Northside Festival (συνέχεια)
Σάββατο 18 Ιουνίου
Η επομένη μού συστήνει το Γουίλιαμζμπεργκ όπως πραγματικά είναι. Στο φως της μέρας δεν έχει μεγάλη διαφορά απ' την Αστόρια. Ενδέχεται μάλιστα να είναι πιο άσχημο. Εξηγούμαι: και οι δύο γειτονιές όπως και άλλες περιοχές στο Μπρούκλυν και το Κουήνς έχουν την απογοητευτική εμφάνιση των αμερικάνικων προαστίων. Προκάτ διώροφα ή τριώροφα σπίτια, κάποια με τούβλινη πρόσοψη σαν ταπετσαρία και διάφορες σιδεριές, κάγκελα, αυλόπορτες - όλα φτιαγμένα και συνδυασμένα χωρίς γούστο. Το Γουίλιαμζμπεργκ με τις έρημες βιοτεχνίες και τις παλιές αποθήκες στην όχθη του Ηστ Ρίβερ μπορεί σε κάποιους να φανεί γραφικό, μα σε κάποιους άλλους τερατούργημα. Αυτό που το σώζει έτσι κι αλλιώς είναι η νυχτερινή ζωή του. Συχνά είναι εντυπωσιακό πώς ανάμεσα στα παλιόσπιτα έχει φυτρώσει κάποιο ντιζαϊνάτο κλαμπ ή εστιατόριο.
Μέγα γεγονός σήμερα, η συναυλία των πρόσφατα επανασυνδεμένων Guided By Voices στο McCarren Park. Τί-ρου-ρι-ρου-ρί-ρου-ρι-ρου... Ξυπνάς σ' ένα δωμάτιο στο Κουήνς της Νέας Υόρκης. Είναι καλοκαίρι του 2011 και δεν υπάρχει ούτε μία νέα μπάντα της προκοπής. Ο μουσικός τύπος ξεθάβει όλα τα δευτεροκλασάτα ονόματα του παρελθόντος... στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Αλήθεια, πριν από δέκα χρόνια η κουλτούρα του reunion και της αναβίωσης θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. ΟΚ, οι GBV από παλιά μου φαίνονταν συμπαθητικοί αλλά όχι να τους επιφυλάσσουμε υποδοχή ροκ εν ρολ σούπερ ηρώων. Δηλαδή αν ξαναπαίζανε οι Clash (στην Twilight Zone είμαστε, ό,τι θέλουμε κάνουμε) τι θά 'πρεπε να γίνει; Δεν μπορώ να πω ότι μετανιώνω που βλέπω λάιβ τον Ρόμπερτ Πόλαρντ και την παρέα του. Παίζουν καλά, κάνουνε πλάκα, είναι ειλικρινείς και φτιάχνουν ωραία ατμόσφαιρα. Μα απ' την άλλη δεν μπορώ να πω ότι μου είχανε λείψει ιδιαίτερα.
Καθώς ψάχνω να βρω το μπαρ Matchless στη λεωφόρο Μανχάταν, παραφράζω στο μυαλό μου τον ποιητή: μας βαραίνουν οι indie rock μουσικοί που δεν ξέρουν πια πώς να γεράσουν. Ας λέει ο Τζακ Μπλακ ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εκθρονίσει το metal. Οι Pavement είναι οι νέοι Sabbath.
Ίσως κάτι παρόμοιο σκέφτονταν και οι τρεις ποστ ροκάδες που πηγαίνω να παρακολουθήσω, όταν διαλέξανε το ξεσηκωτικό όνομα Grandfather. Έμαθα γι' αυτούς ακούγοντας δυο χιπ- ατζήδες να συζητούν χτες βράδυ. Κάποια στιγμή ανέφεραν πως οι Grandfather ηχογράφησαν το ντεμπούτο τους με παραγωγό τον Στηβ Αλμπίνι, πληροφορία που ήταν αρκετή για να μου κεντρίσει την περιέργεια. Κοίτα να δεις που μπορείς να εμπιστευθείς ένα χίπστερ. Οι Grandfather δεν είναι η αποκάλυψη της δεκαετίας, μα δεν είναι λίγες οι στιγμές απόψε που παίζουνε με τον αέρα μεγάλης μπάντας. Εξερευνούν τη δυναμική του ηλεκτρικού ήχου, τις δυνατότητες του μινιμαλισμού, την απόσταση από τον ψίθυρο στην κραυγή. Τη συνταγή προφανώς τη δανείστηκαν απ' τους Slint και τους Shellac και, όπως στην περίπτωση των The Men, αναρωτιέμαι πόσες φορές θα τους άκουγα κατ' οίκον. Μα στη σκηνή βγαίνουν ορεξάτοι και προβαρισμένοι τόσο που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς περί επιδράσεων και λοιπών ακαδημαϊκών ζητημάτων.
