Magic Bus (trip nine)

GROBSCHNITT "Grobschnitt" (Brain, 1972)
Το κλασσικό ντεμπούτο του γνωστού kraut rock συγκροτήματος, ηχογραφήθηκε στο Αμβούργο και είναι μια ωδή στο συμφωνικό τεχνορόκ της γερμανικής σκηνής. Μία ποικιλία θεμάτων συμπληρώνει το πολυσύνθετο πάζλ της μουσικής των Grobschnitt. Το άλμπουμ αποτελείται από τέσσερεις συνθέσεις. Ξεκινώντας, στο 14λεπτο "Symphony", το οποίο αποτελείται από τέσσερεις υπομέρους ενότητες, βλέπουμε βαριά συμφωνικά αποσπάσματα με χαλαρό όργανο και συνεχή κιθαριστικά περάσματα. Στο δεύτερο 7λεπτο "Travelling" τα κρουστά μπαίνουν μπροστά και με συνεχείς αυτοσχεδιασμούς ο ρυθμός ανεβαίνει. Το επόμενο "Wonderful music", που με τα 3:38 του είναι το μικρότερο του δίσκου, μας παρουσιάζει ένα βουκολικό κλίμα με υπέροχο φλάουτο και folk επιρροές. Πραγματικά, ένα μικρό κομψοτέχνημα. Για φινάλε έχουμε το 18λεπτο "Sun trip" που με τα τέσσερά του επίπεδα αποτελεί ένα προοδευτικό παραλήρημα. Ένα τεράστιο μουσικό οικοδόμημα όπου διάφορα πειραματικά και μη σχήματα δημιουργούν ένα εφιαλτικό αποτέλεσμα το οποίο οδηγείται σε ένα πεδίο μάχης με βομβαρδισμούς και υπόκωφους θορύβους, θέλοντας έτσι να περάσει ένα αντιπολεμικό μήνυμα. Οι Grobschnitt έγιναν αργότερα γνωστοί για το "Solar music", ένα ζωντανό υπερθέαμα που παρουσίασαν σε 100000 κόσμο το 1972, με τεράστιους ανθρώπους δράκους, βάτραχους, μηχανές παραγωγής καπνού και πυροτεχνήματα.

THE BATTERED ORNAMENTS "Mantle-piece" (Harvest, 1969)
Ένα απ' τα πιο παράξενα εξώφυλλα του ροκ, στο δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ του γκρουπ, τρομάζει με τις αγριόφατσες των γοριλανθρώπων οι οποίες όλως παραδόξως είναι προτομές (!). Πίσω απ' όλη αυτή την παράνοια κρύβεται η ιδιοφυία του P. Brown, υπεύθυνου για τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Cream ( "Sunshine of your love", "White room"κλπ ). Εδώ με τον C. Spedding δημιουργούν ένα υπέροχο άλμπουμ με jazz επιρροές. Για αρχή έχουμε το φανταστικό μπλουζάκι "Sunshades", μια σύνθεση του Spedding. Συνέχεια με το jazzy "Late into the night" διαφαίνεται η προσπάθεια του γκρούπ να πρωτοτυπήσει και να ξεφύγει απ' τα τετριμμένα της εποχής. Το τρίτο "Then i must go" είναι ένα mid tempo ροκάκι με όμορφες κιθάρες όπως και το επόμενο "The crosswords...". H πέμπτη σύνθεση που υπογράφεται απ' το σαξοφωνίστα Charlie Hart είναι ένα πολυμορφικό instumental όπου οι κιθάρες μιλάνε με το σαξόφωνο και τα αλλόκοτα φωνητικά του Brown που έρχονται από πίσω. Στα "Twisted track" και "Smoke rings" θυμόμαστε την υπέροχη ποπ των Who με τα αιθέρια φωνητικά και την μελωδική δομή. Στο δεύτερο το φλάουτο με τις παραμορφώσεις φτιάχνουν ένα ανελέητο μπαράζ ψυχεδελικής παράνοιας. Το "Take me now" είναι επίσης ένα όμορφο κομμάτι με όμορφες εναλλαγές και το σαξόφωνο να συνοδεύει. Στο κλείσιμο το "My love's...." χαλαρώνει το κλίμα και ολοκληρώνει ένα απ' τα πιο ιδιόμορφα δημιουργήματα της rock μουσικής. Το συγκρότημα διαλύθηκε αμέσως μετά το άλμπουμ αυτό και αφού είχαν παίξει support στους Rolling Stones στο ανοικτό κονσέρτο στο Hyde Park. Εκεί ο Brown διαφώνησε με τον Spedding σχετικά με τις μουσικές κατευθύνσεις του γκρούπ και αποχώρησε, δημιουργώντας τους Piblokto.

