The Gold They Have Been Digging

Ο Μπι Τζέι φαλτσάρει στη μέση του 'Skin and Bones' καθώς οι Parts & Labor οδηγούν το τραγούδι σ' ένα κρεσέντο δίχως τέλος. Ίσως είναι η λέξη που φωνάζει (smile) ή μια συχνότητα που παράγουν όλοι μαζί, πάντως για κάποιο λόγο η στιγμή είναι συγκινητική. Σαν ένα πελώριο μουσικό όργανο το γκρουπ σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, κι εγώ σκέφτομαι το φορτηγό τραίνο του Χέντριξ να έρχεται από χίλια μίλια μακριά (ah, yeah). Οι Parts & Labor έχουν συχνά χαρακτηριστεί noise rock, όμως απόψε είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουν καμία σχέση μ' αυτό το είδος. Βέβαια ο ήχος τους είναι ωμός, τραχύς, ακόμη κι επιθετικός. Αλλά βλέποντάς τους λάιβ αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει κάτι βαθύτερο: η ζωογόνα δύναμη που νιώθεις όταν παρακολουθείς μια συναυλία και όλα πηγαίνουν ρολόι. Ο επαναληπτικός ρυθμός του 'Skin and Bones' είναι τόσο μεταδοτικός που αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς στο κοινό, ιδίως στις πρώτες σειρές, που θέλει να τελειώσει το κομμάτι.

Αυτή η εμφάνιση στις 19/10/11 σηματοδοτεί την επιστροφή των Parts & Labor στο Μπρούκλυν, έπειτα από μια περιοδεία σε Αμερική και Ευρώπη για την προώθηση του Constant Future. Είναι επίσης η πρώτη σε μια σειρά από επετειακές συναυλίες για τα δέκα χρόνια τους. Και το κυριότερο, είναι μια από τις τελευταίες ζωντανές τους εμφανίσεις. Λίγες μέρες νωρίτερα ανακοίνωσαν ότι από το τέλος Φεβρουαρίου 2012 το συγκρότημα θα πάψει να υπάρχει. Απόψε ο Νταν, ο έτερος τραγουδιστής και κημπορντίστας, διευκρινίζει πως αυτά τα λάιβ θα ανακεφαλαιώσουν την ιστορία τους, καθένα αφιερωμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σ' ένα συγκεκριμένο άλμπουμ (τούτη τη βραδιά το Receivers έχει την τιμητική του). Ώστε οι Parts & Labor θα αποχωρήσουν από τη σκηνή μέσα σ' εορταστική ατμόσφαιρα. Πράγματι, καθώς η συναυλία εξελίσσεται, η διάθεση τόσο των ίδιων όσο και του κοινού είναι κάθε άλλο παρά μελαγχολική.

Ο Μπι Τζέι Γουόρσο και ο Νταν Φρίελ γνωρίστηκαν στη Νέα Υόρκη το 1998. Είχαν μετακομίσει στο Μπρούκλυν εκείνη τη χρονιά κι είχανε βρει κι οι δυο δουλειά στο Knitting Factory. "Παίζαμε με διάφορους φίλους στην αρχή" θυμάται ο Μπι Τζέι. "Εγώ έπαιζα σαξόφωνο, σαξοφωνίστας είμαι κανονικά, και ο Νταν έπαιζε κοντραμπάσο. Πολλή free jazz, improvised rock, αλλά τίποτα ιδιαίτερα σοβαρό". Η ιδέα να σχηματίσουνε κανονική μπάντα έπεσε δυο χρόνια αργότερα, όταν ο Νταν άρχισε να πειραματίζεται μ' ένα οχτάμπιτο παιδικό κήμπορντ και διάφορα πετάλια για κιθάρα. Ο Μπι Τζέι τον θυμάται σε μια συναυλία στο New Sonic Headquarters, έναν DIY χώρο στο Γουίλιαμζμπεργκ: "Όλοι ήταν καθιστοί και τον κοιτούσανε να παίζει, αλλά εγώ σκεφτόμουν διαρκώς ότι αυτές είναι μεγάλες, απλωτές συνθέσεις κι ο κόσμος θά 'πρεπε να χορεύει". Καθώς φαίνεται το ίδιο σκεφτόταν και ο Νταν, κι έτσι προσκάλεσε τον Μπι Τζέι να παίξει μπάσο και το συγκάτοικό του, Τζιμ Σάικς, ν' αναλάβει τα τύμπανα.