Ορεξάτος κι εγώ έπειτα από ένα δυνατό λάιβ - σίγουρα η καλύτερη νέα μπάντα που είδα στο Northside - σπεύδω να προλάβω την Eleanor Friedberger στην πρώτη σόλο εμφάνισή της. Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι φαν των Fiery Furnaces, ζήτημα να μου αρέσουν 3-4 τραγούδια τους. Η φωνή της Έλενορ όμως μου φαίνεται συμπαθητική κι είπα να της δώσω μια ευκαιρία. Ούτε απόψε τα κατάφερε. Θετικό το γεγονός ότι το νέο της υλικό κινείται σε διαφορετικό στυλ, '70s ποπ-ροκ που ξεκινά από Πάτι Σμιθ και φτάνει μέχρι... Πολ Μακ Κάρτνεϋ. Αλλά για ακόμα μια φορά της λείπουν οι συνθέσεις. Από το τρίτο τραγούδι κι έπειτα το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε σχεδόν αποκλειστικά στην Brooklyn Pilsner - σίγουρα η καλύτερη αμερικάνικη μπύρα που έχω πιει μέχρι τώρα.
Περασμένες έντεκα όμως κι οι Thee Oh Sees πρέπει να έχουν ξεκινήσει στο Brooklyn Bowl. Το μαγαζί βρίσκεται δίπλα στη ζυθοποιία που μόλις εγκωμίασα και είναι ο ορισμός του 'αμέρικαν μπαρ': μπόουλινγκ στη μια μεριά, τραπεζαρία στην άλλη, απέναντί της ο πάγκος με τα ποτά και δίπλα του, στο βάθος, η μπάντα. Το σκηνικό μού θυμίζει Ταραντίνο όπως και οι Oh Sees, που μοιάζουνε με British Invasion γκρουπ που το χτύπησε το ρεύμα. Ο κόσμος χορεύει ξέφρενα και θα συνεχίσει για ακόμα μία ώρα (κάτι τρέχει εδώ με την επαγωγή, μα από γνώσεις φυσικής fuhgeddaboudit). Τι κι αν οι Oh Sees δεν παίζουν πάνω από τρία στάνταρ ακόρντα; Έχουν το ταλέντο να δημιουργούν feel-good ατμόσφαιρα, και μάλιστα δίχως να προσπαθούνε καθόλου.
Η όρεξή μου ξαναήρθε κι είπα να ψάξω για κάνα λάιβ ακόμα, αλλά ήταν πλέον αργά για να βρω κάτι αξιοπρεπές. Δοκίμασα την τύχη μου στο Public Assembly κι έπεσα πάνω στον Janka Nabay, που κανονικά θά 'πρεπε να παίζει σε κάνα κωλάδικο Ε΄ κατηγορίας με έθνικ θεματολογία και ανάλογο ντεκόρ.
Κυριακή 19 Ιουνίου
Τελευταία μέρα του φεστιβάλ και φοβάμαι ότι μου βγήκε η κούραση των τελευταίων πέντε μηνών. Καταλαβαίνω τώρα εμπειρικά κάποιους φίλους που λέγανε πως είναι δύσκολη η ζωή στη Νέα Υόρκη. Υπάρχουν φορές που νιώθω ότι έχω μείνει με τη ρεζέρβα. Ότι κι αυτή τελειώνει όπου νά 'ναι. Άλλες φορές βέβαια η μαγεία πιάνει κι απογειώνομαι εκεί που περπατώ στο δρόμο, δίχως να έχει συμβεί κάτι εξαιρετικό.
