CMJ Music Marathon

Οκτώβριος, μήνας ΤΡΟΜΟΥ και ΑΓΩΝΙΑΣ. Καλά, μην πάει ο νους σας στο κακό. Είπα να κάνω μια δραματική εισαγωγή για την πιο αμερικάνικη γιορτή μετά απ' το Thanksgiving. Ή μάλλον πριν απ' το Thanksgiving. Ή μάλλον... τέλος πάντων. Halloween, φαντάσματα, βαμπίρ και μάγισσες στους δρόμους, μακάβρια αστεία και πειράγματα, πρεμιέρες θρίλερ στους κινηματογράφους και τερατάκια που σου χτυπάν την πόρτα για κεράσματα. Και κολοκύθες. Πολλές κολοκύθες. Άπειρες κολοκύθες. Δηλαδή αν τα έθιμα γεννιούνται από ανάγκη, το Halloween στάνταρ ήταν η απάντηση στο ερώτημα "Τι σκατά θα τις κάνουμε τόσες κολοκύθες;!".

Μέχρι και μπύρα φτιάχνουνε με δαύτες π' ανάθεμά τους. Αλλά ΟΚ, δε θ' ανοίξω το κεφάλαιο Γαστρονομικές Πατέντες Made in USA γιατί θα χρειαστώ περισσότερες σελίδες κι απ' τον Προυστ. Αναφέρω ενδεικτικά το βούτυρο σε σπρέι. Οι μπύρες τους για το Oktoberfest ωστόσο είναι ωραίες. Η Samuel Adams τουλάχιστον. Θα μου πεις, τι δουλειά έχει το Oktoberfest στη Νέα Υόρκη; Ε γιατί το Halloween τι δουλειά έχει;

Οκτώβριος, μήνας των κίτρινων φύλλων, των πρώτων βροχών και των τελευταίων τυφώνων. Πώς να μη νιώθει ανάγκη ο κόσμος για γιορτές, έστω και ξένες; Ο υδράργυρος πέφτει, οι μέρες μικραίνουν, μένει ένας μελαγχολικός ήλιος κι η υπόσχεση μιας νέας σοδειάς, αν μετράτε το χρόνο σας με ακαδημαϊκά και όχι ημερολογιακά έτη.

Αλλά στο θέμα μας. Τον Οκτώβριο λαμβάνει χώρα και το φεστιβάλ του CMJ. Το οποίο φεστιβάλ είναι συνώνυμο της πόλης που το φιλοξενεί: χίλια και πλέον συγκροτήματα σε περισσότερους από ογδόντα συναυλιακούς χώρους στο Μανχάταν και το Μπρούκλυν, εκατοντάδες διαλέξεις, συζητήσεις, εκθέσεις, συνεντεύξεις τύπου, άλλες τόσες κινηματογραφικές προβολές - rockumentary, δραματοποιημένες βιογραφίες ή ταινίες με ήρωες μουσικούς - κι αθρόα προσέλευση κόσμου, ένα αδιάκοπο πήγαιν' έλα θεατών, δημοσιογράφων, κυνηγών ταλέντων, μπλόγκερ, ραδιοπαραγωγών και άλλων συμμετεχόντων που οι διοργανωτές υπολογίζουν ότι ξεπερνούν τους εκατόν είκοσι χιλιάδες.

Νόμιζα πως ήταν αδύνατο να παρακολουθήσεις το Northside Festival μα προφανώς έκανα λάθος. Στο ρυθμό του CMJ λοιπόν, δίχως άλλη χρονοτριβή, ορίστε πέντε αξιομνημόνευτες εμφανίσεις:

EMA
Αρχικά δεν έδωσα πολλή σημασία στην Erika M. Anderson, έτσι που φαγώθηκαν όλοι να μας την πλασάρουν ως τον νέο Kurt Kobain. Ούτε και το Past Life Martyred Saints με ενθουσίασε παρόλο που το 'Milkman' είχε κολλήσει στο repeat για καιρό. Μα η συγκυρία μιας συναυλίας είναι σχεδόν πάντα άλλη ιστορία. Κι η συναυλία της EMA ήταν μια από τις καλύτερες των τελευταίων πέντε χρόνων. Πέρα απ' τον προσεγμένο ήχο και την άψογη μπάντα που τη συνόδευε, η φυσικότητα της Anderson είναι αξιοζήλευτη: τραγουδάει και παίζει κιθάρα λες και ήταν προορισμένη μόνο γι' αυτό. Ούτε Auto-Tune ούτε ειδικά εφέ (και κολοκύθες). Μακάρι να εξελιχθεί ως συνθέτρια με τον ίδιο αυθορμητισμό.