THE DEVIANTS "Ptoof" (Demon, 1967)
Στα πρώτα βήματα του βρετανικού underground, το club UFO στην Tottenham Court Road μαζί με το γνωστότερο Marquee, φιλοξενούσε την πλειάδα των νέων σχημάτων που συγκροτούσαν την σκηνή αυτή. Ένα απ' αυτά ήταν και οι Social Deviants (αργότερα έφυγε το πρώτο συνθετικό) οι οποίοι με τον αρχηγό τους Mick Farren εξαπόλησαν μια ηχητική αλλά και στιχουργική επίθεση στα δρώμενα της εποχής, όπως άλλωστε υποδήλωνε και το όνομά τους. Το πρώτο τους άλμπουμ έμελλε να γίνει το μανιφέστο της σκηνής αφού οι ηχητικές τους ακροβασίες σόκαραν στην κυριολεξία το λουλουδάτο, εκείνη την εποχή Λονδίνο. Πραγματικά, οι οκτώ συνθέσεις κινούνται σε ένα πειραματικό επίπεδο, πάντα όμως εμπλουτισμένες με ψυχεδελικά στοιχεία. Είναι επίσης φανερή η προσπάθεια του γκρουπ να αυτοσχεδιάσει πάνω σε ηλεκτρονικές φόρμες. Σε πολλά σημεία υπάρχουν τα κλισέ της ποπ των 60ς, αλλά διανθισμένα με παρανοικά, freak θα λέγαμε, φωνητικά. Βλέπουμε στο καταπληκτικό "Garbage" τις συναρπαστικές και συνεχείς αλλαγές ρυθμού με το σόλο φυσαρμόνικας και το φοβερό μπλούζι φινάλε, αλά Them, που ξαφνιάζει με την πρωτοτυπία του. Το τελευταίο κομμάτι το "Deviation street" είναι μια αντιπολεμική ωδή με φρικαρισμένες κραυγές, όμορφα κιθαριστικά μοτίβα και ψυχωτικά χαώδη αποσπάσματα. Το "Ptoof" είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικότερα άλμπουμ της ψυχεδέλειας. Μεταφέρει θα λέγαμε αυτούσιο το κλίμα της underground βρετανικής σκηνής και ξεχωρίζει με τον ηχητικό του χαρακτήρα.

THE AMBOY DUKES "Journey to the center of the mind" (Mainstream, 1968)
Ένα συγκλονιστικό άλμπουμ της σκηνής του Detroit. Το δεύτερο άλμπουμ της παλιοπαρέας των Steve Farmer και Ted Nugent όπου παίζουν καταπληκτικά ψυχεδελικά blues με φοβερό συναίσθημα και ρυθμό που αγγίζει τον κλασσικό garage ήχο της σκηνής. Υπάρχουν βέβαια και πιο χαλαρές στιγμές όπου φαίνεται η συνθετική δεινότητα της δυάδας που προαναφέραμε στο να γράφει πιο εγκεφαλική μουσική. Ο δίσκος ξεκινά με το απίστευτο μπλούζ "Mississipi murderer" που έγινε και η σχετική επιτυχία του άλμπουμ. To γκρουπ εκτελεί το κομμάτι αυτό με πρωτοφανή αγριότητα. Στη συνέχεια βλέπουμε πιο ψυχεδελικό ήχο με τις δυνατές κιθάρες του Nugent και το hard παίξιμο ("Flight of the byrd"). Στο "Scottish tea" έχουμε μια παραδοσιακή σύνθεση που χαλαρώνει την γενικότερη ένταση. Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα μικρό ψυχεδελικό κομψοτέχνημα με πολύ όμορφα διπλά φωνητικά και σκληρή κιθαριστική εισαγωγή. Μελωδίες όπως το "Saint Philips friend" σε ανεβάζουν στα ουράνια με τα γνωστά κλιμακούμενα φωνητικά των ψυχεδελικών συγκροτημάτων που είναι πράγματι μοναδικά. Το "Conclusion" είναι μια ουράνια εξομολόγηση, ένα ταξίδι όπως λένε και οι στίχοι στο κέντρο της σκέψης. Το άλμπουμ πέτυχε και εμπορικά στις ΗΠΑ και κατατάσσεται πλέον μέσα στα πέντε σημαντικότερα του ήχου του Detroit.

SAM GOPAL "Escalator" (Stable, 1969)
Μετά από τις ηχογραφήσεις του με τους Rockin Vickers, ο Lemmy (κατά κόσμον Ian Willis) φόρμαρε ένα βραχύβιο σχήμα τους Sam Gopal και μαζί τους ηχογράφησε το "Escalator" πριν προσχωρήσει στους θρυλικούς Hawkwind. Πρόκειται για ένα φανταστικό psych-hard-blues άλμπουμ με βαρύ ήχο και την χαρακτηριστική φωνή του μετέπειτα Ian Kilminster. Οι συνθέσεις υπογράφονται είτε απ' το γκρουπ, είτε απ' τον Lemmy. O ήχος είναι συμπαγής με την παραγωγή σε μέτρια επίπεδα, όπως άλλωστε αρμόζει στο μουσικό background του Lemmy. Βλέπουμε και συνθέσεις που μας αιφνιδιάζουν με την μελωδία τους και την τρυφερότητά τους (ναι καλά ακούσατε!), όπως είναι το αιθέριο "The sky", το υπέροχο "Grass", το "It's only love", το "Αngry faces" και το τελευταίο "Yesterlove". Ο ήχος στα σκληρά κομμάτια πλησιάζει πολύ στους Cream με τις κιθάρες να βομβαρδίζουν από πίσω και μια μουντάδα που σε δυσκολεύει να ξεχωρίσεις καλά τα διάφορα όργανα. Το "Season of the witch" διασκευάζεται όμορφα με ντουμπλάρισμα γυναικεία φωνητικά και διακριτικά κρουστά που τα συναντάμε σ' όλα σχεδόν τα κομμάτια. Το "Escalator" ήταν χαμένο στη δίνη του χρόνου και έγινε γνωστό λόγω της μεγάλης μετέπειτα καρριέρας του Lemmy στο χώρο του heavy metal. Έτσι στις μέρες μας έχει τεράστια συλλεκτική αξία. Εκτός όμως απ' αυτό είναι κι ένας θαυμάσιος και ξεχωριστός δίσκος με μεγάλη καλλιτεχνική αξία.