Το όνομα Parts & Labor ήταν ιδέα του Νταν. Το πρότεινε όταν πρόσεξε τις λέξεις σε μια απόδειξη για ένα πετάλι που είχε δώσει για επισκευή. Βέβαια η φράση επιδέχεται δεύτερη, ίσως και τρίτη ερμηνεία, όπως εξηγεί: "Είχε νόημα απ' την άποψη ότι συμμετείχαμε σε εκατοντάδες πορείες εκείνο τον καιρό, ενάντια στην κυβέρνηση Μπους που ήθελε να συρρικνώσει τη μεσαία τάξη και, ξέρεις, είχαμε χώσει πολλή δουλειά σ' αυτή την ιστορία. Ως όρος νομίζω επίσης πως ήταν αρκετά ταιριαστός για ένα συγκρότημα που δεν ήξερε καλά-καλά να παίζει και κοπανούσε φτηνά ηλεκτρονικά όργανα".

Σε μια εποχή που η πληγή της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν ακόμα ανοιχτή, κι ενώ η αμερικανική κυβέρνηση κήρυττε πόλεμο στο Αφγανιστάν κι έστελνε στρατό στο Ιράκ, οι Parts & Labor έβλεπαν πως είχε νόημα να μιλήσουνε γι' αυτά τα ζητήματα και στους στίχους τους. Το 'The Endless Air Show' για παράδειγμα, όπως το θέτει ο Μπι Τζέι, ήταν "μια απάντηση στην επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση Μπους μέσω των ΜΜΕ για να πουλήσει την εισβολή στο Ιράκ". Όμως πολύ λίγα γκρουπ είχαν διάθεση ν' αντιμετωπίσουν την κοινωνικοπολιτική συγκυρία. Τα δύο μεγάλα μουσικά ρεύματα στο Γουίλιαμζμπεργκ το 2003 παρέπεμπαν σε άλλους καιρούς και άλλους τόπους: '60s γκαράζ και '80s συνθ-ποπ. Δεδομένου ότι οι Parts & Labor έχουν προγόνους τους Minutemen και τους Fugazi κι όχι τους Sonics ή τους Human League, πρέπει να ένιωθαν κάπως απομονωμένοι απ' την υπόλοιπη σκηνή. O Νταν μεταξύ αστείου και σοβαρού θυμάται πως όταν πρωτοήρθε στη Νέα Υόρκη είχε κατά νου μπάντες σαν τους Sonic Youth ή τους Born Against και την κολεκτίβα του ABC No Rio, μα σύντομα διαπίστωσε πως όλοι οι συνομήλικοί του έπαιζαν disco κι είχαν αφήσει ειρωνικά μουστάκια.

Η πολιτική συνείδηση ωστόσο δεν ήταν η μόνη ιδιαιτερότητα των Parts & Labor στα πλαίσια της σκηνής του Μπρούκλυν. Καταργώντας την ηλεκτρική κιθάρα έδωσαν μια άλλη διάσταση στο ροκ τρίο. Ο Μπι Τζέι εντοπίζει δύο βασικές επιδράσεις: "Οι Amps for Christ έπαιξαν σημαντικό ρόλο, με το 'σπιτικό' ηλεκτρονικό τους θόρυβο και την ανορθόδοξη φολκ τους. Πέρα απ' τους Amps for Christ...οι Boredoms ήταν μεγάλη επιρροή, ιδίως οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν στα τέλη των '90s, όπως το Super AE".

Ένας φρέσκος ήχος προέκυψε απ' αυτή την επιλογή, φουλ παραμορφωμένος κι αιχμηρός αλλά και πιο παιχνιδιάρικος από τις συμβατικές ροκ φόρμες. Παράλληλα οι Parts & Labor άνοιγαν ένα νέο πεδίο για πειραματισμό, αφού καταπιάνονταν με όργανα που σχεδόν δεν ήξεραν να παίζουν. Έτσι θα απέφευγαν και τις υπερβολές της τεχνικής, στοιχείο που έμελε να γίνει μια απ' τις αρχές της αισθητικής τους.