Συνέβη και σήμερα όταν έψαχνα την εκκλησία της St. Cecilia, βοήθειά μας. Είναι η χαρά της ανακάλυψης. Κι η ευκαιρία να χαθείς σ' ένα νέο, άγνωστο αστικό τοπίο. Αλλά το λάιβ των Mount Eerie ήταν τουλάχιστον βαρετό. Ακόμη ένα συγκρότημα που εκθειάζουν τα αμερικάνικα μουσικά media κι ανάθεμα κι αν ξέρουνε γιατί. Θέλω να πω, έχουμε ακούσει Μπανταλαμέντι, έχουμε ακούσει και... Burzum. Το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον στοιχείο ήταν το εσωτερικό της εκκλησίας - και ο ήχος φυσικά. Υποβλητική ατμόσφαιρα, αν και κάποια στιγμή μού φάνηκε ότι το παράκαναν με τα σκοτάδια και την όλη τελετουργία. Δηλαδή πάλι καλά που δεν μας έψαλαν και κάνα απολυτίκιο (ε ρε Βίκερνες που τους χρειάζεται).
Η Κυριακή αποδεικνύεται μέρα της κακοτοπιάς. Τρακάρω συνεχώς τρίτο-δεύτερα σχήματα που προφανώς πιστεύουν πως η μπρουκλυνέζικη ιθαγένεια αρκεί για να δικαιολογήσει την ύπαρξή τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνω, πρέπει να παίζει κάνα μύριο από δαύτα. Αναφέρω ενδεικτικά τους SLZRD WZRD, αυτοσχέδιους μα εντελώς τυποποιημένους νοϊζάδες στους οποίους υποτίθεται ότι συμμετέχει και εις εκ των Lightning Bolt. Όσο τον είδατε εσείς άλλο τόσο κι εγώ - ανάψτε κάνα φως ρε παιδιά! Αυτή φυσικά ήταν η τελευταία τυχαία και άστοχη επιλογή. 10 λεπτά βουητό και γρύλισμα ήταν αρκετά για ν' αποφασίσω ότι πρέπει να σταματήσω τα πειράματα και να εμπιστευθώ κάτι που ξέρω.
Αυτό ήταν οι Asobi Seksu εν προκειμένω, που έδωσαν ένα λάιβ πέρα από κάθε προσδοκία, με δυο λόγια ήταν καταπληκτικοί. Άφωνο με άφησαν κατ' αρχάς ο ντράμερ και ο μπασίστας. Δεν έχω ξαναπετύχει ρυδμ σέκσιον σε shoegaze μπάντα να ροκάρει και να γκρουβάρει τόσο άσχημα. Εντύπωση μου έκανε κι η σχέση της τραγουδίστριας με τον κιθαρίστα επί σκηνής, μοιάζουν αταίριαστοι μα το ηχητικό αποτέλεσμα είναι απολύτως αρμονικό. Απόψε άλλωστε είχα την ευκαιρία ν' ακούσω τους Asobi Seksu πιο προσεκτικά και διαπίστωσα ότι δεν είναι απλώς ένα κακέκτυπο των Cocteau Twins ή των My Bloody Valentine. Παρ' όλ' αυτά δεν μπορώ να μη σκεφτώ, τώρα που γράφω, ότι βρισκόμαστε στο 2011 (...12) και όχι στο 1991.
Last call for rock'n'roll δεν είχε. Τριγύρισα λίγο ακόμη στα έρημα μπαρ δίχως να πετύχω κάποιο γκρουπ της προκοπής. Πήρα μια μπύρα από ένα διανυκτερεύον ντέλι και ξεκίνησα για τον υπόγειο. Τα φώτα τρεμόπαιζαν στην άλλη μεριά του Ηστ Ρίβερ και το Μανχάταν έμοιαζε ψεύτικο.
ΥΓ. Θα ήθελα να αφιερώσω το LTNY #5 σ' έναν original brudda απ' το Μπρούκλυν. R.I.P. Adam Yauch.
_____
