,τι σώψυχο τους έχει απομείνει. ΟΚ, λάιβ τους παραδέχομαι. Παραγγέλνω μια Brooklyn Pilsner, αράζω στο μπαρ και περιμένω την επόμενη μπάντα. Δεν το ξέρω ακόμη αλλά το υπόλοιπο βράδυ εδώ μέσα θα το βγάλω.

Η νιότη χαραμίζεται στους νέους: τάδε έφη Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω (σύμφωνα με το Google), ρήση που ο φίλος μας ο Ίαν Σβενόνιους την έκανε τραγούδι. Οι Iceage απόψε βάζουν τα δυνατά τους για να την επιβεβαιώσουν. Αρκετά έχουνε γραφτεί και γι' αυτούς, τη νέα πνοή που υποτίθεται πως έφεραν στο πανκ, κι οι βλάκο-χίπστερ καθώς φαίνεται τα χάψανε αμάσητα. Αδημονώντας για μια Danish Invasion, αρχινάν την κλωτσοπατινάδα προτού καν ανέβει η μπάντα στη σκηνή. Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι το πόγκο και ο αλληλοδαρμός. Δηλαδή καταλαβαίνω. Με τους φλωροποπάδες που έχει γεμίσει ο τόπος εδώ πέρα, ο κόσμος είναι ψόφιος για ντεσιμπέλ και τ(ρ)αχύτητα. Αλλά η no wave φασαρία των Iceage είναι εντελώς άχαρη. Για κάμποση ώρα προσπαθώ ν' ανιχνεύσω ένα ριφ, ένα ρυθμό, δυο λέξεις που να ξεχωρίζουν από τη noise rock μάζα που μας πετάνε στη μάπα. Τίποτα. Δεν έχουν ιδέα από σύνθεση. Τελειωτική πινελιά - ή μάλλον μουτζούρα - η φωνή και η ψευτογκοθίλα της. Μα ο κόσμος έχει άλλη γνώμη. Οι Iceage ξαναπαίζουνε στο Μπρούκλυν μετά από μια βδομάδα και οι κριτικές γι' αυτά τα λάιβ, πλάι στο πρόσφατο άλμπουμ τους, είναι διθυραμβικές.

Η βραδιά κλείνει με τους Prurient που επίσης έχουνε λάβει αδικαιολόγητα καλές κριτικές. Electro- noise συναυλία τόσο προβλέψιμη δεν έχω ξαναπετύχει. Ευτυχώς ο τραγουδιστής φροντίζει να μη βαρεθούμε. Με μαύρο δερμάτινο μπουφάν, γάντια και λοιπά Cyber-Sex-God αξεσουάρ, κάνει το παν για ν' αποδείξει ότι δεν είναι μπούλης. Τσιρίζει, κουνάει το κεφάλι πέρα-δώθε, μας κοιτάει σαν δαιμονισμένος. Και καθώς η μυσταγωγία κορυφώνεται, πέφτει κάτω σαν σακί. Το μαλάκα! Δεν πρόλαβε ούτε τα βλέφαρα να παίξει. Εμ, τα διχτυωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους.

Σηκώνεται ψιλοατσαλάκωτος είν' η αλήθεια, και συνεχίζει με ακόμη περισσότερο οίστρο. Μάταιος κόπος. Το σκοτεινό του γόητρο ετρώθη ανεπανόρθωτα. Τέτοιο ευχάριστο απρόοπτο - περιμέναμε Άλαν Βέγκα και μας προέκυψε Mr. Bean - σηκώνει μπύρα. Στην υγειά του. Στην υγειά μας!
_____

Κλικ εδώ για το δεύτερο μέρος.