Σ' αυτό το κόνσεπτ βασίστηκαν το Groundswell και το Rise Rise Rise που κυκλοφόρησαν το 2003. Βέβαια και τα δύο άλμπουμ έχουν τις avant-rock παραξενιές τους. Στο 'Broken Man Goes to Work' για παράδειγμα νομίζεις πως οι Tortoise τζαμάρουν με τους Neurosis, αφού πέρασαν άπειρες ώρες ακούγοντας Squarepusher. Το 'Don't just Fuckin' Stand there' θα μπορούσε να είναι κέλτικη φολκ, αν δεν είχε καεί στην τελική μίξη. Όμως μια άλλη σημαντική επιρροή ήταν η hardcore punk σκηνή του '80, πράγμα που σήμαινε τραγούδια απλά και σύντομα. Το DIY πνεύμα αυτής της σκηνής θα ήταν επίσης συνοδηγός στην πρώτη τους αμερικάνικη περιοδεία (με τον Τζόελ Σαλαντίνο στη θέση του ντράμερ) και θα τους συνόδευε για αρκετό καιρό ακόμα: ο Μπι Τζέι κανόνιζε μόνος όλες τις συναυλίες τους μέχρι το 2007. "Αυτά τα δίκτυα υπήρχαν από τη δεκαετία του '40 και του '50" παρατηρεί. "Ξέρεις, ροκαμπίλυ σκηνές και μικρές τζαζ σκηνές, μέρη όπου υπήρχε ένα μπαρ κι οι μουσικοί έσκαγαν με τα όργανά τους και στήνανε μια συναυλία".

Ο Σαλαντίνο αποχώρησε απ' το γκρουπ τον Απρίλιο του 2004. Τον αντικατέστησε ο Κρίστοφερ Γουάινγκαρτεν, μετέπειτα ροκ κριτικός του Village Voice, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στο Stay Afraid. Ο Γουάινγκαρτεν προτού μετακομίσει στο Μπρούκλυν είχε ορκιστεί ότι δε θα ξαναέμπλεκε με μπάντες, μα ήταν ήδη φαν των Parts & Labor όταν του πρότειναν να παίξει μαζί τους.

"Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ο ήχος της Νέας Υόρκης, ξέρεις, το να βρίσκεις ομορφιά σε κάτι αποκρουστικό" επισημαίνει. "Είναι μια βρώμικη, σκληρή, χαοτική, σπασαρχίδικη πόλη κι εμείς θα φτιάξουμε κάτι όμορφο απ' αυτό το τερατούργημα. Θυμάμαι παίζαμε σε παλιές αποθήκες που ήταν διακοσμημένες με χρωματιστά χαρτόνια για να μοιάζουνε με κήπους, και σε μικρά στενά ή σε πάρκινγκ...κάτι που ήταν πολύ διαφορετικό απ' το να παίζεις σε μαγαζιά. Κι αυτό ήταν που δημιουργούσε μια νεοϋορκέζικη αίσθηση".

Το Stay Afraid κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2006. Παρόλο που ο Νταν κι ο Μπι Τζέι αναφέρουν ότι εκείνη την περίοδο άκουγαν φανατικά Melt Banana και Lightning Bolt (με τους οποίους άλλωστε είχαν μοιραστεί το σανίδι), το άλμπουμ βρίσκεται πιο κοντά στους Husker Du. Είναι κατ' αρχήν οι στιβαροί και γρήγοροι ρυθμοί του, που θυμίζουν το τρίο από τη Μινεάπολη στο Land Speed Record ή το Everything Falls Apart. Όμως η πιο χτυπητή ομοιότητα είναι οι ερμηνείες τους. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου ακούγοντάς τους είναι οι στεντόρειες φωνές των Μπομπ Μάουλντ και Γκραντ Χαρτ.

Η προσθήκη φωνητικών ήταν μεγάλη αλλαγή, παρατηρεί ο Νταν, και δεν ήταν εύκολη υπόθεση γιατί, βασικά, δεν ξέρανε πώς να τραγουδήσουν. "Πολύς κόσμος θα έλεγε ότι ακόμη δε μάθαμε" προσθέτει ο Μπι Τζέι γελώντας. "Όταν αρχίσαμε να τραγουδάμε όλοι μας λέγανε 'Τι κάνετε ρε παιδιά, το γαμήσατε'".

Παρόμοιες αντιδράσεις θυμάται ο Ματ Μάρλιν των Pterodactyl στο πρώτο λάιβ που οι Parts & Labor έπαιξαν τραγούδια με φωνητικά. "Μου φαίνεται πως ήταν στο παλιό North Six στο Γουίλιαμζμπεργκ, πρέπει να ήταν μια συναυλία με τον Κιπ Μαλόουν από τους TV on the Radio μεταξύ άλλων. Όλοι κοιτιόμασταν σ' ένα στυλ 'Τι στον πούτσο;!' Να βάλεις φωνητικά στους Parts & Labor ήταν ιεροσυλία για πολλούς από τους πρώιμους οπαδούς".

(συνεχίζεται)