Widowspeak
Άλλο ένα συγκρότημα που δε με κέρδισε 100% με το δισκογραφικό του ντεμπούτο αλλά που πραγματικά το χάρηκα επί σκηνής. Κατ' αρχάς γιατί παίζουνε με ομαδικό πνεύμα και συνεπώς πιο δυνατά, όσο δυνατά τέλος πάντων μπορεί να παίξει μια dream pop μπάντα. Έπειτα γιατί, παρόλο που δε μοιράζονται κάποιο συγκεκριμένο ίματζ, είναι απολύτως ταιριαστοί. Υπάρχει η περιβόητη χημεία μ' άλλα λόγια. Τα φωνητικά θυμίζουν Mazzy Star μα τα αρπίσματα α λα Morricone σε πηγαίνουν αλλού. Η rhythm section είναι λίγο αδέξια μα η φωνή και οι κιθάρες την αναπληρώνουν σε φινέτσα. Ο κιθαρίστας έχει ένα μουστάκι εντελώς ηλίθιο μα το αντισταθμίζει η συνεσταλμένη παρουσία της τραγουδίστριας. Και πάει λέγοντας.

Unknown Mortal Orchestra
Προτού δω ζωντανά τους UMO είχα πλάσει διάφορες εικόνες στο μυαλό μου. Περίμενα φερ' ειπείν ότι θα τραγουδάει γυναίκα. Λάθος. Περίμενα ότι θα είναι τουλάχιστον πέντε άτομα στη σκηνή. Πάλι λάθος. Περίμενα ότι θα είναι όλο χαμόγελα, θα χορεύουν και θα χοροπηδάνε, και θα μεταδίδουν θετικά συναισθήματα στον κόσμο. Ξανά-μανά λάθος.

Παρ' όλ' αυτά επέμεινα. Έμεινα μέχρι το τέλος και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως η συναυλία ήταν καλή. Όχι πως ήταν άσχημη δηλαδή. Οι τρεις άγνωστοι θνητοί αποδείχτηκαν δεινοί παίχτες. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί να φτιάξεις στο στούντιο έναν ήχο που δεν μπορείς να πλησιάσεις στο λάιβ. Ο Ruban Nielson τραγουδούσε πέντε οκτάβες πιο κάτω κι ακόμα κι έτσι πολλά κομμάτια δεν τα έπιανε. Ο δε ενθουσιασμός που περίμενα... δεν. Τέλος πάντων, μπορεί να τους πέτυχα σε άσχημη βραδιά.

MEN
Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει πως το καλύτερο λάιβ που είδα στη Νέα Υόρκη ήταν αυτή η post-disco τριάδα απ' το Μπρούκλυν; Θεωρητικά δεν έχω και πολλή σχέση με την αισθητική των MEN, τους dance ρυθμούς τους, τα ποπ μπλιμπλίκια τους ή το όπου-γάμος-και-χαρά κοινό τους. Στην πράξη όμως... Τόση ενέργεια και τέτοια μεταδοτικότητα σπάνια έχω συναντήσει σε συναυλία. Όπως και τέτοια επικοινωνία (τηλεπάθεια!) μεταξύ των μελών μιας μπάντας. Όλοι στο πόστο τους, πλήρως αφοσιωμένοι, κι ωστόσο χωρίς ποτέ να χάνουν τον ήχο του συνόλου απ' το ακουστικό τους πεδίο. Κορυφαία στιγμή το 'Who Am I to Feel So Free' που, ειρήσθω εν παρόδω, είχε γίνει ανεπίσημος τοπικός ύμνος τον καιρό του Occupy Wall Street. Αν τους έβλεπε ο David Byrne από καμιά μεριά θα χαμογελούσαν και τ' αυτιά του.

Dum Dum Girls
"This is a song for the 21st century when women will have taken over all the power, and all the men will have to seek refuge for themselves in massage parlours". Τάδε έφη David Johansen το 1973, κι η αναλογία ανδρών-γυναικών μεταξύ των μουσικών που εμφανίστηκαν στο CMJ φαίνεται ότι επαληθεύει την προφητεία του.

Είχα μια κάποια αγωνία για την πρώτη φορά που θα έβλεπα τις Dum Dum Girls. Όχι ακριβώς σαν πρώτο ραντεβού, αλλά και κάπως έτσι. Θα ξέρουν να παίζουν; Θα έχουν τον ήχο του Only in Dreams επί σκηνής; Και κυρίως, μπορεί η Dee Dee να τραγουδήσει ή φτιάχνει κι αυτή τη φωνή της όπως τόσοι και τόσοι άλλοι;

Στο Α΄ η απάντηση είναι ναι, και μάλιστα ανέλπιστα καλά. Όχι πως έχουνε να παίξουν τίποτα πολύπλοκο μα αυτό δε σημαίνει πως το να βγεις δεμένα στο σανίδι γίνεται εύκολη υπόθεση. Στο Β΄ πάλι ναι, στο βαθμό που μπορεί να αναπαραχθεί ένας ήχος για τον οποίο φαντάζομαι έχουν γραφτεί δεκάδες overdub. Στο Γ΄ σκούρα τα πράματα. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να κάνει η Dee Dee είναι να τραγουδήσει δυνατά πάνω απ' όλα τα εφέ και τις παραμορφώσεις του γκρουπ. Κείνο που καταφέρνει ωστόσο είναι να ερμηνεύει με τρόπο συγκινητικό. Λεπτομέρειες στο μέλλον.

Στο ερώτημα αν ήταν κούκλες onstage η απάντηση είναι φυσικά ναι.

Immortal

Girls

Speak in Haikus